«Από την ανατροπή στην κολοτούμπα (ες)

(Του Γρηγόρη Γιαννόπουλου*)

Οι τερατογενέσεις ήταν και είναι γνώρισμα του λεγόμενου ψευτοαριστερού χώρου. Σε αυτό το περιβάλλον γεννήθηκε ο απολίτικος κατά τα άλλα Θοδωρής Καρυπίδης. Περιφερειάρχης σήμερα στην Δυτική Μακεδονία που είναι η τελευταία των τελευταίων σε όλα τα επίπεδα. Η βιτρίνα του, που από πίσω της διακρίνεις  το απόλυτο κενό, είναι δηλωτική με ποιόν είχαμε να κάνουμε και πού οδηγηθήκαμε ως τόπος.

Ο κομματικός δογματισμός του, που διαρκεί όσο ένα κόμμα είναι στην εξουσία και μετά τον αλλάζει κατά περίπτωση, τον καθιστούν «επικίνδυνο» για την προοπτική και το μέλλον του τόπου μας. 

Τα περί «εμείς είμαστε ανεξάρτητος συνδυασμός» και «όλοι όσοι αποχωρήσανε από εμάς είναι σφόδρα κομματικοί», μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί. 

 Η 26η Μαΐου θα στον στείλει, αυτόν και την παρέα του στην χωματερή της πολιτικής ιστορίας σαν την ποιο αρνητική παρένθεση σε αυτόν τον τόπο. Στην Δυτική Μακεδονία.

Ο φιλοκυβερνητικός και κομματικός Καρυπίδης(θιασώτης της εθνικά  επιζήμιας  συμφωνίας των Πρεσπών που ξεπούλησε εκτός απο το όνομα, την εθνότητα και τη γλώσσα της Μακεδονίας)  και η παρέα του, ήδη πορεύονται στο περιθώριο τους.

Η ΕΛΠΙΔΑ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ

Υποψήφιος Π.Σ. στην Π.Ε. Γρεβενών με τον Συνδυασμό «ΕΛΠΙΔΑ» με Υποψήφια Περιφερειάρχη την Γεωργία Ζεμπιλιάδου

Γρεβενά 5 Απριλίου 2019

Από την εφηβεία περνάμε στην ενηλικίωση

Βάλια Παυλίδου, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια.

Οι έφηβοι δεν είναι παιδιά. Έχουν αφήσει πίσω τους ανεπιστρεπτί την παιδική ηλικία και πασχίζουν να βρουν την ταυτότητά τους στο κόσμο των μεγάλων. Βρίσκονται στο μεταίχμιο της παιδικής αθωότητας όπου όλα συγχωρούνταν και για όλα υπήρχε λύση και της ενήλικης ζωής με τις δεκάδες αποφάσεις που πρέπει να παρθούν για τις μελλοντικές σπουδές, το επάγγελμα, την ανεξαρτητοποίηση από τους γονείς, τη χάραξη της προσωπικής τους πορείας.

Η αναγκαιότητα της άρσης του γονικού φόβου

Η εφηβεία είναι μια ταραγμένη περίοδος στη ζωή του ανθρώπου. Άλλα είναι και μια ταραχή γόνιμη από την οποία θα προκύψει ένας ενήλικας ικανός να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Στη Συμβουλευτική γονέων-εφήβων το θέμα της σύγκρουσης επανέρχεται συχνά. Οι γονείς θέλουν τώρα, περισσότερο από ποτέ να θέσουν όρια, φοβούμενοι το τι υπάρχει εκεί έξω από την ασφάλεια του σπιτιού τους. Φοβούμενοι μήπως τα παιδιά τους παρασυρθούν. Φοβούμενοι μήπως δεν πάρουν την σωστή απόφαση. Φοβούμενοι μήπως τα παιδιά τους έρθουν αντιμέτωπα με τον κίνδυνο. Φοβούμενοι, Φοβούμενοι, Φοβούμενοι. Και ενώ ο φόβος είναι κατανοητός ως γονεϊκό συναίσθημα, και τολμώ να πω και δικαιολογημένος κάποιες φορές, δεν είναι αυτό το συναίσθημα που πρέπει να κατευθύνει τη συμπεριφορά τους. Ο φόβος σε κρατάει πίσω, σε κρατάει μακριά, σε κρατάει στην ασφάλεια. Αλλά ο έφηβος δεν μπορεί να μείνει πίσω, δεν μπορεί να μείνει παιδί. Πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με τον κόσμο, με τις απαιτήσεις του, τις ιδιοτροπίες του, τα καλά και τα στραβά του.

Θέσπιση ορίων και αφαίρεσή τους

Τα όρια στη συμπεριφορά του παιδιού πρέπει να μπαίνουν από τη νηπιακή ακόμα ηλικία. Το παιδί θα πρέπει να μάθει ότι κάποια πράγματα επιτρέπονται, ενώ κάποια άλλα όχι και η παράβαση των ορίων επιφέρει συνέπειες. Αν αυτό δεν πραγματοποιήθηκε στην παιδική ηλικία, είναι αργά στην εφηβεία να τεθούν τώρα τα όρια. Αν όμως κατορθώθηκε,τώρα θα πρέπει να αφαιρούνται σιγά σιγά, ούτως ώστε να δίνεται στον έφηβο η ευκαιρία να διαχειρίζεται όλο και μεγαλύτερα κομμάτια προσωπικής ελευθερίας. Η διαχείριση του εαυτού, του προσωπικού χρόνου, οι επιλογές ζωής δεν μαθαίνονται από τη μια μέρα στην άλλη.

Αναγκαιότητα επικοινωνίας επί ίσοις όροις

Τώρα περισσότερο από ποτέ έχει νόημα η επικοινωνία ανάμεσα στον γονέα και τον έφηβο. Και με τη λέξη επικοινωνία εννοώ την ουσιαστική επικοινωνία που θα γίνεται επί ίσοις όροις. Ο γονέας πρέπει να προσπαθήσει να καταλάβει ότι το παιδί του μεγαλώνει σε μια άλλη εποχή από αυτήν που μεγάλωσε ο ίδιος. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί κάποια πράγματα να μην μπορεί να τα καταλάβει πλήρως και αυτό είναι ανθρώπινο. Δεν καταλαβαίνει την εμμονή με το facebook, αλλά δεν είναι σφάλμα να παραδεχτεί ότι δεν μπορεί να το καταλάβει. Είναι σημαντικό να ξέρει τα όριά του και να είναι πρόθυμος να τα παραδεχτεί, αντί να επιμένει να κατευθύνει την συμπεριφορά του εφήβου εκεί που ο ίδιος κρίνει ότι πρέπει να πάει.

Ενθάρρυνση αυτονομίας

Δώστε τη δυνατότητα στον έφηβο να κερδίσει προνόμια. Δείξτε ευελιξία. Αφήστε τον να σας αποδείξει ότι αξίζει την εμπιστοσύνη σας, αντί να αποφασίζετε εσείς εκ των προτέρων τι συνιστά ασφάλεια για τον ίδιο και τι όχι. Για παράδειγμα συνεννοηθείτε μαζί του για την ώρα που πρέπει να επιστρέφει σπίτι, δείξτε μια γενναιοδωρία στο χρόνο όπως όταν πρόκειται να πάει σε ένα πάρτι. 

Στόχος: Η ομαλή ανεξαρτητοποίηση του παιδιού

Συναντώ συχνά γονείς ταμπουρωμένους σε αρχές και κανόνες οι οποίοι ελάχιστα έχουν να κάνουν με την ουσιαστική εξέλιξη του εφήβου - και πολλές φορές και με την ασφάλειά του - αλλά εξυπηρετούν συχνά την προσωπική τους ηρεμία. "Νιώθω πιο ήρεμη αν ξέρω ότι είναι σπίτι στις 23:00". Θα πρέπει όμως να αποφασίσουμε ποιος είναι ο στόχος: Η παροδική μας ηρεμία ή η ομαλή και σταδιακή ανεξαρτητοποίηση του παιδιού μας; Για να επιτευχθεί το δεύτερο συχνά χρειάζεται να χάσουμε για λίγο το πρώτο. Μην ξεχνάτε ότι μέσα από την εξέλιξη του παιδιού μας, εξελισσόμαστε και εμείς ως άνθρωποι αλλά και ως γονείς.

Χαλίλ Γκιμπράν – Για τα παιδιά  (από το βιβλίο Ο κήπος του προφήτη)

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου

είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.

Δημιουργούνται δια μέσου εσένα, αλλά όχι από σένα

κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου

αφού ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δίνεις μία στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι στις ψυχές τους

αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο

που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις

αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα

αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί το δρόμο του χθες.

«Το κείμενο αποτελεί μια συνεργασία του flowmagazine.gr με την κ. Παυλίδου. Για περισσότερα κείμενα του συγκεκριμένου αρθρογράφου πατήστε εδώ»

ΠΗΓΗ: flowmagazine.gr

Το παιδί κυνηγάει την αυτονομία του

Του Παντελεήμων Ράπτη.

Ξεκινάει το σχολείο. Περίεργα και ανήσυχα πρόσωπα ξεκινούν ένα ταξίδι γνώσης και γνωριμιών. 

Από τα χρόνια του παιχνιδιού και της ξεγνοιασιάς σιγά σιγά πρέπει να περάσουν σε χρόνια που έστω και λίγο θα τους μειώσουν την ελευθερία και θα τους βάλουν σε καλούπια. Χωρίς να αντιληφθούμε τη λέξη "καλούπια" αρνητικά, την εξετάζουμε όσον αφορά το διάβασμα που θα είναι απαραίτητο να κάνουν για το σχολείο. Διάβασμα που αρχικά γίνεται με τη βοήθεια των γονιών. 

Ξέρετε, ο μπαμπάς στα μαθηματικά και η μητέρα στα ελληνικά. Γνωστά πράγματα σε ελληνικές οικογένειες που είναι από τα λίγα που δεν θα θέλαμε να αλλάξουν. Μέχρι και στην οικογένειά μου, έτσι γινόταν η ανάθεση! 

Στα χρόνια αυτά του σχολείου, υπάρχει ένα στάδιο στο οποίο το παιδί πρέπει να περάσει από τα χέρια των γονιών στα δικά του χέρια (ή μάλλον πόδια). Θα ξεκινήσει δειλά δειλά σε μια προσπάθεια να πει το μάθημα της Αργοναυτικής Εκστρατείας στον εαυτό του, θα συνεχίσει στην αντιγραφή χωρίς να τη δείξει στους γονείς για τσεκάρισμα και θα ολοκληρωθεί με μια πορεία προς τον προγραμματισμό του χρόνου και των δραστηριοτήτων. Οι γονείς στην πορεία αυτή οφείλουν να είναι εκεί για να οδηγήσουν το παιδί τους σε ασφαλές μονοπάτι και όχι σε ένα μονοπάτι λανθασμένων επιλογών. 

Το πέρασμα από την ασφάλεια των γονιών πρέπει να ξεκινήσει από την ηλικία των 7 ετών σιγά σιγά με ασφαλή καθοδήγηση. Πρώτα πρώτα, στην ηλικία αυτή οι γονείς πρέπει να ξεκινήσουν με μια απαλή καθοδήγηση στις εργασίες των παιδιών από εκεί που ήταν συνέχεια από πάνω. Με ένα μικρό τσεκάρισμα των εργασιών θα έχουμε περάσει στην αυτονομία των παιδιών σε ένα πρώτο στάδιο και την ανάθεση της κάθε εργασίας στον γονιό απλά για έλεγχο. Το παιδί από εκεί που δούλευε με βοήθεια τώρα μπορεί απλώς με καθοδήγηση να δουλέψει μόνο του. Ύστερα από κάποιο καιρό οι γονείς μπορούν να αφήσουν στο παιδί την οργάνωση του χρονικού πλαισίου. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να του αφήσουν 1 ώρα για να ολοκληρώσει τα μαθήματά του διότι μετά θα ακολουθήσει π.χ. ποδόσφαιρο. Φυσικά, μπορεί τις πρώτες φορές να μην πετύχει επειδή τα παιδιά έχουν την τάση να χαζεύουν και να μην έχουν αίσθηση του χρόνου αλλά με τον χρόνο όλα θα γίνουν. Οπότε, εφόσον το παιδί έχει αποκτήσει και την αίσθηση του χρόνου μένει μονάχα η τακτική οργάνωση των εργασιών ανά μάθημα και δυσκολία. Εκεί ο καθένας έχει τις δικές του προτιμήσεις ανά μάθημα και φυσικά το φόρτο εργασίας ποικίλλει. 

