Πόσο εφικτό
είναι «οι δύο να γίνονται ένας», μικροί σε παραμύθια μας περιγράφανε τον τέλειο
έρωτα, που παρόλα τα εμπόδια των κακών αυτός επιζούσε. Στη συνέχεια το ζευγάρι
τρελά ερωτευμένο, έφτανε στα σκαλιά της εκκλησίας πανευτυχή .Και εκεί αρχίζουν
όλα ο θεός «ευλόγησε σάρκα μίαν», αν όμως αυτή η σάρκα δεν καταλήξει να είναι
μια αλλά δύο και να ξεσκίζονται. Τότε κάπου έγινε λάθος, αλλά που , στο ότι
ερωτευόμαστε εύκολα και δεν καταλαβαίνουμε την διαφορά αγάπης – ερώτα . Μια
αγάπη σε φτάνει σε ένα γάμο ένας έρωτας όχι τόσο. Φταίμε εμείς που μέρα με την
μέρα αλλάζουμε, γινόμαστε απόμακροι, περίεργοι ,αλαζόνες. Άρα τίθεται το
ερώτημα γίνονται ολοκληρωτικά οι δύο ένας ,δίνουμε στον σύντροφο μας σώμα και
ψυχή ή μένουμε στο πρώτο σφυρίζοντας αδιάφορα και θεωρώντας πως είναι σωστό.
Κάποιοι, λένε αυτό διαθέτω αυτό μπορώ να
δώσω, δεν θα διαφωνήσω μαζί τους και δεν θέλω να το πουν σε μια περίφημη φάση
της ζωής τους. Αλλά όταν θα θέλουν ένα χέρι ανάγκης δίπλα τους , ένα χάδι μια
συμβουλή, ένα τηλέφωνο σε ένα νοσοκομείο όταν πονάς ανυπόφορα και τότε δεν
είναι κανένας δίπλα σου. Δεν ξέρω τελικά αν γίνεσαι μια σάρκα μέσα από ένα
γάμο, ξέρω ότι γίνεσαι ο ίδιος σου εαυτός μέσα από συναισθήματα ,ακόμα και αν
δεν είναι αμοιβαία.
