Η συμβολή στο μεγάλωμα των παιδιών του παππού και της γιαγιάς

Στην Ελληνική κουλτούρα και κοινωνία διασώζεται, κατά ένα τρόπο, η συμμετοχή και η σημαντική συμβολή του παππού και της γιαγιάς στο μεγάλωμα των εγγονιών τους. Αυτό, θα έλεγε κανείς πως είναι δώρο για όλα τα μέλη της οικογένειας τα οποία αφορά, εκτός βέβαια και αν δημιουργούνται προβλήματα που σχετίζονται με τον ακριβή ρόλο του παππού και της γιαγιάς και την οριοθέτησή του. Λέγοντας αυτό, αναφέρομαι στο βαθμό ανάμειξης και συμβολής του παππού και της γιαγιάς στην οικογένεια των παιδιών τους, ο οποίος πρέπει να είναι καθορισμένος εκ των προτέρων, ώστε όλοι να είναι, όσο το δυνατόν, πιο ικανοποιημένοι από τον τρόπο που έχουν οργανώσει τη λειτουργία της οικογένειας.

Αν δούμε την ευρύτερη οικογένεια, που περιλαμβάνει τα δύο ζεύγη των παππούδων και γιαγιάδων, σαν ένα σύστημα αποτελούμενο από διαφορετικά μέλη, με διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, βιώματα, απόψεις, ωράρια, ενδιαφέροντα, τότε δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσουμε πως το να τεθεί αυτό το σύστημα σε ισορροπημένη λειτουργία απαιτεί άριστη συνεννόηση και επικοινωνία μεταξύ των μελών, σεβασμό στις αντοχές και το χαρακτήρα του καθενός και βέβαια πολύ αγάπη και καλή θέληση. Ένα τέτοιο σύστημα δεν είναι καθόλου εύκολο να λειτουργήσει ομαλά και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προκύψουν κατά καιρούς προβλήματα, τα οποία λύνονται μόνο με διάλογο και σωστή διαχείριση των συναισθημάτων αυτών που απαρτίζουν το σύνολο της οικογένειας.

Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να τονίσω κάτι ίσως ευνόητο, αλλά θεμελιώδες. Τα παιδιά είναι πάνω και πρώτα απ’ όλα ευθύνη των γονιών τους. Εκείνοι αποφασίζουν να τα φέρουν στον κόσμο και οφείλουν να έχουν σταθμίσει όλες τις παραμέτρους, στο ανθρώπινο δυνατό μέτρο βέβαια, που σχετίζονται με το μεγάλωμα των παιδιών τους. Τα παιδιά δεν είναι πρωταρχική ευθύνη του παππού και της γιαγιάς. Η συμβολή τους στο μεγάλωμα των εγγονιών τους είναι προαιρετική και όχι υποχρεωτική. Αρκετά προβλήματα σε συστήματα οικογενειών θα αντιμετωπίζονταν ευκολότερα, αν και οι δύο γενιές είχαν αυτή τη στάση σαν τον νούμερο ένα κανόνα για την σωστή και χωρίς διαταραχές διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Το ότι το μεγάλωμα των παιδιών είναι πρωταρχική και κύρια υποχρέωση και ευθύνη των γονέων οφείλουν να το θυμούνται και οι γονείς, που συχνά θεωρούν δεδομένη τη στήριξη των δικών τους γονιών, ότι, για παράδειγμα, οφείλουν να τους κρατούν τα παιδιά κάθε Σαββατοκύριακο για να διασκεδάζουν εκείνοι, αλλά και ο παππούς και η γιαγιά, που μπορεί, αντίστοιχα, να ξεχνούν ότι ο Κωστάκης πρέπει μέχρι τις 10 να έχει πάει για ύπνο και τον αφήνουν να βλέπει προγράμματα στην τηλεόραση, που οι γονείς του δεν θα ενέκριναν, μέχρι πολύ αργότερα.

Τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι σίγουρο πως θα οδηγήσουν σε ενδοοικογενειακές τριβές, πάνω απ’ όλα όμως θα συγχύσουν συναισθηματικά το παιδί, θα το αποπροσανατολίσουν ή θα το δελεάσουν ως προς το να αρχίσει να χειρίζεται τις καταστάσεις με ένα τρόπο ανεξέλεγκτο. Θα περιγράψω τώρα ένα υποθετικό σενάριο για να δούμε λίγο καλύτερα και πρακτικότερα τί εννοώ. Ας πούμε ότι έχουμε την οικογένεια της μικρής Πολυξένης, της οποίας οι γονείς, και οι δύο εργαζόμενοι, έχουν εναποθέσει τη φροντίδα της στην γιαγιά και στον παππού. Η Πολυξένη από μικρούλα έχει μια ιδιαίτερη τάση προς τις λιχουδιές και ο παιδίατρος έχει συστήσει στους γονείς η διατροφή της να είναι υγιεινή και προσεγμένη θερμιδικά, για να αποφευχθεί μια ενδεχόμενη παχυσαρκία. Η λιχούδω η Πολυξένη όμως, πείθει τη γιαγιά καθημερινά να της παίρνει και από μία σοκολάτα. Σαν να μην έφτανε αυτό, αποφασίζουν γιαγιά και Πολυξένη να το κρατήσουν αυτό μυστικό. Ας σταθούμε λίγο εδώ. Η μητέρα βλέπει την Πολυξένη που βάζει βάρος και της μειώνει συστηματικά ακόμα περισσότερο τις καλές τροφές, θεωρώντας, λόγω αγνοίας της, ότι παραταΐζει το παιδί. Επίσης, όταν τα δόντια της χαλάνε κι ο οδοντίατρος αναρωτιέται, η μαμά δεν γνωρίζει να τον ενημερώσει για την πιθανή αιτία. Η Πολυξένη από την άλλη, αισθάνεται το θρίαμβο του ότι κρυφά γίνεται το δικό της, αίσθηση που μπορεί να γίνει εθιστική και το παιδί να αναζητά ευχαρίστηση και αργότερα από «παράνομα», κρυφά πράγματα, αισθάνεται όμως ενδόμυχα και ενοχές που κάνει κάτι κρυφό από τους γονείς της, το οποίο, επειδή είναι και εξυπνούλα, καταλαβαίνει σε βάθος πως δεν είναι σωστό. Συνδέεται λοιπόν έτσι η έννοια της ευχαρίστησης με την έννοια της ενοχής, πράγμα που επίσης μπορεί να έχει, αργότερα, παθολογικές προεκτάσεις.

Ας δούμε λίγο όμως και μια άλλη πλευρά της ίδιας κατάστασης, γιατί κανείς οφείλει να βλέπει τα πράγματα σφαιρικά για να καταλάβει τη δυναμική της λειτουργίας τους. Οι γονείς την Πολυξένης, ακόμα αρκετά νέοι στην ηλικία, το ρίχνουν έξω κάθε Σαββατοκύριακο, για να ξεκουραστούν από τη γεμάτη με υποχρεώσεις βδομάδα τους. Επειδή η γιαγιά και ο παππούς είναι λίγο καλόβολοι και αγαπούν πάρα πολύ και τη μικρή τους Πολυξένη, αναλαμβάνουν εκείνοι κάθε Σαββατοκύριακο να κρατάνε την εγγονή τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι ίδιοι έχουν ξεχάσει ποια ήταν η τελευταία φορά που πήγαν θέατρο και πότε έκαναν το τελευταίο τραπέζι στους αγαπημένους τους φίλους. Η Πολυξένη, αν και περνάει καλά με τη γιαγιά και τον παππού, δεν παύει να νοιώθει εγκαταλελειμμένη από τους γονείς της, ενδεχομένως βάρος για τον παππού και τη γιαγιά, όταν τους ακούει πάνω στη συζήτησή τους να λένε πως έχουν να βγουν έξω εδώ και 3 χρόνια και βέβαια αποκλεισμένη από τη ζωή των γονιών της, που τη φαντασιώνεται πολύ ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική παρά την απουσία της. Έτσι λοιπόν, όταν της δίνεται η ευκαιρία να τους «εκδικηθεί» στα κρυφά, τρώγοντας τη σοκολάτα της γιαγιάς, το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη – στο κάτω κάτω, ελπίζει ότι άμα παχύνει πολύ, η μαμά θα ανησυχήσει για εκείνη και θα ασχοληθεί περισσότερο μαζί της, ακόμα κι αν είναι να την μαλώσει. Η γιαγιά δε, που έχει μέσα της αγανακτήσει χάνοντας την παλιά της ζωή και που, όσο κι αν αγαπάει την Πολυξένη, δεν παύει να έχει κουραστεί στην ηλικία της από την υποχρέωση ενός μικρού παιδιού, ενδέχεται και εκείνη ενδόμυχα να εξωτερικεύει τον θυμό της σπάζοντας τους κανόνες των γονιών και ταΐζοντας την Πολυξένη χωρίς όριο. Εξ’ άλλου, ίσως υποσυνείδητα ελπίζει ότι παχαίνοντας η Πολυξένη, η μαμά της μπορεί να αρχίσει να την προσέχει περισσότερο και να αναρωτηθεί για την ζωή της κόρης της όταν εκείνη είναι απούσα.

Βλέπουμε λοιπόν σε αυτό το απλούστατο, για χάρη του παραδείγματος, σενάριο πόσο η έλλειψη επικοινωνίας, η αδυναμία να σκεφτούμε σφαιρικά και να συμπεριλάβουμε στη σκέψη μας τους γύρω μας, αλλά και η έλλειψη αυτογνωσίας και τρόπων σωστής διαχείρισης των συναισθημάτων μας, μπορούν να οδηγήσουν σε μια παθολογική κατάσταση. Σκεφτείτε τώρα πως αυτό το σενάριο είναι ίσως το απλούστερο που μπορούσα να σκιαγραφήσω. Ποιαάραγε θα ήταν η εικόνα μιας πιο πολυσύνθετης οικογένειας, όπως είναι άλλωστε οι πραγματικές οικογένειες, και πόσο περίπλοκα προβλήματα θα μπορούσαν να δημιουργηθούν;.

Εδώ λοιπόν υπεισέρχεται ο ρόλος της Ψυχοθεραπείας εν γένει, και ειδικότερα στη μορφή ομάδων, όπου υπάρχει η δυνατότητα, όταν δεν μιλάμε για σοβαρές ψυχοπαθολογικές διαταραχές, να αναπτύξει κανείς την αυτογνωσία του και τρόπους επαρκούς και ικανοποιητικής διαχείρισης των συναισθημάτων του, σε ένα περιβάλλον ασφαλές όπου συναντά άτομα που βρίσκονται σε παρόμοιες καταστάσεις και με παρόμοια αιτήματα.

‘Όταν ο παππούς και η γιαγιά έχουν τη σωστή στήριξη αλλά και γνώση γύρω από την συμβολή τους στο μεγάλωμα των εγγονιών τους, όχι μόνο θα συνεισφέρουν σημαντικά στο έργο των παιδιών τους να μεγαλώσουν τα δικά τους παιδιά, αλλά θα αναζωογονηθούν από αυτή τους τη συμβολή, θα αισθανθούν χρήσιμοι και λειτουργικοί, παρά το πέρασμά τους στην τρίτη ηλικία, θα συνεισφέρουν στη διατήρηση του θεσμού της οικογένειας όπως τον βιώνουμε στη χώρα μας, με όλα τα θετικά που αυτό συνεπάγεται, αλλά θα έχουν και την ευκαιρία να εξελίξουν περαιτέρω τη σχέση τους με τα δικά τους παιδιά, σε μια διαφορετική και τόσο ουσιαστική φάση της ζωής τους – όταν δηλαδή αυτά γίνονται με τη σειρά τους γονείς.