Νομίζω αυτά τα τρία στάδια μπορούν να αποκτηθούν σε βάθος τριών χρόνων και το παιδί στην Δ' Δημοτικού να μπορεί να αυτονομηθεί στις εργασίες που κάνει. Χρειάζεται ωστόσο σταδιακή προσοχή και παρακολούθηση γιατί μπορεί να αφεθεί σε χρονικά πλαίσια στενά και λανθασμένες επιλογές. Ο γονέας πάντοτε πρέπει να είναι εκεί για τυχόν απορίες και καθοδήγηση σε όλα τα χρόνια του σχολείου. 

Υπενθυμίζω ότι από τη στιγμή που το παιδί έχει αυτονομηθεί στο διάβασμα δεν λύνονται όλα τα προβλήματα και πρέπει διαρκώς να το βοηθάμε και να το στηρίζουμε αλλιώς ενδεχομένως να προκύψουν κενά, μη κατανόηση εννοιών και αμέλεια για το σχολείο. Η αυτονομία είναι μια αρετή σημαντική αλλά και δύσκολη στην πορεία του ανθρώπου. Από το να αυτονομηθεί στο διάβασμα, μέχρι να μάθει ο κάθε άνθρωπος να ζει μόνος του αλλά και να μπορέσει οικονομικά να σταθεί χρειάζεται συμπορευτές και καθοδηγητές για σωστά αποτελέσματα!

Πηγή: citymomenti.blogspot.gr

Γάμος, εγκυμοσύνη από μικρή ηλικία, είναι μόδα τελικά;

Πάει περίπου ένας χρόνος που το φαινόμενο της εγκυμοσύνης ή της συγκατοίκησης ή του γάμου σε ηλικίες 16-22 αυξάνετε με πιο ραγδαίους ρυθμούς από ότι το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Γύρω μου συναντάω σχεδόν σε καθημερινή βάση παλιές συμμαθήτριες ή ακόμη κι άγνωστες στο δρόμο που βιάστηκαν να γίνουν μανούλες ή μάλλον δεν είχαν ιδέα που πάνε τα τέσσερα όταν ξεκίνησαν την σεξουαλική τους ζωή. Αλλά κι άλλες που ο ενθουσιασμός τους, τους παίρνει τα μυαλά και βιάζονται να συζήσουν ή να δώσουν όρκους αιώνιας αγάπης νομίζοντας πως βρήκαν το κελεπούρι και τον έρωτα της ζωής τους. Αλήθεια... που οδεύει η σημερινή νεολαία; 

Προ λίγων ημερών είχα μια ξαφνική συνάντηση με μία γνωστή φίλης μου. Τα μάτια μου γούρλωσαν και προσπαθούσα να κρύψω τις σκέψεις μου στρέφοντας τις κόρες μου προς άλλη κατεύθυνση ώστε να μην αντιληφθεί το σοκ μου η εν λόγο κοπέλα. Είδα ένα κορίτσι, ήταν δεν ήταν 18 χρονών, που κρατούσε το καρότσι με ένα παιδάκι που σίγουρα είχε χρονίσει κι ήταν πάλι με την κοιλιά στο στόμα. Η περιέργεια μου για το αν τεθεί μεταξύ της φίλης μου κι εκείνης η συζήτηση περί της τωρινής της εγκυμοσύνης με έκανε εσκεμμένα να κρυφακούσω παρότι το βλέμμα μου περιπλανιόταν. Την άκουσα να λέει ολοκάθαρα πως μπαίνει στον μήνα της και πως περιμένει δίδυμα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ήρθε και το αγόρι της (δεν λέω άντρας της διότι όπως κατάλαβα ανέβαλαν τον γάμο για οικονομικούς λόγους) ο οποίος ήταν στην ίδια ηλικία, μικροκαμωμένος, που κοιτάζοντας τον ήταν τόσο παιδί που δεν μπορούσα να διανοηθώ πως είχε δικό του παιδί. Με τούτα και με εκείνα φύγαμε, τους χαιρετήσαμε αλλά εμένα μου είχε μείνει καρφωμένη η εικόνα δύο εφήβων που είχαν αναλάβει την ευθύνη να μεγαλώσουν ένα πλασματάκι που φέρανε στον κόσμο και μες τις επόμενες μέρες θα είχαν έξτρα δύο μέλη στην οικογένεια τους. 

Αλήθεια, δεν είναι περίεργο που οι νέοι είναι τα κλασικά μικρομέγαλα παιδιά που δεν χαίρονται τα όσα έχει να τους προσφέρει αυτή η ηλικία και διαρκώς προσπαθούν να μοιάσουν στους ενήλικες; Που βρίσκετε λοιπόν η παιδεία στα σχολεία σχετικά με την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ή γιατί η οικογένεια παραβλέπει αυτόν τον τομέα απ΄τα καθήκοντα της απέναντι στο παιδί; Γιατί όταν στο σχολείο μια συζήτηση περιέχει τη λέξη σεξ αυτό επιφέρει την φράση της δασκάλας "Πιπέρι στο στόμα αν ξανακούσω τέτοιες κουβέντες" αντί για μια επιμορφωτική συζήτηση με τους μαθητές; Η παιδεία στο σχολείο δεν προέρχεται μόνο απ΄τα μαθηματικά, τη φυσική και τη νεοελληνική γλώσσα αλλά κι απ΄τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση η οποία είναι ανεπαρκής ή ανύπαρκτη. Και γιατί η ίδια η οικογένεια παραποιεί τις έννοιες πλάθοντας παραμύθια στο παιδικό μυαλό όπως "Τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός" και η ντροπή τους εμποδίζει να μιλήσουν και να μας πληροφορήσουν για το σεξ; 

Η ελλιπής σεξουαλική διαπαιδαγώγηση λοιπόν είναι ο προάγγελος της ελευθερίας και της άγνοιας που διακατέχει τους νέους σήμερα. Κάνουν έρωτα δίχως προφύλαξη μη σκεπτόμενοι ούτε τα σεξουαλικός μεταδιδόμενα νοσήματα αλλά ούτε και τις πιθανότητες εγκυμοσύνης. Καταλήγοντας έτσι να έχουν να μεγαλώσουν ένα παιδί, το οποίο δεν έχουν ιδέα πως, συνήθως χωρίς μόνιμες δουλειές ή βασιζόμενοι στους γονείς και γενικότερα σε ξένες πλάτες για οικονομική στήριξη, αναγκάζοντας και τους ίδιους τους γονείς τους να μεγαλώσουν πέρα από αυτούς τους ίδιους και τα εγγόνια τους αφού εκείνοι χάνουν τελικά τον μπούσουλα. 

Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να περάσω το μήνυμα της έκτρωσης μέσα απ'τα λεγόμενα μου. Το θεωρώ ένα απ΄τα μεγαλύτερα εγκλήματα του ανθρώπου για το οποίο δυστυχώς και δεν υπάρχει ποινή. Όμως γιατί να μην περιορίσει η νεολαία τις πιθανότητες αυτού του συμβάντος, σε περίπτωση που δεν είναι στους επόμενους θεμιτούς στόχους της, χρησιμοποιώντας μέτρα προφύλαξης, ανοίγοντας ακόμα και σελίδες στο ίντερνετ, πέρα από τα facebook και instagram, διαβάζοντας σχετικά με όλα όσα δεν φρόντισαν τα σχολεία και οι γονείς να τους μάθουνε; Τρόποι υπάρχουνε λοιπόν αρκεί να υπάρχει η θέληση κι η γνώση. 

Σαφώς πέρα από αυτό, υπάρχει κι ένα ακόμα κεφάλαιο σχετικά με τις ερωτικές σχέσεις των νέων. Κάνουν σχέσεις στις οποίες βασίζουν όλο τους το είναι δίχως να σκέφτονται τίποτα άλλο, ζώντας σε ροζ συννεφάκια και παρατώντας πολλές φορές ολόκληρη τη ζωή που κάνουνε για να ακολουθήσουν έναν άνθρωπο. Άτομα τα οποία ενθουσιάστηκαν τόσο σε λιγότερο από ένα μήνα που το ένα έχει μόνιμη δουλειά στον τόπο του, δικό του σπίτι, με μόνα έξοδα τα έξοδα αυτοσυντήρησης και τα παρατάει όλα για να πάει να ζήσει με το άλλο σε ένα ξένο μέρος, δίχως δουλειά, με στεγαστικά και επισιτιστικά έξοδα. Άτομα που μέσα σε δύο μήνες γνωριμίας συζήσανε με συνολικά έσοδα του σπιτιού μόνο τον μισθό απ΄τον ένα ο οποίος καλά καλά δεν φτάνει για τον ίδιο. Άτομα που σε ένα χρόνο παντρευτήκανε και νοικιάσανε σπίτι με μισθούς ημιαπασχόλησης από σύμβαση. Κι όλα αυτά τα παιδιά είναι φοιτητές ή τελείωσαν πρόσφατα το σχολείο!!! 

Πιστεύω πως για να χτίσεις κάτι γερό και δυνατό πρέπει να έχεις και τις σωστές βάσεις ειδάλλως θα διαλυθεί. Εδώ ποιες είναι οι σωστές βάσεις λοιπόν; Ότι δεν είναι πλήρως ανεξάρτητοι οικονομικά και βασίζονται σε άλλους; Ότι βιάζονται να χάσουν την ελευθερία και τα νιάτα τους χωμένοι σε ένα σπίτι το οποίο σε λίγους μήνες, ή στην καλύτερη χρόνια δε θα μπορούν να συντηρήσουν; Ότι θεωρούν πως βρήκανε τον τέλειο άνθρωπο και είναι σίγουροι πως θέλουν να περάσουν όλη τη ζωή μαζί του; Ότι σε εποχή κρίσης που 40άρηδες γυρνάνε στα πατρικά τους γιατί δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τα αβάσταχτα έξοδα, εκείνοι ανοίγουν σπίτι δίχως 1 δεκάρα; Και στο γεγονός της άγνοιας της κατάστασης της Ελλάδας και την αβεβαιότητα για το αύριο που δεν μας επιτρέπει ανοίγματα όπως παλιότερα κάποιος οφείλετε πάλι. Η λειψή παιδεία και τα χατίρια των γονιών που στερούνται για να μη μας λείψει σχεδόν τίποτα, κάνοντας μας να πιστεύουμε πως ζούμε σε ουτοπικό κόσμο. 

Και τελικά μήπως αυτό είναι μόδα ή ένα τύπος "ebola" άρα άκρως κολλητικό; Ή μήπως μας άλλαξαν μπαταρίες και λειτουργεί αλλιώς το βιολογικό μας ρολόι; Το σίγουρο συμπέρασμα είναι πως αποφοιτούμε από σχολείο, παίρνουμε πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, όμως δεν είμαστε μορφωμένοι σε τέτοια θέματα. Μήπως όμως στρεφόμαστε στις παλιές εποχές των παππούδων μας, τότε που τα πράγματα ήταν πιο αγνά και πιο αθώα, δίχως πολλές σκοτούρες, με γνωριμίες που είχαν πάντα προοπτική στο γάμο και εξασφάλιση ενός ανθρώπου δίπλα μας; Μήπως όλα αυτά γίνονται επειδή οι άνθρωποι έχουν διαβρωθεί τόσο που ψάχνουμε κάποιον να προσκολλήσουμε για να μην νιώθουμε τελείως μόνοι;

Πηγή: citymomenti.blogspot

Η λογοτεχνία βοηθά την ψυχική μας υγεία

Άραγε τι μας ωθεί να διαβάζουμε λογοτεχνία ; Τι απολαμβάνουμε; Ποια είναι η φύση της ευχαρίστησης, για τον αναγνώστη;

Σε ένα μυθιστόρημα, είτε είναι ιστορικό, είτε ψυχολογικό, είτε κοινωνικό, το «εγώ» του αναγνώστη ταυτίζεται με τα «εγώ» των ηρώων του λογοτεχνήματος καθώς αυτά αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον και μεταξύ τους. Καθώς, δε, η ιστορία ξετυλίγεται η ιστορία και παρουσιάζονται οι ιδιαίτερες συνθήκες υπό τις οποίες προκύπτουν τα γεγονότα, τα κοινωνικά πρότυπα που ακολουθούνται, οι νόρμες και τα συναισθήματα των χαρακτήρων, ο αναγνώστης διακινείται συγκινησιακά και παίρνει θέση στην ιστορία.

