Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας κ. Ειρηναίος, κατά τις ημέρες 1-3Ιουνίου 2024, επισκέφτηκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, συνοδευόμενοςαπό τους κληρικούς τής Ιεράς Μητροπόλεως, τον Πανοσιολ. αρχιμ. κ. Τιμόθεο Τσισμαλίδη, τον Ιερολ. κ. Θεόκλητο Στάμκο, Αρχιδιάκονο, τον Πανοσιολ. αρχιμ. κ. Χριστόδουλο Καραθανάση, κληρικό τής Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως, και τον κ. Ραφαήλ Καραβασιλειάδη.
Στις 2 Μαρτίου, Κυριακή της Σαμαρείτιδος και ημέρα μνήμης πάντων τών
Αγίων Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως, ο Ποιμενάρχης μας,
κατόπιν προτάσεως του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου μας κ. Βαρθολομαίου,
ομίλησε κατά την Πατριαρχική και Συνοδική Θεία Λειτουργία που τελέστηκε στον
Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό τού Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι τής Κωνσταντινούπολης.
Την ημέρα αυτή πραγματοποιήθηκε, επίσης, το ετήσιο προσκύνημα του εν Αθήναις
Συλλόγου τώνΟφικκιαλίων τού Οικουμενικού Πατριαρχείου «Παναγία η
Παμμακάριστος».
Στη συνέχεια, ο Μητροπολίτης μας έγινε δεκτός υπό της Αυτού
ΘειοτάτηςΠαναγιότητος του Πατριάρχου στο γραφείο του, υποβάλλοντας τα σέβη του
στον Παναγιώτατο, με τον οποίο συνδέεται από την τριακονταετή διακονία του στην
Ι. Μ. Αλεξανδρουπόλεως ως κληρικός αυτής.Κατόπιν, συνόδευσε τον Παναγιώτατο στο
επίσημο γεύμα που παραχώρησε η Αδελφότητα.
Φωτο: Νίκος Παπαχρήστου, Διευθυντής Γραφείου Τύπου Οικουμενικού
Πατριαρχείου
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως
Ακολουθεί η ομιλία τού Σεβασμιωτάτου.
Ὁμιλία
ΣεβασμιωτάτουΜητροπολίτου
Φλωρίνης, ΠρεσπῶνκαὶἘορδαίας κ. Εἰρηναίου
κατὰτὴνΚυριακὴντῆςΣαμαρείτιδος
ἐντῷΠανσέπτῳΠατριαρχικῷΝαῷτοῦἉγίου Γεωργίου
Φανάριον, Κωνσταντινούπολις, 2 Ἰουνίου 2024
***
ΠαναγιώτατεκαὶΘειότατε Πάτερ καὶ Δέσποτα,
ΘεόλεκτοςτῶνἹεραρχῶν χορεία,
Ἐξοχώτατε κύριε Πρέσβυ, Γενικὲ Πρόξενε τῆςἙλλάδοςἐντῇ Πόλει,
ἘντιμολογιώτατοιἌρχοντεςτῆς Μεγάλης τοῦΧριστοῦἘκκλησίας,
Εὐσεβὲςἐκκλησίασμα,
ΧριστὸςἈνέστη!
Εὑρισκόμενοιἐντὸςτῆς λαμπροφόρου περιόδου τῆςἈναστάσεως,
ζῶντεςπάλινκαὶπολλάκιςτὸκαινοποιοῦνἀναστάσιμον μήνυμα τῆςἘκκλησίας μας, ὅτι ὁ
θάνατος κατεπατήθη, μὴἀποτελῶν, πλέον, τὸ τέλος
τοῦἀνθρώπουκαὶτὸνμηδενισμὸντῆςἀνθρωπίνηςὑπάρξεως, καθὼς ἡ ἈνάστασιςτοῦἸησοῦσηματοδοτεῖτὴνἀφετηρίαντῆςαἰωνίουζωῆς,
τὴνἀπαρχὴντῆς κτίσεως ἥτιςδιαρκῶςἀνακαινίζεται,[1] ἱστάμεθακύκλῳτῆς τραπέζης
τῆςἐνΦαναρίῳτελουμένηςεὐχαριστιακῆς συνάξεως μὲπρῶτονὙμᾶς, Παναγιώτατε Πάτερ,
ὅπωςἐνκοινότητιἀποτελουμένῃἐκτῶνἐγγὺςκαὶτῶνμακρὰνἀδελφῶν, τιμήσωμεντήν τε
ΚυριακὴντῆςΣαμαρείτιδοςκαὶτὴν Σύναξιν τῶνἉγίων Προκατόχων ὙμῶνΠατριαρχῶν.
