Η πιθανότητα μίας σχέσης μπορεί να φαντάζει πολύ τρομακτική στα
μάτια μίας μαμάς που είναι μόνη. Αν όμως νιώθετε έτοιμη να ανοίξετε και πάλι τα
φτερά σας και να δοκιμάσετε την τύχη σας σε μία καινούργια σχέση, υπάρχουν
κάποια πράγματα που θα πρέπει να προσέξετε έτσι ώστε να καταφέρετε να χτίσετε
και να διατηρήσετε τη νέα σας σχέση ενώ παράλληλα να συνεχίσετε να είστε μία
καλή μαμά.
Στη χώρα μας δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία για τον αριθμό των χωρισμένων ζευγαριών και των μαμάδων που μεγαλώνουν μόνες τους παιδιά. Όμως μία ματιά γύρω μας, στους φίλους, τους συναδέλφους ή τους συγγενείς μας, μπορεί από μόνη της να μας πει όλη την αλήθεια. Οι μαμάδες που ζουν μόνες είναι πια πάρα πολλές! Μην ξεχνάμε όμως ότι υπάρχουν και μπαμπάδες μόνοι, πολύ λιγότεροι είναι η αλήθεια, όμως υπάρχουν κι αυτοί και λίγο πολύ αντιμετωπίζουν τις ίδιες δυσκολίες. Άρα, αν και το άρθρο απευθύνεται κυρίως στις μαμάδες, οι οδηγίες ισχύουν και για τους μπαμπάδες!
Η μόνιμη απορία που έχουν οι περισσότερες γυναίκες που ζουν μόνες με παιδιά, είναι το αν πρέπει να το πουν από το πρώτο ραντεβού. Ο λόγος είναι ότι πολλοί (δυστυχώς οι περισσότεροι) άντρες αποφασίζουν να μην προχωρήσουν σε σχέση με μία γυναίκα που έχει παιδί ενώ κάποιοι άλλοι που προχωρούν, κάνουν άτακτη υποχώρηση μόλις γνωρίσουν τα παιδιά μας και δουν τη σκληρή πραγματικότητα.
Σίγουρα κάποιες φίλες σας θα σας έχουν συμβουλέψει να το αποκρύψετε μέχρι να «σιγουρέψετε» τη σχέση σας. Όμως αυτό είναι μάλλον λάθος τακτική. Στο κάτω-κάτω αυτό που είναι βασική προϋπόθεση για μία σχέση είναι η αλήθεια και η ειλικρίνεια, έτσι δεν είναι; Αυτά δεν ψάχνετε να βρείτε στον άνθρωπο που βλέπετε; Αρα θα πρέπει κι εσείς να είστε ειλικρινής μαζί του. Άλλωστε, το να πείτε την αλήθεια από την αρχή, σας προσφέρει και το πλεονέκτημα να μπορείτε από την πρώτη στιγμή να «διαβάσετε» τις αντιδράσεις του και να δείτε τις προθέσεις του. Αν δεν τον ενδιαφέρει να μπει σε μία σχέση με μία μητέρα, τότε σίγουρα δεν είναι ο σωστός άνθρωπος για σας. Δεν θα μείνει πολύ, δεν θα μπορέσει να δείξει την κατανόηση που χρειάζεστε και στο τέλος θα σας πληγώσει. Και αν μείνει αρκετά, θα πληγώσει και το παιδί σας φεύγοντας γιατί θα τον έχει ήδη συνηθίσει.
Αυτό που κυρίως διαφοροποιεί το πώς αντιμετωπίζουμε μία νέα σχέση, ως γονείς που ζούμε μόνοι, είναι ότι εκτός από το φόβο να μην πληγωθούμε και πάλι εμείς, τώρα έχουμε να σκεφτούμε και τα παιδιά μας. Δεν θέλουμε να συνηθίσουν κάποιον και όταν αυτός ο κάποιος φύγει, τα παιδιά μας να νιώσουν και πάλι την εγκατάλειψη.
