του κάτω κόσμου
οι λόφοι είναι τα στήθη των γυναικών
με τους ξοδεμένους έρωτες
... κι η αστροφεγγιά συμπληρώνεται
από ιδέες που δεν βρήκαν κλαδί
για να κουρνιάσουν.
Κάθε βράδυ χώνεται
στα στήθη της ιστορίας
κι επιστρέφει το πρωί
με μάτια κόκκινα
με χέρια παράλυτα
με σωθικά σκαμμένα.
Χάραξε μια άρνηση στον πάγο της επιβολής
και μπήκε στα πνευμόνια του παγωμένου αέρα
με τις νηστικές αρκούδες
και τους λαβωμένους λύκους της θλίψης
να ουρλιάζουν ασταμάτητα .
Έξω από το σταθμό των γεγονότων
με τη φτερούγα της αγωνίας διπλωμένη
και τη γεύση της απογοήτευσης πικρή ρωτά
-ήρθε
παίρνει πάντα την ίδια απάντηση.
Ξεμακραίνει μασουλώντας την άρνηση
μέχρι να βασιλέψει ο πόνος
να φανούν στον ορίζοντα
οι ώμοι των ανδρών
τα στήθη των γυναικών
και να βουλιάξουν όλα στο σκουσμάρι του ανέφικτου.
Ελισαίος Βγενόπουλος
