Συνήθως, τα παιδιά που στρέφονται στην υπερβολική χρήση του διαδικτύου καλύπτουν μέσω αυτής κάποιες άλλες ψυχολογικές ανάγκες τους

Ζωή Στραβοπόδη-Τζιάνο

Ψυχοθεραπεύτρια – Οικογενειακή Σύμβουλος.

Μια από τις πιο κοινές ανησυχίες των σημερινών γονιών - και συγχρόνως ένα θέμα στο οποίο πολλοί από τους αναγνώστες μου έχουν ζητήσει να αναφερθώ - είναι η υπερβολική χρήση του διαδικτύου από τα έφηβα παιδιά τους.Είναι γεγονός ότι στις μέρες μας η πλειοψηφία των παιδιών (και όχι μόνο) ξοδεύουν αρκετές ώρες πάνω από τους υπολογιστές τους. Οι περισσότεροι γονείς έχουν αμφιθυμικά συναισθήματα ως προς τα όρια που θα πρέπει να βάλουν στα παιδιά τους σχετικά με τη χρήση του διαδικτύου μιας και εκτός από τις αρνητικές συνέπειες που μπορεί να επιφέρει η υπερβολική χρήση του υπολογιστή, η χρήση του έχει και πολλές θετικές ιδιότητες . Στις μέρες μας άλλωστε αποτελεί βασικό τρόπο επικοινωνίας, κοινωνικοποίησης, ψυχαγωγίας καθώς και σημαντική πηγή πληροφορίας και ενημέρωσης. Παρόλα αυτά η χρήση του διαδικτύου μπορεί να γίνει προβληματική αν λειτουργεί εις βάρος των σχολικών τους υποχρεώσεων ή της κοινωνικότητάς τους.

Συνήθως, τα παιδιά που στρέφονται στην υπερβολική χρήση του διαδικτύου καλύπτουν μέσω αυτής κάποιες άλλες ψυχολογικές ανάγκες τους. Ο γονιός θα πρέπει να είναι ενήμερος ως προς αυτό και να προσπαθήσει να ανακαλύψει ποιες είναι αυτές και πώς θα μπορούσε να βοηθήσει το παιδί του να τις καλύψει με άλλους τρόπους.

Είναι σημαντικό για τους γονείς να γνωρίζουν ότι η υπερβολική χρήση του διαδικτύου έχει σχετιστεί ερευνητικά με δύο πολύ αντιφατικές συμπεριφορές από την πλευρά των γονέων: Από τη μια πλευρά βρίσκονται γονείς που παραμελούν τα παιδιά τους και από την άλλη βρίσκονται γονείς που τα υπερπροστατεύουν.

Μερικά πρακτικά πράγματα που μπορούν να κάνουν οι γονείς προκειμένου να προλάβουν ή να αντιμετωπίσουν προβληματικές συμπεριφορές από μέρους των παιδιών τους είναι τα εξής:

-Να γνωρίσουν οι ίδιοι το μέσον!  Πολλοί γονείς δεν φαίνονται διατεθειμένοι να έρθουν σε επαφή με το διαδίκτυο και δεν γνωρίζουν τι κάνουν τα παιδιά τους όταν ασχολούνται με αυτό.

-Καμιά φορά να χρησιμοποιούν το διαδίκτυο ΜΑΖΙ με το παιδί τους και να του ζητάνε να τους δείξουν πράγματα, είναι ένας καλός τρόπος να νοιώσει το παιδί ότι μπορεί να φανεί χρήσιμο στο γονιό του και ο γονιός να μάθει πράγματα από το παιδί του.

-Σταθερή και συνεπής οριοθέτηση των ωρών που μπορεί να αφιερώνει το παιδί στο διαδίκτυο. Οι γονείς θα πρέπει να θυμούνται ότι η οριοθέτηση των παιδιών μας προϋποθέτει την αφιέρωση χρόνου στο παιδί. Ο γονιός που δεν αφιερώνει χρόνο στο παιδί του έχει συνήθως ενοχές και ο ενοχοποιημένος γονιός δυσκολεύεται πιο πολύ να βάλει όρια.

-Να τοποθετήσουν τον υπολογιστή σε κοινόχρηστο χώρο ώστε να μπορεί να υπάρχει μια διακριτική εποπτεία.

ΠΗΓΗ: www.protothema.gr/

Συμβουλές για να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τα νεύρα μας με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο!

Η ψυχολόγος και οικογενειακή σύμβουλος Noël Janis-Norton, στο βιβλίο της Calmer, Easier, Happier Parenting, μας δίνει μικρές, αλλά πολύτιμες συμβουλές για να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τα (δικαιολογημένα) νεύρα μας με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο!

Η ψυχολόγος Noël Janis-Norton λέει: Δεν υπάρχουν συμβουλές για να αντιμετωπίσουμε τα νεύρα των παιδιών μας, υπάρχουν όμως τρόποι για να διαχειριστούμε τα δικά μας νεύρα. Ναι η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ουρλιάζουμε στα παιδιά μας με ευχαρίστηση, τις περισσότερες φορές το κάνουμε απλώς επειδή δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα δικά μας νεύρα!

Οι παρακάτω συμβουλές μπορούν να σας βοηθήσουν να γίνουμε (πιο) υπομονετικοί και ίσως καλύτεροι γονείς.

1. Ακούστε το παιδί σας

Πρόκειται για μια πρόκληση, ειδικά αν το παιδί σας είναι πολύ μικρό. Όμως, σκεφτείτε ότι το παιδί σας μπορεί να χρειάζεται βοήθεια, ακόμα και αν πρόκειται για το δέσιμο των παπουτσιών του. Μπορείτε να βρείτε μια γλώσσα επικοινωνίας, μέσα από την οποία θα συνεννοείστε και θα του δίνετε μαθήματα ζωής. Πριν χάσετε την υπομονή σας, σκεφτείτε την ηλικία του και βεβαιωθείτε ότι οι προσδοκίες σας είναι ρεαλιστικές! Αναλογιστείτε ότι ακόμα και «ένα λεπτό» να ζητήσετε από το παιδί σας, εκείνο το βλέπει σαν αιωνιότητα.

2. Δώστε στον εαυτό σας χρόνο

Δοκιμάστε να προγραμματίσετε το πρωί και το βράδυ τις έξτρα ρουτίνες σας, ώστε να δώσετε χρόνο στον εαυτό σας να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις. Είναι απαραίτητο για εσάς να κάνετε μια βόλτα ή να διαβάσετε ένα βιβλίο, για να πάρετε οξυγόνο και να αναζωογονηθείτε! Στο σπίτι μπορείτε να στείλετε τα παιδιά στο δωμάτιό τους για να παίξουν και να δείτε λίγο τηλεόραση ή να χαλαρώσετε με το σύντροφό σας.

3. Πάρτε μια βαθιά ανάσα και μετρήστε μέχρι το δέκα

Όταν είστε έτοιμοι να χάσετε την υπομονή σας, θυμηθείτε τα παιδικά σας χρόνια και βάλτε τον εαυτό σας στη θέση του παιδιού σας. Σημαντικό είναι να δείτε αν αντιδράτε λόγω του στρες που έχετε μέσα στην ημέρα. Μπορείτε να δοκιμάσετε μερικές τεχνικές χαλάρωσης, όπως είναι να περπατήσετε μέχρι το δωμάτιό σας, να πάρετε μερικές βαθιές ανάσες και να μετράτε παράλληλα αντίστροφα από το 10 και κάτω. Μετά από αυτή την κίνηση θα αντιμετωπίσετε πιο θετικά τις αντιδράσεις του παιδιού σας.

4. Εξασκηθείτε στη θετική συμπεριφορά!

Η βασική θεωρία είναι ότι όσο πιο θετικοί είστε όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά, τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να πάνε καλά και στο μέλλον. Δηλαδή, αν μιλάτε πάντα ήρεμα και ευγενικά στο παιδί, τόσες λιγότερες πιθανότητες υπάρχουν να σας μιλήσει άσχημα, ή να νευριάζει με το παραμικρό!

5. Σταματήστε να νιώθετε ενοχές

Όλοι οι γονείς στις μέρες μας αναρωτιούνται συνεχώς για το πόσο καλοί είναι! Είναι απόλυτα φυσικό να κάνουμε λάθη, να μη γνωρίζουμε πολλά πράγματα που τα μαθαίνουμε στην πορεία, να μην είμαστε τέλειοι. Αλλά οι ενοχές δεν είναι καλό πράγμα. Οι ενοχές είναι ένα μεγάλο χτύπημα στην αυτοπεποίθηση και η χαμηλή αυτοεκτίμηση δημιουργεί, άγχη, νεύρα και αντιπαραθέσεις. Και όλα αυτά είναι δείγματα ότι δεν περνάμε καλά όχι μόνο σαν γονείς, αλλά και σαν άνθρωποι γενικότερα!

6. Μιλήστε γι' αυτό που νιώθετε (ή ... αλλιώς γράψτε γι' αυτό...)

Μην κλείνετε το θυμό σας σε ένα μπουκάλι, βάζοντας από πάνω ένα φελλό...Κάποια στιγμή ο φελλός θα εκραγεί. Πέστε σε κάποιον που εμπιστεύεστε όλα αυτά που νιώθετε. Αν ο θυμός περάσει από τη σφαίρα του φανταστικού στη σφαίρα του πραγματικού, μόνον τότε μπορεί να ξεθυμάνει!

7. Κοιμηθείτε καλά!

Η έλλειψη ύπνου δημιουργεί νεύρα και σας κάνει πιο ευαίσθητους στα ερεθίσματα. Ειδικά στα πρώτα χρόνια ζωής του παιδιού, οι γονείς κοιμούνται ελάχιστα και είναι γεμάτοι με νεύρα. Όταν έχετε την ευκαιρία, κοιμηθείτε, ώστε να κρατηθείτε ανανεωμένοι και να έχετε τη διάθεση να ανταποκριθείτε στις ανάγκες του παιδιού σας.

8. Δώστε αληθινή προσοχή στα παιδιά σας

Λείπετε πολλές ώρες στη δουλειά και τα παιδιά ζητούν την αμέριστη προσοχή σας όταν βρίσκεστε μαζί τους. Μπορούν ακόμα και να προκαλέσουν προβλήματα για να τα προσέξετε! Κλείστε την τηλεόραση και το κινητό και παίξτε με το παιδί σας, μιλήστε και γελάστε. Αυτό σίγουρα θα μειώσει τις σκανταλιές του και κατά επέκταση και την έλλειψη υπομονής σας. Αν θέλετε να επικεντρωθεί στα λόγια σας, δοκιμάστε να του ψιθυρίσετε και όχι να του φωνάξετε, αφού κάτι τέτοιο το αναγκάζει να προσηλωθεί στα λόγια σας.

9. Πριν φωνάξετε σκεφτείτε: «Που μπορεί να βοηθήσει αυτό;»

Τη στιγμή που θα θελήσετε να ουρλιάξετε ή να τα μαλώσετε αναρωτηθείτε: «πως θα βοηθήσει το παιδί αυτό;» Αυτός είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να εστιάσετε στο τι είναι σημαντικό τελικά. Οι φωνές και ο θυμός σπάνια βοηθάει την κατάσταση.

10. Κάντε ένα διάλειμμα

Κάποιες φορές είναι καλύτερα να απομακρυνθείτε από το περιστατικό για λίγα λεπτά. Κάνετε ένα διάλειμμα για 5-10 λεπτά, αφήστε τον εαυτό σου να ηρεμήσει, σκεφτείτε ποια είναι η καλύτερη λύση, και γυρίστε ήρεμες να λύσετε το θέμα.