Ένα λογοτεχνικό κείμενο, συνεπώς, βιώνεται καθώς η ανάγνωση απαιτεί την ενεργή νοητική συμμετοχή του αναγνώστη και τη δημιουργική σκέψη του. Για την ανάγνωση ενός κειμένου, επίσης, απαιτείται η συγκέντρωση του νου, η εστίαση της προσοχής και πάνω από όλα η ικανότητα στοχασμού και αυτοπαρατήρησης του αναγνώστη.

Άραγε τι μας ωθεί να διαβάζουμε λογοτεχνία ; Τι απολαμβάνουμε; Ποια είναι η φύση της ευχαρίστησης, για τον αναγνώστη;

Σε ένα μυθιστόρημα, είτε είναι ιστορικό, είτε ψυχολογικό, είτε κοινωνικό, το «εγώ» του αναγνώστη ταυτίζεται με τα «εγώ» των ηρώων του λογοτεχνήματος καθώς αυτά αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον και μεταξύ τους. Καθώς, δε, η ιστορία ξετυλίγεται η ιστορία και παρουσιάζονται οι ιδιαίτερες συνθήκες υπό τις οποίες προκύπτουν τα γεγονότα, τα κοινωνικά πρότυπα που ακολουθούνται, οι νόρμες και τα συναισθήματα των χαρακτήρων, ο αναγνώστης διακινείται συγκινησιακά και παίρνει θέση στην ιστορία.

Ένα λογοτεχνικό κείμενο, συνεπώς, βιώνεται καθώς η ανάγνωση απαιτεί την ενεργή νοητική συμμετοχή του αναγνώστη και τη δημιουργική σκέψη του. Για την ανάγνωση ενός κειμένου, επίσης, απαιτείται η συγκέντρωση του νου, η εστίαση της προσοχής και πάνω από όλα η ικανότητα στοχασμού και αυτοπαρατήρησης του αναγνώστη.

Ιδιαίτερη προσοχή φαίνεται να απαιτείται στην ανάγνωση έργων ποίησης, που αφ’ ενός τονώνουν σημαντικά τη δραστηριότητα στο δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, το

οποίο, μεταξύ άλλων, σχετίζεται με την κατανόηση μεταφορικών εννοιών, τη συναισθηματική φόρτιση και μελωδία λόγου και αφ’ ετέρου τονώνουν την ενδοσκόπηση, καθώς ο αναγνώστης προσπαθεί να αντιληφθεί και αναλύσει συμβολισμούς κι αφηρημένες έννοιες. Η ποιοτική λογοτεχνία και ποίηση, συνεπώς, είναι μέσα ουσιαστικής γνωστικής και συναισθηματικής εμπειρίας, που συμβάλλουν στην ενίσχυση των μηχανισμών ανάπτυξης της προσωπικότητας του αναγνώστη.

Η ευεργετική δύναμη της ποιοτικής λογοτεχνίας, συνίσταται και στη δημιουργία νέων σκέψεων και νοητικών σχημάτων πολλαπλασιάζοντας τις νέες συνδέσεις των νευρώνων του εγκεφάλου, αυξάνοντας τη δημιουργικότητα, την αναπαράσταση και την προβολή στο μέλλον.

Αυτό συμβαίνει γιατί με την ανάπτυξη νέων νοητικών και συναισθηματικών ικανοτήτων, ο αναγνώστης διευκολύνεται στην ανάπτυξη υγιέστερων διαπροσωπικών σχέσεων κι ως εκ τούτου στηρίζουν την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας.

Ως αναγνώστες, ανάμεσα στις γραμμές ενός λογοτεχνικού κειμένου ή ενός ποιήματος, ανακαλύπτουμε δικές μας κρυμμένες πτυχές, σκέψεις, συναισθήματα, ενώ η προσεκτική ανάγνωση μας πληροφορεί για την οπτική γωνία κάποιου άλλου προσώπου μέσα στην ιστορία. Μέσα από ένα κείμενο, μας επιτρέπεται να αναγνωρίσουμε το καλό και το κακό, να αναλογιστούμε τις συνέπειες των πράξεων των ηρώων, εάν και πως θα μπορούσαν να εξελιχθούν τα γεγονότα, σε ποια βάση αξιών εκτυλίσσεται η ιστορία, ποιες συνθήκες βοηθούν ή εμποδίζουν την έκφραση και την αυτοπραγμάτωση των ηρώων.

Ορισμένες λογοτεχνικές περιγραφές, μάλιστα, μας δίνουν την εντύπωση πως ο συγγραφέας γνωρίζει καλύτερα τον εαυτό μας, από ότι τον γνωρίζουμε εμείς οι ίδιοι, καθώς οι συγγραφείς βρίσκουν τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψουν εσωτερικές συγκρούσεις, δυσκολίες, χαρές και άλλες ιδιαίτερες εμπειρίες της ανθρώπινης ζωής. Οι ποιοτικοί συγγραφείς, έχουν την ικανότητα να μας βοηθούν σε ένα ταξίδι στον εσωτερικό μας εαυτό, αλλά και τη δύναμη να τοποθετούν, γνωστά σε εμάς, χαρακτηριολογικά στοιχεία, σε κοινωνικές κι ιστορικές συνθήκες που μας βοηθούν στην κατανόηση και την επεξεργασία της δικής μας πραγματικότητας.

Η λογοτεχνία για εμάς είναι ένα «ψυχολογικό ενδιάμεσο», καθώς είναι ένα δημιούργημα που μας επιτρέπει να συμμετέχουμε σε μία ανθρώπινη ιστορία, μας βοηθά στην ανάγνωση και την εξέταση των συνθηκών που διαδραματίζονται τα γεγονότα, αλλά και να συγκινηθούμε έχοντας συνειδητή επίγνωση πόσο κοινές είναι οι ανθρώπινες επιθυμίες, έννοιες κι αγωνίες.

Μέσα από την ανάγνωση βιώνουμε μία ασφαλή ψυχική ένταση, την οποία μπορούμε να απολαύσουμε και να εκφορτίσουμε μέσω της συνέχειας της ιστορίας. Ανάλογα, δε, με τη δεκτικότητα μας και ακολουθώντας τη δομή του δημιουργήματος, ανακαλύπτουμε τα προσωπικά νοήματα και μοτίβα που διακινούν τα νήματα της δικής μας ζωής.

Εάν δε, αποφασίσουμε να εντρυφήσουμε περισσότερο, η λογοτεχνία, μπορεί να γίνει το μέσο μελέτης, νοηματοδότησης κι επεξεργασίας του εσωτερικού μας κόσμου και πως αυτός αλληλεπιδρά με τον εξωτερικό, κοινωνικό χώρο.

Κάπως έτσι, οι ήρωες μπορεί να μας τροφοδοτίσουν κοινωνικά, συναισθηματικά, αλλά και να γίνουν μάρτυρες της δικής μας απόφασης για αλλαγή κι αυτοπραγμάτωση!

Χαρίκλεια Μανουσάκη, Επιστημονική Συνεργάτης σε Θέματα Ψυχικής Υγείας κι Επικοινωνίας Συστημική Σύμβουλος, NLP, Marte Meo, EFT, Play Therapy, Coaching ,    697 44 77 556 - manousaki.c@gmail.com

http://antikleidi.com/author/manousaki/

Γιατί πετυχαίνουμε το αντίθετο από αυτό που επιθυμούμε

Ο Κουέ, ο διάσημος Γάλλος ψυχολόγος, όρισε το νόμο της αντίστροφης προσπάθειας ως εξής: «Όταν οι επιθυμίες και η φαντασία σας συγκρούονται, στο τέλος νικά πάντα η φαντασία».
Αν, για παράδειγμα, σας ζητούσαν να περπατήσετε πάνω σε μια σανίδα του πατώματος, θα το κάνατε χωρίς πρόβλημα. Αν, όμως, η ίδια σανίδα ήταν τοποθετημένη σε ύψος έξι μέτρων ανάμεσα σε δύο τοίχους, θα περπατούσατε κατά μήκος της; 

Η επιθυμία σας να περπατήσετε πάνω στη σανίδα θα προσέκρουε στη φαντασία ή το φόβο σας που θα σας υπαγόρευε ότι θα πέσετε. Η ιδέα που θα κυριαρχούσε μέσα σας, και που θα ήταν η εικόνα της πτώσης, θα κέρδιζε τη μάχη. Η επιθυμία, η θέληση ή η προσπάθεια σας να περπατήσετε στη σανίδα θα αντιστρεφόταν και η ιδέα της αποτυχίας θα υπερίσχυε.
Η εσωτερική προσπάθεια πάντα καταλήγει στην αποτυχία και επιφέρει τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η αυθυποβολή της ιδέας ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε ένα πρόβλημα κυριαρχεί στο νου. Και το υποσυνείδητο μας ελέγχεται πάντα από την κυρίαρχη ιδέα. Από τις δύο αντιφατικές προτάσεις το υποσυνείδητο μας θα δεχτεί την ισχυρότερη. Ο καλύτερος τρόπος είναι αυτός πού δεν περιλαμβάνει προσπάθεια.
Αν πείτε «Θέλω να θεραπευτώ, αλλά δεν μπορώ», «Προσπαθώ τόσο σκληρά», «Πιέζω τον εαυτό μου να προσευχηθώ», «Χρησιμοποιώ όλη τη δύναμη της θέλησης μου», πρέπει να ξέρετε ότι το λάθος βρίσκεται στην προσπάθεια. Ποτέ μην προσπαθείτε να πιέσετε το υποσυνείδητο σας να δεχτεί μια ιδέα χρησιμοποιώντας τη δύναμη της θέλησης σας. 

Τέτοιου είδους προσπάθειες είναι καταδικασμένες σε αποτυχία και οδηγούν στο αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που ζητάτε.
Το παρακάτω παράδειγμα είναι μάλλον κοινή εμπειρία. Ένας σπουδαστής που δίνει εξετάσεις, παίρνει τα θέματα και προσπαθεί να γράψει. Και τότε διαπιστώνει ότι όλες οι γνώσεις του τον έχουν εγκαταλείψει.

Ξαφνικά νιώθει το κεφάλι του άδειο και δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτα από όσα ήξερε σχετικά με το θέμα. Και όσο περισσότερο σφίγγει τα δόντια του και καταβάλ-λει προσπάθεια για να σκεφτεί, τόσο δυσκολότερο του είναι να θυμηθεί.

Μόλις, όμως, βγει από την αίθουσα των εξετάσεων και απαλλαγεί από την ένταση, οι απαντήσεις στις ερωτήσεις έρχονται η μια μετά την άλλη. Η προσπάθεια να πιέσει τον εαυτό του να θυμηθεί ήταν η αιτία της αποτυχίας. Αυτό είναι ένα παράδειγμα του νόμου της αντίστροφης προσπάθειας, εξαιτίας του οποίου παίρνουμε το αντίθετο από αυτό που ζητάμε.

