Μια φορά
κι ένα καιρό, ένας νεαρός είχε σταθεί στη μέση της πόλης και φώναζε ότι είχε
την ομορφότερη καρδιά σ' όλη την περιοχή. Μεγάλο πλήθος μαζεύτηκε, κι όλοι θαύμαζαν την καρδιά
του, που ήταν τέλεια. Δεν υπήρχε ούτε σημάδι, ούτε το παραμικρό ψεγάδι πάνω
της. Κι όλοι τότε συμφώνησαν ότι αυτή ήταν η πιο όμορφη καρδιά που είχαν δει
ποτέ τους.
Ο νεαρός μας ήταν πολύ περήφανος και κορδωνόταν φωνάζοντας για την ωραία του
καρδιά. Ξάφνου ένας γέρος στάθηκε μπροστά στον κόσμο κι είπε, "Όμως η
καρδιά σου δεν πλησιάζει την ομορφιά της δικής μου καρδιάς."
Ο κόσμος, αλλά και το παλικάρι, κοίταξαν την καρδιά του γέροντα. Χτυπούσε
δυνατά, όμως ήταν γεμάτη ουλές. Υπήρχαν σημεία όπου φαινόταν ότι είχαν κοπεί
κομμάτια και στη θέση τους είχαν τοποθετηθεί άλλα, που όμως δεν ταίριαζαν καλά
με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές δαντελωτές άκρες. Κι αλλού υπήρχαν σημεία με
βαθιά χάσματα, απ' όπου έλειπαν και ολόκληρα κομμάτια.
Οι άνθρωποι κοίταζαν ο ένας τον άλλο - πως είναι δυνατόν να ισχυρίζεται αυτός ότι
η καρδιά του είναι ωραιότερη, σκέφτονταν ;
Ο νέος κοίταξε την καρδιά του γέρου, είδε τα χάλια της και γέλασε.
"Πλάκα μας κάνεις ;" είπε. "Για κάνε σύγκριση ανάμεσα στη δικιά σου και στη δικιά μου καρδιά. Η δικιά μου είναι τέλεια, ενώ η δικιά σου είναι ένα μάτσο ουλές και δάκρυα."
"Μάλιστα" είπε ο γέροντας, "η δική σου δείχνει τέλεια, όμως δεν θ' άλλαζα ποτέ μου τη δική μου καρδιά με τη δική σου. Κοίταξε, κάθε ουλή αντιπροσωπεύει κάποιον που του έδωσα την αγάπη μου - κόβω ένα κομμάτι της καρδιάς μου και του το δίνω, και συχνά μου δίνει ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς για να πάει στη θέση του άδειου μέρους της καρδιάς μου, αλλά επειδή τα κομμάτια δεν είναι ακριβώς ίδια, έχω μερικές αγκαθωτές άκρες, που όμως τις λατρεύω γιατί μου θυμίζουν την αγάπη που μοιραστήκαμε."
"Μερικές άλλες φορές έχω δώσει κομμάτια της καρδιάς μου, και ο άλλος δεν μου έδωσε πίσω ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς. Αυτά είναι τα άδεια χάσματα - ξέρεις, το να προσφέρεις την αγάπη σου έχει και κάποιο ρίσκο. Παρ' όλο που αυτά τα χάσματα πονούν, παραμένουν ανοιχτά και μου θυμίζουν την αγάπη που έχω και γι αυτούς τους ανθρώπους, κι ελπίζω πως κάποια μέρα θα γυρίσουν κοντά μου και θα γεμίσουν τους χώρους που τους έχω άδειους να περιμένουν. Βλέπεις λοιπόν τι θα πει πραγματική ομορφιά ;"
Ο νεαρός στάθηκε σιωπηλός, με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά του. Προχώρησε προς τον γέροντα, άπλωσε το χέρι του μέσα στην τέλεια, νεανική και όμορφη καρδιά του, και ξέσκισε ένα κομμάτι της. Το πρόσφερε στο γέροντα με χέρια που έτρεμαν. Ο γέρος τότε πήρε αυτή την προσφορά, την έβαλε στην καρδιά του, και μετά πήρε λίγη από την κατακομματιασμένη του καρδιά και την έβαλε πάνω στην πληγή της καρδιάς του νέου. Ταίριαζε βέβαια, αλλά όχι και απόλυτα, κι έτσι έμειναν κάποιες άγριες άκρες.