Μετά από ένα διαζύγιο ή το θάνατο του ανθρώπου μας, χρειαζόμαστε χρόνο για να συνηθίσουμε τη νέα κατάσταση, να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας και να θρηνήσουμε αυτό που χάσαμε. Θα χρειαστούμε επίσης χρόνο με τον εαυτό μας, να ηρεμήσουμε, να διώξουμε τον πόνο και τον θυμό. Αφού πλέον γίνουν όλα αυτά, τότε θα είμαστε σε θέση να σκεφτούμε να ξεκινήσουμε μία νέα σχέση.
Τα παιδιά μας, ζώντας μαζί μας, νιώθουν όλα αυτά που νιώθουμε κι εμείς, χωρίς όμως (ειδικά τα μικρότερα παιδιά) να μπορούν να κατανοήσουν πλήρως αυτά που εμείς αισθανόμαστε. Και για τα παιδιά ο χρόνος είναι ένα διαφορετικό μέγεθος, αυτό που για μας είναι μόλις ένας μήνας, για τα παιδιά μας μπορεί να είναι μία ολόκληρη αιωνιότητα. Κι αντίστροφα, αν εμείς νιώθουμε ότι έχει περάσει αρκετός χρόνος, τα παιδιά μας μπορεί να νιώθουν ότι ακόμη είναι πολύ νωρίς.
Αυτό ισχύει κυρίως σε εκείνα τα παιδιά που ακόμη δεν έχουν συμφιλιωθεί με το χωρισμό των γονιών τους και που θεωρούν ότι είναι πολύ νωρίς για τη μητέρα ή τον πατέρα τους να αρχίσουν να βλέπουν άλλους ανθρώπους. Στα μάτια των παιδιών η εικόνα των γονιών ως ζευγάρι είναι πολύ δυνατή και δυσκολεύονται πολύ να βάλουν το πρόσωπο κάποιου άλλου ανθρώπου στη θέση του ενός γονιού.
Οι ψυχολόγοι λένε ότι δεν θα πρέπει να εκθέτουμε τα παιδιά μας σε γνωριμίες με ανθρώπους που δεν είμαστε σίγουροι ότι θα μείνουν για καιρό δίπλα μας. Ένα παιδί που γνωρίζει διαφορετικούς ανθρώπους κάθε λίγο, μπορεί να μπερδευτεί μέσα του και να κλειστεί στον εαυτό του, να χάσει την εμπιστοσύνη του στο γονιό και να νιώσει και πάλι τον πόνο της εγκατάλειψης. Κάτι άλλο που συνήθως ενοχλεί τα παιδιά, όταν ο γονιός αρχίζει να βλέπει κάποιον άλλο, είναι ότι έτσι εξανεμίζονται οι πιθανότητες να γίνουν τα πράγματα όπως παλιά. Τα παιδιά κατά βάθος πάντα διατηρούν ελπίδες ότι η μαμά και ο μπαμπάς θα τα ξαναβρούν και η οικογένειά τους θα ξαναγίνει όπως πριν.
Επίσης, τα παιδιά που μεγαλώνουν με τον έναν από τους δύο γονείς, ζηλεύουν το νέο πρόσωπο που μπαίνει στη ζωή τους, γιατί θεωρούν ότι πλέον χάνουν την αποκλειστικότητά τους και ότι ο γονιός τους θα ασχοληθεί περισσότερο με τον άλλο άνθρωπο παρά με αυτά. Η μεγαλύτερη ανησυχία ενός παιδιού που «έχασε» τον ένα του γονιό είναι ότι μπορεί αύριο να φύγει και ο γονιός που του απέμεινε. Οι συνήθεις αντιδράσεις τους είναι ζήλια, θυμός και κτητικότητα. Και ο μόνος τρόπος να τις αντιμετωπίσετε είναι με τρυφερότητα, διπλωματία, σταθερή και ανοιχτή επικοινωνία, δίνοντάς τους χρόνο, συζητώντας και εξηγώντας ήρεμα την κατάσταση, διαβεβαιώνοντάς τα σταθερά για την αγάπη σας. Προσεκτικά και ευγενικά, θα πρέπει να τους εξηγήσετε ότι υπάρχει και κάποιος άλλος, εκτός από αυτά, που είναι επίσης σημαντικός στη ζωή σας.
