Της Παρθένας Τσοκτουρίδου.
Ανάμεσα στις πύρινες φλόγες της ψυχής της
ξεπρόβαλε η λιβαδίσια μορφή του
να την αποζητά με τις έντονες αποθυμιές
και τις όμορφες θύμησες της.
Ήταν γαλήνια εκείνη η συνάντηση!
Οι σοφές κουκουβάγιες της
προμήνυαν κάτι από τα μέλλοντα λεγόμενα
τους.
Τα πουλιά της αγάπης κούρνιασαν κάτω
από τις στέγες των καταλυμάτων τους
ν' ακούσουν τα τιτιβίζοντα προμηνυόμενα
τους.
Τ' αναγεννημένα άστρα ξεπήδησαν από τον
ουρανό
να ποτιστούν από το άπλετο φως
και το γλυκύ νέκταρ των ψιθυρισμάτων τους.
Ο ήλιος κρύφτηκε δειλά υποχωρώντας από τα
μαύρα βουνά
να μην έρθει αντιμέτωπος με τη δική τους
φωτιά,
τη δυνατή, που εκπέμπανε.
Η λαμπερή σπηλιά των ονείρων τους
φωτίστηκε
από τα ουράνια σώματα για να υποδεχτεί
όλους τους παριστάμενους θεούς του,
μάρτυρες στην ειλικρινή εξομολόγηση τους
που πέρα απ' τα περίεργα σκιρτήματα των
καρδιών τους
δεν ήξερε τίποτε άλλο να πει.
Σε λίγο όμως θα κρύβονταν κι οι ίδιες
φοβισμένες, αξεκαθάριστες,
καταματωμένες από τους δυνατούς
κι ακανόνιστους κτύπους τους.
Θα τρόμαζαν να παίξουν με τη φωτιά του
ήλιου!
