Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ψυχολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ψυχολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2019

Της Χριστίνας Χατζηδημητρίου.
Μήπως νιώθετε έντονο και επίμονο φόβο κάθε φορά που μπαίνετε σε αεροπλάνο; Τρέμετε και μόνο στην ιδέα ότι θα πετάξετε; Μην ανησυχείτε. Ένας στους δέκα ανθρώπους αντιμετωπίζουν αυτή ακριβώς τη φοβία, ενώ περισσότεροι από αυτούς την έχουν ήδη ξεπεράσει.
Το αεροπλάνο αποτελεί το γρηγορότερο και αποδεδειγμένα το ασφαλέστερο μεταφορικό μέσο. Και όμως, όλοι λίγο-πολύ αισθανόμαστε μια μικρή ανασφάλεια. Ένας στους τρεις επιβάτες υποφέρει αποδεδειγμένα από «πετοφοβία», ενώ ένας στους πέντε τακτικούς επιβάτες αεροπορικών πτήσεων πίνει αλκοόλ ή παίρνει χάπια για να αντέξει το ταξίδι. Πόσο πραγματικοί είναι οι κίνδυνοι κατά τη διάρκεια μιας πτήσης και πώς μπορούμε να καταπολεμήσουμε τις αδικαιολόγητες φοβίες μας; Σύμφωνα, πάντως με τον δρα Ρόμπερτ Μπορ, έναν από τους συγγραφείς του βιβλίου «Ξεπεράστε το φόβο της πτήσης» (Οvercome Υour Fear of Flying): «Στη δεκαετία του 1920 ήταν ένας λογικός φόβος, επειδή τα ποσοστά των δυστυχημάτων και θνησιμότητας ήταν υψηλά. Όμως σήμερα έχεις περισσότερες πιθανότητες να σκοτωθείς από κλωτσιά γαϊδάρου απ’ ό,τι να βρεθείς σε συντριβή αεροπλάνου».
ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ
Ένα άτομο που υποφέρει από τη συγκεκριμένη φοβία αισθάνεται άσχημα όταν ακούσει συγκεκριμένους θορύβους ή όταν το αεροπλάνο απογειώνεται, προσγειώνεται ή στρίβει στον αέρα. Αισθάνεται κλειστοφοβία όταν κλείσουν οι πόρτες, πετά μόνο όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος να φτάσει στον προορισμό του και πολύ συχνά χρειάζεται αλκοόλ ή υπνωτικά για να μπορέσει να πετάξει. Εβδομάδες, ακόμη και μήνες πριν από την πραγματοποίηση της πτήσης, τον βασανίζει μια έντονη ανησυχία, ενώ από τη στιγμή που εισέρχεται στην πύλη επιβίβασης, έχει αίσθημα ναυτίας, υπεροξυγόνωσης και τρεμούλας. Σε πολύ ακραίες περιπτώσεις, μάλιστα, τα άτομα αυτά δεν μπορούν να επιβιβαστούν σε καμία περίπτωση σε αεροπλάνο, είτε πρόκειται για διακοπές είτε για επαγγελματικό ταξίδι.
ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ Η ΦΟΒΙΑ
Ο άνθρωπος δεν γεννιέται με άγχος σχετικά με τα αεροπλάνα και τις πτήσεις, αλλά αποκτά το συγκεκριμένο φόβο κατά τη διάρκεια της ζωής του. Τι υποστηρίζουν όμως οι ψυχολόγοι; Οι ψυχοδυναμικές θεωρίες λένε ότι οι φόβοι μας ξεκινούν από τη βασική σιγουριά που είχαμε ή δεν είχαμε στην παιδική μας ηλικία και τώρα εισπράττουμε τα αποτελέσματά τους, ενώ οι συμπεριφορικές θεωρίες υποστηρίζουν ότι μια αρνητική εμπειρία κατά τη διάρκεια μιας πτήσης (π.χ. κακοκαιρία, αναταράξεις) συνδέθηκε έντονα με τα συναισθήματα που είχε το άτομο εκείνη τη στιγμή και επεκτάθηκε ώστε να του δημιουργηθούν αρνητικά συναισθήματα για κάθε αεροπορική πτήση. Τέλος, οι γνωσιακές θεωρίες εστιάζονται περισσότερο στον τρόπο με τον οποίο οι σκέψεις και η αντιμετώπιση των γεγονότων επηρεάζουν τη συμπεριφορά του. Βέβαια, δεν θα έπρεπε να παραλείψουμε το φόβο που έχει δημιουργηθεί σε πολλούς από εμάς, μετά από πρόσφατες αεροπορικές τραγωδίες σαν αυτή της 11ης Σεπτεμβρίου που συγκλόνισε ολόκληρο τον πλανήτη, ή της μοιραίας πτήσης της Ήλιος.
ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΤΕ
Χαλαρώστε: Αρχίστε κουβέντα μ’ έναν συνεπιβάτη ή παρακολουθήστε το πλήρωμα που εργάζεται. Κάντε κάτι που θα σας αποσπάσει από τις αρνητικές σκέψεις, για παράδειγμα ακούστε μουσική στο Mp3 player σας, διαβάστε ένα βιβλίο ή παρακολουθήστε μια ταινία. Αν αρχίσετε να αισθάνεστε αμήχανα, καθίστε βαθιά στο κάθισμά σας, καρφώστε το βλέμμα σας στην πλάτη του μπροστινού καθίσματος ή σε κάτι που βρίσκεται σε απόσταση και ανασάνετε βαθιά.
Ενυδατωθείτε πριν το ταξίδι: Παρόλο που οι περισσότεροι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν αυτή τη φοβία χρησιμοποιούν αλκοόλ και φάρμακα για να την καταπολεμήσουν, στην πραγματικότητα με αυτές τις μεθόδους εντείνουν το πρόβλημα. Ένα ποτήρι κρασί στο αεροπλάνο, που όπως καλά γνωρίζουμε αντιστοιχεί με δύο στο έδαφος, μπορεί να αυξήσει τα επίπεδα του άγχους. Γι’ αυτό πριν και κατά τη διάρκεια της πτήσης πίνετε νερό και χυμούς για να ενυδατώνεστε και στη συνέχεια να καταφέρετε να ελέγξετε το άγχος σας.
Να σκέφτεστε τον προορισμό και όχι το ταξίδι: Επικεντρώστε στις θετικές αιτίες για τις οποίες πετάτε, στον προορισμό που θα επισκεφτείτε και στα ευχάριστα πράγματα που θα κάνετε εκεί κατά τη διάρκεια της παραμονής σας. Κρίμα δεν είναι ένα ταξίδι, για παράδειγμα στις Μαλδίβες, να στιγματιστεί από ένα αδικαιολόγητο φόβο;
Ιεραρχήστε τους φόβους σας και αμφισβητήστε τους: Για να το επιτύχετε αυτό θα χρειαστούν λίγες γνώσεις, για τους πραγματικούς και τους μη-υπαρκτούς κινδύνους μιας πτήσης. Για παράδειγμα η ανατάραξη τους αεροσκάφους, μπορεί να κάνει τους επιβάτες να ανησυχούν, όμως από τεχνικής πλευράς δεν δημιουργεί πρόβλημα, αφού συμβαίνει εξαιτίας ρευμάτων αέρα.
Μην αποφεύγετε να πετάτε: Προσπαθούμε να αισθανθούμε ασφαλέστεροι αποφεύγοντας διάφορα πράγματα, όμως έτσι δεν αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα. Οι φόβοι και οι φοβίες θεραπεύονται με μεγαλύτερη επιτυχία από οποιοδήποτε άλλο ψυχολογικό πρόβλημα. Αν του αφιερώσετε λίγο χρόνο, μπορεί να εξακολουθήσετε να είστε γαντζωμένος από το μπράτσο του καθίσματος, όμως τουλάχιστον θα πάτε στη Μαγιόρκα.
Μιλήστε στο πλήρωμα καμπίνας. Όταν ανέβετε στο αεροπλάνο, πείτε σε ένα μέλος του πληρώματος ότι έχετε άγχος για την πτήση. Τα μέλη των πληρωμάτων καμπίνας είναι εκπαιδευμένα για να σας προσφέρουν στήριξη και βοήθεια.
Χριστίνα Χατζηδημητρίου
Ψυχοθεραπεύτρια.


Καταπολεμήστε τη φοβία του αεροπλάνου

Της Χριστίνας Χατζηδημητρίου.
Μήπως νιώθετε έντονο και επίμονο φόβο κάθε φορά που μπαίνετε σε αεροπλάνο; Τρέμετε και μόνο στην ιδέα ότι θα πετάξετε; Μην ανησυχείτε. Ένας στους δέκα ανθρώπους αντιμετωπίζουν αυτή ακριβώς τη φοβία, ενώ περισσότεροι από αυτούς την έχουν ήδη ξεπεράσει.
Το αεροπλάνο αποτελεί το γρηγορότερο και αποδεδειγμένα το ασφαλέστερο μεταφορικό μέσο. Και όμως, όλοι λίγο-πολύ αισθανόμαστε μια μικρή ανασφάλεια. Ένας στους τρεις επιβάτες υποφέρει αποδεδειγμένα από «πετοφοβία», ενώ ένας στους πέντε τακτικούς επιβάτες αεροπορικών πτήσεων πίνει αλκοόλ ή παίρνει χάπια για να αντέξει το ταξίδι. Πόσο πραγματικοί είναι οι κίνδυνοι κατά τη διάρκεια μιας πτήσης και πώς μπορούμε να καταπολεμήσουμε τις αδικαιολόγητες φοβίες μας; Σύμφωνα, πάντως με τον δρα Ρόμπερτ Μπορ, έναν από τους συγγραφείς του βιβλίου «Ξεπεράστε το φόβο της πτήσης» (Οvercome Υour Fear of Flying): «Στη δεκαετία του 1920 ήταν ένας λογικός φόβος, επειδή τα ποσοστά των δυστυχημάτων και θνησιμότητας ήταν υψηλά. Όμως σήμερα έχεις περισσότερες πιθανότητες να σκοτωθείς από κλωτσιά γαϊδάρου απ’ ό,τι να βρεθείς σε συντριβή αεροπλάνου».
ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ
Ένα άτομο που υποφέρει από τη συγκεκριμένη φοβία αισθάνεται άσχημα όταν ακούσει συγκεκριμένους θορύβους ή όταν το αεροπλάνο απογειώνεται, προσγειώνεται ή στρίβει στον αέρα. Αισθάνεται κλειστοφοβία όταν κλείσουν οι πόρτες, πετά μόνο όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος να φτάσει στον προορισμό του και πολύ συχνά χρειάζεται αλκοόλ ή υπνωτικά για να μπορέσει να πετάξει. Εβδομάδες, ακόμη και μήνες πριν από την πραγματοποίηση της πτήσης, τον βασανίζει μια έντονη ανησυχία, ενώ από τη στιγμή που εισέρχεται στην πύλη επιβίβασης, έχει αίσθημα ναυτίας, υπεροξυγόνωσης και τρεμούλας. Σε πολύ ακραίες περιπτώσεις, μάλιστα, τα άτομα αυτά δεν μπορούν να επιβιβαστούν σε καμία περίπτωση σε αεροπλάνο, είτε πρόκειται για διακοπές είτε για επαγγελματικό ταξίδι.
ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ Η ΦΟΒΙΑ
Ο άνθρωπος δεν γεννιέται με άγχος σχετικά με τα αεροπλάνα και τις πτήσεις, αλλά αποκτά το συγκεκριμένο φόβο κατά τη διάρκεια της ζωής του. Τι υποστηρίζουν όμως οι ψυχολόγοι; Οι ψυχοδυναμικές θεωρίες λένε ότι οι φόβοι μας ξεκινούν από τη βασική σιγουριά που είχαμε ή δεν είχαμε στην παιδική μας ηλικία και τώρα εισπράττουμε τα αποτελέσματά τους, ενώ οι συμπεριφορικές θεωρίες υποστηρίζουν ότι μια αρνητική εμπειρία κατά τη διάρκεια μιας πτήσης (π.χ. κακοκαιρία, αναταράξεις) συνδέθηκε έντονα με τα συναισθήματα που είχε το άτομο εκείνη τη στιγμή και επεκτάθηκε ώστε να του δημιουργηθούν αρνητικά συναισθήματα για κάθε αεροπορική πτήση. Τέλος, οι γνωσιακές θεωρίες εστιάζονται περισσότερο στον τρόπο με τον οποίο οι σκέψεις και η αντιμετώπιση των γεγονότων επηρεάζουν τη συμπεριφορά του. Βέβαια, δεν θα έπρεπε να παραλείψουμε το φόβο που έχει δημιουργηθεί σε πολλούς από εμάς, μετά από πρόσφατες αεροπορικές τραγωδίες σαν αυτή της 11ης Σεπτεμβρίου που συγκλόνισε ολόκληρο τον πλανήτη, ή της μοιραίας πτήσης της Ήλιος.
ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΤΕ
Χαλαρώστε: Αρχίστε κουβέντα μ’ έναν συνεπιβάτη ή παρακολουθήστε το πλήρωμα που εργάζεται. Κάντε κάτι που θα σας αποσπάσει από τις αρνητικές σκέψεις, για παράδειγμα ακούστε μουσική στο Mp3 player σας, διαβάστε ένα βιβλίο ή παρακολουθήστε μια ταινία. Αν αρχίσετε να αισθάνεστε αμήχανα, καθίστε βαθιά στο κάθισμά σας, καρφώστε το βλέμμα σας στην πλάτη του μπροστινού καθίσματος ή σε κάτι που βρίσκεται σε απόσταση και ανασάνετε βαθιά.
Ενυδατωθείτε πριν το ταξίδι: Παρόλο που οι περισσότεροι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν αυτή τη φοβία χρησιμοποιούν αλκοόλ και φάρμακα για να την καταπολεμήσουν, στην πραγματικότητα με αυτές τις μεθόδους εντείνουν το πρόβλημα. Ένα ποτήρι κρασί στο αεροπλάνο, που όπως καλά γνωρίζουμε αντιστοιχεί με δύο στο έδαφος, μπορεί να αυξήσει τα επίπεδα του άγχους. Γι’ αυτό πριν και κατά τη διάρκεια της πτήσης πίνετε νερό και χυμούς για να ενυδατώνεστε και στη συνέχεια να καταφέρετε να ελέγξετε το άγχος σας.
Να σκέφτεστε τον προορισμό και όχι το ταξίδι: Επικεντρώστε στις θετικές αιτίες για τις οποίες πετάτε, στον προορισμό που θα επισκεφτείτε και στα ευχάριστα πράγματα που θα κάνετε εκεί κατά τη διάρκεια της παραμονής σας. Κρίμα δεν είναι ένα ταξίδι, για παράδειγμα στις Μαλδίβες, να στιγματιστεί από ένα αδικαιολόγητο φόβο;
Ιεραρχήστε τους φόβους σας και αμφισβητήστε τους: Για να το επιτύχετε αυτό θα χρειαστούν λίγες γνώσεις, για τους πραγματικούς και τους μη-υπαρκτούς κινδύνους μιας πτήσης. Για παράδειγμα η ανατάραξη τους αεροσκάφους, μπορεί να κάνει τους επιβάτες να ανησυχούν, όμως από τεχνικής πλευράς δεν δημιουργεί πρόβλημα, αφού συμβαίνει εξαιτίας ρευμάτων αέρα.
Μην αποφεύγετε να πετάτε: Προσπαθούμε να αισθανθούμε ασφαλέστεροι αποφεύγοντας διάφορα πράγματα, όμως έτσι δεν αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα. Οι φόβοι και οι φοβίες θεραπεύονται με μεγαλύτερη επιτυχία από οποιοδήποτε άλλο ψυχολογικό πρόβλημα. Αν του αφιερώσετε λίγο χρόνο, μπορεί να εξακολουθήσετε να είστε γαντζωμένος από το μπράτσο του καθίσματος, όμως τουλάχιστον θα πάτε στη Μαγιόρκα.
Μιλήστε στο πλήρωμα καμπίνας. Όταν ανέβετε στο αεροπλάνο, πείτε σε ένα μέλος του πληρώματος ότι έχετε άγχος για την πτήση. Τα μέλη των πληρωμάτων καμπίνας είναι εκπαιδευμένα για να σας προσφέρουν στήριξη και βοήθεια.
Χριστίνα Χατζηδημητρίου
Ψυχοθεραπεύτρια.


Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν υποστηρίζουν σε μελέτη τους που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο «Psychological Science» ότι ο άνθρωπος είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αποδεχτεί ότι κάποια στιγμή στο μέλλον μπορεί να τον βρει μια μεγάλη τραγωδία, έστω κι αν ξέρει ότι πάντα υπάρχει πιθανότητα γι’ αυτό.
Ακόμα και όταν ξέρουμε ότι στο μέλλον μπορεί να μας συμβεί κάτι κακό (π.χ. ένα πρόβλημα υγείας) θέλουμε πάντα να κάνουμε θετικές σκέψεις για το αύριο. Και όσον αφορά το παρελθόν, έχουμε την τάση να θυμόμαστε περισσότερα τα καλά και να ξεχνάμε τα κακά. Με άλλα λόγια έχουμε την τάση να είμαστε αισιόδοξοι.
Η τάση όμως του ανθρώπου να είναι αισιόδοξος (συχνά υπεραισιόδοξος), αν και αποτελεί βασικό κίνητρο των ενεργειών του, μερικές φορές μπορεί να γίνει και πηγή δυστυχίας. H αισιοδοξία μας δίνει κουράγια και δύναμη αλλά μπορεί να μας κάνει παράτολμους και τελικά να χάσουμε επαφή με την πραγματικότητα. Όταν βλέπουμε μόνο τη θετική πλευρά των πραγμάτων και αγνοούμε τους παράγοντες αποτυχίας, τα πράγματα στο τέλος μπορεί να μην έχουν αίσιο τέλος και αυτό θα μας κάνει δυστυχισμένους.
-Μεροληπτική αισιοδοξία
Στο πλαίσιο της μελέτης τους, οι ερευνητές διεξήγαγαν πέντε κύκλους δημοσκοπήσεων στο internet ώστε να μπορέσουν να δουν κατά πόσο η ψυχική ισορροπία των συμμετεχόντων επηρεάζεται από το πώς έφερναν στο μυαλό τους παρελθοντικά ή μελλοντικά γεγονότα.
Διαπίστωσαν λοιπόν, ότι όσο πιο εύκολα ανακαλούσαν οι εθελοντές θετικές εμπειρίες από το παρελθόν τους, τόσο πιο χαρούμενοι ήταν. Οι αρνητικές εμπειρίες πάλι έρχονταν στην επιφάνεια δυσκολότερα, οδηγώντας τους στη θλίψη. Η τάση αυτή όμως δεν ίσχυε όταν οι εθελοντές οραματίζονταν το μέλλον. Ενώ όταν καλούνταν να σκεφτούν θετικά μελλοντικά γεγονότα αισθάνονταν χαρά, όταν σκέφτονταν αρνητικά θετικά γεγονότα δεν αισθάνονταν θλίψη. Από την άλλη μεριά
«Με το που μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε καλά πράγματα που μας έχουν ήδη συμβεί, η ζωή μας στο παρόν μοιάζει πιο ευτυχισμένη» εξηγεί ο ψυχολόγος Εντ Ο’ Μπράιαν που δηλώνει ότι πάντα συνάρπαζε ο τρόπος που άνθρωποι σκέφτονται για το μέλλον τους.
«Σε ό,τι αφορά το μέλλον, οι άνθρωποι τείνουν να πιστεύουν ότι τα δυσάρεστα γεγονότα δεν θα συμβούν στους ίδιους. Όμως δυσκολεύονται πολύ περισσότερο να εξηγήσουν πού οφείλεται η έλλειψη πιθανοτήτων να τους συμβεί κάτι καλό».
Οι θετικές σκέψεις μας κινητοποιούν ωστόσο πρέπει και αυτές να γίνονται με μέτρο. Οι ερευνητές είδαν ότι όταν κάποιος οραματίζεται υπερβολικά την ευτυχία του στο μέλλον καταλήγει τελικά πιο δυστυχισμένος.
«Συγκεκριμένα, όταν κάποιος προσπαθεί να σκεφτεί μια ολόκληρη λίστα από 10 καλά πράγματα που θα μπορούσαν να του συμβούν μπορεί να αισθανθεί πολύ χειρότερα, συγκριτικά με το αν σκεφτόταν δύο καλά πράγματα χωρίς να προσπαθεί ιδιαίτερα».

Ο άνθρωπος έχει πάντα την τάση να είναι αισιόδοξος

Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν υποστηρίζουν σε μελέτη τους που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο «Psychological Science» ότι ο άνθρωπος είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αποδεχτεί ότι κάποια στιγμή στο μέλλον μπορεί να τον βρει μια μεγάλη τραγωδία, έστω κι αν ξέρει ότι πάντα υπάρχει πιθανότητα γι’ αυτό.
Ακόμα και όταν ξέρουμε ότι στο μέλλον μπορεί να μας συμβεί κάτι κακό (π.χ. ένα πρόβλημα υγείας) θέλουμε πάντα να κάνουμε θετικές σκέψεις για το αύριο. Και όσον αφορά το παρελθόν, έχουμε την τάση να θυμόμαστε περισσότερα τα καλά και να ξεχνάμε τα κακά. Με άλλα λόγια έχουμε την τάση να είμαστε αισιόδοξοι.
Η τάση όμως του ανθρώπου να είναι αισιόδοξος (συχνά υπεραισιόδοξος), αν και αποτελεί βασικό κίνητρο των ενεργειών του, μερικές φορές μπορεί να γίνει και πηγή δυστυχίας. H αισιοδοξία μας δίνει κουράγια και δύναμη αλλά μπορεί να μας κάνει παράτολμους και τελικά να χάσουμε επαφή με την πραγματικότητα. Όταν βλέπουμε μόνο τη θετική πλευρά των πραγμάτων και αγνοούμε τους παράγοντες αποτυχίας, τα πράγματα στο τέλος μπορεί να μην έχουν αίσιο τέλος και αυτό θα μας κάνει δυστυχισμένους.
-Μεροληπτική αισιοδοξία
Στο πλαίσιο της μελέτης τους, οι ερευνητές διεξήγαγαν πέντε κύκλους δημοσκοπήσεων στο internet ώστε να μπορέσουν να δουν κατά πόσο η ψυχική ισορροπία των συμμετεχόντων επηρεάζεται από το πώς έφερναν στο μυαλό τους παρελθοντικά ή μελλοντικά γεγονότα.
Διαπίστωσαν λοιπόν, ότι όσο πιο εύκολα ανακαλούσαν οι εθελοντές θετικές εμπειρίες από το παρελθόν τους, τόσο πιο χαρούμενοι ήταν. Οι αρνητικές εμπειρίες πάλι έρχονταν στην επιφάνεια δυσκολότερα, οδηγώντας τους στη θλίψη. Η τάση αυτή όμως δεν ίσχυε όταν οι εθελοντές οραματίζονταν το μέλλον. Ενώ όταν καλούνταν να σκεφτούν θετικά μελλοντικά γεγονότα αισθάνονταν χαρά, όταν σκέφτονταν αρνητικά θετικά γεγονότα δεν αισθάνονταν θλίψη. Από την άλλη μεριά
«Με το που μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε καλά πράγματα που μας έχουν ήδη συμβεί, η ζωή μας στο παρόν μοιάζει πιο ευτυχισμένη» εξηγεί ο ψυχολόγος Εντ Ο’ Μπράιαν που δηλώνει ότι πάντα συνάρπαζε ο τρόπος που άνθρωποι σκέφτονται για το μέλλον τους.
«Σε ό,τι αφορά το μέλλον, οι άνθρωποι τείνουν να πιστεύουν ότι τα δυσάρεστα γεγονότα δεν θα συμβούν στους ίδιους. Όμως δυσκολεύονται πολύ περισσότερο να εξηγήσουν πού οφείλεται η έλλειψη πιθανοτήτων να τους συμβεί κάτι καλό».
Οι θετικές σκέψεις μας κινητοποιούν ωστόσο πρέπει και αυτές να γίνονται με μέτρο. Οι ερευνητές είδαν ότι όταν κάποιος οραματίζεται υπερβολικά την ευτυχία του στο μέλλον καταλήγει τελικά πιο δυστυχισμένος.
«Συγκεκριμένα, όταν κάποιος προσπαθεί να σκεφτεί μια ολόκληρη λίστα από 10 καλά πράγματα που θα μπορούσαν να του συμβούν μπορεί να αισθανθεί πολύ χειρότερα, συγκριτικά με το αν σκεφτόταν δύο καλά πράγματα χωρίς να προσπαθεί ιδιαίτερα».

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2019

Αμερικανοί ερευνητές σε μελέτη τους που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Clinical Psychological Science», βρήκαν ότι η μελαγχολία μιας ομάδας φοιτητών που ήταν ευάλωτη στην κατάθλιψη μπορούσε να αυξήσει τις πιθανότητες των φίλων τους να εκδηλώσουν κατάθλιψη και οι ίδιοι έξι μήνες αργότερα.
Προγενέστερες μελέτες έχουν δείξει πως όσοι αντιδρούν αρνητικά στα στρεσογόνα γεγονότα, ερμηνεύοντάς τα ως επακόλουθο παραγόντων τους οποίους δεν μπορούν να αλλάξουν αλλά και ως αντανακλάσεις των δικών τους ανεπαρκειών, είναι πιο ευάλωτοι στην κατάθλιψη. Αυτή η συναισθηματική ευαλωτότητα, όπως αποκαλείται, αποτελεί τόσο ισχυρό παράγοντα κινδύνου για κατάθλιψη ώστε μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να προβλεφθεί ποιος διατρέχει αυξημένο κίνδυνο να εκδηλώσει κατάθλιψη στο μέλλον.
Οι δρες Τζέραλντ Χέφελ και Τζένιφερ Χέιμς, από το Πανεπιστήμιο Notre Dame της Ιντιάνα, λένε ότι η συναισθηματική ευαλωτότητα διαμορφώνεται κατά τα πρώτα χρόνια της εφηβικής ζωής, αλλά μοιάζει σταθερή κατά την ενήλικη. Ωστόσο, οι ίδιοι πιστεύουν πως μπορεί να μεταβληθεί στη διάρκεια ριζικών αλλαγών της ζωής. Μία τέτοια ριζική αλλαγή είναι το να φεύγει ένας νέος άνθρωπος από το σπίτι για να πάει να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο.
-«Κολλητική» η κατάθλιψη
Οι ερευνητές παρακολούθησαν 206 πρωτοετείς φοιτητές του πανεπιστημίου τους, οι οποίοι είχαν οριστεί τυχαία να συγκατοικήσουν ανά δύο όταν έγιναν δεκτοί σε αυτό.
Μέσα σε ένα μήνα από την άφιξή τους στο πανεπιστήμιο, οι φοιτητές συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια που στόχο είχαν να αξιολογήσουν τη νοητική ευαλωτότητα και τα καταθλιπτικά συμπτώματα. Τα ίδια ερωτηματολόγια συμπλήρωσαν εκ νέου 3 και 6 μήνες αργότερα, ενώ ανέφεραν και κάθε είδους στρεσογόνο γεγονός που είχε μεσολαβήσει.
Τα αποτελέσματα έδειξαν πως οι φοιτητές που συγκατοικούσαν με άτομα με υψηλά επίπεδα συναισθηματικής ευαλωτότητας είχαν αυξημένες πιθανότητες να «κολλήσουν» την συναισθηματική κατάστασή του και να αποκτήσουν οι ίδιοι υψηλότερα επίπεδα συναισθηματικής ευαλωτότητας, με επακόλουθο να αυξάνεται ο κίνδυνος να εκδηλώσουν κατάθλιψη.
Αντίστοιχα, όσοι συγκατοικούσαν με φοιτητές με μειωμένη συναισθηματική ευαλωτότητα, παρουσίαζαν μείωση και της δικής τους, οπότε ο κίνδυνος κατάθλιψης απομακρυνόταν. Αυτό ήταν εμφανές τόσο στις μετρήσεις των 3 μηνών, όσο και σε εκείνες των έξι μηνών. Επιπλέον, οι φοιτητές που παρουσίασαν αυξημένη συναισθηματική ευαλωτότητα κατά την μέτρηση του πρώτου τριμήνου, είχαν διπλάσια καταθλιπτικά συμπτώματα στη μέτρηση των 6 μηνών, σε σύγκριση με όσους δεν είχαν παρουσιάσει ανάλογη αύξηση.
Τα ευρήματα αυτά παρέχουν «πειστικές ενδείξεις» για την θεωρία της «μεταδοτικότητας της κατάθλιψης», δήλωσε ο δρ Χέφελ, ο οποίος είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Ψυχολογίας του Notre Dame.
Υποδηλώνουν επίσης ότι η μεταβολή του κοινωνικού περιβάλλοντος των πασχόντων από κατάθλιψη, θα μπορούσε να αποτελέσει τμήμα της θεραπείας που κάνουν για να την καταπολεμήσουν.

