ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ
ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΠΡΕΣΠΩΝ ΚΑΙ ΕΟΡΔΑΙΑΣ,
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΚΛΗΡΟ, ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΟΝΑΧΕΣ
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΜΑΣ,
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶκαὶἀγαπητές μου ἀδελφές,
Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ Α Ν Ε Σ Τ Η !
ΜετὰτὸνΓολγοθᾶ, τὴνκαρδιὰτῶνμαθητῶντοῦΧριστοῦκυρίευσε ἡ θλίψη καὶ ἡ
ἀπογοήτευση. Πόνεσαν γιὰτὸἄδικοποὺ συντελέστηκε, εἶδαντὰὄνειρά τους νὰ
γκρεμίζονται μονομιᾶς, γεύτηκαν τὴνπαντελῆἀδυναμία τους νὰἀνατρέψουντὸ συμβάν.
«Κραύγαζε» σιωπηλὰ ἡ καρδιά τους καὶκομματιαζόταν μὲἀπορημένες σκέψεις τὸ μυαλό
τους.Εἶχαν ταπεινωμένο φρόνημα, αἴσθημα ματωμένου πόνου, ἴσως, μάλιστα, ἦταν
θυμωμένοι ἀκόμακαὶμὲτὸν Θεό. Γύρισαν στὰ σπίτια τους καὶστὴ ζωή τους,
ποὺδὲνεἶχε πλέον ἀξίακαὶ νόημα, ἀφοῦ ὁ Διδάσκαλος καὶ Κύριός τους ἦταν νεκρός.
Γνώριζαν ὅτιχωρὶςτὸνΧριστὸθὰ βυθίζονταν καί πάλιστὴν πλήξη τῆς καθημερινότητας,
δίχως ἐλπίδακαί χαρά.
Ὅμως, ὁ Χριστὸςἀναστήθηκε, ὅπωςτοὺςεἶχεὑποσχεθεῖ.[1]Σὲτρεῖς μέρες ἦρθε
πάλι κοντά τους. Τοὺςἔδειξετὶς πληγές του, τοὺςἑρμήνευσετὰ γεγονότα, τοὺς
φανέρωσε τὴ σημασία ὅσωνἔπρεπενὰ γίνουν, τοὺςἄνοιξενέοὁρίζοντα, τοὺςἔδειξετὴ
συνέχεια τοῦἔργου Του, τοὺςὑποσχέθηκεὅτιδὲνθὰμᾶςἐγκαταλείψειποτὲ πιά. Καὶοἱ
μαθητές Του κατάλαβαν. Γιὰ πρώτη φορὰΤὸν
κατάλαβαν.ΜπροστὰστὴνπροοπτικὴτῆςἈνάστασης, οὔτετὰ θαύματα εἴχανἀξίαοὔτε ἡ
διδασκαλία Του. Ὅλαἔγιναν καινούργια, ξανάνιωσανκαὶ δυνάμωσαν. Ὁ κόσμος
ἀπέκτησε νέο περιεχόμενο, τὰ δάκρυα βελτίωσαν τὴνὅρασηκαὶ ὁ θάνατος, πλέον,
δὲνὑπάρχει. «Θὰεἶμαι μαζί σας ὅλεςτὶςἡμέρεςτῆςζωῆς σας, μέχρι τὴ συντέλεια
τῶναἰῶνων»[2], μᾶςὑποσχέθηκε.
Ὅποιοςἀπὸἐμᾶς νιώθει μόνος, ὅποιοςαἰσθάνεταιἀδύναμος,ὅποιος βιώνει
ἀπογοήτευση, ὅποιος σηκώνει σταυρό,ὅποιοςἀνεβαίνειΓολγοθᾶ,ὅποιοςζεῖτὸ θάνατο
καθημερινά,δίπλα σ’ αὐτὸνεἶναι ὁ ΧριστόςκαὶΤὸνἔχει συνοδοιπόρο
καὶσυγκυρηναῖοστὸνβαρὺἢ δυσβάσταχτο σταυρὸποὺ σηκώνει.
Ἦρθε ἡ ὥρανὰ κατανοήσουμε τὴ σημασία τῆς παρουσίας
τοῦἀναστημένουἸησοῦστὴ ζωή μας.