Οι θετικές επιδράσεις μιας μεγάλης οικογένειας, στην οποία συμμετέχουν άτομα από τρεις ή και τέσσερις καμιά φορά γενιές, έχουν υποστηριχτεί από πολλές μελέτες, ανθρωπολογικές και ψυχολογικές, εφόσον βέβαια οι σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας είναι ομαλές και συμπληρωματικές. Τα παιδιά θα αντλήσουν άλλες γνώσεις και εμπειρίες από άτομα διαφορετικών γενεών, θα αισθανθούν λιγότερο απομονωμένα, θα αναπτύξουν περισσότερες στενές συναισθηματικές επαφές, η καθεμία με το δικό της χρώμα, που θα εμπλουτίσουν τον παιδικό ψυχισμό αλλά και την γκάμα των εμπειριών τους στις διαπροσωπικές σχέσεις και θα διδαχτούν ακούσια την πολύτιμη γνώση του «σχετίζεσθαι» μέσα σε μια οικογένεια. Θα έχουν, λοιπόν, έναν ολόκληρο θησαυρό να κληροδοτήσουν αυτά με τη σειρά τους στα δικά τους παιδιά και στα δικά τους εγγόνια. Έτσι, όχι μόνο σε προσωπικό και οικογενειακό, αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο, τα οφέλη θα είναι ανεκτίμητα.

Πώς θα… πείσετε το νεογέννητο να κοιμηθεί

Μερικά νεογέννητα είναι πολύ «εύκολα» – το δικό σας όμως είναι αποφασισμένο να μην κοιμηθεί ποτέ.

Αν και τα περισσότερα χαρακτηριστικά των παιδιών μας προκύπτουν από τον τρόπο που τα μεγαλώνουμε, δεν έχουν όλα τα νεογέννητα την ίδια συμπεριφορά. Ένα τέτοιο στοιχείο που σίγουρα δεν σας έχει περάσει απαρατήρητο, είναι η σχέση του μωρού σας με τον ύπνο. Δυστυχώς, δεν στέκονται όλοι οι γονείς εξίσου τυχεροί σε αυτό τον τομέα. Ορισμένα βρέφη κοιμούνται εξ αρχής αρκετές ώρες, το δικό σας όμως μοιάζει αποφασισμένο να μην κλείσει μάτι ποτέ! Όσα νανουρίσματα και αν του πείτε, όσο κουρασμένο και αν μοιάζει στα χέρια σας, με το που το ακουμπάτε στο στρωματάκι του, ξαφνικά βρίσκεται και πάλι σε πλήρη εγρήγορση. Και όταν εκείνο είναι ξύπνιο, το ίδιο ισχύει και για εσάς. Υπάρχει κάποιος τρόπος η οικογένειά σας να θυμηθεί τι σημαίνει ξεκούραση;

Πώς θα κοιμίσετε το νεογέννητο

Μη βιάζεστε

Αν ανοίγει τα μάτια του κάθε φορά που το αφήνετε από τα χέρια σας, ίσως δεν του δίνετε αρκετό χρόνο για να κοιμηθεί βαθιά. Περιμένετε 15 με 20 λεπτά από τη στιγμή που θα αποκοιμηθεί ή σηκώστε το ένα χεράκι του και αφήστε το. Αν το κουνήσει, είναι ακόμη στο πρώτο στάδιο του ύπνου. Αν το χεράκι πέσει στο πλάι του σώματός του, έχει κοιμηθεί καλά και μπορείτε όντως να το ακουμπήσετε στην κούνια του.

Αφήστε το να προσπαθήσει

Να μια φράση που δεν ακούτε για πρώτη φορά: Ίσως φταίει το άγχος σας! Όταν το μωρό ανοίγει τα μάτια του αλλά δεν κλαίει, μην βιάζεστε να το ξαναπάρετε στην αγκαλιά σας. Αν το αφήσετε, δεν αποκλείεται να καταφέρει να αποκοιμηθεί και πάλι χωρίς τη βοήθειά σας.

Φασκιώστε το

Το φάσκιωμα βοηθά τα μωρά να απολαύσουν τον ύπνο για περισσότερη ώρα. Αυτό συμβαίνει γιατί κρατά σταθερά τα άκρα τους, τα οποία τείνουν να κινούνται απότομα κατά τη διάρκεια του ύπνου και να τα ξυπνούν. Ωστόσο, καθώς οι απόψεις για αυτή την παραδοσιακή πρακτική διίστανται, πριν αρχίσετε να τυλίγετε το μωράκι σας, πάρτε τη σύμφωνη γνώμη του παιδιάτρου. Και βεβαιωθείτε πως έχετε μάθει να το κάνετε σωστά!

Κάντε θόρυβο

Συγκεκριμένα, χρησιμοποιήστε συσκευές λευκού θορύβου. Αυτοί οι ήχοι προσπαθούν να μιμηθούν το περιβάλλον της μήτρας, χαλαρώνοντας τα μωρά και κάνοντάς τα να κοιμηθούν πιο εύκολα και για περισσότερη ώρα.

Κρατήστε το όρθιο

Μην το βάλετε να ξαπλώσει αμέσως αφού το ταΐσετε. Κρατώντας το όρθιο έστω και για πέντε λεπτά, το βοηθάτε να χωνέψει καλύτερα το φαγητό του και αποφεύγετε ενοχλήσεις που θα το κρατούσαν ξύπνιο.

Ελευθερώστε τα χέρια σας

Δυστυχώς, κάποιες φορές δεν θα πετυχαίνει τίποτα από όλα αυτά. Μπορεί να μην είστε σε θέση να κοιμηθείτε όταν το νεογέννητο είναι ξύπνιο, όμως τουλάχιστον μπορείτε να ελευθερώσετε τα χέρια σας. Μη διστάζετε να χρησιμοποιήσετε τον μάρσιπο ώστε εκείνο να χαίρεται τη σωματική σας επαφή και εσείς να καταφέρετε να κάνετε τις δουλειές που αναγκάζεστε να αγνοείτε διαρκώς ή να το αφήνετε για λίγο στο ριλάξ.

ΠΗΓΗ: www.vita.gr

Πώς θα κάνω το παιδί μου πιο αισιόδοξο;

Έξι συμβουλές για να μεγαλώσετε ένα αισιόδοξο πιτσιρίκι.

Οι αισιόδοξοι άνθρωποι έχουν περισσότερες πιθανότητες να ξεπεράσουν τα 100, να επιμείνουν στους στόχους τους – και επομένως να τους επιτύχουν. Να είναι πιο υγιείς, ψυχικά και σωματικά. Είναι σημαντικό λοιπόν να εμφυσήσετε μια αισιόδοξη στάση ζωής στο παιδί σας. Ευτυχώς, ορισμένες μικρές προσαρμογές στη συμπεριφορά σας και στη στάση σας απέναντί του αρκούν για να τα καταφέρετε.

1. Σταματήστε να γκρινιάζετε

Είστε στο αυτοκίνητο και πηγαίνετε να αφήσετε το παιδί σας στον παιδικό σταθμό, προκειμένου να πάτε στη δουλειά. Ξαφνικά, διαπιστώνετε ότι γίνονται έργα στη μία λωρίδα της λεωφόρου Συγγρού (τυχαίο παράδειγμα)! Πώς αντιδράτε; Κατά πάσα πιθανότητα αγχώνεστε και το εκφράζετε με μία φράση του στυλ «Αποκλείεται να προλάβουμε. Πάλι θα αργήσω!». Οταν εστιάζουμε στις αρνητικές σκέψεις και εκνευριζόμαστε με τις μικρές ατυχίες της καθημερινότητας, κρατάμε απαισιόδοξη στάση, την οποία τα παιδιά μας διδάσκονται από εμάς μέσω της μίμησης. Προσπαθήστε να περιορίσετε αυτά τα μικρά ξεσπάσματα γκρίνιας και να αυξήσετε τα σχόλια για τα πράγματα εκείνα που εξελίχθηκαν θετικά. Αυτή η στάση θα φτιάξει και τη δική σας διάθεση.

2. Αναθέστε του καθήκοντα

Ηδη από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, το παιδί σας είναι ικανό να… βάλει ένα χεράκι στις δουλειές του σπιτιού. Ενα παιδί δύο ετών μπορεί να μαζέψει τα παιχνίδια του, στην ηλικία των τριών μπορεί να αφήσει τα άπλυτα ρούχα του στο καλάθι, ενώ όταν φτάσει τα τέσσερα μπορεί να μεταφέρει τα βρώμικα πιάτα στον νεροχύτη. Ακούγεται σαν κάτι που κυρίως κάνει καλό στους γονείς, όμως αυτή η πρακτική είναι εξαιρετικά ευεργετική για τα παιδιά σας, καθώς τους δείχνετε ότι τα θεωρείτε ικανά και τους δίνετε μια ευκαιρία να αποδείξουν την αξία τους. Εν τέλει, αποκτούν και τα ίδια εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους, πράγμα που τα βοηθά να αντιμετωπίσουν με θετική διάθεση τις προκλήσεις που θα συναντήσουν αργότερα στη ζωή τους.

3. Αφήστε τα να πάρουν ρίσκα (σε λογικά πλαίσια)

Το ξέρουμε, είναι δύσκολο. Ολοι μας θέλουμε να είμαστε σίγουροι ότι τα παιδιά μας θα παραμείνουν ψυχικά και σωματικά ασφαλή και πολλές φορές η υπερπροστατευτικότητα είναι αντανακλαστική αντίδραση. Ωστόσο, κάποιες φορές είναι καλύτερο να τα αφήσουμε να δοκιμάσουν να σκαρφαλώσουν στο μονόζυγο, ακόμη και αν βλέπουμε ότι μάλλον θα πέσουν. Οταν εμποδίζουμε διαρκώς τα παιδιά μας να συμμετέχουν σε δραστηριότητες επειδή νιώθουμε ότι θα αποτύχουν, υποσκάπτουμε την αυτοπεποίθησή τους και ανοίγουμε την πόρτα στην απαισιοδοξία. Αντιθέτως, τα μικρά ρίσκα θα κάνουν το παιδί σας να αντιμετωπίζει με θάρρος τα καινούργια πράγματα.

4. Μην επεμβαίνετε αδιακρίτως

Κάποιες φορές η βοήθεια που προσφέρετε μπορεί να βλάπτει το παιδί σας. Είτε πρόκειται για ένα παζλ που δεν καταφέρνει να τελειώσει είτε για μία λέξη που δυσκολεύεται να πει, αντί να βιαστείτε να συμπληρώσετε το «κομμάτι» που λείπει, απλώς δώστε του λίγο χρόνο. Οταν εν τέλει τα καταφέρει από μόνο του, η περηφάνια που θα νιώσει για το επίτευγμά του θα το κάνει να νιώσει ότι μπορεί να επιτύχει και άλλα, δυσκολότερα πράγματα στο μέλλον.

5. Βοηθήστε τα να αλλάξουν οπτική

Δεν είναι είδηση ότι τα παιδιά έχουν έντονες αντιδράσεις. Σε αρκετές περιπτώσεις, μία αποτυχία στα μαθηματικά μπορεί να είναι αρκετή για να τα κάνει να τα μισήσουν ή να πιστέψουν ότι δεν είναι αρκετά ικανά. Αφήστε τα να εκφράσουν την απογοήτευσή τους, όμως παράλληλα στηρίξτε τα με έναν τρόπο που θα τα κάνει να δουν την κατάσταση με άλλο μάτι. Θυμίστε τους άλλα πράγματα τα οποία στην αρχή τους φαίνονταν δύσκολα, ενώ τώρα έχουν γίνει «παιχνιδάκι». Εξηγήστε τους ότι όλοι οι άνθρωποι δυσκολεύονται όταν προσπαθούν να μάθουν κάτι καινούργιο. Τέλος, μη διστάσετε να του μιλήσετε για κάτι που είχε δυσκολέψει εσάς μέχρι να το κατακτήσετε. Οχι μόνο δεν θα πάψετε να είστε το πρότυπό του, αλλά και θα πιστέψει ευκολότερα ότι τα εμπόδια υπάρχουν για να ξεπερνιούνται.

