Είναι σαφές ότι
και πριν την εκλογή Κασσελάκη υπήρχαν διαφορετικές απόψεις μέσα στο κόμμα.
Θεωρώ μάλιστα ότι αυτή η μεγάλη απόσταση, απ’ τη μια με έναν ‘θορυβώδη
λαϊκισμό’ και απ’ την άλλη με μια ‘τεκμηριωμένη γραμμή’, έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ να
εμφανίζεται συχνά με μια διγλωσσία. Το κόμμα έχασε λοιπόν την αξιοπιστία του,
γι’ αυτό και στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, ένα μεγάλο κομμάτι του
εκλογικού σώματος δε μας επέλεξε. Γι’ αυτήν τη στρατηγική ήττα θα έπρεπε να
διερευνήσουμε τα αίτια, για να προχωρήσουμε. Με ένα συνέδριο τέλος Νοεμβρίου,
αμέσως μετά την εκλογή Προέδρου, όπως όριζε η πρόταση-πακέτο της Κεντρικής
Επιτροπής, το οποίο όμως δεν έγινε και τελικά φτάσαμε στην εκλογή του κ.
Κασσελάκη, ως ‘το κερασάκι στην τούρτα’.
Να συμπληρώσω ότι
ήδη από την ήττα στις εκλογές του 2019, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ακόμα ένα σοβαρό
ποσοστό, θα έπρεπε να έχουμε αξιοποιήσει το κείμενο απολογισμού των κ.κ.
Δραγασάκη και Μπαλτά. Να βγούμε δηλαδή στον κόσμο και να κάνουμε γνωστό τι
καταφέραμε ως διακυβέρνηση, τι κερδίσαμε και τι δεν μπορούσαμε να αποτρέψουμε,
λόγω των μνημονιακών υποχρεώσεων.
Σε κάθε
περίπτωση, έγιναν λάθη και η διγλωσσία, μεταξύ άλλων, έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στο 17%.
Για παράδειγμα, σε σχέση με την Πράσινη Μετάβαση, είχαμε ένα καλά
επεξεργασμένο, τεκμηριωμένο Πρόγραμμα, που όμως δεν εκφωνήθηκε καθόλου στην
προεκλογική περίοδο, γιατί υπήρχαν φωνές που ήταν ενάντια. Άλλο παράδειγμα,
εμβόλια και αντιεμβολιαστές.
Εκεί ο Αλέξης
Τσίπρας ως Πρόεδρος έχει ευθύνη, όπως έχουμε και όλοι μας, κάποιοι γιατί δε
‘φώναξαν’ αρκετά. Φυσικά τότε υπήρχε και όλο αυτό το κλίμα - όπου πλέον έχει
πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, της τοξικότητας – ότι όποιος έχει μια διαφορετική
άποψη ήταν υπονομευτής – γεγονός απίστευτο σε ένα δημοκρατικό κόμμα, με τις
τάσεις καθιερωμένες στο καταστατικό του. Οπότε κάποιοι που τους ‘χτυπούσαν’ και
στο διαδίκτυο, σώπασαν, λάθος.
Όπως λάθος ήταν
και η αλλαγή του κατασταστικού στο τελευταίο συνέδριο, όπου δεν σιωπήσαμε,
ήμασταν μια μειοψηφία που δεν ψήφισε ένα καταστατικό που λέει ότι περνάς απέξω,
δίνεις 2 ευρώ, γράφεσαι μέλος και ψηφίζεις. Πάρα πολλοί από τα τότε νέα μέλη
δεν ξαναήρθαν έπειτα από την εκλογική διαδικασία που ανέδειξε πάλι Πρόεδρο τον
Αλέξη Τσίπρα. Δε γίνεται έτσι όμως, τα κόμματα θέλουν πιο ‘σφιχτή’ δουλειά, πιο
καλή τεκμηρίωση στο εσωτερικό τους, στις νομαρχιακές, στις οργανώσεις. Σήμερα η
επικαιρότητα ασχολείται με εμάς τους Βουλευτές που αποχωρήσαμε από τον ΣΥΡΙΖΑ,
όμως αυτό που έχει περισσότερο ενδιαφέρον είναι πόσοι άνθρωποι φεύγουν απ’ τη
βάση, που είναι τα στελέχη που κρατούσαν τις οργανώσεις, που έτρεχαν στις
εκλογές, που μοίραζαν υλικό κτλ.
Όπως και να χει,
εγώ το κόμμα το πονάω, δεν έχω σκοπό να γυρίζω στα κανάλια να εξαπολύω μύδρους.
Θα έλεγα ότι το διαζύγιο πρέπει να είναι ‘βελούδινο’, ας ακολουθήσουν όσοι
παραμένουν την πολιτική που θέλουν, εμείς δεν μπορούμε – εγώ τουλάχιστον – κι
εμείς θα κοιτάξουμε την επόμενη μέρα, θα κάνουμε μια άλλη πολιτική, όπως πολύ
καλά ξέρουμε».
