Έχει δημοσιευθεί και στην εφημερίδα Developmental
Psychology και αναφέρει ότι οι γονείς αιτιολογούν τις κόρες τους, περισσότερο
απο ότι τους γιούς τους, για οτιδήποτε. Αλλά και η μαμά και ο μπαμπάς
καθοδηγούν το γιό τους το ίδιο να αντιμετωπίζει τους φόβους του με οδηγίες, και
πώς θα τακτοποιεί τα θέματα μόνος του. Μιλούσα με τη φίλη που έλεγε ότι
πράγματι διακαιολογεί την κόρη της που είναι "άγαρμπη" και δεν
παίρνει ρίσκα αλλά στην πραγματικότητα το μητρικό ένστικτο αγωνιζόταν με το
φεμινιστικό, και ο φεμινισμός χανόταν για λίγο. Κανείς δεν είπε ότι είναι καλά
τα τραύματα, ή ότι τα κορίτσια πρέπει να είναι απρόσεκτα. Αλλά το να παίρνουν
ρίσκα είναι σημαντικό.. Το κορίτσι μάθει ότι γδέρνοντας το γόνατο είναι
αποδεκτό, αλλά σε βγάζει απο την ζώνη ασφάλειας. Πρέπει να πετάμε και τις
ύπουλες λέξεις του φόβου (πρόσεχε , είναι τρομακτικό),και να χρησιμοποιούμε τις
ίδιες που χρησιμοποιούμε στα αγόρια,(ανδρείας, ανθεκτικότητας), ενθαρύνοντας τα
κορίτσια στις έμφυτές ικανότητές τους. Φαίνεται δύσκολο, αλλά με αυτό τον τρόπο
η 10χρονη κόρη σας δεν θα ξαναπεί τη φράση "φοβάμαι".
Τομέας ενημέρωσης prisonplanet.gr