Ἡ συνάντησιςτοῦ Κυρίου ἡμῶνἸησοῦΧριστοῦμετὰτῆςΣαμαρείτιδοςγυναικὸςεἰςτὸ
φρέαρ
τοῦἸακὼβπραγματοποιεῖτομὰςεἰςτὴνἀνθρωπίνηνὕπαρξινκαὶἀποκαλύπτειτὸἀπελευθερωτικὸν
μήνυμα τῆςἘκκλησίας, τὸ μήνυμα τῆςἀπαρχῆςτῆςἄλληςβιοτῆς.[2]
Ὁ ἸησοῦςεὑρίσκετοεἰςΣαμάρειαν, τόπονξένονεἰμὴκαὶἐχθρικὸντοῖςἸουδαίοις,
ὅτανἀντίκρυσετὴνγυναῖκαποὺἐβίωνετὸνπόνονκαὶτὴνθλῖψιντῆςκοινωνικῆςἀπαξιώσεωςκαὶτῆς
περιθωριοποιήσεώς της ἕνεκατῆςπροσωπικῆςζωῆς της. Συνεθλίβετοἐξἑνὸς κόσμου
βρίθοντος στερεοτύπων καὶ διακρίσεων. Ὁ διάλογος
τοῦἸησοῦμετὰτῆςΣαμαρείτιδοςἐκπλήσσειτὴνἰδίανκαὶἅπανταςἕως σήμερον,
καθὼςγεννᾶται ἡ ἀπορίαδιὰτὴνπροσέγγισινἀλλοεθνοῦς, ἁμαρτωλοῦκαὶ
περιθωριοποιημένης γυναικός. Ὅμως, εἰςτὴνἐνΧριστῷνέαν πραγματικότητα, τὴν
«καινὴνκτίσιν»,[3] ἡ νέα ζωὴκαὶ ἡ σωτηρία δὲν συνδέονται μὲἔθνηκαὶ λαούς,
δὲνὑφίστανταιγεωγραφικὰὅρια, φυλετικαί, γλωσσικαὶκαὶθρησκευτικαὶ διακρίσεις,
κριτήρια κοινωνικοῦκαὶοἰκονομικοῦ κύρους καὶ κρίσις τῆςἠθικῆς καταστάσεως,
καθὼς ἡ σωτηρία εἶναιδωρεὰ[4] εἰςἅπαντῶνἀνθρώπωντὸ γένος καὶοὐχὶἴδιονκεκτημένον
ἢ προνόμιονἐθνῶν ἢ μισθαποδοσίαἠθικῆςβιοτῆς. Ἡ δὲἐκλεκτότηςεἰςτὴνἐνΧριστῷ
πραγματικότητα εἶναιυἱότης· παρέχεται
ὡςκληρονομικὴδωρεὰεἰςτὴνἀνθρωπότητακαὶοὐδὲνἰσχυρότεροντῆςσταυρικῆς θυσίας
δυνατὸννὰἄρῃτὴνσχέσιν ταύτην. Ἡ ὀντολογίατοῦχριστιανισμοῦἑνώνειτὰ πρόσωπα
ἐντῷπροσώπῳτοῦἸησοῦ, καταργοῦσαἅπαν τι ἀλλότριον, τὸὁποῖονἐπιχειρεῖτὴνἀλλοίωσίν
της ἢ τὴντροπήν της ἐκχριστοκεντρικῆςὀντολογίαςτοῦ προσώπου
εἰςἐκκοσμικευμένηνὀντολογίαντοῦἀτόμου.