Στη χώρα μας δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία για τον αριθμό των χωρισμένων ζευγαριών και των μαμάδων που μεγαλώνουν μόνες τους παιδιά. Όμως μία ματιά γύρω μας, στους φίλους, τους συναδέλφους ή τους συγγενείς μας, μπορεί από μόνη της να μας πει όλη την αλήθεια. Οι μαμάδες που ζουν μόνες είναι πια πάρα πολλές! Μην ξεχνάμε όμως ότι υπάρχουν και μπαμπάδες μόνοι, πολύ λιγότεροι είναι η αλήθεια, όμως υπάρχουν κι αυτοί και λίγο πολύ αντιμετωπίζουν τις ίδιες δυσκολίες. Άρα, αν και το άρθρο απευθύνεται κυρίως στις μαμάδες, οι οδηγίες ισχύουν και για τους μπαμπάδες!
Η μόνιμη απορία που έχουν οι περισσότερες γυναίκες που ζουν μόνες με παιδιά, είναι το αν πρέπει να το πουν από το πρώτο ραντεβού. Ο λόγος είναι ότι πολλοί (δυστυχώς οι περισσότεροι) άντρες αποφασίζουν να μην προχωρήσουν σε σχέση με μία γυναίκα που έχει παιδί ενώ κάποιοι άλλοι που προχωρούν, κάνουν άτακτη υποχώρηση μόλις γνωρίσουν τα παιδιά μας και δουν τη σκληρή πραγματικότητα.
Σίγουρα κάποιες φίλες σας θα σας έχουν συμβουλέψει να το αποκρύψετε μέχρι να «σιγουρέψετε» τη σχέση σας. Όμως αυτό είναι μάλλον λάθος τακτική. Στο κάτω-κάτω αυτό που είναι βασική προϋπόθεση για μία σχέση είναι η αλήθεια και η ειλικρίνεια, έτσι δεν είναι; Αυτά δεν ψάχνετε να βρείτε στον άνθρωπο που βλέπετε; Αρα θα πρέπει κι εσείς να είστε ειλικρινής μαζί του. Άλλωστε, το να πείτε την αλήθεια από την αρχή, σας προσφέρει και το πλεονέκτημα να μπορείτε από την πρώτη στιγμή να «διαβάσετε» τις αντιδράσεις του και να δείτε τις προθέσεις του. Αν δεν τον ενδιαφέρει να μπει σε μία σχέση με μία μητέρα, τότε σίγουρα δεν είναι ο σωστός άνθρωπος για σας. Δεν θα μείνει πολύ, δεν θα μπορέσει να δείξει την κατανόηση που χρειάζεστε και στο τέλος θα σας πληγώσει. Και αν μείνει αρκετά, θα πληγώσει και το παιδί σας φεύγοντας γιατί θα τον έχει ήδη συνηθίσει.
Αυτό που κυρίως διαφοροποιεί το πώς αντιμετωπίζουμε μία νέα σχέση, ως γονείς που ζούμε μόνοι, είναι ότι εκτός από το φόβο να μην πληγωθούμε και πάλι εμείς, τώρα έχουμε να σκεφτούμε και τα παιδιά μας. Δεν θέλουμε να συνηθίσουν κάποιον και όταν αυτός ο κάποιος φύγει, τα παιδιά μας να νιώσουν και πάλι την εγκατάλειψη.
Μετά από ένα διαζύγιο ή το θάνατο του ανθρώπου μας, χρειαζόμαστε χρόνο για να συνηθίσουμε τη νέα κατάσταση, να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας και να θρηνήσουμε αυτό που χάσαμε. Θα χρειαστούμε επίσης χρόνο με τον εαυτό μας, να ηρεμήσουμε, να διώξουμε τον πόνο και τον θυμό. Αφού πλέον γίνουν όλα αυτά, τότε θα είμαστε σε θέση να σκεφτούμε να ξεκινήσουμε μία νέα σχέση.