«Μεταδοτική» είναι η κατάθλιψη

Αμερικανοί ερευνητές σε μελέτη τους που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Clinical Psychological Science», βρήκαν ότι η μελαγχολία μιας ομάδας φοιτητών που ήταν ευάλωτη στην κατάθλιψη μπορούσε να αυξήσει τις πιθανότητες των φίλων τους να εκδηλώσουν κατάθλιψη και οι ίδιοι έξι μήνες αργότερα.
Προγενέστερες μελέτες έχουν δείξει πως όσοι αντιδρούν αρνητικά στα στρεσογόνα γεγονότα, ερμηνεύοντάς τα ως επακόλουθο παραγόντων τους οποίους δεν μπορούν να αλλάξουν αλλά και ως αντανακλάσεις των δικών τους ανεπαρκειών, είναι πιο ευάλωτοι στην κατάθλιψη. Αυτή η συναισθηματική ευαλωτότητα, όπως αποκαλείται, αποτελεί τόσο ισχυρό παράγοντα κινδύνου για κατάθλιψη ώστε μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να προβλεφθεί ποιος διατρέχει αυξημένο κίνδυνο να εκδηλώσει κατάθλιψη στο μέλλον.
Οι δρες Τζέραλντ Χέφελ και Τζένιφερ Χέιμς, από το Πανεπιστήμιο Notre Dame της Ιντιάνα, λένε ότι η συναισθηματική ευαλωτότητα διαμορφώνεται κατά τα πρώτα χρόνια της εφηβικής ζωής, αλλά μοιάζει σταθερή κατά την ενήλικη. Ωστόσο, οι ίδιοι πιστεύουν πως μπορεί να μεταβληθεί στη διάρκεια ριζικών αλλαγών της ζωής. Μία τέτοια ριζική αλλαγή είναι το να φεύγει ένας νέος άνθρωπος από το σπίτι για να πάει να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο.
-«Κολλητική» η κατάθλιψη
Οι ερευνητές παρακολούθησαν 206 πρωτοετείς φοιτητές του πανεπιστημίου τους, οι οποίοι είχαν οριστεί τυχαία να συγκατοικήσουν ανά δύο όταν έγιναν δεκτοί σε αυτό.
Μέσα σε ένα μήνα από την άφιξή τους στο πανεπιστήμιο, οι φοιτητές συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια που στόχο είχαν να αξιολογήσουν τη νοητική ευαλωτότητα και τα καταθλιπτικά συμπτώματα. Τα ίδια ερωτηματολόγια συμπλήρωσαν εκ νέου 3 και 6 μήνες αργότερα, ενώ ανέφεραν και κάθε είδους στρεσογόνο γεγονός που είχε μεσολαβήσει.
Τα αποτελέσματα έδειξαν πως οι φοιτητές που συγκατοικούσαν με άτομα με υψηλά επίπεδα συναισθηματικής ευαλωτότητας είχαν αυξημένες πιθανότητες να «κολλήσουν» την συναισθηματική κατάστασή του και να αποκτήσουν οι ίδιοι υψηλότερα επίπεδα συναισθηματικής ευαλωτότητας, με επακόλουθο να αυξάνεται ο κίνδυνος να εκδηλώσουν κατάθλιψη.
Αντίστοιχα, όσοι συγκατοικούσαν με φοιτητές με μειωμένη συναισθηματική ευαλωτότητα, παρουσίαζαν μείωση και της δικής τους, οπότε ο κίνδυνος κατάθλιψης απομακρυνόταν. Αυτό ήταν εμφανές τόσο στις μετρήσεις των 3 μηνών, όσο και σε εκείνες των έξι μηνών. Επιπλέον, οι φοιτητές που παρουσίασαν αυξημένη συναισθηματική ευαλωτότητα κατά την μέτρηση του πρώτου τριμήνου, είχαν διπλάσια καταθλιπτικά συμπτώματα στη μέτρηση των 6 μηνών, σε σύγκριση με όσους δεν είχαν παρουσιάσει ανάλογη αύξηση.
Τα ευρήματα αυτά παρέχουν «πειστικές ενδείξεις» για την θεωρία της «μεταδοτικότητας της κατάθλιψης», δήλωσε ο δρ Χέφελ, ο οποίος είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Ψυχολογίας του Notre Dame.
Υποδηλώνουν επίσης ότι η μεταβολή του κοινωνικού περιβάλλοντος των πασχόντων από κατάθλιψη, θα μπορούσε να αποτελέσει τμήμα της θεραπείας που κάνουν για να την καταπολεμήσουν.

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2019

Ειρήνη Μεσσήνη
Συμβουλευτική Ψυχολόγος.
Πολύ συχνά ακούω τους ανθρώπους γύρω μου να μιλούν και να συμφωνούν για την έλλειψη επικοινωνίας που υπάρχει στις εργασιακές, αλλά και στις προσωπικές σχέσεις. Συνδιαλέγονται και συμφωνούν πως όλοι γύρω προβάλλουν εγωκεντρισμό και πως οι αληθινές, ανιδιοτελείς ανθρώπινες σχέσεις έχουν χαθεί. Πως όμως γίνεται όλοι να συμφωνούμε στη βάση της διαφωνίας μας; Μήπως τελικά συμφωνούμε περισσότερο από όσο διαφωνούμε; Και αφού όλοι αναζητούμε αληθινά θετικές σχέσεις, γιατί κάνουμε αρνητικές σκέψεις και είμαστε τόσο αρνητικά προκατειλημμένοι ότι όλες οι σχέσεις είναι καταδικασμένες;
Ο δρόμος προς την προσωπική ευτυχία δεν είναι εύκολος και κυρίως δεν ταυτίζεται με την οικονομική-επαγγελματική επιτυχία, ακριβώς επειδή δεν αποτελεί αποτέλεσμα επιστημονικών γνώσεων και τεχνικών δεξιοτήτων. Η ευτυχία σχετίζεται άμεσα με την ποιότητα των διαπροσωπικών μας σχέσεων, κυρίως όμως με την εικόνα και την εκτίμηση που τρέφουμε για τον εαυτό μας. Η αγάπη για τον εαυτό μας τροφοδοτεί την ποιότητα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις στα πλαίσια του περιβάλλοντος που ζούμε και  δημιουργούμε.
Ταυτόχρονα η ποιότητα των διαπροσωπικών μας σχέσεων παίζει καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη και την εξέλιξη της προσωπικότητας μας, αλλά και στην ποιότητα της ζωής μας και στην επίτευξη των στόχων μας.
Η οικογένεια, οι σύντροφοι, οι φίλοι, οι συγγενείς, οι γείτονες, οι συνεργάτες διαμορφώνουν ένα σχεσιακό δίκτυο το οποίο αφενός βασίζεται στις αλληλεπιδράσεις, αφετέρου συνδέεται στην καλύτερη του εκδοχή του, με ένα σύνολο σχέσεων υποστήριξης, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Η ανάπτυξη ωστόσο, αλλά κυρίως η διατήρηση των σχέσεων σε αυτό το δίκτυο, ακροβατούν πολλές φορές σε τεντωμένα σχοινιά και κινούνται σε ένα έδαφος κινούμενης άμμου, όταν το κάθε μέλος του δικτύου αφήνει τις σχέσεις του στο έλεος της τύχης…
Επειδή όμως η επικοινωνία και η δυναμική των σχέσεων δεν είναι θέμα τύχης, αλλά ένας συνδυασμός χημείας και επικοινωνιακών δεξιοτήτων, πολλοί από εμάς ζούμε σε ένα εύθραυστο σχεσιακό δίκτυο, το οποίο μας προκαλεί ανασφάλεια και αρνητικά συναισθήματα τα οποία και επηρεάζουν αρνητικά συνολικά την ποιότητα της ζωή μας.
Τι είναι όμως αυτό που μπορεί να βοηθήσει να εξυγιάνουμε και γιατί όχι να αναβαθμίσουμε των τομέα των σχέσεων μας;
Στο πρώτο σκαλοπάτι της προσωπικής ευτυχίας, αλλά και στο κέντρο κάθε υγιούς σχεσιακού δικτύου βρίσκεται πάντα η αυτοεκτίμηση. Η εκτίμηση, ο σεβασμός  και η αποδοχή του εαυτού μας αποτελεί ρυθμιστή των προσωπικών μας σχέσεων. Η αγάπη ωστόσο του εαυτού μας, ακριβώς επειδή αποτελεί προϊόν μάθησης και προσωπικής ανάπτυξης δεν είναι αυτονόητη για όλους. Με την ίδια λογική και οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι απλά θέμα τύχης ή ατυχίας, αλλά επιλογών.
Συνειδητά ή ασυνείδητα τα άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση δημιουργούν συνήθως σχέσεις με ανθρώπους που τείνουν να διαιωνίζουν τη χαμηλή τους αυτοεκτίμηση. Συναναστρέφονται με ανθρώπους που τους αξιολογούν αρνητικά έτσι ώστε να μη χαθεί αυτή η ομοιόσταση στην εικόνα που έχουν δημιουργήσει για τον εαυτό τους. Οι αρνητικές εκτιμήσεις των άλλων τροφοδοτούν τα πιστεύω τους και τους φέρνουν σε επαφή με την πραγματικότητα τους. Όσο αρνητική και να είναι για αυτούς η πραγματικότητα αυτή τους βοηθά να νομίζουν ότι ισορροπούν και ότι νιώθουν ασφαλείς, αφού είναι αυτό που έχουν μάθει. Τους επιτρέπει να προβλέπουν και να ελέγχουν τις αντιδράσεις των άλλων, σαν ένα είδος αυτό-εκπληρούμενης προφητείας.
Με άλλα λόγια η έλλειψη επικοινωνίας και η συνεχής δημιουργία μη υγειών σχέσεων δεν αποτελεί απλά ένα τυχαίο γεγονός, αλλά αποτελεί προϊόν μιας μαθημένης αδυναμίας και μιας μαθημένης συμπεριφοράς στα πλαίσια της οποίας το άτομο καταδικάζει τον εαυτό του ως αποτυχημένο και ανίκανο μέσα σε σχέσεις αρνητικές που διαρκώς υποβαθμίζουν την επικοινωνία του.
Στην ίδια βάση και η ανάπτυξη υγειών σχέσεων αποτελεί μια μαθημένη συμπεριφορά, η οποία καθορίζεται πάντα από την αγάπη και την αποδοχή του εαυτού. Είναι απαραίτητο να μάθει πρώτα κάποιος να αγαπά, να σέβεται και να εκτιμά των εαυτό του. Να προβάλλει και να αξιοποιεί τα θετικά του σημεία  ώστε να κατακτά την αποδοχή των άλλων για να μπορεί να επικοινωνεί δημιουργικά και να αναπτύσσει θετικές σχέσεις.
Φυσικά δεν ταιριάζουν και βέβαια δεν συμφωνούν όλοι οι άνθρωποι με όλους. Όμως και η διαφωνία είναι μέρος της υγιούς επικοινωνίας. Ο σεβασμός και η αποδοχή της διαφορετικότητας είναι δείγμα αυτό- σεβασμού και υγιούς προσωπικής εξέλιξης. Οι ανθρώπινες σχέσεις στηρίζονται στην επικοινωνία. Η επικοινωνία όμως με τους άλλους ανθρώπους απαιτεί πρώτα ουσιαστική επικοινωνία με τον εαυτό μας.
Με πολύ απλά λόγια αν δεν αγαπήσεις εσύ πρώτος τον εαυτό σου δεν πρόκειται να το κάνουν οι άλλοι για σένα, αλλά δε θα μπορέσεις και εσύ να αγαπήσεις πραγματικά κανένα άλλο.


Έλλειψη επικοινωνίας;

Ειρήνη Μεσσήνη
Συμβουλευτική Ψυχολόγος.
Πολύ συχνά ακούω τους ανθρώπους γύρω μου να μιλούν και να συμφωνούν για την έλλειψη επικοινωνίας που υπάρχει στις εργασιακές, αλλά και στις προσωπικές σχέσεις. Συνδιαλέγονται και συμφωνούν πως όλοι γύρω προβάλλουν εγωκεντρισμό και πως οι αληθινές, ανιδιοτελείς ανθρώπινες σχέσεις έχουν χαθεί. Πως όμως γίνεται όλοι να συμφωνούμε στη βάση της διαφωνίας μας; Μήπως τελικά συμφωνούμε περισσότερο από όσο διαφωνούμε; Και αφού όλοι αναζητούμε αληθινά θετικές σχέσεις, γιατί κάνουμε αρνητικές σκέψεις και είμαστε τόσο αρνητικά προκατειλημμένοι ότι όλες οι σχέσεις είναι καταδικασμένες;
Ο δρόμος προς την προσωπική ευτυχία δεν είναι εύκολος και κυρίως δεν ταυτίζεται με την οικονομική-επαγγελματική επιτυχία, ακριβώς επειδή δεν αποτελεί αποτέλεσμα επιστημονικών γνώσεων και τεχνικών δεξιοτήτων. Η ευτυχία σχετίζεται άμεσα με την ποιότητα των διαπροσωπικών μας σχέσεων, κυρίως όμως με την εικόνα και την εκτίμηση που τρέφουμε για τον εαυτό μας. Η αγάπη για τον εαυτό μας τροφοδοτεί την ποιότητα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις στα πλαίσια του περιβάλλοντος που ζούμε και  δημιουργούμε.
Ταυτόχρονα η ποιότητα των διαπροσωπικών μας σχέσεων παίζει καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη και την εξέλιξη της προσωπικότητας μας, αλλά και στην ποιότητα της ζωής μας και στην επίτευξη των στόχων μας.
Η οικογένεια, οι σύντροφοι, οι φίλοι, οι συγγενείς, οι γείτονες, οι συνεργάτες διαμορφώνουν ένα σχεσιακό δίκτυο το οποίο αφενός βασίζεται στις αλληλεπιδράσεις, αφετέρου συνδέεται στην καλύτερη του εκδοχή του, με ένα σύνολο σχέσεων υποστήριξης, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Η ανάπτυξη ωστόσο, αλλά κυρίως η διατήρηση των σχέσεων σε αυτό το δίκτυο, ακροβατούν πολλές φορές σε τεντωμένα σχοινιά και κινούνται σε ένα έδαφος κινούμενης άμμου, όταν το κάθε μέλος του δικτύου αφήνει τις σχέσεις του στο έλεος της τύχης…
Επειδή όμως η επικοινωνία και η δυναμική των σχέσεων δεν είναι θέμα τύχης, αλλά ένας συνδυασμός χημείας και επικοινωνιακών δεξιοτήτων, πολλοί από εμάς ζούμε σε ένα εύθραυστο σχεσιακό δίκτυο, το οποίο μας προκαλεί ανασφάλεια και αρνητικά συναισθήματα τα οποία και επηρεάζουν αρνητικά συνολικά την ποιότητα της ζωή μας.
Τι είναι όμως αυτό που μπορεί να βοηθήσει να εξυγιάνουμε και γιατί όχι να αναβαθμίσουμε των τομέα των σχέσεων μας;
Στο πρώτο σκαλοπάτι της προσωπικής ευτυχίας, αλλά και στο κέντρο κάθε υγιούς σχεσιακού δικτύου βρίσκεται πάντα η αυτοεκτίμηση. Η εκτίμηση, ο σεβασμός  και η αποδοχή του εαυτού μας αποτελεί ρυθμιστή των προσωπικών μας σχέσεων. Η αγάπη ωστόσο του εαυτού μας, ακριβώς επειδή αποτελεί προϊόν μάθησης και προσωπικής ανάπτυξης δεν είναι αυτονόητη για όλους. Με την ίδια λογική και οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι απλά θέμα τύχης ή ατυχίας, αλλά επιλογών.
Συνειδητά ή ασυνείδητα τα άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση δημιουργούν συνήθως σχέσεις με ανθρώπους που τείνουν να διαιωνίζουν τη χαμηλή τους αυτοεκτίμηση. Συναναστρέφονται με ανθρώπους που τους αξιολογούν αρνητικά έτσι ώστε να μη χαθεί αυτή η ομοιόσταση στην εικόνα που έχουν δημιουργήσει για τον εαυτό τους. Οι αρνητικές εκτιμήσεις των άλλων τροφοδοτούν τα πιστεύω τους και τους φέρνουν σε επαφή με την πραγματικότητα τους. Όσο αρνητική και να είναι για αυτούς η πραγματικότητα αυτή τους βοηθά να νομίζουν ότι ισορροπούν και ότι νιώθουν ασφαλείς, αφού είναι αυτό που έχουν μάθει. Τους επιτρέπει να προβλέπουν και να ελέγχουν τις αντιδράσεις των άλλων, σαν ένα είδος αυτό-εκπληρούμενης προφητείας.
Με άλλα λόγια η έλλειψη επικοινωνίας και η συνεχής δημιουργία μη υγειών σχέσεων δεν αποτελεί απλά ένα τυχαίο γεγονός, αλλά αποτελεί προϊόν μιας μαθημένης αδυναμίας και μιας μαθημένης συμπεριφοράς στα πλαίσια της οποίας το άτομο καταδικάζει τον εαυτό του ως αποτυχημένο και ανίκανο μέσα σε σχέσεις αρνητικές που διαρκώς υποβαθμίζουν την επικοινωνία του.
Στην ίδια βάση και η ανάπτυξη υγειών σχέσεων αποτελεί μια μαθημένη συμπεριφορά, η οποία καθορίζεται πάντα από την αγάπη και την αποδοχή του εαυτού. Είναι απαραίτητο να μάθει πρώτα κάποιος να αγαπά, να σέβεται και να εκτιμά των εαυτό του. Να προβάλλει και να αξιοποιεί τα θετικά του σημεία  ώστε να κατακτά την αποδοχή των άλλων για να μπορεί να επικοινωνεί δημιουργικά και να αναπτύσσει θετικές σχέσεις.
Φυσικά δεν ταιριάζουν και βέβαια δεν συμφωνούν όλοι οι άνθρωποι με όλους. Όμως και η διαφωνία είναι μέρος της υγιούς επικοινωνίας. Ο σεβασμός και η αποδοχή της διαφορετικότητας είναι δείγμα αυτό- σεβασμού και υγιούς προσωπικής εξέλιξης. Οι ανθρώπινες σχέσεις στηρίζονται στην επικοινωνία. Η επικοινωνία όμως με τους άλλους ανθρώπους απαιτεί πρώτα ουσιαστική επικοινωνία με τον εαυτό μας.
Με πολύ απλά λόγια αν δεν αγαπήσεις εσύ πρώτος τον εαυτό σου δεν πρόκειται να το κάνουν οι άλλοι για σένα, αλλά δε θα μπορέσεις και εσύ να αγαπήσεις πραγματικά κανένα άλλο.


Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2019

Χαμογελάστε παρακαλώ! Λέγεται ότι οι άνθρωποι που χαμογελούν συχνά ζουν με ανοικτή καρδιά. Κάποιοι διδάσκουν το χαμόγελο σαν να είναι μια δεξιότητα που μπορεί να αποκτηθεί. Άλλοι μιλούν για το εσωτερικό χαμόγελο που φέρνει την ευτυχία. Όμως το χαμόγελο φαίνεται πως έχει και μια άλλη πλευρά, λιγότερη φωτεινή. Ερευνητές του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το χαμόγελο συχνά λειτουργεί ως ένα είδος μίμησης που δείχνει υπακοή προς τον ανώτερο.
«Ο Βασιλιάς Ποτέ Δεν Χαμογελάει». Αυτός είναι ο τίτλος ενός βιβλίου που περιγράφει τη ζωή του Ταιλανδού βασιλιά Bhumibol Adulyadej. Και πράγματι, τα άτομα που αισθάνονται ότι διαθέτουν κάποια ιδιαίτερη ισχύ ή έχουν υψηλότερο κοινωνικό στάτους χαμογελούν λιγότερο συχνά απ’ ότι τα άτομα που δεν διαθέτουν ισχύ ή έχουν χαμηλότερο κοινωνικό στάτους. Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας μελέτης που παρουσιάστηκε πρόσφατα στο ετήσιο συνέδριο της Εταιρείας Νευροεπιστημών των ΗΠΑ.
Ισχύς, στάτους και χαμόγελο
«Η μίμηση της συμπεριφοράς άλλων ατόμων είναι ένας σημαντικός μηχανισμός ανάπτυξης δεσμών μέσα σε ομάδες ανθρώπων. Εχει αποδειχτεί ότι η μίμηση βοηθά στο χτίσιμο σχέσεων και όπως φαίνεται η ισχύ και η θέση επηρεάζει υποσυνείδητα το πώς χρησιμοποιεί κάποιος αυτή τη στρατηγική. Η ισχύς σχετίζεται με την αίσθηση που έχει κάποιος για το πώς μπορεί να ελέγξει τους άλλους και είναι μια εσωτερική διεργασία. Αντίθετα η θέση (status) που έχει κάποιος είναι ένα γνώρισμα που καθορίζεται από εξωτερικά χαρακτηριστικά και έχει να κάνει περισσότερο με την κοινωνική ιεραρχία» αναφέρει ο δρ Εβαν Καρ, μέλος της ερευνητικής ομάδας.
Για να διαπιστώσουν οι ερευνητές το πώς η μίμηση επηρεάζεται από την ισχύ και το status οι ερευνητές πραγματοποίησαν πειράματα σε 55 άτομα. Οι εθελοντές κλήθηκαν πριν ξεκινήσουν τα πειράματα να γράψουν ένα κείμενο στο οποίο θα έπρεπε να κατατάξουν το επίπεδο της ισχύος και του status που πίστευαν ότι διέθεταν. Στη συνέχεια οι εθελοντές κλήθηκαν να δουν βίντεο στα οποία εμφανίζονταν άτομα υψηλού status (επιχειρηματίες – γιατροί κ.α) και άτομα χαμηλότερου status (σερβιτόροι, εργάτες καθαριότητας κ.α). Οι συμμετέχοντες στα βίντεο ήταν άλλοτε χαρούμενοι και άλλοτε εκνευρισμένοι.
Οι ερευνητές μελετούσαν τις αντιδράσεις και τις εκφράσεις του προσώπου των εθελοντών καθώς παρακολουθούσαν τα βίντεο. Χρησιμοποίησαν μια τεχνική που ονομάζεται ηλεκτρομυογραφία προσώπου προκειμένου να καταγράψουν τη δραστηριότητα δύο μυών του προσώπου: του μείζονος ζυγωματικού μυός (αποκαλούμενου και ως ‘χαμογελαστού’ μυός που ανασηκώνει τα άκρα του στόματος) καθώς και του επισκύνιου μυός των βλεφάρων (ή ‘συνοφρυωμένου’ μυός).
Διαπίστωσαν ότι όσον αφορά το χαμόγελο, η μίμηση σχετιζόταν με το status. «Εάν κάποιος δει τον πρόεδρο της εταιρείας να του χαμογελά αλλά ο ίδιος αισθάνεται ισχυρός, νιώθει λιγότερη ανάγκη να ανταποδώσει το χαμόγελο. Όταν κάποιος δεν αισθάνεται όμως ισχυρός ανταποδίδει χαμόγελα σε όλους, ασχέτως του status τους. Είναι μια απόκριση υπακοής των ανθρώπων που αισθάνονται ανίσχυροι προς τα άτομα με τα οποία αλληλεπιδρούν» εξηγεί ο δρ Καρ.
Χαμόγελο ανδρών και γυναικών
Θα πρέπει ωστόσο να διακρίνουμε μια διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών στον τρόπο που προσεγγίζουν το χαμόγελο. Ο άντρας έλκεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο από μια χαμογελαστή γυναίκα, κάτι που θεωρεί χαρά Θεού. Οι γυναίκες όμως δεν έλκονται από τους χαμογελαστούς άνδρες ίσως γιατί ενδόμυχα αντιλαμβάνονται ότι δεν διαθέτουν ισχύ και στάτους. Ο άνδρας που θέλει να γοητεύσει μια γυναίκα καλύτερα να μη χαμογελάει πολύ. Είναι προτιμότερο να δείχνει σκεπτικός, ή ίσως και λίγο μελαγχολικός. Το πολύ χαμόγελο κάνει τον άνδρα να φαίνεται θηλυπρεπής, ή απελπισμένο για σεξ.
Επίσης μια άλλη μελέτη έχει δείξει ότι οι άνθρωποι που αισθάνονται ισχύ και έχουν κοινωνικό στατους ή χρήμα δεν συμπεριφέρονται με τον καλύτερο τρόπο. Οι πλούσιοι, άνδρες και γυναίκες, είναι πιο αγενείς και υπερόπτες, όταν μιλάνε με τους άλλους και χαμογελάνε λιγότερο. Όταν αυτή η συμπεριφορά προέρχεται από μια γυναίκα κάνει πολύ κακή εντύπωση στον άνδρα αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο όταν προέρχεται από τον άνδρα. Η γυναίκα που βλέπει στον άνδρα μια οριακά αγενή συμπεριφορά, την ερμηνεύει ως δύναμη ισχύος και οικονομικής ανεξαρτησίας και έλκεται σεξουαλικά.
Όσο για τα παιδιά, καταλαβαίνουν αμέσως πότε το χαμόγελο είναι αυθεντικό. Ο αγαπημένος ήρωας των παιδιών Ντόναλντ Ντακ είναι συνήθως γκρινιάρης, κατσούφης και φωνακλάς αλλά όταν χαίρεται το  κάνει  με την ψυχή του. Ενώ ο ξάδερφός του, ο τυχεράκιας  Γκαστόνε, που η τύχη συνεχώς του χαμογελάει και είναι και ο ίδιος μέσα στην καλή χαρά, είναι η πιο αντιπαθητική φιγούρα των ηρώων του Ντίσνευ. Για κάποιο λόγο, ο άνθρωπος που έχει ένα κολλημένο χαμόγελο στο πρόσωπό του μοιάζει ψεύτικος.

