Σε σχέση με την Ακροδεξιά, ευθυγραμμίζεται η Ελλάδα με αντίστοιχες
τάσεις που παρατηρούνται παντού στην Ευρώπη ή μήπως μπορεί να
υποστηριχθεί ότι η εγχώρια εκδοχή της παρουσιάζει περισσότερο εξτρεμιστικές
τάσεις σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες καθιστούν την ελληνική
περίπτωση «ειδικό παράδειγμα» και την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της
Ακροδεξιάς στη Ελλάδα ένα «πείραμα»;
Σε τι βαθμό ευθύνονται η κανονικοποίηση ακροδεξιών αντιλήψεων και η
υιοθέτηση αντιμεταναστευτικών/αντιπροσφυγικών στάσεων, όπως αυτές αποτυπώνονται
στο λόγο παραδοσιακά ισχυρών πολιτικών δυνάμεων της (Κεντρο)δεξιάς, για την
ενίσχυση του ακροδεξιού φαινομένου; Πώς επηρεάζει, ειδικότερα, τη μετα-Brexit
βρετανική πολιτική σκηνή η ενσωμάτωση ακροδεξιών δυνάμεων στους κόλπους των
Συντηρητικών και η μετάλλαξη του κόμματος των Εργατικών υπό τη νέα του ηγεσία;
Τι είναι το (ευρωπαϊκό) φαινόμενο του «ντροπαλού ψηφοφόρου» και τι
επιπτώσεις έχει στην εκλογική συμπεριφορά το «κινούμενο φάντασμα» ψηφοφόρων της
άκρας Δεξιάς, τα χαρακτηριστικά και το ποσοστό των οποίων δεν μπορούν να
μετρηθούν και να αξιολογηθούν, που πλανάται στο πολιτικό σκηνικό;
Πώς μπορεί το κομματικό και πολιτικό σύστημα στο σύνολό του να
αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την ακροδεξιά απειλή; Τι ρόλο διαδραματίζει εν
προκειμένω η πολιτική επικοινωνία και πώς μπορούν τα πολιτικά ζητήματα να
(ξανα)γίνουν ελκυστικά; Πόσο κρίσιμη είναι για την αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς
η ενότητα των ευρύτερων αριστερών/προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων και γιατί
χρειάζεται να (ξανα)γίνει η Αριστερά «κίνημα ιδεολογίας» και σύμμαχος ιδίως των
πλέον περιθωριοποιημένων και ευάλωτων ομάδων της κοινωνίας;
Σε αυτά και άλλα παρόμοια ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει η συζήτηση
που ακολουθεί.
Το βίντεο της συνέντευξης: https://youtu.be/ouYZDHDvw9I?si=1Unhgcvd-F58pDW6
