Γόβα στιλέτο

-Λικνιζόταν στον ήχο της μπλουζ μουσικής.

Στενή φούστα
έσφιγγε τους γυμνούς μηρούς της,
σαν αντρικά χέρια
που την έκλειναν
ασφυκτικά στην αγκαλιά του.
-Λικνιζόταν πάνω σε γόβες στιλέτο,
στο ρυθμό της μπλουζ μουσικής.
Κάρφωνε με ηδονή
το έδαφος που πατούσε,
λιώνοντας τον πόθο τους
σαν σβησμένο τσιγάρο,
που μόλις είχε καπνίσει.

Οι άγγελοι

-Να δεις που περπατούν

ανάμεσα μας άγγελοι!

-Και μας προσέχουν σε κάθε βήμα

για να μην πέσουμε και είμαστε μόνοι.

-Για να μας σκουπίσουν τα δάκρυα.

-Για να μας δώσουν το χέρι να σηκωθούμε.

-Να δεις που περπατούν ανάμεσα μας άγγελοι!

-Για να μην νομίζουμε πως η αγάπη χάθηκε.

-Για να μην υποθέσουμε πως η ελπίδα εξασθένισε.

-Για να μην φανταστούμε πως τα θαύματα τέλειωσαν.

-Να δεις που περπατούν ανάμεσα μας άγγελοι!

-Μόνο οι άγγελοι μπορούν να σου προσφέρουν γαλήνη.

-Μόνο οι άγγελοι μπορούν να σε πάνε στον “Παράδεισο”…

κι αν δεν είσαι άγγελος εσύ, τότε τι είσαι;.-

Ε! συ

 

Ε! συ

που περιφέρεσαι

στο τίποτα

ποιώντας μαύρο

με βλέμμα αδειανό

Εκεί στα βόρεια

της ζωής σου

κάποια σε σκέφτεται

Οι ψυχές μας

-Σαν τη θάλασσα

είναι και οι ψυχές μας…

κάποιες αγναντεύουν

στα ουράνια,

αφήνονται και πλέουν…

αγκαλιάζοντας τα βράχια

φλερτάροντας

με τα κοράλλια

του βυθού,

και άλλες πλέουν

εκεί πού ανταμώνει

η ομίχλη με το βοριά!

και χύνονται σαν μέταλλο

πάνω στα βράχια….

ΒΑΘΙΑ ΜΥΣΤΙΚΑ !

Κι΄ ήταν ξημέρωμα

Χάδι από θολό σύννεφο,

Όταν το κοίταξα...

Κι είδα έκπληκτη

Μιά τόσο γαλήνια θάλασσα,

Που με έφερε

σε επιθυμία να την....περπατήσω!!!...

ΣΤ΄ΑΝΑΠΛΙ !

 

Κι΄ όμως.. Δε θα είμαι μόνη.

Θα ακολουθώ με τα μάτια του Ονείρου, τους πλακόστρωτους

δρόμους τ΄ Αναπλιού.

Ακόμα και τα φώτα τους να σβήνουν, εγώ θα σ΄ ακολουθώ.

Και τότε θα μαζέψω το πλήθος, σε κείνη την Ιστορική Μεγάλη Πλατεία,

για να τραγουδήσουμε όλοι.

Μια ζωή….

 

-Μια ζωή θα μου λείπεις,

μια ζωή θα σε κυνηγάω,

είσαι όπως ο άνεμος!
-Μα τι ηλίθιος που είμαι...

πιάνεται ο άνεμος μωρέ;!
-Μια ζωή θα υπάρχουν εμπόδια

ανάμεσά μας που δεν θα με αφήνουν

να σε αγγίξω όπως εγώ θέλω.
-Μια ζωή θα ελπίζω πως κάτι θα αλλάξει

και επιτέλους θα σε χορτάσω.
-Μια ζωή θα είμαι μια χαζός ανασφαλής

ονειροπαρμένος που θα φοβάται

να δει τις αλήθειες.
-Μια ζωή θα δίνω χρόνο

στους άλλους ποτέ σ' εμένα.
-Μια ζωή θα χρεώνω εμένα

πως όλα τα κάνω λάθος

και θα είμαι ένοχος.
-Είναι ίσως αρρώστια να αγαπάς

τόσο πολύ ή ίσως αγαπώ με λάθος τρόπο.
-Ζήτα μου είπανε, διεκδίκησε...

