Μύστης κρυφής κίνησης
ο ασάλευτος βράχος
Κι απ’ τα σωθικά του αναβλύζει...
γαλάζια θάλασσα
Όταν στα τεντωμένα αυτιά
των ιστιοφόρων
φυσάει ο άνεμος ταξίδι
Κι έρχεται το θρόισμα των πανιών
μοιάζοντας μοιρολόι
για ταξίδι αταξίδευτο
Μόνο που, όσο αγναντεύοντας
η λύπη
γεννιέται νοσταλγία
για να σκορπίζει η ψυχή στο κύμα
Τότε είναι που στα παιγνίδια
των δελφινιών χαμογελάει η ελπίδα
Μέχρι που στο πυρωμένο
ηλιοβασίλεμα,
οι τελευταίες βουτιές του γλάρου
μαχαιρώνουν το κύμα στο πλευρό
Μύστης κρυφής κίνησης
ο ασάλευτος βράχος
Κι απ’ τα σωθικά του αναβλύζει
γαλάζια μοναξιά
Για να βρει ο πόνος την ηχώ του
αλαλάζοντας σε υπόγειες στοές .
Γιάννης Ποταμιάνος