Σημάδι κατωτερότητας το χαμόγελο

Χαμογελάστε παρακαλώ! Λέγεται ότι οι άνθρωποι που χαμογελούν συχνά ζουν με ανοικτή καρδιά. Κάποιοι διδάσκουν το χαμόγελο σαν να είναι μια δεξιότητα που μπορεί να αποκτηθεί. Άλλοι μιλούν για το εσωτερικό χαμόγελο που φέρνει την ευτυχία. Όμως το χαμόγελο φαίνεται πως έχει και μια άλλη πλευρά, λιγότερη φωτεινή. Ερευνητές του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το χαμόγελο συχνά λειτουργεί ως ένα είδος μίμησης που δείχνει υπακοή προς τον ανώτερο.
«Ο Βασιλιάς Ποτέ Δεν Χαμογελάει». Αυτός είναι ο τίτλος ενός βιβλίου που περιγράφει τη ζωή του Ταιλανδού βασιλιά Bhumibol Adulyadej. Και πράγματι, τα άτομα που αισθάνονται ότι διαθέτουν κάποια ιδιαίτερη ισχύ ή έχουν υψηλότερο κοινωνικό στάτους χαμογελούν λιγότερο συχνά απ’ ότι τα άτομα που δεν διαθέτουν ισχύ ή έχουν χαμηλότερο κοινωνικό στάτους. Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας μελέτης που παρουσιάστηκε πρόσφατα στο ετήσιο συνέδριο της Εταιρείας Νευροεπιστημών των ΗΠΑ.
Ισχύς, στάτους και χαμόγελο
«Η μίμηση της συμπεριφοράς άλλων ατόμων είναι ένας σημαντικός μηχανισμός ανάπτυξης δεσμών μέσα σε ομάδες ανθρώπων. Εχει αποδειχτεί ότι η μίμηση βοηθά στο χτίσιμο σχέσεων και όπως φαίνεται η ισχύ και η θέση επηρεάζει υποσυνείδητα το πώς χρησιμοποιεί κάποιος αυτή τη στρατηγική. Η ισχύς σχετίζεται με την αίσθηση που έχει κάποιος για το πώς μπορεί να ελέγξει τους άλλους και είναι μια εσωτερική διεργασία. Αντίθετα η θέση (status) που έχει κάποιος είναι ένα γνώρισμα που καθορίζεται από εξωτερικά χαρακτηριστικά και έχει να κάνει περισσότερο με την κοινωνική ιεραρχία» αναφέρει ο δρ Εβαν Καρ, μέλος της ερευνητικής ομάδας.
Για να διαπιστώσουν οι ερευνητές το πώς η μίμηση επηρεάζεται από την ισχύ και το status οι ερευνητές πραγματοποίησαν πειράματα σε 55 άτομα. Οι εθελοντές κλήθηκαν πριν ξεκινήσουν τα πειράματα να γράψουν ένα κείμενο στο οποίο θα έπρεπε να κατατάξουν το επίπεδο της ισχύος και του status που πίστευαν ότι διέθεταν. Στη συνέχεια οι εθελοντές κλήθηκαν να δουν βίντεο στα οποία εμφανίζονταν άτομα υψηλού status (επιχειρηματίες – γιατροί κ.α) και άτομα χαμηλότερου status (σερβιτόροι, εργάτες καθαριότητας κ.α). Οι συμμετέχοντες στα βίντεο ήταν άλλοτε χαρούμενοι και άλλοτε εκνευρισμένοι.
Οι ερευνητές μελετούσαν τις αντιδράσεις και τις εκφράσεις του προσώπου των εθελοντών καθώς παρακολουθούσαν τα βίντεο. Χρησιμοποίησαν μια τεχνική που ονομάζεται ηλεκτρομυογραφία προσώπου προκειμένου να καταγράψουν τη δραστηριότητα δύο μυών του προσώπου: του μείζονος ζυγωματικού μυός (αποκαλούμενου και ως ‘χαμογελαστού’ μυός που ανασηκώνει τα άκρα του στόματος) καθώς και του επισκύνιου μυός των βλεφάρων (ή ‘συνοφρυωμένου’ μυός).
Διαπίστωσαν ότι όσον αφορά το χαμόγελο, η μίμηση σχετιζόταν με το status. «Εάν κάποιος δει τον πρόεδρο της εταιρείας να του χαμογελά αλλά ο ίδιος αισθάνεται ισχυρός, νιώθει λιγότερη ανάγκη να ανταποδώσει το χαμόγελο. Όταν κάποιος δεν αισθάνεται όμως ισχυρός ανταποδίδει χαμόγελα σε όλους, ασχέτως του status τους. Είναι μια απόκριση υπακοής των ανθρώπων που αισθάνονται ανίσχυροι προς τα άτομα με τα οποία αλληλεπιδρούν» εξηγεί ο δρ Καρ.
Χαμόγελο ανδρών και γυναικών
Θα πρέπει ωστόσο να διακρίνουμε μια διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών στον τρόπο που προσεγγίζουν το χαμόγελο. Ο άντρας έλκεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο από μια χαμογελαστή γυναίκα, κάτι που θεωρεί χαρά Θεού. Οι γυναίκες όμως δεν έλκονται από τους χαμογελαστούς άνδρες ίσως γιατί ενδόμυχα αντιλαμβάνονται ότι δεν διαθέτουν ισχύ και στάτους. Ο άνδρας που θέλει να γοητεύσει μια γυναίκα καλύτερα να μη χαμογελάει πολύ. Είναι προτιμότερο να δείχνει σκεπτικός, ή ίσως και λίγο μελαγχολικός. Το πολύ χαμόγελο κάνει τον άνδρα να φαίνεται θηλυπρεπής, ή απελπισμένο για σεξ.
Επίσης μια άλλη μελέτη έχει δείξει ότι οι άνθρωποι που αισθάνονται ισχύ και έχουν κοινωνικό στατους ή χρήμα δεν συμπεριφέρονται με τον καλύτερο τρόπο. Οι πλούσιοι, άνδρες και γυναίκες, είναι πιο αγενείς και υπερόπτες, όταν μιλάνε με τους άλλους και χαμογελάνε λιγότερο. Όταν αυτή η συμπεριφορά προέρχεται από μια γυναίκα κάνει πολύ κακή εντύπωση στον άνδρα αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο όταν προέρχεται από τον άνδρα. Η γυναίκα που βλέπει στον άνδρα μια οριακά αγενή συμπεριφορά, την ερμηνεύει ως δύναμη ισχύος και οικονομικής ανεξαρτησίας και έλκεται σεξουαλικά.
Όσο για τα παιδιά, καταλαβαίνουν αμέσως πότε το χαμόγελο είναι αυθεντικό. Ο αγαπημένος ήρωας των παιδιών Ντόναλντ Ντακ είναι συνήθως γκρινιάρης, κατσούφης και φωνακλάς αλλά όταν χαίρεται το  κάνει  με την ψυχή του. Ενώ ο ξάδερφός του, ο τυχεράκιας  Γκαστόνε, που η τύχη συνεχώς του χαμογελάει και είναι και ο ίδιος μέσα στην καλή χαρά, είναι η πιο αντιπαθητική φιγούρα των ηρώων του Ντίσνευ. Για κάποιο λόγο, ο άνθρωπος που έχει ένα κολλημένο χαμόγελο στο πρόσωπό του μοιάζει ψεύτικος.

Τα πειράματα δε γίνονται μόνο μέσα στα εργαστήρια, ούτε καν στον φυσικό κόσμο που μας περιβάλλει, προκαλώντας μας συνεχώς να λύσουμε τα μυστήρια του. Τα πειράματα γίνονται μέσα στο νου των ανθρώπων πρώτα από όλα κι από κει ξεκινούν το ταξίδι τους για να δοκιμαστούν και να εφαρμοστούν οπουδήποτε αλλού. Κάποια δε από αυτά, παραμένουν εκεί που γεννήθηκαν: στη χώρα του νου. Εκεί λοιπόν θα περιηγηθούμε διαβάζοντας τα πιο διάσημα τέτοια πειράματα σκέψης, που άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μας.
-Οι μπάλες του Γαλιλαίου
Σε αντίθεση με τα όσα έχουμε διδαχτεί στο σχολείο, το πιθανότερο είναι ότι ο Γαλιλαίος δεν πετούσε μπάλες από τον πύργο της Πίζας. Εφάρμοσε το πείραμα της βαρύτητας στο εργαστήριο του νου του. Οι σύγχρονοί του στον 16ο αιώνα πίστευαν ότι τα πιο βαριά αντικείμενα πέφτουν γρηγορότερα απ” ότι τα πιο ελαφριά. Έτσι ο Γαλιλαίος φαντάστηκε μία βαριά μπάλα που ήταν δεμένη μέσω ενός σκοινιού με μία ελαφριά μπάλα. Θα μπορούσε η ελαφριά μπάλα να δημιουργήσει μία έλξη στη βαριά και να καθυστερήσει την πτώση της; Όχι, συμπέρανε. Θα χτυπούσαν το έδαφος ταυτόχρονα.
-Η γάτα του Schrοedinger
Μία γάτα είναι κλεισμένη σε ένα καλά σφραγισμένο και μονωμένο κουτί που περιέχει ραδιενεργό υλικό, έναν μετρητή Geiger και έναν μηχανισμό που είναι ρυθμισμένος να απελευθερώνει δηλητήριο εάν χτυπήσει ένα φωτόνιο στο σύστημα. Σύμφωνα με τον Schrφdinger, η γάτα μέσα στο κουτί δεν είναι ούτε ζωντανή αλλά ούτε και νεκρή, αλλά υπάρχει συγχρόνως και στις δύο αυτές πιθανές καταστάσεις. Οι δύο αυτές πιθανές καταστάσεις καταρρέουν σε μία (η γάτα είναι είτε νεκρή είτε ζωντανή) μόλις παρατηρηθεί το φαινόμενο από κάποιον παρατηρητή. Μέχρι να γίνει όμως αυτό, η κατάσταση του συστήματος εμπεριέχει συγχρόνως και τις δύο πιθανότητες. Το νοητικό αυτό πείραμα προτάθηκε το 1935 από τον Erwin Schrφdinger με στόχο να εξετάσει την κβαντική απροσδιοριστία σε ένα μακροσκοπικό φαινόμενο.
-Το κινέζικο δωμάτιο του Searle
Ένας άνθρωπος βρίσκεται μόνος του μέσα σε ένα δωμάτιο. Κάποιος που βρίσκεται έξω από το δωμάτιο, του σπρώχνει κάτω από την πόρτα χαρτιά στα οποία είναι γραμμένο κείμενο στα κινέζικα. Ο άνθρωπος του δωματίου δε γνωρίζει κινέζικα, αλλά έχει ένα βιβλίο το οποίο αντιστοιχίζει τις κατάλληλες αποκρίσεις στα κινέζικα, που ταιριάζουν με τα κείμενα που εισέρχονται στο δωμάτιο. Έτσι, για κάθε κείμενο που λαμβάνει στέλνει έξω την κατάλληλη απάντηση. Για έναν εξωτερικό παρατηρητή, φαίνεται ότι ο άνθρωπος του πειράματος γνωρίζει κινέζικα. Το νοητικό αυτό πείραμα προτάθηκε το 1980 από τον φιλόσοφο John Searle, με σκοπό να καταρρίψει τις θεωρίες που υποστήριζαν την τεχνητή νοημοσύνη. Ο επεξεργαστής ενός υπολογιστή όπως και ο άνθρωπος του πειράματος στερείται κατανόησης του τι κάνει και γι” αυτόν το λόγο δεν έχει πραγματική νοημοσύνη.
-Οι χελώνες του Hawking
Το διάσημο βιβλίο του Stephen Hawking “Το χρονικό του Χρόνου” ξεκινάει με την ιστορία ενός επιστήμονα που δίνει μια διάλεξη για την αστρονομία. Τελειώνοντας την ομιλία του, μία ηλικιωμένη γυναίκα σηκώνεται και επιμένει ότι η θεωρία που πρότεινε ο επιστήμονας είναι λανθασμένη: η γη δεν είναι στρογγυλή και ούτε γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Αντίθετα, είναι μία επίπεδη επιφάνεια που στηρίζεται στην πλάτη μιας γιγάντιας χελώνας. Ο επιστήμονας τη ρώτησε, που στηρίζεται η χελώνα αυτή και η γυναίκα δήλωσε ότι στηρίζεται σε μία άλλη χελώνα κι εκείνη σε μία ακόμα και ούτω καθ” εξής. Ο Stephen Hawking χρησιμοποίησε την ιστορία αυτή για να συστήσει στους κοσμολόγους να προσέχουν, ώστε να μην χρησιμοποιούν ατεκμηρίωτες θεωρίες ως αποδείξεις για άλλες θεωρίες που δε μπορούν να αποδειχθούν.
-Ο Einstein και η ακτίνα του φωτός
Όταν ο Einstein ήταν 16 χρονών, φανταζόταν ότι κυνηγάει μία ακτίνα φωτός μέχρι να την πιάσει. Μόλις θα γινόταν αυτό, το κύμα του φωτός θα “πάγωνε’. Αυτό όμως ήταν απίθανο σύμφωνα με τη φυσική της εποχής του. Η επιμονή του αυτή να λύσει το συγκεκριμένο πρόβλημα με το κυνήγι της ακτίνας του φωτός, ήταν η αιτία που τον οδήγησε στην Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας. Ίσως αυτή η ιστορία να φαίνεται αρκετά περίεργη, για να μπορεί να δικαιολογήσει πως έγινε η σύλληψη της Θεωρίας από αυτό το νοητικό πείραμα. Οι φυσικοί εξακολουθούν να διαφωνούν σχετικά με αυτό το ζήτημα.
-Οι μαϊμούδες του Borel
Παραλλαγές του νοητικού αυτού πειράματος είναι πολύ παλιές, φτάνοντας μέχρι την αρχαία Ελλάδα. Η σύγχρονη εκδοχή του θεωρήματος που αφορά το άπειρο προτάθηκε το 1913 από τον γάλλο μαθηματικό Emile Borel. Η υπόθεση έχει ως εξής: ένας άπειρος αριθμός από μαϊμούδες που θα χτυπούν συνεχώς τα δάχτυλά τους σε γραφομηχανές για άπειρο χρόνο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι κάποτε θα καταφέρουν να γράψουν όλα τα έργα του Shakespeare. Φαίνεται απίθανο, γιατί ο νους μας πολύ δύσκολα μπορεί να συλλάβει την έννοια του απείρου. Αλλά από μαθηματικής απόψεως ισχύει.
-Ο δαίμων του Maxwell
Το 1867 ο James Clerk Maxwell φαντάστηκε δύο θαλάμους, τον Α και τον Β, κάθε ένας από τους οποίους θα ήταν γεμάτος με αέριο στην ίδια θερμοκρασία και μεταξύ τους θα υπήρχε μία πόρτα. Ως θυρωρό στην πόρτα αυτή φαντάστηκε ένα δαίμονα, που χωρίς να παράγει ούτε καν το απειροελάχιστο έργο, θα επέτρεπε στα γρηγορότερα κινούμενα σωματίδια να περάσουν από τον Α στον Β θάλαμο και στα πιο αργά να περάσουν από τον Β στον Α. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, η ταχύτητα των σωματιδίων (και επομένως η θερμοκρασία) θα έχει αυξηθεί στο θάλαμο Β. Το απίθανο αυτό πείραμα σκέψης χρησιμοποιήθηκε για να στηρίξει τον δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο.
Πηγή: Esoterica.gr

Tα 7 πιο διάσημα πειράματα σκέψης

Τα πειράματα δε γίνονται μόνο μέσα στα εργαστήρια, ούτε καν στον φυσικό κόσμο που μας περιβάλλει, προκαλώντας μας συνεχώς να λύσουμε τα μυστήρια του. Τα πειράματα γίνονται μέσα στο νου των ανθρώπων πρώτα από όλα κι από κει ξεκινούν το ταξίδι τους για να δοκιμαστούν και να εφαρμοστούν οπουδήποτε αλλού. Κάποια δε από αυτά, παραμένουν εκεί που γεννήθηκαν: στη χώρα του νου. Εκεί λοιπόν θα περιηγηθούμε διαβάζοντας τα πιο διάσημα τέτοια πειράματα σκέψης, που άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μας.
-Οι μπάλες του Γαλιλαίου
Σε αντίθεση με τα όσα έχουμε διδαχτεί στο σχολείο, το πιθανότερο είναι ότι ο Γαλιλαίος δεν πετούσε μπάλες από τον πύργο της Πίζας. Εφάρμοσε το πείραμα της βαρύτητας στο εργαστήριο του νου του. Οι σύγχρονοί του στον 16ο αιώνα πίστευαν ότι τα πιο βαριά αντικείμενα πέφτουν γρηγορότερα απ” ότι τα πιο ελαφριά. Έτσι ο Γαλιλαίος φαντάστηκε μία βαριά μπάλα που ήταν δεμένη μέσω ενός σκοινιού με μία ελαφριά μπάλα. Θα μπορούσε η ελαφριά μπάλα να δημιουργήσει μία έλξη στη βαριά και να καθυστερήσει την πτώση της; Όχι, συμπέρανε. Θα χτυπούσαν το έδαφος ταυτόχρονα.
-Η γάτα του Schrοedinger
Μία γάτα είναι κλεισμένη σε ένα καλά σφραγισμένο και μονωμένο κουτί που περιέχει ραδιενεργό υλικό, έναν μετρητή Geiger και έναν μηχανισμό που είναι ρυθμισμένος να απελευθερώνει δηλητήριο εάν χτυπήσει ένα φωτόνιο στο σύστημα. Σύμφωνα με τον Schrφdinger, η γάτα μέσα στο κουτί δεν είναι ούτε ζωντανή αλλά ούτε και νεκρή, αλλά υπάρχει συγχρόνως και στις δύο αυτές πιθανές καταστάσεις. Οι δύο αυτές πιθανές καταστάσεις καταρρέουν σε μία (η γάτα είναι είτε νεκρή είτε ζωντανή) μόλις παρατηρηθεί το φαινόμενο από κάποιον παρατηρητή. Μέχρι να γίνει όμως αυτό, η κατάσταση του συστήματος εμπεριέχει συγχρόνως και τις δύο πιθανότητες. Το νοητικό αυτό πείραμα προτάθηκε το 1935 από τον Erwin Schrφdinger με στόχο να εξετάσει την κβαντική απροσδιοριστία σε ένα μακροσκοπικό φαινόμενο.
-Το κινέζικο δωμάτιο του Searle
Ένας άνθρωπος βρίσκεται μόνος του μέσα σε ένα δωμάτιο. Κάποιος που βρίσκεται έξω από το δωμάτιο, του σπρώχνει κάτω από την πόρτα χαρτιά στα οποία είναι γραμμένο κείμενο στα κινέζικα. Ο άνθρωπος του δωματίου δε γνωρίζει κινέζικα, αλλά έχει ένα βιβλίο το οποίο αντιστοιχίζει τις κατάλληλες αποκρίσεις στα κινέζικα, που ταιριάζουν με τα κείμενα που εισέρχονται στο δωμάτιο. Έτσι, για κάθε κείμενο που λαμβάνει στέλνει έξω την κατάλληλη απάντηση. Για έναν εξωτερικό παρατηρητή, φαίνεται ότι ο άνθρωπος του πειράματος γνωρίζει κινέζικα. Το νοητικό αυτό πείραμα προτάθηκε το 1980 από τον φιλόσοφο John Searle, με σκοπό να καταρρίψει τις θεωρίες που υποστήριζαν την τεχνητή νοημοσύνη. Ο επεξεργαστής ενός υπολογιστή όπως και ο άνθρωπος του πειράματος στερείται κατανόησης του τι κάνει και γι” αυτόν το λόγο δεν έχει πραγματική νοημοσύνη.
-Οι χελώνες του Hawking
Το διάσημο βιβλίο του Stephen Hawking “Το χρονικό του Χρόνου” ξεκινάει με την ιστορία ενός επιστήμονα που δίνει μια διάλεξη για την αστρονομία. Τελειώνοντας την ομιλία του, μία ηλικιωμένη γυναίκα σηκώνεται και επιμένει ότι η θεωρία που πρότεινε ο επιστήμονας είναι λανθασμένη: η γη δεν είναι στρογγυλή και ούτε γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Αντίθετα, είναι μία επίπεδη επιφάνεια που στηρίζεται στην πλάτη μιας γιγάντιας χελώνας. Ο επιστήμονας τη ρώτησε, που στηρίζεται η χελώνα αυτή και η γυναίκα δήλωσε ότι στηρίζεται σε μία άλλη χελώνα κι εκείνη σε μία ακόμα και ούτω καθ” εξής. Ο Stephen Hawking χρησιμοποίησε την ιστορία αυτή για να συστήσει στους κοσμολόγους να προσέχουν, ώστε να μην χρησιμοποιούν ατεκμηρίωτες θεωρίες ως αποδείξεις για άλλες θεωρίες που δε μπορούν να αποδειχθούν.
-Ο Einstein και η ακτίνα του φωτός
Όταν ο Einstein ήταν 16 χρονών, φανταζόταν ότι κυνηγάει μία ακτίνα φωτός μέχρι να την πιάσει. Μόλις θα γινόταν αυτό, το κύμα του φωτός θα “πάγωνε’. Αυτό όμως ήταν απίθανο σύμφωνα με τη φυσική της εποχής του. Η επιμονή του αυτή να λύσει το συγκεκριμένο πρόβλημα με το κυνήγι της ακτίνας του φωτός, ήταν η αιτία που τον οδήγησε στην Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας. Ίσως αυτή η ιστορία να φαίνεται αρκετά περίεργη, για να μπορεί να δικαιολογήσει πως έγινε η σύλληψη της Θεωρίας από αυτό το νοητικό πείραμα. Οι φυσικοί εξακολουθούν να διαφωνούν σχετικά με αυτό το ζήτημα.
-Οι μαϊμούδες του Borel
Παραλλαγές του νοητικού αυτού πειράματος είναι πολύ παλιές, φτάνοντας μέχρι την αρχαία Ελλάδα. Η σύγχρονη εκδοχή του θεωρήματος που αφορά το άπειρο προτάθηκε το 1913 από τον γάλλο μαθηματικό Emile Borel. Η υπόθεση έχει ως εξής: ένας άπειρος αριθμός από μαϊμούδες που θα χτυπούν συνεχώς τα δάχτυλά τους σε γραφομηχανές για άπειρο χρόνο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι κάποτε θα καταφέρουν να γράψουν όλα τα έργα του Shakespeare. Φαίνεται απίθανο, γιατί ο νους μας πολύ δύσκολα μπορεί να συλλάβει την έννοια του απείρου. Αλλά από μαθηματικής απόψεως ισχύει.
-Ο δαίμων του Maxwell
Το 1867 ο James Clerk Maxwell φαντάστηκε δύο θαλάμους, τον Α και τον Β, κάθε ένας από τους οποίους θα ήταν γεμάτος με αέριο στην ίδια θερμοκρασία και μεταξύ τους θα υπήρχε μία πόρτα. Ως θυρωρό στην πόρτα αυτή φαντάστηκε ένα δαίμονα, που χωρίς να παράγει ούτε καν το απειροελάχιστο έργο, θα επέτρεπε στα γρηγορότερα κινούμενα σωματίδια να περάσουν από τον Α στον Β θάλαμο και στα πιο αργά να περάσουν από τον Β στον Α. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, η ταχύτητα των σωματιδίων (και επομένως η θερμοκρασία) θα έχει αυξηθεί στο θάλαμο Β. Το απίθανο αυτό πείραμα σκέψης χρησιμοποιήθηκε για να στηρίξει τον δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο.
Πηγή: Esoterica.gr