μάλλον και αυτό το κάνω λάθος τελικά.
-Ίσως όλα να τα κάνω λάθος...

δεν ξέρω ... μπερδεύτηκα ...
-Ένα  ξέρω... σε θέλω.
-Μια ζωή θα κυνηγάω να πιάσω τον άνεμο

και ας ξέρω καλά πως ο άνεμος δεν πιάνεται,-

Άγγελος στη Φωτιά

 

-Στο δωμάτιο είχα ένα κερί
ένα κερί αναμμένο
με τη ψυχή και το μυαλό
εσένα να προσμένω.
-Και μες την φλόγα ξαφνικά
ένας άγγελος μπροστά μου,
ήταν η μορφή σου, μια ματιά,
βγαλμένη από τα όνειρα μου.

Η μορφή σου

 

-Όταν οι άγγελοι αγάπησαν τη μορφή σου

εγώ ταξίδευα ακόμη στο τίποτα.

-Όταν Έκανες τις Ώρες λεπτά μέσα στην αγκαλιά σου,

εγώ μετρούσα στιγμές μας.

-Όταν ο ήλιος χάιδευε τα βλέφαρα σου

για να ξυπνήσεις και  να μ αγκαλιάσεις ξανά, 

εγώ παρακαλούσα να μην κοιμηθώ

για να μη χάσω την στιγμή που

θα επέστρεφες απ τα όνειρα στη ζωή σου.-

Πρωινά

 

-Ο ήλιος ανέτειλε και πάλι μέσα από τα υπέροχα μάτια σου

και συνάντησα στην αγκαλιά σου το πιο γλυκό ξημέρωμα.

-Ο τρόπος που γύριζες το πρωί στο κρεβάτι μού θύμισαν 

τον ουρανό που αλλάζει τα χρώματα του

την αυγή και μαγεύει όποιον κάθεται

και παρακολουθεί αυτό το υπέροχο θέαμα.

Όταν με κοιτάς

 

-Όταν με κοιτάς…

στον ουρανό ψηλά με πας!

-Ανθίζουνε λουλούδια

οι κύκνοι ερωτεύονται

μαγεύονται τα αστέρα.

-Όταν με κοιτάς…

αλλάζουν όλα στην ζωή,

σ’ όλου του κόσμου τα λιμάνια

δένουν για πάντα τα καράβια!.-

Σπύρος Α. Ηλιάδης

Σε ολβιώτερους καιρούς

 

-Στα ερωτικά βλέμματα

τα φευγαλέα

διαστέλλονται τα δευτερόλεπτα

καθώς συμπυκνώνεται η ζωή

παχύρευστη σαν μέλι

καθώς το συναίσθημα ρέει

κι’ η προσμονή γίνεται λαχτάρα

-Σε ολβιώτερους καιρούς

Ας θησαυρίζεται στις κερήθρες μας

βασιλικός πολτός η μνήμη

Αν αγαπάς

 

-Αγαπάς;....Το φωνάζεις....

το ζωγραφίζεις....

το τραγουδάς.

-Χτυπάς τη πόρτα της νύχτα μες στη βροχή

και φεύγεις αφήνοντας στο κατώφλι της τη καρδιά σου.

-Πολεμάς.

-Άλλοτε νικάς άλλοτε χάνεις, νικάς τον εγωισμό,

χάνεις απλά λίγα δάκρυα.

Ψιθυρίζω

 

-Ψιθυρίζω στ 'αυτί σου λόγια

που έπρεπε να φωνάζω
-Ταραγμένο το σώμα 
που λογάριασε αλλιώς
το δικό σου το άγγιγμα.
-Άγιες ψυχές και κολασμένες 
γνωρίζουν γεύσεις θανάτου
κι ερωτεύονται μεταξύ τους.
-Ανατέλλει η σκιά μου
στο χρώμα του τέλους
αγάπη κι έρωτας σκορπάνε
στης νύχτας την πνοή...

ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ

 

Στην παραλία αντί για άμμο
υπάρχει μικρό, λευκό βότσαλο.
Πονάει να περπατήσεις πάνω του με γυμνά πόδια
και να ξαπλώσεις χωρίς πετσέτα.