Απόσπασμα από το βιβλίου του Dr Joseph Murphy «Η Δύναμη του Υποσυνείδητου», Εκδόσεις Διόπτρα

Πηγή: enallaktikidrasi.com

Οι γυναίκες άνω των 50 είναι σέξι

Κατερίνα Νανοπούλου.
Μετά το κείμενο μας για τους σέξι 50αρηδες ήρθε και η σειρά των γυναικών. Εάν οι 40άρες ισοδυναμούν με δύο 20άρες, τότε τι ισχύει για τις γυναίκες που έχουν πατήσει τα 50; Οι παρακάτω 7 λόγοι θα σας πείσουν ότι οι γυναίκες μετά τα 50 είναι ακόμα σέξι, έχουν αυτοπεποίθηση και ξέρουν τι θέλουν από τη ζωή. Με άλλα λόγια, μη διστάσετε να βγείτε ραντεβού μαζί τους.

1. Είναι μία γυναίκα που ξέρει τι θέλει
Οι γυναίκες είναι γνωστό ότι ωριμάζουν νωρίτερα από τους άντρες και αυτός είναι και ο λόγος που, συχνά, είναι ένα βήμα μπροστά. Όπως καταλαβαίνετε, όταν μια γυναίκα βαδίζει στα πενήντα δεν είναι απλά ένα βήμα μπροστά, αλλά χιλιόμετρα! Πλέον είναι αρκετά ώριμη για να ξέρει τι θέλει και να το διεκδικεί χωρίς ενοχές.

2. Είναι σέξι
Η Σάρον Στόουν, η Ελ Μακφέρσον, η Λιζ Χάρλεϊ, η Σίντι Κρόφορντ, η Μόνικα Μπελούτσι. Θέλετε να πω και άλλα τρανταχτά παραδείγματα που δείχνουν ότι η θηλυκότητα και ο ερωτισμός δεν γνωρίζουν ηλικία;

3. Δεν ασχολείται με πεζά πράγματα όπως ο πρώην της
Στην αρχή μίας σχέσης ή ακόμα και στο πρώτο ραντεβού ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να τύχει είναι να αρχίσει κάποιος να μιλάει για τις προηγούμενες σχέσεις του. Κάτι τέτοιο μπορεί να το ακούσετε να βγαίνει από τα χείλη μίας 30χρονης αλλά σίγουρα όχι από μία 50χρονη. Η τελευταία είναι αρκετά ώριμη και σίγουρη για τον εαυτό της ώστε να μην παραμένει προσκολλημένη στο παρελθόν.

4. Δεν θέλει να κάνει παιδιά
Μπορεί να τα αγαπάει φοβερά ή να έχει και δικά της παιδιά, αλλά να είστε σίγουροι ότι δεν θα θέλει να κάνει κι άλλα, οπότε εάν η δημιουργία οικογένειας δεν είναι μέσα στα μακροπρόθεσμα σχέδιά σας, μία γυναίκα 50 ετών δεν θα σας κάνει ποτέ αυτή τη συζήτηση. Παρ’ ολ’ αυτά, ειδικά αν είναι και η ίδια μητέρα, θα λατρέψει τα δικά σας παιδιά και θα έχει μία καλή σχέση μαζί τους.

5. Είναι ανεξάρτητη
Είτε έχει βγει πρόσφατα από έναν γάμο, είτε ήταν καιρό μόνη της, μία 50άρα δεν περιμένει έναν άντρα για να την ολοκληρώσει. Είναι ανεξάρτητη και γνωρίζω πολύ καλά πως να τα βγάζει πέρα μόνη της. Δεν ψάχνει κάποιον να της προσφέρει χρήματα, αλλά έναν σύντροφο με τον οποίο θα μπορεί να περνάει καλά.

6. Είναι σεξουαλικά έμπειρη
Στα πλαίσια της ωριμότητας που αναφέρθηκε προηγουμένως υπάρχει και η εμπειρία ζωής, η οποία συνεπάγεται και εμπειρία στο κρεβάτι. Μία γυναίκα 50 ετών ξέρει πολύ καλά τι θέλει στο κρεβάτι και, κυρίως, δεν ντρέπεται να το ζητήσει και να το διεκδικήσει. Επιπλέον, είναι πιθανό, να γνωρίζει και τις ανάγκες του συντρόφου της και να μπορεί να τις ικανοποιήσει.

7. Νιώθει άνετα με αυτό που είναι
Χωρίς να σημαίνει ότι καμία γυναίκα άνω των 50 δεν έχει ανασφάλειες, οι περισσότερες έχουν συμφιλιωθεί με την εικόνα τους και την προσωπικότητά τους και νιώθουν σίγουρες για τον εαυτό τους. Άλλωστε χωρίζουν πολύ καλά πως να περιποιηθούν το δέρμα τους, πως να φάνε σωστά και πως να ντυθούν με τρόπο που τις κολακεύει, αφού έχουν περάσει το στάδιο των πειραματισμών και οι επιλογές τους είναι πιο κλασικές.

ΠΗΓΗ: huffingtonpost

Ο άνθρωπος που δεν πρέπει να ερωτευτείς

Εσύ απολαμβάνεις την ήσυχη ζωή σου έχοντας βάλει προτεραιότητες στα πάντα. Έχεις τοποθετήσει κάθε σχέση με το περιβάλλον σου στα σωστά "κουτάκια" φιλίας, ερωτικής σχέσης και λοιπού κοινωνικού περίγυρου και ξεκλειδώνεις όποιο κουτάκι χρειάζεσαι την εκάστοτε φορά. Η αλήθεια είναι ότι έχεις την πλήρη κυριαρχία των τρόπων με τους οποίους συνδέεσαι με τους γύρω σου, πράγμα που σου προσφέρει ψυχική ηρεμία. Όλοι την αναζητούν, εσύ όμως την έχεις στο τσεπάκι. 

Όλα καλά λοιπόν; Φυσικά. 

Μόνο που αυτές οι φάσεις γαλήνης έχουν την τάση να διαρκούν λίγο. Ίσως είναι στη φύση μας να γινόμαστε επιρρεπείς σε όποιο ερέθισμα μας τραβάει βιαίως από τη ζώνη ασφάλειας, πίσω από την οποία χτίζαμε επιμελώς τα τείχη μας, για να βγούμε ετοιμοπόλεμοι στα ανοιχτά προς αντιμετώπιση του "εισβολέα". Το πρόβλημα συναντάται, όταν εσύ ξεκινάς προετοιμασμένος να κόψεις τη γέφυρα την οποία θα περνούσε ο ξένος κατακτητής για να φτάσει το κάστρο σου... Τότε είναι που παρατηρείς ότι αυτός ο "ξένος" δε φαντάζει και τόσο αντιπαθητικός από κοντά. Αντιθέτως, όσο πλησιάζει, εσύ γοητεύεσαι πιο πολύ. "Ίσως μια συνθήκη ειρήνης μαζί του θα ήταν προτιμότερη", σκέφτεσαι. 

Αρκετά όμως με τις παραμυθένιες παρομοιώσεις. Η εξέλιξη δε θα θυμίζει κάτι από παραμύθι, αν ο νέος σου έρωτας ανήκει στο παρακάτω είδος. 

Ο sex buddy 

Υπάρχουν πολλοί άλλοι συνώνυμοι όροι, στα ελληνικά δε ορίζεται ως η αποκλειστικά σεξουαλική σχέση μεταξύ δύο προσώπων. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Η μορφή της σχέσης αυτής μπορεί να συμφωνηθεί ρητά ή σιωπηρά. Αν έχεις στη ζωή σου ένα άτομο με το οποίο οι συναντήσεις σας γίνονται κυρίως σε σπίτια, αν αποφεύγονται οι κοινοί έξοδοι, αν δε γνωρίζει ο ένας τους φίλους του άλλου και αν τα μόνα μηνύματα που ανταλλάζετε αφορούν το πότε θα βρεθείτε για σεξάκι, τότε έχεις και εσύ έναν sex buddy, ένα φίλο με προνόμια, αν προτιμάς. 

Άμα η περιγραφή τέτοιας σχέσης σου ακούγεται δελεαστική σαν μια ευκαιρία να μπεις σε μια περιπέτεια χωρίς το βάρος ευθυνών που συνεπάγεται η κλασσική σχέση, ξανά σκέψου το. Πρόκειται στην ουσία για μια συμφωνία ενηλίκων με πρωταρχικό όρο την εκατέρωθεν απουσία συναισθηματισμών τόσο κατά τη διάρκεια των προνομίων όσο και πριν. 

Δεν είναι σπάνιες οι φορές, όπου ένας ήδη ερωτευμένος επιλέγει να παίξει τέτοιο ρόλο στη ζωή του έρωτά του, καθώς δεν έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει την περαιτέρω επαφή που επιθυμεί μαζί του. Ο πρώτος συμβιβάζεται με κάτι ημιτελές, ο δεύτερος στην καλύτερη περίπτωση κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, στη χειρότερη εκμεταλλεύεται όσα του δίνει ο άλλος στο έπακρο. Αν το εξετάσουμε πιο αναλυτικά, η συναναστροφή των δυο αυτών ανθρώπων δε θα είχε είτε έτσι είτε αλλιώς καλή κατάληξη, αφού ο καθένας μπορεί να καταλάβει πόσο στραβά θα πήγαινε η σχέση τους με προνόμια ή μη. 

Μπορεί να τύχει και το άλλο όμως. Γνωρίζεσαι με ένα άτομο έξω εκεί που πίνεις ανέμελα το ποτό σου και διασκεδάζεις με την παρέα σου. Υπάρχει αδιαμφισβήτητα έλξη εξίσου κι από τις δύο πλευρές. Οι επόμενες νύχτες σάς βρίσκουν να κυλιέστε σε όσες μεριές του σπιτιού προσφέρονται για τέτοιο σπορ. Οι συναντήσεις σας πυκνώνουν, ενώ εσύ χαίρεσαι με το πόσο ώριμα αντιμετωπίζεις το θέμα. Όσο χτίζεται οικειότητα μεταξύ σας, αρχίζετε να κάνετε αστειάκια, ενώ καπνίζετε χαλαρά το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας πριν αποχαιρετηθείτε. Κάτι που σου έφερε και καφέ από το αγαπημένο σου μαγαζί, κάτι που έμεινε σε σένα τις προάλλες για ύπνο, αφού το σπίτι σου βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από τη δουλειά του... Πριν το συνειδητοποιήσεις, πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται τον sex buddy ανά τακτά χρονικά διαστήματα και να αναρωτιέται, αν λέει να του προτείνεις να πάτε για καφέ το ΣΚ. 

Συγχαρητήρια, κατάφερες να ερωτευτείς το μόνο άτομο που δεν έπρεπε αλλά και να προκαλέσεις αναταράξεις στην τόσο τακτοποιημένη ζωή σου. Ξέρω, θα αντιτάξεις ως επιχείρημα ότι μια ζωή που απλά κυλάει χωρίς εντάσεις είναι βαρετή. Συμφωνώ, αρκεί αυτές οι εντάσεις να προέρχονται από τρίτους και όχι από εμάς τους ίδιους. Προσωπικά, προτιμώ να γίνει άνω-κάτω ο κόσμος μου από έναν "τρελό" ο οποίος θα κάνει τραβηγμένες από τα πιο κρυφά όνειρα μου πράξεις, με σκοπό να μπει στη ζωή μου και να μείνει εκεί όχι μόνο τα βράδια αλλά και τις ημέρες μου..παρά να πέσω θύμα του mind fucking με πρωταγωνιστή τον όμορφο φιλαράκο μου με τη συνήθεια να εξαϋλώνεται στις πρώτες ακτίνες του ήλιου.

Πηγή: citymomenti.blogspot.gr/

Αναλαμβάνω την ευθύνη του εαυτού μου

Κατερίνα Γαβρίλη, Ψυχολόγος.