6. Να είστε ειλικρινής

Οσο απογοητευμένο και αν βλέπετε το παιδί σας, μην καταφεύγετε στα μεγάλα λόγια για να το παρηγορήσετε. Για παράδειγμα, αν δεν έχει καταφέρει ακόμη να κάνει φίλους στο καινούργιο του σχολείο, μπορεί ενστικτωδώς να θέλετε να του πείτε «Σύντομα θα καταλάβουν ότι είσαι υπέροχο παιδί και θα θέλουν όλοι την παρέα σου». Ωστόσο, μια τέτοια φράση δεν θα το κάνει να νιώσει καλύτερα, καθώς πιθανότατα θα καταλάβει ότι προσπαθείτε να του τονώσετε την αυτοπεποίθηση. Και το χειρότερο; Αν τελικά οι συμμαθητές του εξακολουθήσουν να μην παίζουν μαζί του, ενδέχεται να το αποδώσει στο ότι δεν είναι τόσο «υπέροχο παιδί» όσο λέτε. Αντ’ αυτού δείξτε του ότι καταλαβαίνετε τους λόγους που στενοχωριέται και εξηγήστε του ότι κάποιες φορές μπορεί να χρειαστεί λίγος χρόνος παραπάνω προκειμένου να μπορέσουμε να κάνουμε καινούργιους φίλους. Να θυμάστε ότι η αισιοδοξία στηρίζεται περισσότερο στον ρεαλισμό, ο οποίος μας επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις, παρά στη θετική σκέψη.

Φράσεις που πρέπει να λείπουν από το… τραπέζι σας

Πέντε φράσεις που συνηθίζουμε να λέμε στα παιδιά όταν καθόμαστε στο τραπέζι για φαγητό, αλλά τους κάνουν κακό.

Παρά τα στερεότυπα για την «Ελληνίδα μάνα» και το άγχος της για το φαγητό του παιδιού, η αγωνία για το αν τα μικρά μας τρέφονται σωστά είναι οικουμενική. Κάποια πιτσιρίκια μοιάζουν να βρίσκονται μονίμως σε… απεργία πείνας. Άλλα είναι αποφασισμένα να μην δοκιμάσουν καμία τροφή που δεν περιέχει άμυλο μέχρι να τελειώσουν το λύκειο. Λογικό δεν είναι, λοιπόν, να επιστρατεύουμε κάθε εργαλείο πειθούς που έχουμε στη διάθεσή μας για να τα πείσουμε να φάνε και λίγο κουνουπίδι; Δυστυχώς, πολλές φορές οι λέξεις που επιλέγουμε φέρνουν τα αντίθετα αποτελέσματα από ό,τι ελπίζουμε.

Φράσεις που πρέπει να βγάλετε από την «φαρέτρα» σας

«Αν δεν φας τα χόρτα σου, δεν έχει γλυκό»

Δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε καμία τροφή ως επιβράβευση ή τιμωρία. Με αυτό τον τρόπο την τοποθετούμε σε μια ξεχωριστή (καλή ή κακή) θέση, ενώ θα έπρεπε να μαθαίνουμε στο παιδί να τρώει εξίσου τα πάντα. Το επιδόρπιο θα πρέπει να είναι διαθέσιμο σε όλα τα μέλη της οικογένειας, όταν υπάρχει. Αν πιστεύετε ότι το μικρό σας βασίζεται σε αυτό για να μην μείνει νηστικό, περιορίστε τη συχνότητα εμφάνισης των γλυκών στο οικογενειακό σας τραπέζι.

 «Τίποτα δεν τρώει αυτό το παιδί»

Ναι, το ξέρουμε ότι είναι αλήθεια. Όμως όσο περισσότερο ακούει πως είναι «περίεργο» στο φαγητό του, τόσο το εσωτερικεύει. Τελικά, καταλήγει να το κάνει μέρος της ταυτότητάς του και να αρνείται όλο και πιο έντονα να δοκιμάσει οτιδήποτε καινούριο.

«Δεν θα σηκωθείς από το τραπέζι αν δεν αδειάσεις το πιάτο σου»

Πρόκειται για την πιο πατροπαράδοτη μέθοδο ταΐσματος ενός «δύσκολου» παιδιού. Η πρόθεση φυσικά και είναι καλή – πόσο να αντέξετε να το βλέπετε νηστικό – όμως ίσως είναι η πιο λάθος φράση αυτής της λίστας. Όταν αναγκάζεται να φάει μια προκαθορισμένη ποσότητα φαγητού, δεν μαθαίνει να αναγνωρίζει τα σήματα που του στέλνει το σώμα του για την πείνα και τον κορεσμό. Αυτό μπορεί να το οδηγήσει στην παχυσαρκία, σε διατροφικές διαταραχές ή απλώς στο να μην μπορέσει ποτέ να φάει ισορροπημένα χωρίς κάποιον να του δείχνει πώς γίνεται.

«Δεν θα σου αρέσει»

Οι γευστικοί κάλυκες του μικρού σας μπορεί να σας ξαφνιάσουν αν το αφήσετε να πειραματιστεί. Μπορεί η τροφή που ετοιμάζεται να δοκιμάσει να μην ανήκει στις αγαπημένες των παιδιών, όμως δεν χάνετε τίποτα να το αφήσετε να κρίνει από μόνο του. Αντί να το προδιαθέτετε αρνητικά, μπορείτε απλώς να το προειδοποιήσετε όταν χρειάζεται. Για παράδειγμα, πείτε του ότι ίσως του φανεί λίγο καυτερό ή ξινό.

«Θα δοκιμάσεις έστω και μία μπουκιά»

Υπάρχουν παιδιά που ανταποκρίνονται θετικά σε αυτόν τον κανόνα. Ξέροντας πως αν δεν τους αρέσει μπορούν να μη συνεχίσουν, κάνουν μια απόπειρα χωρίς ιδιαίτερο άγχος. Άλλα παιδιά, όμως, «διαβάζουν» σε αυτή τη φράση ότι πρόκειται για κάτι που μάλλον δεν θα είναι νόστιμο. Αν μεγαλώνετε ένα πνεύμα αντιλογίας, η ίδια η επιμονή σας θα το πείσει πως δεν πρέπει να σας κάνει τη χάρη. Άλλωστε δεν θα χρησιμοποιούσατε αυτή την παραίνεση αν επρόκειτο να φάει για πρώτη φορά ένα καινούριο γλυκό!

Παιδί και γλυκά: Τι πραγματικά επιτρέπεται

Όπως κάθε γονιός ξέρει, τα παιδιά τρελαίνονται για γλυκά. Τώρα, μια νέα επιστημονική έρευνα διαπιστώνει ότι αυτή η έντονη προτίμηση έχει βιολογική βάση και σχετίζεται με τον υψηλό ρυθμό ανάπτυξης των παιδιών. Η έρευνα έγινε από ερευνητές του αμερικανικού πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον, υπό τη δρα Σούζαν Κόλντγουελ, και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Physiology & Behavior» (Φυσιολογία και Συμπεριφορά).

Σύμφωνα με τη νέα μελέτη, όταν η ανάπτυξη είναι ταχεία, όπως συμβαίνει στην παιδική ηλικία, αυξάνουν οι ανάγκες του οργανισμού για θερμίδες. Έτσι, τα παιδιά είναι βιολογικά προγραμματισμένα να αγαπούν τη γλυκιά γεύση, καθώς αυτή τους ωθεί να αποκτήσουν τις αναγκαίες για την ανάπτυξή τους πηγές ενέργειας. Η επιθυμία των παιδιών για γλυκά είναι διαδεδομένη σε όλες τις χώρες και τους πολιτισμούς και η τάση αυτή συνήθως μειώνεται σταδιακά, όσο το παιδί μεγαλώνει και η φυσική του ανάπτυξη επιβραδύνεται.

Το ερώτημα βέβαια παραμένει: γιατί τα γλυκά συνεχίζουν να αρέσουν τόσο πολύ και στους μεγάλους, που δεν αναπτύσσονται πια; Και εδώ είναι το μεγάλο θέμα: ο εθισμός.

Μπορεί να είμαστε γενετικά προδιατεθειμένοι να μας αρέσει η γλυκιά γεύση, ωστόσο, το πόσο ...γλυκατζήδες θα γίνουμε φαίνεται ότι καθορίζεται και από το περιβάλλον. Αν, για παράδειγμα, μας προσφέρουν από όταν ήμασταν μικροί πολλά γλυκά ή αν όλα τα επιδόρπια στο σπίτι μας έχουν πολλή ζάχαρη, είναι πιθανό να είμαστε πιο «επιρρεπείς» στα γλυκά. Επιπλέον, παίζει ρόλο η γευστική μας ευαισθησία (αυτή της γλώσσας μας δηλαδή, που επίσης καθορίζεται τόσο από γενετικούς όσο και από περιβαλλοντικούς παράγοντες): κάτι δηλαδή που σε κάποιον φαίνεται γλυκό, για έναν άλλο δεν είναι τόσο.

-Τα παιδιά μπορούν να τρώνε γλυκά;
Οι οδηγίες των ειδικών είναι ξεκά­θαρες: αν ένα παιδί είναι κινητικό και φυσιολογικού βάρους, μπορεί να τρώει ακόμη και κάθε μέρα ένα μικρό γλυκό, κατά προτίμηση ως απογευματινό σνακ, όχι όμως αντικαθιστώντας το κανονικό του γεύμα. Αν ένα παιδί έχει περιττά κιλά, και πάλι δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τα γλυκά από τη διατροφή του, κυρίως επειδή στα παιδιά οι τροφές που απαγορεύο­νται γίνονται ακόμη πιο επιθυμητές. Καθώς, λοιπόν, θα ήταν άδικο να στερήσουμε ακόμη και από ένα παχουλό παιδί το γλυκό ή τη σοκολάτα, θα μπορούσαμε να του επιτρέπουμε να τα τρώει όχι καθημερινά, αλλά δύο φορές την εβδομάδα. Επίσης, μας συμβουλεύουν:

Να ξεκινήσουμε να δίνουμε γλυκό στα παιδιά μετά τα 2 ή τα 3 χρόνια τους. Καθώς δεν ανήκουν στα απαραίτητα συστατικά της δίαιτας των παιδιών, αλλά μάλλον στη σφαίρα της κοινωνικότητας και της ευχαρίστησης, μπορούν να ενταχθούν στη διατροφή τους όσο αργότερα γίνεται.
Να εναλλάσσουμε τα γλυκά που καταναλώνουν τα παιδιά. Καλό είναι, δηλαδή, να μην τρώνε κάθε μέρα παγωτό ή σοκολάτα, αλλά κάποιο απόγευμα να προτιμούν ένα γιαούρτι με μέλι, μια γρανίτα ή ένα φρουτοχυμό.
Να αγοράζουμε τις σοκολάτες, τα παγωτά και τα γλυκά σε μικρές συσκευασίες ή να τους δίνουμε μικρές μερίδες.

Ακόμη, καλό είναι να προτιμούμε:
Τα παραδοσιακά γιαούρτια, αντί για τα επιδόρπια γιαουρτιού. Τα πρώτα προσφέρουν τα πολύτιμα οφέλη του ευεργετικού για το έντερο γιαουρτιού, ενώ τα δεύτερα είναι μάλλον γλυκά.
Τα σπιτικά μπισκότα και κουλουράκια ή τα απλά «παραδοσιακά» μπισκότα του εμπορίου, αντί για τα πολύ παχυντικά, π.χ. με επικάλυψη σοκολάτας ή με γέμιση κρέμας ή σοκολάτας (τύπου cookies). Τα δεύτερα είναι πιο επιβαρυμένα από πλευράς θερμίδων, λίπους, τρανς λιπαρών κλπ.
Τα σπιτικά παγωτά ή τα συσκευασμένα και χύμα παγωτά που έχουν πολύ λίγο λίπος (συχνά μόνο 5%), αντί για τα πιο μοντέρνα, αμερικανικού τύπου παγωτά, που είναι εξαιρετικά λιπαρά.
Τα σπιτικά γλυκά, αντί για όσα αγοράζουμε από έξω. Για τα πρώτα είμαστε πολύ πιο σίγουροι και ασφαλείς όσον αφορά τον τρόπο και τα υλικά από τα οποία παρασκευάζονται.

-Πότε τα γλυκά βλάπτουν τα παιδιά μας;
Όταν γίνεται υπερκατανάλωση. Ειδικά τα «βαριά» γλυκά υπερφορτώνουν τα παιδιά με θερμίδες, με ζάχαρη (που προκαλεί εκτός των άλλων και τερηδόνα) και λιπαρά, κατά κανόνα κακής ποιότητας. Όσο για το σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας, με το οποίο είχε συνδεθεί η ζάχαρη, δοξασία εξαιτίας της οποίας πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν να δίνουν γλυκά στα παιδιά τους, πολλές πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι δεν υφίσταται τέτοια συσχέτιση.