Ὁ ἸησοῦςδὲνἵσταταιἐνώπιοντῆςΣαμαρείτιδοςὡςκῆρυξ, ἀλλ’ ὡς διαλεγόμενος
πατὴρκαὶσωτὴρἀποκαλυπτόμενος. Ἡ ἀλήθειά Του καταργεῖτὰ στερεότυπα
τοῦτυφλοῦκαὶκαταστροφικοῦἐθνοφυλετισμοῦ, ὅστιςἀπετέλειἐμπόδιονκαὶ χάσμα
διὰτὴνἀδελφοσύνηνκαὶτὴνἐνὁμονοίᾳδιαβίωσιντῶνἸουδαίωνμὲτοὺςΣαμαρείτας. Ὁ
ἐθνοφυλετισμὸςεἰςτὴνμακρὰνἱστορίαντῆςἀνθρωπότητος καθίσταται αἴτιος μόνον
τοῦδιχασμοῦκαὶτῆς φαλκιδεύσεως τῆςεἰρήνης. Ὅθεν, ἡ ὑπὸτοῦ Κυρίου
προσέγγισιςτῆςΣαμαρείτιδοςἀποτελεῖτὸἀρχέτυπον δι’
ἡμᾶςδιὰτὴνπροσέγγισινἑνὸςἑκάστουἀδελφοῦἀδιακρίτωςκαὶἀνεξαιρέτως,
πολλάκιςδὲπαρὰτὰςὑπὸτῶνπολλῶν ἢ τῶνὀλίγωνἀνθρωπίνουςἀπαιτήσεις.
Ἑτέρανσημαντικοτάτηνκατάργησινἀποτελεῖ ἡ ὑπὸτοῦ Κυρίου
ἄρσιςτοῦστιγματισμοῦτῶνπορευομένωνπαρὰτοὺςἠθικοὺς κανόνας τῶνλαῶν ἢ τὰςἠθικὰς
παραδόσεις τῶνθρησκειῶν. Ἡ ἀλήθειά Του καταργεῖτοὺςθρησκευτικοὺς τύπους
καὶτὰςἠθικὰς διατάξεις διὰτὴνμετοχὴνεἰςτὸ μυστήριον τοῦΧριστοῦ· «ἐπ᾿
ἐλευθερίᾳἐκλήθημεν»[5] καὶ «ἐν πνεύματι καὶἀληθείᾳ»[6] προσεγγίζεται,
βιοῦταικαὶ λατρεύεται ὁ Θεός. Ἡ
Σαμαρεῖτιςγυνὴοὖσαδεσμίατῆςκοσμικότητοςτῆςἐποχῆς της, εὑρίσκετοὑπὸτὸ στίγμα
ἁπάντωνκαταισχυνομένηκαὶἐντρεπομένηνὰπροσέλθῃεἰςτὸ φρέαρ,
διὸκαὶπροσῆλθετὴνμεσημβρίαν, μόνη καὶἐνσιγῇ. Τοὐναντίον, ὁ Χριστὸς διαλέγεται
μετὰτῆς γυναικός, παραθεωρῶναὐτῆςτὸνβίονκαὶ προσφερόμενος εἰςαὐτὴνὁλοτελῶς,
ὡςὕδωραἰώνιον, ὡςαὐτὴ ἡ ἐλευθερίακαὶ σωτηρία· οὐδόλως κωλυόμενος
ἐκτῆςἁμαρτωλότητός της, ἀλλ’ ὠθούμενοςἐκτῆςἀπείρουαὐτοῦεὐσπλαγχνίας.
Ἐκτῆς συναντήσεως ταύτης, ἡ κατατρεγμένη γυνή,
ἀναγνωρίζουσατὴνκατανόησινκαὶτὴνἀγάπηντοῦ Κυρίου, διαλέγεται μεθ’ ἑαυτόν,
σιωπῶσαἀποδέχεταιτὰ λάθη της καὶ μεταβάλλεται εἰςἄλληνγυναῖκα,
ἀναζητοῦσαντὴνἀλήθειαν. ἙρμηνεύοντεςτὴνΚυριακὴνσυνάντησινδιαπιστώνομενὅτι ἡ
ἑρμηνείαεἶναιἐξόχωςὀντολογική, ἐκκλησιολογικὴκαὶἐσχατολογική. Ἡ
Σαμαρεῖτιςἀπηλευθερώθη, καθὼς ὁ ἸησοῦςτὴνἀντιμετώπισενὡςεἰκόνατοῦΘεοῦ, ὡςἄνθρωπονθεούμενον,
ὡςἄνθρωποντῶνἐσχάτων, διαλεγόμενος μετ’ αὐτῆςἐντῷκόσμῳτούτῳ, «μὴὢνἐκτοῦ κόσμου
