-Κλεψύδρα αέναη, κοφτερή έγινε η απώλεια
μια κλεψύδρα που ποτέ δεν είδαμε ν’ αδειάζει
μόνο γεμίζει στις ψυχές, μέσα στα άδεια δωμάτια
και η καρδιά μας με παλμούς απώλειας χτυπάει
ο χρόνος στο στήθος μας δειλά σκύβει για να ακούσει
τους ήχους μια θλιβερής και πένθιμης καμπάνας
κλείνει τα μάτια και τ’ αυτιά κι ύστερα προσπερνάει
κι εμείς αναρωτιόμαστε αν πέρασε από εδώ…
-Οι μνήμες γίνονται πληγή στον τοίχο καρφωμένες
γυαλιά σπασμένα και πληγές γεμίζει η κλεψύδρα
μέσα σε δρόμους έρημους γεμίζει η κλεψύδρα
από ένα χάδι τρυφερό, ένα άρωμα οικείο
μια αγκαλιά, ένα φιλί γλυκό κι αγαπημένο.
-Μ’ ένα σπασμένο όνειρο γεμίζει η κλεψύδρα
κι ο καιρός πάλι σαν ρθει μέσα στα άδεια δωμάτια
ξανά δειλά στο στήθος μας θα σκύψει για να ακούσει
τους ήχους μίας θλιβερής και πένθιμης καμπάνας
στην αγκαλιά μας πιο σφιχτά θα έχουμε την κλεψύδρα
και τα καρφιά στις μνήμες μας βαθειά πιο καρφωμένα
από ένα δάκρυ και πνοή γεμίζει η κλεψύδρα.
-Ο χρόνος βυθίζεται κρυφά μέσα στην αγκαλιά μας
κι εμείς αναρωτιόμαστε αν πέρασε από εδώ,
κλεψύδρα αέναη κοφτερή γεμίζει τα δωμάτια
και η ευτυχία μας πληγή στον τοίχο καρφωμένη
με χίλια κομμάτια που έσπασαν γεμίζει η κλεψύδρα.
-Από μια ελπίδα που έσπασε στο πρώτο άγγιγμά μας
χίλια κομμάτια έγινε μα ποιος να την μοιράσει
μ’ ένα χαμόγελο ζεστό, βήματα αγαπημένα
με γέλια, μια παλιά γιορτή γεμίζει η κλεψύδρα
με της καρδιάς τους χτύπους μας γεμίζει η κλεψύδρα
με ένα βλέμμα, μια πληγή, μ’ εμάς στα άδεια δωμάτια.