Προβλήματα στο σχολείο; Ψυχραιμία...

Ως γονείς, σε κάποια στιγμή, είναι πιθανό να βρεθείτε αντιμέτωποι με το σημείωμα ή το τηλεφώνημα από το σχολείο του παιδιού σας που σας καλεί να δείτε το δάσκαλο ή τη δασκάλα του για να συζητήσετε για την συμπεριφορά ή την απόδοσή του – ή ακόμα χειρότερα, το τηλεφώνημα που σας ενημερώνει ότι το παιδί σας  -στο γυμνάσιο ή λύκειο- δεν έχει εμφανιστεί στο σχολείο για κάποιες μέρες… χωρίς φυσικά να το ξέρετε. Τι πρέπει να κάνετε ως γονιός; Η Carole Banks, κοινωνική λειτουργός, με μεγάλη εμπειρία σε σχολικά θέματα, μας δίνει συμβουλές για την αντιμετώπιση των πιο συχνών προβλημάτων που έχουν να κάνουν με το σχολείο.

-Άσχημη συμπεριφορά στο σχολείο

Όταν το παιδί μας έχει κακή συμπεριφορά στο σχολείο, μπορεί να νιώσουμε ανησυχία, απογοήτευση, ενοχές, ντροπή, ή –το πιθανότερο- όλα αυτά μαζί. Εκτός από την καθ’ εαυτή  κακή συμπεριφορά, ανησυχούμε ότι το παιδί μας μπορεί να «βγάλει κακό όνομα» στο σχολείο και η φήμη του «άτακτου» ή του «ταραξία» να το ακολουθεί σε όλες τις τάξεις. Επιπλέον, μπορεί να αισθανόμαστε ντροπή, επειδή πιστεύουμε ότι οι δάσκαλοι του ή οι άλλοι γονείς μας κρίνουν και μας κατακρίνουν, ως γονείς, για την άσχημη συμπεριφορά του παιδιού μας.

Ορισμένα παιδιά συμπεριφέρονται άσχημα όταν αισθάνονται ότι έχουν «μείνει απέξω» ή έχουν «μείνει πίσω».  Βεβαιωθείτε ότι το παιδί σας είναι σε θέση να παρακολουθεί τα μαθήματα του σχολείου και να κάνει τις εργασίες που του ζητούνται. Αν «μένει πίσω» επειδή δεν μπορεί να ακολουθήσει το ρυθμό της τάξης του –ή, αντίστοιχα, είναι πολύ μπροστά από την τάξη του– μπορεί να νιώθει άγχος, βαρεμάρα ή και απογοήτευση. Όλα αυτά μπορεί να οδηγήσουν κάποια παιδιά να συμπεριφερθούν άσχημα, είτε λεκτικά είτε με κάποια άλλη ενέργεια.

Πρέπει να τονιστεί ότι, γενικά, δεν πρέπει να επιβάλλουμε επιπλέον τιμωρία στα παιδιά, στο σπίτι, για την συμπεριφορά τους στο σχολείο, εκτός από σοβαρές περιπτώσεις, όταν, για παράδειγμα, το παιδί μας έχει καταστρέψει σχολική ή ξένη περιουσία ή είναι βίαιο με άλλα παιδιά. Για τις περισσότερες, πιο ήπιες περιπτώσεις κακής συμπεριφοράς, η τιμωρία που επιβάλλει το σχολείο αρκεί, όμως σε πιο σοβαρές ή χρόνιες περιπτώσεις θα χρειαστεί να συνεργαστούμε με το σχολείο για να καταλάβουμε τι συμβαίνει στο παιδί, ή και να ζητήσουμε την βοήθεια κάποιου ειδικού, ψυχολόγου ή κοινωνικού λειτουργού, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Το να τιμωρήσουμε απλά ξανά το παιδί στο σπίτι δεν θα το βοηθήσει να διορθώσει την συμπεριφορά του.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, αρκούν οι πειθαρχικές ενέργειες του σχολείου – δεν προσθέτει κάτι το να τιμωρήσουμε διπλά το παιδί και στο σπίτι. Αυτό που είναι πολύ πιο σημαντικό είναι να καταλάβουμε τι ώθησε το παιδί μας σε αυτή τη συμπεριφορά και να του μάθουμε πώς να συμπεριφερθεί διαφορετικά την επόμενη φορά που θα έρθει αντιμέτωπο με την ίδια κατάσταση ή το ίδιο συναίσθημα. Με άλλα λόγια, με το να πούμε στο παιδί μας «Θα μείνει στο δωμάτιο σου σήμερα και δεν έχει τηλεόραση ή παιχνίδι, επειδή συμπεριφέρθηκες άσχημα στο σχολείο» δεν του διδάσκει πώς πρέπει να συμπεριφερθεί διαφορετικά την επόμενη φορά. Πολλές φορές, νομίζουμε ότι με την τιμωρία τα παιδιά θα κάτσουν μόνα τους να σκεφτούν και να αντιληφθούν το λάθος τους. Όμως, ειδικά στις περιπτώσεις που το πρόβλημα είναι επαναλαμβανόμενο, είναι προφανές ότι το παιδί δεν μπορεί να το καταλάβει ή να το αντιμετωπίσει μόνο του και οι συνεχείς τιμωρίες δεν θα έχουν αποτέλεσμα. Πρέπει να το βοηθήσουμε.

Το πρώτο βήμα είναι να μιλήσουμε στους δασκάλους του προκειμένου να καταλάβουμε τι συμβαίνει – τι προκαλεί ή τι πυροδοτεί αυτές τις αντιδράσεις. Στη συνέχεια πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή σε αυτά που το παιδί λέει στο σπίτι –και πρέπει να του δημιουργήσουμε την εμπιστοσύνη να ξέρει ότι μπορεί να μοιραστεί μαζί μας οτιδήποτε μπορεί να του συμβαίνει ή να αισθάνεται.

Μία σοβαρή παράμετρος, επίσης, είναι η δική μας στήριξη και συμπεριφορά απέναντι στους δασκάλους και τους υπεύθυνους του σχολείου του. Αν τα παιδιά μας ακούσουν εμάς να μιλάμε αρνητικά ή περιφρονητικά για τους δασκάλους και τους άλλους υπεύθυνους του σχολείου του, το πιθανότερο είναι ότι και εκείνα θα δείξουν ασέβεια απέναντι τους στο σχολείο – και απέναντι σε εμάς, επίσης, στην πορεία.

-«Μισώ την δασκάλα μου!»

Κάποια στιγμή, το παιδί σας μπορεί να έχει έναν δάσκαλο ή μία δασκάλα με την οποία να μην τα πηγαίνει καλά. Μερικές φορές μπορεί απλά να είναι θέμα διαφορετικής προσωπικότητας  – άλλες φορές μπορεί το παιδί να παρουσιάζει δυσκολία διαχείρισης της εξουσίας. Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να κάνουμε σε αυτή την περίπτωση είναι να είμαστε δεκτικοί στα συναισθήματα του παιδιού. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, να συμφωνήσουμε μαζί του, λέγοντας «Ναι, κι εγώ πιστεύω ότι η δασκάλα σου είναι κακιά/αυστηρή/άχρηστη/δεν ξέρει τι λέει κλπ.», γιατί υπονομεύοντας τον ρόλο και την εξουσία των δασκάλων, με τα λόγια ή τις πράξεις μας, δίνουμε στα παιδιά μας την «άδεια» να μην τους σέβονται. Από την άλλη, πρέπει να «επιτρέπουμε» και να δίνουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να μας μιλήσουν για το τι συμβαίνει στην τάξη και πώς αισθάνονται. Μην του πείτε ότι κάνει λάθος ή ότι δεν πρέπει να αισθάνεται έτσι. Όταν έχουμε ακούσει το παιδί μας, τότε θα είναι κι εκείνο πιο δεκτικό στο να ακούσει και την δική μας άποψη για το πώς μπορούν οι σχέσεις με την δασκάλα του να γίνουν καλύτερες.

Αν το παιδί είναι λίγο πιο μεγάλο, θα πρέπει να μάθει να αποδέχεται το γεγονός ότι ορισμένοι δάσκαλοι μπορεί να ζητούν πράγματα με τα οποία να μην συμφωνεί. Είναι μέρος της πραγματικότητας ότι δεν μπορεί κάθε δάσκαλος που θα έχει το παιδί μας να ανταποκριθεί ακριβώς σε αυτό που εκείνο χρειάζεται.  Είναι, επίσης, γεγονός ότι ορισμένες δασκάλες ίσως είναι πιο αυστηρές – δεν είναι όλες γλυκές και χαρωπές. Ως γονιός, σίγουρα δεν θέλετε να επέμβετε στον τρόπο που κάνουν την δουλειά τους. Αντ’ αυτού, βοηθήστε το παιδί σας. Μπορείτε να του εξηγήσετε ότι στη ζωή του θα συναντήσει πολλούς, διαφορετικούς ανθρώπους και θα πρέπει να μάθει να συνεργάζεται μαζί τους. Και ότι, ακόμα κι αν ο συγκεκριμένος δάσκαλος δεν είναι …η συμπάθεια του, είναι σημαντικό να μάθει να ξεπερνά αυτό το γεγονός, να δείχνει σεβασμό και να αποδίδει όσο καλύτερα μπορεί στην τάξη.

Αν η δασκάλα φαίνεται να μην …είναι το πρόβλημα, συναντήστε την και μοιραστείτε μαζί της τις εμπειρίες και τα συναισθήματα του παιδιού σας. Είναι καλό να προσπαθήσετε να βρείτε κάποια λύση μαζί, αν είναι εφικτό. Επίσης, αν το σχολείο διαθέτει κοινωνική λειτουργό ή παιδοψυχολόγο, ίσως θέλετε να την ενημερώσετε και, γιατί όχι, να την καλέσετε να συμμετέχει στην συζήτηση που θα κάνετε με την δασκάλα του παιδιού σας.

ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΤΕ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ;

Και όμως, όσο και να μην θέλετε να το παραδεχθείτε, μπορεί και να συμβαίνει. Σε σχετική έρευνα που διεξήχθη στις ΗΠΑ από το περιοδικό parenting.com και την εκπομπή του καναλιού HLN Raising America, πάνω από 1.000 αναγνώστριες, τηλεθεάτριες και οπαδοί των social media των 2 αυτών ΜΜΕ ερωτήθηκαν για το πώς αισθάνονται -πραγματικά-  για θέματα που σχετίζονται με τη μητρότητα.

Τα αποτελέσματα της έρευνας υπήρξαν ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά:

-Σχεδόν το ένα τέταρτο των μητέρων έχουν ένα παιδί που το ξεχωρίζουν από τα άλλα τους παιδιά.

Αν και η αποκάλυψη αυτή των εσώτερικων συναισθημάτων τους, κάνει τους γονείς να αισθάνονται ενοχές, ωστόσο είναι ένα φυσιλογικό συναίσθημα, κατά τους ειδικούς.

Είναι φυσικό για μια μητέρα να είναι λίγο πιο δεμένη με ένα συγκεκριμένο παιδί της, αν αυτό της δίνει περισσότερα, είναι π.χ. πιο στοργικό από τα αδέλφια του, ή μοιράζεται τα ίδια ενδιαφέροντα με τη μαμά του, ή αν, απλά, είναι πιο εύκολο να το μεγαλώνει και κάνει την μητέρα του να αισθάνεται περισσότερο δοτική, αποδοτική και γενικά καλός γονιός. Δεν χρειάζεται να νιώθετε ενοχές για αυτή την προτίμηση, αλλά ούτε βέβαια και να τη διατυμπανίζετε όπου σταθείτε και οπού βρεθείτε.

Η συνειδητοποίηση αυτή βγαίνει από τη σφαίρα του φυσιολογικού και μετατρέπεται σε πρόβλημα όταν συνειδητά ή ασυνείδητα το ομολογείτε με φράσεις του τύπου  «Γιατί δεν μπορείς να είσαι περισσότερο σαν τον αδερφό σου;»

Η ίδια έρευνα αποκάλυψε ακόμη ένα ...ένοχο μυστικό:

-Σε ποσοστό μεγαλύτερο του ενός τρίτου, μερικές φορές οι γονείς έχουν την επιθυμία το παιδί τους να έμοιαζε περισσότερο ...με το παιδί κάποιου άλλου.