Ἀφοῦ ὁ Χριστὸςἀναστήθηκε, ἐμεῖς μετέχουμε στὴ ζωή Του, μπολιασμένοι
στὸσῶμακαὶτὸαἷμα Του.
Ἀφοῦ ὁ Χριστὸςἀναστήθηκε, ἡ ἐμπιστοσύνηποὺΤοῦἔχουμεδὲνεἶναι μάταιη.
Ἀφοῦ ὁ Χριστὸςἀναστήθηκε, ὁ λόγος Του εἶναι ἡ πνοή μας.
Οἱἁμαρτίες μας δὲν φορτώνουν τὴν ψυχή μας μὲἐνοχές, δὲνμᾶς γονατίζουν μὲ
τύψεις. Ἡ μετάνοια φέρνει λύτρωση καὶ ἡ λύτρωση σωτηρία, ἐλπίδακαὶ χαρά.
Ἀφοῦ ὁ Χριστὸςἀναστήθηκε, ἡ ζωή μας δὲνεἶναιἄγνωστη σ’
ἐμᾶςοὔτεἀκατανόητη. Κατανοοῦμετὸ παρελθόν μας, ἑρμηνεύουμετὸ παρόν μας καὶ
προδιαγράφουμε τὸ μέλλον μας. Πίσω ἀπὸ γεγονότα ποὺἀφελῶς ἢ σκοπίμως
ὀνομάζονταιτυχαῖακαὶσυμπτωματικά, ἐμεῖς βλέπουμε τὸνἀναστημένοΧριστὸνὰχαμογελᾷ,
νὰμᾶςἐνθαρρύνεικαὶνὰμᾶςπροσκαλεῖστὴ νίκη.Ὅλααὐτὰτὰ γεγονότα εἶναιτὸ σχέδιο
τοῦΘεοῦγιὰτὴ σωτηρία μας.
Στὸὑπέροχοδοξαστικὸτῆς Μ. Τετάρτης, ὁ ὑμνῳδὸς θέτει
τὸνΚύριονὰμᾶςἀπευθύνεται λέγοντας: «Ὦ φίλοι, ὁρᾶτε, μηδεὶςὑμᾶςχωρίσει μου
φόβος· εἰγὰρπάσχω, ἀλλ’ὑπὲρτοῦκόσμου».[3] Δηλαδή, «φίλοι μου, προσέξτε, μὴσᾶς
χωρίσει ἀπὸἐμένα κανένας φόβος. Κι ἂν πάσχω, πάσχω γιὰτὸν κόσμο, πάσχω
γιὰἐσᾶς».
Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναιἘκκλησίατῆςἈνάστασης, δηλαδή, Ἐκκλησίαποὺ τρέφεται
ἀπὸτὸγεγονὸςτῆςἀνάστασηςτοῦ Κυρίου καὶζεῖμὲτὴν προσδοκία τῆςδικῆς μας
αἰώνιαςἀνάστασης. Λέει ὁ Κύριος: «ὁ πιστεύωνεἰςἐμὲκἂνἀποθάνῃζήσεται»,[4]δηλαδή,
«ὅποιος πιστεύει σ’ ἐμένακαὶμὲἐμπιστεύεται, ἀκόμακαὶἂν πεθάνει, τελικά, δὲν
τελειώνει, ἀλλὰζεῖκαὶ μεταβαίνει ἀπὸτὸν θάνατο στὴ ζωή». Ὁ θάνατος παύει
νὰἀποτελεῖτὸ τέλος τοῦἀνθρώπουκαὶτὸνμηδενισμὸτῆςἀνθρώπινηςὕπαρξης,
ἀλλὰμὲτὴνἀνάστασητοῦἸησοῦσηματοδοτεῖτὴνἀφετηρίατῆςαἰώνιαςζωῆς,
τὴνἀπαρχὴτῆςκτίσης ποὺδιαρκῶςἀνακαινίζεται,[5]καὶτὴ «δεύτερη
ρίζατῆςἀνθρωπότητας»,[6]κατὰτὸνἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας. Ὁ θάνατος δὲνεἶναι,
πλέον, ὁ ἐχθρὸςτοῦἀνθρώπου, καθὼς νικήθηκε ἀπὸτὸν σωτήρα Χριστό.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶκαὶἀγαπητές μου ἀδελφές,
Ἂςτελειώσουν οἱ χλιαρότητες, οἱ «μέσες» λύσεις, οἱἀσυνέπειεςκαὶοἱ
«ἐξυπνάδες». Ἡ λογική μας, τὴνὁποία τόσο ἐμπιστευόμαστε, μᾶςπροδίδει. Ἡ
ὑπερηφάνειάμας γελοιοποιεῖταιἀπὸτὶς ψευδαισθήσεις μας. Τὰ δεκανίκια μας ἔχουν
σπάσει καὶμᾶςἔχουν καθηλώσει στὸχῶμα.
