Χριστούγεννα χωρίς ειρήνη| του Γιώργου Τσίπη, αρχαιολόγου

Αν και η επικαιρότητα προσφέρεται για πολλές αναλύσεις, που είναι καλό να μπορούμε να τις κάνουμε, έχει ωστόσο επέλθει μια γενικότερη κόπωση. Ποιόν στ' αλήθεια ενδιαφέρει η κατάρρευση του γαλλογερμανικού άξονα; Ζητούμενο παραμένει μια καλύτερη καθημερινότητα (και σίγουρα όχι μια καθημερινότητα όπου οι δρόμοι της γειτονιάς σου πλημμυρίζουν με λύματα). Και μπορεί να λέμε ότι θέλουμε ειρήνη και ασφάλεια, με την ευρύτερη έννοια (υγεία, θέσεις εργασίας, κλπ.), αυτό όμως δεν συνεπάγεται ότι όλοι ενδιαφέρονται για το δημόσιο συμφέρον. Από την άλλη, ποιός αποκλείει ότι μπορεί να υπάρξουν καλύτερες μέρες για την Ευρώπη, με την Γαλλία και την Γερμανία να μην οδηγούν τις εξελίξεις; Είδαμε άλλωστε πόσο καλά τα κατάφεραν, όλα αυτά τα χρόνια, που επί της ουσίας ήταν αυτές που έκαναν κουμάντο στην Ευρωπαϊκή Ένωση (πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία, πόλεμος στο Ιράκ, κρίση ευρωζώνης, συνεχιζόμενη σφαγή στην Γάζα, Ουκρανικό κλπ.). Θυμίζουμε επίσης ότι η Γαλλία καταψήφισε την συνταγματική συνθήκη το 2005 και στέρησε την Ευρώπη από ένα σημαντικό βήμα προς την πολιτική ενοποίηση. Το μόνο άμεσα ανησυχητικό από τις εξελίξεις σε Γαλλία και Γερμανία είναι ότι με την εσωστρέφεια στην οποία βρίσκονται και την συνεπακόλουθη έλλειψη άσκησης πίεσης προς τις Βρυξέλλες, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και κυρίως η πρόεδρός της, που και αυτή προέρχεται από την δεξαμενή στελεχών που ο γαλλογερμανικός άξονας είναι σε θέση να προωθεί, βρίσκεται σε ακόμα μικρότερο έλεγχο των αποφάσεών της και άρα αποκτά υπερεξουσίες (για τις οποίες κατηγορείται, ούτως ή άλλως, ήδη από την πρώτη της θητεία). Θυμίζουμε εδώ ότι η σημερινή πρόεδρος της Επιτροπής μπορεί να προέρχεται από το ΕΛΚ και τον στενό κύκλο της Άνγκελας Μέρκελ, της οποίας υπήρξε υπουργός, επανεξελέγη όμως με βάση και την ψήφο 9 Ελλήνων ευρωβουλευτών, μεταξύ αυτών και κάποιων που στην Ελλάδα το παίζουν αντιπολίτευση (με πρώτο το ΠΑΣΟΚ).

Όλα αυτά τα συζητάμε σήμερα, χριστουγεννιάτικα, για να δείξουμε ότι η υποκρισία είναι αυτή που οδηγεί τον κόσμο σε ανασφάλεια και τις ψυχές των ανθρώπων σε απεριόριστο σκοτάδι. Η υποκρισία αυτή έχει όνομα και επώνυμο. Είναι μια σειρά από πολιτικές ή άλλες αποφάσεις που κάποιοι παίρνουν για εμάς χωρίς εμάς. Είναι όμως και αποτέλεσμα κάποιων δικών μας επιλογών. Στέλνουμε στα θεσμικά όργανα πρόσωπα με μηδενικό πολιτικό περιεχόμενο. Πρόσωπα που οι άλλοι πάντα θα προσπερνάνε. Ποιός μπορεί να πάρει στα σοβαρά την Ελεωνόρα Μελέτη, τον Γιώργο Αυτιά ή τον Φειδία Παναγιώτου (για να μιλήσουμε και για τις άλλες χώρες); Έχω χασούρα, δήλωσε προ ημερών η κ. Μελέτη, από όταν έγινα ευρωβουλευτής, θέλοντας να πει ότι έβγαζε πολλά περισσότερα από την τηλεόραση. Ο θεός δηλαδή μας φύλαξε και δεν γίναμε ευρωβουλευτές, μη βρεθούμε να χρωστάμε κι από πάνω. Κακά τα ψέματα. Αν δεν είσαι σοβαρός, κανείς δεν θα σε πάρει ποτέ στα σοβαρά. Εδώ με το ζόρι σε παίρνουν στα σοβαρά όταν είσαι σοβαρός. Για να μην ανοίξουμε και το θέμα της εθνικής βουλής και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Δεν είναι λίγες οι φορές που γινόμαστε μάρτυρες εικόνων απείρου κάλλους από τα δημοτικά συμβούλια, ούτε λιγότερες εκείνες κατά τις οποίες η βουλή μετατρέπεται σε πεζόδρομο της Συγγρού. Μετά έρχονται και προστίθενται σε όλα αυτά και τα περιστατικά βίας, μεταξύ τόσο ενηλίκων όσο και ανηλίκων, οπότε κάπως αρχίζει και κολλάει η ιστορία. Αυτή είναι η κοινωνία μας. Δυστυχώς, υπάρχει μια διάχυτη άποψη, επικρατούσα σε μεγάλο βαθμό, απόρροια του ελλείμματος νομικής παιδείας μεταξύ άλλων, που οδηγεί πολλούς ανθρώπους όλων των ηλικιών στην κατάλυση του νόμου. Μας ήρθαν πάλι κάποιες απαράδεκτες εικόνες από τις ΗΠΑ, όπου αστυνομικοί σκότωσαν κρατούμενο και οι υπόλοιποι κοιτούσαν (αλλά δεν έκαναν τίποτα). Αναρωτιέμαι, αυτοί οι άνθρωποι πήγαν στην εκκλησία τα Χριστούγεννα και η εκκλησία τούς δέχτηκε; Είχαν το ανάστημα να ευχηθούν καλά Χριστούγεννα; Τελικά ποιός είναι ο ρόλος της εκκλησίας; Μπορεί η εκκλησία να μην καταδικάζει με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία την βία και τον πόλεμο; Είναι δυνατόν η ηγεσία της εκκλησίας να αρκείται σε κάποιες φιλειρηνικές, χριστουγεννιάτικες, τυπικές δηλώσεις;