ΠΗΓΗ: cretablog.gr

Ένα από τα ερωτήματα των ψυχολόγων είναι γιατί οι γυναίκες φορούν ψηλά τακούνια αφού κάτι τέτοιο δεν διευκολύνει στη βάδιση

Η πιο απλή απάντηση είναι ότι αυτό τις κάνει να μοιάζουν πιο ψηλές και πιο σέξι, έτσι έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες ενός επιτυχούς ζευγαρώματος ή καλύτερης συμπεριφοράς εκ μέρους των ανδρών.

Τα ψηλά τακούνια δίνουν στη λεκάνη μια κλίση, έτσι το πίσω μέρος της γυναίκας αλλά και το στήθος γίνονται πιο εμφανή. Κι οπωσδήποτε, επιμηκύνουν το γυναικείο σώμα και αναδεικνύουν ένα από τα πιο επιθυμητά χαρακτηριστικά του από τους άνδρες: τα μακριά πόδια. Από εξελικτικής σκοπιάς, το μήκος των ποδιών μιας γυναίκας συνδέεται με την κατάσταση της υγείας της και τη γονιμότητα της.

Πιο πρόθυμοι να βοηθήσουν

Τώρα, σύμφωνα με μια γαλλική μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Archives of Sexual Behavior, τα  ψηλά παπούτσια κάνουν πιο ελκυστικές τις γυναίκες στους άνδρες. Η μελέτη διαπίστωσε ότι οι άνδρες είναι πιο πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν μια γυναίκα με ψηλοτάκουνες γόβες.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Νότιας Βρετάνης, με επικεφαλής τον Νικολά Γκεγκέν πραγματοποίησαν πειράματα σε πραγματικές συνθήκες για να διαπιστώσουν την επιρροή που ασκούν τα διάφορα είδη γυναικείων παπουτσιών στη συμπεριφορά των ανδρών.

Σε ένα από τα πειράματα, γυναίκες με παπούτσια χωρίς τακούνι και άλλες με τακούνι 9 πόντων ζητούσαν από άνδρες να συμπληρώσουν ένα ερωτηματολόγιο στο δρόμο. Σε ένα άλλο πείραμα, οι ερευνητές έλεγξαν την προθυμία ανταπόκρισης των ανδρών, όταν από μια γυναίκα, που περπατούσε μπροστά τους είτε με ψηλά τακούνια, είτε χωρίς τακούνια, έπεφτε κάτω ένα γάντι. Σε ένα τρίτο πείραμα, που διεξήχθη σε μπαρ, μετρήθηκε πόσο γρήγορα οι άνδρες πλησίαζαν μια μόνη γυναίκα, αν αυτή φορούσε ψηλά τακούνια ή όχι.

Όλα τα πειράματα έδειξαν ότι η προθυμία ενός άνδρα να βοηθήσει μια γυναίκα και γενικά να την προσέξει, είναι ανάλογη με το ύψος των τακουνιών της. Όμως τα ψηλοτάκουνα παπούτσια δεν είχαν καμία ανάλογη επίδραση στις άλλες γυναίκες.

Πιο συγκεκριμένα, σε ένα από τα πειράματα, το χαμηλό τακούνι έκανε πρόθυμους να βοηθήσουν τις γυναίκες τους 36 από τους 60 άνδρες της μελέτης ενώ το ψηλό τακούνι έκανε πρόθυμους τους 49 από τους 60.

Στη μελέτη, οι γαλλίδες γυναίκες που συμμετείχαν ήταν πανομοιότυπα ντυμένες με μαύρα κοστούμια με ευθεία φούστες και λευκά πουκάμισα. Ήταν όλες μελαχρινές επειδή προηγούμενες μελέτες έδειξαν ότι οι άνδρες είναι πιο πιθανό να πλησιάσουν μια ξανθιά γυναίκα.

Το ερώτημα είναι κατά πόσο το μυστικό βρίσκεται στα ίδια τα τακούνια ή στον διαφορετικό τρόπο που λικνίζει το σώμα της μια γυναίκα όταν φορά ψηλά παπούτσια. Πάντως οι γυναίκες με τις ψηλοτάκουνες γόβες στο πείραμα του μπαρ ήταν καθιστές και παρ’ όλα αυτά έμοιαζαν πιο “θηλυκές”.

Αξίζει να αναφερθεί ότι επειδή οι άνδρες έχουν κατ’ επανάληψη δει σε διαφημίσεις σέξι γυναίκες – μοντέλα να φοράνε ψηλοτάκουνα παπούτσια, ενδεχομένως να έχουν την υποσυνείδητη τάση να προσδίδουν σεξουαλικές προθέσεις σε κάθε γυναίκα που φοράει ψηλά παπούτσια.

Φορέστε λοιπόν κυρίες μου, αν θέλετε τον άντρα στα πόδια σας, ψηλά τακούνια! Είναι γνωστό ότι ο μέγεθος του γυναικείου τακουνιού ασκεί ισχυρή επιρροή στη συμπεριφορά των ανδρών και φέρνει τη γυναίκα στο επίκεντρο της προσοχής.Οι άντρες το ξέρουν πολύ καλά αυτό διότι προτιμούν να βλέπουν γυναίκες που φορούν τακούνια. Προσοχή όμως γιατί για όλα υπάρχει ένα όριο, το οποίο αν ξεπεραστεί αρχίζει η γελοιοποίηση.

ΠΗΓΗ: HealthyLiving.gr

Φράσεις που ξεκλειδώνουν την ψυχή και το μυαλό του παιδιού σας!

Όταν τις λέτε, ειδικά το πρωί, είναι σαν να «κουρδίζετε» το μυαλό του παιδιού σας να ανοίξει, να ρουφήξει νέες εμπειρίες, να πιστέψει στον εαυτό του, να γίνει το καλύτερο δυνατό που μπορεί να γίνει!

1. «Πιστεύω σε σένα»

Ίσως είναι το καλύτερο τονωτικό για την αυτοπεποίθηση ενός παιδιού!  

Μέσα σε τρεις λεξούλες περιέχονται τόσα πολλά και βαθιά μηνύματα: πιστεύω σε εσένα, στις δυνάμεις σου, στις ικανότητές σου, στο ότι μπορείς να ανταπεξέλθεις και να τα καταφέρεις. 

Είναι σημαντικό ότι η φράση αυτή δεν έχει να κάνει με τις επιδόσεις του παιδιού, αλλά με τη βαθιά πίστη του γονιού στο άτομο του παιδιού, στο βαθύτερό του είναι.  Και βέβαια, μια τέτοια φρασούλα κινητοποιεί το παιδί και του δίνει κίνητρο να βγάλει προς τα έξω τον καλύτερό του εαυτό.
2. «Μην τα παρατάς»

Άλλη μια φράση ενθάρρυνσης. 

Με αυτό τον τρόπο υπενθυμίζετε στο παιδί ότι σε κάθε δυσκολία υπάρχει μια λύση και για κάθε πρόβλημα υπάρχει τρόπος διαχείρισής του.  Με το να μην τα παρατήσει κανείς και να μην τα βάλει κάτω, σημαίνει ότι πιστεύει στον εαυτό του και στο ότι θα τα καταφέρει. 

Φυσικά καλό είναι παράλληλα να δείξουμε στο παιδί ότι συχνά χρειάζεται να είμαστε ανοιχτοί σε νέες ιδέες για να διαχειριστούμε ένα πρόβλημα.
3. «Πάντα μαθαίνουμε»

Είναι σημαντικό για ένα παιδί να γνωρίζει από νωρίς ότι μπορεί να μάθει από τα λάθη του και να μην τα θεωρεί καταστροφικά. 

Με αυτό τον τρόπο το παιδί θωρακίζεται απέναντι στις δυσκολίες και δε στεναχωριέται αν δεν κάνει κάτι καλά, επειδή ξέρει ότι μπορεί να ξαναπροσπαθήσει, να εξασκηθεί και θα τα καταφέρει. 

Έτσι καλλιεργείται στο παιδί η έννοια της προόδου, που σχετίζεται άμεσα με τη δική του προσπάθεια.
4. «Και εμείς οι γονείς σου και όλοι ήμασταν κάποτε σαν κι εσένα»

Αυτό είναι μια καλή υπενθύμιση για το παιδί ότι όλοι ξεκινάνε από κάπου και μεγαλώνοντας κατορθώνουν πολλά πράγματα. 

Είναι σημαντικό για κάθε παιδί να καταλαβαίνει ότι θα βρει μπροστά του δυσκολίες, εμπόδια, ότι θα κάνει λάθη, αλλά, παρόλα αυτά, μπορεί να κατορθώσει πολλά πράγματα. 

Στο νου του θα πρέπει να κρατά την πληροφορία ότι δεν υπάρχει ο τέλειος άνθρωπος, αλλά καθένας εξελίσσεται και γίνεται καλύτερος με προσπάθεια και εξάσκηση.
5. «Δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλω»

Αυτή η διαφορά ανάμεσα στο «δε μπορώ» και το «δε θέλω» είναι τεράστια. 

Δεν πρόκειται απλώς για διαφορετικές λέξεις, αλλά για εντελώς διαφορετική στάση ζωής.  Το «δε μπορώ» έχει να κάνει με στάση αδυναμίας και απαισιοδοξίας, όταν κανείς κρίνει τον εαυτό του ως αδύναμο και ανεπαρκή για να κατορθώσει κάτι. 

Με αυτή τη σκέψη το παιδί δε βλέπει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να κατακτήσει νέα γνώση, νέες δεξιότητες, να πετύχει σε ένα άθλημα, στα κοινωνικά, στο οτιδήποτε με το οποίο καταπιάνεται.
Αντίθετα, το «δε θέλω» δείχνει επιθυμία, σωστή ή λανθασμένη, αλλά πάντως πρόκειται για συνειδητή επιλογή.  Όταν κανείς δεν επιλέγει κάτι δε σημαίνει ότι βλέπει τον εαυτό του αρνητικά ούτε ότι τον αξιολογεί με χαμηλές ικανότητες.
Το σημαντικό είναι να μπορεί να βοηθήσει ο γονιός το παιδί να ξεπερνάει το «δε μπορώ» με υπομονή, ενδυνάμωση, προσπάθεια και εξάσκηση και να το βοηθάει να δει το «δε θέλω» του και να κάνει σωστές επιλογές.
6. «Μαθαίνουμε από τα λάθη μας»

Βοηθήστε το παιδί σας να καταλάβει ότι τα περισσότερα λάθη ή δυσκολίες δεν είναι μοιραία ή αξεπέραστα. 

Δείξτε του ότι η εμπειρία αποκτιέται μέσα από μια διαδικασία όπου κανείς προσπαθεί, άλλοτε πετυχαίνει και άλλοτε κάνει λάθος.  βοηθήστε το παιδί να μάθει να αναγνωρίζει τι έκανε σωστά, για να το ξανακάνει, και εντοπίστε τα λάθη του για να τα αποφύγει στο μέλλον.  

Ζητήστε του να σας πει το δίδαγμα, δηλαδή τι έμαθε από κάθε δύσκολη εμπειρία ή λάθος που έκανε.
7. «Σε αγαπώ γι’ αυτό που είσαι»

Να θυμάστε να δηλώνετε την αγάπη σας με λόγια και με έργα συχνά, σε καθημερινή βάση.  