Μήπως αναρωτιέστε – αρκετά συχνά - γιατί το παιδί σας δεν συμπεριφέρεται τόσο καλά όσο ένας από τους φίλους του; Και μήπως παράλληλα εστιάζετε ως γονείς και σε άλλα χαρακτηριστικά, που περιλαμβάνουν το να είναι πιο εξωστρεφές, πιο ταλαντούχο, πιο πνευματώδες, ή λιγότερο σπασικλάκι; Επειδή βλέπουμε τα παιδιά σας ως αντανάκλαση του εαυτού μας, αν δεν είναι σε κάποιο τομέα στο επίπεδο που επιθυμούμε, ως γονείς έχουμε συχνά την αίσθηση ότι είμαστε, τουλάχιστον εν μέρει, υπαίτιοι για αυτό.

Ευτυχώς, υπάρχουν τρόποι για να εκτιμήσουμε και να απολαύσουμε το παιδί που έχουμε, αντί να επιθυμούμε να είναι ... διαφορετικό.

Καταρχήν, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν ευθυνόμαστε εκατό τοις εκατό για το πώς είναι το παιδί μας, ή για την επιτυχία του στη ζωή. Θα μπορούσε βεβαίως να εγκλιματίζεται πιο εύκολα στο περιβάλλον αν ήταν ένας αθλητής, αλλά δεν μπορείτε να το αλλάξετε, κατ 'ανάγκην, και δεν φταίτε για αυτό.

Θα πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε ότι, πιθανότατα, εξιδανικεύουμε υπερβολικά τους «αψεγάδιαστους» ή «καλύτερους» φίλους του. Μην ξεχνάτε ότι τους φίλους αυτούς, τους βλέπουμε σε μεμονομένες περιπτώσεις και για μικρά χρονικά διαστήματα, οπότε, πώς γίνεται να βγάζουμε συμπεράσματα για την γενικότερη συμπεριφορά τους, την απόδοση τους και το χαρακτήρα που ξετυλίγουν αυτά τα παιδιά μπροστά στους γονείς τους;

Πάρτε την απόσταση που χρειάζεστε για να αναρωτηθείτε αν προβάλετε στο παιδί σας κάποιες από τις δικές σας ανάγκες και απωθημένα της παιδικής ηλικίας σας, τα οποία αποτελούν δικές σας επιθυμίες για το παιδί σας. Αν π.χ. έχετε ευχηθεί να είχατε περισσότερους φίλους όταν ήσασταν εσείς μικροί, και το παιδί σας έχει μόνο ένα-δυο φιλαράκια, μπορεί να σκεφτείτε ότι είναι ένα ακοινώνητο πλάσμα. Μήπως, όμως, το παιδί σας είναι το είδος του ατόμου που απολαμβάνει ένα μικρό κοινωνικό κύκλο;

Τέλος, προσπαθήστε να περνάτε περισσότερο προσωπικό χρόνο με το παιδί σας, να το γνωρίσετε καλύτερα και να το αποδεχθείτε για αυτό που είναι. Αν είστε απογοητευμένοι επειδή είναι ένα αγοροκόριτσο, ενώ εσείς θέλατε μια πριγκίπισσα για να τις αγοράζετε ρόζ φουστανάκια, ίσως μπορείτε να βρείτε τρόπο να ικανοποιήσετε την ανάγκη σας αυτή, κάνοντας μαζί της άλλου τύπου ψώνια, π.χ. για τον αθλητικό εξοπλισμό της. Ανακαλύπτοντας τα κοινά σας σημεία, θέστε τα ως βάση για μια διαφορετική, υγιέστερη και πιο αγαπησιάρικη σχέση με το παιδί σας.

Αφήστε τα παιδιά να παίξουν στο χώμα - κάνει καλό!

Στην ηλικία μεταξύ δύο και τριών χρόνων, τα περισσότερα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, αναπτύσσουν μία ιδιαίτερη αγάπη για το παιχνίδι στα χώματα! Μπορούν να περάσουν ώρες σκάβοντας, μεταφέροντας χώμα και λάσπη από την μία μεριά στην άλλη, φτιάχνοντας βουναλάκια χώματος ή …κουλουράκια λάσπης, μέχρι να μπορείς να βρεις χώμα σε κάθε σημείο του σώματός τους, από τα μαλλιά και τα αυτιά, μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών.

Και παρόλο που μπορεί να μην μοιάζει να είναι ούτε η πιο δημιουργική ούτε η πιο υγιεινή συνήθεια, η αλήθεια είναι ότι το παιχνίδι στο χώμα ωφελεί τα παιδιά πολλαπλώς – ψυχή τε και σώματι.

Έρευνες έχουν δείξει ότι ορισμένα είδη βακτηρίων που υπάρχουν στο χώμα δραστηριοποιούν τους νευρώνες του εγκεφάλου που παράγουν σεροτονίνη – μία βιοχημική ένωση, η οποία χρησιμεύει στην μεταβίβαση πληροφοριών από ένα νευρώνα του εγκεφάλου στον επόμενο – η οποία είναι απαραίτητη για πολλές σωματικές λειτουργίες και παίζει σπουδαίο ρόλο στην αποτροπή της κατάθλιψης. Με απλά λόγια, η επαφή με το χώμα βελτιώνει την διάθεση! Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι τα λασπόλουτρα προσφέρονται ως θεραπείες ευεξίας.

Το χώμα ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, ειδικά στα παιδιά. Έρευνες έχουν δείξει ότι η έκθεση σε μικρή ηλικία στα μικρόβια που βρίσκονται φυσικά στο χώμα, βοηθούν στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος και βοηθούν να μεγαλώσουμε πιο γερά και ανθεκτικά στις ασθένειες παιδιά. Παρόλο που ο πολιτισμός μας έχει γίνει μικροβιοφοβικός και οι γονείς βομβαρδίζονται με πληθώρα αντισηπτικών και απολυμαντικών προϊόντων κάθε μορφής, με αποτέλεσμα πολλά παιδιά να μεγαλώνουν μέχρι αρκετά μεγάλη ηλικία σε ένα σχετικά «αποστειρωμένο» περιβάλλον, οι έρευνες σταθερά δείχνουν ότι η έλλειψη έκθεσης σε διαφορετικά βακτήρια και μικρόβια κατά την παιδική ηλικία, οδηγεί σε υψηλότερα ποσοστά εμφάνισης άσθματος, εκζεμάτων, αλλεργιών και άλλων προβλημάτων υγείας.

Η επαφή με τη φύση βοηθά τα παιδιά να μάθουν και αναπτύσσει τη φαντασία, την περιέργεια και την ικανότητα επίλυσης προβλημάτων. Μελέτες δείχνουν ότι τα παιδιά που περνούν περισσότερο χρόνο παίζοντας έξω σε επαφή με το χώμα και την φύση, γελούν περισσότερο, δείχνουν πιο χαρούμενα και δραστήρια και εμφανίζουν μικρότερα ποσοστά παχυσαρκίας, κατάθλιψης και συνδρόμου ελλειμματικής προσοχής. Τέλος, τα παιδιά που παίζουν έξω και έχουν επαφή με τη φύση, μαθαίνουν να αξιολογούν καλύτερα τους κινδύνους, αναπτύσσουν ανεξαρτησία και γίνονται πιο δραστήρια και ευρηματικά.

Παραξενιές στο φαγητό; Υπάρχουν λύσεις

Τα δύο τρίτα σχεδόν των γονέων έχουν έστω μια ιστορία να διηγηθούν σχετικά με το πρόβλημα φαγητού του παιδιού τους. Αν και είναι φυσιολογικό τα παιδιά να είναι κάπως παράξενα με το φαγητό, ίσως ακόμα αισθάνεστε ότι κάτι πρέπει να κάνετε, διότι το παιδί σας ζει μόνο με πατάτες τηγανιτές και μακαρόνια….

-Το φαγητό του… μια ατέρμονη πάλη για την εξουσία

Λίγο πολύ τα παιδιά επιθυμούν να ελέγχουν τον κόσμο τους, και τους έρχεται με φυσικό τρόπο να το κάνουν μέσω της διατροφής τους. Για να σπάσει ο κύκλος του ποιος επιβάλλεται σε ποιον:

-Εγκαταλείψτε εσείς πρώτοι αυτό το συναισθηματικό αγώνα.

Δεν μπορείτε να πιέσετε το παιδί σας να κάνει κάτι, ειδικά να φάει, οπότε έτσι απλά σταματήστε να προσπαθείτε. Προσφέρετε του θρεπτικά και ποικίλα είδη τροφών και δείξτε του το παράδειγμα, τρώτε τα και εσείς! Μπορεί το παιδί σας να φάει ή όχι αλλά εσείς του δείχνετε τον τρόπο. Θυμάστε ακόμα ότι πρέπει να τρώτε τα λαχανικά σας και να καθαρίζετε το πιάτο σας πριν σηκωθείτε από το τραπέζι; Ο Adam Strauss, MD, παιδίατρος στο Westwood and Mansfield, Μασαχουσέτη, λέει το αξιοσημείωτο. «Όταν οι γονείς απαιτούν από τα παιδιά τους να τρώνε ορισμένα τρόφιμα, συνδέουν μια αρνητική χροιά σε αυτό. Πολύ σύντομα, ο αγώνας χειροτερεύει.» Βάλτε το φαγητό στο πιάτο του, αλλά και αν μείνει εκεί μην το πιέσετε και μην αγχώνεστε γι’ αυτό.

-Δώστε ξεκάθαρο έπαινο.

Ακόμα και αν φάει έστω και μια μπουκιά από κάτι νέο. Για παράδειγμα: «Είναι εξαιρετικό που δοκίμασες τις φακές!» Στηρίζοντας τον έπαινο στο πώς αισθάνεστε («Η μαμά είναι ευτυχισμένη! ») στέλνετε ένα μήνυμα: Μπορεί να ελέγχει τα συναισθήματά σας με το πιρούνι του.

-Μην σας απασχολεί τι ώρα της ημέρας το παιδί σας τρώει, ή το πόσο τρώει κάθε φορά που κάθεται στο τραπέζι. Είναι εντάξει αν το παιδί σας δεν τρώει τρία κανονικά γεύματα κάθε μέρα ακόμη και κατά τη διάρκεια μιας ή δύο εβδομάδων, αρκεί να τρώει λίγο από κάθε ομάδα τροφίμων.

-Προσφέρετε επιλογές που έχουν σημασία.

Μπορείτε να αντιμετωπίσει ξεροκέφαλες εμμονές να μην έχει το τοστ βούτυρο στις γωνίες για να μην λερώνεται ή τα δημητριακά του να είναι στο μπολ με την «ντόρα». Αν και αυτό το είδος της συμπεριφοράς επαναλαμβάνεται, πράγμα χαρακτηριστικό στις μικρές ηλικίες, λέει ο Δρ Strauss δώστε του μια επιλογή - το πράσινο πιάτο ή το μπλε; Προσφέροντας στο παιδί σας περιορισμένες επιλογές είναι συχνά αρκετό για να τερματίσετε την πάλη για την εξουσία. Αλλά ορίστε σαφείς κανόνες: «Στο σπίτι, μπορείς να επιλέγεις το φλιτζάνι σου, αλλά όταν είμαστε έξω, θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις ότι σου δώσουν.»

-Το παιδί που δεν τρώει κρέας…

Η υφή του κρέατος ενοχλεί πολλά παιδιά προσχολικής ηλικίας, και αυτό δεν πειράζει κατ’ ανάγκη. Το παιδί σας μπορεί να πάρει όλη την πρωτεΐνη που χρειάζεται από: γιαούρτι, τυρί ή τυρί cottage, nachos με φασόλια και τυρί, αυγά, τα αγαπημένα του κράκερς βουτηγμένα σε χούμους ή φυστικοβούτυρο ή βούτυρο καρύδας, ραβιόλια με τυρί ή ακόμη και κρέας ή τόνο.

