Το σημερινό Κείμενο το
αφιερώνω στους συμπατριώτες Ομογενείς κ. Μαρία και Χρήστο Αφεντουλάκη.
Πρίν δυό μέρες επέστρεψα στην Πατρίδα, μετά από σύντομο (για
επαγγελματικούς λόγους) ταξίδι από την Ευρώπη. Η διαδρομή ήταν λιγότερο από
τρείς (3) ώρες με το αεροπλάνο. Τύχη σημαντική να συνταξιδέψω με την κ. Μαρία
και Χρήστο Αφεντουλάκη. Η κ. Μαρία ογδόντα (80) ετών και κ. Χρήστος
ογδόνταπέντα (85) ετών. Ζευγάρι πάνω από πενήντα (50) χρόνια, που για τον αγώνα
της καθημερινής επιβίωσης ξενιτεύθηκαν ως μετανάστες στην Αυστρία από ένα χωριό
της Μακεδονίας λίγο καιρό μετά το γάμο τους.
Το επαναλαμβάνω: Τύχη καλή και σημαντική που συναντήθηκα
μαζί τους, γιατί σ’αυτή την σύντομη διαδρομή μου δυνάμωσαν την Πίστη μου για
την γενέθλια Πατρίδα ΟΛΩΝ ΜΑΣ: την ΕΛΛΑΔΑ.Και είναι ιδιαίτερα σημαντικό - και
συνάμα συγκινητικό - να πιστοποιείς ότι η αγάπη για την Πατρίδα αποτελεί το
ακρογωνιαίο λίθο της συνολικής δυναμικής (χωρίς μίση και ακρότητες) για το
ενιαίο Αύριο της Ελλάδας. Η κ. Μαρία και ο κ. Χρήστος τα χρόνια που πέρασαν
δούλεψαν σκληρά και “έχτισαν” μια ζωή έντιμη στην Αυστρία. Απέκτησαν μαζί με το
σταθερό εισόδημα Παιδιά-Εγγόνια και Δισέγγονα. Τόσα χρόνια στην ξένη Χώρα, αλλά
η Καρδιά και η Ψυχή σταθερά στην Ελλάδα. Διαφύλαξαν την ουσία της Πατρίδας (
Ήθη - Έθιμα και Γλώσσα) και την “μετέφεραν” στα παιδιά τους. Με μεράκι, με
κόπο, με δουλειά και με θυσίες ενσωματώθηκαν και ως Πολίτες στην “νέα Πατρίδα
τους” και έγιναν αποδεκτοί ισότιμα και με σεβασμό. Και κάθε χρόνο -για ένα
μήνα- ξεκινούν για το χωριό τους. Εκεί που γεννήθηκαν, εκεί που έζησαν σαν
παιδιά, εκεί που ανάβουν κερί στους τάφους των Αγαπημένων. Στο Χωριό που ο
τραγικός εμφύλιος του 1945 “ποτίστηκε” από αδελφοκτόνο αίμα. Εκεί που οι
αριστεροί σκότωσαν τον αδερφό του κ. Χρήστου. Εκεί που οι δεξιοί σκότωσαν τα
αδέρφια της κ. Μαρίας.
Στο κοιμητήρι του Χωριού η κ. Μαρία και ο κ. Χρήστος
πιασμένοι με το χέρι της Ψυχής, ανάβουν το κερί της Μνήμης και της Συμφιλίωσης
και στους δυό (2) τάφους. Και στους αριστερούς νεκρούς και στους δεξιούς νεκρούς.
Για την κ. Μαρία και τον κ. Χρήστο δεν υπάρχουν πια νεκροί αντίθετης
ιδεολογίας.Εκεί “ηρεμούν” τα αδερφια τους οι ΕΛΛΗΝΕΣ. Εκεί είναι η ενωμένη
Πατρίδα.
Μου μιλούσαν και έκλαιγαν, και ειλικρινά είχα “ψυχικά
παγώσει” από την Καλοσύνη και την Ευπρέπεια των ηλικιωμένων συνταξιδευτών μου.
Και συνέχισαν : “Λεβέντη μου, ότι και να γίνει η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει αρκεί
(ό,τι κακό και να’ρθει) να’μαστε ενωμένοι. Ακούμε διάφορα που συμβαίνουν σήμερα
στην Πατρίδα. Το Κακό είναι κοντά και μακριά Μας.Ευχή και Κατάρα σ’ΑΥΤΟΥΣ που
σκέφτονται τον αδελφοκτόνο Διχασμό. Να θυμάσαι πάντοτε την τραγωδία που ζήσαμε
ο Χρήστος και εγώ με τις Οικογένειες μας στο Χωριό. Κάνε ό,τι μπορείς Γιώργη
μου, για να μην τραγουδάμε με δάκρυα στα μάτια το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη“ Δυό
γιούς είχες Μανούλα μου, δυό κάστρα δυό ποτάμια...”.
Τους αποχαιρέτησα με Σεβασμό και συγκίνηση και πράττω αυτό
που τους υποσχέθηκα: Μεταφέρω την Ευχή και την Κατάρα για όποιον(α) ξεκινήσει
αυτές τις “ ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΜΕΡΕΣ” γεγονότα Εθνικού Διχασμού.
ΓΙΩΡΓΗΣ ΤάΚη ΔΟΞΑΣ