Διαβεβαιώστε το παιδί σας ότι το αγαπάτε γι’ αυτό που είναι.  Υπενθυμίστε του ότι το περιστοιχίζουν άνθρωποι που το αγαπάνε.  Αυτές οι στιγμές ζεστασιάς, ηρεμίας και αρμονίας τονώνουν την ψυχή και το μυαλό του κάθε παιδιού.
Με αυτή την απλή διαβεβαίωση αγάπης και αποδοχής του παιδιού σας, τονώνετε την αυτοπεποίθησή του και το βοηθάτε να δει τον εαυτό του όπως το βλέπετε κι εσείς: σαν ένα αγαπητό πλάσμα, σαν έναν άνθρωπο που αξίζει αγάπη και γερές σχέσεις. 

Έτσι βοηθάτε το παιδί να αναπτύξει ψυχική ανθεκτικότητα και να βασίζεται στον εαυτό του.

Γράφει η Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

Πηγή: greekpsychologypages.blogspot.gr

Το στρες συνδέεται άμεσα με την ψυχοσωματική υγεία, καθώς και με την απόδοση σε όλους τους τομείς της καθημερινής ζωής

Αρθρογράφος ΤΖΙΝΑ ΧΟΝΔΡΟΥ
Ψυχολόγος.

Οι παρακάτω τρόποι χαλάρωσης αποτελούν μια πρώτη φάση αντιμετώπισης του στρες, ηρεμούν και προετοιμάζουν για περαιτέρω ανάλυση και δράση.

1. Προοδευτική Νευρομυϊκή Χαλάρωση
Στόχος είναι ο έλεγχος και η βαθιά χαλάρωση των μυών, για να αναγνωρίζετε και να απελευθερώνετε τη συσσωρευμένη ένταση. Γίνεται σε δύο βήματα, ΕΝΤΑΣΗ-ΣΦΙΞΙΜΟ των μυών (σταδιακά, ανά μυϊκή ομάδα) και στη συνέχεια ΧΑΛΑΡΩΣΗ, για να αποκτήσετε επίγνωση της διαφοράς. 

Η διαδικασία αυτή μειώνει το στρες, βοηθά στις αγχώδεις διαταραχές, βελτιώνει τη σωματική υγεία, βοηθά στα προβλήματα ύπνου και βελτιώνει την απόδοση (το χαλαρό σώμα βοηθά να έχουμε καθαρό μυαλό).
Χρειάζεται συχνή εξάσκηση και καθοδήγηση από ειδικό στην αρχή.
2. Χαλαρωτικά Βότανα
Μερικά από τα πιο γνωστά είναι η Βαλεριάνα, η Πασιφλόρα, η Μαντζουράνα, το Μελισσόχορτο, και το Βαλσαμόχορτο. Τα 4 πρώτα βοηθούν στην αντιμετώπιση του άγχους και της υπερέντασης, ενώ το Βαλσαμόχορτο (St. John’s Wort) έχει και σημαντική αντικαταθλιπτική δράση.
Επειδή τα βότανα περιέχουν δραστικές ουσίες, πρέπει οπωσδήποτε να ζητάτε ιατρική συμβουλή και καθοδήγηση από ειδικό.
Μπορείτε επίσης να αρωματίσετε το χώρο με χαλαρωτικά αιθέρια έλαια από λεβάντα, ευκάλυπτο, tea tree oil, μανταρίνι.
3. Διαλογισμός
Όταν κάνετε διαλογισμό συγκεντρώνετε την προσοχή, συνειδητά, με αυτεπίγνωση, απερίσπαστοι από εξωτερικά ερεθίσματα.
Έτσι μειώνεται το άγχος, η αϋπνία, ο πόνος, οι σωματικοί δείκτες στρες (πχ πίεση) και νιώθετε ευεξία.
Υπάρχουν πολλές τεχνικές διαλογισμού, αλλά ένα καλό ξεκίνημα για αρχάριους χωρίς πολύ χρόνο, είναι ο «Διαλογισμός του ενός λεπτού» - θα βρείτε εύκολα τις οδηγίες στο youtube.
Μια άλλη καλή μέθοδος είναι ο «Περιπατητικός Διαλογισμός», πχ βόλτα στο πάρκο για 15 λεπτά, όπου εστιάζετε στη διαδικασία κι όχι σε σκέψεις, κίνητρα, προορισμό. Αυτή η μέθοδος ενισχύει την ικανότητα να εστιάζετε, να παρατηρείτε, να γνωρίσετε το βηματισμό, την κίνηση, το σώμα σας. Διακόπτει τις συνηθισμένες γνωστικές λειτουργίες, έτσι παρεμποδίζονται οι αυτόματες αρνητικές σκέψεις.
4. Ενσυνειδητότητα
Η Ενσυνειδητότητα (Mindfulness) αναφέρεται στην προσπάθεια του ατόμου να ζει στο παρόν σε κάθε στιγμή της ζωής του.
Είναι μια συνειδητή στάση ζωής, βοηθά να είστε σε επαγρύπνηση, να κατανοείτε πλήρως τον εαυτό σας και να είστε σε επαφή με το περιβάλλον, να βιώνετε το κάθε λεπτό, να νιώθετε πιο ‘ζωντανοί’ και έτσι να ενεργοποιούνται οι δυνατότητες του οργανισμού.
Η διαδικασία μοιάζει με αυτή του Διαλογισμού, χρειάζεται να επιλέξετε σε τι θα εστιάσετε, χωρίς να σας αποσπούν εξωτερικά ερεθίσματα, να επικεντρωθείτε, να νιώσετε, να αποδεχτείτε και να προσπεράσετε τις σκέψεις που τυχόν παρεμβαίνουν.
Το αποτέλεσμα είναι αποφόρτιση, αποτελεσματικότερη επίλυση προβλημάτων, αυτογνωσία.
5. Νοερή Απεικόνιση
Είναι μία νοερή εξάσκηση δεξιοτήτων, ή απεικόνιση κάποιου στόχου ή επιθυμίας μας.
Οι Νοερές Εικόνες μπορούν να συνδυαστούν και με άλλες μορφές χαλάρωσης.
Για παράδειγμα, όταν έχετε ήδη χαλαρώσει σωματικά, σκεφτείτε μια ωραία εικόνα και νιώστε καλά, ‘δείτε’ νοερά τον εαυτό σας υγιή δραστήριο, να έχει την επιθυμητή απόδοση κ.λπ.
Είναι πολύ καλός τρόπος ενίσχυσης της σωματικής υγείας, των κινήτρων, των επιδόσεων (γι’ αυτό χρησιμοποιούνται συχνά στον αθλητισμό), της αυτοπεποίθησης κ.ά.
6. Χαλαρωτικές Σκέψεις
Υπάρχουν πολλές σκέψεις που μπορείτε να κάνετε όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα περιμένατε. Μπορείτε για παράδειγμα να πείτε στον εαυτό σας:

Δες το σαν ευκαιρία!

Μην το παίρνεις προσωπικά.

Ε και, ποια είναι η καταστροφή;

Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος.

Θα περάσει και αυτό.

Κανείς και τίποτα δεν είναι τέλειο.

Να είσαι ο εαυτός σου!

7. Χαλαρωτικές Σχέσεις
Η απομόνωση χειροτερεύει την υγεία μας – ενδυναμώστε και αναπτύξτε σχέσεις. Χαλαρωτικές σχέσεις όμως, όχι τοξικές, τυπικές ή με άλλο τρόπο βλαπτικές κι ανεπιθύμητες!
Περάστε χρόνο με αγαπημένα μέλη της οικογένειας, αφιερώστε μια μέρα στους φίλους σας, παίξτε κάποιο παιχνίδι με φίλο ή απλά πιείτε ένα καφεδάκι και κουβεντιάστε, κάντε μια νέα γνωριμία, ή ανακαλύψτε τον εθελοντισμό και την προσφορά.

Όλα αυτά είναι οι «πρώτες βοήθειες» για το στρες. Ηρεμώντας το σώμα και καθαρίζοντας το μυαλό, θέτετε καλές βάσεις για οτιδήποτε άλλο!

Τζίνα Χονδρού – Ψυχολόγος

Άτομο, Ζευγάρι, Οικογένεια, Ομάδα. Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία, Ψυχοεκπαίδευση. Γνωσιακή & Συνθετική Θεραπεία.

2106399742

ΠΗΓΗ: e-psychology.gr

Εκεί πίσω από τη σκάλα καθόμουν με το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια στη λεγόμενη "στάση του εμβρύου" και έλεγα από μέσα μου "Χριστέ μου", παρακαλώντας να μην έρθει

Φοβόμουν το άνοιγμα της πόρτας, τη θωριά του, το βηματισμό του και ύστερα την ανάσα του, τα γουρλωμένα που θυμό μάτια του, το κοκκινωπό του πρόσωπο και κείνες τις χερούκλες... Κείνες οι χερούκλες είναι ένας εφιάλτης. Δεν ξέρεις με πόση δύναμη θα σε κτυπήσουν και ύστερα τι σημάδια θα σου αφήσουν...

Τα σημάδια είναι εκεί να σου θυμίζουν όλη την αγριότητα. Ανεξίτηλα σημάδια που μιλούν στην ψυχή. Αυτή την τρομαγμένη ψυχή μου!

Να σας πω την αλήθεια, ποτέ δεν κατάλαβα τι είναι αυτό που με πονάει περισσότερο. Το ότι νιώθω πως δεν μαγαπάνε ή το ότι με πονάνε χωρίς να τους νοιάζει;

Πάντως χρόνια τώρα τρομάζω με την σκιά οποιουδήποτε χεριού ανασηκωθεί. Τρομάζω ακόμη και αν αυτό  το χέρι έχει αγνό σκοπό. Και ύστερα κανείς δεν κατάλαβε ποτέ πόσο τραυματικό είναι να σε κτυπάνε! Εγώ τις μετράω τις φορές ανά χαστούκι οι μεγάλοι όμως τις μετράνε ανά επεισοδιο.

Τα παιδιά βρίσκονται σε μειονεκτική θέση καθώς δεν διαθέτουν τις δεξιότητες για επικοινωνία που χαρακτηρίζουν τους ενήλικες. 

Ανάλογα με την ηλικία στην οποία βρίσκονται μπορεί να μην αντιλαμβάνονται και να κατανοούν τα κίνητρα, την ποσότητα, το χωροχρόνο κ.ά. Άρα να μην μπορούν να μιλήσουν αντικειμενικά για αυτά που βιώνουν. 

Τα παιδιά λένε πάντα την αλήθεια, αλλά ποια είναι η δικιά τους αλήθεια; Δεν αντιλαμβάνονται τα πράγματα όπως εμείς θέλουμε γιαυτό και λένε την δική τους αλήθεια και όχι τη δική μας. 

Μπορεί λοιπόν τα παιδιά να κάνουν λάθη καθώς η αντιληπτική τους δεινότητα δεν συνάδει πάντα με αυτήν που απαιτείται για την κατανόηση του συμβάντος. Κάποια άλλα παιδιά μπορεί να φανταστούν πράγματα καθώς νιώθουν πως για πρώτη φορά κάποιος αφιέρωσε χρόνο για να τους ακούσει.

Ωστόσο υπάρχουν και περιπτώσεις που αν κανείς τους υποβάλλει τα ερωτήματα υποψιαζόμενος/η κάτι το παιδί θέλοντας να τον/την ικανοποιήσει να διηγηθεί αυτά που φαντάζεται. Τα παιδιά χρησιμοποιούν την αλήθεια τους και αυτή είναι σύνθετη.
Ο κόσμος των ενηλίκων διαφέρει από αυτόν των παιδιών. Ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους υπάρχουν σύνορα. Τα περισσότερα οικογενειακά προβλήματα πηγάζουν από την άγνοια ή την άρνηση της ύπαρξης αυτών των συνόρων.

