Με τη συμμετοχή εκπροσώπων της αυτοδιοίκησης, πολιτευτών, εκπροσώπων φορέων, σωματείων και συνδικάτων πραγματοποιήθηκε η απεργιακή συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου Φλώρινας για την Εργατική Πρωτομαγιά.
Αρχικά προβλήθηκε video παραγωγής του ΕΚΦ, στη συνέχεια απεύθυναν
χαιρετισμό η βουλευτής Πέτη Πέρκα, ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου
Μιχάλης Χάτζιος, ο Πρόεδρος του ΕΒΕ Σάββας Σαπαλίδης και η Μαρία Νεοκαζιώτου
από την ΑΔΕΔΥ. Η κεντρική ομιλία πραγματοποιήθηκε από τον πρόεδρο
του ΕΚΦ Κωνσταντίνο Σιάκο.
Στη συνέχεια, οι παρευρισκόμενοι κατευθύνθηκαν στην Πλατεία Ηρώων, όπου
στο εκεί μνημείο έγινε κατάθεση στεφάνων από τον Πρόεδρο του Εργατικού
Κέντρου Φλώρινας Κωνσταντίνο Σιάκο, από τη Βουλευτή Πέτη Πέρκα, τον
Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Χάτζιο Μιχάλη, το ΠΑΣΟΚ_ΚΙΝΑΛ, τον
Πρόεδρο του ΕΒΕ, την ΑΔΕΔΥ, το Σωματείο Αστυνομικών υπαλλήλων Φλώρινας, το
σωματείο συνταξιούχων ΔΕΗ Φλώρινας και σωματεία εργαζομένων που ανήκουν στην
δύναμη του ΕΚΦ, αποδίδοντας φόρο τιμής στους αγωνιστές της εργατικής τάξης,
Αυτήν την ιστορική μέρα της 1ης Μάη ενώνουμε τη φωνή μας με όλους
εκείνους που παλεύουν ενάντια στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, στις αδικίες,
στις διακρίσεις, στον περιορισμό εργασιακών, Οικονομικών και ασφαλιστικών
δικαιωμάτων.
Τα μέτωπα και οι προκλήσεις για τους εργαζόμενους συνεχίζονται, γι αυτό
και τα συνδικάτα θα συνεχίσουν να αγωνίζονται.
Η ομιλία του προέδρου του Εργατικού Κέντρου
Φλώρινας Κώσταντίνου Σιάκου
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,
1η Μάη 2023 και συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ, για να αποδώσουμε φόρο
τιμής σε όλους τους πρωτεργάτες του εργατικού κινήματος.
Όλους εκείνους που θυσιάστηκαν διαχρονικά για τα μεγάλα και ιερά
δικαιώματα της τάξης μας.
Όλους εκείνους που υπερασπίστηκαν με την ίδια τους τη ζωή τη Δημοκρατία,
τη Δικαιοσύνη, την Ισότητα, την Ελευθερία, την Ειρήνη και τα Εργασιακά
Δικαιώματά μας.
Αυτή η ιστορική ημέρα, η 1η του Μάη, είναι μια μέρα σημαδιακή για την
εργατική τάξη σε όλο τον κόσμο, είναι σύμβολο για τον αγώνα και την κοινωνική
απελευθέρωση. Βαμμένη από το αίμα των εργαζομένων.
Αυτή την ημέρα η συλλογική μνήμη επιστρέφει στην Πρωτομαγιά του 1886 στο
Σικάγο, όταν τα εργατικά συνδικάτα ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας ωράριο
εργασίας στις οκτώ ώρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας, στο ματωμένο Μάη
του 1936 στη Θεσσαλονίκη, όταν οι εργατικές κινητοποιήσεις έφτασαν στο
αποκορύφωμά τους με τη μεγάλη απεργία των καπνεργατών που πνίγηκε στο αίμα από
την κυβέρνηση Μεταξά, στο σταθμό της Ελληνικής εργατικής Πρωτομαγιάς, της πιο
σκληρής και αιματοβαμμένης της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, αυτή, της
1ης Μαΐου του 1944 στην Καισαριανή, όπου εκτελέστηκαν, για αντίποινα, από τις
ναζιστικές δυνάμεις Κατοχής 200 Έλληνες πατριώτες.
Ηρωικές αναμνήσεις που πάντα θα συμβολίζουν τον αγώνα για την κατάργηση
της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Αυτή η μέρα συμβολίζει τους διαχρονικούς, αιματοβαμμένους αγώνες των
εργαζομένων για την κατάκτηση των εργασιακών, ατομικών και κοινωνικών
δικαιωμάτων, τα οποία, πλέον, αναγνωρίζονται διεθνώς ως θεμελιώδη και
απαράγραπτα δικαιώματα κάθε δημοκρατικής κοινωνίας που ασπάζεται τις Αρχές και
τις αξίες του σύγχρονου συνταγματικού πολιτισμού.