Και το παλικάρι κοίταξε την καρδιά του, που δεν ήταν πια τέλεια, ήταν όμως ομορφότερη από οποιαδήποτε άλλη αφού η αγάπη από την καρδιά του γέροντα ξεχείλιζε τώρα και στη δική του καρδιά.
Πριν λίγο καιρό ήμουν στην Λευκάδα για ένα σεμινάριο με θέμα τις μικρές χαρές της ζωής. Μετά το τέλος της εκδήλωσης, πήγα και περπάτησα λίγο, πήγα στο περίπτερο, αγόρασα εφημερίδα και βολτάρισα μέσα στα υπέροχα σοκάκια της πόλης. Ήταν ένα πανέμορφο βράδυ και η ψυχή μου χάρηκε τόσο πολύ. Άρχισε να σουρουπώνει και περπατώντας έξω από κάποιο ταβερνάκι άκουσα τους ανθρώπους με τις κιθάρες που τραγουδούσαν ωραία τραγούδια και τις ευγενικές μελωδίες που σκόρπιζε το βραδινό αεράκι μέσα κι έξω από την ψυχή μου. Τότε είπα "Σ' ευχαριστώ, Θεέ μου, που είμαι σ' αυτό το ωραίο μέρος και ακούω αυτές τις ωραίες φωνές". Τα συναισθήματα της αφθονίας και της ευγνωμοσύνης άγγιξαν πέρα για πέρα την ψυχή μου.
Είναι πολύ σπουδαίο να μάθουμε και να ευγνωμονούμε ανά πάσα στιγμή αυτό που έχουμε. Ας κάνουμε κάθε στιγμή της ζωής μας να αξίζει, να μετράει. Γιατί, αν δεν το κάνουμε εμείς οι ίδιοι, ποιος θα το κάνει για μας;
Μόνο εμείς μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας να αξίζει, να ανθίσει, να λάμπει, να ακτινοβολεί. Ας ξεκινήσουμε έτσι, ευγνωμονώντας όλους αυτούς τους ανθρώπους που μας έχουν δυσκολέψει, μας έχουν ταλαιπωρήσει, μας έχουν σταθεί εμπόδιο, γιατί χάρη αυτούς έχουμε γίνει πιο δυνατοί, πιο αποφασιστικοί, περισσότερο ώριμοι.
Θυμάμαι όταν πρωτοξεκίνησα να γράφω, αλλά ακόμα και στην δουλειά μου, δέχθηκα έναν τρομερό πόλεμο από πολλούς ανθρώπους που δεν τους ήξερα. Σήμερα τους ευγνωμονώ, γιατί χάρις σ' αυτούς τους ανθρώπους δούλεψα, διάβασα, εξασκήθηκα και έγινα καλύτερος. Μάθετε να ευγνωμονείτε εκείνους που σας δείχνουν το σκληρό πρόσωπο της ζωής, γιατί σας κάνουν δωρεάν μαθήματα δύναμης. Μην παίρνετε τις κακοήθειες, ανηθικότητες και ασχήμιες τους προσωπικά. Κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να σας δώσουν τίποτε περισσότερο. Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να μοιραστούν μόνο αυτό που υπάρχει μέσα τους.
Μάθετε να ευγνωμονείτε όλους εκείνους που σας πικραίνουν, που σας δυσκολεύουν, που σας απορρίπτουν. Δεν είναι εχθροί σας. Είναι τα μαθήματα που πρέπει να περάσετε για να πάρετε το "πτυχίο" που η ζωή κρατάει καλά φυλαγμένο στα ψηλότερα ράφια της.
Μάθετε να ζείτε το τώρα. Χαρείτε που είστε ζωντανοί, που αναπνέετε, που έχετε μάτια και διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Κάποιοι άλλοι δεν μπορούν να κάνουν ούτε κι αυτό! Τους είδαμε στην Παρά-ολυμπιάδα, την απόλυτη μορφή της ανθρώπινης δύναμης και μεγαλοπρέπειας. Ας μάθουμε από αυτούς. Ας ξεκλέψουμε λίγο από τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους αυτοί οι άνθρωποι. Κι αυτή η δύναμη είναι η δύναμη του τώρα. Η δύναμη να ρουφούν τη ζωή έτσι όπως αυτή τους έχει χαριστεί με όλη τη δύναμη των πνευμόνων τους.
Γιατί; Έτσι απλά, γιατί τώρα που εσείς διαβάζετε αυτή τη στήλη, στο σπίτι, στο τραίνο ή στο γραφείο σας, υπάρχουν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι που θα έδιναν τα πάντα για να βρεθούν στη θέση σας!
