Ο Γ. Κιτσόπουλος χαρακτηριστικά αναφέρει στα βιβλία του για
τις θυσίες του Μ. Αλεξάνδρου στους θεούς, αποσπάσματα των οποίων αναφέρονται
παρακάτω:
«(327 π.Χ.)… Το άλλο πρωί ανεβήκαν στο φρούριο και οι άλλοι
στρατιώτες του εκστρατευτικού σώματος. Μια ισχυρή φρουρά εγκαταστάθηκε και η
διοίκηση της ανατέθηκε στον Ινδό Σισίκοττο, που από καιρό είχε καταφύγει στη Βακτριανή
και ήταν έμπιστος του Αλεξάνδρου.
Η Άορνος από δω και πέρα, θα αποτελούσε έναν
από τους γερούς κρίκους της αμυντικής αλυσίδας, που είχε με τη βοήθεια του
Κρατερού εγκαταστήσει ο Αλέξανδρος σε ολόκληρη τη βορειοδυτική Ινδία. Και για
να δώσει επισημότητα στην κατάληψη της, ο Αλέξανδρος πρόσφερε θυσίες στους
θεούς και τίμησε τον Ηρακλή, που σύμφωνα με την παράδοση, είχε φτάσει κι αυτός
ως εκεί…».
«…Τα καράβια ταξίδεψαν έτσι προς το νοτιά, αφήνοντας
πίσω τους το νησί. Όταν οι ακτές της Ινδίας έσβησαν και παντού στον ορίζοντα
απλώνονταν μονάχα η θάλασσα κι ο ουρανός, έγιναν οι θυσίες στον Ποσειδώνα και
τους άλλους θαλασσινούς θεούς. Τρεις κατάμαυροι ταύροι σφάχτηκαν, και αφού με
το αίμα τους ραντιστήκαν τα κύματα, τα κορμιά τους ριχτήκαν στον Ωκεανό. Ύστερα
ο Αρίστανδρος έδωσε στον Αλέξανδρο το χρυσό λαγήνι, που ήταν γεμάτο με αψό
κρασί. Εκείνος επικαλέστηκε τότε τον μεγάλο θεό της θάλασσας, και ζητούσε την
προστασία του για τα νέα σχέδια του. Λογάριαζε, έλεγε, να στείλει τον στόλο του
προς τα δυτικά, για να ταξιδέψει παράλληλα στην ακτή. Έτσι θα μπορούσε να
μάθει, αν η Αραβία ενωνόταν με την Αφρική, ή αν η θάλασσα ανέβαινε πέρα από τον
περσικό κόλπο προς τον βοριά. Με τις επικλήσεις εκείνες, έκανε και τις σπονδές
των Ελλήνων ναυτών στον Ποσειδώνα, ραντίζοντας τώρα τα κύματα με κρασί. Κι όταν
οι σπονδές τέλειωσαν, αφού επικαλέστηκε τον Ωκεανό, τις Νηρηίδες, και τα
πνεύματα των ανέμων, έριξε το χρυσό λαγήνι και τις σκαλιστές πολύτιμες κούπες
στη θάλασσα. Ήταν μια τελετή που του θύμισε τις πρώτες μέρες της εκστρατείας,
πριν δέκα χρόνια. Τότε περνώντας τον Ελλήσποντο, είχε και πάλι επικαλεστεί την
προστασία του Ποσειδώνα, και είχε ρίξει το χρυσό λαγήνι της σπονδής στα νερά.
Κι ο θεός είχε εισακούσει από τότε τις προσευχές των Ελλήνων, στις κρίσιμες
ώρες της εκστρατείας στην Ινδία, όταν περνούσαν τα ποτάμια της Πενταποταμίας, ή
αντιμετωπίζαν τις τρικυμίες τους.»