Η πρώτη του Μάη, μέρα συμβολικής απεργίας και όχι απλώς αργίας, είναι
μέρα ορόσημο για το μόχθο των εργατών και τη συνεισφορά τους στην πρόοδο της
ανθρωπότητας.
Οι δεκαετίες διεκδικήσεων που ακολούθησαν ήταν καθοριστικής σημασίας για
την οικοδόμηση ενός σύγχρονου κράτους δικαίου με τα εργασιακά δικαιώματα να
τίθενται πάντα στην πρώτη γραμμή των αγώνων.
Όλους αυτούς τους αγώνες πρέπει να τιμήσουμε σήμερα. Οφείλουμε να
διατηρήσουμε ζωντανό το παρελθόν της εργατικής τάξης και αυτό κάνουμε.
Η μέρα αυτή μας κρατάει διαρκώς στις επάλξεις του αγώνα και των
διεκδικήσεων.
Όσο ιδιαίτερη από συναισθηματικής άποψης είναι η σημερινή μέρα άλλο τόσο
ιδιαίτερα αρνητική τυγχάνει η οικονομική και εργασιακή συγκυρία των τελευταίων
ετών στη χώρα μας. Η Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων μας πληγώνει και μας
κάνει να αγωνιούμε για το μέλλον μας.
Η Πρωτομαγιά του 2023 συνεχίζει να βρίσκει τις εργαζόμενες και τους
εργαζόμενους της χώρας αντιμέτωπους με την ακρίβεια, την ανεργία, την κοινωνική
φτώχεια, τον περιορισμό εργασιακών δικαιωμάτων, την επισφάλεια και την
ανασφάλεια στους χώρους εργασίας.
Το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη, που κόστισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, ως
επί το πλείστων νέα παιδιά, δεν πρέπει να ξεχαστεί.
Η διερεύνηση των αιτιών σε βάθος και η απόδοση ευθυνών, καθώς και η λήψη
άμεσων μέτρων για να μη ξαναθρηνήσουμε ανθρώπινες ζωές, αποτελεί κεντρικό
αίτημα της κοινωνίας και βρίσκεται στο επίκεντρο και της Πρωτομαγιάτικης
απεργιακής μας κινητοποίησης.
Σύσσωμη η ελληνική κοινωνία ζητά απαντήσεις. Κάθε ελληνική οικογένεια
θρηνεί και απαιτεί να μην ξαναθρηνήσουμε άλλες ανθρώπινες ζωές.
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι
Η ραχοκοκαλιά μιας κοινωνίας είναι οι εργαζόμενοί της.
Πολλές φορές ξεχνάμε τον ζωτικό, κρίσιμο και αναγκαίο ρόλο που παίζουν
οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι μιας χώρας.
Όλες και όλοι αυτοί που το μόνο που έχουν για να ζουν και για να
φροντίζουν την οικογένειά τους είναι η δουλειά τους, είναι ο μισθός τους.
Όμως, τις περισσότερες φορές οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται απλώς ως
ένα λογιστικό μέγεθος, απλώς ως «κόστος εργασίας». Και μόνο η φράση «κόστος
εργασίας» είναι και υποτιμητική και βαθιά εσφαλμένη.
Για όποιον ξέρει πραγματικά τι σημαίνει να παράγεται ένα ποιοτικό
προϊόν, σε οποιονδήποτε κλάδο της οικονομίας, είναι αυτονόητο ότι δεν πρόκειται
για «κόστος εργασίας», αλλά για «επένδυση εργασίας».
Και μάλιστα για την πιο κρίσιμη επένδυση, αφού τίποτα δεν μπορεί να
αντικαταστήσει τις δεξιότητες, τις γνώσεις, την επινοητικότητα, το μεράκι και
την ακεραιότητά τους. Η εργασία δεν είναι «εργατικό κόστος», είναι ο πυρήνας
της οικονομίας και της κοινωνικής ζωής.
Στα συνδικάτα αγωνιζόμαστε καθημερινά για σταθερή και πλήρη εργασία για
όλους και όλες με ίσα δικαιώματα, για αυστηρή προστασία της σωματικής και
ψυχικής υγείας και ασφάλειας.
Συγκλονίζουν τα στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (Δ.Ο.Ε.)
σχετικά με τα εργατικά ατυχήματα και τις επαγγελματικές ασθένειες. Υπολογίζεται
ότι ένας εργαζόμενος πεθαίνει κάθε 15 δευτερόλεπτα ενώ 2 εκατομμύρια άνθρωποι
χάνουν τη ζωή τους σε εργατικά ατυχήματα και επαγγελματικές ασθένειες, κάθε
χρόνο, σε όλο τον κόσμο. Αυτά τα ατυχήματα στους χώρους εργασίας και οι
επαγγελματικές ασθένειες δεν καθορίζονται από τη μοίρα, ούτε συμβαίνουν
αναπόφευκτα. Πάντα υπάρχουν βαθύτερες αιτίες.
Το ασφαλές και υγιές εργασιακό περιβάλλον αποτελεί θεμελιώδη αρχή και
δικαίωμα στην εργασία.