Τὶἀπέμεινεστὸνἄνθρωπο;
Ἡ πίστη στὸνἀναστημένοἸησοῦ, ὁ ὁποῖοςμὲτὴ διδασκαλία, τὸ Πάθος
καὶτὴνἈνάστασή του διαμόρφωσε τὴζωὴκαὶτὴν «καινὴ κτίση»,[7]τὴ νέα
πραγματικότητα.Αὐτή, ὅμως, ἡ καινὴ κτίσηδὲν βιώνεται οὔτεὁρίζεταιαὐθαίρετα·
βιώνεται καὶὁρίζεταιἐντὸςτῆςἘκκλησίας, στὸὕψιστο μυστήριοτῆς Θείας Εὐχαριστίας,
στὸὁποῖο σήμερα καὶ πάντοτε μετέχουμε ὡς κοινότητα. Ἡ Θεία Εὐχαριστίαεἶναι
«γεμάτη χαρὰκαὶφῶς», διότι «δένἔχειὡς βάση τὸνΣταυρὸκαὶ μία ἐξιδανίκευσητοῦ
πάθους, ἀλλὰτὴνἈνάστασηὡςὑπέρβασητοῦ πάθους τοῦΣταυροῦ».[8]Ἡ Εὐχαριστίαμᾶς
μεταφέρει στὸνΓολγοθᾶ, γιὰνὰταπεινωθοῦμεκαὶνὰὁδηγηθοῦμεστὴνἀείφωτο Βασιλεία
τοῦΘεοῦ.
Τὶἀπέμεινε σ’ ἐμᾶςτοὺςἝλληνες;
Ἡ Πίστη τῶν Πατέρων μας ποὺἔκανεἱστορικὰ θαύματα κι ἔγραψεχρυσὲς σελίδες
στὴν Παγκόσμια Ἱστορία. Ἡ Πίστη τῶν Πατέρων μας ποὺἀκόμακαὶσὲ περιόδουςπολέμου,
προσφυγιᾶς, πείνας, φτώχειας, δυστυχίας καὶθανάτου, ὁ
ἀναστημένοςΧριστὸςἀποτελοῦσετὸκοινὸὅραμά μαςκαὶτὴβέβαιη σιγουριά μας.
Ἂςγυρίσουμεστὸνκενὸτάφο τοῦἈναστάντος κι ἂςτὸν ψάξουμε τριγύρω,
ὅπωςγύρισε σὲαὐτὸνκαὶτὸνἔψαξε ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή. Τότε, ὁ Χριστὸςἐμφανίστηκεμπροστά
της, τῆς μίλησε καὶτὴν κάλεσε στὴ Βασιλεία Του.[9]
Ἂς γυρίσουμε κοντά Τουὡς παιδιά Του, ὡς φίλοι Του, ὡςἀδέρφια Του.
Γιὰνὰἀναστηθεῖἡ ψυχή μας. Γιὰνὰἀνανήψει ἡ ἐλπίδα μας. Γιὰνὰπαλινορθωθεῖ ἡ
ἐθνική μας ἀξιοπρέπεια. Γιὰνὰκαταστρωθεῖ δίκαια ἡ κοινωνικὴ δικαιοσύνη.