Το ξύλο, η βία δεν βγήκε από τον παράδεισο. Το ξύλο πάει την παιδική ψυχή στον προθάλαμο της κόλασης. Σύγχυση, μπέρδεμα, ανασφάλεια, αναστάτωση, θλίψη κ.ά μπορεί να νιώθει ένα παιδί που βιώνει την βία.

Ακόμη και μερικές σφαλιάρες -ασήμαντες για τον κόσμο των ενηλικών- μπορεί να δημιουργήσουν ανυπέρβλητους επικοινωνιακούς φραγμούς ανάμεσα σε παιδί και γονιό. Το ξύλο δεν βοηθά στο να συνετίζονται τα παιδιά, βοηθά στο να αποξενώνονται από τους γονείς τους. 

Μια άλλη συνηθισμένη τακτική είναι να χρησιμοποιείται ο ένας γονιός από τον άλλον ως ο <παμπούλας> π.χ <Κάνε αυτό που σου λέω γιατί θα τα πω όλα στον μπαμπά/μαμά σου>.

Αναρωτιέμαι γιατί να δαιμονοποιειται ο ένας γονιός ως μέσο πειθαρχίας στα παιδιά για τον άλλο γονιό. Αυτή η μέθοδος δημιουργεί προβλήματα επικοινωνίας στη σχέση του παιδιού με τον γονιό-φόβητρο.
Οι γονείς είναι οι μελλοντικές αναμνήσεις των παιδιών τους! Μια καλή παιδική ηλικία είναι η καλύτερη κληρονομιά για τα παιδιά! Και όσο δύσκολο είναι το γονεικό έργο αξίζει να θυμόμαστε πως το μέλλον ανήκει στα παιδιά μας!
Γράφει η Δρ Αριστονίκη Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
Ψυχολόγος Σχολικής-Εξελικτικής κατεύθυνσης 

ΠΗΓΗ: thessalonikiartsandculture.gr

Πως να αναπτύξουμε τη συναισθηματική νοημοσύνη στα παιδιά μας

Πόσο βοηθά στην σωστή ανάπτυξη των παιδιών μας; 

Τα παιδιά με ανεπτυγμένη συναισθηματική νοημοσύνη είναι πιο πιθανό να είναι πιο ευτυχισμένα, αισιόδοξα, και κοινωνικά και να μπορούν αν επιλύουν προβλήματα πιο αποτελεσματικά.

Είναι επίσης πιθανό να έχουν καλύτερη σχολική επίδοση, να είναι λιγότερο παρορμητικά, να έχουν καλύτερη συμπεριφορά και περισσότερους φίλους.

Τι μπορούμε όμως να κάνουμε για να τα βοηθήσουμε να αναπτύξουν συναισθηματική νοημοσύνη;

1. Αποδεχόμαστε τα συναισθήματα και τις συναισθηματικές αντιδράσεις των παιδιών. 

“Αυτό θα πρέπει να σε στεναχώρησε πολύ”, “βλέπω πόσο ενθουσιασμένος είσαι”, φαίνεσαι πολύ θυμωμένος.  Σίγουρα κάτι έγινε”.  Αυτά είναι μερικά παραδείγματα αποδοχής των συναισθημάτων του παιδιού. 

Προσπαθούμε να μη απορρίπτουμε τα συναισθήματά τους λέγοντας, “σιγά το πράγμα. Γι αυτό θύμωσες;” Το συναίσθημα είναι υποκειμενικό και δουλειά μας είναι να καταλάβουμε τι συμβαίνει στο παιδί και όχι να το κρίνουμε γι αυτό που νιώθει.
2. Τα βοηθάμε να ονομάσουν τα συναισθήματά τους και τα ενθαρρύνουμε να μιλήσουν γι αυτά. 

Δεν πιέζουμε το παιδί να μας μιλήσει.  Το αφήνουμε να καταλάβει ότι αν θέλει, μπορεί να μας πει τι του συμβαίνει.
3. Τα βοηθάμε να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα των άλλων. 

“Πώς ένιωσε όταν έγινε αυτό;”, “Τι νομίζεις ότι της συμβαίνει;”, “Πώς θα ένιωθες αν αυτό συνέβαινε σε σένα;”.
4. Μαθαίνουμε στα παιδιά να ηρεμούν και να μη δρουν παρορμητικά.

5. Διδάσκουμε εναλλακτικούς τρόπους έκφρασης των αρνητικών συναισθημάτων.
6. Τα βοηθάμε να μάθουν να επιλύουν προβλήματα και να διαπραγματεύονται.
7. Τα βοηθάμε να σκέφτονται θετικά για τον εαυτό τους.

“Όταν αισθάνεσαι έτσι τι θα μπορούσες να πεις στον εαυτό σου;: Μπορώ να τα καταφέρω, θα κάνω το καλύτερο που μπορώ, κάθε μέρα γίνομαι καλύτερος”.
8. Επιβραβεύουμε όταν το παιδί δείχνει αυτοέλεγχο.
9. Μιλάμε για τα δικά μας συναισθήματα.
10. Προσπαθούμε να αποτελούμε μοντέλα προς μίμηση.

Διαχειριζόμαστε αποτελεσματικά τα δικά μας συναισθήματα, δείχνουμε κατανόηση για τα συναισθήματα των άλλων και επιλέγουμε κατάλληλες συμπεριφορές που να ανταποκρίνονται σε αυτά.

Γράφει η Φανή Λούγκλου

Πηγή: fresheducation

Να οι τρόποι για να αποφύγουμε «τοξικές» σκέψεις

Όταν κάποιος πληγώσει εμάς ή τα παιδιά μας ή κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο ή κάνει κάτι που μας ενοχλεί και μας προβληματίζει ίσως "πολιορκεί" τη σκέψη μας για μέρες. 

Για άλλους, η σκέψη πολιορκείται και από διαφορετικές αφορμές, τι έκαναν ή τι δεν έκαναν, τι χρειάζονται αλλά δεν έχουν, τι θέλουν να αλλάξουν στη ζωή τους -αν και, πάλι, συνήθως εμπλέκονται πρόσωπα που έχουν μερίδιο ευθύνης.  

Αυτή η εμμονή καταλήγει να είναι τοξική, πολύ βλαπτική, τόσο συναισθηματικά όσο και σωματικά. Έρευνες δείχνουν πως συντελεί στην αύξηση του στρες και των ορμονών που προκαλούν πολλές ασθένειες -καρκίνο, κατάθλιψη, αυτοάνοσα νοσήματα. 

Υπάρχουν ωστόσο κάποιες απλές και μάλλον αποτελεσματικές τεχνικές που θα μπορούσατε να δοκιμάσετε προκειμένου να αντιμετωπίσετε ή να περιορίσετε τις τοξικές σκέψεις. Διαβάστε τις κι επιλέξτε εκείνες που θεωρείτε ότι ταιριάζουν πιο πολύ στην περίπτωσή σας.

Λιγότερες κουβέντες, περισσότερος χρόνος

Λέγοντας λιγότερα και να παίρνοντας περισσότερο χρόνο, καταλαγιάζουν τα έντονα συναισθήματα. Συχνά μετά από κάποιο χρονικό διάστημα δημιουργείται η εντύπωση πως η αρχική ενόχληση έχει ξεθωριάσει σε μεγάλο βαθμό.
Αναμονή -και υπομονή- για τη συνέχεια

Η ψυχολόγος Sylvia Boorstein δείχνει ότι, αντί απλά να έχουμε την άδεια να περιμένουμε και να δούμε τι θα συμβεί στη συνέχεια. 

Αντί να αντιδράσουμε άμεσα στις δύσκολες καταστάσεις ή στους ιδιότροπους ανθρώπους, καλύτερο θα ήταν να κρατήσουμε στάση αναμονής για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, τι θα γίνει στη συνέχεια.
Μην ενδίδετε στο "παιχνίδι" της επίρριψης ευθυνών. 

Το να γυρίζουμε πίσω και να αναζητούμε τον υπεύθυνο για όσα έγιναν, δεν είναι αποτελεσματικό. Τα πράγματα συνήθως συμβαίνουν με τρόπο αυτόματο, σαν ντόμινο. Και συνήθως δεν ευθύνεται μόνο ένας για όσα συμβαίνουν.

(Με πολύ έξυπνο τρόπο διατυπώνει τη σχετική άποψή της η Sylvia Boorstein : First this happened, then that happened, then that happened. And that is how what happened happened, δηδ. πρώτα έγινε αυτό, μετά έγινε εκείνο, μετά έγινε το άλλο κι έτσι έγιναν όλα»).

Μην υιοθετήσετε τον τρόπο σκέψης των άλλων ούτε τη διάθεσή τους.

Ξεκινήστε αντιμετωπίζοντας πρώτα τα σοβαρότερα προβλήματα. Ανεξάρτητα από το τι έχει συμβεί, το σημαντικότερο ζήτημα είναι η διαχείριση του θυμού μας, που δημιουργεί ένα «σύννεφο», εμποδίζοντάς μας να αντιδράσουμε με αποτελεσματικό τρόπο.

Μ’ αυτήν την έννοια ο θυμός είναι το σοβαρότερο πρόβλημα. Διαχειριστείτε τον, πάτε έναν περίπατο, διαλογιστείτε, πείτε λιγότερα και πάρτε τον χρόνο που χρειάζεστε πριν έρθετε αντιμέτωποι με οποιονδήποτε άλλον.
Όταν θυμώνουμε, το μυαλό «κάνει ρυτίδες»
Ο θυμός δεν επιτρέπει την καθαρή, νηφάλια σκέψη!  

Μην αναλώνεστε προσπαθώντας να καταλάβετε τους άλλους. 

Όσο δύσκολα θα μπορούσαν οι άλλοι να μαντέψουν τις δικές σας σκέψεις και τα δικά σας κίνητρα, το ίδιο δύσκολα θα μαντεύατε εσείς τις δικές τους. Θα ήταν απλώς χάσιμο πολύτιμου χρόνου.

Οι σκέψεις είναι μόνο σκέψεις, όχι γεγονότα. Και όταν μας πολιορκούν αρνητικές σκέψεις και αρνητικά συναισθήματα, όπως προτρέπει ο Tsokyni Rinpoche είναι καλό να θυμόμαστε ότι εκείνο που βιώνουμε «είναι μεν πραγματικό αλλά όχι αλήθεια».

Πώς μαθαίνουμε μέσα απ' τις δυσκολίες, σε τι ωφελούμαστε; Όσο περισσότερο θυμώνουμε με κάτι που μας πρόσβαλε, τόσο περισσότερο υποφέρουμε μέσα μας.

Πολύ απλά : ένα γεγονός+η δική μας αντίδραση=εσωτερικός πόνος. Όταν μπορούμε να αναλύσουμε και να εξετάσουμε γιατί νιώθουμε όσα νιώθουμε και γιατί αντιδρούμε τόσο έντονα και τι δηλώνει αυτό για εμάς τους ίδιους, τότε ωφελούμαστε.
Πολύ απλά  (και πάλι) : ένα γεγονός+ανάλυση+συνειδητοποίηση=ευκαιρία ανάπτυξης. Επικεντρώστε τις σκέψεις σας στην ανάπτυξη.

Μην βγάζετε ποτέ κάποιον από την καρδιά σας. 

