Πολλές φορές με απασχολεί το ερώτημα, μέχρι
ποιο σημείο μπορεί να διολισθήσει ένας ανώτατος αξιωματούχος χωρίς να καταστεί
ανάξιος του αξιώματος που κατέχει;
Και ποιο είναι το όριο αν αυτός ο
αξιωματούχος είναι ανώτατος κληρικός που εκ της θέσεώς του οφείλει να κινείται
μέσα σε πιο αυστηρές παραμέτρους;
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, μπορεί
ένας Αρχιεπίσκοπος να χρησιμοποιεί τρόπους και μεθόδους δανεισμένους από τα
χειρότερα παραδείγματα της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, χωρίς αυτό να τον
καθιστά ανάξιο του αξιώματός του;
Να εκσφενδονίζει δηλαδή φανταστικές
κατηγορίες του… συρμού για να καλυφθεί πίσω από το προπέτασμα του καπνού;
Η απάντηση είναι φυσικά ότι μπορεί. Αλλά
βέβαια με κόστος για την ηθική του υπόσταση. Κι όταν αυτό επαναλαμβάνεται, τότε
η φθορά γίνεται μη αναστρέψιμη.
Και για να είμαι απόλυτα σαφής, δεν είναι η
πρώτη φορά που ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής επιτίθεται σε ανώνυμους
επικριτές του, μεταξύ των οποίων προφανώς και σε εμένα, εν πλήρη γνώσει του
ανυπόστατου των κατηγοριών του.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην «LiFO», λέει
και τα εξής:
«Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι
ευχαριστημένοι μαζί μου και άλλες φορές μου κάνουν καλοπροαίρετη κριτική και
άλλες κακοπροαίρετη, ή μια κριτική που εκπορεύεται από ιδιοτελή συμφέροντα.
Ομολογώ, πάντως, ότι δεν έχω σκοπό να παραδοθώ στα συμφέροντα αυτά και στις
σκοπιμότητες, που είναι εντελώς ξένες με τις αρχές της Εκκλησίας. Συγχρόνως,
δεν έχω σκοπό να γίνω όργανο συμφερόντων, γι’ αυτό υφίσταμαι και τις
συνέπειες».
Σοβαρά; Μπορεί να μας διαφωτίσει ποια είναι
τα «ιδιοτελή συμφέροντα», «τα συμφέροντα αυτά και στις σκοπιμότητες», στα οποία
δεν «έχει σκοπό να γίνει όργανο» και δήθεν εξ αιτίας αυτών των συμφερόντων,
«υφίσταται και τις συνέπειες»;
Αυτά τα λόγια είναι πολύ κατώτερα του
αξιώματός του. Πετά λάσπη σαν να ήταν ο τελευταίος «δημοσιογράφος», από αυτούς
που «ειδικεύονται» στη σπίλωση χαρακτήρων.
Ο Αρχιεπίσκοπος έχει την ηθική υποχρέωση να
κατονομάσει «τα ιδιοτελή συμφέροντα» και να τεκμηριώσει τις κατηγορίες του.
Εστω και μία.
Δυστυχώς, εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια.
Οι άνθρωποί του είναι εκείνοι που ζητούν από
επιχειρηματίες την φίμωση του «Εθνικού Κήρυκα» διά της στέρησης διαφημιστικών
πόρων, όπως έγινε με την Πασχαλινή μας έκδοση.
Ελάχιστοι τον άκουσαν.
Δεν είμαστε αλάνθαστοι. Αλλά δεν έχουμε και
καμία σχέση ούτε με το σκεπτικό, αλλά ούτε και με την ουσία των κατηγοριών του.
Είμαστε ανοιχτοί στην κριτική και στον διάλογο.
Ως ένας ομογενής με ευθύνη, που υπηρετεί την
Κοινότητα αυτή για 45 χρόνια, με πονά να βλέπω τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής να
πέφτει τόσο χαμηλά.
Κρίμα!
exapsalmos.gr