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2019

Της Θέκλας Βασιλείου.
Ο συμβιβασμός ανάμεσα στο ζευγάρι αποτελεί το κλειδί για την επιβίωση της σχέσης, τι γίνεται όμως όταν ο ένας εκ των δύο εξαρτάται τόσο πολύ από τον άλλο που δεν υπολογίζει το κόστος και τις συνέπειες;
Μπαίνοντας σε μια σχέση η έννοια του συμβιβασμού και των αμοιβαίων υποχωρήσεων αποτελούν κλειδιά στη συμβίωση και στην ανάπτυξη μιας υγιούς και ελπιδοφόρας σχέσης. Η ικανότητά μας να δινόμαστε στον άλλον, να επενδύουμε συναισθηματικά και να του επιτρέπουμε να αποτελεί μέρος της ζωής μας είναι επίσης αναγκαία. Η  σκέψη «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα» έχει περάσει από το μυαλό του κάθε ερωτευμένου. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που πραγματικά δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τον άλλο, φτάνοντας συχνά στα όρια της υπερβολής σε μια προσπάθεια να κρατήσουν τη σχέση και το σύντροφο παρόντες στη ζωή τους, ανεξαρτήτως κόστους και συνεπειών. Τι συμβαίνει στις περιπτώσεις εκείνες που ο ένας σύντροφος είναι απόλυτα εξαρτημένος, δεν μπορεί να αντιληφθεί τον εαυτό του χωρίς τον άλλον, θυσιάζεται για την ευχαρίστηση του συντρόφου απαιτώντας ανάλογες συμπεριφορές, πνίγοντας και καταδυναστεύοντας την ανάγκη του άλλου για ανεξαρτησία;
ΠΡΟΤΙΜΑ ΤΗΝ ΚΑΚΗ ΣΧΕΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ
Το εξαρτημένο άτομο τρομοκρατείται με τη σκέψη να μείνει μόνο του, επομένως οποιαδήποτε σχέση είναι καλύτερη από τη μοναξιά, ακόμα και αν πρόκειται για κακή σχέση. Με άλλα λόγια ο σύντροφος δεν επιλέγεται με βάση αυτά που δύναται να προσφέρει και την ανιδιοτελή αγάπη, αλλά μέσα από την ανάγκη του ατόμου να καλύψει τα κενά του. Δυσκολεύεται να εμπιστευτεί τους άλλους με αποτέλεσμα να αμφιβάλει για την πίστη και την εντιμότητα του συντρόφου, ενεργώντας συνεχώς με σύμβουλο το φόβο της εγκατάλειψης. Προθυμοποιείται να κάνει πράγματα για τον άλλον ακόμα και αν του είναι δυσάρεστα ενώ εμφανίζει μεγάλη δυσκολία να θέσει όρια στην εκμετάλλευση και τις κακοποιητικές συμπεριφορές. Εξαιτίας της μεγάλης ανάγκης του για επιβεβαίωση, νιώθει συχνά ότι δεν εκτιμάται ο ίδιος ή η προσφορά του. Ο μη εξαρτημένος σύντροφος ακόμα και αν είναι δοσμένος στη σχέση, συχνά κουράζεται από την έλλειψη βοήθειας του άλλου, τη συνεχή ανάγκη του για επιβεβαίωση, τη ζηλότυπη συμπεριφορά, τις σκηνές. Στην αρχή της σχέσης όλες αυτές οι υπερβολές μπορεί να φαντάζουν γλυκές και χαριτωμένες, όταν όμως αυτό ενταθεί, γίνει ρουτίνα και καθημερινότητα παύει και να ελκύει.
Η ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗ ΖΗΛΙΑ
Ένα σημαντικό κεφάλαιο στις σχέσεις εξάρτησης είναι συνήθως και η ζήλια. Ο εξαρτημένος σύντροφος εφόσον επιζητά την αμέριστη προσοχή και τη συνεχή παρουσία του άλλου, συχνά καταλήγει να ζηλεύει παθολογικά. Οι ζηλοτυπικές συμπεριφορές είναι παράλογες, ακραίες και έντονες. Το άτομο παύει να στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα και αρχίζει να ερμηνεύει την πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα των δικών του (συνήθως λανθασμένων) πεποιθήσεων. Κατατρέχεται από τον εμμονικό φόβο πως ο σύντροφός του τον απατά, θα τον αφήσει, τον κοροϊδεύει, του λέει ψέματα. Η μόνιμη αμφισβήτηση της αφοσίωσης και των συναισθημάτων του συντρόφου, οδηγεί σε κινήσεις απελπισίας. Ο εξαρτημένος σύντροφος αρχίζει να ψάχνει το κινητό και τις τσέπες του συντρόφου για αποδεικτικά στοιχεία, κάνει συνεχόμενα τηλεφωνήματα για να διαπιστώσει πού βρίσκεται και αιφνίδιες εμφανίσεις για να τον «πιάσει στα πράσα», «ψαρεύει» τους φίλους του, ελέγχει τα λεπτά που άργησε να γυρίσει από τη δουλειά, κατηγορεί πως «ήσουν με άλλην/άλλον», παρακολουθήσεις και άλλα πολλά ευφάνταστα. Πριν το καταλάβει, το άτομο, έχει κυριευτεί σε τέτοιο βαθμό από την εμμονική του ζήλια, που πλέον οι σκέψεις και οι πράξεις του περιστρέφονται γύρω από την υποτιθέμενη απιστία. Ακόμα και όταν οι «αποδείξεις» που έχει, καταρρέουν η μια μετά την άλλην, δεν ακούει τη φωνή της λογικής. Αντίθετα, το εκλαμβάνει ως επιβεβαίωση πως όχι μόνο τον απατά ο σύντροφός του αλλά και καταφέρνει να κρύβεται αριστοτεχνικά. Όσο προσπαθεί ο σύντροφος να επιβεβαιώσει την πίστη του τόσο τροφοδοτεί τις υποψίες του εξαρτημένου. Αν συμπεριφερθεί γλυκά και τρυφερά το κάνει για να του  «ρίξει στάχτη στα μάτια». Αν αντιδράσει με θυμό ή αν αδιαφορήσει, το χρησιμοποιεί σαν άλλη μια απόδειξη της απιστίας του. Η παθολογική ζήλια πυροδοτεί έντονα συναισθήματα φόβου, θυμού, ανασφάλειας και εκδίκησης, βάζοντας τον εξαρτημένο σε ένα φαύλο κύκλο, όπου η ανασφάλεια πυροδοτεί τη ζήλια και η ζήλια δημιουργεί ακόμα εντονότερα συναισθήματα ανασφάλειας.
 Θα πρέπει να διευκρινίσουμε πως στις σχέσεις εξάρτησης η ζήλια δεν περιορίζεται στο φόβο της απάτης. Στρέφεται και απέναντι σε φίλους, οικογένεια, κοινωνικό περίγυρο, χόμπι και ενδιαφέροντα. Το εξαρτημένο άτομο αντιδρά απέναντι σε οποιοδήποτε άτομο ή κατάσταση «κλέβει» την προσοχή ή το χρόνο του συντρόφου. Οι σκηνές αφορούν συχνά φρασεολογία όπως «πάλι με τους φίλους σου θα βγεις;», «εμένα πότε θα με δεις;», «αν με αγαπούσες θα ήθελες να είσαι μόνο μαζί μου», «αν με αγαπούσες δεν θα περνούσες καλά χωρίς εμένα…».
ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ
Φυσικά μέσα από την εξαρτητική σχέση δεν ταλαιπωρείται μόνο ο άλλος. Και ο ίδιος ο εξαρτημένος υποφέρει. Εξαντλείται μέσα από την υπερπροσπάθεια να προλάβει τις ανάγκες του άλλου πριν εκείνος τις εκφράσει. Οι προσδοκίες του ματαιώνονται καθημερινά, μπορεί να κακοποιείται στη σχέση ψυχολογικά ή σωματικά και είναι πολύ εύκολα εκμεταλλεύσιμος και χειραγωγήσιμος. Φράσεις όπως «εάν δεν κάνεις αυτό θα φύγω», ακούγονται συχνά στις σχέσεις αυτές και ο εξαρτημένος κάθε φορά υποκύπτει για να μην αντιμετωπίσει την απώλεια. Η συναισθηματική ικανοποίηση, η χαρά και η πληρότητα είναι συναισθήματα που δεν εξαρτώνται από το ίδιο το άτομο αλλά από τη συμπεριφορά του άλλου, ενώ ποτέ δεν νιώθει πως έχει τον έλεγχο της ζωής του. Το σημαντικότερο ίσως πρόβλημα είναι πως ο εξαρτημένος χάνει την ελευθερία του, την ελευθερία να επιλέγει ποιον θα αγαπά αλλά και την ελευθερία να φύγει. Παγιδευμένο στο φαύλο κύκλο της απογοήτευσης το άτομο αυτό γίνεται όλο και πιο κτητικό, πιεστικό και αβοήθητο, κουράζει και απωθεί. Τελικά, σε μια μορφή αυτοεκπληρούμενης προφητείας, προκαλεί ακριβώς αυτό που προσπαθούσε να αποφύγει, την απώλεια.
ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΚΑΙ ΚΟΣΤΟΣ
Το οξύμωρο εδώ έγκειται στο γεγονός πως το εξαρτημένο άτομο αναζητά την απόλυτη, ουτοπική και άνευ όρων αγάπη από το σύντροφό του όταν το ίδιο αδυνατεί να αγαπήσει τον εαυτό του, ενώ παράλληλα δεν μπορεί και να προσφέρει την ίδια αγάπη στους άλλους. Η σχέση εξάρτησης όπως και κάθε άλλη εξάρτηση έχει συνέπειες και κόστος. Η σχέση νοσεί, ο σύντροφος ασφυκτιεί ή εκμεταλλεύεται, η προσωπική ελευθερία, η υγεία, η ευτυχία, οι φίλοι και η οικογένεια θυσιάζονται στη βωμό του εξαρτημένου έρωτα και της εμμονικής αναζήτησης για επιβεβαίωση μέσα από τους άλλους.

Θέκλα Βασιλείου, ψυχολόγος
Ιατρικό Κέντρο Σεξουαλικής Υγείας Θάνου Ασκητή
Περιοδικό Life, Τεύχος 57


Όταν η εξάρτηση γίνεται υπερβολή

Της Θέκλας Βασιλείου.
Ο συμβιβασμός ανάμεσα στο ζευγάρι αποτελεί το κλειδί για την επιβίωση της σχέσης, τι γίνεται όμως όταν ο ένας εκ των δύο εξαρτάται τόσο πολύ από τον άλλο που δεν υπολογίζει το κόστος και τις συνέπειες;
Μπαίνοντας σε μια σχέση η έννοια του συμβιβασμού και των αμοιβαίων υποχωρήσεων αποτελούν κλειδιά στη συμβίωση και στην ανάπτυξη μιας υγιούς και ελπιδοφόρας σχέσης. Η ικανότητά μας να δινόμαστε στον άλλον, να επενδύουμε συναισθηματικά και να του επιτρέπουμε να αποτελεί μέρος της ζωής μας είναι επίσης αναγκαία. Η  σκέψη «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα» έχει περάσει από το μυαλό του κάθε ερωτευμένου. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που πραγματικά δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τον άλλο, φτάνοντας συχνά στα όρια της υπερβολής σε μια προσπάθεια να κρατήσουν τη σχέση και το σύντροφο παρόντες στη ζωή τους, ανεξαρτήτως κόστους και συνεπειών. Τι συμβαίνει στις περιπτώσεις εκείνες που ο ένας σύντροφος είναι απόλυτα εξαρτημένος, δεν μπορεί να αντιληφθεί τον εαυτό του χωρίς τον άλλον, θυσιάζεται για την ευχαρίστηση του συντρόφου απαιτώντας ανάλογες συμπεριφορές, πνίγοντας και καταδυναστεύοντας την ανάγκη του άλλου για ανεξαρτησία;
ΠΡΟΤΙΜΑ ΤΗΝ ΚΑΚΗ ΣΧΕΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ
Το εξαρτημένο άτομο τρομοκρατείται με τη σκέψη να μείνει μόνο του, επομένως οποιαδήποτε σχέση είναι καλύτερη από τη μοναξιά, ακόμα και αν πρόκειται για κακή σχέση. Με άλλα λόγια ο σύντροφος δεν επιλέγεται με βάση αυτά που δύναται να προσφέρει και την ανιδιοτελή αγάπη, αλλά μέσα από την ανάγκη του ατόμου να καλύψει τα κενά του. Δυσκολεύεται να εμπιστευτεί τους άλλους με αποτέλεσμα να αμφιβάλει για την πίστη και την εντιμότητα του συντρόφου, ενεργώντας συνεχώς με σύμβουλο το φόβο της εγκατάλειψης. Προθυμοποιείται να κάνει πράγματα για τον άλλον ακόμα και αν του είναι δυσάρεστα ενώ εμφανίζει μεγάλη δυσκολία να θέσει όρια στην εκμετάλλευση και τις κακοποιητικές συμπεριφορές. Εξαιτίας της μεγάλης ανάγκης του για επιβεβαίωση, νιώθει συχνά ότι δεν εκτιμάται ο ίδιος ή η προσφορά του. Ο μη εξαρτημένος σύντροφος ακόμα και αν είναι δοσμένος στη σχέση, συχνά κουράζεται από την έλλειψη βοήθειας του άλλου, τη συνεχή ανάγκη του για επιβεβαίωση, τη ζηλότυπη συμπεριφορά, τις σκηνές. Στην αρχή της σχέσης όλες αυτές οι υπερβολές μπορεί να φαντάζουν γλυκές και χαριτωμένες, όταν όμως αυτό ενταθεί, γίνει ρουτίνα και καθημερινότητα παύει και να ελκύει.
Η ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗ ΖΗΛΙΑ
Ένα σημαντικό κεφάλαιο στις σχέσεις εξάρτησης είναι συνήθως και η ζήλια. Ο εξαρτημένος σύντροφος εφόσον επιζητά την αμέριστη προσοχή και τη συνεχή παρουσία του άλλου, συχνά καταλήγει να ζηλεύει παθολογικά. Οι ζηλοτυπικές συμπεριφορές είναι παράλογες, ακραίες και έντονες. Το άτομο παύει να στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα και αρχίζει να ερμηνεύει την πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα των δικών του (συνήθως λανθασμένων) πεποιθήσεων. Κατατρέχεται από τον εμμονικό φόβο πως ο σύντροφός του τον απατά, θα τον αφήσει, τον κοροϊδεύει, του λέει ψέματα. Η μόνιμη αμφισβήτηση της αφοσίωσης και των συναισθημάτων του συντρόφου, οδηγεί σε κινήσεις απελπισίας. Ο εξαρτημένος σύντροφος αρχίζει να ψάχνει το κινητό και τις τσέπες του συντρόφου για αποδεικτικά στοιχεία, κάνει συνεχόμενα τηλεφωνήματα για να διαπιστώσει πού βρίσκεται και αιφνίδιες εμφανίσεις για να τον «πιάσει στα πράσα», «ψαρεύει» τους φίλους του, ελέγχει τα λεπτά που άργησε να γυρίσει από τη δουλειά, κατηγορεί πως «ήσουν με άλλην/άλλον», παρακολουθήσεις και άλλα πολλά ευφάνταστα. Πριν το καταλάβει, το άτομο, έχει κυριευτεί σε τέτοιο βαθμό από την εμμονική του ζήλια, που πλέον οι σκέψεις και οι πράξεις του περιστρέφονται γύρω από την υποτιθέμενη απιστία. Ακόμα και όταν οι «αποδείξεις» που έχει, καταρρέουν η μια μετά την άλλην, δεν ακούει τη φωνή της λογικής. Αντίθετα, το εκλαμβάνει ως επιβεβαίωση πως όχι μόνο τον απατά ο σύντροφός του αλλά και καταφέρνει να κρύβεται αριστοτεχνικά. Όσο προσπαθεί ο σύντροφος να επιβεβαιώσει την πίστη του τόσο τροφοδοτεί τις υποψίες του εξαρτημένου. Αν συμπεριφερθεί γλυκά και τρυφερά το κάνει για να του  «ρίξει στάχτη στα μάτια». Αν αντιδράσει με θυμό ή αν αδιαφορήσει, το χρησιμοποιεί σαν άλλη μια απόδειξη της απιστίας του. Η παθολογική ζήλια πυροδοτεί έντονα συναισθήματα φόβου, θυμού, ανασφάλειας και εκδίκησης, βάζοντας τον εξαρτημένο σε ένα φαύλο κύκλο, όπου η ανασφάλεια πυροδοτεί τη ζήλια και η ζήλια δημιουργεί ακόμα εντονότερα συναισθήματα ανασφάλειας.
 Θα πρέπει να διευκρινίσουμε πως στις σχέσεις εξάρτησης η ζήλια δεν περιορίζεται στο φόβο της απάτης. Στρέφεται και απέναντι σε φίλους, οικογένεια, κοινωνικό περίγυρο, χόμπι και ενδιαφέροντα. Το εξαρτημένο άτομο αντιδρά απέναντι σε οποιοδήποτε άτομο ή κατάσταση «κλέβει» την προσοχή ή το χρόνο του συντρόφου. Οι σκηνές αφορούν συχνά φρασεολογία όπως «πάλι με τους φίλους σου θα βγεις;», «εμένα πότε θα με δεις;», «αν με αγαπούσες θα ήθελες να είσαι μόνο μαζί μου», «αν με αγαπούσες δεν θα περνούσες καλά χωρίς εμένα…».
ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ
Φυσικά μέσα από την εξαρτητική σχέση δεν ταλαιπωρείται μόνο ο άλλος. Και ο ίδιος ο εξαρτημένος υποφέρει. Εξαντλείται μέσα από την υπερπροσπάθεια να προλάβει τις ανάγκες του άλλου πριν εκείνος τις εκφράσει. Οι προσδοκίες του ματαιώνονται καθημερινά, μπορεί να κακοποιείται στη σχέση ψυχολογικά ή σωματικά και είναι πολύ εύκολα εκμεταλλεύσιμος και χειραγωγήσιμος. Φράσεις όπως «εάν δεν κάνεις αυτό θα φύγω», ακούγονται συχνά στις σχέσεις αυτές και ο εξαρτημένος κάθε φορά υποκύπτει για να μην αντιμετωπίσει την απώλεια. Η συναισθηματική ικανοποίηση, η χαρά και η πληρότητα είναι συναισθήματα που δεν εξαρτώνται από το ίδιο το άτομο αλλά από τη συμπεριφορά του άλλου, ενώ ποτέ δεν νιώθει πως έχει τον έλεγχο της ζωής του. Το σημαντικότερο ίσως πρόβλημα είναι πως ο εξαρτημένος χάνει την ελευθερία του, την ελευθερία να επιλέγει ποιον θα αγαπά αλλά και την ελευθερία να φύγει. Παγιδευμένο στο φαύλο κύκλο της απογοήτευσης το άτομο αυτό γίνεται όλο και πιο κτητικό, πιεστικό και αβοήθητο, κουράζει και απωθεί. Τελικά, σε μια μορφή αυτοεκπληρούμενης προφητείας, προκαλεί ακριβώς αυτό που προσπαθούσε να αποφύγει, την απώλεια.
ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΚΑΙ ΚΟΣΤΟΣ
Το οξύμωρο εδώ έγκειται στο γεγονός πως το εξαρτημένο άτομο αναζητά την απόλυτη, ουτοπική και άνευ όρων αγάπη από το σύντροφό του όταν το ίδιο αδυνατεί να αγαπήσει τον εαυτό του, ενώ παράλληλα δεν μπορεί και να προσφέρει την ίδια αγάπη στους άλλους. Η σχέση εξάρτησης όπως και κάθε άλλη εξάρτηση έχει συνέπειες και κόστος. Η σχέση νοσεί, ο σύντροφος ασφυκτιεί ή εκμεταλλεύεται, η προσωπική ελευθερία, η υγεία, η ευτυχία, οι φίλοι και η οικογένεια θυσιάζονται στη βωμό του εξαρτημένου έρωτα και της εμμονικής αναζήτησης για επιβεβαίωση μέσα από τους άλλους.

Θέκλα Βασιλείου, ψυχολόγος
Ιατρικό Κέντρο Σεξουαλικής Υγείας Θάνου Ασκητή
Περιοδικό Life, Τεύχος 57


Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2019

Η επί 29 συναπτά έτη αρχιφύλακας ενός εκ των αστυνομικών τμημάτων του Σικάγο, Betsy Brantner Smith, κυκλοφόρησε πρόσφατα βιβλίο-οδηγό στον οποίον συμβουλεύει τις εργαζόμενες γυναίκες πώς να επιβιώσουν στον ανδροκρατούμενο χώρο εργασίας.
Όπως η ίδια λέει στην εισαγωγή του βιβλίου «μακάρι να ήξερα στα 21 μου, όταν πρωτοέγινα αστυνομικός, πώς να λειτουργώ σε έναν τόσο ανδροκρατούμενο χώρο. Δεν θα προσπαθούσα συνεχώς να γίνω μία από αυτούς –όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα».
Δείτε τις τρεις σπουδαιότερες συμβουλές που δίνει στις γυναίκες που εργάζονται σε τέτοιους χώρους, σύμφωνα με τις διαφορές που εμφανίζουν τα δύο φύλα στον χώρο εργασίας τους.
-Σωματικές διαφορές
Οι γυναίκες δεν αποτελούνται απλά από διαφορετικά «μέρη» σε σχέση με τους άνδρες, αλλά έχουν και πολλές φυσικές διαφορές, οι οποίες επηρεάζουν, συχνά βελτιώνουν, τον τρόπο με τον οποίον δουλεύουν. Ενδεικτικά, οι γυναίκες έχουν στα χέρια το 60% της δύναμης των ανδρών, τα δάκτυλά τους είναι περίπου κατά έναν κόνδυλο πιο κοντά και -αυτό μάλλον το ξέρατε ήδη- οι γοφοί τους είναι πιο φαρδιοί. Έχουν χαμηλότερο κέντρο βάρους, καλύτερες αρθρώσεις και ελαστικότητα στη σπονδυλική στήλη, καθώς και εξαίρετη επιδεξιότητα στα χέρια. Όλες οι αισθήσεις των γυναικών, με εξαίρεση τη μετωπική όραση, είναι ανώτερες από αυτές των ανδρών. Η καλύτερη όραση της γυναίκας είναι η περιφερική. Οι γυναίκες ακούν καλύτερα, οι αισθήσεις της αφής και της όσφρησης είναι πιο ευαίσθητες, ενώ και η αίσθηση της γεύσης είναι πιο ακριβής.
Η Betsy Brantner Smith γράφει χαρακτηριστικά «αν εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να ακούμε πραγματικά, με όλες μας τις αισθήσεις, θα παρατηρήσουμε μικρές διαφορές στους ανθρώπους που θα μας βοηθήσουν να αντιλαμβανόμαστε μία κατάσταση με μεγαλύτερη ακρίβεια. Είναι αυτό που γνωρίζουμε ως «γυναικεία διαίσθηση». Το ότι είμαστε διαφορετικοί δεν σημαίνει ότι βρισκόμαστε σε μειονεκτική θέση». Το να γνωρίζουν την φυσιολογία τους μπορεί να βοηθήσει τις γυναίκες (και τους προϊσταμένους τους) να λάβουν πιο ενημερωμένες αποφάσεις σχετικά με τους μηχανισμούς εργασίας τους, τον εξοπλισμό του γραφείου τους, ακόμα και με το πληκτρολόγιό τους στον υπολογιστή.
-Επικοινωνιακές διαφορές
Στις γυναίκες αρέσει να μιλούν. Για την ακρίβεια, η επικοινωνία είναι σημαντικό κομμάτι της συναισθηματικής τους επιβίωσης. Ένας από τους λόγους για τους οποίους οι γυναίκες μιλούν είναι για να δεθούν. Οι γυναίκες μιλούν με ρυθμό περίπου 250 λέξεων ανά λεπτό, συγκριτικά με τον μέσο άνδρα που λέει περίπου 125 λέξεις ανά λεπτό. Οι άνδρες επιστρατεύουν περίπου 7.000 λέξεις καθημερινά για να μιλήσουν ή να γράψουν, ενώ ο ίδιος αριθμός για τις γυναίκες είναι τριπλάσιος. Οι γυναίκες έρχονται πολύ πιο συχνά σε οπτική επαφή από τους άνδρες, σταματούν αυτό που κάνουν για να ακούσουν τους άλλους και συνηθίζουν να περιμένουν να τελειώσει αυτός που μιλάει, για να συμμετέχουν και εκείνες στη συζήτηση. Οι γυναίκες, σε γενικές γραμμές, δεν δυσκολεύονται να μοιράζονται προσωπικές πληροφορίες, ενώ οι άνδρες τείνουν να κρατούν τα πράγματα «αυστηρά επαγγελματικά» σε ομαδικές συνευρέσεις.
«Κατανοώντας τις παραπάνω διαφορές θα βοηθήσει αρκετά τις γυναίκες να εργάζονται πιο επιτυχημένα με τους άνδρες, αλλά και με άλλες γυναίκες», λέει η Brantner Smith και συμβουλεύει. Αναγνωρίστε ότι σε μία ανδροκρατούμενη περίσταση, όπως ένα επαγγελματικό μίτινγκ, πρέπει να εκφράζετε σύντομες και εύστοχες δηλώσεις, αν θέλετε να σας ακούν. Μάθετε πώς να «διακόπτετε» ή να εισέρχεστε τη συζήτηση ευγενικά αλλά αποφασιστικά αν έχετε κάτι να πείτε και προσπαθήστε να μην τελειώνετε τις φράσεις με τόνο ερωτηματικό, που εκφράζει αμφιβολία. Περιορίστε την έκταση των e-mail σας σε δύο σύντομες παραγράφους και αν έχετε περισσότερες πληροφορίες να μοιραστείτε κάντε το με ένα συνημμένο αρχείο. Κρατήστε τα κουτσομπολιά μακριά από τον χώρο εργασίας και τις προσωπικές πληροφορίες στο ελάχιστον, μέχρι να βρεθείτε έξω με φίλους ή στο διάλειμμα από την δουλειά.
-Συγκρουσιακές διαφορές
Οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες στον χώρο εργασίες –είναι όμως και απαραίτητες γιατί από αυτές μπορεί να λυθούν προβλήματα ή να προκύψει κάτι παραγωγικό. Ωστόσο, οι άνδρες διαχειρίζονται τις συγκρούσεις με διαφορετικό τρόπο απ'ό,τι οι γυναίκες, και οι δεύτερες πρέπει να γνωρίζουν πώς να μοχλεύουν αυτές τις διαφορές προς όφελός τους. «Ελέγξτε τα συναισθήματά σας και μην επανέρχεστε σε γεγονότα του παρελθόντος», συμβουλεύει η Brantner Smith.
Και συνεχίζει «Αντίθετα, επικοινωνήστε με ευθύτητα: Αναγνωρίστε το πρόβλημα και πείτε 'ωραία, πώς προχωράμε τώρα παραπέρα;'. Μην εμπλακείτε σε προσωπικές επιθέσεις –κρατήστε τα πράγματα σε επαγγελματικό επίπεδο. Μην στέλνετε e-mail όταν είστε θυμωμένες και μην εκφράζετε συναισθήματα στα γραπτά σας κείμενα. Αφήστε τις μνησικακίες. Όταν μία σύγκρουση τελειώσει δώστε χέρια με τους συναδέλφους, σηκώστε το κεφάλι ψηλά και επιστρέψτε στη δουλειά. Πιστέψτε στην καταπληκτική δύναμη της συγχώρεσης και μάθετε να ξεπερνάτε καταστάσεις».
Είτε βρίσκεστε σε ανδροκρατούμενο χώρο εργασίας για έναν μήνα ή για μία δεκαετία, αναζητήστε και μάθετε από άλλους που όχι μόνο επιβίωσαν αλλά και ευδοκίμησαν!
Πηγή: Excelle.monster
Tags: Ψυχολογία


Πώς θα επιβιώσετε σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο εργασίας