τούτου».[7] Ἡ Σαμαρεῖτις, ζῶσα, πλέον, τὴνὑπὸτοῦ Κυρίου δοθεῖσανἐλευθερίαν,
ἐλθοῦσαεἰςἑαυτόν, σπεύδει εἰς κοινωνίαν μετὰτῶνσυμφυλετῶν της, διότι ἡ
ἐλευθερίαεἶναι πορεία πρόςτάἄνωκαίπρόςτόνἀδελφόν, εἶναι «πίστις δι᾿
ἀγάπηςἐνεργουμένη».[8]
Ἡ τεθεμελιωμένηεἰςτὸνΣταυρὸνκαὶτὴνἈνάστασιντοῦΣωτῆροςἐλευθερίαεἶναιτὸ
τέλειον καὶὕψιστονδῶροντοῦΘεοῦπρὸςτὸνἄνθρωπονκαὶ πηγάζει ἐκτῆς συναντήσεως μὲτὸ
μυστήριον τοῦΘεοῦ, ἀφ’ ἑνὸςμὲνἐκτῆςἀγάπηςκαὶτῆς μακροθυμίας Του πρὸς πάντας,
ἀφ’ ἑτέρουδὲἐκτῆςὁμολογίαςἡμῶνὅτιεἴμεθαἐγκεντρισμένοιεἰςτὸπρόσωποντοῦἸησοῦ,
«ἀπαρνηθέντεςτὸνἑαυτὸν» ἡμῶν.[9] Ὁ Θεὸςεἶναιἐλεύθερος, διότι εἶναι ἡ
ἀπόλυτοςἐλευθερία· ὅσοιδὲΤὸνπροσκυνοῦνἐν πνεύματι καὶἀληθείᾳεἰσέρχονταιεἰςτὴνἐλευθέρανζωὴντῆςἀναστασίμουἀπελευθερωτικῆςχαρᾶς.
Αὕτη ἡ ἐλευθέραζωὴβιοῦταιἐνἐλευθερίᾳ μόνον ὡς κοινωνία τῶν προσώπων. Τότε μόνον
ὁ ἄνθρωπος παραμένει πρόσωπον· ἂνἐκλείψῃ ἡ κοινωνία μετὰτοῦ συνανθρώπου, τότε
τὸπρόσωπονὑποπίπτειεἰςἄτομονμετὰ προσωπείου, κατὰτὸνμακαριστὸνΜητροπολίτην
Περγάμου Ἰωάννην.[10] Ἡ ἐνΧριστῷἐλευθερίαεἶναι ἡ «ἄλληπλᾶσις»[11] τοῦἀνθρώπου,
χριστοδώρητοςὑπέρβασιςτῆςἐσωστρεφείαςκαὶτῆς συρρικνώσεως τῆςὑπάρξεως,
πρόγευσιςκαὶπροτύπωσιςτῆςπληρότητοςτῆςἐσχάτηςἡμέρας, ὅτεοἱ «εὐλογημένοιτοῦΠατρὸς»
θὰεὑρίσκωνταιπρόσωπονπρὸςπρόσωπονμετὰτοῦΧριστοῦ,
«ὁρῶντεςαὐτὸνκαὶὁρώμενοικαίἄληκτοντήνἀπ᾿ αὐτοῦεὐφροσύνηνκαρπούμενοι».[12]
Τὸνἐπὶτοῦ φρέατος τοῦ κόσμου
διαχρονικῶςτελούμενονδιάλογοντῆςΜητρὸςἘκκλησίας μετ’
αὐτοῦδιηκόνησανοἱἍγιοιΠατριάρχαι, Προκάτοχοι τῆςὙμετέραςΘειοτάτηςΠαναγιότητος,
κατὰτὸπρότυποντοῦἀρχιποίμενοςΧριστοῦ. Ἡ
ἐκκλησιαστικὴπρωθιεραρχικὴπαράδοσιςτοῦΦαναρίουεἶναιδιαδοχὴκαὶπροσήλωσιςεἰςτὴνπαράδοσιντῆςἀνοιχτότητος,
τῆςἐλευθερίαςκαὶτῆςἐνσυναισθήσεως, εἶναι ἡ παρακαταθήκη τῆςεἰρήνης «τῆς πάντα
νοῦνὑπερεχούσης»[13] καὶτῆςἀποκαταστάσεωςτῆςἀπελευθερωτικῆςἀληθείας, καθὼς ἡ
ἀλήθειαἐλευθερώνει, κατὰτὸ «γνώσεσθετὴνἀλήθειανκαὶ ἡ
ἀλήθειαἐλευθερώσειὑμᾶς».[14] Ἡ παράδοσιςδὲνἀποτελεῖσυνέχειαντῆςἀνθρωπίνης