Όταν μία νέα ζωή ξεκινάει τον κύκλο της στη γη, είναι ένα πλάσμα ευάλωτο με δεκάδες ανάγκες τις οποίες καλούνται να καλύψουν οι γονείς και οι οικείοι του. Αυτή είναι μία απαραίτητη και αναπόφευκτη διαδικασία για την υγιή ανάπτυξη κάθε πλάσματος. Τι γίνεται, όμως, όταν τα παιδιά γίνονται ενήλικες και στη συνέχεια οι ενήλικες αυτοί, όσα χρόνια και αν έχουν περάσει αρνούνται να κόψουν τον ομφάλιο λώρο σύνδεσής τους με την οικογένεια ή ένα πολύ κοντινό τους πρόσωπο;

Εξαρτημένες σχέσεις στην παιδική ηλικία

Το αποτέλεσμα φυσικά καταλήγει να είναι μία ή περισσότερες εξαρτημένες σχέσεις, που δυστυχώς σπάνια είναι ισορροπημένες. Και αυτό γιατί όπως μπορούμε να καταλάβουμε, η  ίδια η φύση της εξάρτησης αποτελείται από μη υγιή στοιχεία.
Ένα παιδί είναι λογικό να αναπτύσσει μία τέτοια σχέση, γιατί η προσωπικότητα του ακόμα δομείται και διαμορφώνεται. Έχει απόλυτη ανάγκη από πρότυπα και άτομα τα οποία μπορεί να μιμηθεί ή να ταυτιστεί μαζί τους μέχρι να μπορέσει να αναπτύξει τη δική του προσωπικότητα. Έχει επίσης ανάγκη από πρόσωπα φροντίδας τα οποία θα είναι σε θέση να του παρέχουν όλα τα απαραίτητα συναισθηματικά και υλικά εφόδια με σκοπό την ομαλή ανάπτυξή του.

Εξαρτημένες σχέσεις στην ενήλικη ζωή

Όταν όμως το παιδί αυτό ενηλικιώνεται, αλλά συνεχίζει να αποζητά ή να απαιτεί την κάλυψη των αναγκών του κατά τον ίδιο τρόπο με το παρελθόν, εκεί μιλάμε για μία ξεκάθαρη δυσαρμονία στις σχέσεις και μία ανάγκη διατήρησης της παιδικής προσκόλλησης στους γονείς ή σε άλλα κοντινά πρόσωπα με πολύ δυσάρεστες συνέπειες τόσο για την ουσιαστική ωρίμανση του ατόμου, όσο και για την λειτουργική δομή της ίδιας της σχέσης.

Αυτού του είδους η σχέση φυσικά μπορεί να ενισχύεται ή να καλλιεργείται και από την πλευρά των γονέων, των φίλων ή άλλων προσώπων του ευρύτερου περιβάλλοντός μας. Επιπλέον, εξαρτημένη θα μπορούσε να είναι και μία σχέση μεταξύ δύο συντρόφων, τους οποίους δεν ενώνει η αγάπη, αλλά οι κοινωνικές συμβάσεις ή οι υλικές απολαβές. Αλλά και ανάμεσα σε δύο φίλους όπου δεν υπάρχει συναισθηματικό υπόβαθρο να τους συνδέει πραγματικά, αλλά αμοιβαία κάλυψη προσωπικών ανασφαλειών. Γι' αυτό και οι μέθοδοι που προτείνονται παρακάτω αφορούν κάθε πιθανή περίπτωση εξαρτημένης σχέσης.

Μέθοδοι απεξάρτησης

1. Αρχικά καταγράφουμε σε ένα χαρτί ξεκάθαρα και με ειλικρίνεια ποια πιστεύουμε ότι είναι τα άτομα από τα οποία θεωρούμε ότι εξαρτόμαστε συναισθηματικά και υλικά. Σε αυτή μας την αναζήτηση μπορεί να μας διευκολύνει η ερώτηση: Ποιο είναι το άτομο (ή τα άτομα) εκείνο του οποίου η αρνητική κριτική με επηρεάζει περισσότερο; Η ερώτηση αυτή μας οδηγεί κατευθείαν στα πρόσωπα με τα οποία διατηρούμε μία σχέση εξάρτησης με οποιοδήποτε τρόπο. Και αυτό γιατί μέσα σε μία ισορροπημένη συνύπαρξη δύο ή περισσότερων ανθρώπων, δεν υπάρχουν αυτού του είδους οι αρνητικές επιρροές. Κανείς δεν εξαρτάται από τη γνώμη του άλλου, γιατί έχει ήδη αυτοπροσδιοριστεί και τα εξωγενή σχόλια δεν τον αγγίζουν.

2. Αφού καταγράψουμε και ξεκαθαρίσουμε πλήρως στο μυαλό μας ποια είναι αυτά τα άτομα και ποια η μορφή της εξάρτησης μας απέναντί τους, εντοπίζουμε μέσω της αυτοδιερεύνησης και της αυτογνωσίας, την αιτία που κρύβεται πίσω από την εξάρτηση και το αδύναμο στοιχείο της προσωπικότητάς μας που αντιστοιχεί. Συνήθως, κάτι φοβόμαστε ότι θα χάσουμε και συντηρούμε την εξάρτηση. Θα πρέπει να φανούμε γενναίοι λοιπόν και να αντιμετωπίσουμε κατάματα το αντικείμενο του φόβου μας, καταγράφοντας το στο μυαλό μας ή σε ένα χαρτί.

3. Αφού έχουμε κάνει τα δύο πρώτα βήματα και τα έχουμε καταφέρει, είναι η ώρα να οργανώσουμε μία στρατηγική αντιμετώπισης και εξάλειψης αυτής της εξάρτησης. Αυτό μπορεί να σημαίνει μία συζήτηση και ξεκαθάρισμα με το πρόσωπο που μας απασχολεί ή ακόμα και συνάντηση με έναν ψυχολόγο, εναλλακτικές θεραπείες, σεμινάρια αυτοβελτίωσης ή πολύ απλά νέες παρέες και εμπλουτισμός στις κοινωνικές μας συναναστροφές, αλλά και εσωτερική αυτοδιερεύνηση και διάθεση εξέλιξης.

4. Η διαδικασία αυτή είναι πολύπλοκη και συχνά επίπονη, καθώς για να αποκοπεί κανείς από μία συναισθηματική εξάρτηση δεν απέχει πολύ από την αποθεραπεία ενός αλκοολικού ή ενός τοξικομανούς. Και αυτές άλλωστε είναι ιδιαιτέρως τοξικές σχέσεις για τη ζωή μας. Γι' αυτό και είναι πολύ σημαντικό καθ’ όλη τη διάρκεια αποκοπής από την εξάρτηση, το άτομο να είναι πολύ εστιασμένο στον στόχο που μόνο του έχει θέσει. Και μιλάμε γιααποκοπή από την ίδια την εξάρτηση και όχι από το άτομο που μας την προκαλεί απαραίτητα, καθότι το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

Υπάρχουν πρόσωπα στη ζωή μας, όπως οι γονείς ή τα αδέλφια μας που δεν μπορούν και ούτε χρειάζεται να εκδιωχθούν από τη ζωή μας. Θεωρείται ωστόσο απαραίτητο να τεθούν ξεκάθαρα όρια στις μεταξύ μας σχέσεις τα οποία θα τηρούνται και θα γίνονται σεβαστά και από τις δύο πλευρές με στόχο πάντα την ομαλή λειτουργία μίας ισορροπημένης συνύπαρξης. Σαφώς είναι πιο δύσκολο, αλλά το ζητούμενό μας δεν είναι να πετάξουμε αυτό το άτομο από τη ζωή μας, αλλά να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μαζί του, τοποθετώντας τη σε νέες και πιο αναβαθμισμένες ποιοτικά βάσεις.

Γενικότερα θα πρέπει πάντα να επαγρυπνούμε, φροντίζοντας να είμαστε αυτόνομοι, τόσο συναισθηματικά όσο και υλικά, ώστε να μην επαναδημιουργούμε νέες εξαρτήσεις ή να ανατροφοδοτούμε τις ήδη υπάρχουσες. Γιατί οι παγίδες και οι προκλήσεις μπορεί να είναι πολύπλευρες και συχνά όχι και τόσο εμφανείς. Εκεί όμως θα αποδείξουμε πάνω απ’ όλα στον εαυτό μας πόσο θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε οδηγώντας την προσωπικότητά μας σε μία πιο ώριμη και ισορροπημένη εκδοχή της, ακόμα και αν αυτή πρόκειται να είναι μία μακρά και συχνά δύσκολη διαδικασία.

Η πλήρης ανάληψη της ευθύνης του εαυτού μας είναι κάτι που απαιτεί βαθιά ωριμότηταστην διαχείρισή του, η οποία όπως είναι λογικό, δεν επιτυγχάνεται σχεδόν ποτέ στα πρώτα είκοσι χρόνια της ζωής μας. Γι' αυτό και είναι σημαντικό να μην πιέζουμε υπερβολικά τον εαυτό μας με σκληρότητα, απενοχοποιώντας και απελευθερώνοντάς τον από μακροχρόνιες επιβλαβείς πεποιθήσεις. Ταυτόχρονα όμως θα πρέπει και να μην εφησυχάζουμε παρατηρώντας διαρκώς τις επιλογές και τις αποφάσεις μας, προσπαθώντας πάντα για το καλύτερο δυνατό.
Η ενηλικίωση στην πράξη και με την αληθινή έννοια του όρου έρχεται συνήθως πολύ μεταγενέστερα από αυτό που ορίζει η νομοθεσία και οι θεσμοθετημένοι κανόνες. Το ουσιώδες εδώ είναι να είμαστε καθημερινά, όσο μπορούμε πιο συνειδητοί και να επιδιώκουμε με εσωτερική ειλικρίνεια την εδραίωσή της ενηλικίωσης μέσα μας και κατά συνέπεια σε κάθε έκφανση της ζωής μας.

ΠΗΓΗ: flowmagazine.gr

ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ, τα Θρασίμια και... οι νεοταξίτες του Χάους

«Στον άνθρωπο με κακή αγωγή, το θάρρος γίνεται θράσος, η σοφία σχολαστικότητα, η ευφυΐα κοροϊδία, η απλότητα βαναυσότητα και η καλοσύνη γίνεται κολακεία».

Τζων Λοκ, 1632-1704, Άγγλος φιλόσοφος.

Ειλικρινά στις ημέρες αναταραχής και παραζάλης που διανύουμε, όπου τα "ηθικά" και τα "εθνικά", αίφνης έγιναν «ρατσιστική καταπίεση», αντικαταστάθηκαν από νεομοντερνίστικες απόψεις, ως απόρροια της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης», των λαών χωρίς σύνορα, χωρίς έθνος. Το "ΘΡΑΣΟΣ" …περισσεύει.

Η προσπάθεια επιβολής - η εφαρμογή μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων, με διαφορετική προσέγγιση των μέχρι τώρα σταθερών ενός ολόκληρου Λαού, ενός λαού που αντιλαμβάνεται ότι το να μιλάς για Πατρίδα σε κατατάσσει από ρατσιστή έως και νοσταλγό ολοκληρωτικών καθεστώτων και θέσεων, τούτες τις ημέρες, χρειάζεται ψυχραιμία, νηφαλιότητα και πάνω από όλα συμμετοχή με παρουσία στην λήψη Αποφάσεων για το Μέλλον.

Η επιβολή από την Ε.Ε. της ικανοποίησης μόνιμης ή μερικής στέγασης - σίτισης, των λαθροοικονομικοπολιτικοπολεμικών μεταναστών, που κατά εκατομμύρια έχουν εισβάλει και κατοικούν στην χώρα μας, χωρίς καμία δυνατότητα ελέγχου προέλευσης, πιθανής εγκληματικής πρότερης δραστηριότητας ή πρόβλεψη αποφυγής "μελλοντικής" παραβατικότητας, με τα γνωστά σε όλους μας μέχρι τώρα αποτελέσματα, είναι ένα θέμα το οποίο οφείλουμε να εξετάσουμε, όπως και τις απόψεις όλων των κομμάτων για αυτούς.

Ο άναρχος, μα και με Θρασύτητα επιτακτικός, από την παρούσα κυβέρνηση, βίαιος "εποικισμός" της Ελλάδας από "λαθροεισβολείς - εποίκους", χωρίς καν να ρωτηθούν οι τοπικές κοινωνίες, δημιουργεί μείζον θέμα ευνομίας όπως και Δημοκρατίας για τους ίδιους τους κατοίκους, που ξαφνικά βλέπουν δίπλα τους, να έρχονται ορδές νεαρών (στην πλειοψηφία τους) εποικιστών και για δικαιολογία…. άντε και καμιά οικογένεια το πολύ άντε και για στάχτη στα μάτια και κάποιο δυστυχισμένο παιδί.

