Οι περισσότεροι υπέρβαροι άνθρωποι έχουν ένα θέμα με τη ζάχαρη και γενικά με τη γλυκιά γεύση. Και μόνο στη σκέψη να την αποχωριστούν μπορεί να πάθουν υστερία, ενώ γνωρίζουν ότι η δίαιτά τους καταστρέφεται όποτε ενδίδουν στα λαχταριστά αγαπημένα τους γλυκίσματα… (είναι που τα τρώνε και σε ποσότητες). Μάλιστα περιγράφουν πως όσο τρώνε γλυκά τόσο τα ζητάνε και αυτό βγάζει λίγο νόημα, τόσο γιατί με την απότομη άνοδο του σακχάρου ανεβαίνει εξίσου απότομα και η ινσουλίνη, με αποτέλεσμα να παθαίνουμε υπογλυκαιμία, όσο και γιατί τα γλυκά, ειδικά τα σοκολατένια, ανεβάζουν τις ορμόνες της διάθεσης.
Ιδού λοιπόν κάποιοι τρόποι/προτάσεις που αξίζει να δοκιμάσουμε:
Πρώτα από όλα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και να παραδεχτούμε το ζήτημα. Να αρχίσουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας και να σημειώνουμε κάθε πότε τρώμε γλυκό. Αν είναι περισσότερο από δύο φορές την εβδομάδα ή αν εκνευριστούμε αν έχει τελειώσει η σοκολάτα, τότε ήρθε η ώρα να πάρουμε τα μέτρα μας.
Όποτε τρώγαμε το γλυκό, πχ. μετά το φαγητό να το αντικαταστήσουμε με κάτι άλλο, όπως με ένα φρούτο. Δε θα πιάσει από την πρώτη φορά, αλλά τουλάχιστον η δικαιολογία για την υπογλυκαιμία δε θα υπάρχει.
Τρώμε ανά τρίωρο κάτι που θα μας δίνει ενέργεια, είτε αυτό είναι ένας χυμός, είτε ένα γιαούρτι με λίγη βρώμη, είτε ένα φρούτο και λίγους ξηρούς καρπούς. Η τήρηση των ωραρίων στοχεύει στο να κρατάει τα επίπεδα της ενέργειάς μας σταθερά, οπότε και πάλι να μην έχουμε τη δικαιολογία ότι «χρειαζόμαστε» οπωσδήποτε το γλυκό γιατί αλλιώς δε θα αντέξουμε την υπόλοιπη μέρα.
Ορίζουμε κάποιες μέρες που θα επιτρέπουμε στον εαυτό μας να φάει γλυκό, γιατί η απόλυτη στέρηση είναι κάτι που δεν μπορεί να κρατήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, και όταν αυτός ο περιορισμός σταματήσει να υπάρχει, τότε το πιο πιθανό είναι να γίνει χαμός. Το θέμα είναι ότι τα γλυκά δεν είναι σαν το τσιγάρο να μην πρέπει να τα ξαναφάμε ποτέ. Είναι μια τροφή που μπορεί να υπάρχει στο διαιτολόγιό μας αλλά με μέτρο.
Αν δεν μπορούμε να συμμορφωθούμε στις συγκεκριμένες μέρες, αρχίζουμε σταδιακά τη μείωση. Αν δηλαδή τρώγαμε μια ολόκληρη σοκοφρέτα κάθε απόγευμα, προσπαθούμε αρχικά να φάμε τη μισή και στη συνέχεια ακόμα λιγότερο και έπειτα μέρα παρά μέρα κ.ο.κ. Τα γλυκά είναι πολύ γευστικά και αυτό δεν αλλάζει. Μας δίνουν όμως θερμίδες και μάλιστα κενές θερμίδες, οπότε πρέπει να το ξανασκεφτούμε για το πόσο θα καταναλώσουμε.
Σε περίπτωση που τρώμε τα γλυκά για να ανεβούμε ψυχολογικά, αναζητούμε άλλα τρόφιμα που φτιάχνουν τη διάθεση όπως: η μπανάνα, οι ξηροί καρποί, το αβοκάντο, τα λιπαρά ψάρια, το γάλα ή το κοτόπουλο.
Ας βρούμε και την κρυμμένη ζάχαρη! Μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι δεν τρώει γλυκά αλλά να πίνει ένα γλυκό διπλό καπουτσίνο, δηλαδή να προσλαμβάνει 2 κουτ. της σούπας ζάχαρη (όταν τον παραγγέλνει απ’έξω)… Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα υποκατάστατα της ζάχαρης που μπορεί να δώσουν τη λύση! Και ναι το ξέρω ότι ίσως αλλάζουν λίγο τη γεύση, αλλά σε πρώτη φάση μπορούμε να ζητήσουμε τον καφέ μας μέτριο και να προσθέσουμε λίγο υποκατάστατο στη συνέχεια για να γίνει γλυκός.
Στην αρχή ειδικά, καλό είναι να μην έχουμε τον πειρασμό μέσα στο σπίτι μας, γιατί πολλές φορές μπορεί να μας πιάνει λιγούρα και μόνο στη σκέψη της ύπαρξης τους γλυκού. Στη συνέχεια που θα έχουμε βρει το ρυθμό μας, δε θα μας επηρεάζει ιδιαίτερα η παρουσία των γλυκών.
Δεν επιβραβεύουμε τον εαυτό
μας όταν κάνουμε κάποια πρόοδο τρώγοντας γλυκό. Είναι σαν να γιορτάζει ο πρώην
καπνιστής την πρώτη του βδομάδα χωρίς τσιγάρο με ένα τσιγαράκι… Το γλυκό όπως
είπαμε θα πρέπει να ανήκει στο φυσιολογικό εβδομαδιαίο πρόγραμμα και η
επιβράβευση θα πρέπει να είναι κάτι άλλο που θα μας ευχαριστήσει!
Όποτε ζητάμε γλυκό είναι καλό να διαπραγματευόμαστε με τον εαυτό μας, πριν το
καταναλώσουμε, δηλαδή να αναρωτιόμαστε αν το θέλουμε πραγματικά, πώς θα νιώσουμε
αφού το φάμε (και δεν εννοώ ωραία, εννοώ αν θα νιώσουμε τύψεις), μήπως είμαστε
απλά κουρασμένοι ή διψασμένοι ή τελικά μήπως είναι μια διαδικασία που έχει
γίνει συνήθεια…
Πηγή: savoirville.gr