Γιὰνὰἐπικρατήσει ἡ «ἐπὶγῆςεἰρήνη».[10]Γιὰνὰ παύσει ὁ κόσμος νὰ μυρίζει
μπαροῦτι, ἀλλὰεὐλαβικὸ θυμίαμα προσευχῆς. Γιὰνὰβιωθεῖ ἡ χαρὰκαὶνὰ λάμψει ἡ
ἐλπίδαστὰ μάτια τῶνπαιδιῶν μας.
Ὁ Χριστὸςπέθανε, ὥστε, συναντώντας μας μέσα στὸν θάνατο, τὴ φθορά, τὸν
πόνο, τὴνὀδύνηκαὶτὴνἀπογοήτευση, νὰμᾶςἀναστήσει.[11] ΚαὶμὲτὴνἈνάστασή Του
προμηνύει σὲὅλουςτὴνἀνάστασή μαςστὰἔσχατα.[12]
Μόνο Αὐτὸςμᾶςἀπέμεινε, ἀγαπητοίκαὶἀγαπητέςμου. Κι
εὐτυχῶςγιὰἐμᾶς,ποὺεἶναιἀναστημένοςκαὶμᾶςἀναμένει γεμάτος ἀγάπηκαὶσυγχωρητικότητα.
Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ἂςντυθοῦμετὸἀναστημένοσῶμα Του καὶἂςκυλίσειστὶς
φλέβες μας τὸ τίμιο αἷμα Του. Ἂςἀναστηθοῦμε μαζί Τουκαὶμὲτὰ σημάδια
τῶνπληγῶνμαςἂςδοῦμετὸν κόσμο γύρω μας ἀπὸἄλλο πρίσμα καὶσὲἄλλη τροχιά.
ἈπὸτὸπρῖσματῆςἐνΧριστῷ σωτηρίας καὶστὴντροχιὰτῆςἀναστημένηςζωῆς μας στὴν πορεία
τῆς λύτρωσης.
Ἀγαπητοὶἀδελφοὶκαὶἀγαπητὲςἀδελφές μου,μὲτὶςεὐχὲςτοῦγέροντοςΜητροπολίτου
μας πρ. Φλωρίνης κ. Θεοκλήτου, ἀναβοῶτὸνκοσμοχαρμόσυνο χαιρετισμό·
ΧριστὸςἈνέστη!
Μὴφοβᾶστενὰτὸ φωνάξετε δυνατά, ὥστενὰ φύγει κάθε φόβος ἀπὸτὴν καρδιά
μας.
ΧριστὸςἈνέστη! ἈληθῶςἈνέστη!
Εὐχέτηςὅλων σας πρὸςτὸνἀναστημένο Κύριο,
῾ΟἘπίσκοπός σας,
†ὉΦλωρίνης, ΠρεσπῶνκαὶἘορδαίας ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ
______________
Υποσημειώσεις:
[1] Ματθαίου 17:22-23.
[2] Ματθαίου 28:18.
[3] Δοξαστικὸτῶνἀποστίχων,
ὄρθρος Μ. Πέμπτης.
[4] Ιωάννου11:26.
[5] Περί τῆςἐνανθρωπήσεωςτοῦΜονογενοῦς, PG 75, 1237C.
[6] Ἑόρτιοςἐπιστολή, XXVIII, A΄, PG 77, 941C.
[7] Γαλάτας 6:15.
[8] ἸωάννουΖηζιούλα, Μητροπολίτου Περγάμου, «Ἐσχατολογίακαίἱστορία», Ἔργα
Α΄. Ἐκκλησιολογικά μελετήματα, Ἀθήνα: Δόμος 2016, 498.
[9] Ἰωάννου 20:11-17.
[10] Λουκᾶ 2:13-14.
[11] Δημ. Κωλέσης. «Τὸ
μυστήριο τῆςζωῆςκαὶτοῦ θανάτου
στὴνπροοπτικὴτῆςἀντιδικίαςἀνάμεσαστὸνΘεὸκαὶτὸνἄνθρωπο». Ἁγιαναστασῖτες27
(2010): 16-17.
[12] Πρβλ. Γρηγορίου
Παλαμᾶ, ΕἰςτὴνἈνάληψιν, PG 151, 277.
