Όταν αμέριμνοι ξαπλώνετε να κοιμηθείτε
με το βιβλίο αδιάβαστο
απρόσιτοι στο καταφύγιό σας
νυχτοβατώ
στο προσκεφάλι σας
αδίσταχτα σας δείχνω τις πληγές μου
κι ακόμα τρομερότερο
τις ίδιες τις δικές σας τις πληγές
μνήμες τυραννικές της άνοιξης
φέρνετε
τις παλάμες σας στο πρόσωπο
κλείνετε με απόγνωση τα μάτια
εγώ ωστόσο εισχωρώ
τοποθετώ κατάντικρυ ένα αμείλιχτο καθρέφτη
και
τότε κλαίτε απαρηγόρητα
για τ’ όνειρο που μετατρέψατε
σε καθημερινή συναλλαγή
και για τον κόσμο που δεν άλλαξε
με την αφόρητη συναίσθηση
πως είστε τελικά συνένοχοι
παλιοί
μου σύντροφοι απελπιστείτε
μάταιη είναι κάθε απόπειρα φυγής
οι πιο κοινές ασήμαντές μου πράξεις
δολοφονούν τον ύπνο σας
Τόλης Νικηφόρου, Ο
μεθυσμένος ακροβάτης (1979)
