Ουρανίωνες

Με το κεφάλι σκυμμένο βαδίζουν
στο ηλιοβασίλεμα
ανεμίζοντας το σύνθημα...

«Ψωμί Παιδεία Ελευθερία»
Οι χθεσινοί φίλοι γερτοί
βαδίζουν δίπλα δίπλα
πάντα φωνάζοντας όπως παλιά
«θάνατος στο φασισμό»
Με το δισάκι της μνήμης ζαλωμένοι
στην αιώρα του χρόνου να λικνίζεται
αφουγκράζονται
την ηχώ των ονείρων τους
ακούνε τις ψυχές των αδικαίωτων
που πίσω απ’ τα κάγκελα
πόθησαν ουρανό
Οι εποχές που εμπορεύονται
τα όνειρα, ήρθαν
Όμως περνούν δίπλα τους
χωρίς να τους αγγίζουν
αφού ύαινες οι μνήμες τους

αλυχτάνε στο φεγγάρι
Θέλει σοφία να καταλάβεις
πως τα όνειρα δεν εκποιούνται
πως τα όνειρα είναι
πολύχρωμα λιβάδια
για να καλπάζει η σκέψη,
σε πολιτείες ιδανικές κι ολόφωτες
Ας βουίζει το ανεκπλήρωτο
στους πόθους τους,
αυτό είναι που γονιμοποιεί
τον ύπνο τους
και μοσχομυρίζουν τα όνειρά τους
ως την ανατολή
νυχτολούλουδο και γιασεμί.
Γιάννης Ποταμιάνος