μνήμης, ἀλλὰ μυστήριον, καθὼςἐντῇὈρθοδόξῳἘκκλησίᾳεἶναι ἡ μαρτυρία τοῦὑπὸτοῦ
Παρακλήτου φωτισμοῦ, ἡ παρουσία τοῦἉγίου Πνεύματος εἰςτὴνζωὴντῆςἘκκλησίας.[15]
ΟἱἍγιοιΠατριάρχαι, τοὺςὁποίους σήμερον γεραίρομεν,
διετήρησαντὴνμαρτυρίαντῆςΜητρὸςἘκκλησίαςἐν πνεύματι
καταλλαγῆςκαὶἀδελφοσύνηςμετὰ πάντων, ὥστε σήμερον σύμπας ὁ κόσμος
νὰπροστρέχῃεἰςτὴνφωνὴντοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου, τοῦεἰρηνοποιοῦ,
τοῦἀγρύπνουφρουροῦτῆςἀληθείαςκαὶτῆςἑνότητος πάντων, τοῦμεριμνῶντος «ἵνα πάντες
ἕνὦσιν».[16]
Οἱ σήμερον τιμώμενοι ἑβδομήκοντακαὶ πλέον ΠατριάρχαιλαβόντεςτὴνσταυροαναστάσιμονπεῖραντῆςἀνὰτὴνοἰκουμένηνἀπευθυνομένηςΜητρὸςἘκκλησίας
Κωνσταντινουπόλεως, μετὰθυσιαστικοῦ πνεύματος διακονίας τῆςοἰκουμενικῆς πίστεως
ἡμῶν, «ἐκένωσανἑαυτούς, μορφὴν δούλου λαβόντες»,[17]
φθάσαντεςεἰςτὸὕψοςτῆςἀρετῆς, διδόμενοι ὑπὲρτῶν προβάτων αὐτῶν,
ἐνχαλεποῖςδὲχρόνοιςτελειωθέντεςἐνΚυρίῳὑπὲρτοῦΠανσέπτουΟἰκουμενικοῦ Θρόνου
καὶτοῦ Γένους ἡμῶν.
Ἡ διακονία τῶνἉγίωνΠατριαρχῶνἦτομὲνκαρποβριθὴςκαὶκαλλίκαρπος,
ἐνταὐτῷδὲἐπώδυνοςκαὶ μαρτυρική, καθὼς ὁ σταυρὸςἐδέσποζενεἰςτὴν καθ’
ἡμέρανδιακονίαν, ὡςὙμεῖς, Παναγιώτατε, καλῶςὡςοὐδεὶςἄλλος γνωρίζετε,
διὰδυσφημιῶν, ἐμπτυσμῶν, ὕβρεων, συκοφαντιῶν, προσκομμάτων, καθ’ ἑκάστηνφορὰν ὁ
Πατριάρχης ἐπεχείρειτὴνἀποκατάστασιντῆςἀληθείας,
τὴνἀπελευθέρωσινἐκτῶνδεσμῶντῆςἐκκοσμικεύσεως, τὴνὑπεράσπισιντῶν δικαίων
καὶτῶνἱεροκανονικῶν προνομίων τοῦΟἰκουμενικοῦ Θρόνου, τὴνθεολογικὴνὑπὸτῶνἉγίων
Πατέρων παραδεδομένηνἀλήθειαν, τὸνδιάλογονμετὰ πάντων
τῶνἀδελφῶνκαὶπασῶντῶνἘκκλησιῶν, τὴνδιὰ Συνόδου καταδίκηντοῦἐθνοφυλετισμοῦ
(1872), τὴνἀπόδοσιντῶνΑὐτοκεφαλιῶνεἰςτὰς θυγατέρας κατὰ τόπους ὈρθοδόξουςἘκκλησίας,
τὴνἔκδηλονὑπεράσπισιντῆςεἰρήνηςκαὶτὴνκαταδίκηντοῦ πολέμου,
τὴνὁμοψυχίανμεταξὺτῶνχριστιανῶνκαὶτὴνἁρμονικὴνσυνύπαρξινμετὰτῶνἑτεροθρήσκωνἀδελφῶν,
σκοποῦντες μόνον εἰςτὴνδιάθεσιντοῦἐκτοῦΦαναρίου φρέατος ὕδατος, ἵνα πάντες
εὕρωσιντὴνἐλευθερίανκαὶτὴνἀλήθειαν.