-Λαχανικά; Ναι, καλά!!

Αυτό είναι το πιο κοινό πρόβλημα στα παιδιά που είναι παράξενα με το φαγητό. Πως να τα πείσετε να δοκιμάσουν: ψιλοκομμένα λαχανικά τηγανιτά με σάλτσα, ίσως και λίγο κοτόπουλο, και ρύζι, καρότο σε φέτες και καλαμπόκι για αρχή, muffins από κολοκυθάκια και λαζάνια με λαχανικά, τυλιχτά με μαρούλι (χρησιμοποιήστε ένα γέμισμα που του αρέσει να τρώει π.χ. γαλοπούλα και τυρί και ένα φύλλο μαρουλιού για να το τυλίξετε). Η καινοτομία του όλου πράγματος μπορεί να το κερδίσει και να φάει..., σάλτσα από μουστάρδα μελιού, ακόμη και κέτσαπ ή λιωμένο βούτυρο για τα λαχανικά. Τέλος βάλτε το πιάτο με τα λαχανικά δίπλα σε ένα αγαπημένο του σνακ (ας πούμε, ψητό τυρί) για να το δελεάσετε.

-Εμμονές άλλου τύπου:

Εκτός αν είναι λευκό, δεν το τρώω.

Στα παιδιά προσχολικής ηλικίας αρέσουν τα πολλά χρώματα στις ζωγραφιές τους, αλλά όχι πάντα στα πιάτα τους. Σκεφτείτε: smoothies φρούτων (ανακατέψτε μια μπανάνα με βανίλια γιαούρτι για ένα υγιεινό γλυκό σνακ, μπορείτε δε να το παγώσετε για να είναι πιο δροσερό και να φέρνει σε παγωτό!!), στα μακαρόνια, ενδεχομένως να έχετε μια καλύτερη τύχη με μια σάλτσα τυριών από μια σάλτσα ντομάτας ή βούτυρο, πατάτες στο φούρνο (όπου αναμειγνύετε πατάτα με γλυκοπατάτα για να μυήσετε το παιδί σας και σε άλλες γεύσεις), ψωμί λευκό και ολικής άλεσης για ένα πιο γευστικό και διασκεδαστικό σάντουιτς και τέλος ένα γεύμα ουράνιο τόξο -πάρτε το παιδί σας μαζί στη λαϊκή για να διαλέξετε φαγητά σε χρώμα κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, μωβ και πράσινο.

Πότε μπορεί ένα παιδί να έχει δικό του κινητό

Όπως εμείς μεγαλώσαμε με σταθερό τηλέφωνο και τηλεόραση, έτσι και τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν με κινητό τηλέφωνο και υπολογιστή. Είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, παράλληλα με την εξέλιξη της τεχνολογίας, και μοιάζει αδύνατο να κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε αυτό.

Αυτό που είναι, όμως, απαραίτητο για τους γονείς, είναι να ενημερωθούν αναφορικά με τους πιθανούς κινδύνους που μπορεί να επιφέρει η χρήση κινητού τηλεφώνου από τις πολύ μικρές ηλικίες –σύμφωνα πάντα με τα μέχρι στιγμής συμπεράσματα επιστημονικών ερευνών, αλλά και για το κατά πόσο το κινητό τηλέφωνο μπορεί να επηρεάσει την κοινωνική και επικοινωνιακή ανάπτυξη του παιδιού.

Σύμφωνα με περσινή έρευνα του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου, πάνω από το 80% των παιδιών Γυμνασίου στην Ελλάδα χρησιμοποιούν κινητό τηλέφωνο. Το ποσοστό αγγίζει το 36% στα παιδιά Δημοτικού, το 60% στα παιδιά 9-12 ετών, ενώ περίπου ένα στα εκατό παιδιά εμφανίζονται με κινητό τηλέφωνο στο νηπιαγωγείο. Αυτό δεν πρέπει να αποτελεί μεγάλη έκπληξη για όσους από εσάς έχετε παιδί, καθώς θα έχετε παρατηρήσει πως ένα δίχρονο μπορεί να χρησιμοποιήσει το smartphone σχεδόν τόσο καλά όσο ένας ενήλικας –το μόνο που το εμποδίζει είναι ότι δεν έχει μάθει ακόμα να διαβάζει και να γράφει.

Πότε να πάρω κινητό στο παιδί

Το ότι θα πάρετε, λοιπόν, αργά ή γρήγορα στο παιδί σας κινητό τηλέφωνο είναι δεδομένο. Το ζήτημα είναι το «πότε» αλλά και το «πώς» θα το χρησιμοποιεί –θα το παίρνει στο σχολείο; Θα παίζει με αυτό παιχνίδια; Θα έχει πλήρη ελευθερία να παίρνει τηλέφωνα και να στέλνει μηνύματα κ.ο.κ. Φυσικά, τις αποφάσεις στα παραπάνω ερωτήματα θα τις πάρει ο κάθε γονιός ξεχωριστά. Καλό είναι, όμως, να γνωρίζουμε και τη γνώμη ενός ειδικού. Η παιδοψυχολόγος κ. Μαρία Σαράντη επισημαίνει: «Το παιδί χρειάζεται κινητό από τη στιγμή που το παιδί αρχίζει να βγαίνει μόνο του από το σπίτι και δεν γνωρίζουμε πού είναι. Αν βγαίνει έξω με τους γονείς ή αν βρίσκεται σε κάποιον χώρο για κάποια δραστηριότητα δεν χρειάζεται κινητό. Αν, όμως, είναι έξω με τους φίλους του, η συσκευή είναι χρήσιμη».

Ο διευθυντής του Νευρολογικού Τμήματος Ευρωκλινικής Παίδων, κ. Δαμιανός Δημοσθένης, σε σχετικό ερώτημα αναγνώστριας του Mama365 παραθέτει την δική του άποψη:

Σίγουρα, και σύμφωνα με έρευνες, η χρήση του κινητού αντενδείκνυται σε παιδιά κάτω της ηλικίας των 8 ετών. Για μεγαλύτερα παιδιά και έως της ηλικίας των 13 ετών δεν είναι απαραίτητη η κατοχή κινητού, αλλά η χρήση του μπορεί να γίνεται με την επίβλεψη κάποιου μεγάλου, είτε αυτός είναι γονιός, μεγαλύτερος αδελφός, δάσκαλος ή συγγενής. Περιστασιακά και κάτω από ειδικές συνθήκες, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για περιορισμένο χρονικό διάστημα.

Μετά το 13ο έτος και εφόσον ζητηθεί από το παιδί, θα μπορούσε να συζητηθεί η χρήση του κινητού. Επιβάλλεται, όμως, να εξηγηθούν στο παιδί όλοι οι όροι χρήσης του και να τονιστούν οι κίνδυνοι που κρύβονται, και να διευκρινιστεί ότι αποτελεί μέσο επικοινωνίας και όχι παιχνίδι.

Οι γονείς πρέπει να βάλουν όρια στα παιδιά και να τα εκπαιδεύσουν πώς θα αποφεύγουν όλες τις κακοτοπιές, όπως θα τα μάθαιναν να οδηγούν ποδήλατο για πρώτη φορά με προσοχή. Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι οι γονείς αποτελούν το παράδειγμα για τα παιδιά και θα πρέπει και οι ίδιοι να κάνουν σωστή και με μέτρο χρήση του κινητού τηλεφώνου.

Τα οφέλη

Όπως υπογραμμίζει ο κ. Δημοσθένης, τα οφέλη από την αγορά κινητού για το παιδί έχουν κατά κύριο λόγο να κάνουν με την άμεση επικοινωνία που μπορεί ο γονιός να έχει με το παιδί όταν εκείνο βρίσκεται σε εξωσχολικές δραστηριότητες (ειδικά αν το κινητό έχει και πρόγραμμα εντοπισμού -GPS- ο γονιός μπορεί να εντοπίζει ανά πάσα στιγμή το παιδί). Άλλωστε, ένα smartphone μπορεί να προσφέρει άμεση πρόσβαση σε πηγές πληροφόρησης, π.χ. στο internet.

Οι κίνδυνοι

Από την άλλη, οι κίνδυνοι είναι σύμφωνα με τον γιατρό, πολλοί περισσότεροι: Αν το κινητό έχει πρόσβαση στο ίντερνετ υπάρχει κίνδυνος από την είσοδο σε επικίνδυνες / ακατάλληλες ιστοσελίδες, ενώ δεν συνιστάται και η υπερβολική έκθεση σε διαφημίσεις. Η υπερβολική χρήση κινητού τηλεφώνου μπορεί να οδηγήσει σε εξάρτηση, αλλά και σε πιθανή κοινωνική απομόνωση. Έτσι, η επικοινωνία με τους γονείς μπορεί να μειωθεί, ενώ το παιδί μπορεί να αρχίσει να παραμελεί και τα μαθήματά του. Επικίνδυνο είναι, άλλωστε, να ασχολείται το παιδί με το κινητό όταν διασχίζει τον δρόμο. Η δε αλόγιστη χρήση μπορεί να έχει ως συνέπεια το υψηλό κόστος στους λογαριασμούς. Για να το αποφύγετε αυτό προτιμήστε καρτοκινητό με προπληρωμένες μονάδες. Είναι σκόπιμο να αποφεύγουν οι γονείς την αγορά ακριβών συσκευών που μπορεί να γίνουν στόχος κλοπής.

Όσο για την επίδραση της ακτινοβολίας στον παιδικό εγκέφαλο, χωρίς να έχει αποδειχθεί ακόμα κάτι συγκεκριμένο από τις έρευνες που γίνονται, όλες αναφέρουν ότι υπάρχει δυνητικός κίνδυνος ανάπτυξης δυσλειτουργιών. Μέχρι να δημοσιευτούν σαφή και συγκεκριμένα συμπεράσματα, λοιπόν, είναι προτιμότερο να προστατεύουμε τον παιδικό εγκέφαλο, ο οποίος είναι έτσι κι αλλιώς πιο ευαίσθητος. Εν ανάγκη, ας χρησιμοποιούν τα παιδιά που έχουν κινητό hands free.

Κινητό τηλέφωνο στο σχολείο

Ακόμα κι αν σε πολλά σχολεία η χρήση κινητών τηλεφώνων από τους μαθητές έχει απαγορευτεί, τα παιδιά τα έχουν μαζί τους έτσι κι αλλιώς. Γι'αυτό πολλοί καθηγητές ζητούν από τα παιδιά να τα απενεργοποιούν, τουλάχιστον, την ώρα του μαθήματος. Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, πράγματι, το κινητό όταν το παιδί είναι στο σχολείο είναι χρήσιμο προκειμένου να μπορούν παιδί και γονιός να επικοινωνήσουν ανά πάσα στιγμή, ειδικά αν προκύψει κάποια έκτακτη ανάγκη, όμως μία τέτοια συσκευή στα χέρια εφήβων μπορεί να δημιουργήσει και προβλήματα. Πώς να πραγματοποιηθεί το μάθημα αν τα παιδιά δεν απενεργοποιούν τις συσκευές; Ακόμα και χαμηλωμένες να είναι πώς να παρακολουθήσουν οι μαθητές αν στέλνουν μηνύματα μέσα στην τάξη; Για να μην αναφερθούμε στο ότι το κινητό μπορεί να λειτουργήσει ως συσκευή «εξαπάτησης» σε σχολικές εξετάσεις.

«Δεν υπάρχει λόγος να έχει κινητό το παιδί στο Δημοτικό», μας λέει η εκπαιδευτικός κ. Θάλεια Καλλιαντά. «Το τηλέφωνο του σχολείου μπορεί να εξυπηρετήσει την ανάγκη επικοινωνίας ανάμεσα στα παιδιά και τους γονείς. Το κινητό είναι επικίνδυνο για την ασφάλεια των μικρών παιδιών, τόσο γιατί μπορεί να πέσουν θύματα επιτήδειων όσο και για την υγεία τους, με όλη αυτή την ακτινοβολία που δέχονται. Όσο για το Γυμνάσιο, εκεί είναι δύσκολο να απαγορεύσεις το κινητό, ωστόσο βλέπουμε παιδιά που ασχολούνται με αυτό συνέχεια, ακόμα και στο μάθημα. Οι δε συσκευές τους είναι πανάκριβες, τελευταίας τεχνολογίας. Και οι κλοπές δεν λείπουν!»