Μάθετε να συγχωρείτε και μην εστιάζετε στον εσωτερικό σας πόνο, στο «τραύμα» σας. Συγχωρώντας απελευθερωνόμαστε και οι ίδιοι από οτιδήποτε μας κρατά δεμένους με το παρελθόν. Με άλλα λόγια όπως λέει ο Kornfield «συγχωρούμε για μας».

Ό,τι κι αν συνέβη χθες, είναι παρελθόν και δεν αλλάζει.

Υιοθετήστε διαφορετικό τρόπο σκέψης, δημιουργήστε φανταστικές εικόνες. Ο ψυχολόγος Trish Magyari υποστηρίζει πως ο διαλογισμός σε συνδυασμό με φαντασιακές εικόνες συμβάλλουν στον περιορισμό των στρεσογόνων σκέψεων. 

Να εκπέμπετε αγάπη και καλοσύνη (ακόμη και προς εκείνους που σας προκαλούν αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα).
Δοκιμάστε για 90 δευτερόλεπτα να μην σκέφτεστε. Ο νευροψυχίατρος Dan Siegel υποστηρίζει ότι μετά από 90 δευτερόλεπτα και περίπου 15 εισπνοές – εκπνοές με προσπάθεια να μην σκέφτεστε το συμβάν ή το πρόσωπο που σας στρεσάρει, το (οποιοδήποτε) έντονο συναίσθημα θα έχει ατονήσει. 

(Διευκρίνιση : το άρθρο αφορά περιπτώσεις της καθημερινότητας και της αλληλεπίδρασής μας με τους άλλους, όχι πιο σοβαρές καταστάσεις που χρήζουν βοήθεια ειδικών).

Βασισμένο στο psychologytoday.com

Επιμέλεια - Απόδοση: Λία Μαλλίδου

ΠΗΓΗ: Thessaloniki 

Οι τρόποι για να επαναφέρουμε την συναισθηματική μας υγεία

Όταν χτυπάτε, βάζετε επίδεσμο στην πληγή ή αν πάθετε κάποια λοίμωξη παίρνετε αντιβιοτικά, σωστά; Αδιαμφισβήτητα.

Στην πραγματικότητα, θα ήταν περίεργο αν δεν εφαρμόζατε τις πρώτες βοήθειες όταν είναι απαραίτητο. Γιατί λοιπόν να μην ισχύει το ίδιο και για την ψυχική σας υγεία; 

Όλοι περιμένουμε απλώς να «ξεπεράσουμε» τα ψυχικά μας τραύματα τη στιγμή που, όποιος έχει βιώσει την απόρριψη ή την αποτυχία, γνωρίζει πολύ καλά ότι τα συναισθηματικά τραύματα μπορεί να είναι εξίσου βασανιστικά όσο και τα σωματικά. 

Πρέπει να μάθουμε πώς να προσφέρουμε στον εαυτό μας συναισθηματικά τις «πρώτες βοήθειες». Παρακάτω περιγράφονται 7 τρόποι για να το καταφέρετε:

Δώστε προσοχή στον συναισθηματικό πόνο, αναγνωρίστε την ύπαρξή του και προσπαθήστε να τον αντιμετωπίσετε προτού σαρώσει τα πάντα. 

Το σώμα ανέπτυξε την αίσθηση του φυσικού πόνου με σκοπό να μας προειδοποιεί όταν κάτι συμβαίνει και χρειάζεται αντιμετώπιση. Το ίδιο ισχύει και για τον συναισθηματικό πόνο. Αν η απόρριψη, η αποτυχία ή η κακή διάθεση δεν παρουσιάζουν σημάδια βελτίωσης, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια συναισθηματική πληγή που πρέπει να θεραπεύσετε. 

Για παράδειγμα, η μοναξιά μπορεί να είναι καταστροφική για την ψυχική και σωματική υγεία σας. Γι’ αυτό, όταν εσείς ή ένας φίλος ή αγαπημένο σας πρόσωπο νιώθει κοινωνικά ή συναισθηματικά απομονωμένο, θα πρέπει να αναλάβετε δράση.

Επαναφέρετε τις ενστικτώδεις αντιδράσεις σας όταν έχετε κάποια αποτυχία

Η φύση των ψυχικών τραυμάτων είναι τέτοια που μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε κάποια άλλα. Η αποτυχία μπορεί να σας κάνει να επικεντρωθείτε σε αυτά που δεν μπορείτε να κάνετε αντί να ασχοληθείτε με όσα μπορείτε. 

Αυτό στη συνέχεια ίσως σας εμποδίσει να δώσετε τον καλύτερο εαυτό σας, γεγονός που θα σας κάνει να εστιάσετε στις αδυναμίες σας και να συνεχιστεί ο φαύλος κύκλος. Για να το σταματήσετε, μάθετε να αγνοείτε την ενστικτώδη πεποίθηση που έχετε ότι είστε αβοήθητοι και αποθαρρυμένοι και φτιάξτε μια λίστα με παράγοντες που μπορείτε να ελέγξετε και να προσπαθήσετε ξανά.

Για παράδειγμα, σκεφτείτε την προετοιμασία και τον σχεδιασμό καθώς και τον τρόπο που θα μπορούσατε να βελτιώσετε το καθένα από αυτά. Μια τέτοιου είδους εξάσκηση θα μειώσει τα συναισθήματα της απελπισίας και θα βελτιώσει τις πιθανότητές σας για μια μελλοντική επιτυχία.

Παρακολουθήστε και προστατέψτε την αυτοεκτίμησή σας

Όταν νιώθετε ότι κατηγορείτε τον εαυτό σας, αφιερώστε λίγο χρόνο για να γίνετε πιο επιεικείς απέναντί του.Η αυτοεκτίμηση μοιάζει με ένα συναισθηματικό ανοσοποιητικό σύστημα που σας προστατεύει από τον συναισθηματικό πόνο και ενισχύει τη συναισθηματική αντοχή σας.

Γι’ αυτό τον λόγο, είναι πολύ σημαντικό να την παρακολουθείτε και να αποφεύγετε να κριτικάρετε τον εαυτό σας, ιδιαίτερα όταν είστε ήδη πληγωμένοι. Ένας τρόπος για να «θεραπεύσετε» την κατεστραμμένη αυτοεκτίμησή σας είναι να συγχωρέσετε τον εαυτό σας.

Όταν είστε επικριτικοί απέναντί του, εφαρμόστε την ακόλουθη άσκηση: φανταστείτε ότι ένας καλός σας φίλος αισθάνεται άσχημα για τον εαυτό του για παρόμοιους λόγους με τους δικούς σας και γράψτε ένα μέιλ για να εκφράσετε τη συμπόνια και την υποστήριξή σας. Στη συνέχεια, διαβάστε το. Αυτά είναι τα μηνύματα που πρέπει να δίνετε και στον εαυτό σας.

Όταν σας κατακλύζουν αρνητικές σκέψεις, εμποδίστε τις με θετικές

Όταν επαναλαμβάνετε μέσα στο μυαλό σας θλιβερά γεγονότα χωρίς να τα βλέπετε μέσα από καινούριες αντιλήψεις ή προσπαθείτε να λύσετε ένα πρόβλημα, τότε απλώς μελαγχολείτε. 

Ιδιαίτερα αν αυτό σας γίνει συνήθεια, μπορεί να σας οδηγήσει σε βαθύτερο ψυχολογικό πόνο. Ο καλύτερος τρόπος για να σταματήσετε να αναμασάτε συνεχώς τα δυσάρεστα γεγονότα είναι να αποσπάσετε την προσοχή σας κάνοντας μια δραστηριότητα που απαιτεί συγκέντρωση (για παράδειγμα, λύστε Sudoku και σταυρόλεξα ή προσπαθήστε να θυμηθείτε τα ονόματα των συμμαθητών σας στο σχολείο).

Μελέτες δείχνουν ότι ακόμη και 2 λεπτά απόσπασης της προσοχής μειώνουν την ανάγκη να επικεντρωθείτε σε αρνητικές σκέψεις.

Βρείτε νόημα στην απώλεια

Η απώλεια αποτελεί μέρος της ζωής, αλλά μπορεί να μας σημαδέψει και να μας εμποδίσει να προχωρήσουμε αν δεν αντιμετωπίσουμε τις συναισθηματικές πληγές που δημιουργεί.

Αν έχει περάσει αρκετός χρόνος και εξακολουθείτε να αγωνίζεστε για να πάτε μπροστά μετά από κάποια απώλεια, θα πρέπει να υιοθετήσετε έναν καινούριο τρόπο σκέψης σχετικά με αυτή. Συγκεκριμένα, το πιο σημαντικό πράγμα που μπορείτε να κάνετε για να απαλύνετε τον πόνο σας και να συνέλθετε είναι να βρείτε νόημα στην απώλεια και να αντλήσετε έναν σκοπό. 

Μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά σκεφτείτε τι μπορείτε να κερδίσετε από την απώλεια (για παράδειγμα, μπορείτε να πείτε «έχασα τον σύζυγό μου, αλλά ήρθα πολύ πιο κοντά στα παιδιά μου»).

Σκεφτείτε πώς μπορείτε να εκτιμήσετε τη ζωή ή να βοηθήσετε τους άλλους να το καταφέρουν ή φανταστείτε τις αλλαγές που θα μπορούσατε να κάνετε για να ζήσετε μια ζωή ευθυγραμμισμένη με τις αξίες και τους σκοπούς σας.

Μην αφήνετε τις υπερβολικές ενοχές να σας φέρνουν εμπόδια

Οι ενοχές μπορεί να σας φανούν χρήσιμες. Σε μικρές δόσεις, σας ενεργοποιούν για να αναλάβετε δράση προκειμένου να λύσετε ένα πρόβλημα στη σχέση σας με κάποιο άλλο πρόσωπο.

Οι υπερβολικές ενοχές όμως είναι τοξικές, διότι εξαντλούν τη συναισθηματική και πνευματική σας ενέργεια, σας αποσπούν την προσοχή από άλλα καθήκοντα και σας εμποδίζουν να απολαύσετε τη ζωή.

Ένας από τους καλύτερους τρόπους για να τις αποφύγετε είναι να ζητήσετε συγγνώμη με αποτελεσματικό τρόπο. Φυσικά, μπορεί να έχετε δοκιμάσει και στο παρελθόν να ζητήσετε συγγνώμη, αλλά αυτό είναι κάτι πιο περίπλοκο απ’ ό,τι θεωρούμε.

Το βασικό στοιχείο που απαιτεί κάθε αποτελεσματική συγγνώμη – και που οι περισσότερες δεν διαθέτουν – είναι μια «εκδήλωση ενσυναίσθησης». Με άλλα λόγια, η συγγνώμη σας θα πρέπει να επικεντρώνεται λιγότερο στο να εξηγείτε τις πράξεις σας και περισσότερο στο πώς οι ενέργειές σας (ή οι παραλείψεις σας) επηρέασαν το άλλο πρόσωπο.

Είναι πολύ πιο εύκολο να συγχωρήσουμε κάποιον όταν νιώθουμε ότι πραγματικά μας καταλαβαίνει. Με τη συγγνώμη (έστω κι αν αυτή δοθεί για δεύτερη φορά), το άλλο άτομο είναι πολύ πιο πιθανό ότι θα σας συγχωρέσει πραγματικά και θα βοηθήσει να φύγουν οι ενοχές σας.