Η επί 29 συναπτά έτη αρχιφύλακας ενός εκ των αστυνομικών τμημάτων του Σικάγο, Betsy Brantner Smith, κυκλοφόρησε πρόσφατα βιβλίο-οδηγό στον οποίον συμβουλεύει τις εργαζόμενες γυναίκες πώς να επιβιώσουν στον ανδροκρατούμενο χώρο εργασίας.
Όπως η ίδια λέει στην εισαγωγή του βιβλίου «μακάρι να ήξερα στα 21 μου, όταν πρωτοέγινα αστυνομικός, πώς να λειτουργώ σε έναν τόσο ανδροκρατούμενο χώρο. Δεν θα προσπαθούσα συνεχώς να γίνω μία από αυτούς –όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα».
Δείτε τις τρεις σπουδαιότερες συμβουλές που δίνει στις γυναίκες που εργάζονται σε τέτοιους χώρους, σύμφωνα με τις διαφορές που εμφανίζουν τα δύο φύλα στον χώρο εργασίας τους.
-Σωματικές διαφορές
Οι γυναίκες δεν αποτελούνται απλά από διαφορετικά «μέρη» σε σχέση με τους άνδρες, αλλά έχουν και πολλές φυσικές διαφορές, οι οποίες επηρεάζουν, συχνά βελτιώνουν, τον τρόπο με τον οποίον δουλεύουν. Ενδεικτικά, οι γυναίκες έχουν στα χέρια το 60% της δύναμης των ανδρών, τα δάκτυλά τους είναι περίπου κατά έναν κόνδυλο πιο κοντά και -αυτό μάλλον το ξέρατε ήδη- οι γοφοί τους είναι πιο φαρδιοί. Έχουν χαμηλότερο κέντρο βάρους, καλύτερες αρθρώσεις και ελαστικότητα στη σπονδυλική στήλη, καθώς και εξαίρετη επιδεξιότητα στα χέρια. Όλες οι αισθήσεις των γυναικών, με εξαίρεση τη μετωπική όραση, είναι ανώτερες από αυτές των ανδρών. Η καλύτερη όραση της γυναίκας είναι η περιφερική. Οι γυναίκες ακούν καλύτερα, οι αισθήσεις της αφής και της όσφρησης είναι πιο ευαίσθητες, ενώ και η αίσθηση της γεύσης είναι πιο ακριβής.
Η Betsy Brantner Smith γράφει χαρακτηριστικά «αν εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να ακούμε πραγματικά, με όλες μας τις αισθήσεις, θα παρατηρήσουμε μικρές διαφορές στους ανθρώπους που θα μας βοηθήσουν να αντιλαμβανόμαστε μία κατάσταση με μεγαλύτερη ακρίβεια. Είναι αυτό που γνωρίζουμε ως «γυναικεία διαίσθηση». Το ότι είμαστε διαφορετικοί δεν σημαίνει ότι βρισκόμαστε σε μειονεκτική θέση». Το να γνωρίζουν την φυσιολογία τους μπορεί να βοηθήσει τις γυναίκες (και τους προϊσταμένους τους) να λάβουν πιο ενημερωμένες αποφάσεις σχετικά με τους μηχανισμούς εργασίας τους, τον εξοπλισμό του γραφείου τους, ακόμα και με το πληκτρολόγιό τους στον υπολογιστή.
-Επικοινωνιακές διαφορές
Στις γυναίκες αρέσει να μιλούν. Για την ακρίβεια, η επικοινωνία είναι σημαντικό κομμάτι της συναισθηματικής τους επιβίωσης. Ένας από τους λόγους για τους οποίους οι γυναίκες μιλούν είναι για να δεθούν. Οι γυναίκες μιλούν με ρυθμό περίπου 250 λέξεων ανά λεπτό, συγκριτικά με τον μέσο άνδρα που λέει περίπου 125 λέξεις ανά λεπτό. Οι άνδρες επιστρατεύουν περίπου 7.000 λέξεις καθημερινά για να μιλήσουν ή να γράψουν, ενώ ο ίδιος αριθμός για τις γυναίκες είναι τριπλάσιος. Οι γυναίκες έρχονται πολύ πιο συχνά σε οπτική επαφή από τους άνδρες, σταματούν αυτό που κάνουν για να ακούσουν τους άλλους και συνηθίζουν να περιμένουν να τελειώσει αυτός που μιλάει, για να συμμετέχουν και εκείνες στη συζήτηση. Οι γυναίκες, σε γενικές γραμμές, δεν δυσκολεύονται να μοιράζονται προσωπικές πληροφορίες, ενώ οι άνδρες τείνουν να κρατούν τα πράγματα «αυστηρά επαγγελματικά» σε ομαδικές συνευρέσεις.
«Κατανοώντας τις παραπάνω διαφορές θα βοηθήσει αρκετά τις γυναίκες να εργάζονται πιο επιτυχημένα με τους άνδρες, αλλά και με άλλες γυναίκες», λέει η Brantner Smith και συμβουλεύει. Αναγνωρίστε ότι σε μία ανδροκρατούμενη περίσταση, όπως ένα επαγγελματικό μίτινγκ, πρέπει να εκφράζετε σύντομες και εύστοχες δηλώσεις, αν θέλετε να σας ακούν. Μάθετε πώς να «διακόπτετε» ή να εισέρχεστε τη συζήτηση ευγενικά αλλά αποφασιστικά αν έχετε κάτι να πείτε και προσπαθήστε να μην τελειώνετε τις φράσεις με τόνο ερωτηματικό, που εκφράζει αμφιβολία. Περιορίστε την έκταση των e-mail σας σε δύο σύντομες παραγράφους και αν έχετε περισσότερες πληροφορίες να μοιραστείτε κάντε το με ένα συνημμένο αρχείο. Κρατήστε τα κουτσομπολιά μακριά από τον χώρο εργασίας και τις προσωπικές πληροφορίες στο ελάχιστον, μέχρι να βρεθείτε έξω με φίλους ή στο διάλειμμα από την δουλειά.
-Συγκρουσιακές διαφορές
Οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες στον χώρο εργασίες –είναι όμως και απαραίτητες γιατί από αυτές μπορεί να λυθούν προβλήματα ή να προκύψει κάτι παραγωγικό. Ωστόσο, οι άνδρες διαχειρίζονται τις συγκρούσεις με διαφορετικό τρόπο απ'ό,τι οι γυναίκες, και οι δεύτερες πρέπει να γνωρίζουν πώς να μοχλεύουν αυτές τις διαφορές προς όφελός τους. «Ελέγξτε τα συναισθήματά σας και μην επανέρχεστε σε γεγονότα του παρελθόντος», συμβουλεύει η Brantner Smith.
Και συνεχίζει «Αντίθετα, επικοινωνήστε με ευθύτητα: Αναγνωρίστε το πρόβλημα και πείτε 'ωραία, πώς προχωράμε τώρα παραπέρα;'. Μην εμπλακείτε σε προσωπικές επιθέσεις –κρατήστε τα πράγματα σε επαγγελματικό επίπεδο. Μην στέλνετε e-mail όταν είστε θυμωμένες και μην εκφράζετε συναισθήματα στα γραπτά σας κείμενα. Αφήστε τις μνησικακίες. Όταν μία σύγκρουση τελειώσει δώστε χέρια με τους συναδέλφους, σηκώστε το κεφάλι ψηλά και επιστρέψτε στη δουλειά. Πιστέψτε στην καταπληκτική δύναμη της συγχώρεσης και μάθετε να ξεπερνάτε καταστάσεις».
Είτε βρίσκεστε σε ανδροκρατούμενο χώρο εργασίας για έναν μήνα ή για μία δεκαετία, αναζητήστε και μάθετε από άλλους που όχι μόνο επιβίωσαν αλλά και ευδοκίμησαν!
Πηγή: Excelle.monster
Tags: Ψυχολογία


Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2019

Του Εμμ. Πολυζόπουλου.
-Μύθος: Οι ψυχικές διαταραχές δεν είναι στην πραγματικότητα ασθένειες, όπως είναι ο διαβήτης ή τα καρδιακά νοσήματα.
-Αλήθεια: Οι ψυχικές διαταραχές είναι ασθένειες που χρειάζονται ιατρική αντιμετώπιση, όπως είναι ο διαβήτης ή τα καρδιακά νοσήματα. Η έρευνα έχει δείξει ότι για την εκδήλωση των ψυχικών διαταραχών ενέχονται γενετικοί, βιολογικοί και ψυχοκοινωνικοί παράγοντες οι οποίοι, συνήθως, μπορούν να αντιμετωπιστούν.
-Μύθος: Οι ψυχικές διαταραχές αφορούν ένα πολύ μικρό μέρος του πληθυσμού
-Αλήθεια: Οι ψυχικές διαταραχές αφορούν ένα αρκετά σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού, που από τις επιδημιολογικές μελέτες φαίνεται να είναι κοντά στο 20% του πληθυσμού. Επίσης απαντάται σε όλα τα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα και είναι ανεξάρτητο από φυλή, μόρφωση, οικονομική κατάσταση κλπ.
-Μύθος: Οι ψυχικές διαταραχές είναι το αποτέλεσμα κακής διαπαιδαγώγησης.
-Αλήθεια: Δεν υπάρχουν δεδομένα που να αποδεικνύουν ότι το οικογενειακό περιβάλλον, η ελλιπής διαπαιδαγώγηση ή η κακή ανατροφή προκαλούν σχιζοφρένεια. Ενώ αντίθετα υπάρχουν ερευνητικά στοιχεία που πιστοποιούν επαρκώς τα βιολογικά αίτια της νόσου.
-Μύθος: Οι ψυχικές διαταραχές εμφανίζονται στα «αδύναμα» άτομα.
-Αλήθεια: Οι ψυχικές διαταραχές, δεν εξαρτώνται από τον «χαρακτήρα» του ατόμου. Σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις, μια διαταραχή στην ανάπτυξη της προσωπικότητας μπορεί να λειτουργήσει ως προδιαθεσικός παράγοντας για την ανάπτυξη κάποιων ψυχικών διαταραχών. Όμως κοινή θέση της ψυχιατρικής επιστήμης είναι ότι οι ψυχικές διαταραχές οφείλονται σε ένα συνδυασμό βιολογικών, κοινωνικών και περιβαλλοντολογικών παραμέτρων που εν τέλει εκφράζονται με ανάπτυξη συμπτωμάτων. Η αναζήτηση κατάλληλης επιστημονικής βοήθειας, όχι μόνο δεν είναι ένδειξη αδυναμίας, αλλά αντίθετα είναι απόδειξη υπευθυνότητας και δύναμης χαρακτήρα του ατόμου και της οικογένειας του.
-Μύθος: Εάν κάποιος έχει μια ψυχική διαταραχή μπορεί να την αντιμετωπίσει μόνος του. Η επίσκεψη σε ειδικό ψυχικής υγείας με σκοπό την αναζήτηση βοήθειας είναι δείγμα προσωπικής αποτυχίας και αδυναμίας.
-Αλήθεια: Η σοβαρή ψυχική διαταραχή δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει μόνος του. Το να αγνοεί κανείς το πρόβλημα επίσης δεν βοηθάει. Χρειάζεται θάρρος για να ζητήσει κανείς βοήθεια. Η επιτυχής αντιμετώπιση των ψυχικών διαταραχών εξαρτάται άμεσα από το είδος της επιστημονικής βοήθειας που θα λάβουν οι ασθενείς και επίσης από το υποστηρικτικό τους περιβάλλον. Η συμμετοχή του ίδιου του ατόμου είναι προφανώς πολύ σημαντική όταν θα κληθεί να συνεργαστεί με το πλαίσιο που είναι επιφορτισμένο να τον βοηθήσει.
-Μύθος: Τα άτομα με σοβαρές ψυχικές διαταραχές, όπως η σχιζοφρένεια, μπορεί να είναι επικίνδυνα και βίαια.
-Αλήθεια: Οι στατιστικές δείχνουν ότι οι περιπτώσεις εκδήλωσης βίαιης συμπεριφοράς από άτομα που έχουν κάποια ψυχική διαταραχή δεν είναι περισσότερες από αυτές που συναντά κανείς στο γενικό πληθυσμό. Ιδιαίτερα, τα άτομα με σχιζοφρένεια εμφανίζουν ελαφρά αυξημένους δείκτες στα εγκλήματα βίας. Η βία όμως που σχετίζεται με τη σχιζοφρένεια οφείλεται κυρίως στη μη λήψη των φαρμάκων ή στην ακαταλληλότητα της θεραπείας και στην έλλειψη στήριξης και αποδοχής. Πιο συχνά, τα άτομα με ψυχικές διαταραχές βλάπτουν κυρίως τους εαυτούς τους άμεσα με αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές ή έμμεσα εξαιτίας της αυτοπαραίτησης τους.
-Μύθος: Σχιζοφρένεια σημαίνει διχασμένη προσωπικότητα και δεν υπάρχει τρόπος να αντιμετωπιστεί.
-Αλήθεια: Η σχιζοφρένεια δυστυχώς συγχέεται συχνά με τη «διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας». Στην πραγματικότητα η σχιζοφρένεια είναι μια διαταραχή του εγκεφάλου που εμφανίζεται με διαταραχές στη σκέψη και στο συναίσθημα. Τα άτομα που έχουν σχιζοφρένεια έχουν διάφορα συμπτώματα, μεταξύ των οποίων είναι η κοινωνική απόσυρση, οι ψευδαισθήσεις, οι παραληρητικές ιδέες. Η φαρμακοθεραπεία και οι ψυχοκοινωνικές θεραπείες έχουν βοηθήσει σημαντικά τα άτομα αυτά σε σημείο που να μπορούν να ζήσουν μια ικανοποιητική και παραγωγική ζωή.
-Μύθος: Άτομα που έχουν κάποια ψυχική διαταραχή πρέπει να παραμένουν σε Νοσοκομείο..
-Αλήθεια: Οι περιπτώσεις που χρειάζονται νοσηλεία είναι πραγματικά ελάχιστες όταν δεν μπορεί να επιτευχθεί συνεργασία με τον πάσχοντα, όταν υπάρχουν κίνδυνοι για την σωματική του ακεραιότητα και όταν δεν υπάρχει το κατάλληλο υποστηρικτικό οικογενειακό πλαίσιο. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις η νοσηλεία όχι μόνο δεν είναι απαραίτητη, αλλά πολλές φορές είναι επιβαρυντική για τον πάσχοντα, μια που ο Κοινωνικός Στιγματισμός είναι από τις σοβαρότερες παρενέργειες.
-Μύθος: Η κατάθλιψη οφείλεται σε αδυναμία του χαρακτήρα. Τα άτομα που έχουν κατάθλιψη θα μπορούσαν να απαλλαγούν από τα συμπτώματά τους αν το ήθελαν πραγματικά.
-Αλήθεια: Η κατάθλιψη δεν σχετίζεται με την τεμπελιά ή την αδυναμία του χαρακτήρα, αλλά σχετίζεται με αλλαγές στη δραστηριότητα του εγκεφάλου. Η φαρμακοθεραπεία και η ψυχοθεραπεία μπορούν να βοηθήσουν το άτομο να αναρρώσει.
-Μύθος: Η κατάθλιψη είναι μια φυσιολογική κατάσταση στους ηλικιωμένους.
-Αλήθεια: Η κατάθλιψη δεν αποτελεί μια φυσιολογική κατάσταση για τους ηλικιωμένους. Τα συμπτώματα κατάθλιψης στους ηλικιωμένους περιλαμβάνουν την έλλειψη ενδιαφέροντος για καθημερινές δραστηριότητες, διαταραχές ύπνου, όρεξης και μνήμης, αλλά και εξάρσεις θυμού ή αρνητισμού. Πολλές φορές στους ηλικιωμένους δε δίνεται η διάγνωση της κατάθλιψης. Για το λόγο αυτό είναι σημαντικό οι συγγενείς να αναγνωρίζουν το πρόβλημα και να ζητούν βοήθεια.
-Μύθος: Η κατάθλιψη και οι αγχώδεις διαταραχές δεν επηρεάζουν τα παιδιά και τους εφήβους.
-Αλήθεια: Τα παιδιά και οι έφηβοι μπορούν να εκδηλώσουν σοβαρές ψυχικές διαταραχές. Τα προβλήματα ψυχικής υγείας μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και στην αυτοκτονία όταν δεν αντιμετωπίζονται έγκαιρα. Οποιαδήποτε κουβέντα γύρω από την αυτοκτονία πρέπει πάντα να λαμβάνεται πολύ σοβαρά.
-Μύθος: Η χρήση τοξικών ουσιών είναι μια προσωπική επιλογή και δείχνει έλλειψη αυτοκυριαρχίας. Συνήθως τα άτομα που κάνουν χρήση ουσιών έχουν αδύναμο χαρακτήρα.
-Αλήθεια: Η χρήση τοξικών ουσιών είναι μια κατάσταση που συνδέεται με βιολογικούς, ψυχολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες, ενώ δεν έχει σχέση με το αν κάποιος είναι «καλός» ή «κακός».
-Μύθος: Η ηλεκτροσπασμοθεραπεία, γνωστή σαν ηλεκτροσόκ, είναι επίπονη και βάρβαρη.
-Αλήθεια: Η ηλεκτροσπασμοθεραπεία έχει βοηθήσει αρκετούς ανθρώπους με σοβαρή κλινική κατάθλιψη που δεν υποχωρεί. Χρησιμοποιείται όταν άλλες θεραπείες, όπως η φαρμακοθεραπεία και η ψυχοθεραπεία, δεν έχουν καταφέρει να φέρουν αποτέλεσμα ή όταν δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Τα άτομα που λαμβάνουν αυτού του είδους τη θεραπεία στη σύγχρονη ιατρική πρακτική, λαμβάνουν επίσης αναισθησία και έτσι δεν αισθάνονται πόνο κατά τη διάρκειά της.
-Μύθος: Οι ψυχικά ασθενείς, δεν βελτιώνονται ποτέ και η ασθένεια τους δεν γίνεται ποτέ καλά.
-Αλήθεια: Με την κατάλληλη βοήθεια, η μεγάλη πλειοψηφία των ψυχικά πασχόντων κατακτούν ξανά ένα μεγάλο μέρος της προηγούμενης λειτουργικότητας τους και σε αρκετές περιπτώσεις η ίαση είναι πλήρης.
-Μύθος: Οι ψυχίατροι δίνουν μόνο φάρμακα, ενώ την ψυχοθεραπεία την κάνουν μόνο οι ψυχολόγοι. Δεν υπάρχει περίπτωση η επίσκεψη στον ψυχίατρο να μην συνοδευτεί από σύσταση για φαρμακευτική αγωγή.
-Αλήθεια: Οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι ανήκουν στην αρκετά μεγάλη οικογένεια των επαγγελματιών ψυχικής υγείας (στην οποία επίσης ανήκουν οι κοινωνικοί λειτουργοί, ειδικοί νοσηλευτές, εργασιοθεραπευτές, λογοθεραπευτές κλπ). Την ψυχοθεραπεία μπορούν να εξασκήσουν μόνο εξειδικευμένοι προς τούτο επαγγελματίες ψυχικής υγείας ανεξάρτητα από την λοιπή επαγγελματική τους ταυτότητα. Οι ψυχοθεραπείες είναι πολλών ειδών και πρέπει να εφαρμόζεται πάντα αυτή που είναι κατάλληλη για το άτομο με ψυχολογικά προβλήματα σε συνάρτηση βεβαίως με την φύση των προβλημάτων του και την εκπαίδευση του ψυχοθεραπευτή...

15 ΜYΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛHΘΕΙΕΣ, ΓYΡΩ ΑΠO ΤΙΣ ΨΥΧΙΚEΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧEΣ

Του Εμμ. Πολυζόπουλου.
-Μύθος: Οι ψυχικές διαταραχές δεν είναι στην πραγματικότητα ασθένειες, όπως είναι ο διαβήτης ή τα καρδιακά νοσήματα.
-Αλήθεια: Οι ψυχικές διαταραχές είναι ασθένειες που χρειάζονται ιατρική αντιμετώπιση, όπως είναι ο διαβήτης ή τα καρδιακά νοσήματα. Η έρευνα έχει δείξει ότι για την εκδήλωση των ψυχικών διαταραχών ενέχονται γενετικοί, βιολογικοί και ψυχοκοινωνικοί παράγοντες οι οποίοι, συνήθως, μπορούν να αντιμετωπιστούν.
-Μύθος: Οι ψυχικές διαταραχές αφορούν ένα πολύ μικρό μέρος του πληθυσμού
-Αλήθεια: Οι ψυχικές διαταραχές αφορούν ένα αρκετά σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού, που από τις επιδημιολογικές μελέτες φαίνεται να είναι κοντά στο 20% του πληθυσμού. Επίσης απαντάται σε όλα τα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα και είναι ανεξάρτητο από φυλή, μόρφωση, οικονομική κατάσταση κλπ.
-Μύθος: Οι ψυχικές διαταραχές είναι το αποτέλεσμα κακής διαπαιδαγώγησης.
-Αλήθεια: Δεν υπάρχουν δεδομένα που να αποδεικνύουν ότι το οικογενειακό περιβάλλον, η ελλιπής διαπαιδαγώγηση ή η κακή ανατροφή προκαλούν σχιζοφρένεια. Ενώ αντίθετα υπάρχουν ερευνητικά στοιχεία που πιστοποιούν επαρκώς τα βιολογικά αίτια της νόσου.
-Μύθος: Οι ψυχικές διαταραχές εμφανίζονται στα «αδύναμα» άτομα.
-Αλήθεια: Οι ψυχικές διαταραχές, δεν εξαρτώνται από τον «χαρακτήρα» του ατόμου. Σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις, μια διαταραχή στην ανάπτυξη της προσωπικότητας μπορεί να λειτουργήσει ως προδιαθεσικός παράγοντας για την ανάπτυξη κάποιων ψυχικών διαταραχών. Όμως κοινή θέση της ψυχιατρικής επιστήμης είναι ότι οι ψυχικές διαταραχές οφείλονται σε ένα συνδυασμό βιολογικών, κοινωνικών και περιβαλλοντολογικών παραμέτρων που εν τέλει εκφράζονται με ανάπτυξη συμπτωμάτων. Η αναζήτηση κατάλληλης επιστημονικής βοήθειας, όχι μόνο δεν είναι ένδειξη αδυναμίας, αλλά αντίθετα είναι απόδειξη υπευθυνότητας και δύναμης χαρακτήρα του ατόμου και της οικογένειας του.
-Μύθος: Εάν κάποιος έχει μια ψυχική διαταραχή μπορεί να την αντιμετωπίσει μόνος του. Η επίσκεψη σε ειδικό ψυχικής υγείας με σκοπό την αναζήτηση βοήθειας είναι δείγμα προσωπικής αποτυχίας και αδυναμίας.
-Αλήθεια: Η σοβαρή ψυχική διαταραχή δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει μόνος του. Το να αγνοεί κανείς το πρόβλημα επίσης δεν βοηθάει. Χρειάζεται θάρρος για να ζητήσει κανείς βοήθεια. Η επιτυχής αντιμετώπιση των ψυχικών διαταραχών εξαρτάται άμεσα από το είδος της επιστημονικής βοήθειας που θα λάβουν οι ασθενείς και επίσης από το υποστηρικτικό τους περιβάλλον. Η συμμετοχή του ίδιου του ατόμου είναι προφανώς πολύ σημαντική όταν θα κληθεί να συνεργαστεί με το πλαίσιο που είναι επιφορτισμένο να τον βοηθήσει.
-Μύθος: Τα άτομα με σοβαρές ψυχικές διαταραχές, όπως η σχιζοφρένεια, μπορεί να είναι επικίνδυνα και βίαια.
-Αλήθεια: Οι στατιστικές δείχνουν ότι οι περιπτώσεις εκδήλωσης βίαιης συμπεριφοράς από άτομα που έχουν κάποια ψυχική διαταραχή δεν είναι περισσότερες από αυτές που συναντά κανείς στο γενικό πληθυσμό. Ιδιαίτερα, τα άτομα με σχιζοφρένεια εμφανίζουν ελαφρά αυξημένους δείκτες στα εγκλήματα βίας. Η βία όμως που σχετίζεται με τη σχιζοφρένεια οφείλεται κυρίως στη μη λήψη των φαρμάκων ή στην ακαταλληλότητα της θεραπείας και στην έλλειψη στήριξης και αποδοχής. Πιο συχνά, τα άτομα με ψυχικές διαταραχές βλάπτουν κυρίως τους εαυτούς τους άμεσα με αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές ή έμμεσα εξαιτίας της αυτοπαραίτησης τους.
-Μύθος: Σχιζοφρένεια σημαίνει διχασμένη προσωπικότητα και δεν υπάρχει τρόπος να αντιμετωπιστεί.
-Αλήθεια: Η σχιζοφρένεια δυστυχώς συγχέεται συχνά με τη «διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας». Στην πραγματικότητα η σχιζοφρένεια είναι μια διαταραχή του εγκεφάλου που εμφανίζεται με διαταραχές στη σκέψη και στο συναίσθημα. Τα άτομα που έχουν σχιζοφρένεια έχουν διάφορα συμπτώματα, μεταξύ των οποίων είναι η κοινωνική απόσυρση, οι ψευδαισθήσεις, οι παραληρητικές ιδέες. Η φαρμακοθεραπεία και οι ψυχοκοινωνικές θεραπείες έχουν βοηθήσει σημαντικά τα άτομα αυτά σε σημείο που να μπορούν να ζήσουν μια ικανοποιητική και παραγωγική ζωή.
-Μύθος: Άτομα που έχουν κάποια ψυχική διαταραχή πρέπει να παραμένουν σε Νοσοκομείο..
-Αλήθεια: Οι περιπτώσεις που χρειάζονται νοσηλεία είναι πραγματικά ελάχιστες όταν δεν μπορεί να επιτευχθεί συνεργασία με τον πάσχοντα, όταν υπάρχουν κίνδυνοι για την σωματική του ακεραιότητα και όταν δεν υπάρχει το κατάλληλο υποστηρικτικό οικογενειακό πλαίσιο. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις η νοσηλεία όχι μόνο δεν είναι απαραίτητη, αλλά πολλές φορές είναι επιβαρυντική για τον πάσχοντα, μια που ο Κοινωνικός Στιγματισμός είναι από τις σοβαρότερες παρενέργειες.
-Μύθος: Η κατάθλιψη οφείλεται σε αδυναμία του χαρακτήρα. Τα άτομα που έχουν κατάθλιψη θα μπορούσαν να απαλλαγούν από τα συμπτώματά τους αν το ήθελαν πραγματικά.
-Αλήθεια: Η κατάθλιψη δεν σχετίζεται με την τεμπελιά ή την αδυναμία του χαρακτήρα, αλλά σχετίζεται με αλλαγές στη δραστηριότητα του εγκεφάλου. Η φαρμακοθεραπεία και η ψυχοθεραπεία μπορούν να βοηθήσουν το άτομο να αναρρώσει.
-Μύθος: Η κατάθλιψη είναι μια φυσιολογική κατάσταση στους ηλικιωμένους.
-Αλήθεια: Η κατάθλιψη δεν αποτελεί μια φυσιολογική κατάσταση για τους ηλικιωμένους. Τα συμπτώματα κατάθλιψης στους ηλικιωμένους περιλαμβάνουν την έλλειψη ενδιαφέροντος για καθημερινές δραστηριότητες, διαταραχές ύπνου, όρεξης και μνήμης, αλλά και εξάρσεις θυμού ή αρνητισμού. Πολλές φορές στους ηλικιωμένους δε δίνεται η διάγνωση της κατάθλιψης. Για το λόγο αυτό είναι σημαντικό οι συγγενείς να αναγνωρίζουν το πρόβλημα και να ζητούν βοήθεια.
-Μύθος: Η κατάθλιψη και οι αγχώδεις διαταραχές δεν επηρεάζουν τα παιδιά και τους εφήβους.
-Αλήθεια: Τα παιδιά και οι έφηβοι μπορούν να εκδηλώσουν σοβαρές ψυχικές διαταραχές. Τα προβλήματα ψυχικής υγείας μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και στην αυτοκτονία όταν δεν αντιμετωπίζονται έγκαιρα. Οποιαδήποτε κουβέντα γύρω από την αυτοκτονία πρέπει πάντα να λαμβάνεται πολύ σοβαρά.
-Μύθος: Η χρήση τοξικών ουσιών είναι μια προσωπική επιλογή και δείχνει έλλειψη αυτοκυριαρχίας. Συνήθως τα άτομα που κάνουν χρήση ουσιών έχουν αδύναμο χαρακτήρα.
-Αλήθεια: Η χρήση τοξικών ουσιών είναι μια κατάσταση που συνδέεται με βιολογικούς, ψυχολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες, ενώ δεν έχει σχέση με το αν κάποιος είναι «καλός» ή «κακός».
-Μύθος: Η ηλεκτροσπασμοθεραπεία, γνωστή σαν ηλεκτροσόκ, είναι επίπονη και βάρβαρη.
-Αλήθεια: Η ηλεκτροσπασμοθεραπεία έχει βοηθήσει αρκετούς ανθρώπους με σοβαρή κλινική κατάθλιψη που δεν υποχωρεί. Χρησιμοποιείται όταν άλλες θεραπείες, όπως η φαρμακοθεραπεία και η ψυχοθεραπεία, δεν έχουν καταφέρει να φέρουν αποτέλεσμα ή όταν δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Τα άτομα που λαμβάνουν αυτού του είδους τη θεραπεία στη σύγχρονη ιατρική πρακτική, λαμβάνουν επίσης αναισθησία και έτσι δεν αισθάνονται πόνο κατά τη διάρκειά της.
-Μύθος: Οι ψυχικά ασθενείς, δεν βελτιώνονται ποτέ και η ασθένεια τους δεν γίνεται ποτέ καλά.
-Αλήθεια: Με την κατάλληλη βοήθεια, η μεγάλη πλειοψηφία των ψυχικά πασχόντων κατακτούν ξανά ένα μεγάλο μέρος της προηγούμενης λειτουργικότητας τους και σε αρκετές περιπτώσεις η ίαση είναι πλήρης.
-Μύθος: Οι ψυχίατροι δίνουν μόνο φάρμακα, ενώ την ψυχοθεραπεία την κάνουν μόνο οι ψυχολόγοι. Δεν υπάρχει περίπτωση η επίσκεψη στον ψυχίατρο να μην συνοδευτεί από σύσταση για φαρμακευτική αγωγή.
-Αλήθεια: Οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι ανήκουν στην αρκετά μεγάλη οικογένεια των επαγγελματιών ψυχικής υγείας (στην οποία επίσης ανήκουν οι κοινωνικοί λειτουργοί, ειδικοί νοσηλευτές, εργασιοθεραπευτές, λογοθεραπευτές κλπ). Την ψυχοθεραπεία μπορούν να εξασκήσουν μόνο εξειδικευμένοι προς τούτο επαγγελματίες ψυχικής υγείας ανεξάρτητα από την λοιπή επαγγελματική τους ταυτότητα. Οι ψυχοθεραπείες είναι πολλών ειδών και πρέπει να εφαρμόζεται πάντα αυτή που είναι κατάλληλη για το άτομο με ψυχολογικά προβλήματα σε συνάρτηση βεβαίως με την φύση των προβλημάτων του και την εκπαίδευση του ψυχοθεραπευτή...