Τι θα σταματήσετε να κάνετε τώρα που γίνατε γονείς

Οι κακές λέξεις, οι απρεπείς συζητήσεις, τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια είναι κάποια μόνο από αυτά που οι νέοι γονείς πρέπει να αφήσουν πίσω, στην παλιά τους ζωή.
-Αθυρόστομη οδηγός
Έχει βρεθεί ότι τα μικρά παιδιά σήμερα «πιάνουν» τις κακές λέξεις σε πολύ μικρότερη ηλικία, με αποτέλεσμα να τις επαναλαμβάνουν με την πρώτη ευκαιρία –ειδικά όταν αντιλαμβάνονται ότι κερδίζουν την προσοχή μας έτσι. Προσέξτε, λοιπόν, την γλώσσα σας όταν οδηγείτε και προσπαθήστε να χρησιμοποιείτε λιγότερο προσβλητικές λέξεις για να ξεσπάσετε τα νεύρα σας όταν έχετε το παιδί στο πίσω κάθισμα.

-Καθαρό αυτοκίνητο
Παραμένουμε στο θέμα «αυτοκίνητο» και επιβεβαιώνουμε όταν μπαίνουν σε αυτό παιδιά τα σκουπίδια πολλαπλασιάζονται με ανησυχητικό ρυθμό. Όσο κι αν πασχίζετε να καθαρίζετε ψίχουλα, μικροσκουπιδάκια και πάσης φύσης παιχνίδια, κάποια στιγμή θα χρειαστεί να πάρετε απόφαση πως είναι χαμένος κόπος. Ίσως είναι προτιμότερο να δίνετε κάτι παραπάνω μία φορά τον χρόνο για βιολογικό καθαρισμό.

-«Ευαίσθητες» συζητήσεις

Τα παιδιά αρκεί να ακούσουν έναν ψίθυρο των μεγάλων για να απαιτήσουν να μάθουν όλη τη συνέχεια: «Ποιος χωρίζει; Γιατί; Θα χωρίσετε και εσείς;» Αν θέλετε να αποφύγετε ένα τέτοιο σενάριο, προτιμήστε να μην ξεκινάτε τέτοιες συζητήσεις μπροστά στο παιδί ή αν πρέπει οπωσδήποτε να πείτε κάτι εκείνη τη στιγμή, πείτε το στα Αγγλικά (μέχρι τουλάχιστον να μάθει και το παιδί σας τη γλώσσα).

-Τακτοποιημένο σπίτι
Τον πρώτο καιρό με το μωρό θα θεωρήσετε ότι δεν είναι δύσκολο να διατηρήσετε το σπίτι σας τακτοποιημένο. Καθώς αυτό θα μεγαλώνει, όμως, και θα μεταφέρει τα παιχνίδια του από δωμάτιο σε δωμάτιο χωρίς ποτέ να μαζεύει τίποτα, θα πάρετε απόφαση πώς είτε όλη μέρα θα μαζεύετε παιχνίδια μέχρι τελικής πτώσης είτε για μερικά χρόνια το σπίτι σας θα θυμίζει παιδότοπο.

-Παρέα με φίλους που δεν «σκαμπάζουν»
Είναι πολύ πιθανό πολλοί από τους φίλους σας που δεν έχουν παιδιά να μη μπορούν να συμμετέχουν στον καινούργιο τρόπο ζωής σας. Ίσως να μην ενδιαφέρονται για το μωρό σας ή να μην έχουν ιδέα πώς να του φερθούν. Δώστε τους μία ευκαιρία να δοκιμάσουν, με τις δικές σας κατευθύνσεις, όμως αν νιώθετε περίεργα κάθε φορά που βρίσκεστε μαζί τους και δεν χαίρεστε πια τόσο, ίσως έχει έρθει η στιγμή να χωρίσουν οι δρόμοι σας.

-Κρίνοντας τα παιδιά άλλων
Ως ενήλικες συχνά κρίνουμε τους άλλους πριν καλά-καλά τους γνωρίσουμε, π.χ. βάσει της εμφάνισης, της προφοράς ή της συμπεριφοράς τους. Τα παιδιά δεν το κάνουν αυτό –το μόνο που τα νοιάζει είναι να παίξουν με άλλα παιδιά. Εκτός, αν μάθουν από εμάς να το κάνουν και γίνουν, έτσι, επικριτικά ή ακόμα και όψιμοι ρατσιστές.

-Yπερήφανοι για βοήθεια (;)
Πολλές νέες μαμάδες αρέσκονται να δείχνουν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα. Ωστόσο, το να δεχόμαστε βοήθεια όταν την έχουμε ανάγκη μας κάνει καλύτερους γονείς, γιατί έτσι νιώθουμε υποστήριξη και ως εκ τούτου χαρά. Μη νιώθετε ενοχές όταν ζητάτε από έναν φίλο ή συγγενή να σε βοηθήσει σε κάτι. Κάποια στιγμή θα το ανταποδώσετε, ενώ, ειδικά οι πιο κοντινοί σας άνθρωποι, θα χαρούν να συμμετέχουν στη ζωή σας με το παιδί.

-Πάρτι και ξενύχτια
Θα πρέπει να είναι μία πολύ ιδιαίτερη περίσταση για να ξενυχτίσετε μέχρι αργά και να πιείτε μέχρι τελικής πτώσης, όταν έχετε παιδί. Ωστόσο, τις φορές που θα σας δίνετε η ευκαιρία να το κάνετε, επειδή π.χ. θα έχετε δώσει το παιδί στη μητέρα σας, θα το ευχαριστιέται πραγματικά. Ακόμα, με τις λιγότερες βραδινές εξόδους εξοικονομείτε και χρήματα!

-Μαλλί στην τρίχα
Πάνε οι εποχές που αλλάζατε χρώμα στο μαλλί και χτένισμα κάθε μήνα και που αφιερώνατε ώρες μπροστά στον καθρέφτη για να στιλιζάρετε τις τούφες σας. Το ιδανικό μαλλί για μαμάδες είναι αυτό που στεγνώνει ωραία και χωρίς σεσουάρ, που είναι κομμένο έτσι ώστε να «κάθεται» καλά από μόνο του και που δεν σας ζεσταίνει όταν κάνετε δουλειές ή θηλάζετε.

-Αποχαιρετώντας την τελειότητα
Οι περισσότερες μαμάδες τείνουν να δίνουν έμφαση στα λάθη που κάνουν με το μεγάλωμα του παιδιού τους και ποτέ στα σωστά. Η Madonna έδωσε μία πολύ σοφή απάντηση σε αυτό το θέμα: «Η μητρότητα με έκανε να συνειδητοποιήσω πως το να κάνεις τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος ξεκινά από το σπίτι σου». Να θυμάστε ότι για το παιδί σας το σπίτι του είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο και ότι εσείς είστε ο ίδιος του ο κόσμος. Όταν είστε γονείς, το να κάνετε το καλύτερο που μπορείτε πραγματικά αρκεί.

Είναι σωστό να μας βλέπουν γυμνούς τα παιδιά μας;

Αφήνετε το παιδί σας να μπει στο μπάνιο όταν είστε μέσα; Του επιτρέπετε να κοιτάζει πίσω από την κουρτίνα όταν λούζεστε; Και τι γίνεται κάθε φορά που αλλάζετε ρούχα –κλειδώνετε; Όσους γονείς έχω ρωτήσει, τόσες διαφορετικές απαντήσεις έχω πάρει για το συγκεκριμένο θέμα.

Στο σπίτι του φίλου μου του Γιώργου μικροί-μεγάλοι κυκλοφορούν γυμνοί, όποτε το επιθυμούν, ενώ ο ίδιος δεν έχει κανένα πρόβλημα να βρεθεί κάτω από τη μεγάλη ντουζιέρα τους με την 6 ετών κόρη του. «Εγώ έτσι μεγάλωσα και έτσι θέλω τα παιδιά μου να μάθουν: Δεν ντρεπόμαστε για το σώμα μας. Δεν κρυβόμαστε. Γιατί να μένει, δηλαδή, με την περιέργεια ένα κορίτσι για το πώς είναι το ανδρικό όργανο; Πλέον, στην κόρη μου δεν κάνει καμία εντύπωση είτε βλέπει εμένα είτε την μητέρα της γυμνή», μου είπε ο Γιώργος.

Για άλλους γονείς κάτι τέτοιο ακούγεται εξωφρενικό. Η Εύη, για παράδειγμα, μου έχει πει ότι κλειδώνουν τις πόρτες των μπάνιων κάθε φορά που εκείνη ή άνδρας της είναι μέσα, ενώ πολλοί είναι οι γονείς που δεν θέλουν τα παιδιά να τους βλέπουν ούτε με τα εσώρουχα.

Ζητήσαμε από την ψυχολόγο κ. Γώγα Κυριακίδου την γνώμη της ως προς το τι είναι «σωστό» αναφορικά με το θέμα της γυμνότητας των γονιών μπροστά στο παιδί.

«Πρόκειται για μία αρκετά αμφιλεγόμενη κατάσταση: Κάποιοι υποστηρίζουν ότι δεν επηρεάζει το παιδί η εμφάνιση των γονιών τους όταν κυκλοφορούν γυμνοί και ότι αυτό βοηθάει το παιδί να συμφιλιωθεί με το δικό του σώμα και να μην αισθάνεται ντροπή γι'αυτό, και άλλοι ότι από μία ηλικία και μετά η έκθεση του παιδιού σε αυτή την συμπεριφορά μπορεί να του δημιουργήσει προβλήματα.

»Κατά την γνώμη μου, το να μας βλέπει το παιδί μας σε μικρή ηλικία γυμνούς και να γνωρίζει το ανθρώπινο σώμα χωρίς ταμπού και αναστολές θεωρώ ότι είναι κάτι φυσιολογικό για την ανάπτυξή του. Από την άλλη η υπερβολική επίδειξη του γυμνού μπορεί να μπλοκάρει το παιδί και να έχει αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που θα θέλαμε.

«Ένας καλός οδηγός είναι η συμπεριφορά του ίδιου του παιδιού: Αν το παρατηρούμε και προσέχουμε την συμπεριφορά του μπορεί να είναι ο καλύτερος οδηγός για την δική μας συμπεριφορά.»

«Ανεπιθύμητες εισβολές»

Παλαιότερα είχα ακούσει μία μαμά να παραπονιέται ότι έχει «πιάσει» τον 8 ετών γιο της να επιδεικνύει το μόριό του σε μία παρέα φίλων του. Αναρωτιόταν αν έχει κάνει κάτι λάθος –αν, για παράδειγμα, δεν πρέπει ο μικρός να βλέπει τον μπαμπά του γυμνό. Από την άλλη, η λίγο μεγαλύτερη κόρη της κλειδώνεται πάντα στο δωμάτιό της, όποτε θέλει να αλλάξει ρούχα.

«Γενικά το παιδί από μία ηλικία, περίπου στην προεφηβική περίοδο, εμφανίζει κάποια σημάδια συστολής, η οποία είναι μία φυσική αντίδραση, προφύλαξης του σώματός του και παράλληλα για καθετί που θεωρεί καθαρά προσωπικό (συρτάρια, ημερολόγια, τσάντες). Αρχίζει, δηλαδή, να αντιλαμβάνεται τον προσωπικό του χώρο -σωματικό και ψυχικό- και έχει την ανάγκη να τον προφυλάξει από οποιαδήποτε 'ανεπιθύμητη εισβολή'», εξηγεί η κ. Κυριακίδου και συμβουλεύει: «αν το δούμε σαν σημάδι μιας φυσικής ανάγκης του ανθρώπου για αυτοσεβασμό και εσωτερικότητα, θα κατανοήσουμε ότι από αυτή την στιγμή το παιδί δεν θα ήθελε να βλέπει και τους άλλους (γονείς, αδέλφια, συγγενείς κ.ο.κ) γυμνούς».

