Έλα τώρα….εγώ και εσύ μόνο,
μια ζωντανή παρουσία, και άλλη μια, εντυπωμένη στο καθρέφτη!
Ρώτα με; Τι θέλεις απο μένα; Τι ζητάς επιτέλους; Προσπαθώ δεν το βλέπεις! Ξέρεις πως σου έδωσα, όλα μου τα χρόνια, το μεδούλι μου….πόσα παραπάνω χρειάζεσαι; Δεν θα σε ωφελήσει η αδράνεια, που προσπαθείς να με ρίξεις! Άφησε με να ξεφύγω απ” τα τετριμμένα, τα ταμπού την καθώς πρέπει συμπεριφορά, όπως την όρισες εσύ, απ” την παιδική μου ηλικία! Όλα άλλαξαν, άσε με να αλλάξω και εγω!
Τι θα καταλάβεις αν μείνω
πίσω; Κοίτα γύρω σου! Τίποτα δεν έχει μείνει ίδιο, κατέρρευσαν όλα! Όχι δεν σε
κατηγορώ….αλλά το χεράκι σου το έβλεπα παντού….το ένιωθα να με ψάχνει, καθώς
άρχισα, με δειλά βήματα, να κάνω τις αλλαγές μέσα μου! Τι είπες…. φοβάσαι; Μην
με κάνεις να γελάσω! Πως είναι δυνατόν εσύ να φοβάσαι! Ααα μάλιστα! Αυτό
είναι….δεν θέλεις να σε ξεχάσω! Όχι βέβαια….πως θα μπορούσα άλλωστε!
Είμαστε το ίδιο υλικό….αλλά αφού εγω φαίνομαι πρώτα, μου ανήκει και το βήμα.
Εσύ εμένα ξέρεις, μόνο απο μένα, ζητάς τα ρέστα, είτε για καλό, είτε για κακό!
Δεν θα ξεφύγουμε ποτέ οι δυο μας….μαζί ήρθαμε, μαζί θα φύγουμε.
Μου είπες, πως εσύ ήσουν
αυτός, που με έβαλε να κλάψω μόλις βγήκα απ” τη κοιλιά της μάνας μου, οπότε εσύ
θα είσαι και αυτός, που θα μου πεις να κλείσω τα μάτια, όποτε έρθει η ώρα! Αλλά
μην με φιμώνεις….θα μιλήσω! Τώρα μπορώ! Τώρα, νιώθω, πως πρέπει. Αν αργήσω λίγο
ακόμα, θα χάσω την ευκαιρία μου! Μην με κάνεις να φοβάμαι, μην με τρομοκρατείς
άλλο! Στάσου δίπλα μου μια φορά, και όχι μπροστά μου, σαν τον υποβολέα, των
δικών σου λόγων.
Κοίτα….μεγάλωσα, το κεφάλι
μου γέμισε άσπρες τρίχες, το σώμα μου γερνάει, τα χρόνια φεύγουν λεπτό το
λεπτό, τρέχουν σαν τρελά δεν τα σταματάει τίποτα. Μόνο εσύ κάθεσαι και κοιτάς
το παρελθόν, σφιγμένη στο σκληρό κολάρο που σου φόρεσαν, οι προηγούμενοι. Βγάλε
το, και τρέξε μαζί μου…..που! Τι ρωτάς; Τι σημασία έχει; Κράτα μου το χέρι και
νιώσε το άρωμα της ελευθερίας, γλύψε απ” τα χείλη μου, την αλμύρα της θάλασσας,
χάσε την ανάσα σου, απ” την ομορφιά, που θα δεις γύρω σου, όταν απαλλαγείς απ”
τα δεσμά σου.
Τι είπες; Θα πονέσεις; Μα και
βέβαια….τι, τώρα νομίζεις πως δεν πονάς; Αλλά μόνο αυτός ο πόνος, σου είναι
γνώριμος, υπάρχουν και άλλοι….το ξέρεις….τους έχεις δει επάνω μου, αλλά και
τους διώχνεις αμέσως. Κοίτα….σου απλώνω το χέρι, πιάσε το αυτή τη φορά. Αν δεν
το κάνεις, να ξέρεις πως θα φύγω….και θα σε θάψω, στα πιο βαθιά σημεία, του
είναι μου. Δεν θα ασχοληθώ μαζί σου, ποτέ ξανά….ούτε καν στο τέλος μου. Η θα
πορευτούμε μαζί, η τελειώσαμε!
ΘΕΟΔΩΡΑ ΑΤΖΕΜΙΑΝ
Πηγή: epaggelmagynaika.gr