Βρείτε μεθόδους για να θεραπεύσετε τις συναισθηματικές σας πληγές

Δώστε προσοχή στον εαυτό σας και μάθετε πώς μπορείτε να αντιμετωπίσετε τις συναισθηματικές σας πληγές. Για παράδειγμα, μπορείτε να διαχωρίζετε τη θέση σας, στενοχωριέστε πολύ αλλά ανακάμπτετε γρήγορα, νευριάζετε και επανέρχεστε με αργό ρυθμό, καταπνίγετε τα συναισθήματά σας ή οτιδήποτε άλλο;

Χρησιμοποιήστε την ανάλυση αυτή για να κατανοήσετε ποιές θεραπείες είναι οι πιο κατάλληλες για σας σε διάφορες καταστάσεις (όπως ακριβώς θα αναγνωρίζατε ποιό από τα πολλά παυσίπονα που υπάρχουν στα ράφια των φαρμακείων είναι πιο αποτελεσματικό για εσάς).

Το ίδιο ισχύει και για τον τρόπο που θα χτίσετε τη συναισθηματική σας αντοχή. Δοκιμάστε διάφορες τεχνικές και να καταλάβετε ποιά σας ταιριάζει και είναι πιο αποτελεσματική. Αλλά ως επί το πλείστον, συνηθίστε να λαμβάνετε υπόψη την ψυχική σας κατάσταση σε τακτική βάση – και ειδικά μετά από μια στρεσογόνα, δύσκολη ή συναισθηματικά οδυνηρή διαδικασία.

Πράγματι, η εξάσκηση για την απόκτηση συναισθηματικής υγείας χρειάζεται χρόνο και προσπάθεια, αλλά είναι σίγουρο ότι θα βελτιώσει σε σημαντικό βαθμό την ποιότητα της ζωής σας. 

Άρθρο του ψυχολόγου Guy Winch

Πηγή : enallaktikidrasi

Έχεις κρίσεις πανικού: Να η ευκαιρία για αλλαγή…

Ο πανικός οφείλει το όνομα του στον αρχαίο θεό τον Πάνα, ο οποίος σκορπούσε τον φόβο και τον τρόμο στους ανθρώπους και τα ζώα εξαιτίας της απροσδόκητης εμφάνισής του.
Οι λεγόμενες κρίσεις πανικού εκδηλώνονται ξαφνικά, μέσα σε λίγα λεπτά, και φτάνουν σε μια κορύφωση μέσα σε 10 λεπτά περίπου. Η διάρκεια των κρίσεων πανικού μπορεί να είναι από μισή μέχρι και μια ώρα. Συνήθως, το άτομο δεν γνωρίζει ότι η κρίση πανικού είναι μια σωματική εκδήλωση υπερβολικού άγχους, ούτε και γιατί συμβαίνει αφού δεν υπάρχει κάποια πραγματική απειλή.
Οι κρίσεις πανικού συνοδεύονται από σωματικά συμπτώματα, όπως αίσθημα παλμών, έντονος τρόμος, αίσθημα πνιγμονής, πόνο ή δυσφορία στο στήθος, ναυτία, αίσθημα ζάλης ή αστάθειας, ταχυκαρδία, μουδιάσματα, ρίγος ή ξαφνική αίσθηση ζέστης τα οποία είναι έντονα και προκαλούν μια σειρά από σκέψεις όπως ‘πεθαίνω’, ‘παθαίνω καρδιακή προσβολή’, ‘τρελαίνομαι’.
Το πανικόβλητο άτομο κυριαρχείται από την αίσθηση ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι πραγματικό (αποπραγματοποίηση) ή από την αίσθηση απομάκρυνσης από τον εαυτό (αποπροσωποίηση). Αυτές οι σκέψεις σε συνδυασμό με τα σωματικά συμπτώματα δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο που μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερες κρίσεις πανικού.
Επειδή η εμπειρία του πανικού είναι τόσο επίπονη και κουραστική το άτομο δεν γνωρίζει το τι του συμβαίνει και ερμηνεύει την κατάσταση του ως μια καταστροφή. Πολλές φορές αρχίζει τις επισκέψεις στα επείγοντα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων ή σε μη ειδικούς γιατρούς, όπου τον διαβεβαιώνουν ότι η υγεία του είναι μια χαρά, αλλά εκείνος δεν νιώθει καλά. Οι επισκέψεις συνεχίζονται μέχρι το άτομο να βρει τον κατάλληλο ψυχοθεραπευτή που θα του εξηγήσει τι πραγματικά του συμβαίνει και να του παρέχει την κατάλληλη βοήθεια και υποστήριξη.

Φοβίες και κρίσεις πανικού
Η φοβία αφορά έναν υπερβολικό φόβο για ένα αντικείμενο, μια κατάσταση ή ακόμη και ένα άτομο, ο οποίος ξεπερνά τις διαστάσεις του πραγματικού κινδύνου. Υπάρχουν πολλά είδη φοβίας όπως η κοινωνική φοβία όπου το άτομο φοβάται να έρθει σε επαφή με άλλα άτομα ή με πολύ κόσμο, να πάρει μέρος σε κοινωνικές εκδηλώσεις, οι φοβίες για αντικείμενα, ζώα, χώρους, ή φυσικά φαινόμενα όπως βελόνες, λεωφορεία, αεροπλάνα, ασανσέρ, φίδια, σκυλιά, πουλιά, αράχνες, γάτες, ύψος, κλειστούς χώρους, αίμα, τούνελ, μετρό, κεραυνούς.
Ανεξάρτητα από το είδος της φοβίας, αυτή χαρακτηρίζεται από συμπεριφορές αποφυγής, αφού το άτομο αποφεύγει το αντικείμενο ή την κατάσταση που του προκαλεί φόβο, γεγονός που δεν του προκαλεί άγχος. Σε περίπτωση όμως που το άτομο δεν μπορεί να προβεί σε συμπεριφορές αποφυγής, τότε η επαφή με το ερέθισμα, αντικείμενο ή κατάσταση προκαλεί άγχος και δημιουργούνται δυσκολίες στην καθημερινή ζωή. Σε πολλές περιπτώσεις η επαφή με το αντικείμενο της φοβίας μπορεί να προκαλέσει κρίσεις πανικού, πχ  κάποιος που έχει κοινωνική φοβία μπορεί να εκδηλώσει κρίση πανικού πριν βγει έξω για να συναντήσει τους φίλους του ή και το αντίστροφο άτομα που έχουν πάθει κρίσεις πανικού αποφεύγουν να παρευρίσκονται σε δημόσιους χώρους γιατί φοβούνται ότι θα εκτεθούν αν τους συμβεί κάποιο επεισόδιο.

Θεραπεία

Τα άτομα που υποφέρουν από κρίσεις πανικού συνήθως είναι πολύ οργανωμένα, τους αρέσει η τάξη και το πρόγραμμα και επιθυμούν να έχουν τον έλεγχο στα πράγματα και στις σχέσεις τους. Λειτουργούν περισσότερο εγκεφαλικά παρά συναισθηματικά. Συνήθως κάποια τραυματική εμπειρία τους ακολουθεί η οποία δεν επεξεργάστηκε συναισθηματικά έτσι ώστε επέφερε ένα συναισθηματικό κλείσιμο ή ακόμα και πάγωμα των συναισθημάτων τους… Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν συναισθήματα αλλά επιλέγουν να τα λογικοποιούν αντί να τα βιώνουν γιατί δεν ξέρουν πως αλλιώς να τα διαχειριστούν..

Η επίσκεψη στον ειδικό είναι απαραίτητη και πρέπει να γίνεται άμεσα  για να μπορέσει το άτομο να εξέλθει από το φαύλο κύκλο του πανικού και τον φόβο του φόβου.  Πολλές φορές οι άνθρωποι που παθαίνουν κρίσεις περιμένουν ότι θα ξαναπάθουν κρίση και έτσι ένα άγχος αναμονής τους προσμένει στην καθημερινότητά τους. Αυτό το άγχος “συμμαχεί” με τις κρίσεις και πολλές φορές φέρνουν το επιθυμητό για αυτούς αποτέλεσμα, “άλλη μια κρίση πανικού”. Όσο πιο γρήγορα ξεκινήσει κάποιος τη θεραπεία τόσο πιο αποτελεσματικά και άμεσα θα αντιμετωπίσει τις κρίσεις!Εάν το άτομο συνεργαστεί με τον ειδικό ψυχολόγο θα αρχίσει να  καταλαβαίνει ποιοι μηχανισμοί που χρησιμοποιεί φέρνουν τους πανικούς, ποιους συμμάχους έχουν οι πανικοί, τι του λένε και τι ζητάνε από αυτόν/αυτήν.. Θα  αρχίσει να τους συνδέει με  ρόλους που έχει στην ζωή του (π.χ του δυνατού που δεν ζητάει βοήθεια κτλ), με το πως επικοινωνεί με τους άλλους… Το πιο σημαντικό στη θεραπεία είναι να βρει και ποιες εναλλακτικές λύσεις έχει για να τις αντιμετωπίζει, ερχόμενος “πρόσωπο με πρόσωπο” με αυτές χωρίς να τις αφήνει να τον ακινητοποιούν, να αγνοεί αυτα που του λένε “ότι είναι αδύναμος, ότι δε μπορεί να τα καταφέρει ή ότι οι άλλοι σκέφτονται ότι ειναι “άρρωστος ‘η αδύναμος” τότε θα αρχίσει σύντομα να βελτιώνεται και να αγνοεί τις κρίσεις και προοδευτικά να τις εξουδετερώνει….

Οι κρίσεις πανικού εμφανίζονται στην ζωή του κάθε ανθρώπου γιατι κάτι σημαντικό θέλουν να του “πουν” αλλά δεν έχουν τον τρόπο…Θέλουν να του εκφράσουν παρά τον τρόμο που του προκαλουν αρχικά ότι είναι έτοιμος να αλλάξει αρκετά πράγματα στην ζωή του, ότι είναι σημαντικό να αγαπήσει τον εαυτό του, να μη βάζει τους άλλους πριν από αυτόν αγνοώντας τις δικές του συναισθηματικές ανάγκες, θέλουν να του πουν ότι αξίζει να ζει και να λαμβάνει αυτά που θέλει από την ζωή χωρίς άγχος και ενοχές..

Τότε θα καταλάβει ότι επεισόδια έρχονται για να το αφυπνίσουν και να του υπενθυμίσουν ότι χρειάζεται να επαναπροσδιορίσει τη λειτουργία του και να έρθει πιο κοντά στα συναισθήματα του ή στον εαυτό του τις ανάγκες, τις επιθυμίες του…. ΕΙΝΑΙ η ευκαιρία του για αλλαγή….

Άννα Πετράκη
Ψυχολόγος ψυχοθεραπεύτρια, οικογενειακή θεραπεύτρια

ΠΗΓΗ: freeminds.gr

Εννιά μαθήματα έρωτα

Μάθημα 1ο: Δεν συμβιβάζομαι στο λίγο.

Κάποιοι άνθρωποι φοβούνται τον έρωτα, με αποτέλεσμα να παραιτούνται από όσα επιθυμούν, να υποχωρούν και να αρκούνται στο λίγο. 

Μια νέα γυναίκα συνάπτει ερωτική σχέση με έναν παντρεμένο άντρα περιμένοντας να χωρίσει με τη γυναίκα του. Κι όμως, όσο συμβιβάζεται σε μια ζωή στηριγμένη στο ψέμα, δεν πρόκειται να χαρεί τον έρωτα στην ολότητά του.

Μάθημα 2ο: Κερδίζω από τη διαφορετικότητα.
Σε κάθε σχέση υπάρχει διαφορετικότητα. Ο άλλος μας δυσκολεύει και μόνο με την ύπαρξή του. Μέσα από τη διαφορετικότητα των συντρόφων, από τον πλούτο που φέρνει ο καθένας στη σχέση μπορούν να ωφεληθούν και οι δύο, να διακινδυνεύσουν το άνοιγμα σε κόσμους άγνωστους.