Όλα αυτά υπό την Υψηλή προστασία της Ε.Ε., των διαφόρων Μ.Κ.Ο., των κατεξοχήν εκφραστών της παγκοσμιοποίησης, στο όνομα της οποίας "παίζονται" εκατομμύρια από νέους σύγχρονους "δουλέμπορους", που θρασύτατα, με "κεκαλυμμένη ευαισθησία", επιδιώκουν την αλλαγή των κοινωνικοπολιτικών δομών ολόκληρων κοινωνιών, πόλεων - κρατών και την μετατροπή τους σε νέα "χαλιφάτα", ελπίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα αποκτήσουν τον τελικό έλεγχο των κοινωνιών αυτών.

Σας προκαλώ να θυμηθείτε πόσο αντιδρούσαμε -κάποιοι ακόμα συνεχίζουμε να αντιδρούμε- στον εποικισμό των κατεχομένων στην Κύπρο, ή τον καταδιωκτικό "πόλεμο" που έχει κηρυχθεί και συνεχίζεται στα αδέλφια μας στην Βόρειο Ήπειρο. Μου προξενεί πολλά ερωτήματα το γεγονός ότι τώρα που το ίδιο γίνεται στο σπίτι μας, κάποιοι το βρίσκουν φυσιολογικό.

Είναι μια νέα Θρασύτατη Μπίζνα και ευκαιρία "πλουτισμού" για κάποιους ιδιοκτήτες ξενοδοχείων που σκεπτόμενοι στυγνά με καθαρά οικονομικά κριτήρια,ιδιαίτερα στους "χαλεπούς" καιρούς που ζούμε, παραβλέποντας την πιθανή μελλοντική ζημιά που θα υποστεί η κοινωνία και η χώρα, να δηλώνουν "εθελοντές" - "παραχωρητές" των χώρων "φιλοξενίας" (εποικισμού λέω εγώ) για ανθρώπους που η πλειοψηφία των κατοίκων δεν θέλει να έχει δίπλα του…

Είναι επίσης εμφανές ότι οι "αντιδρώντες" αυτής της πρακτικής νεοεποικισμού της χώρας και έντεχνης μετατροπής της σε "αποικία άλλων"… αυτόματα κατηγοριοποιούνται και κατηγορούνται από τους "εραστές" της παγκοσμιοφιλελεαριστεροσκεπτικιστικής ιδεοληψίας ως ρατσιστές, ξενοφοβικούς, και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος νοσηρός νους που θέλει να πετύχει τον σκοπό του.

Όχι, λεβέντες της σπέκουλας, συνοδοιπόροι του Ρουβίκωνα, του Πετσίτη και του Καρανίκα, δεν έχετε το δικαίωμα να υβρίζετε αυτούς που άνοιξαν την αγκαλιά και τα σπίτια τους στα παιδιά της πρώην Γιουγκοσλαβίας, στους ομογενείς και μη από την Β. Ήπειρο, ή την Αλβανία που ήρθαν και βρήκαν σπίτια και δουλειά, δημιούργησαν οικογένειες, στους ομογενείς και μη από την Ρωσία και όπου αλλού. Έχετε μεγάλο θράσος να θέλετε να επιβάλετε την ¨δικιά¨ σας άποψη και κοσμοθεωρία περί "διαλυμένου κράτους" -Χάος- μετά την έλευσή σας.

Από υπερασπιστές και ζηλωτές της Δημοκρατίας, μεταλλαχτήκατε και εξελιχθήκατε σε Θρασύτατους στυγνούς Διώκτες του Λαού, υπερασπιστές των Χημικών Καταστολών και της Βίας της εξουσίας. Επιλέξατε να είστε Απέναντι στον Λαό, που αντέδρασε σε μία επαίσχυντη συμφωνία (Πρεσπών) και βλέπετε τις συνέπειες... κάθε ημέρα.

Φοβάμαι όμως ότι τα "νέα" σχέδιά σας για την περιοχή μας, θα φέρουν νέες αντιπαραθέσεις και δεινά, θα ανοίξουν και άλλους ασκούς του Αιόλου και όχι μόνο... Μπορεί στο παρελθόν να είχατε "συμπαραστάτες" του "έργου" σας στην Κοζάνη, στα Γρεβενά και στο Αμύνταιο, αλλά .... οι Φλωρινιώτες θα αντιδράσουν, εάν πάτε να εποικίσετε την Πόλη Μας, όπως λένε οι πληροφορίες και οι φήμες … σε τρία μάλιστα ξενοδοχεία???

Καλό θα είναι και οι "υποψήφιοι φιλόξενοι επιχειρηματίες" να ξανασκεφτούν τις συνέπειες και τα δεινά που θα φέρουν στον τόπο, οι πιθανές επενδυτικές ...επιλογές τους.

Θα μας βρείτε απέναντι και σε αυτήν την προσπάθεια της δημογραφικής αλλοίωσης, σε κάθε ξενόφερτο ¨επιχειρησιακό¨ σας σχέδιο.

Το Χάος και η αναρχία που επικρατεί σε όλη την Ελλάδα, οι εικόνες ντροπής και αίσχους που είδαμε στην Θεσσαλονίκη, στην πλατεία Αριστοτέλους (κλοπές-μαχαιρώματα-καταλήψεις κ.ά.... )

https://www.voria.gr/article/episodia-metaxi-allodapon-stin-platia-aristotelous-video

Δεν θα επιτρέψουμε να το φέρετε στο κέντρο της Φλώρινας!

Το Θράσος σας θα εξαφανιστεί όπως και εσείς!

Να θυμάστε: Τα χειρότερα έρχονται για εσάς!

Πέτρος Γ. Γώγος

Υ.Γ. Μακάρι οι "φήμες" να μην είναι η αλήθεια...μακάρι να διαψευστώ!

Ο Αλέξης Τσίπρας, ο Ζάεφ, η Συμφωνία των Πρεσπών, το Μακεδονικό και.. ο Καβάφης

Σ. Ηλιάδου-Τάχου,

Καθηγήτριας Νέας Ελληνικής Ιστορίας

Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας.

Στη σημερινή «επίσκεψή»  του στα Σκόπια, ο Αλέξης Τσίπρας, παραφράζοντας το ποίημα «Τα τείχη» του

Καβάφη και παραποιώντας εννοιολογικά τη σημασία των «τειχών»  είπε: «εδώ χτίζουμε γέφυρες και γκρεμίζουμε τα τείχη, όσοι χτίζουν τείχη στο τέλος εγκλωβίζονται σε αυτά».

Οι στίχοι του ποιήματος του Καβάφη «Τα τείχη»  είναι οι εξής; «Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ, μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη..A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω..» 

Οι διαφορές είναι εύληπτες. Ο  Καβάφης ομολογεί με ρεαλιστικό αυτοσαρκασμό πως εγκλωβίστηκε από τα «τείχη» που έκτισαν άλλοι, ενώ ο ίδιος δεν το αντιλήφθηκε. Ο Αλέξης Τσίπρας ισχυρίζεται ότι είναι περίπου  ο «άγγελος της καθάρσεως» που θα γκρεμίσει μαζί με τον Ζάεφ τα σύγχρονα «τείχη», με την σημειολογία που εμπεριέχεται στον λόγο του και τα οποία είναι  ανάλογα με τα καβαφικά, για να αποκλείσει φαινόμενα εγκλωβισμού και να απελευθερώσει τους κάθε εποχής «Καβάφηδες»,  για τους οποίους αφήνει το υπαινικτικό υπονοούμενο ότι «συνέβαλαν ασυνείδητα ίσως στην οικοδόμησή τους».

Στο σημείο αυτό οφείλω να ομολογήσω ότι μου είναι πολύ πιο συμπαθείς, ως άνθρωποι, οι «Καβάφηδες», οι οποίοι ομολογούν, χωρίς έπαρση, την «αβελτηρία τους» και  χτίζουν, μέσα από την τραγική ουσία της ζωής, μια αθάνατη ποίηση. Σε αντίθεση με αυτούς,  οι κατά καιρούς πολιτικοί εκφράζονταν στο παρελθόν και τώρα με βερμπαλιστική αυταρέσκεια, σχετικά με την άλωση στόχων που δεν καθόριζαν οι ίδιοι, αλλά τους επιβάλλονταν από τις διεθνείς συγκυρίες. Όλοι αυτοί πειθαρχώντας πολλές φορές σε ισχυρούς πάτρωνες που υπαγόρευαν στρατηγικές επιλογές,  προσπαθούσαν να τις επιβάλλουν στο εκλογικό κοινό τους, με απόλυτη αυτοπεποίθηση. Και τις πιο πολλές φορές αρκούνταν σε «εφήμερες πολιτικές νίκες» ή κατασκεύαζαν τέτοιες.

Οφείλω επομένως να εστιάσω στο πλαίσιο μέσα στο οποίο πραγματώθηκε «η «γεφύρωση των διαφορών» μεταξύ των δύο χωρών κατά την ρήση του Πρωθυπουργού, και σύμφωνα πάντα με την δική μου «ανάγνωση». Φρονώ λοιπόν ότι οι της «Βόρειας Μακεδονίας» έλαβαν, πολύ πριν από την σημερινή «γεφύρωση των διαφορών»,  την αναγνώριση της γλώσσας τους ως «μακεδονικής» και της ταυτότητάς τους επίσης ως «μακεδονικής».

Σήμερα, με την επίσκεψη Τσίπρα και εις αντάλλαγμα της «γέφυρας» και των «γκρεμισμένων τειχών», αναλήφθηκαν δεσμεύσεις από την χώρα μας, για την κάλυψη του εναέριου χώρου της «Βόρειας Μακεδονίας» από ελληνικά μαχητικά.  Αποφασίστηκε επίσης να μην φύγουν τα αγάλματα-σύμβολα της ιστορικής ελληνικής παρουσίας από την πόλη των Σκοπίων, όπου έχουν τοποθετηθεί σε δεσπόζουσα θέση, αλλά να  τοποθετηθούν σε αυτά «ευμετακίνητες πινακίδες» που θα αποσαφηνίζουν τα «αδιευκρίνιστα».

Στη συνέχεια λήφθηκε πρόνοια για την γρήγορη σύσταση Επιτροπών Διαιτησίας για τα εμπορικά σήματα και την πιστοποίηση των προϊόντων που φέρουν την επωνυμία «Μακεδονικός»,  με αβέβαιη έκβαση για τα ελληνικά συμφέροντα. Πουθενά δεν καταγράφηκε έκφραση διαμαρτυρίας για τα τεκταινόμενα στην Έκθεση του Βερολίνου, όπου οι παραγωγοί  της «Βόρειας Μακεδονίας» δήλωναν ότι παρήγαγαν Μακεδονικό οίνο, ο οποίος θα απολάμβανε τα ίδια προνόμια με τον ελληνικό Μακεδονικό οίνο. Ομοίως δεν εκφράστηκε καμία εύλογη καταγγελία της ελληνικής πλευράς,  για το γεγονός ότι ο ελληνικός Μακεδονικός οίνος στην Κίνα θεωρήθηκε μη πιστοποιημένος.

Επιπλέον υπογράφηκαν συμφωνίες για παροχή στη «Βόρεια Μακεδονία τεχνογνωσίας, διευκολύνσεων συγκοινωνιακών, κλπ., παραχωρήσεις τις διαστάσεις των οποίων αγνοούμε προς το παρόν και για τις οποίες εικάζουμε πως θα είναι μονομερείς.. Αν δεν ήταν, η ελληνική πλευρά που εκπροσωπήθηκε δεόντως με πληθώρα Υπουργών, θα θριαμβολογούσε, όπως είθισται.