Ἡ μακραίωνος οἰκουμενικὴπρωθιεραρχικὴ διακονία τῆς Μεγάλης
ἘκκλησίαςκαὶτοῦΣεπτοῦ Προκαθημένου Αὐτῆςεἶχε πάντοτε τὴνστήριξινἐκλεκτῶν,
τιμιωτάτωνκαὶφιλανθρώπωνἀξιωματούχων, τῶνὈφφικιαλίωντῆςἉγίαςτοῦΧριστοῦ Μεγάλης
᾽Ἐκκλησίας, ἡ στήριξιςκαὶ ἡ συνέργεια τῶνὁποίωνκαθιστοῦσενἐπιτυχεστέραν ἢ
πολλάκιςκαθώριζεντὴνποιμαντικὴνδρᾶσιν Της. ΟἱἌρχοντεςτοῦ Θρόνου
ἀποτελοῦνἀγαθοὺςκαὶ προθύμους συγκυρηναίουςεἰςτὸπνευματικόν, τὸκοινωνικόν,
τὸδιοικητικόν, τὸφιλανθρωπικόν, τὸδιαθρησκειακόν, τὸοἰκουμενικὸνκαὶἅπανἐνσυνόλῳτὸἔργοντοῦΟἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου, προασπίζοντεςτήν τε ὑπόστασίν Του καὶτὸπρόσωποντοῦΣεπτοῦ Πρώτου
Αὐτοῦ.
Εἰςτὰ πρόσωπα τῶν σήμερον εὑρισκομένωνεἰςκοινὴν σύναξιν
προσκυνητῶνἐντῷΣεπτῷΚέντρῳ, ἐξαιρέτωςεἰςτὸπρόσωποντοῦ Προέδρου
τῆςἐνἈθήναιςἈδελφότητοςτῶνὈφικκιαλίωντοῦΟἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «Παναγία ἡ
Παμμακάριστος», ἘντιμολογιωτάτουἌρχοντοςἘξάρχουτῆς Μεγάλης τοῦΧριστοῦἘκκλησίας
κ. Ἀθανασίου Μαρτίνου, ἀντικρύζομεντοὺς τιμίους συνεργάταςτοῦΠατριάρχουἡμῶν
Βαρθολομαίου, οἵτινεςμὴφειδόμενοι κόπων φροντίζουν
«ἀγαθῶνἔργωνπροΐστασθαι».[18] Ἡ ἀποστολὴτῶνἘντιμολογιωτάτωνἈρχόντωνἐκτοῦ
Βυζαντίου ἀπεσκόπειεἰςτὴνστήριξιντοῦ Κράτους καὶτῆςἘκκλησίας,
μετὰδὲτὰςλυπηρὰςἱστορικὰς συγκυρίας,
ἀποσκοπεῖεἰςτὴνδιαφύλαξιντῶνὑψηλῶνἀξιῶντῆςὈρθοδόξουἡμῶν παραδόσεως καὶτῶνἰδανικῶντῆςπνευματικῆςκληρονομιᾶςτοῦ
Γένους, αἱὁποῖαι καθορίζουν τὴν ταυτότητα ἡμῶν. «Ἡ πιστότηςεἰςαὐτὰςτὰςἀξίας
διέσωσε τὴνἰδιοπροσωπίαν μας μέχρι σήμερον καὶμετ᾿ αὐτῆςσυναρτᾶται ἡ μελλοντική
μας πορεία»,[19] ὡςὙμεῖς, Παναγιώτατε, πρὸἡμερῶνἐτονίσατε, κατὰτὸνχαιρετισμὸνὙμῶνεἰςτὴνἱστορικὴνἐνἈθήναις
Α´ ΠαγκόσμιονΣυνάντησιντῶνἈρχόντωντοῦΟἰκουμενικοῦ Θρόνου. Ἡ ἀλήθειατῆς Πίστεως
ἡμῶνκαὶ ἡ οἰκουμενικότηςτῆςἘκκλησίας διαλάμπει εἰςἅπαντατὸνκόσμονἕνεκαἐνἉγίῳ
Πνεύματι εὐλογητῆςΠρωθιεραρχικῆς διακονίας τοῦΠατριάρχουἡμῶνκαὶτῆς σημαινούσης
ἀρωγῆςτῶνἘντιμολογιωτάτωνἈρχόντων.
Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα,
Φερεπόνως, ἀνεπιλήπτωςκαὶτυπούμενοςτὸ Πάθους τοῦἈρχιποίμενοςἸησοῦ,
διακονεῖτετὴν Μητέρα Ἐκκλησίαντῆς Κωνσταντίνου Πόλεως ἐπὶ τριάκοντα καὶ τρία
ἔτηεὐκλεοῦςκαὶλαμπροφαοῦς Πατριαρχίας. Διακονεῖτετὴν Μητέρα
ἘκκλησίανκαὶἅπασαντὴνΟἰκουμένην, ἀναλισκόμενοςεἰςπᾶνἔργον «ὑπὲρτῆςτοῦ κόσμου
ζωῆς» καὶμεριμνῶνδιὰτὴνἀποκατάστασιντοῦ σύμπαντος κόσμου ἐν πνεύματι εἰρήνης,
ἑνότητοςκαὶκαταλλαγῆς, ἐν πνεύματι ἀδελφικῆς συνυπάρξεως ἄνευθρησκευτικῶν,
ἐθνικῶν, φυλετικῶν, κοινωνικῶν ἢ ἄλλωνδιαφορῶνκαὶ διακρίσεων.[20] Δι’ ὃ
καὶἀποτελεῖὑψίστηντιμὴνἁπάντωντῶνχριστιανῶνὅταν ὁ Σεπτὸς Προκαθήμενος ἡμῶν
προΐσταται διεθνῶνκαὶ παγκοσμίων συναντήσεων
καὶπρωτοβουλιῶνποὺἀφοροῦνεἰςτὴνὑπεράσπισιντῆςἀνθρωπίνηςζωῆς, τῆςεἰρήνης, τῶν
δικαιωμάτων τοῦἀνθρώπου, τοῦ περιβάλλοντος, τὴνκοινωνικὴνδικαιοσύνην,
τὴνμαρτυρίαντῆςἘκκλησίαςἐντῷσυγχρόνῳκόσμῳ.
ΔιὰτοῦοἰκουμενικοῦσεβασμοῦκαὶτῆςἐξιδιασμένηςτιμῆςἐντῷπροσώπῳτῆςὙμετέραςΠαναγιότητοςἀποτίεται
ἡ τιμὴεἰςτὸὄντωςοἰκουμενικὸν μήνυμα τοῦχριστιανισμοῦκαὶτὴν Μητέρα Ἐκκλησία.
Ἐπιτραπήτω μοι, Παναγιώτατε Δέσποτα, εἷς παραλληλισμός. Εἰς τύπον τοῦ
Μεγάλου Ἀρχιερέως, εὑρισκόμενοςὙμεῖς, Παναγιώτατε, εἰςτὸ φρέαρ τοῦ συγχρόνου
κόσμου, ἵστασθεἀνυστάκτωςκαὶἀκόπως πλησίον τῶν διψώντων τέκνων Ὑμῶν, ἀκροώμενος
πάντας καὶ διαλεγόμενος μετὰ πάντων, προσφέρων τὸζείδωρον μήνυμα
τῆςσταυροαναστασίμουἘκκλησίαςἡμῶν, τὸὁποῖονεἶναι ἡ καινοποιὸςἀλήθειατῆς Πίστεως
ἡμῶν· ἡ χαρὰκαὶ ἡ ἀγαλλίασιςτῆςὁμονοίας, τῆςεἰρήνηςκαὶτοῦ διαλόγου μετὰ πάντων.
Ἅπασα ἡ οἰκουμένηπεῖρανεἰληφυῖατῆςδιὰ πάθους διακονίας Ὑμῶν,
ἐγκεντρίζεταιεἰςτὴνμαρτυρίαντοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου,
ἥτιςἐρείδεταιἐπὶτὴνπέτραντοῦ φρέατος τῆς συναντήσεως τοῦ Κυρίου
μετὰτῆςΣαμαρείτιδος γυναικός· νῦνδὲτὸ φρέαρ ἐστὶτὸκλεινὸνΦανάριον, δι’ οὗ
πηγάζει ὁ αὐθεντικὸςκαὶ φιλάνθρωπος λόγος τῆςὙμετέραςΠαναγιότητος, ὁ παρέχων
τὸαἰώνιονὕδωρεἰςπᾶσανψυχὴνδιψῶσαν.