Ο έρωτας ευδοκιμεί σε περιβάλλοντα, όπου οι σύντροφοι αφήνουν χώρο ο ένας στον άλλο για «ανυποχώρητες διαπραγματεύσεις μέσα σε φιλιά και αγκαλιές». 

Μάθημα 3ο: Ερωτεύομαι σημαίνει ενεργώ.
Η συνάντηση με το άλλο πρόσωπο είναι θέμα τύχης, αλλά η συμπόρευση είναι θέμα προσωπικής απόφασης του κάθε συντρόφου χωριστά. Ο έρωτας δε χαρίζεται σε κανέναν. Είναι στάση ζωής και απαιτεί δέσμευση και υπεράσπιση στην καθημερινότητα του ζευγαριού.

Ερωτήματα όπως «Πώς θέλω να είμαι στη σχέση;», «Πώς θέλω να με νιώθει ο σύντροφός μου;» είναι σημαντικό να απαντηθούν και να απαντιούνται συνέχεια.

Μάθημα 4ο: Κάθε λειτουργική συντροφική σχέση είναι θεραπευτική.
Η συντροφική σχέση παρέχει το πλαίσιο μέσα στο οποίο επικοινωνούνται τα εύκολα και τα δύσκολα, όπως συμβαίνει ανάμεσα σε θεραπευτή και θεραπευόμενο. 

Η απουσία ή έλλειψη σεβασμού μετατρέπει τη σχέση σε πεδίο μάχης, όπου καθένας εκφράζει το χειρότερο εαυτό του, ξεδιπλώνει τις πιο σκοτεινές πλευρές του επικίνδυνα, πληγώνει και αναπόφευκτα πληγώνεται.

Όταν η επικοινωνία στηρίζεται στην τρυφερότητα και το σεβασμό, τότε διευκολύνεται η ροή της κοινής ζωής του ζευγαριού και ενισχύεται η ανάπτυξη των δυο μερών, με τρόπο που η σχέση λειτουργεί θεραπευτικά και οι παλιές πληγές κάθε συντρόφου επουλώνονται.

Μάθημα 5ο: Επιλέγω τον σύντροφο που είναι και καλός φίλος.
Στο παρελθόν, οι άνθρωποι αρκετά συχνά «σήκωναν» ο ένας τον άλλο μέσα στη σχέση. Αντιθέτως, όσο περνούν τα χρόνια, οι άνθρωποι αναζητούν συντρόφους που να μπορούν να εκφράζονται με οικειότητα και εμπιστοσύνη και δημιουργούν ισότιμες σχέσεις.

Μοιράζονται αμοιβαία σκέψεις και συναισθήματα, επιτεύγματα και δυσκολίες, μυστικά και αστεία, μαθαίνουν να ζητούν και να δέχονται βοήθεια, να είναι καλοί φίλοι.
Μάθημα 6ο: Η μιζέρια σκοτώνει τον έρωτα.
Ο έρωτας πεθαίνει μέρα τη μέρα μέσα στο γάμο, όπως πεθαίνει και εκτός γάμου, όσο οι σύντροφοι τον θάβουν, όσο αφήνουν τη μιζέρια να κατατρώει σα σαράκι το υφαντό της σχέσης τους.

Μετατρέπονται σε νεκροθάφτες του έρωτά τους, καθώς μοιράζονται μόνο προβλήματα κι έννοιες, καθώς αλληλοκατηγορούνται μπροστά στις δυσκολίες και ψάχνουν για τον υπαίτιο της συμφοράς, αντί να συσπειρώνονται και να ενώνουν τις δυνάμεις τους για την αντιμετώπισή της.

Μάθημα 7ο: Είμαι ερωτικός κάθε στιγμή της ζωής μου.
Ο έρωτας δεν αφορά μόνο τον τρόπο που σχετίζεται ένας άνθρωπος με έναν άλλο άνθρωπο, αλλά και τον τρόπο που αλληλεπιδρά με τον κόσμο γύρω του, με τη φύση, με τα ζώα, με τα πάντα.

Όσο μαθαίνει να απολαμβάνει τον εαυτό του μέσα στον κόσμο, να ευγνωμονεί για όσα έχει και να χαίρεται για όσα είναι, ο έρωτας ανθίζει στον κήπο της ψυχής του. «Ερωτικός είναι ο άνθρωπος που ζει με τρυφερότητα και πάθος κάθε του στιγμή, ακόμα και στη μοναξιά του».

Μάθημα 8ο: Ζητώ ενδιαφέρων άνθρωπο για σχέση.
Κανείς μας δε χρειάζεται αποκατάσταση και σύντροφο-πατερίτσα για να πορευτεί στη ζωή του. Το ζητούμενο δεν είναι η σχέση, αλλά να γίνεται η ζωή μας πιο συναρπαστική.

Για τον λόγο αυτό, επιλέγουμε να μοιραζόμαστε τη ζωή μας με ανθρώπους που είναι ενδιαφέροντες. Αυτό προαπαιτεί ότι κι εμείς είμαστε άνθρωποι δραστήριοι και ελκυστικοί σε σώμα και πνεύμα.

Μάθημα 9ο: Επιλέγω να είμαι σε σχέση, γιατί με συμφέρει.
«Γιατί να είμαι σε σχέση αν δεν είναι προς το συμφέρον μου;». Αλλιώς, καλύτερα να μένω μόνος. Το συμφέρον μου είναι να αγαπώ και να αγαπιέμαι, να κερδίζω από τη σχέση, την επαφή, το μοίρασμα, να γίνομαι κάθε μέρα καλύτερος άνθρωπος.

Το άρθρο περιέχει αποσπάσματα από την ομιλία του Δημήτρη Καραγιάννη στη Στοά του Βιβλίου, το Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014, στην παρουσίαση του βιβλίου του «Έρωτας ή τίποτα».

Ευγενία Δουβαρά, Ψυχολόγος

Πηγή : evgeniadouvara.blogspot.gr

Η λογοτεχνία βοηθά την ψυχική μας υγεία

Άραγε τι μας ωθεί να διαβάζουμε λογοτεχνία ; Τι απολαμβάνουμε; Ποια είναι η φύση της ευχαρίστησης, για τον αναγνώστη;

Σε ένα μυθιστόρημα, είτε είναι ιστορικό, είτε ψυχολογικό, είτε κοινωνικό, το «εγώ» του αναγνώστη ταυτίζεται με τα «εγώ» των ηρώων του λογοτεχνήματος καθώς αυτά αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον και μεταξύ τους. Καθώς, δε, η ιστορία ξετυλίγεται η ιστορία και παρουσιάζονται οι ιδιαίτερες συνθήκες υπό τις οποίες προκύπτουν τα γεγονότα, τα κοινωνικά πρότυπα που ακολουθούνται, οι νόρμες και τα συναισθήματα των χαρακτήρων, ο αναγνώστης διακινείται συγκινησιακά και παίρνει θέση στην ιστορία.

Ένα λογοτεχνικό κείμενο, συνεπώς, βιώνεται καθώς η ανάγνωση απαιτεί την ενεργή νοητική συμμετοχή του αναγνώστη και τη δημιουργική σκέψη του. Για την ανάγνωση ενός κειμένου, επίσης, απαιτείται η συγκέντρωση του νου, η εστίαση της προσοχής και πάνω από όλα η ικανότητα στοχασμού και αυτοπαρατήρησης του αναγνώστη.

Άραγε τι μας ωθεί να διαβάζουμε λογοτεχνία ; Τι απολαμβάνουμε; Ποια είναι η φύση της ευχαρίστησης, για τον αναγνώστη;

Σε ένα μυθιστόρημα, είτε είναι ιστορικό, είτε ψυχολογικό, είτε κοινωνικό, το «εγώ» του αναγνώστη ταυτίζεται με τα «εγώ» των ηρώων του λογοτεχνήματος καθώς αυτά αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον και μεταξύ τους. Καθώς, δε, η ιστορία ξετυλίγεται η ιστορία και παρουσιάζονται οι ιδιαίτερες συνθήκες υπό τις οποίες προκύπτουν τα γεγονότα, τα κοινωνικά πρότυπα που ακολουθούνται, οι νόρμες και τα συναισθήματα των χαρακτήρων, ο αναγνώστης διακινείται συγκινησιακά και παίρνει θέση στην ιστορία.

Ένα λογοτεχνικό κείμενο, συνεπώς, βιώνεται καθώς η ανάγνωση απαιτεί την ενεργή νοητική συμμετοχή του αναγνώστη και τη δημιουργική σκέψη του. Για την ανάγνωση ενός κειμένου, επίσης, απαιτείται η συγκέντρωση του νου, η εστίαση της προσοχής και πάνω από όλα η ικανότητα στοχασμού και αυτοπαρατήρησης του αναγνώστη.

Ιδιαίτερη προσοχή φαίνεται να απαιτείται στην ανάγνωση έργων ποίησης, που αφ’ ενός τονώνουν σημαντικά τη δραστηριότητα στο δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, το

οποίο, μεταξύ άλλων, σχετίζεται με την κατανόηση μεταφορικών εννοιών, τη συναισθηματική φόρτιση και μελωδία λόγου και αφ’ ετέρου τονώνουν την ενδοσκόπηση, καθώς ο αναγνώστης προσπαθεί να αντιληφθεί και αναλύσει συμβολισμούς κι αφηρημένες έννοιες. Η ποιοτική λογοτεχνία και ποίηση, συνεπώς, είναι μέσα ουσιαστικής γνωστικής και συναισθηματικής εμπειρίας, που συμβάλλουν στην ενίσχυση των μηχανισμών ανάπτυξης της προσωπικότητας του αναγνώστη.

Η ευεργετική δύναμη της ποιοτικής λογοτεχνίας, συνίσταται και στη δημιουργία νέων σκέψεων και νοητικών σχημάτων πολλαπλασιάζοντας τις νέες συνδέσεις των νευρώνων του εγκεφάλου, αυξάνοντας τη δημιουργικότητα, την αναπαράσταση και την προβολή στο μέλλον.

Αυτό συμβαίνει γιατί με την ανάπτυξη νέων νοητικών και συναισθηματικών ικανοτήτων, ο αναγνώστης διευκολύνεται στην ανάπτυξη υγιέστερων διαπροσωπικών σχέσεων κι ως εκ τούτου στηρίζουν την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας.

Ως αναγνώστες, ανάμεσα στις γραμμές ενός λογοτεχνικού κειμένου ή ενός ποιήματος, ανακαλύπτουμε δικές μας κρυμμένες πτυχές, σκέψεις, συναισθήματα, ενώ η προσεκτική ανάγνωση μας πληροφορεί για την οπτική γωνία κάποιου άλλου προσώπου μέσα στην ιστορία. Μέσα από ένα κείμενο, μας επιτρέπεται να αναγνωρίσουμε το καλό και το κακό, να αναλογιστούμε τις συνέπειες των πράξεων των ηρώων, εάν και πως θα μπορούσαν να εξελιχθούν τα γεγονότα, σε ποια βάση αξιών εκτυλίσσεται η ιστορία, ποιες συνθήκες βοηθούν ή εμποδίζουν την έκφραση και την αυτοπραγμάτωση των ηρώων.