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2019

Αγγελική Γουδέλη
Ψυχολόγος M.A. Επιχειρησιακή Ψυχολογία.
Η Αγγελική Γουδέλη, Ψυχολόγος M.A., εξηγεί για ποιους λόγους κρύβουμε μυστικά και λέμε ψέματα, καθώς και ποια είναι η επίδρασή τους στις σχέσεις μας.
Μυστικά και ψέματα, μπορεί να είναι ο τίτλος Χολιγουντιανής ταινίας αλλά όχι μόνο. Είναι δύο έννοιες που βρίσκονται σε όποια ανθρώπινη σχέση μπορεί να πάει ο νους μας: κυβερνώντων-πολιτών, συναδέλφων, ενός ζευγαριού, γονιού-παιδιού, φίλων, ακόμη και στην πιο στενή σχέση που έχουμε, αυτή με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αναρωτηθείτε για μια στιγμή “πόσο συχνά λέω ψέματα;” και “πόσα μυστικά έχω από τους κοντινούς μου ανθρώπους;”.  Σκεπτόμενοι τα δικά σας μυστικά και ψέματα κάποιοι θα αναστενάξουν από το βάρος που αυτά μπορεί να προκαλούν. Άλλοι θα χαμογελάσουν φέρνοντας στο μυαλό τους πράγματα τα οποία είναι αποκλειστικά δικά τους. Κι άλλοι θα σπεύσουν να πουν ότι είναι «ανοιχτό βιβλίο» και δε λένε ποτέ ψέματα στους αγαπημένους τους.
Όποια κι αν είναι η αντίδρασή σας, είναι γεγονός ότι τα μυστικά και τα ψέματα, είτε είναι μικρά, είτε μεγάλα, συναισθηματικά, πρακτικά ή επαγγελματικά, έχουν σταθερή θέση στην καθημερινότητά μας, ακόμα κι αν πολλές φορές δεν συνειδητοποιούμε καν ότι τα χρησιμοποιούμε. Από την πολύ απλή και συνηθισμένη απάντηση που δίνουμε στο Τι κάνεις; - Μια χαρά είμαι, τα “θετικά” κατά συνθήκη ψέματα όπως Είσαι το πιο έξυπνο παιδί/η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο, μέχρι τα μεγαλύτερα μυστικά και ψέματα που μπορεί να κλονίσουν την εμπιστοσύνη που έχει χτιστεί σε μια σχέση.
Σύμφωνα με σχετικές έρευνες (DePaulo & Kashy, 1996-1998) η συχνότητα με την οποία ψεύδονται οι ενήλικες είναι περίπου 1 έως 2 φορές την ημέρα υπολογίζοντας μόνο τα ψέματα που είχαν ως συνειδητό στόχο την εξαπάτηση ακόμη κι αν το κίνητρο ήταν κάποιος καλός σκοπός. Δεν φαίνεται να υπάρχει διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών στο πόσο συχνά ψεύδονται, και τα δύο φύλα είχαν πει ψέματα στο 30% των συνδιαλλαγών που διήρκησαν από 10 λεπτά και πάνω. Και αυτό το ποσοστό αυξάνεται σημαντικά σε δείγμα φοιτητών, όπου τα ευρήματα δείχνουν ότι λένε ψέματα μία στις δύο φορές που μιλάνε με τους γονείς τους!
Γιατί όμως έχουμε τόσο συχνή ανάγκη να αποκρύπτουμε την αλήθεια; Ή να παρουσιάζουμε μια παραποιημένη εκδοχή της; Πρώτα απ’ όλα είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι μαθαίνουμε από πολύ μικροί τα οφέλη της εξαπάτησης. Όταν μάθουμε ότι μια ζημιά μας έχει συνέπειες είναι πιθανό την επόμενη φορά να αποκρύψουμε την συμμετοχή μας σε αυτή, π.χ. δεν ξέρω πως έσπασε το βάζο, ώστε να συνεχίσουμε να έχουμε την εύνοια των γονιών. Ακόμα και για να πετύχουμε κάτι ως παιδιά μπορεί να χρησιμοποιήσουμε την εξαπάτηση, π.χ. δεν έχω φάει γλυκό σήμερα για να πάρουμε αυτό το επιπλέον απαγορευμένο σοκολατάκι.
Και αργότερα στη ζωή, ενώ το ψέμα έχει κακή φήμη και είναι κατακριτέο φαίνεται ότι η κοινωνία έμμεσα το προωθεί. Κάποιες φορές ένα μικρό ψέμα ή μυστικό φαίνεται να είναι μια καλή λύση για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας σύμφωνα με τους κοινωνικούς κανόνες. Για παράδειγμα εάν καθυστερήσουμε σε κάποιο επαγγελματικό ραντεβού οι συνέπειες ως προς την επαγγελματική μας εικόνα θα είναι μάλλον μικρότερες εάν πούμε κόλλησα στην κίνηση αντί να παραδεχτούμε ότι μας πήρε ο ύπνος. Και στις πιο προσωπικές μας σχέσεις μπορεί να φανεί πιο εύκολο να πούμε ένα ψέμα από το να γίνουμε ευάλωτοι ή να προκαλέσουμε μια σύγκρουση.
Κάτι ακόμα που φαίνεται να μας ωθεί να κρατήσουμε ένα μυστικό ή να πούμε ψέματα είναι για να προστατεύσουμε τα αισθήματα των άλλων. Με αυτόν τον τρόπο διευκολύνεται (έστω και ψευδώς ή/και προσωρινώς) η επικοινωνία μας μαζί τους ή ακόμη προσφέρουμε και υποστήριξη σε άλλους, π.χ. κάνοντας ένα κομπλιμέντο το οποίο δεν πιστεύουμε στην πραγματικότητα. Αυτού του είδους τα ψέματα είναι πιο συχνά προς τους οικείους μας και οι γυναίκες φαίνεται να είναι πιο επιρρεπείς στην χρήση τους σε σχέση με τους άντρες.
Φυσικά υπάρχουν και οι περιπτώσεις που τα ψέματα έχουν στόχο να βλάψουν άλλους ή να εξυπηρετήσουν καθαρά προσωπικά συμφέροντα. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούν τα ψέματα  οι πολιτικοί για να καλύψουν τη διαφθορά ή να χειραγωγήσουν τους πολίτες. Αυτή η διαδικασία έχει προφανείς οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις (φτώχεια, ανεργία, αίσθηση απελπισίας, θυμός, βία κ.α.) στις κοινωνίες του κόσμου σήμερα.
Κάποιες φορές η ένταση και η συχνότητα που λέγονται τα ψέματα συνιστούν κάποια παθολογία (μυθομανία). Αυτή η συμπεριφορά συνήθως γίνεται αντιληπτή από το περιβάλλον του “ψεύτη”, κυρίως εξαιτίας του πλήθους των ψεμάτων και του κραυγαλέου περιεχομένου τους που δημιουργούν σημαντική δυσκολία στην ανάπτυξη μιας ουσιαστική σχέσης οικειότητας.
Η οικειότητα έχει ως βασικό συστατικό της την εμπιστοσύνη. Και η εμπιστοσύνη είναι ακριβώς αυτή που φαίνεται να πλήττεται περισσότερο με ένα μικρό ή μεγάλο μυστικό/ψέμα, είτε αυτό αποκαλυφθεί είτε όχι. Εάν αποκαλυφθεί τότε ο άλλος χάνει την εμπιστοσύνη του σε εμάς, εάν δεν αποκαλυφθεί τότε κλονίζεται η εμπιστοσύνη μας στον εαυτό μας (“δεν είμαι αρκετά καλός-ή όπως είμαι, για να είμαι αποδεκτός-ή πρέπει να λέω ψέματα”) και μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο χαμηλής αυτοεκτίμησης και διαστρεβλωμένης εικόνας του εαυτού.
Αν και το κίνητρο μάλλον είναι ο ενστικτώδης φόβος μας ότι θα εκτεθούμε και θα ρισκάρουμε την αποδοχή των άλλων λέγοντας “την αλήθεια και μόνο την αλήθεια”, τελικά αυτό που αποφεύγουμε είναι να δείξουμε τον πραγματικό μας εαυτό κι έτσι, αυτό που πετυχαίνουμε είναι να εμποδίζουμε την ανάπτυξη της ίδιας της σχέσης που θέλουμε να προστατεύσουμε.


Γιατί κρύβω μυστικά και λέω ψέματα;

Αγγελική Γουδέλη
Ψυχολόγος M.A. Επιχειρησιακή Ψυχολογία.
Η Αγγελική Γουδέλη, Ψυχολόγος M.A., εξηγεί για ποιους λόγους κρύβουμε μυστικά και λέμε ψέματα, καθώς και ποια είναι η επίδρασή τους στις σχέσεις μας.
Μυστικά και ψέματα, μπορεί να είναι ο τίτλος Χολιγουντιανής ταινίας αλλά όχι μόνο. Είναι δύο έννοιες που βρίσκονται σε όποια ανθρώπινη σχέση μπορεί να πάει ο νους μας: κυβερνώντων-πολιτών, συναδέλφων, ενός ζευγαριού, γονιού-παιδιού, φίλων, ακόμη και στην πιο στενή σχέση που έχουμε, αυτή με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αναρωτηθείτε για μια στιγμή “πόσο συχνά λέω ψέματα;” και “πόσα μυστικά έχω από τους κοντινούς μου ανθρώπους;”.  Σκεπτόμενοι τα δικά σας μυστικά και ψέματα κάποιοι θα αναστενάξουν από το βάρος που αυτά μπορεί να προκαλούν. Άλλοι θα χαμογελάσουν φέρνοντας στο μυαλό τους πράγματα τα οποία είναι αποκλειστικά δικά τους. Κι άλλοι θα σπεύσουν να πουν ότι είναι «ανοιχτό βιβλίο» και δε λένε ποτέ ψέματα στους αγαπημένους τους.
Όποια κι αν είναι η αντίδρασή σας, είναι γεγονός ότι τα μυστικά και τα ψέματα, είτε είναι μικρά, είτε μεγάλα, συναισθηματικά, πρακτικά ή επαγγελματικά, έχουν σταθερή θέση στην καθημερινότητά μας, ακόμα κι αν πολλές φορές δεν συνειδητοποιούμε καν ότι τα χρησιμοποιούμε. Από την πολύ απλή και συνηθισμένη απάντηση που δίνουμε στο Τι κάνεις; - Μια χαρά είμαι, τα “θετικά” κατά συνθήκη ψέματα όπως Είσαι το πιο έξυπνο παιδί/η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο, μέχρι τα μεγαλύτερα μυστικά και ψέματα που μπορεί να κλονίσουν την εμπιστοσύνη που έχει χτιστεί σε μια σχέση.
Σύμφωνα με σχετικές έρευνες (DePaulo & Kashy, 1996-1998) η συχνότητα με την οποία ψεύδονται οι ενήλικες είναι περίπου 1 έως 2 φορές την ημέρα υπολογίζοντας μόνο τα ψέματα που είχαν ως συνειδητό στόχο την εξαπάτηση ακόμη κι αν το κίνητρο ήταν κάποιος καλός σκοπός. Δεν φαίνεται να υπάρχει διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών στο πόσο συχνά ψεύδονται, και τα δύο φύλα είχαν πει ψέματα στο 30% των συνδιαλλαγών που διήρκησαν από 10 λεπτά και πάνω. Και αυτό το ποσοστό αυξάνεται σημαντικά σε δείγμα φοιτητών, όπου τα ευρήματα δείχνουν ότι λένε ψέματα μία στις δύο φορές που μιλάνε με τους γονείς τους!
Γιατί όμως έχουμε τόσο συχνή ανάγκη να αποκρύπτουμε την αλήθεια; Ή να παρουσιάζουμε μια παραποιημένη εκδοχή της; Πρώτα απ’ όλα είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι μαθαίνουμε από πολύ μικροί τα οφέλη της εξαπάτησης. Όταν μάθουμε ότι μια ζημιά μας έχει συνέπειες είναι πιθανό την επόμενη φορά να αποκρύψουμε την συμμετοχή μας σε αυτή, π.χ. δεν ξέρω πως έσπασε το βάζο, ώστε να συνεχίσουμε να έχουμε την εύνοια των γονιών. Ακόμα και για να πετύχουμε κάτι ως παιδιά μπορεί να χρησιμοποιήσουμε την εξαπάτηση, π.χ. δεν έχω φάει γλυκό σήμερα για να πάρουμε αυτό το επιπλέον απαγορευμένο σοκολατάκι.
Και αργότερα στη ζωή, ενώ το ψέμα έχει κακή φήμη και είναι κατακριτέο φαίνεται ότι η κοινωνία έμμεσα το προωθεί. Κάποιες φορές ένα μικρό ψέμα ή μυστικό φαίνεται να είναι μια καλή λύση για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας σύμφωνα με τους κοινωνικούς κανόνες. Για παράδειγμα εάν καθυστερήσουμε σε κάποιο επαγγελματικό ραντεβού οι συνέπειες ως προς την επαγγελματική μας εικόνα θα είναι μάλλον μικρότερες εάν πούμε κόλλησα στην κίνηση αντί να παραδεχτούμε ότι μας πήρε ο ύπνος. Και στις πιο προσωπικές μας σχέσεις μπορεί να φανεί πιο εύκολο να πούμε ένα ψέμα από το να γίνουμε ευάλωτοι ή να προκαλέσουμε μια σύγκρουση.
Κάτι ακόμα που φαίνεται να μας ωθεί να κρατήσουμε ένα μυστικό ή να πούμε ψέματα είναι για να προστατεύσουμε τα αισθήματα των άλλων. Με αυτόν τον τρόπο διευκολύνεται (έστω και ψευδώς ή/και προσωρινώς) η επικοινωνία μας μαζί τους ή ακόμη προσφέρουμε και υποστήριξη σε άλλους, π.χ. κάνοντας ένα κομπλιμέντο το οποίο δεν πιστεύουμε στην πραγματικότητα. Αυτού του είδους τα ψέματα είναι πιο συχνά προς τους οικείους μας και οι γυναίκες φαίνεται να είναι πιο επιρρεπείς στην χρήση τους σε σχέση με τους άντρες.
Φυσικά υπάρχουν και οι περιπτώσεις που τα ψέματα έχουν στόχο να βλάψουν άλλους ή να εξυπηρετήσουν καθαρά προσωπικά συμφέροντα. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούν τα ψέματα  οι πολιτικοί για να καλύψουν τη διαφθορά ή να χειραγωγήσουν τους πολίτες. Αυτή η διαδικασία έχει προφανείς οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις (φτώχεια, ανεργία, αίσθηση απελπισίας, θυμός, βία κ.α.) στις κοινωνίες του κόσμου σήμερα.
Κάποιες φορές η ένταση και η συχνότητα που λέγονται τα ψέματα συνιστούν κάποια παθολογία (μυθομανία). Αυτή η συμπεριφορά συνήθως γίνεται αντιληπτή από το περιβάλλον του “ψεύτη”, κυρίως εξαιτίας του πλήθους των ψεμάτων και του κραυγαλέου περιεχομένου τους που δημιουργούν σημαντική δυσκολία στην ανάπτυξη μιας ουσιαστική σχέσης οικειότητας.
Η οικειότητα έχει ως βασικό συστατικό της την εμπιστοσύνη. Και η εμπιστοσύνη είναι ακριβώς αυτή που φαίνεται να πλήττεται περισσότερο με ένα μικρό ή μεγάλο μυστικό/ψέμα, είτε αυτό αποκαλυφθεί είτε όχι. Εάν αποκαλυφθεί τότε ο άλλος χάνει την εμπιστοσύνη του σε εμάς, εάν δεν αποκαλυφθεί τότε κλονίζεται η εμπιστοσύνη μας στον εαυτό μας (“δεν είμαι αρκετά καλός-ή όπως είμαι, για να είμαι αποδεκτός-ή πρέπει να λέω ψέματα”) και μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο χαμηλής αυτοεκτίμησης και διαστρεβλωμένης εικόνας του εαυτού.
Αν και το κίνητρο μάλλον είναι ο ενστικτώδης φόβος μας ότι θα εκτεθούμε και θα ρισκάρουμε την αποδοχή των άλλων λέγοντας “την αλήθεια και μόνο την αλήθεια”, τελικά αυτό που αποφεύγουμε είναι να δείξουμε τον πραγματικό μας εαυτό κι έτσι, αυτό που πετυχαίνουμε είναι να εμποδίζουμε την ανάπτυξη της ίδιας της σχέσης που θέλουμε να προστατεύσουμε.


Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2019

Δεν έχει σημασία σε πιο μέρος του πλανήτη μένετε λοιπόν γιατί έχει επιστημονικά διαπιστωθεί ότι οι γυναίκες πλήττονται από την νόσο περισσότερο από τους άνδρες!
Στο ερώτημα τι συμβαίνει τελικά, γιατί τόσες πολλές γυναίκες είναι καταθλιπτικές, οι ερευνητές απαντούν με την θεωρία ότι οι γυναίκες είναι ομάδα υψηλού κινδύνου δεδομένου του συνδυασμού βιολογικών και γενετικών παραγόντων, συμπεριλαμβανομένων και των ορμονικών αλλαγών στην έμμηνο ρύση, κλιμακτήριο και εμμηνόπαυση.
Περίπου 7 εκατομμύρια γυναικών στις Ηνωμένες Πολιτείες πάσχουν από κατάθλιψη σύμφωνα με την Εθνική Οργάνωση Ψυχικής Υγείας και μερικοί ερευνητές εκτιμούν ότι μια στις τρεις γυναίκες με κατάθλιψη έχει διαγνωστεί σωστά.
Οι διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών με κατάθλιψη ξεκινούν από την εφηβική ηλικία. Πριν την εφηβεία τα ποσοστά της κατάθλιψης διαφέρουν σε περιορισμένο βαθμό μεταξύ αγοριών και κοριτσιών. Όμως στις ηλικίες 11 έως 13 τα ποσοστά ανεβαίνουν και στην ηλικία των 15 τα κορίτσια έχουν βιώσει ένα μείζων καταθλιπτικό επεισόδιο σε διπλάσιο ποσοστό συγκριτικά με τα αγόρια. Τα κορίτσια του γυμνασίου παρουσιάζουν επίσης υψηλοτέρα ποσοστά κατάθλιψης, διαταραχές σίτισης, και αγχώδεις διαταραχές.
Δεν έχει σημασία σε πιο μέρος του πλανήτη μένετε λοιπόν γιατί έχει επιστημονικά διαπιστωθεί ότι οι γυναίκες πλήττονται από την νόσο περισσότερο από τους άνδρες υποστηρίζει η Kimberly Yonkers, του τμήματος ψυχιατρικής και διευθύντρια της ομάδας έρευνας και αντιμετώπισης του Προεμμηνοριακού Συνδρόμου του Πανεπιστημίου Yale. Όπως επίσης οι έρευνες όσον αφορά στη Διπολική διαταραχή οι άνδρες φαίνεται να πλήττονται περισσότερο από την μανία και οι γυναίκες από κατάθλιψη.
Αλλοι παράγοντες που ενοχοποιήθηκαν επίσης ήταν το εργασιακό στρες, οι οικογενειακές υποχρεώσεις και οι κοινωνικοί ρόλοι.
Η Yonkers πιστεύει ότι οι ρίζες της γυναικείας κατάθλιψης μπορούν να ανιχνευτούν στην παιδική ηλικία, αποδιδόμενες σε ένα μεγάλο μέρος στο άγχος. «Το ποσοστό άγχους στα παιδιά είναι περισσότερο υψηλό στα κορίτσια από ότι στα αγόρια της ίδιας ηλικίας και οι έρευνες υπαινίσσονται ότι το άγχος προδιαθέτει τα άτομα σε κατάθλιψη» υποστηρίζει η Yonkers.
Παρά ότι οι άντρες και οι γυναίκες μπορεί να έχουν ίδια συμπτώματα όταν αισθάνονται κατάθλιψη, τα αντιλαμβάνονται διαφορετικά. Η  Melodie Morgan-Minott τέως πρόεδρος του ψυχιατρικού συλλόγου του Οχάιο,  υποστηρίζει ότι «οι γυναίκες αντιλαμβάνονται περισσότερο ότι είναι διαρκώς κουρασμένες, νιώθουν συναισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης, ανημποριάς  και απελπισίας. Έχουν επίσης δυσκολία στη λήψη αποφάσεων».
Αντίθετα οι άντρες θα δουν κάποιον ειδικό όταν  θα δυσκολεύονται στην εργασία τους ή όταν δεν θα είναι αποδοτικοί όσον αφορά στην σεξουαλικότητα τους. Από την άλλη οι γυναίκες χρειάζονται χρόνο για να οργανωθούν, δηλαδή να πάνε σε κάποιον ειδικό για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.
Ένας από τους λόγους που οι γυναίκες δεν ζητούν βοήθεια είναι και η αντίληψη ότι όσο μεγαλώνουν και δεδομένης της εμμηνόπαυσης θεωρούν την κατάθλιψη ως ένα φυσικό επακόλουθο, αποδίδοντας το στις ορμόνες .
-Τα Καλά Νέα
Τα καλά Νέα για τις γυναίκες είναι ότι η κατάθλιψη θεραπεύεται αρκεί να ζητήσει κανείς την κατάλληλη βοήθεια.
Η Morgan-Minott  συμβουλεύει τις γυναίκες που πάσχουν από κατάθλιψη να χρησιμοποιήσουν όλα τα θεραπευτικά εργαλεία που είναι διαθέσιμα – φαρμακευτική αντιμετώπιση και συμβουλευτική από ψυχολόγους. Οι πιο πρόσφατες έρευνες δείχνουν καλύτερα αποτελέσματα στην αντιμετώπιση της κατάθλιψης με τον συνδυασμό φαρμάκων και ψυχοθεραπείας.
-Κάντε κάτι!
• Αν νιώθετε λυπημένη, αγχώδης ή χωρίς διάθεση, αν κοιμάστε λίγο, ξυπνάτε πολύ νωρίς το πρωί ή το αντίθετο, κοιμάστε υπερβολικά
• Αν έχει μειωθεί η όρεξη σας ή αντίθετα έχει αυξηθεί και έχετε πάρει βάρος
• Αν νιώθετε συνεχώς νευρική και ανήσυχη
• Αν τα σωματικά συμπτώματα και σωματικοί  πόνοι δεν περνούν παρ΄όλη την θεραπεία που κάνατε
• Αν κάνετε αρνητικές σκέψεις ότι η ζωή δεν έχει ενδιαφέρον και όλα σας φαίνονται μαύρα
Μην περιμένετε, κάντε κάτι, σταματήστε τον φαύλο κύκλο της άρνησης, σκεφτείτε θετικά, συμβουλευτείτε τον γιατρό σας ή τον ψυχολόγο σας!

Η Κατάθλιψη μια Γυναικεία Υπόθεση

Δεν έχει σημασία σε πιο μέρος του πλανήτη μένετε λοιπόν γιατί έχει επιστημονικά διαπιστωθεί ότι οι γυναίκες πλήττονται από την νόσο περισσότερο από τους άνδρες!
Στο ερώτημα τι συμβαίνει τελικά, γιατί τόσες πολλές γυναίκες είναι καταθλιπτικές, οι ερευνητές απαντούν με την θεωρία ότι οι γυναίκες είναι ομάδα υψηλού κινδύνου δεδομένου του συνδυασμού βιολογικών και γενετικών παραγόντων, συμπεριλαμβανομένων και των ορμονικών αλλαγών στην έμμηνο ρύση, κλιμακτήριο και εμμηνόπαυση.
Περίπου 7 εκατομμύρια γυναικών στις Ηνωμένες Πολιτείες πάσχουν από κατάθλιψη σύμφωνα με την Εθνική Οργάνωση Ψυχικής Υγείας και μερικοί ερευνητές εκτιμούν ότι μια στις τρεις γυναίκες με κατάθλιψη έχει διαγνωστεί σωστά.
Οι διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών με κατάθλιψη ξεκινούν από την εφηβική ηλικία. Πριν την εφηβεία τα ποσοστά της κατάθλιψης διαφέρουν σε περιορισμένο βαθμό μεταξύ αγοριών και κοριτσιών. Όμως στις ηλικίες 11 έως 13 τα ποσοστά ανεβαίνουν και στην ηλικία των 15 τα κορίτσια έχουν βιώσει ένα μείζων καταθλιπτικό επεισόδιο σε διπλάσιο ποσοστό συγκριτικά με τα αγόρια. Τα κορίτσια του γυμνασίου παρουσιάζουν επίσης υψηλοτέρα ποσοστά κατάθλιψης, διαταραχές σίτισης, και αγχώδεις διαταραχές.
Δεν έχει σημασία σε πιο μέρος του πλανήτη μένετε λοιπόν γιατί έχει επιστημονικά διαπιστωθεί ότι οι γυναίκες πλήττονται από την νόσο περισσότερο από τους άνδρες υποστηρίζει η Kimberly Yonkers, του τμήματος ψυχιατρικής και διευθύντρια της ομάδας έρευνας και αντιμετώπισης του Προεμμηνοριακού Συνδρόμου του Πανεπιστημίου Yale. Όπως επίσης οι έρευνες όσον αφορά στη Διπολική διαταραχή οι άνδρες φαίνεται να πλήττονται περισσότερο από την μανία και οι γυναίκες από κατάθλιψη.
Αλλοι παράγοντες που ενοχοποιήθηκαν επίσης ήταν το εργασιακό στρες, οι οικογενειακές υποχρεώσεις και οι κοινωνικοί ρόλοι.
Η Yonkers πιστεύει ότι οι ρίζες της γυναικείας κατάθλιψης μπορούν να ανιχνευτούν στην παιδική ηλικία, αποδιδόμενες σε ένα μεγάλο μέρος στο άγχος. «Το ποσοστό άγχους στα παιδιά είναι περισσότερο υψηλό στα κορίτσια από ότι στα αγόρια της ίδιας ηλικίας και οι έρευνες υπαινίσσονται ότι το άγχος προδιαθέτει τα άτομα σε κατάθλιψη» υποστηρίζει η Yonkers.
Παρά ότι οι άντρες και οι γυναίκες μπορεί να έχουν ίδια συμπτώματα όταν αισθάνονται κατάθλιψη, τα αντιλαμβάνονται διαφορετικά. Η  Melodie Morgan-Minott τέως πρόεδρος του ψυχιατρικού συλλόγου του Οχάιο,  υποστηρίζει ότι «οι γυναίκες αντιλαμβάνονται περισσότερο ότι είναι διαρκώς κουρασμένες, νιώθουν συναισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης, ανημποριάς  και απελπισίας. Έχουν επίσης δυσκολία στη λήψη αποφάσεων».
Αντίθετα οι άντρες θα δουν κάποιον ειδικό όταν  θα δυσκολεύονται στην εργασία τους ή όταν δεν θα είναι αποδοτικοί όσον αφορά στην σεξουαλικότητα τους. Από την άλλη οι γυναίκες χρειάζονται χρόνο για να οργανωθούν, δηλαδή να πάνε σε κάποιον ειδικό για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.
Ένας από τους λόγους που οι γυναίκες δεν ζητούν βοήθεια είναι και η αντίληψη ότι όσο μεγαλώνουν και δεδομένης της εμμηνόπαυσης θεωρούν την κατάθλιψη ως ένα φυσικό επακόλουθο, αποδίδοντας το στις ορμόνες .
-Τα Καλά Νέα
Τα καλά Νέα για τις γυναίκες είναι ότι η κατάθλιψη θεραπεύεται αρκεί να ζητήσει κανείς την κατάλληλη βοήθεια.
Η Morgan-Minott  συμβουλεύει τις γυναίκες που πάσχουν από κατάθλιψη να χρησιμοποιήσουν όλα τα θεραπευτικά εργαλεία που είναι διαθέσιμα – φαρμακευτική αντιμετώπιση και συμβουλευτική από ψυχολόγους. Οι πιο πρόσφατες έρευνες δείχνουν καλύτερα αποτελέσματα στην αντιμετώπιση της κατάθλιψης με τον συνδυασμό φαρμάκων και ψυχοθεραπείας.
-Κάντε κάτι!
• Αν νιώθετε λυπημένη, αγχώδης ή χωρίς διάθεση, αν κοιμάστε λίγο, ξυπνάτε πολύ νωρίς το πρωί ή το αντίθετο, κοιμάστε υπερβολικά
• Αν έχει μειωθεί η όρεξη σας ή αντίθετα έχει αυξηθεί και έχετε πάρει βάρος
• Αν νιώθετε συνεχώς νευρική και ανήσυχη
• Αν τα σωματικά συμπτώματα και σωματικοί  πόνοι δεν περνούν παρ΄όλη την θεραπεία που κάνατε
• Αν κάνετε αρνητικές σκέψεις ότι η ζωή δεν έχει ενδιαφέρον και όλα σας φαίνονται μαύρα
Μην περιμένετε, κάντε κάτι, σταματήστε τον φαύλο κύκλο της άρνησης, σκεφτείτε θετικά, συμβουλευτείτε τον γιατρό σας ή τον ψυχολόγο σας!