Παναγιώτατε,
Ἐκ περάτων συναθροισθέντες ἐνθάδεδιὰτὴντέλεσιντῆςὄντως λατρείας, τῆς «ἐν
πνεύματι καίἀληθείᾳ», κύκλῳτῆςΔεσποτικῆς Τραπέζης, τοῦ κατ’ ἐξοχὴν μυστηρίου
τῆςἑνότητοςκαὶτῶνἐσχάτων, τῆς βιώσεως τῆς Βασιλείας τοῦΘεοῦ, διακηρύσσοντες
καὶδιατρανοῦντεςτὴνἄρρηκτονἑνότητατοῦΚυριακοῦ Σώματος, τὴνὁποίανἐγγυᾶταικαὶ
διαφυλάσσει ἡ Ἀποστολική Καθέδρα τῆς Κωνσταντινουπόλεως
καίοἱἑκάστοτεΑὐτῆςΠρῶτοι, προσευχόμεθαπρὸςτὸνἈναστάντα Κύριον
ἡμῶνὑπὲρτῆςἀστεμφοῦςὑγείαςκαὶτῆς μακροημερεύσεως
τῆςὙμετέραςΘειοτάτηςΠαναγιότητος, ὅπωςἐν δυνάμει
ΘεοῦσυνεχίσητετὴνΠατριαρχίανὙμῶν, μεταλαμπαδεύωνεἰςτὴνἀνθρωπότητατὰ βαθύτατα
τῆςὄντωςζωῆς πράγματα καὶδιαφυλάττωντάὅσιακαὶτὰἱερὰτοῦ Γένους ἡμῶν,
ἑπόμενοςτοῖς σήμερον τιμωμένοιςἉγίοιςΠροκατόχοιςὙμῶν.
Γένοιτο.
—————————
[1] Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Περί τῆςἐνανθρωπήσεωςτοῦΜονογενοῦς, PG 75,
1237C.
[2] Τροπάριοντοῦ κανόνος τοῦὌρθρουτῆςἈναστάσεως, ζ´ ᾠδή.
[3] Β´ Κορ 5:17· Γαλ 6:15.
[4] Ρωμ 6:23.
[5] Γαλ 5:3.
[6] Ἰω 4:23-24.
[7] Ἰω 8:23.
[8] Γαλ 5:6.
[9] Μκ 8:34.
[10] Βλ. ἸωάννουΖηζιούλα (Μητροπολίτου Περγάμου).
«Ἀπὸτὸπροσωπεῖονεἰςτὸπρόσωπον: Ἡ συμβολὴτῆςπατερικῆς θεολογίας εἰςτὴνἔννοιαντοῦ
προσώπου». ΧαριστήριαεἰςτιμὴντοῦΜητροπολίτουΓέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος.
Θεσσαλονίκη: ΠατριαρχικὸνἽδρυμαΠατερικῶνΜελετῶν 1977, 286-323.
[11] Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπηἠθικά, ΒΕΠΕΣ 61, σ. 227.
[12] ἸωάννουτοῦΔαμασκηνοῦ. Ἔκδοσιςἀκριβὴςτῆςὀρθοδόξου πίστεως, Δ´, 27
(100).Κείμενον, εἰσαγωγή, μετάφρασις, σχόλια: Ν. Ματσούκας. Θεσσαλονίκη:
Πουρναρᾶς 1985, σ. 452.
[13] Ἰω 17:11. 14-15.
[14] Ἰω 8:32.
[15] Βλ. π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ. Ἁγία Γραφή, Ἐκκλησία, Παράδοση. Μτφρ. Π.
Μικροπανδρεμένου. Θεσσαλονίκη: Ἀθ. Ἀλτιντζῆς 2018, 183-204.
[16] Ἰω 17:21.
[17] Φιλ 2:7.
[18] Τίτ 3:8.
[19] Ὁμιλίατῆς Α. Θ. ΠαναγιότητοςτοῦΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου κ. κ.
Βαρθολομαίου κατὰτὴν Α´
ΠαγκόσμιονΣυνάντησιντῶνἈρχόντωνὈφφικιαλίωντῆςἉγίαςτοῦΧριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας
(Ἀθῆναι, 29 Μαΐου 2024).
[20] Ecumenical Patriarch
Bartholomew. In the world, yet not of the world: social and global initiatives
of Ecumenical Patriarch Bartholomew. Ed. John Chryssavgis. New York: Fordham
University Press 2010, 150, 237-240.