Στην ερώτηση αν
πρόκειται να συνεργαστεί με την ομάδα της κας Αχτσιόγλου, αν εκείνοι
αποχωρήσουν, η κα Πέρκα ήταν σαφής: «Είναι δεδομένο αυτό, ουσιαστικά μαζί
είμαστε ακόμα, αυτοί είναι οι σύντροφοί μας, μ’ αυτούς πορευτήκαμε, προφανώς θα
είμαστε όλοι μαζί. Απλά ο καθένας έχει το χρόνο του και την άποψή του, ο
καθένας φεύγει μόνος του, ενώ άλλοι λένε ότι θα το παλέψουν από μέσα.
Κι εγώ δεν είχα
αποφασίσει να φύγω τόσο γρήγορα. Φυσικά, από την εκλογή του κ. Κασσελάκη, με
τις δηλώσεις που έκανε και με το απόλυτο πολιτικό κενό στον προεκλογικό αγώνα,
είχα καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά. Έρχεται όμως μια στιγμή που ο καθένας
λέει ‘ως εδώ και μη παρέκει’. Αυτό για μένα έγινε στην Κεντρική Επιτροπή, όταν
ο Πρόεδρος, σε μια Επιτροπή που έχει εκλεγεί από τη βάση και έχοντας απέναντί
του αγωνιστές που έχουν βασανιστεί, μίλησε για 5η φάλαγγα. Εκείνη τη στιγμή
κατάλαβα ότι δεν μπορώ να γυρίσω πίσω, διότι απ’ την άλλη μεριά υπήρχαν και
σύντροφοι που χειροκρότησαν.
Για το αν θα
σχηματιστεί Κοινοβουλευτική Ομάδα, θα δείξει ο χρόνος, εγώ εκτιμώ ότι υπάρχει
αυτή η δυνατότητα. Φυσικά αυτό δεν είναι το παν, όμως θα βοηθούσε πάρα πολύ ένα
νέο εγχείρημα. Το είδαμε και στην πορεία του Πολυτεχνείου, το μπλοκ όσων
αποχωρήσαμε ήταν το πολυπληθέστερο του χώρου, με τον κόσμο να εκφράζει πολύ
μεγάλη αγωνία για την επόμενη μέρα».
Σε σχόλιο του
δημοσιογράφου ότι ο κ. Κασσελάκης «θέλει την έδρα», απάντησε χαρακτηριστικά «κι
εγώ θέλω το κόμμα μου. Γιατί δεν έφυγα εγώ από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ έφυγε.
Έχουμε ζήσει ένα συγκλονιστικό ταξίδι στην Αριστερά, τώρα συνεχίζουμε το ίδιο
ταξίδι εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα ‘έστριψε’, έχασε την εσωτερική του δημοκρατία, το
όραμά του, την πολιτική του. Ειδικά στη Φλώρινα που πρόκειται για διεδρική
Περιφέρεια, ένα κομμάτι την κοινωνίας ψηφίζει συγκεκριμένα τον υποψήφιο
Βουλευτή. Εκτός από αυτό όμως, στην προκειμένη περίπτωση ψήφισε ένα
συγκεκριμένο κόμμα, με ένα συγκεκριμένο Πρόγραμμα κι έναν συγκεκριμένο Πρόεδρο.
Αυτή η συνθήκη πλέον δεν υπάρχει. Για να μην επεκταθώ στις προβλέψεις του
συνταγματικού δικαίου για τις ανεξαρτητοποιήσεις, ότι κρατάς την έδρα, επειδή
δε γίνεται να βάζουμε το κόμμα πάνω από το λαό. Ή για το πόσους Βουλευτές άλλων
κομμάτων δεχθήκαμε – και σωστά – στον ΣΥΡΙΖΑ με τις έδρες τους».
Όταν της ζητήθηκε
μια απάντηση στον πολίτη που λέει ότι τελικά μάλλον όλα γίνονται ‘για τα
λεφτά’, υπενθύμισε την πορεία της στην Αριστερά από 18 ετών, ότι με τους
συντρόφους της ‘έστησαν’ το κόμμα από το 3%, τη συμμετοχή της σε οργανώσεις, τη
συνδικαλιστική της δράση στο Τεχνικό Επιμελητήριο, στην ΕΜΔΥΔΑΣ, στη
Νομαρχιακή. Ότι κατέβηκε σε δημοτικές και βουλευτικές εκλογές όπου της
ζητήθηκε, χωρίς πιθανότητα εκλογής. «Μιλάμε για μια ζωή, εμείς του 3% δεν
περιμέναμε ποτέ ότι θα πάρουμε την κυβέρνηση. Σε κάθε περίπτωση, είμαι 32
χρόνια ενεργή μηχανικός, έχω δουλειά και αύριο, αν δεν είμαι πια Βουλευτής.
Είναι ντροπή να λέγονται αυτά για ανθρώπους που δεν ήρθαν στον ΣΥΡΙΖΑ όταν
έγινε κυβέρνηση ή όταν ανέβαιναν τα ποσοστά, αλλά είναι εκείνοι που είναι μια
ζωή στο κόμμα και στην Αριστερά».