Και το κυριότερο: ο Έλληνας Πρωθυπουργός , σε μια ατυχή ή συνειδητή αποστροφή του λόγου του έκανε αναφορά στο «αεροδρόμιο της Μίκρας στη Θεσσαλονίκη» και όχι στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» στη Θεσσαλονίκη, δείχνοντας ίσως  τον δρόμο προς το εγγύς μέλλον,  όταν οι Επιτροπές ένθεν κακείθεν  θα έχουν τελεσιδικήσει και θα έχουν επιβάλει τις μετονομασίες οδών, αεροδρομίων, πανεπιστημίων..κλπ

Κατά συνέπεια, μετά από μια τέτοια πολιτική στο Μακεδονικό Ζήτημα,  ο Πρωθυπουργός θα έπρεπε να έχει υπόψη του για το μέλλον, ένα άλλο ποίημα του Καβάφη που φέρει τον τίτλο «η πόλις». Αν το σύμβολο «πόλις» διαβαστεί με το εννοιολογικό περιεχόμενο που αποδίδεται από τους ευάριθμους διαφωνούντες σχετικά με τη Συνθήκη των Πρεσπών, στον όρο «Μακεδονία/σύμβολο του ελληνικού πολιτισμού»,    οι στίχοι του ποιήματος απευθυνόμενοι στον Τσίπρα προσλαμβάνουν διαστάσεις μιας «Κασσάνδρειας» προφητείας…

«Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό….»

(Καβάφης, Η Πόλις)

Δροσουλίτες, ο θρύλος

Συντάκτης: Ευαγγελία Νεονάκη.

Το παράξενο φαινόμενο συμβαίνει κάθε χρόνο την άνοιξη στη Νότια Κρήτη, διακόσια ναυτικά μίλια απο τις ακτές της Λιβύης. Ντόπιοι και επιστήμονες δίνουν τη δική τους εκδοχή για τους Δροσουλίτες.

Το Βενετσιάνικο Φρούριο Φραγκοκάστελλο (1370μ.Χ. Κτίστηκε από τους Ενετούς).

Σύμφωνα με τη Λαϊκη παράδοση οι Δροσουλίτες περνούν μέσα από το κάστρο τις πρώτες ώρες και κατευθύνονται προς τη θάλασσα.

Ποιοι είναι οι Δροσουλίτες

Είναι σκιές  αρματωμένων πολεμιστών που εμφανίζονται μια φορα το χρονό τον Μάιο λένε οι κάτοικοι του χωριού. Βγαίνουν πριν την ανατολή του ήλιου με την πρώϊνή δροσιά και όταν δεν πνέει βόρειος άνεμος. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ντόπιων οι αποκαλούμενοι «δροσουλίτες» ξεκινούν από το ερειπωμένο Μοναστήρι του Αγίου Χαραλάμπου και κατευθύνονται προς την  περιοχή  του Φραγκοκάστελου και του ομώνυμου φρουρίου (ενετικό κτίσμα, απομεινάρι της ενετοκρατίας), αφήνοντας άφωνους όσους τους αντικρίσουν. Ο μύθος λέει πως οι  δροσουλίτες είναι οι πεσόντες της Μάχης του Φραγκοκάστελου. Στη μάχη ενεπλάκησαν οι  κατοίκοι της περιοχής και  Τούρκοι κατακτητές και συνέβη στις 18 Μαϊου 1828.

Οι μαρτυρίες των κατοίκων για την αντίδραση των γερμανών στρατιωτών που είδαν τους δροσουλίτες, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Γιατί νομίζοντας ότι είναι αντάρτες άρχισαν να πυροβολούν στον αέρα. Φυσικά οι δροσουλίτες απτόητοι διέσχισαν την καθιερωμένη πορεία τους, κάνοντας τους  γερμανούς να το βάλουν στα πόδια και να φύγουν άρον άρον απο το κάστρο. Το όνομα δροσουλίτες το έδωσαν οι κάτοικοι της περιοχής και σημαίνει πρωϊνη δροσιά. Το φαινόμενο διαρκεί περίπου οκτώ με δέκα λέπτα ενώ εξαφανίζεται με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου.Οι ντόπιοι ισχυρίζονται οτι οι δροσουλίτες έκαναν την εμφανισή τους το 1890.

Οι επιστήμονες ερμηνεύουν το φαινόμενο των Δροσουλιτών με τη θεωρία του αντικατοπτρισμούδηλαδή η εμφάνιση ενός αντικειμένου σε διαφορετική θέση στην ατμόσφαιρα απο εκείνη που πράγματι είναι. Στην προκειμένη περίπτωση υποστηρίζουν οτι  οι σκιές είναι  τα σώματα των στρατιωτών που γυμνάζονται στις ακτές της Λιβύης, που βρίσκονται νότια της περιοχής του Φραγκοκάστελου. Όμως και πάλι αυτή η θεωρία δεν ευσταθεί για τον απλούστατο λόγο: Το κάστρο απέχει διακόσια ναυτικά μίλια άρα εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να γίνει ο αντικατοπτρισμός διότι η απόσταση είναι πάνω από σαράντα χιλιόμετρα.

Υπάρχει και μια άλλη εξήγηση που λέει οτι οι δροσουλίτες προέρχονται απο τη διάθλαση των ακτίνων του ήλιου όπως συμβαίνει αντίστοιχα με το ουράνιο τόξο. Ούτε και αυτή η εκδοχή έχει αποδειχθεί. Συνεπώς το αξιοπερίεργο φαινόμενο των Δροσουλιτών θα παράμεινει απλά ένας μύθος. Το ταξίδι των φαντασμάτων στρατιωτών απο την ανατολή προς τη δύση, εχει προκαλέσει  το ενδιαφέρον πολλών ξένων που συχνά επισκέπτονται το μέρος για να δουν και ν' ακούσουν τους δροσουλίτες.

ΠΗΓΗ: flowmagazine.gr

Τι είναι το σεξ μητέρα;

Γιατί, άραγε, όλοι οι ενήλικοι απολαμβάνουμε το σεξ, αλλά όταν μας ρωτούν τα παιδιά μας γι’ αυτό, νιώθουμε άβολα και ενοχικά; Και πώς θα τους μιλήσουμε γι’ αυτό χωρίς να το αντιμετωπίσουμε ως ταμπού;

Ποια από εμάς δεν έχει σταθεί αμήχανα μπροστά στα απορημένα μάτια του παιδιού της όταν, με εντελώς φυσικό τρόπο, εκείνο μας βομβαρδίζει με ερωτήσεις: «μαμά, τι είναι το σεξ;», «από πού βγήκα;», «γιατί η αδερφή μου δεν έχει πουλάκι;», «γιατί φιλιέστε με τον μπαμπά;»;

Οι περισσότερες απαντήσεις μας συνήθως αποτελούν επίσης αμήχανα και κοινότυπα κλισέ, που αποδεικνύουν πόσο τεράστιο ταμπού είναι ακόμη το σεξ για εμάς.
Γιατί δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε για το σεξ στα παιδιά;
«Συνηθίζουμε να βλέπουμε τα παιδιά μας σαν την προσωποποίηση της αθωότητας», λέει η ειδικός Ψυχικής Υγείας-σεξολόγος Ελεάνα Ελευθερίου. «Κι όμως, από πολύ νωρίς τα νήπια απολαμβάνουν το άγγιγμά μας και είναι καθήκον μας να τα βοηθήσουμε να νιώσουν άνετα με το σώμα τους και να κρατήσουμε ανοιχτούς τους διαύλους επικοινωνίας στην πορεία τους προς τη σεξουαλική ωριμότητα».

Συχνά στα αγόρια παρατηρείται στύση του πέους, είτε είναι αποτέλεσμα ευχαρίστησης, ευδαιμονίας -κάτι που φυσικά δεν είναι συνειδητό- είτε αντανακλαστική και αυτόματη. Περίπου στο δεύτερο έτος της ζωής του το παιδί ενδιαφέρεται να γνωρίσει το σώμα του.

Τότε είναι που περνάει στο στάδιο του καθρέφτη, εξερευνά το σώμα του και το ψάξιμο αυτό το οδηγεί στα γεννητικά όργανα. Τα περιεργάζεται και με αυτόν τον τρόπο ανακαλύπτει τον αυνανισμό και την ευχαρίστηση, που έχει ένα καταπραϋντικό και ηρεμιστικό αποτέλεσμα.
Τις περισσότερες φορές οι γονείς ανησυχούν όταν έκπληκτοι διαπιστώνουν τη σεξουαλικότητα του παιδιού σε αυτήν την πρώιμη ηλικία. Ωστόσο, αυτή τους η ανησυχία και οι ενοχές οφείλονται στις δικές τους αναστολές και στα προσωπικά τους ταμπού.

Αυτό που θα πρέπει να θυμόμαστε είναι πως ο τρόπος με τον οποίο θα αντιμετωπίσει ένα άτομο στην ενήλικη ζωή του τη σεξουαλικότητα του εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση που πήρε στα πρώτα του χρόνια.

Τα παιδιά από πολύ νωρίς δείχνουν περιέργεια για το στήθος, τα οπίσθια και τα γεννητικά τους όργανα. Οι ερωτήσεις που εκφράζουν περιέργεια αρχίζουν συνήθως στην προσχολική ηλικία, και αρχικά αναφέρονται στην ανατομία του ανθρώπινου σώματος: «Γιατί η μαμά έχει στήθος κι εγώ όχι;». Στη συνέχεια έρχονται οι ερωτήσεις σχετικά με την τεκνοποίηση: «Από πού βγαίνουν τα μωρά;»

Πότε να του μιλήσω για το σεξ;
Το ερώτημα που θέτουν οι γονείς είναι πότε πρέπει να αρχίσει η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Αυτό βέβαια είναι κάπως σχετικό, γιατί σε άλλα παιδιά κινητοποιείται η περιέργεια νωρίτερα, ενώ σε άλλα αργότερα. Η καταλληλότερη στιγμή, σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι όταν ρωτήσει το ίδιο το παιδί.

Οι απαντήσεις μας θα πρέπει να είναι ξεκάθαρες και ακριβείς σε γλώσσα που αντιστοιχεί στην ηλικία του παιδιού. Ψέματα και απλοϊκές θεωρίες καλό είναι να αποφεύγονται. Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ξεκινά από την πρώιμη παιδική ηλικία και διαρκεί όλη τη ζωή και είναι δόκιμο και θεμιτό να γίνεται με την καθοδήγηση των γονιών.

Αν το παιδί αφεθεί μόνο του θα διαμορφώσει άποψη με βάση τις πληροφορίες που παίρνει από τους φίλους του ή την τηλεόραση. Έτσι όμως υπάρχει ο κίνδυνος να λάβει λανθασμένες πληροφορίες και να κατασκευάσει θεωρίες αβάσιμες ή τρομακτικές, που θα επηρεάσουν τη μετέπειτα σεξουαλική συμπεριφορά του, αφού είναι πιθανό να επηρεαστεί η ψυχοσεξουαλική του ανάπτυξη.

Αντίθετα, η συνεπής και απαλλαγμένη από προκαταλήψεις συμμετοχή των γονιών θα του επιτρέψει να αντιμετωπίσει υγιώς τη σεξουαλικότητά του.0-3 ετών
Περίπου από 19 μηνών ξεκινά η ενασχόληση των παιδιών με τα γεννητικά τους όργανα, και αναφερόμαστε στον παιδικό αυνανισμό. Με την ευκαιρία, λοιπόν, του μπάνιου, του δίνουμε τις πρώτες πληροφορίες για τα όργανά του.

3-6 ετών
Επειδή ο λόγος του γίνεται πιο παραγωγικός, οι ερωτήσεις είναι αμέτρητες και αρκετές σχετίζονται με την αναπαραγωγή.

6-9 ετών
Αυτή είναι και η ηλικία που θα πρέπει να προσέξουμε να το πείσουμε να μοιραστεί μαζί μας τις γνώσεις του, να προσπαθούμε να μη σοκαριζόμαστε με τις πονηρές λέξεις και να μιλήσουμε μαζί του ανοιχτά για το σεξ, πάντα απαντώντας σε ερωτήσεις δικές του και όχι πιέζοντας το παιδί να μάθει και να ακούσει περισσότερα από αυτά που θέλει.