Έχεις πιάσει ποτέ τον εαυτό σου να βιώνει μια κατάσταση ως μια οδυνηρή δοκιμασία, την ίδια στιγμή που κάποιος άλλος την χαρακτηρίζει ως ελάχιστα ενοχλητική; Έχεις νιώσει ποτέ πως όλα πάνε στραβά στη ζωή σου, έως ότου ακούς τα προβλήματα κάποιου άλλου και συνειδητοποιείς πως οι δυσκολίες που αντιμετωπίζεις δεν είναι τελικά τόσο τρομερές; Έχεις έρθει ποτέ αντιμέτωπος με μια πρόκληση στη ζωή σου η οποία αρχικά φάνταζε αρνητική, αλλά που τελικά ήταν προς όφελός σου, με αποτέλεσμα κοιτώντας πίσω να την αξιολογήσεις ως κάτι θετικό που σου συνέβη; Όλες αυτές οι καταστάσεις έχουν να κάνουν με αυτό που στην ψυχολογία ονομάζεται: «αναπλαισίωση».
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΠΛΑΙΣΙΩΣΗ;
Η αναπλαισίωση είναι ένας τρόπος να βλέπεις τα γεγονότα και τις καταστάσεις από διαφορετική οπτική γωνιά και έτσι να αλλάζεις τον τρόπο που τα βιώνεις. Ένα στρεσογόνο γεγονός, για παράδειγμα, μπορεί να αντιμετωπιστεί ως «απειλή» και να σε κάνει να βιώσεις άγχος, θυμό, ματαίωση ή ως «πρόκληση», δίνοντάς σου ικανοποίηση, αισιοδοξία, δύναμη. Σκέψου μια πραγματικά δύσκολη μέρα. Θέλεις να κυριαρχήσουν μέσα σου σκέψεις όπως: «Είμαι πραγματικά άτυχος», «Αυτό είναι μεγάλη αδικία», «Όλα στραβά μου πηγαίνουν» ή να την αντιμετωπίσεις ως ένα μικρό σημείο καμπής σε μια γενικά επιτυχημένη ζωή;
Η αναπλαισίωση είναι ένας τρόπος με τον οποίο μπορείς να αλλάξεις τις αντιλήψεις σου για τις δυσκολίες της ζωής, έτσι ώστε να αποφύγεις τη βίωση υψηλών επιπέδων στρες και να δημιουργήσεις μια πιο θετική στάση για τη ζωή, κάνοντας τις αλλαγές που πραγματικά χρειάζεσαι.
ΠΩΣ Η ΑΝΑΠΛΑΙΣΙΩΣΗ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΟ ΣΤΡΕΣ;
Η τεχνική της αναπλαισίωσης μπορεί να αλλάξει τις φυσιολογικές αντιδράσεις του οργανισμού σου στο στρες, γιατί τα σωματικά συμπτώματα του στρες δεν προκαλούνται τόσο από τα πραγματικά γεγονότα, όσο από αυτό που ονομάζουμε «αντιλαμβανόμενο στρες» (perceived stress). Εάν νιώσεις κάποιου είδους απειλή – σωματική ή ψυχολογική – εξαιτίας ενός γεγονότος, ο οργανισμός σου θα προετοιμαστεί για «μάχη ή φυγή» (fight or flight). Όμως, το σύστημα του στρες μπορεί να παραμείνει ενεργοποιημένο ακόμα κι όταν το γεγονός που το πυροδότησε έχει πια περάσει, με αποτέλεσμα να συνεχίσεις να βιώνεις τις αρνητικές του συνέπειες, ειδικά εάν δεν έχεις μάθει να εφαρμόζεις κάποιες τεχνικές χαλάρωσης. Μέσω της αναπλαισίωσης, μειώνεις τα γεγονότα που αντιλαμβάνεσαι ως απειλητικά και έτσι διευκολύνεται η διαδικασία της χαλάρωσης.
ΜΕΡΙΚΕΣ ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ:
Αναγνώρισε τις αρνητικές σου σκέψεις. Συχνά είναι δύσκολο να αντιληφθείς τις αρνητικές σκέψεις ή τα καταστροφολογικά σενάρια που κάνεις, γιατί γίνονται τόσο αυτόματα που μοιάζουν σαν κομμάτι του εαυτού σου. Κράτα ένα ημερολόγιο όπου θα καταγράφεις τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζεις, καθώς και τις αρνητικές σκέψεις που πυροδοτούν
Έλεγξε το κατά πόσο οι αρνητικές σου σκέψεις ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, βάσει πάντα ενδείξεων. Μήπως υπάρχει και κάποιος άλλος τρόπος για να ερμηνεύσεις το ίδιο γεγονός; Ποιος τρόπος αντιμετώπισης της κατάστασης είναι πιο εποικοδομητικός; Ένα παράδειγμα:
ΓΕΓΟΝΟΣ: Τηλεφώνησα στην φίλη μου την Ελένη και δεν το σήκωσε
ΣΚΕΨΕΙΣ: «Μάλλον με θεωρεί βαρετή», «Προσπαθεί να με αποφύγει ευγενικά», «Ποτέ δε θα αποκτήσω μία πραγματική φίλη»
ΝΕΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ: «Η Ελένη μου προτείνει πολλές φορές να βγούμε παρέα», «Είναι πιθανό να είχε δουλειά και να με καλέσει αργότερα»
Αντί να συνεχίσεις να βλέπεις τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούσες μέχρι σήμερα, αμφισβήτησε την κάθε αρνητική σου σκέψη και δες εάν μπορείς να υιοθετήσεις εναλλακτικές σκέψεις που ταιριάζουν στην περίπτωσή σου, αλλά αντανακλούν μια πιο θετική θεώρηση των πραγμάτων
Αντικατάστησε τις σκέψεις σου με νέες, πιο θετικές. Ψάξε για τα οφέλη από κάθε κατάσταση, ακόμα και από την πιο άσχημη. Κάνε σκέψεις που να ανταποκρίνονται μεν των περιστάσεων, αλλά που θα είναι λιγότερο φορτισμένες αρνητικά. Σε αυτό μπορεί να σε βοηθήσει και η θετική διατύπωση των σκέψεών σου. Πες, για παράδειγμα, «Μπορώ να τα καταφέρω, αλλά θα χρειαστεί προσπάθεια», αντί «Δεν μπορώ να το κάνω»
Μπορεί να μην το πιστεύεις, αλλά ο διαφορετικός τρόπος που διατυπώνεις τις σκέψεις σου είναι ικανός να σου αλλάξει τη ζωή! Δοκίμασέ το!
-Ελπίδα Μ. Παναγιωτουνάκου
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια
Ειδ. Αιγινήτειο Παν/κο νοσ.
Diploma in Dyslexia
Msc Έλεγχος του Στρες και Προαγωγή της Υγείας
Ιατρική Αθηνών
Τηλ.: 210 81 41 570, Κιν.: 697 40 12 477
Ανοίξεως – Σταμάτας 2, Άνοιξη
Web page:
http://www.wix.com/elpidapan/panagiotounakou


ΣΤΡΕΣ: ΠΡΟΚΛΗΣΗ ή ΑΠΕΙΛΗ;

Έχεις πιάσει ποτέ τον εαυτό σου να βιώνει μια κατάσταση ως μια οδυνηρή δοκιμασία, την ίδια στιγμή που κάποιος άλλος την χαρακτηρίζει ως ελάχιστα ενοχλητική; Έχεις νιώσει ποτέ πως όλα πάνε στραβά στη ζωή σου, έως ότου ακούς τα προβλήματα κάποιου άλλου και συνειδητοποιείς πως οι δυσκολίες που αντιμετωπίζεις δεν είναι τελικά τόσο τρομερές; Έχεις έρθει ποτέ αντιμέτωπος με μια πρόκληση στη ζωή σου η οποία αρχικά φάνταζε αρνητική, αλλά που τελικά ήταν προς όφελός σου, με αποτέλεσμα κοιτώντας πίσω να την αξιολογήσεις ως κάτι θετικό που σου συνέβη; Όλες αυτές οι καταστάσεις έχουν να κάνουν με αυτό που στην ψυχολογία ονομάζεται: «αναπλαισίωση».
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΠΛΑΙΣΙΩΣΗ;
Η αναπλαισίωση είναι ένας τρόπος να βλέπεις τα γεγονότα και τις καταστάσεις από διαφορετική οπτική γωνιά και έτσι να αλλάζεις τον τρόπο που τα βιώνεις. Ένα στρεσογόνο γεγονός, για παράδειγμα, μπορεί να αντιμετωπιστεί ως «απειλή» και να σε κάνει να βιώσεις άγχος, θυμό, ματαίωση ή ως «πρόκληση», δίνοντάς σου ικανοποίηση, αισιοδοξία, δύναμη. Σκέψου μια πραγματικά δύσκολη μέρα. Θέλεις να κυριαρχήσουν μέσα σου σκέψεις όπως: «Είμαι πραγματικά άτυχος», «Αυτό είναι μεγάλη αδικία», «Όλα στραβά μου πηγαίνουν» ή να την αντιμετωπίσεις ως ένα μικρό σημείο καμπής σε μια γενικά επιτυχημένη ζωή;
Η αναπλαισίωση είναι ένας τρόπος με τον οποίο μπορείς να αλλάξεις τις αντιλήψεις σου για τις δυσκολίες της ζωής, έτσι ώστε να αποφύγεις τη βίωση υψηλών επιπέδων στρες και να δημιουργήσεις μια πιο θετική στάση για τη ζωή, κάνοντας τις αλλαγές που πραγματικά χρειάζεσαι.
ΠΩΣ Η ΑΝΑΠΛΑΙΣΙΩΣΗ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΟ ΣΤΡΕΣ;
Η τεχνική της αναπλαισίωσης μπορεί να αλλάξει τις φυσιολογικές αντιδράσεις του οργανισμού σου στο στρες, γιατί τα σωματικά συμπτώματα του στρες δεν προκαλούνται τόσο από τα πραγματικά γεγονότα, όσο από αυτό που ονομάζουμε «αντιλαμβανόμενο στρες» (perceived stress). Εάν νιώσεις κάποιου είδους απειλή – σωματική ή ψυχολογική – εξαιτίας ενός γεγονότος, ο οργανισμός σου θα προετοιμαστεί για «μάχη ή φυγή» (fight or flight). Όμως, το σύστημα του στρες μπορεί να παραμείνει ενεργοποιημένο ακόμα κι όταν το γεγονός που το πυροδότησε έχει πια περάσει, με αποτέλεσμα να συνεχίσεις να βιώνεις τις αρνητικές του συνέπειες, ειδικά εάν δεν έχεις μάθει να εφαρμόζεις κάποιες τεχνικές χαλάρωσης. Μέσω της αναπλαισίωσης, μειώνεις τα γεγονότα που αντιλαμβάνεσαι ως απειλητικά και έτσι διευκολύνεται η διαδικασία της χαλάρωσης.
ΜΕΡΙΚΕΣ ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ:
Αναγνώρισε τις αρνητικές σου σκέψεις. Συχνά είναι δύσκολο να αντιληφθείς τις αρνητικές σκέψεις ή τα καταστροφολογικά σενάρια που κάνεις, γιατί γίνονται τόσο αυτόματα που μοιάζουν σαν κομμάτι του εαυτού σου. Κράτα ένα ημερολόγιο όπου θα καταγράφεις τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζεις, καθώς και τις αρνητικές σκέψεις που πυροδοτούν
Έλεγξε το κατά πόσο οι αρνητικές σου σκέψεις ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, βάσει πάντα ενδείξεων. Μήπως υπάρχει και κάποιος άλλος τρόπος για να ερμηνεύσεις το ίδιο γεγονός; Ποιος τρόπος αντιμετώπισης της κατάστασης είναι πιο εποικοδομητικός; Ένα παράδειγμα:
ΓΕΓΟΝΟΣ: Τηλεφώνησα στην φίλη μου την Ελένη και δεν το σήκωσε
ΣΚΕΨΕΙΣ: «Μάλλον με θεωρεί βαρετή», «Προσπαθεί να με αποφύγει ευγενικά», «Ποτέ δε θα αποκτήσω μία πραγματική φίλη»
ΝΕΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ: «Η Ελένη μου προτείνει πολλές φορές να βγούμε παρέα», «Είναι πιθανό να είχε δουλειά και να με καλέσει αργότερα»
Αντί να συνεχίσεις να βλέπεις τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούσες μέχρι σήμερα, αμφισβήτησε την κάθε αρνητική σου σκέψη και δες εάν μπορείς να υιοθετήσεις εναλλακτικές σκέψεις που ταιριάζουν στην περίπτωσή σου, αλλά αντανακλούν μια πιο θετική θεώρηση των πραγμάτων
Αντικατάστησε τις σκέψεις σου με νέες, πιο θετικές. Ψάξε για τα οφέλη από κάθε κατάσταση, ακόμα και από την πιο άσχημη. Κάνε σκέψεις που να ανταποκρίνονται μεν των περιστάσεων, αλλά που θα είναι λιγότερο φορτισμένες αρνητικά. Σε αυτό μπορεί να σε βοηθήσει και η θετική διατύπωση των σκέψεών σου. Πες, για παράδειγμα, «Μπορώ να τα καταφέρω, αλλά θα χρειαστεί προσπάθεια», αντί «Δεν μπορώ να το κάνω»
Μπορεί να μην το πιστεύεις, αλλά ο διαφορετικός τρόπος που διατυπώνεις τις σκέψεις σου είναι ικανός να σου αλλάξει τη ζωή! Δοκίμασέ το!
-Ελπίδα Μ. Παναγιωτουνάκου
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια
Ειδ. Αιγινήτειο Παν/κο νοσ.
Diploma in Dyslexia
Msc Έλεγχος του Στρες και Προαγωγή της Υγείας
Ιατρική Αθηνών
Τηλ.: 210 81 41 570, Κιν.: 697 40 12 477
Ανοίξεως – Σταμάτας 2, Άνοιξη
Web page:
http://www.wix.com/elpidapan/panagiotounakou


Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2019

Είναι γεγονός ότι στη σύγχρονη εποχή, που οι εικόνες, οι παραστάσεις και ο ανταγωνισμός έχουν αποκτήσει ιδιαίτερη ταχύτητα και βαρύτητα οι άνδρες αισθάνονται περισσότερο ανασφαλείς. Τους απασχολεί ο χρόνος που περνάει. Φοβούνται να γεράσουν. Είναι "θύματα" της εικόνας τους. Σύγχρονοι άνδρες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης... λόγω ηλικίας.
Το ποσοστό των ανδρών που επισκέπτονται αισθητικούς χειρουργούς γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο, Μια πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι οι άνδρες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε εκείνους που νοιάζονται κυρίως για τις επιδόσεις τους στο σεξ και σε εκείνους που τους απασχολεί περισσότερο η ηλικία τους. Οι ειδικοί έχουν καταλήξει: οι άνδρες φοβούνται να γεράσουν. Κι όμως, από πλευράς υγείας, οι προοπτικές είναι μάλλον καλές. Ο μέσος όρος ζωής των ανδρών είναι 76 χρόνια, πέντε χρόνια μικρότερος από των γυναικών, αλλά πολύ μεγαλύτερος από το μέσο όρο ζωής των πατεράδων τους.
-Θα ήθελαν να φαίνονται πάντα νέοι…
Τους αγχώνει, λοιπόν, ο καιρός που περνάει; Δεν είναι τόσο απλό το θέμα. Το πρόβλημα τους είναι η εικόνα που δίνουν προς τα έξω. Πανταχού παρών στις διαφημίσεις, ο μύθος της αιώνιας νεότητας έχει τεράστια βαρύτητα ατή βιομηχανία του μάρκετινγκ, αλλά έχει αντίκτυπο και στον ψυχισμό των ανδρών. Παρακολουθούν το σώμα τους, χρησιμοποιούν κρέμες και παίρνουν συμπληρώματα διατροφής.
Δεν ασχολούνται παρά μόνο με την εμφάνιση τους, λένε οι ειδικοί. Σε τι ωφελεί όμως να γίνουν σωσίες του Μπράντ Πιτ;  Ένας άνδρας που δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του δεν θα νιώθει καλά με το πέρασμα του χρόνου, ακόμα κι αν διατηρείται, με τακτικές επισκέψεις σε γυμναστήρια και ινστιτούτα αισθητικής. Είναι ουσιαστικό να αποδέχεσαι ένας άνδρας την ηλικία του. Το φαινόμενο αυτό είναι πάντως πρόσφατο. Σήμερα, ακόμα και νέοι άνθρωποι έχουν την αγωνία του χρόνου.
-Ο ρόλος της γυναίκας.
Αυτοί που έχουν μια ευτυχισμένη προσωπική ζωή φαίνονται λιγότερο αγχωμένοι. Γερνάμε καλύτερα όταν είμαστε δύο, υποστηρίζουν ψυχίατροι. Μέσα από μια ισορροπημένη σχέση, ο άνδρας
μπορεί να απολαύσει ευκολότερα τις χαρές της καθημερινής ζωής...
Αυτοί που νοιάζονται για τις επιδόσεις τους: το σπίτι, ο σκύλος, το αυτοκίνητο, το βιβλιάριο της τράπεζας, το γυμναστήριο, οι κατάλογοι των γραφείων ταξιδιών.
Αυτοί που τους απασχολεί η ηλικία τους: τα γυαλιά, η πολυθρόνα, η πίπα, τα φάρμακα, το μπλοκ των επιταγών και... η τρυφερότητα.
-Σε ποιά φάση  μπορεί ένας άνδρας να δυσκολεύεται να παραδεχθεί την ηλικία του;
Ο νέος θέλει να μεγαλώσει, γιατί η εικόνα του πατέρα αντιπροσωπεύει γι' αυτόν την ελευθερία. Αργότερα, είναι απασχολημένος με τη δημιουργία, θέλει να πετύχει επαγγελματικά, συναισθηματικά... Γύρω στα 40, ολοκληρώνει αυτήν την προσπάθεια και τα γενέθλια αρχίζουν να του φαίνονται τραυματικά.
Το πρόβλημα αρχίζει γύρω στα 45-55: ο άνδρας δεν έχει να αποδείξει πολλά πράγματα, η σεξουαλικότητά του είναι πιο ήρεμη... και έρχεται στο σημείο που αντιμετωπίζει τον ίδιο του τον εαυτό.
-Η λύση βρίσκεται στην ενασχόληση με την οικογένεια;
Είναι λάθος αντιμετώπιση αυτή, γιατί ο ρόλος του γονιού απαιτεί να ξεχάσει κανείς τον εαυτό του για να δοθεί στο παιδί. Μερικές φορές τα παιδιά μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε με απότομο τρόπο ορισμένα πράγματα.
-Πώς μπορεί ένας άνδρας να αποδεχθεί γαλήνια την ηλικία;
Γενικά, ο άνδρας δεν δέχεται εύκολα το γεγονός ότι γερνάει. Ο απολογισμός μιας ζωής μπορεί να είναι ικανοποιητικός ή να δημιουργεί πικρίες. Η μεγάλη ηλικία φέρνει μια ελευθερία: δεν υπάρχουν αντιξοότητες, σημαντικές ευθύνες. Υπάρχει όμως πάντα η δυνατότητα της δημιουργίας.

Περνούν και οι άνδρες κρίση ηλικίας

Είναι γεγονός ότι στη σύγχρονη εποχή, που οι εικόνες, οι παραστάσεις και ο ανταγωνισμός έχουν αποκτήσει ιδιαίτερη ταχύτητα και βαρύτητα οι άνδρες αισθάνονται περισσότερο ανασφαλείς. Τους απασχολεί ο χρόνος που περνάει. Φοβούνται να γεράσουν. Είναι "θύματα" της εικόνας τους. Σύγχρονοι άνδρες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης... λόγω ηλικίας.
Το ποσοστό των ανδρών που επισκέπτονται αισθητικούς χειρουργούς γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο, Μια πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι οι άνδρες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε εκείνους που νοιάζονται κυρίως για τις επιδόσεις τους στο σεξ και σε εκείνους που τους απασχολεί περισσότερο η ηλικία τους. Οι ειδικοί έχουν καταλήξει: οι άνδρες φοβούνται να γεράσουν. Κι όμως, από πλευράς υγείας, οι προοπτικές είναι μάλλον καλές. Ο μέσος όρος ζωής των ανδρών είναι 76 χρόνια, πέντε χρόνια μικρότερος από των γυναικών, αλλά πολύ μεγαλύτερος από το μέσο όρο ζωής των πατεράδων τους.
-Θα ήθελαν να φαίνονται πάντα νέοι…
Τους αγχώνει, λοιπόν, ο καιρός που περνάει; Δεν είναι τόσο απλό το θέμα. Το πρόβλημα τους είναι η εικόνα που δίνουν προς τα έξω. Πανταχού παρών στις διαφημίσεις, ο μύθος της αιώνιας νεότητας έχει τεράστια βαρύτητα ατή βιομηχανία του μάρκετινγκ, αλλά έχει αντίκτυπο και στον ψυχισμό των ανδρών. Παρακολουθούν το σώμα τους, χρησιμοποιούν κρέμες και παίρνουν συμπληρώματα διατροφής.
Δεν ασχολούνται παρά μόνο με την εμφάνιση τους, λένε οι ειδικοί. Σε τι ωφελεί όμως να γίνουν σωσίες του Μπράντ Πιτ;  Ένας άνδρας που δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του δεν θα νιώθει καλά με το πέρασμα του χρόνου, ακόμα κι αν διατηρείται, με τακτικές επισκέψεις σε γυμναστήρια και ινστιτούτα αισθητικής. Είναι ουσιαστικό να αποδέχεσαι ένας άνδρας την ηλικία του. Το φαινόμενο αυτό είναι πάντως πρόσφατο. Σήμερα, ακόμα και νέοι άνθρωποι έχουν την αγωνία του χρόνου.
-Ο ρόλος της γυναίκας.
Αυτοί που έχουν μια ευτυχισμένη προσωπική ζωή φαίνονται λιγότερο αγχωμένοι. Γερνάμε καλύτερα όταν είμαστε δύο, υποστηρίζουν ψυχίατροι. Μέσα από μια ισορροπημένη σχέση, ο άνδρας
μπορεί να απολαύσει ευκολότερα τις χαρές της καθημερινής ζωής...
Αυτοί που νοιάζονται για τις επιδόσεις τους: το σπίτι, ο σκύλος, το αυτοκίνητο, το βιβλιάριο της τράπεζας, το γυμναστήριο, οι κατάλογοι των γραφείων ταξιδιών.
Αυτοί που τους απασχολεί η ηλικία τους: τα γυαλιά, η πολυθρόνα, η πίπα, τα φάρμακα, το μπλοκ των επιταγών και... η τρυφερότητα.
-Σε ποιά φάση  μπορεί ένας άνδρας να δυσκολεύεται να παραδεχθεί την ηλικία του;
Ο νέος θέλει να μεγαλώσει, γιατί η εικόνα του πατέρα αντιπροσωπεύει γι' αυτόν την ελευθερία. Αργότερα, είναι απασχολημένος με τη δημιουργία, θέλει να πετύχει επαγγελματικά, συναισθηματικά... Γύρω στα 40, ολοκληρώνει αυτήν την προσπάθεια και τα γενέθλια αρχίζουν να του φαίνονται τραυματικά.
Το πρόβλημα αρχίζει γύρω στα 45-55: ο άνδρας δεν έχει να αποδείξει πολλά πράγματα, η σεξουαλικότητά του είναι πιο ήρεμη... και έρχεται στο σημείο που αντιμετωπίζει τον ίδιο του τον εαυτό.
-Η λύση βρίσκεται στην ενασχόληση με την οικογένεια;
Είναι λάθος αντιμετώπιση αυτή, γιατί ο ρόλος του γονιού απαιτεί να ξεχάσει κανείς τον εαυτό του για να δοθεί στο παιδί. Μερικές φορές τα παιδιά μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε με απότομο τρόπο ορισμένα πράγματα.
-Πώς μπορεί ένας άνδρας να αποδεχθεί γαλήνια την ηλικία;
Γενικά, ο άνδρας δεν δέχεται εύκολα το γεγονός ότι γερνάει. Ο απολογισμός μιας ζωής μπορεί να είναι ικανοποιητικός ή να δημιουργεί πικρίες. Η μεγάλη ηλικία φέρνει μια ελευθερία: δεν υπάρχουν αντιξοότητες, σημαντικές ευθύνες. Υπάρχει όμως πάντα η δυνατότητα της δημιουργίας.