Ορισμένες λογοτεχνικές περιγραφές, μάλιστα, μας δίνουν την εντύπωση πως ο συγγραφέας γνωρίζει καλύτερα τον εαυτό μας, από ότι τον γνωρίζουμε εμείς οι ίδιοι, καθώς οι συγγραφείς βρίσκουν τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψουν εσωτερικές συγκρούσεις, δυσκολίες, χαρές και άλλες ιδιαίτερες εμπειρίες της ανθρώπινης ζωής. Οι ποιοτικοί συγγραφείς, έχουν την ικανότητα να μας βοηθούν σε ένα ταξίδι στον εσωτερικό μας εαυτό, αλλά και τη δύναμη να τοποθετούν, γνωστά σε εμάς, χαρακτηριολογικά στοιχεία, σε κοινωνικές κι ιστορικές συνθήκες που μας βοηθούν στην κατανόηση και την επεξεργασία της δικής μας πραγματικότητας.

Η λογοτεχνία για εμάς είναι ένα «ψυχολογικό ενδιάμεσο», καθώς είναι ένα δημιούργημα που μας επιτρέπει να συμμετέχουμε σε μία ανθρώπινη ιστορία, μας βοηθά στην ανάγνωση και την εξέταση των συνθηκών που διαδραματίζονται τα γεγονότα, αλλά και να συγκινηθούμε έχοντας συνειδητή επίγνωση πόσο κοινές είναι οι ανθρώπινες επιθυμίες, έννοιες κι αγωνίες.

Μέσα από την ανάγνωση βιώνουμε μία ασφαλή ψυχική ένταση, την οποία μπορούμε να απολαύσουμε και να εκφορτίσουμε μέσω της συνέχειας της ιστορίας. Ανάλογα, δε, με τη δεκτικότητα μας και ακολουθώντας τη δομή του δημιουργήματος, ανακαλύπτουμε τα προσωπικά νοήματα και μοτίβα που διακινούν τα νήματα της δικής μας ζωής.

Εάν δε, αποφασίσουμε να εντρυφήσουμε περισσότερο, η λογοτεχνία, μπορεί να γίνει το μέσο μελέτης, νοηματοδότησης κι επεξεργασίας του εσωτερικού μας κόσμου και πως αυτός αλληλεπιδρά με τον εξωτερικό, κοινωνικό χώρο.

Κάπως έτσι, οι ήρωες μπορεί να μας τροφοδοτίσουν κοινωνικά, συναισθηματικά, αλλά και να γίνουν μάρτυρες της δικής μας απόφασης για αλλαγή κι αυτοπραγμάτωση!

Χαρίκλεια Μανουσάκη, Επιστημονική Συνεργάτης σε Θέματα Ψυχικής Υγείας κι Επικοινωνίας Συστημική Σύμβουλος, NLP, Marte Meo, EFT, Play Therapy, Coaching ,    697 44 77 556 - manousaki.c@gmail.com

http://antikleidi.com/author/manousaki/

Γιατί πετυχαίνουμε το αντίθετο από αυτό που επιθυμούμε

Ο Κουέ, ο διάσημος Γάλλος ψυχολόγος, όρισε το νόμο της αντίστροφης προσπάθειας ως εξής: «Όταν οι επιθυμίες και η φαντασία σας συγκρούονται, στο τέλος νικά πάντα η φαντασία».
Αν, για παράδειγμα, σας ζητούσαν να περπατήσετε πάνω σε μια σανίδα του πατώματος, θα το κάνατε χωρίς πρόβλημα. Αν, όμως, η ίδια σανίδα ήταν τοποθετημένη σε ύψος έξι μέτρων ανάμεσα σε δύο τοίχους, θα περπατούσατε κατά μήκος της; 

Η επιθυμία σας να περπατήσετε πάνω στη σανίδα θα προσέκρουε στη φαντασία ή το φόβο σας που θα σας υπαγόρευε ότι θα πέσετε. Η ιδέα που θα κυριαρχούσε μέσα σας, και που θα ήταν η εικόνα της πτώσης, θα κέρδιζε τη μάχη. Η επιθυμία, η θέληση ή η προσπάθεια σας να περπατήσετε στη σανίδα θα αντιστρεφόταν και η ιδέα της αποτυχίας θα υπερίσχυε.
Η εσωτερική προσπάθεια πάντα καταλήγει στην αποτυχία και επιφέρει τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η αυθυποβολή της ιδέας ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε ένα πρόβλημα κυριαρχεί στο νου. Και το υποσυνείδητο μας ελέγχεται πάντα από την κυρίαρχη ιδέα. Από τις δύο αντιφατικές προτάσεις το υποσυνείδητο μας θα δεχτεί την ισχυρότερη. Ο καλύτερος τρόπος είναι αυτός πού δεν περιλαμβάνει προσπάθεια.
Αν πείτε «Θέλω να θεραπευτώ, αλλά δεν μπορώ», «Προσπαθώ τόσο σκληρά», «Πιέζω τον εαυτό μου να προσευχηθώ», «Χρησιμοποιώ όλη τη δύναμη της θέλησης μου», πρέπει να ξέρετε ότι το λάθος βρίσκεται στην προσπάθεια. Ποτέ μην προσπαθείτε να πιέσετε το υποσυνείδητο σας να δεχτεί μια ιδέα χρησιμοποιώντας τη δύναμη της θέλησης σας. 

Τέτοιου είδους προσπάθειες είναι καταδικασμένες σε αποτυχία και οδηγούν στο αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που ζητάτε.
Το παρακάτω παράδειγμα είναι μάλλον κοινή εμπειρία. Ένας σπουδαστής που δίνει εξετάσεις, παίρνει τα θέματα και προσπαθεί να γράψει. Και τότε διαπιστώνει ότι όλες οι γνώσεις του τον έχουν εγκαταλείψει.

Ξαφνικά νιώθει το κεφάλι του άδειο και δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτα από όσα ήξερε σχετικά με το θέμα. Και όσο περισσότερο σφίγγει τα δόντια του και καταβάλ-λει προσπάθεια για να σκεφτεί, τόσο δυσκολότερο του είναι να θυμηθεί.

Μόλις, όμως, βγει από την αίθουσα των εξετάσεων και απαλλαγεί από την ένταση, οι απαντήσεις στις ερωτήσεις έρχονται η μια μετά την άλλη. Η προσπάθεια να πιέσει τον εαυτό του να θυμηθεί ήταν η αιτία της αποτυχίας. Αυτό είναι ένα παράδειγμα του νόμου της αντίστροφης προσπάθειας, εξαιτίας του οποίου παίρνουμε το αντίθετο από αυτό που ζητάμε.

Απόσπασμα από το βιβλίου του Dr Joseph Murphy «Η Δύναμη του Υποσυνείδητου», Εκδόσεις Διόπτρα

Πηγή: enallaktikidrasi.com

Πώς αντιδράμε σε ένα έφηβο που μας αντιμιλά

Συντάκτης: Λιάνα Γεωργουλοπούλου.

Η περίοδος της εφηβείας συνοδεύεται από την επιθυμία του εφήβου για ανεξαρτησία και αυτονομία, γεγονός που οδηγεί σε αντιδράσεις όπως «Όχι!» ή «Αυτό δεν είναι δίκαιο!». Χωρίς να μπορούν να εκφράσουν ακριβώς τα συναισθήματά τους, οι έφηβοι οδηγούνται σε ξεσπάσματα, που διαταράσσουν την ηρεμία μιας οικογένειας. Ανάλογα με τον τρόπο διαχείρισης της κατάστασης από τους γονείς κρίνεται όχι μόνο η σταθερότητα μιας οικογένειας, αλλά και οι μελλοντικές επιλογές ενός εφήβου.

Η ανάπτυξη του εγκεφάλου του εφήβου είναι ακόμα σε εξέλιξη, γεγονός που δείχνει ότι ακόμα μαθαίνει πως να ελέγξει την παρορμητική και αγενή συμπεριφορά του. Με ποιο τρόπο όμως μπορούν οι γονείς να καθοδηγήσουν τα παιδιά τους προς μια ιδανική συμπεριφορά; Πώς μπορούν να τους διδάξουν ότι η υποστήριξη των πεποιθήσεών τους πρέπει να γίνεται με μη προσβλητικό τρόπο και μέσα σε συγκεκριμένα όρια;

Κανόνες

Βεβαιωθείτε ότι έχετε βάλει σαφείς κανόνες μέσα στο σπίτι, ώστε να μην υπάρχουν αμφιβολίες από τη μεριά του εφήβου. Οι συζητήσεις σε ήρεμους τόνους βοηθάνε την κατάσταση, αφού διευκρινίζουν ακριβώς τις συνέπειες, σε περίπτωση που ο έφηβος παραβεί κάποιον κανονισμό.

Ηρεμία

Είναι πολύ σημαντικό να παραμένετε ήρεμοι κάθε στιγμή που το παιδί σας ξεσπά ή αρνείται να ακολουθήσει κάτι. Καλό είναι να αποφεύγετε τις φωνές και τις απειλές, οι οποίες θα οξύνουν την κατάσταση. Αν παρατηρήσετε ότι βρίσκεται εκτός εαυτού, συνεχίστε αργότερα τη συζήτηση, όταν οι τόνοι θα έχουν χαμηλώσει.

Σταθερότητα

Πρέπει να είστε σίγουροι και σταθεροί ως προς την αντιμετώπιση του εφήβου. Οι διαπραγματεύσεις, όσον αφορά τις συνέπειες για μια λάθος κίνηση, θα μπορούσε να φέρει ανεπιθύμητες συμπεριφορές. Μην οδηγήστε σε μακροσκελείς μονολόγους αλλά να είστε σταθεροί στο ότι οι συνέπειες δεν αλλάζουν μέσα από μερικά επιχειρήματα.

Δεκτικότητα

Να είστε πρόθυμοι να συζητήσετε με το παιδί σας για οποιοδήποτε θέμα με ανοικτό μυαλό, αλλά να έχετε ταυτόχρονα στο μυαλό σας ότι εσείς είστε οι γονείς του. Εσείς θεωρείστε υπεύθυνοι για την ασφάλεια του παιδιού σας και διαθέτετε περισσότερη εμπειρία στη ζωή, ώστε να του δείχνετε το σωστό δρόμο.

Υπευθυνότητα

Καλό είναι να αφήνετε τον έφηβο να είναι υπεύθυνος για τη συμπεριφορά του προς τα εσάς, ακόμα και αν αυτή ακολουθείται από κάποια τιμωρία. Τα ισχυρότερα μαθήματα προέρχονται μέσα από τα λάθη. Μπορείτε να του δώσετε κάποιες επιλογές, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διαπραγματεύεστε πράγματα που αφορούν την προστασία του παιδιού σας.

Πρότυπο

Οι γονείς αποτελούν βασικό πρότυπο για το παιδί τους, γεγονός που οδηγεί στο ότι πρέπει και εσείς οι ίδιοι να προσαρμόσετε τη συμπεριφορά σας προς τους γύρω σας. Αποτελώντας τη μεγαλύτερη επιρροή για τον έφηβο, οι γονείς οφείλουν να παραδέχονται τα λάθη τους και να διορθώνουν τις συμπεριφορά τους.

Αναβολή

Προσπαθήστε να απομακρυνθείτε από την άμεση τιμωρία του παιδιού σας σε περιπτώσεις που φέρεται με αγένεια προς τα εσάς. Συζητήστε με το παιδί για τη συμπεριφορά του, δείξτε του σεβασμό και προτείνετέ του να επιλέξει μια ευχάριστη δραστηριότητα για να κάνετε μαζί.

ΠΗΓΗ: flowmagazine.gr