Τα παιδιά μας, ζώντας μαζί μας, νιώθουν όλα αυτά που νιώθουμε κι εμείς, χωρίς όμως (ειδικά τα μικρότερα παιδιά) να μπορούν να κατανοήσουν πλήρως αυτά που εμείς αισθανόμαστε. Και για τα παιδιά ο χρόνος είναι ένα διαφορετικό μέγεθος, αυτό που για μας είναι μόλις ένας μήνας, για τα παιδιά μας μπορεί να είναι μία ολόκληρη αιωνιότητα. Κι αντίστροφα, αν εμείς νιώθουμε ότι έχει περάσει αρκετός χρόνος, τα παιδιά μας μπορεί να νιώθουν ότι ακόμη είναι πολύ νωρίς.
Αυτό ισχύει κυρίως σε εκείνα τα παιδιά που ακόμη δεν έχουν συμφιλιωθεί με το χωρισμό των γονιών τους και που θεωρούν ότι είναι πολύ νωρίς για τη μητέρα ή τον πατέρα τους να αρχίσουν να βλέπουν άλλους ανθρώπους. Στα μάτια των παιδιών η εικόνα των γονιών ως ζευγάρι είναι πολύ δυνατή και δυσκολεύονται πολύ να βάλουν το πρόσωπο κάποιου άλλου ανθρώπου στη θέση του ενός γονιού.
Οι ψυχολόγοι λένε ότι δεν θα πρέπει να εκθέτουμε τα παιδιά μας σε γνωριμίες με ανθρώπους που δεν είμαστε σίγουροι ότι θα μείνουν για καιρό δίπλα μας. Ένα παιδί που γνωρίζει διαφορετικούς ανθρώπους κάθε λίγο, μπορεί να μπερδευτεί μέσα του και να κλειστεί στον εαυτό του, να χάσει την εμπιστοσύνη του στο γονιό και να νιώσει και πάλι τον πόνο της εγκατάλειψης. Κάτι άλλο που συνήθως ενοχλεί τα παιδιά, όταν ο γονιός αρχίζει να βλέπει κάποιον άλλο, είναι ότι έτσι εξανεμίζονται οι πιθανότητες να γίνουν τα πράγματα όπως παλιά. Τα παιδιά κατά βάθος πάντα διατηρούν ελπίδες ότι η μαμά και ο μπαμπάς θα τα ξαναβρούν και η οικογένειά τους θα ξαναγίνει όπως πριν.
Επίσης, τα παιδιά που μεγαλώνουν με τον έναν από τους δύο γονείς, ζηλεύουν το νέο πρόσωπο που μπαίνει στη ζωή τους, γιατί θεωρούν ότι πλέον χάνουν την αποκλειστικότητά τους και ότι ο γονιός τους θα ασχοληθεί περισσότερο με τον άλλο άνθρωπο παρά με αυτά. Η μεγαλύτερη ανησυχία ενός παιδιού που «έχασε» τον ένα του γονιό είναι ότι μπορεί αύριο να φύγει και ο γονιός που του απέμεινε. Οι συνήθεις αντιδράσεις τους είναι ζήλια, θυμός και κτητικότητα. Και ο μόνος τρόπος να τις αντιμετωπίσετε είναι με τρυφερότητα, διπλωματία, σταθερή και ανοιχτή επικοινωνία, δίνοντάς τους χρόνο, συζητώντας και εξηγώντας ήρεμα την κατάσταση, διαβεβαιώνοντάς τα σταθερά για την αγάπη σας. Προσεκτικά και ευγενικά, θα πρέπει να τους εξηγήσετε ότι υπάρχει και κάποιος άλλος, εκτός από αυτά, που είναι επίσης σημαντικός στη ζωή σας.