Γι'αυτό είναι απαραίτητο για το παιδί, καθώς μεγαλώνει, όταν ντύνεται να κλείνει την πόρτα του δωματίου του ή όταν είναι στο μπάνιο να μην εισβάλουμε χωρίς να κτυπήσουμε την πόρτα, συμπληρώνει η ίδια. Ας ρωτήσουμε έξω από την πόρτα αυτό που θέλουμε. «Το να μένει η πόρτα του δωματίου του παιδιού κλειστή είναι δείγμα σεβασμού στην προσωπικότητα και στις επιλογές του. Η ανησυχία των γονιών και οι ανοιχτές πόρτες υποδηλώνουν ανάγκη ελέγχου και έλλειψη εμπιστοσύνης στο παιδί αλλά πολύ περισσότερο στον εαυτό τους».

Είναι, βέβαια, αυτονόητο ότι και η δική μας πόρτα θα πρέπει να είναι κλειστή, όταν το παιδί διανύει τη συγκεκριμένη περίοδο, και ότι τα παιδιά θα πρέπει να κτυπούν και να περιμένουν την άδεια για να την ανοίξουν. Αλλά αυτό μαθαίνεται όταν το ακολουθούμε και εμείς.

Και τι γίνεται με τις κατά λάθος εισβολές; Πώς πρέπει ο γονιός να αντιδράσει αν το παιδί του εισβάλλει στο μπάνιο την ώρα που εκείνος σκουπίζεται (ή αντίστροφα); «Καλό είναι να αντιδράσουμε φυσιολογικά χωρίς υπερβολές και αρνητικές αντιδράσεις: Κλείνουμε την πόρτα λέγοντας συγνώμη στο παιδί ή του ζητάμε ευγενικά να βγει εκείνο έξω, αν είμαστε εμείς στο μπάνιο. Είναι ο τρόπος μας και όχι ο λόγος μας στο συγκεκριμένο θέμα που θα βοηθήσει το παιδί να μάθει ό,τι του χρειάζεται για την ζωή του», καταλήγει η ψυχολόγος.

Τέλος στους καβγάδες με τα παιδιά

Με τη συνεργασία της Αλεξάνδρας Καππάτου

Ψυχολόγου – Παιδοψυχολόγου.

Δώστε τέλος στις εντάσεις στη σχέση σας με τα παιδιά σας, ακολουθώντας πέντε απλά βήματα.
Οι καβγάδες, οι φωνές και η ένταση είναι πολύ συχνά φαινόμενα στα σπίτια όπου μεγαλώνουν μικρά παιδιά. Όμως, ο μόνος τρόπος για να αλλάξει η συμπεριφορά του παιδιού μας είναι να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Υιοθετήστε μερικές απλές συνήθειες και δώστε τέλος στις μεταξύ σας εντάξεις, από τώρα και για πάντα.
Θυμίζετε στο παιδί τα «καθήκοντά» του με απόλυτη ηρεμία: Επειδή τα παιδιά και κυρίως τα νήπια δεν έχουν αίσθηση του χρόνου, θα πρέπει συχνά να του θυμίζετε τις υποχρεώσεις του - ναι, ακόμη κι όταν γυρίζετε εξουθενωμένες από τη δουλειά.
Δώστε του κίνητρα: Εξηγήστε στο παιδί σας πως, αν είναι «εντάξει» στις υποχρεώσεις του (πηγαίνει στην ώρα του στο κρεβάτι ή μαζεύει τα παιχνίδια του), τότε θα του διαβάσετε ένα έξτρα παραμύθι ή θα κάνετε κάτι άλλο μαζί που του αρέσει.

Επαινέστε το: Ο έπαινος και η επιβράβευση δεν έκαναν ποτέ κακό σε κανένα παιδί. Αντίθετα, ενισχύουν την αυτοεκτίμησή του.

Αφήστε του το δικαίωμα να έχει το δικό του ρυθμό: Για να μην είναι επιρρεπή στο άγχος και να μην υποφέρουν από το δικό μας στρες, κάποιες φορές τα παιδιά χρειάζονται χρόνο και συγχρόνως τη βεβαιότητα ότι οι γονείς τους τα κατανοούν, δεν τα απορρίπτουν και τους συμπαραστέκονται. Γι' αυτό, επιτρέψτε του να ακολουθήσει τους δικούς του ρυθμούς, αλλά πάντα ελεγχόμενα.
Σεβαστείτε την «γκρίνια» του: Τα παιδιά χρειάζονται κάποιον που να είναι διατεθειμένος να ακούει τα καθημερινά «μικροπροβλήματά» τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να γίνουν το νούμερο ένα πρόβλημα για την οικογένεια. Η φράση «πώς κάνεις έτσι για τέτοιες σαχλαμάρες», ίσως κάνει το παιδί να αισθανθεί ακόμα πιο άχρηστο και να επιβεβαιώσει την αδυναμία του. Ενώ η διαπίστωση «σε ενοχλεί αυτή η κατάσταση, τι θα μπορούσες να κάνεις για να την αλλάξεις;» εκφράζει κατανόηση και συμπαράσταση. Με το γονιό σύμμαχο κάθε παιδί αισθάνεται πιο δυνατό να αντιμετωπίσει δυσκολίες. Άλλωστε, αυτά που σε εμάς τους ενηλίκους φαντάζουν παροδικά και ασήμαντα, επειδή έχουμε επίγνωση του χρόνου που περνάει, για τα παιδιά αποτελούν τα βασικά ζητήματα της ζωής τους. Πολύ περισσότερο από ένα καλό δώρο για τους βαθμούς στον έλεγχο, τα παιδιά χρειάζονται το γονιό που θα ακούσει για το «μισητό» δάσκαλο ή για τη φίλη με την οποία όλο τσακώνονται.

Ολοκληρώθηκε η εκστρατεία ενημέρωσης παιδιών και ενηλίκων «Μαζί για την Ασφάλειά μας», που πραγματοποιήθηκε από την Διεύθυνσης Αστυνομίας Κοζάνης

Ολοκληρώθηκε με επιτυχία η τετραήμερη εκστρατεία ενημέρωσης παιδιών και ενηλίκων, με θέμα «Μαζί για την Ασφάλειά μας», που πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία της Διεύθυνσης Αστυνομίας Κοζάνης.

Καθόλη τη διάρκεια της εκστρατείας πραγματοποιήθηκαν διαλέξεις σε μαθητές Λυκείων, Γυμνασίων και Δημοτικών Σχολείων της ευρύτερης περιοχής της Κοζάνης, με θέματα σχετικά με την Ασφαλή Πλοήγηση στο Διαδίκτυο, τη Σχολική Βία και την Κυκλοφοριακή Αγωγή

Στο πλαίσιο της τετραήμερης εκστρατείας πραγματοποιήθηκαν ημερίδες, με τη συμμετοχή πλήθος κόσμου, ενώ ενημερώθηκαν  πάνω από 800 μαθητές της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της Π.Ε. Κοζάνης

Ολοκληρώθηκε με επιτυχία η τετραήμερη (9-12/10/2019) εκστρατεία ενημέρωσης παιδιών και ενηλίκων, με θέμα «Μαζί για την ασφάλειά μας», που διοργάνωσε η Διεύθυνση Αστυνομίας Κοζάνης από κοινού με την Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας και τη συμμετοχή των Διευθύνσεων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της Περιφερειακής Ενότητας Κοζάνης στο Εκθεσιακό Κέντρο Δυτικής Μακεδονίας.

Η συγκεκριμένη δράση εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλέγμα ειδικών δράσεων που αναπτύσσουν οι υπηρεσίες της Ελληνικής Αστυνομίας, με σκοπό την συνεχή ενημέρωση και την προστασία του κοινωνικού συνόλου.

Η εκστρατεία απευθυνόταν σε μαθητές Λυκείων, Γυμνασίων και Δημοτικών Σχολείων της ευρύτερης περιοχής της Κοζάνης, σε συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, καθώς και στο ευρύτερο κοινό.

Καθόλη τη διάρκεια της τετραήμερης εκστρατείας πραγματοποιήθηκαν διαλέξεις από έμπειρους αξιωματικούς των Τμημάτων Ασφάλειας, Τροχαίας και Τάξης Κοζάνης της Διεύθυνσης Αστυνομίας Κοζάνης, καθώς και από πολιτικό προσωπικό αυτής, στις ακόλουθες θεματικές ενότητες:

Κυκλοφοριακή Αγωγή,

Ασφαλής Πλοήγηση στο Διαδίκτυο και

Σχολική Βία-Διαχωρισμός Επιθετικότητας με Εκφοβισμό.

Οι διαλέξεις πραγματοποιήθηκαν σε κατάλληλα διαμορφωμένες αίθουσες που είχαν δημιουργηθεί στο Εκθεσιακό Κέντρο Δυτικής Μακεδονίας, στις οποίες οι μαθητές είχαν τη δυνατότητα με τη βοήθεια οπτικοακουστικού υλικού, αλλά και μέσα από τη διαπροσωπική επικοινωνία με καταρτισμένο αστυνομικό και πολιτικό προσωπικό να ενημερωθούν για τις προαναφερόμενες ενότητες.

Οι μαθητές, αλλά και οι επισκέπτες είχαν τη δυνατότητα να περιηγηθούν στους χώρους της, όπου προβάλλονταν φωτογραφίες και βίντεο που αφορούσαν θέματα οδικής ασφάλειας, να χρησιμοποιήσουν προσομοιωτές οδήγησης και χρήσης ζώνης ασφαλείας, που προσέδωσαν διαδραστικότητα και αρτιότερη ενημέρωση στους επισκέπτες για θέματα οδικής ασφάλειας.

Διανεμήθηκε σχετικό έντυπο ενημερωτικό υλικό και περιοδικά Αστυνομικής Ανασκόπησης, ενώ στο τέλος κάθε ημέρας πραγματοποιούνταν κλήρωση ποδηλάτων, με τα αντίστοιχα κράνη ποδηλασίας.

Την Τετάρτη, 09 Οκτωβρίου 2019, πραγματοποιήθηκε ημερίδα στην αίθουσα Κοβεντάρειο του Δήμου Κοζάνης, την οποία παρακολούθησαν σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων των σχολείων της Περιφερειακής Ενότητας Κοζάνης, αστυνομικό και πυροσβεστικό προσωπικό, αλλά και το ευρύτερο κοινό.

Η τετραήμερη εκστρατεία κορυφώθηκε το Σάββατο, 12 Οκτωβρίου 2019 το απόγευμα, στο Εκθεσιακό Κέντρο Δυτικής Μακεδονίας, με εισηγήσεις από το Διοικητή του Τμήματος Τροχαίας Κοζάνης, Αστυνόμο Α΄ κ. Φίλιππο Ζουρνατζή, την Εκπαιδευτικό-Καθηγήτρια Γυμνασίου και υπεύθυνη προγράμματος ECOMOBILITY κ. Ελευθερία Παπαδέλη, τον Ιατρό Ορθοπεδικό  Χειρούργο, Επιμελητή Β΄ του Γενικού Νοσοκομείου Κοζάνης κ. Ηλία Σαρβάνη και τον Ιατρό Χειρούργου Επιμελητή Β΄ του Γενικού Νοσοκομείου Κοζάνης, κ. Ιωάννη Πατέρα, με θεματικές ενότητες:

«Κοζάνη μια πόλη για όλους-Προσβασιμότητα» και

«Τροχαίο Ατύχημα ως κοινωνικό πρόβλημα-Επιπτώσεις»,

τις οποίες παρακολούθησε πλήθος κόσμου, ενώ στο τέλος πραγματοποιήθηκε η κλήρωση ποδηλάτων σε μαθητές, τα οποία προσέφεραν Φορείς, Σύλλογοι, Σωματεία και Επιχειρηματίες της περιοχής.

Συνολικά σε όλη την τετραήμερη εκστρατεία ενημερώθηκαν πάνω από 800 μαθητές της Πρωτοβάθμιας και της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της Π.Ε. Κοζάνης, ενώ  κληρώθηκαν 57 ποδήλατα, με αντίστοιχα κράνη,  επίσης διανεμήθηκαν 600 μπλουζάκια, στα οποία αναγράφονταν «Διαδικτυωθείτε, αλλά μην μπλεχτείτε», «Κυκλοφορώ υπεύθυνα και με ασφάλεια» και «Η βία δεν είναι μαγκιά».