Της Δημοσιογράφου
Κατερίνας Ράγιου.
Κοντά
μετά από ένα χρόνο και όλα είναι τόσο διαφορετικά, πριν ένα χρόνο θα ορκιζόμουν
πως μακριά σου θα πέθαινα, το εννοούσα δεν ξέρω και εγώ τι ήθελα ή τι είχα
σκεφτεί να κάνω. Κι όμως μετά από ένα χρόνο και τόσα που περάσαμε, κόντρες,
διαμάχες, πληγώνοντας τους ίδιους μας τους εαυτούς και πάνω απ όλα τρίτα άτομα,
τα πάντα είναι όπως παλιά, όπως πριν σε γνωρίσω, πριν μάθω την ύπαρξη σου.
Περίεργα που τα φέρνει η ζωή, προχωρήσαμε, ο καθένας μας σε διαφορετικούς
δρόμους με διαφορετικά άτομα, περίεργο αλλά ξανά ερωτεύτηκα, άκουσα λόγια
όμορφα που εσύ μου τα στέρησες, μου τα ανταπέδιδες με προσβολές και με είχες
κάνει να πιστέψω πως στην ζωή μου μόνο αυτές θα άκουγα. Να που ο χρόνος με
έβγαλε ψεύτρα και η ζωή ξεκινάει από εκεί που την είχα σταματήσει, με μία διαφορά
όμως έσβησα εσένα από άνθρωπό μου και ότι έζησα μαζί σου. Τώρα πια η θύμηση σου
άρχετε φευγαλέα, σε όλους ακόμα και σε μένα έχω πει πως είσαι ένας φίλος
αδελφικός που με βοήθησες πολύ. Δεν λέω ψέματα αυτή είναι η αλήθεια, σε θεωρώ
έναν πολύ καλό φίλο, απ τον οποίο πήρα πάρα πολλά. Μακάρι να έχω καταφέρει να
σου δώσω έστω και λίγο, μία γεύση, ένα κάτι. Ξέρεις τι ήθελα να καταφέρω
μπαίνοντας στην ζωή σου τόσο απρόσμενα και γρήγορα, να σε βγάλω απ το ψέμα που
ζεις, να δεις τι πραγματικά γίνετε γύρω σου. Δεν ξέρω αν εγώ σε αγάπησα τόσο
πολύ, ξέρω όμως άτομα που έχεις κοντά σου, δεν σε αγάπησαν καθόλου, ήσουν ένα
καθαρό συμφέρον γι αυτούς, όλοι κάπου αποσκοπούσαν. Εγωιστή ποτέ δεν το
παραδέχτηκες, ενώ για κάποια άτομα που σε είχα προειδοποιήσει βγήκα σωστή και
αληθινή, όπως και πάνω σε κάποια άλλα θέματα σου. Τώρα πια δεν έχει σημασία να
παραδεχτείς τίποτα, σε θεωρώ τον μεγάλο μου φίλο που θα ενδιαφέρομαι πάντα για
αυτόν, θα μαθαίνω νέα του από κοινούς γνωστούς ή και από εσένα τον ίδιο και
απλά θα συνεχίσω να προχωράω. Για το μόνο που λυπάμαι είναι ότι δεν έμειναν
εκείνα τα μεγάλα και δυνατά αισθήματα αγάπης, κρίμα ίσως να μην ήταν τόσο
δυνατά. Κάναμε πολλά λάθη και οι δυο, το μεγαλύτερο ήταν που γνωριστήκαμε και
προχωρήσαμε, μάτια μου φοβήθηκες, εάν δεν μπορείς μην ξεπερνάς τον εαυτός σου,
παίρνοντας και άλλους στο λαιμό σου. Δυστυχώς μαζί μου αυτό έκανες και εγώ μαζί
σου θέλησα να πιάσω το άπιαστο, μεγάλα καράβια μεγάλες φουρτούνες, Τιτανικός
εγώ, βαπόρι από τα μεγάλα εσύ από τότε που γνωριστήκαμε, και κάπου εκεί
συγκρουστήκαμε και με ναυάγησες. Κάποτε μου είχες πει να μείνουμε φίλοι και
είχα αρνηθεί, πίστευα ότι κάποιος από τους δυο πάντα θα θυμάται, νομίζοντας πως
αυτή θα είμαι εγώ. Μετά από τόσο καιρό, αποστασιοποιημένη και ως τρίτο άτομο
της υπόθεσης, είσαι ο κολλητός μου, ο άλλος μου εαυτός. Ξέρω μπορεί σε όλους
και ειδικά σε σένα, να ακούγεται μελό, πασέ, να λες μας τα είπαν και άλλες,
ξέρεις όμως μερικά άτομα, άντρες και γυναίκες πιστεύουν αυτά που λένε και
κρατάνε το λόγο τους. Θα έρθουν στιγμές που θα μετανιώνεις, διότι όπως σε
νοιάστηκα εγώ και με την καλοσύνη που σου φέρθηκα δεν θα σου φερθεί ούτε σου
έχει φερθεί κανένας έτσι. Δεν θα το παραδεχτείς ποτέ και να σου πω κάτι δεν
θέλω, δεν με αφορά πια, δεν σε θέλω πια στην ζωή μου παρά μόνο σαν ένα πολύ
καλό φίλο με τον οποίο λόγο υποχρεώσεων δεν μπορούμε να βρεθούμε παρά μόνο μία
φορά το χρόνο και αν. Έμαθες να κάνεις μόνο κακό στις ζωές των άλλων, δεν φταις
εσύ, ο περίγυρος σου σε δημιούργησε και η σκληρή ζωή που έζησες. Απ αυτή ήθελα
να σε βγάλω απ την κακία και την σκληρή, απάνθρωπη στάση που σου έδηξαν
κάποιοι. Τώρα χάθηκε το όνειρο, η κοκκινοσκουφίτσα έφυγε, ο λύκος αναμένει την
επόμενη και η ζωή συνεχίζεται…