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2019

Οι αντιδράσεις μας σε πράγματα που μας τρομάζουν είναι γενετικά προγραμματισμένες να ενεργοποιούνται σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μας. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν δύο μελέτες για την επίδραση των γονιδίων στις φοβίες.
Οι επιστήμονες γνωρίζουν ήδη ότι οι φόβοι και οι φοβίες προσδιορίζονται εν μέρει από τα γονίδια. Οι μονοζυγώτες δίδυμοι, παραδείγματος χάριν, είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν τις ίδιες φοβίες απ’ ό,τι οι ετεροζυγώτες δίδυμοι. Αλλά δεν είναι σαφές πότε ενεργοποιούνται τα σχετικά γονίδια και ποιες είναι οι επιπτώσεις τους.
Ο David Rakison από το Πανεπιστήμιο Carnegie Mellon στο Πίτσμπουργκ, έδειξε σε μωρά πέντε μηνών απλές αναπαραστάσεις αραχνών και πιο μπερδεμένες εικόνες, φτιαγμένες όμως από τα ίδια τετραγωνισμένα σχήματα. Τα μωρά κοίταξαν τις σχηματοποιημένες εικόνες των αραχνών κατά μέσο όρο για 24 δευτερόλεπτα, 8 περίπου δευτερόλεπτα λιγότερο απ’ ό,τι τις πιο ετερόκλητες εικόνες.
Αυτό, σύμφωνα με τον Rakison και τον συνάδελφό του Jaime Derringer από το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, υποδεικνύει ότι τα μωρά γεννιούνται με ένα «νοητικό οδηγό» για το σχήμα των αραχνών και πιθανόν και άλλων αντικειμένων που μπορούν να τα βλάψουν, καθώς είναι μάλλον απίθανο να αναπτύσσουν τα μωρά ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις αράχνες λίγους μόλις μήνες μετά τη γέννησή τους.
Για τα ασφαλή αντικείμενα, δεν φαίνεται να υπάρχει τέτοιος «οδηγός». Όταν ο Rakison επανέλαβε το πείραμα χρησιμοποιώντας μια αναπαράσταση λουλουδιού και ένα πιο ετερόκλητο ισοδύναμο, τα μωρά κοίταξαν τις εικόνες περίπου τον ίδιο χρόνο.
Από τη στιγμή της αναγνώρισής τους, οι αράχνες προκαλούν φόβο και αηδία σε πολλούς ανθρώπους. Αλλά αυτή η αντίδραση και τα γονίδια που την διαμορφώνουν, αλλάζουν κατά τη νεότητά μας, σύμφωνα με ξεχωριστή έρευνα του Kenneth Kendler από το Πανεπιστήμιο Virginia Commonwealth.
Στην εν λόγω μελέτη, οι επιστήμονες παρακολούθησαν περίπου 1.250 ζεύγη διδύμων, μονοζυγωτών και μη, κατά την παιδική τους ηλικία και την εφηβεία, και έκαναν ερωτήσεις σχετικά με τα πράγματα που τους τρόμαζαν.
Η ομάδα του Kendler εντόπισε διακυμάνσεις στις γονιδιακές επιδράσεις καθώς τα παιδιά μεγάλωναν. Παραδείγματος χάριν, η γενετική συμβολή σε φοβίες αναφορικά με το αίμα και τους τραυματισμούς, κορυφωνόταν στις ηλικίες μεταξύ 13 και 17.
Τα αποτελέσματα δεν υποστηρίζουν ότι διαφορετικά γονίδια δραστηριοποιούνται σε διαφορετικές ηλικίες, αλλά, σύμφωνα με τον Kendler, πιο αληθοφανής είναι η εξήγηση ότι οι πρόγονοί μας αντιμετώπιζαν διαφορετικά είδη απειλών σε διαφορετικές περιόδους της ζωής τους. Το να χαθεί στο σκοτάδι μπορεί, για παράδειγμα, να ήταν πιο επικίνδυνο για ένα τετράχρονο παιδί. Ένας νεαρός ενήλικος δεν χρειαζόταν να ανησυχεί τόσο για το αν θα χαθεί αλλά θα έπρεπε να φοβάται τους ξένους, από τη στιγμή που κινδύνευε να δεχθεί επίθεση από μέλη κάποιας άλλης φυλής.
Η έρευνα του Kendler επιβεβαιώνει προηγούμενες μελέτες που έχουν δείξει ότι οι ένα σημαντικό κομμάτι των φόβων είναι κληρονομητό, επισημαίνει ο Elliot Nelson, ψυχίατρος στο Πανεπιστήμιο του Σεντ Λούις.


Η γενετική του φόβου

Οι αντιδράσεις μας σε πράγματα που μας τρομάζουν είναι γενετικά προγραμματισμένες να ενεργοποιούνται σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μας. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν δύο μελέτες για την επίδραση των γονιδίων στις φοβίες.
Οι επιστήμονες γνωρίζουν ήδη ότι οι φόβοι και οι φοβίες προσδιορίζονται εν μέρει από τα γονίδια. Οι μονοζυγώτες δίδυμοι, παραδείγματος χάριν, είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν τις ίδιες φοβίες απ’ ό,τι οι ετεροζυγώτες δίδυμοι. Αλλά δεν είναι σαφές πότε ενεργοποιούνται τα σχετικά γονίδια και ποιες είναι οι επιπτώσεις τους.
Ο David Rakison από το Πανεπιστήμιο Carnegie Mellon στο Πίτσμπουργκ, έδειξε σε μωρά πέντε μηνών απλές αναπαραστάσεις αραχνών και πιο μπερδεμένες εικόνες, φτιαγμένες όμως από τα ίδια τετραγωνισμένα σχήματα. Τα μωρά κοίταξαν τις σχηματοποιημένες εικόνες των αραχνών κατά μέσο όρο για 24 δευτερόλεπτα, 8 περίπου δευτερόλεπτα λιγότερο απ’ ό,τι τις πιο ετερόκλητες εικόνες.
Αυτό, σύμφωνα με τον Rakison και τον συνάδελφό του Jaime Derringer από το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, υποδεικνύει ότι τα μωρά γεννιούνται με ένα «νοητικό οδηγό» για το σχήμα των αραχνών και πιθανόν και άλλων αντικειμένων που μπορούν να τα βλάψουν, καθώς είναι μάλλον απίθανο να αναπτύσσουν τα μωρά ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις αράχνες λίγους μόλις μήνες μετά τη γέννησή τους.
Για τα ασφαλή αντικείμενα, δεν φαίνεται να υπάρχει τέτοιος «οδηγός». Όταν ο Rakison επανέλαβε το πείραμα χρησιμοποιώντας μια αναπαράσταση λουλουδιού και ένα πιο ετερόκλητο ισοδύναμο, τα μωρά κοίταξαν τις εικόνες περίπου τον ίδιο χρόνο.
Από τη στιγμή της αναγνώρισής τους, οι αράχνες προκαλούν φόβο και αηδία σε πολλούς ανθρώπους. Αλλά αυτή η αντίδραση και τα γονίδια που την διαμορφώνουν, αλλάζουν κατά τη νεότητά μας, σύμφωνα με ξεχωριστή έρευνα του Kenneth Kendler από το Πανεπιστήμιο Virginia Commonwealth.
Στην εν λόγω μελέτη, οι επιστήμονες παρακολούθησαν περίπου 1.250 ζεύγη διδύμων, μονοζυγωτών και μη, κατά την παιδική τους ηλικία και την εφηβεία, και έκαναν ερωτήσεις σχετικά με τα πράγματα που τους τρόμαζαν.
Η ομάδα του Kendler εντόπισε διακυμάνσεις στις γονιδιακές επιδράσεις καθώς τα παιδιά μεγάλωναν. Παραδείγματος χάριν, η γενετική συμβολή σε φοβίες αναφορικά με το αίμα και τους τραυματισμούς, κορυφωνόταν στις ηλικίες μεταξύ 13 και 17.
Τα αποτελέσματα δεν υποστηρίζουν ότι διαφορετικά γονίδια δραστηριοποιούνται σε διαφορετικές ηλικίες, αλλά, σύμφωνα με τον Kendler, πιο αληθοφανής είναι η εξήγηση ότι οι πρόγονοί μας αντιμετώπιζαν διαφορετικά είδη απειλών σε διαφορετικές περιόδους της ζωής τους. Το να χαθεί στο σκοτάδι μπορεί, για παράδειγμα, να ήταν πιο επικίνδυνο για ένα τετράχρονο παιδί. Ένας νεαρός ενήλικος δεν χρειαζόταν να ανησυχεί τόσο για το αν θα χαθεί αλλά θα έπρεπε να φοβάται τους ξένους, από τη στιγμή που κινδύνευε να δεχθεί επίθεση από μέλη κάποιας άλλης φυλής.
Η έρευνα του Kendler επιβεβαιώνει προηγούμενες μελέτες που έχουν δείξει ότι οι ένα σημαντικό κομμάτι των φόβων είναι κληρονομητό, επισημαίνει ο Elliot Nelson, ψυχίατρος στο Πανεπιστήμιο του Σεντ Λούις.


Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2019

Ο Γερμανός φιλόσοφος του 19ου αιώνα, ένας από τους σύγχρονους στοχαστές με τη μεγαλύτερη ακτινοβολία, γεννήθηκε το 1844 στο Ρένκεν της Πρωσικής Σαξονίας και πέθανε το 1900 στη Βαϊμάρη.
Οι προσπάθειές του να ανακαλύψει τα ελατήρια που βρίσκονται κάτω από την παραδοσιακή θρησκεία, την ηθική και τη φιλοσοφία της Δύσης άκσησαν βαθιά επίδραση σε γενεές θεολόγων, φιλοσόφων, ψυχολόγων, ποιητών, μυθηστοριογράφων και δραματουργών.
Αναλογίστηκε τις συνέπειες του θριάμβου της εκκοσμίκευσης του Διαφωτισμού, εκπεφρασμένες με την παρατήρησή του ότι «ο Θεός πέθανε», κατά έναν τρόπο που προσδιόρισε τα θέματα καθημερινής συζήτησης των πιο διάσημων διανοουμένων της Ευρώπης, μετά το θάνατό του το 1900.Αν και ήταν σφοδρός πολέμιος του εθνικισμού, του αντισημιτισμού και της πολιτικής ισχύος, εν τούτοις οι φασίστες επικαλέστηκαν αργότερα το όνομά του για να προωθήσουν εκείνα ακριβώς τα πράγματα που απεχθανόταν.
Το 1850 η οικογένεια του μετακόμισε στο Νάουμπουργκ, στις όχθες του ποταμού Ζάαλε, όπου ο Νίτσε πήγε σε ιδιωτικό προπαρασκευαστικό σχολείο, το Ντομγκυμνάζιουμ. Το 1858 κέρδισε μια υποτροφία για την Σούλπφορτα, ένα από τα σπουδαιότερα προτεσταντικά οικοτροφεία της Γερμανίας. Εκεί διέπρεψε, έλαβε πρώτης τάξεως κλασική μόρφωση και, όταν το 1864 αποφοίτησε, πήγε στο Πανεπιστήμιο της Βόννης για να σπουδάσει Θεολογία και Κλασική Φιλολογία.
 Παρά τις προσπάθειές του να λάβει μέρος στην πανεπιστημιακή ζωή, τα δύο εξάμηνά του στην Βόννη υπήρξαν αποτυχία, που οφειλόταν κυρίως στους καβγάδες μεταξύ των δύο σπουδαιότερων καθηγητών της Κλασικής Φιλολογίας, του Ότο Γιαν και του Φρήντριχ Βίλχελμ Ριτσλ.
Ο Νίτσε αναζήτησε καταφύγιο στη μουσική συνθέτοντας μερικά κομμάτια, επηρεασμένος πολύ από τον Ρόμπερτ Σούμαν, τον Γερμανό Ρομαντικό συνθέτη. Το 1865 συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας μαζί με τον Ριτσλ, που είχε δεχθεί θέση εκεί.
Ο Νίτσε σημείωσε μεγάλες προόδους υπό την εποπτεία του Ριτσλ. Υπήρξε ο μόνος φοιτητής που δημοσίευσε ποτέ άρθρο στο περιοδικό του Ριτσλ Ράινισες Μουζέουμ.
Στα χρόνια των σπουδών του στη Λειψία, ο Νίτσε ανακάλυψε τη φιλοσοφία του Σοπενχάουερ, γνώρισε το μεγάλο μουσικό δραματουργό Ρίχαρντ Βάγκνερ και άρχισε τη φιλία του, μια φιλία που κράτησε ως το τέλος της ζωής του, με τον κλασικιστή Έρβιν Ρόντε, συγγραφέα της Ψυχής.
Όταν το 1869 έμεινε κενή μία έδρα Κλασικής Φιλολογίας στη Βασιλεία της Ελβετίας, ο Ριτσλ πρότεινε τον Νίτσε, εκθειάζοντας τον με τα πιο ενθουσιώδη λόγια. Δεν είχε ολοκληρώσει ούτε τη διδακτορική ούτε τη συμπληρωματική διατριβή που ήταν απαραίτητες για την απόκτηση πανεπιστημιακού τίτλου στη Γερμανία.
Εν τούτοις, ο Ριτσλ διαβεβαίωσε το Πανεπιστήμιο της Βασιλείας ότι στα 40 χρόνια που δίδασκε δεν είχε συναντήσει ποτέ κάποιον σαν τον Νίτσε, με τόσο απεριόριστα χαρίσματα.
Το 1869 το Πανεπιστήμιο της Λειψίας του απένειμε τον τίτλο του διδάκτορα χωρίς εξετάσεις ή διατριβή, με βάση τα δημοσιεύματά του, και το Πανεπιστήμιο της Βασιλείας τον εξέλεξε έκτακτο καθηγητή της Κλασικής Φιλολογίας. Τον επόμενο χρόνο ο Νίτσε έγινε Ελβετός υπήκοος και
προήχθη σε τακτικό καθηγητή.
Κατά τα πρώτα χρόνια της παραμονής του στη Βασιλεία ωρίμασε η αμφίθυμη φιλία του με τον Βάγκνερ και συνήθιζε να επισκέπτεται με κάθε ευκαιρία τον Ρίχαρντ και τη σύζυγό του. Ο Βάγκνερ εκτιμούσε τον Νίτσε ως λαμπρό ακαδημαϊκό κήρυκα νέων ιδεών, εκείνος όμως δεν μπόρεσε τελικά να ανεχθεί τα χριστιανικά θέματα –όπως στον Παρσιφάλ- που χρησιμοποιούσε όλο και πιο συχνά ο Βάγκνερ, σε συνδυασμό με τον σωβινισμό και τον αντισημιτισμό του. Το 1878 η ρήξη ανάμεσα στους δύο άνδρες ήταν πλέον οριστική.
Πέρα από τα βιβλία που ο Νίτσε έγραψε ανάμεσα στο 1879 και το 1889, η ζωή του στην περίοδο αυτή δεν παρουσιάζει κάποιο ουσιαστικό ενδιαφέρον. Βαριά άρρωστος, σχεδόν τυφλός, υποφέροντας από ασταμάτητους πόνους, ζούσε σε οικοτροφεία της Ελβετίας, της Γαλλικής Ριβιέρας και της Ιταλίας, έχοντας πολύ αραιή επικοινωνία με ανθρώπους.
Ο τελευταίος χρόνος της διανοητικής διάυγειας του Νίτσε, το 1888, υπήρξε περίοδος σε υπέρτατο βαθμό παραγωγική. Έγραψε και εξέδωσε το Η περίπτωση Βάγκνερ. Επίσης, έγραψε μία σύνοψη του φιλοσοφικού του συστήματος και τα έργα Το λυκόφως των ειδώλων, Ο Αντίχριστος, Νίτσε εναντίον Βάγκνερ και Ίδε ο Άνθρωπος, ένα διαλογισμό γύρω από τα έργα του και την προσωπική του αξία. Το Λυκόφως των ειδώλων κυκλοφόρησε το 1889, Ο Αντίχριστος και το Νίτσε εναντίον Βάγκνερ είδαν το φως μόλις το 1895.
Τα έργα του Νίτσε διακρίνονται σε τρεις με ακρίβεια προσδιορισμένες περιόδους. Στα έργα της πρώτης περιόδου κυριαρχεί η ρομαντική αντίληψη με επιδράσεις του Σοπενχάουερ και του Βάγκνερ.
Τα έργα της δεύτερης περιόδου ανακλούν την παράδοση των Γάλλων αφοριστών. Τα έργα αυτά, στα οποία ο Νίτσε πλέκει το εγκώμιο της λογικής και της επιστήμης και πειραματίζεται με τα φιλολογικά είδη, εκφράζουν την χειραφέτησή του από τον νεανικό του ρομαντισμό και της επιδράσεις του Σοπενχάουερ και του Βάγκνερ.
Στα έργα της ωριμότητάς του ο Νίτσε ασχολήθηκε με το πρόβλημα της καταγωγής και της λειτουργίας των αξιών στην ανθρώπινη ζωή. Εφόσον, κατά τον Νίτσε, η ζωή παρά το γεγονός ότι ούτε διαθέτει ούτε στερείται αξίας εγγενών, αποτελεί πάντοτε αντικείμενο κριτικών εκτιμήσεων, τότε οι εκτιμήσεις αυτές δεν μπορούν να αναγνωστούν παρά ως συμπτώματα της κατάστασης εκείνου ο οποίος διατυπώνει τις εκτιμήσεις.
Κατά συνέπεια, ο Νίτσε προχώρησε σε μία κατά βάθος ανάλυση και εκτίμηση των θεμελιωδών πολιτιστικών αξιών της φιλοσοφίας, της θρησκείας και της ηθικής της Δύσης και κατέληξε να τις χαρακτηρίσει ως εκφράσεις του ασκητικού ιδεώδους.
Με τον όρο «μηδενισμό» ο Νίτσε περιέγραφε τον υποβιβασμό των υψηλών αξιών, τις οποίες είχε θέσει με αξιωματικό τρόπο το ασκητικό ιδεώδες.
Πίστευε ότι η εποχή που ζούσε ήταν μία εποχή παθητικού μηδενισμού, δηλαδή μία εποχή η οποία δεν είχε αντιληφθεί ότι τα θεωρούμενα από τη θρησκεία και τη φιλοσοφία ως απόλυτα είχαν αποσυντεθεί με την εμφάνιση του θετικισμού του 19ου αιώνα.
Και η επικράτηση της επίγνωσης έλλειψης νοήματος σήμαινε τον θρίαμβο του μηδενισμού: «Ο Θεός είναι νεκρός».
Ο Νίτσε κάποτε έγραψε ότι μερικοί άνθρωποι γέννιουνται μετά το θάνατό τους και αυτό ασφαλώς ισχύει στην περίπτωσή του. Η ιστορία της φιλοσοφίας, της θεολογίας και της ψυχολογίας του
20ου αιώνα δεν νοείται χωρίς αυτόν.


Φρήντριχ Νίτσε. Ο άνθρωπος που σκεφτόταν επικίνδυνα

Ο Γερμανός φιλόσοφος του 19ου αιώνα, ένας από τους σύγχρονους στοχαστές με τη μεγαλύτερη ακτινοβολία, γεννήθηκε το 1844 στο Ρένκεν της Πρωσικής Σαξονίας και πέθανε το 1900 στη Βαϊμάρη.
Οι προσπάθειές του να ανακαλύψει τα ελατήρια που βρίσκονται κάτω από την παραδοσιακή θρησκεία, την ηθική και τη φιλοσοφία της Δύσης άκσησαν βαθιά επίδραση σε γενεές θεολόγων, φιλοσόφων, ψυχολόγων, ποιητών, μυθηστοριογράφων και δραματουργών.
Αναλογίστηκε τις συνέπειες του θριάμβου της εκκοσμίκευσης του Διαφωτισμού, εκπεφρασμένες με την παρατήρησή του ότι «ο Θεός πέθανε», κατά έναν τρόπο που προσδιόρισε τα θέματα καθημερινής συζήτησης των πιο διάσημων διανοουμένων της Ευρώπης, μετά το θάνατό του το 1900.Αν και ήταν σφοδρός πολέμιος του εθνικισμού, του αντισημιτισμού και της πολιτικής ισχύος, εν τούτοις οι φασίστες επικαλέστηκαν αργότερα το όνομά του για να προωθήσουν εκείνα ακριβώς τα πράγματα που απεχθανόταν.
Το 1850 η οικογένεια του μετακόμισε στο Νάουμπουργκ, στις όχθες του ποταμού Ζάαλε, όπου ο Νίτσε πήγε σε ιδιωτικό προπαρασκευαστικό σχολείο, το Ντομγκυμνάζιουμ. Το 1858 κέρδισε μια υποτροφία για την Σούλπφορτα, ένα από τα σπουδαιότερα προτεσταντικά οικοτροφεία της Γερμανίας. Εκεί διέπρεψε, έλαβε πρώτης τάξεως κλασική μόρφωση και, όταν το 1864 αποφοίτησε, πήγε στο Πανεπιστήμιο της Βόννης για να σπουδάσει Θεολογία και Κλασική Φιλολογία.
 Παρά τις προσπάθειές του να λάβει μέρος στην πανεπιστημιακή ζωή, τα δύο εξάμηνά του στην Βόννη υπήρξαν αποτυχία, που οφειλόταν κυρίως στους καβγάδες μεταξύ των δύο σπουδαιότερων καθηγητών της Κλασικής Φιλολογίας, του Ότο Γιαν και του Φρήντριχ Βίλχελμ Ριτσλ.
Ο Νίτσε αναζήτησε καταφύγιο στη μουσική συνθέτοντας μερικά κομμάτια, επηρεασμένος πολύ από τον Ρόμπερτ Σούμαν, τον Γερμανό Ρομαντικό συνθέτη. Το 1865 συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας μαζί με τον Ριτσλ, που είχε δεχθεί θέση εκεί.
Ο Νίτσε σημείωσε μεγάλες προόδους υπό την εποπτεία του Ριτσλ. Υπήρξε ο μόνος φοιτητής που δημοσίευσε ποτέ άρθρο στο περιοδικό του Ριτσλ Ράινισες Μουζέουμ.
Στα χρόνια των σπουδών του στη Λειψία, ο Νίτσε ανακάλυψε τη φιλοσοφία του Σοπενχάουερ, γνώρισε το μεγάλο μουσικό δραματουργό Ρίχαρντ Βάγκνερ και άρχισε τη φιλία του, μια φιλία που κράτησε ως το τέλος της ζωής του, με τον κλασικιστή Έρβιν Ρόντε, συγγραφέα της Ψυχής.
Όταν το 1869 έμεινε κενή μία έδρα Κλασικής Φιλολογίας στη Βασιλεία της Ελβετίας, ο Ριτσλ πρότεινε τον Νίτσε, εκθειάζοντας τον με τα πιο ενθουσιώδη λόγια. Δεν είχε ολοκληρώσει ούτε τη διδακτορική ούτε τη συμπληρωματική διατριβή που ήταν απαραίτητες για την απόκτηση πανεπιστημιακού τίτλου στη Γερμανία.
Εν τούτοις, ο Ριτσλ διαβεβαίωσε το Πανεπιστήμιο της Βασιλείας ότι στα 40 χρόνια που δίδασκε δεν είχε συναντήσει ποτέ κάποιον σαν τον Νίτσε, με τόσο απεριόριστα χαρίσματα.
Το 1869 το Πανεπιστήμιο της Λειψίας του απένειμε τον τίτλο του διδάκτορα χωρίς εξετάσεις ή διατριβή, με βάση τα δημοσιεύματά του, και το Πανεπιστήμιο της Βασιλείας τον εξέλεξε έκτακτο καθηγητή της Κλασικής Φιλολογίας. Τον επόμενο χρόνο ο Νίτσε έγινε Ελβετός υπήκοος και
προήχθη σε τακτικό καθηγητή.
Κατά τα πρώτα χρόνια της παραμονής του στη Βασιλεία ωρίμασε η αμφίθυμη φιλία του με τον Βάγκνερ και συνήθιζε να επισκέπτεται με κάθε ευκαιρία τον Ρίχαρντ και τη σύζυγό του. Ο Βάγκνερ εκτιμούσε τον Νίτσε ως λαμπρό ακαδημαϊκό κήρυκα νέων ιδεών, εκείνος όμως δεν μπόρεσε τελικά να ανεχθεί τα χριστιανικά θέματα –όπως στον Παρσιφάλ- που χρησιμοποιούσε όλο και πιο συχνά ο Βάγκνερ, σε συνδυασμό με τον σωβινισμό και τον αντισημιτισμό του. Το 1878 η ρήξη ανάμεσα στους δύο άνδρες ήταν πλέον οριστική.
Πέρα από τα βιβλία που ο Νίτσε έγραψε ανάμεσα στο 1879 και το 1889, η ζωή του στην περίοδο αυτή δεν παρουσιάζει κάποιο ουσιαστικό ενδιαφέρον. Βαριά άρρωστος, σχεδόν τυφλός, υποφέροντας από ασταμάτητους πόνους, ζούσε σε οικοτροφεία της Ελβετίας, της Γαλλικής Ριβιέρας και της Ιταλίας, έχοντας πολύ αραιή επικοινωνία με ανθρώπους.
Ο τελευταίος χρόνος της διανοητικής διάυγειας του Νίτσε, το 1888, υπήρξε περίοδος σε υπέρτατο βαθμό παραγωγική. Έγραψε και εξέδωσε το Η περίπτωση Βάγκνερ. Επίσης, έγραψε μία σύνοψη του φιλοσοφικού του συστήματος και τα έργα Το λυκόφως των ειδώλων, Ο Αντίχριστος, Νίτσε εναντίον Βάγκνερ και Ίδε ο Άνθρωπος, ένα διαλογισμό γύρω από τα έργα του και την προσωπική του αξία. Το Λυκόφως των ειδώλων κυκλοφόρησε το 1889, Ο Αντίχριστος και το Νίτσε εναντίον Βάγκνερ είδαν το φως μόλις το 1895.
Τα έργα του Νίτσε διακρίνονται σε τρεις με ακρίβεια προσδιορισμένες περιόδους. Στα έργα της πρώτης περιόδου κυριαρχεί η ρομαντική αντίληψη με επιδράσεις του Σοπενχάουερ και του Βάγκνερ.
Τα έργα της δεύτερης περιόδου ανακλούν την παράδοση των Γάλλων αφοριστών. Τα έργα αυτά, στα οποία ο Νίτσε πλέκει το εγκώμιο της λογικής και της επιστήμης και πειραματίζεται με τα φιλολογικά είδη, εκφράζουν την χειραφέτησή του από τον νεανικό του ρομαντισμό και της επιδράσεις του Σοπενχάουερ και του Βάγκνερ.
Στα έργα της ωριμότητάς του ο Νίτσε ασχολήθηκε με το πρόβλημα της καταγωγής και της λειτουργίας των αξιών στην ανθρώπινη ζωή. Εφόσον, κατά τον Νίτσε, η ζωή παρά το γεγονός ότι ούτε διαθέτει ούτε στερείται αξίας εγγενών, αποτελεί πάντοτε αντικείμενο κριτικών εκτιμήσεων, τότε οι εκτιμήσεις αυτές δεν μπορούν να αναγνωστούν παρά ως συμπτώματα της κατάστασης εκείνου ο οποίος διατυπώνει τις εκτιμήσεις.
Κατά συνέπεια, ο Νίτσε προχώρησε σε μία κατά βάθος ανάλυση και εκτίμηση των θεμελιωδών πολιτιστικών αξιών της φιλοσοφίας, της θρησκείας και της ηθικής της Δύσης και κατέληξε να τις χαρακτηρίσει ως εκφράσεις του ασκητικού ιδεώδους.
Με τον όρο «μηδενισμό» ο Νίτσε περιέγραφε τον υποβιβασμό των υψηλών αξιών, τις οποίες είχε θέσει με αξιωματικό τρόπο το ασκητικό ιδεώδες.
Πίστευε ότι η εποχή που ζούσε ήταν μία εποχή παθητικού μηδενισμού, δηλαδή μία εποχή η οποία δεν είχε αντιληφθεί ότι τα θεωρούμενα από τη θρησκεία και τη φιλοσοφία ως απόλυτα είχαν αποσυντεθεί με την εμφάνιση του θετικισμού του 19ου αιώνα.
Και η επικράτηση της επίγνωσης έλλειψης νοήματος σήμαινε τον θρίαμβο του μηδενισμού: «Ο Θεός είναι νεκρός».
Ο Νίτσε κάποτε έγραψε ότι μερικοί άνθρωποι γέννιουνται μετά το θάνατό τους και αυτό ασφαλώς ισχύει στην περίπτωσή του. Η ιστορία της φιλοσοφίας, της θεολογίας και της ψυχολογίας του
20ου αιώνα δεν νοείται χωρίς αυτόν.