Είναι ξεκάθαρο ότι οι ηγέτες της εποχής μας είναι ανίκανοι να διαχειριστούν τις κρίσεις που βιώνουμε. Όταν ένας περιφερειάρχης σηκώνεται και φεύγει για μια καλύτερη θέση, έναν χρόνο μετά την επανεκλογή του, τί να πεις μετά στον πολίτη που περιμένει κάτι από εσένα που ασχολείσαι με τα κοινά; Από την άλλη, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των εκλογέων της Κεντρικής Μακεδονίας τού έδωσε τρίτη θητεία στο ίδιο αξίωμα, ενώ και η συντριπτική πλειοψηφία των περιφερειακών συμβούλων του ακολούθησε κατά γράμμα τις υποδείξεις του, με στόχο την διαδοχή του από την κ. Αθηνά Αηδονά. Ο κ. Τζιτζικώστας δεν είναι ούτε νέος, ούτε άγνωστος, για να ισχυριστεί κανείς ότι δεν τον γνώριζε, ενώ επίσης έχει παραγάγει μηδενικό έργο. Μέχρι χθες ξέραμε ότι ο καπετάνιος εγκαταλείπει τελευταίος το πλοίο του. Σήμερα είτε άλλαξαν τα ήθη και ο καπετάνιος φεύγει πρώτος, είτε δεν ήταν ποτέ καπετάνιος. Να θυμίσω λοιπόν στον πρώην περιφερειάρχη, μιας και οι μέρες αυτές προσφέρονται παραδοσιακά για αναστοχασμό, ότι η Κεντρική Μακεδονία αντίκρυσε επί των ημερών του μόνο την καταστροφή. Τα χωριά μας, με κορύφωση την τελευταία δεκαετία, ερήμωσαν σχεδόν ολοσχερώς. Οι δημόσιες δομές, σε πολλές από τις οποίες η περιφέρεια έχει αρμοδιότητα, εξασθενούν μέρα με την μέρα, ενώ σίγουρα δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες των πολιτών (πχ. ΓΟΕΒ/ΤΟΕΒ). Η Κεντρική Μακεδονία κατέχει διαχρονικά ένα από τα υψηλότερα ποσοστά ανέργων στην χώρα και φαίνεται να αντιμετωπίζει φανερή αδυναμία αναπροσαρμογής, προς μια κατεύθυνση ανακοπής των απωλειών θέσεων εργασίας (στοιχεία ΙΝΕ ΓΣΕΕ 2022). Ως φορέας, η ΠΚΜ δεν έχει θεσπίσει ούτε ένα γραφείο ευρέσεως εργασίας, ώστε να μπορούν να απευθυνθούν σε αυτό τόσο οι εργοδότες, όσο και οι υποψήφιοι εργαζόμενοι (πολλές φορές υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις εργασίας, αλλά απουσιάζει ο κατάλληλος μηχανισμός σύζευξης της προσφοράς και της ζήτησης). Δυστυχώς είμαστε μόνοι μας και εκτεθειμένοι στις αβέβαιες εξελίξεις. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Έτσι, κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι άνθρωποι δεν μπορούν ή δυσκολεύονται να χαρούν την ζωή τους. Σίγουρα υπάρχουν και αυτοί που ακόμα μπορούν, ενώ και εμείς ελπίζουμε ότι η ευτυχία βρίσκεται σε κάποιο πανάκριβο δωμάτιο ενός υπερπολυτελούς ξενώνα στην μέση του πουθενά. Ή μήπως η πραγματική ευτυχία βρίσκεται στην καθημερινότητα και οι ευχές δεν έχουν τελικά καμία αξία, όταν κάθε μέρα σκοτωνόμαστε και θάβουμε ο ένας τον άλλον; Η υποκρισία δεν ταιριάζει στα Χριστούγεννα.

O κ. Γ. Τσίπης έχει διατελέσει αιρετός τοπικός σύμβουλος νέων (ΤΟ.ΣΥ.Ν.) του πρώην δήμου Αντιγονιδών