«Η καλύτερη ώρα για να μιλήσετε για τα σημαντικά γεγονότα της ζωής είναι η στιγμή που το παιδί ρωτά. Αν είναι αδύνατον να απαντήσουμε εκείνη την ώρα, επιλέγουμε σε άμεσο χρονικό διάστημα μια χαλαρή οικογενειακή στιγμή, χρησιμοποιώντας την κατάλληλη γλώσσα για την ηλικία του», μας λέει η κ. Ελευθερίου.

 Αν οι γονείς νιώθουν άνετα να μιλήσουν για το σεξ, έτσι θα νιώσουν και τα παιδιά. Και να εξηγείτε πάντα ότι όλα αυτά γίνονται μέσα στο πλαίσιο της αγάπης, όταν οι μαμάδες και οι μπαμπάδες έρχονται κοντά και δείχνουν ο ένας τον άλλο πόσο πολύ αγαπιούνται».

Η αλήθεια είναι πως κάποιες φορές οι λέξεις που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα μας μοιάζουν κάπως άκομψες ή βαριές. Μπορεί να λέμε τον αγκώνα μας αγκώνα, αλλά δυσκολευόμαστε να πούμε τη λέξη πέος ή αιδοίο. Πόσο μάλλον σε ένα παιδάκι ενός ή δύο ετών.

Από την άλλη, κάποιοι ειδικοί υποστηρίζουν πως όλα αυτά τα «χαριτωμένα» ονόματα που βρίσκουμε συνήθως δεν σημαίνουν τίποτα και το παιδί μας μπορεί να μπερδευτεί καθώς μεγαλώνει. Η λύση βρίσκεται κάπου στη μέση. Χρησιμοποιήστε τις σωστές λέξεις συνοδεύοντάς τις με απλές επεξηγήσεις.

Γιατί είσαι γυμνός;
Το θέμα της γύμνιας είναι ένα ακόμη θέμα για τους γονείς. Κάποιοι ντρέπονται να αποκαλύπτονται στα παιδιά τους, ενώ κάποιοι άλλοι είναι υπερβολικά άνετοι. Και πάλι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Μέχρι τα τέσσερα, όπως λένε οι ειδικοί, το παιδί μπορεί να βλέπει τους γονείς του γυμνούς, φτάνει εκείνοι να μη δείχνουν ότι ντρέπονται αλλά και να είναι σε θέση να εξηγήσουν στο παιδί τι βλέπει.

Μετά τα τέσσερα, καλό θα είναι να του δείξουν πως η γύμνια αποτελεί μια ιδιωτική στιγμή, και πάλι όμως δεν χρειάζεται να κρύβονται.

Οι «δύσκολες» ερωτήσεις
«Ναι, σίγουρα το θέμα του σεξ είναι ένα σοβαρό θέμα», μας λέει η ειδικός Ψυχικής Υγείας Ελεάνα Ελευθερίου. «Από την άλλη, δεν γίνεται πάντα μια τυπική συζήτηση γι’ αυτό. Μερικές φορές η σοβαρή συζήτηση γίνεται πολύ σοβαρή και τότε θα ντραπείτε και δεν θα τους μιλήσετε ανοιχτά.

Επιπλέον, η σοβαρή συζήτηση μπορεί μερικές φορές να καταλήξει στην άρνηση, καθώς τα παιδιά δεν μπορούν να φανταστούν τι ακριβώς γίνεται κατά τη διάρκεια του σεξ». Αν οι ερωτήσεις τους είναι αδιάκριτες και νιώθετε πως δεν μπορείτε να ανταποκριθείτε, παραμείνετε ψύχραιμοι, πείτε τους τα βασικά, δείτε πώς θα αντιδράσουν και θυμηθείτε, αν το παιδί σας κάνει την ερώτηση, θέλει να ακούσει και την απάντηση.

«Ας την ακούσει από εσάς, γιατί να είστε σίγουροι ότι θα την αναζητήσει αλλού», συμβουλεύει η κ. Ελευθερίου «Αν το παιδί σας μοιάζει ικανοποιημένο με την απάντηση που του δώσατε, επιβραβεύστε το για την ερώτηση που σας έκανε και αφήστε ανοιχτό το ενδεχόμενο να το ξανασυζητήσετε.

Αν νιώθετε περίεργα, θα νομίσει ότι έκανε κάτι κακό ή ότι το σεξ είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεται. Αν πάλι ντρέπεστε, ζητήστε υποστήριξη από το σύντροφό σας και εξασκηθείτε από πριν για την κουβέντα που θα κάνετε με το παιδί. Επιτρέψτε του να σας ρωτήσει ό,τι θέλει, ώστε να καταλάβει ότι μπορεί να σας εμπιστευτεί και να σας μιλήσει πάλι».

Θυμηθείτε ότι οι απαντήσεις σας πρέπει να είναι απλές και ξεκάθαρες, ώστε να μπορεί να τις καταλάβει ανάλογα πάντα με το στάδιο της ανάπτυξης στο οποίο βρίσκεται. Τα παιδιά γύρω στα τρία συνηθίζουν να κάνουν ερωτήσεις για τις ορατές φυσικές διαφορές που βλέπουν ανάμεσα σε αυτά και στα άτομα του αντίθετου φύλου και σε αυτό το στάδιο της ζωής τους συνήθως το μόνο που θέλουν είναι να δώσουν ένα όνομα στο μέρος του σώματός τους που τα προβληματίζει.

Αν το παιδί σάς ρωτήσει κάτι και δεν ξέρετε την απάντηση, προσπαθήστε να είστε ειλικρινείς και απαντήστε: «Θα φροντίσω άμεσα να το μάθω και θα σου απαντήσω». Και κάντε το. 

Με τη συνεργασία της Ελεάνας Ελευθερίου (ειδικός Ψυχικής Υγείας-σεξολόγος).

Χαδιαράκου Ελένη.

Πηγή : rotasapantaw.wordpress.com

Δυσλεκτικό παιδί; Πώς σκέφτεται

Στη γωνία, κουλουριασμένος στο πετσί μου.

Εκεί προσπαθούσα να καταλάβω τι νόημα έχει οι λέξεις να έχουν συλλαβές και οι συλλαβές γράμματα. Γιατί να μην βλέπω τα γράμματα, γιατί να μην μπορώ να ξεχωρίσω αυτό το 3 που μοιάζει με ε, και γιατί αυτό να ναι τόσο κακό;

Είναι κακό να μην μπορώ να διαβάσω κάποια γράμματα; Και έτσι καθώς αναρωτιόμουν, άκουγα τη μητέρα μου να τακουνίζει πέρα δώθε συγχυσμένη λες και ήρθε το τέλος του κόσμου. Ο μπαμπάς την άκουγε αποσβολωμένος και γω έπρεπε να παραμείνω στην γωνία.

Αφού τελείωσαν την κουβέντα τους μπαμπάς και μαμά θρονιάστηκαν πάνω από το κεφάλι μου με άγριες διαθέσεις. Το ένα γιατί διαδεχόταν το άλλο, οι φωνές τους επισκίαζαν τις σκέψεις μου και ήθελα μόνο να φωνάξω: <Αφήστε με ήσυχο, φτάνει!>.

Δεν ξέρω πόση ώρα σκεφτόμουν να φωνάξω αλλά κάποια στιγμή τους είδα να με κοιτάν εκστασιασμένοι. Πρόσεξα πως είχα τις παλάμες των χεριών μου στα αυτιά μου και έτρεμα ολόκληρος. Μάλλον, τα κατάφερα, σκέφτηκα. Είπα επιτέλους αυτό που ένιωθα.

Η νοητική λειτουργία που προκαλεί την δυσλεξία είναι ένα χάρισμα, αναφέρει ο Nτέιβις. Τα Δυσλεξικά άτομα έχουν αυξημένη ικανότητα συνειδητοποίησης του περιβάλλοντος χώρου. Έχουν ακόμη μια έμφυτη περιέργεια και σκέφτονται με εικόνες παρά με λέξεις. Έχουν αυξημένη διαισθητική αντίληψη και κάθε τους σκέψη είναι μια βιωματική εμπειρία. Η φαντασία τους κτίζει παλάτια.

Σκεφτόμαστε με δύο τρόπους: λεκτικά και μη λεκτικά. Η λεκτική σκέψη ακολουθεί τη δομή της γλώσσας και έχει την ίδια ταχύτητα με τον προφορικό λόγο. Η μη λεκτική σκέψη είναι πολύ πιο γρήγορη καθότι λειτουργεί με εικόνες οι οποίες εμπεριέχουν χιλιάδες λέξεις. Ένα εν δυνάμει δυσλεκτικό παιδί, όπως ισχυρίζεται ο Μπράουν, σκέφτεται με μη λεκτικό τρόπο.

Για να δούμε τώρα πώς διαβάζει κάποιο παιδί που μαθαίνει με το λεκτικό τρόπο. Κανείς που χρησιμοποιεί τη λεκτική σκέψη κάνει ένα εσωτερικό μονόλογο. Ακούει και ξανακούει την πρόταση μέσω της εσωτερικής ακρόασης ωστόσο φθάνει στην κατανόηση της πρότασης όταν φθάσει στο τέλος της πρότασης.

Εκεί αντιλαμβάνεται αν η πρόταση είναι καταφατική ή ερωτηματική. Το παιδί που σκέφτεται με μη λεκτικό τρόπο αντιλαμβάνεται αυτό που διαβάζει από το περιεχόμενο. Τα δυσλεκτικά άτομα δυσκολεύονται να κάνουν εσωτερικό μονόλογο, άρα δεν ακούν αυτά που διαβάζουν εκτός αν διαβάζουν φωνακτά.

Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε με το μη λεκτικό τρόπο σκέψης. Την λέξη σκύλος μπορούμε εύκολα να τη σκεφτούμε μη λεκτικά καθότι μας είναι γνωστή η εικόνα του ζώου όμως τι γίνεται με τα άρθρα ή τις λέξεις που δεν έχουμε εικόνα γι αυτές; Για παράδειγμα η λέξη και δεν αντιστοιχεί σε κάποια εικονική αναπαράσταση.

Οπότε το παιδί που σκέπτεται με εικόνες αισθάνεται μπερδεμένο καθώς δεν μπορεί να αντιληφθεί το νόημα της συγκεκριμένης λέξης. Σε αυτό το σημείο το παιδί αποπροσανατολίζεται. Από τη στιγμή που οι αποπροσανατολισμοί αρχίζουν να προκαλούν λάθη, ισχυρίζεται ο Ντέιβις, το δυσλεκτικό παιδί απογοητεύεται.

Όταν ένα δυσλεκτικό παιδί αποπροσανατολιστεί, το εσωτερικό του πρόγραμμα αναγνώρισης οπτικών στοιχείων δεν δίνει μια καθαρή εικόνα των τυπωμένων χαρακτήρων, αφού μοιάζει σαν ξεθωριασμένη εκτύπωση με αποτέλεσμα να κάνει περισσότερα λάθη.

Άρα αυτό που χρειάζεται κάθε παιδί που σκέπτεται μη λεκτικά είναι να καταφέρει να σκέφτεται με σύμβολα. Ο αρχικός τρόπος σκέψης του δυσλεκτικού ατόμου γίνεται με την βοήθεια εικόνων και με μια ταχύτητα 32 εικόνων το δευτερόλεπτο. 

Η σκέψη με εικόνες εκτιμάται ότι είναι περισσότερο από 1000 φορές πιο γρήγορη από τη λεκτική σκέψη. Με αυτό μπορεί κανείς να καταλάβει ότι οι λέξεις με εικόνες είναι πιο ουσιαστικές από τις λεκτικές σκέψεις που απλά είναι ήχοι με σημασιολογικό περιτύλιγμα.

Αριστονίκη Τρυφωνίδου-Θεοδοσίου
MA, Msc, Pgp, MAAT, Ψυχολόγος Εξελικτικής-Σχολικής κατεύθυνσης

ΠΗΓΗ: thessalonikiartsandculture.gr