Τον παρατηρώ που μόλις βγήκε
από τη θάλασσα και ξάπλωσε δίπλα μου.
Λέει αστεία, είναι ευδιάθετος
και οι άλλοι ανταποκρίνονται.

Τόσο πολύπλοκα

 

-Γιατί έγιναν όλα τόσο πολύπλοκα;
-Σε ποιο αλγόριθμο χάθηκε ο έρωτας;
-Σε ποια θάλασσα του νότου πνίγηκε η αγάπη;
-Σε ποια έρημη πόλη αυτοκτόνησε το πάθος;

-Πόσο ακριβό έγινε το χάδι;
-Πόσο σπάνιες οι λέξεις;
-Και πόσα πρέπει να ρισκάρω απλά για ένα φιλί;
Είναι μακρύς ο δρόμος ποιητή...
-Δίκιο είχες

-Και είναι δρόμος σιωπής και γύμνιας.
-Γιατί από εδώ και πέρα οι λέξεις κοστίζουν...
κι εγώ, ότι ήτανε να πω... το έχω πει!.-

Ρισκάρεις

 

-Με το να γελάς ρισκάρεις

να φανείς ανόητος.
-Με το να κλαις ρισκάρεις

να φανείς συναισθηματικός.
-Με το να απλώσεις το χέρι

σε κάποιον άλλον

ρισκάρεις να εμπλακείς.
-Με το να εκφράσης αισθήματα

ρισκάρεις την απόρριψη.
-Με το να φανερώσεις

τα όνειρά σου στους άλλους

ρισκάρεις να γελοιοποιηθείς.
-Με το αγαπήσεις

ρισκάρεις να μην βρεις ανταπόκριση στην αγάπη.
-Με το να τραβήξεις μπροστά

αντιμετωπίζοντας δυσκολίες

ρισκάρεις να αποτύχεις.
-Όμως το ρίσκο πρέπει να παίρνεται.
-Γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή

είναι να μην ρισκάρεις τίποτα.-

Η πόρτα

 

-Είναι το δάκρυ των ανθρώπων που δε πρόλαβαν
ν’ αγγίξουν μιαν αχτίδα φως μες τον χειμώνα
-Μονάχα για μία στιγμή κι αυτό κλεφτά
απ’ τη σχισμή της ρημαγμένης πόρτας
και η σχισμή σιγά-σιγά να κλείνει…
και η ηλιαχτίδα σιγά-σιγά να σβήνει…

-Μαζί με τη λαχτάρα των ματιών τους
που σαν πεφτάστρο με ορμή πέφτει στο πάτωμα
τρυπώντας με οργή το σάπιο ξύλο
κι αυτό το ξύλο μέχρι χθες δεν ήταν σάπιο
γέρασε μες σε μια στιγμή- σε μία μέρα
γιατί βήματα οικεία κι αγαπημένα δε 

θα περάσουν σήμερα από εδώ…

Βιβλίο| «Αψιθιά με μέλι» της Ολυμπίας Τσικαρδάνη

 

Ποιητική συλλογή, που μέσα από τη λυρική γραφή της συγγραφέως, φανερώνει την ευεργετική διάσταση της ποίησης για τον άνθρωπο, μπροστά σε κάθε δυσκολία ή προβληματισμό του. Πηγή έμπνευσης η φύση και η δισδιάστατη λειτουργία της, μπλέκοντας αντίθετα στοιχεία, κάτι που φαίνεται και μέσα από τον τίτλο που παντρεύει το πικρό με το γλυκό.

Αγαπημένη μου…

 

-Κάποιες φορές υπάρχουν στιγμές

"ανεξέλεγκτες" στη πορεία

της καθημερινότητας μας...

οι οποίες είναι πλημμυρισμένες

με χιλιάδες συναισθήματα

και σε ταξιδεύουν σ' ένα κόσμο

διαφορετικό από εκείνο

που συνήθως είμαστε

υποχρεωμένοι να ζήσουμε...
-Έτσι λοιπόν οι στιγμές αυτές

με "ξάφνιασαν" παράφορα

και δεν μπορώ να σου περιγράψω

όλα εκείνα που νιώθω

και όλα εκείνα που με ταξιδεύουν

σ' έναν κόσμο γεμάτο στοργή,

φιλία τρυφερότητα και αγάπη!
-Αγαπημένη μου!
-Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την αγάπη σου...