Στα συνδικάτα αγωνιζόμαστε καθημερινά ώστε να υπάρξει ειδική μέριμνα για
τους συναδέλφους μας ΑΜΕΑ και για την κατοχύρωση του ιερού δικαιώματός τους
στην εργασία και τον βιοπορισμό, ώστε να αντιμετωπίζονται ως ΙΣΟΙ απέναντι σε
όλους μας.
Στα συνδικάτα διεκδικούμε κατώτατο μισθό αντίστοιχο των αναγκών των
εργαζομένων.
Παρά τις δυο αυξήσεις που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, ο κατώτατος μισθός
στην χώρα μας εξακολουθεί να μην αντικατοπτρίζει την πραγματική αγοραστική
δύναμη των πολιτών.
Εξακολουθεί να κρίνεται ανεπαρκής, αφού έχει ήδη εξανεμιστεί από τις
πρωτοφανείς συνθήκες της ακρίβειας με την κατακόρυφη άνοδο των τιμών της
ηλεκτρικής ενέργειας, των καυσίμων, των επιτοκίων και των ειδών πρώτης ανάγκης
και υπηρεσιών, την ώρα που ο πληθωρισμός στα τρόφιμα παραμένει σε διψήφιο
ποσοστό.
Πλέον ο μισθός δεν φτάνει όχι απλά για να βγει ο μήνας, αλλά ούτε για τις
πρώτες 15 ημέρες ενός νοικοκυριού.
Πλέον οι μισθοί της μισθωτής εργασίας στην χώρα μας αγγίζουν τα όρια της
φτώχιας και σε πολλές των περιπτώσεων κυμαίνονται κάτω από αυτό. Ειδικά σε
ευάλωτες κατηγορίες συναδέλφων μας.
Το πρόβλημα δεν λύνεται με επιδοματικές πολιτικές τύπου PASS ούτε με
ανεπαρκείς αυξήσεις εν είδει φιλοδωρήματος.
Σύμφωνα με οδηγία της Ε.Ε. τα κράτη μέλη θα πρέπει να διασφαλίζουν ότι
οι εθνικοί κατώτατοι μισθοί τους θα επιτρέπουν στους εργαζομένους να ζουν
αξιοπρεπώς, λαμβάνοντας υπόψη το κόστος ζωής και το γενικό επίπεδο των αμοιβών.
Στη χώρα μας, το ύψος των μισθών καθορίζεται από κυβερνητικές αποφάσεις.
Σύμφωνα με οδηγία της Ε.Ε. επίσης, τα κράτη μέλη, στα οποία λιγότερο από
το 80% των εργαζομένων καλύπτεται από συλλογικές διαπραγματεύσεις, θα πρέπει να
καταρτίσουν ένα σχέδιο δράσης, σε συνεργασία με τους κοινωνικούς εταίρους, με
στόχο την αύξηση αυτού του ποσοστού.
Στη χώρα μας ουσιαστικά, εδώ και σχεδόν μία δεκαετία, δεν υφίσταται
πραγματικός κοινωνικός διάλογος και ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, ενώ
μόνο ένας στους τέσσερις εργαζόμενους συνεχίζει να καλύπτεται από συλλογικές
συμβάσεις εργασίας.
Στα συνδικάτα απαιτούμε την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων
μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών.
Στο Εργατικό Κέντρο της πόλης μας προβληματιζόμαστε και αγωνιζόμαστε και
για έναν επιπλέον λόγο που θα πρέπει να μας προβληματίσει ΟΛΟΥΣ. Την
αντιμετώπιση της μείωσης του πληθυσμού στην περιοχή μας.
Διαπιστώνεται έντονα το φαινόμενο της αστυφιλίας μιας και ολοένα και
περισσότεροι, νέοι, ως επί των πλείστων, συμπολίτες μας, εγκαταλείπουν την
περιοχή προς τα μεγάλα αστικά κέντρα ψάχνοντας εκεί την ελπίδα.
Και χρησιμοποιώντας μια φράση του μεγάλου μας ποιητή Γεωργίου Σεφέρη:
«Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει», έτσι ακριβώς συμβαίνει και στην
περιοχή μας. Το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας εγκαταλείπει την πόλη μας,
μην έχοντας ευκαιρίες και προοπτική εξέλιξης σε αυτήν.
Στο Εργατικό Κέντρο της πόλης μας προβληματιζόμαστε και αγωνιζόμαστε να
κρατήσουμε τους νέους. Σε αυτό το δύσκολο εγχείρημα θα πρέπει να συμβάλουμε
ΟΛΟΙ. Όλοι μαζί πρέπει να σκεφτούμε το πώς θα επενδύσουμε σε αυτά τα παιδιά,
που έχουν υψηλές περγαμηνές και δεξιότητες. Το πώς θα βελτιώσουμε τις
προϋποθέσεις ώστε να ξαναγίνει ελκυστική η παραμονή τους στον τόπο μας. Το πώς
θα απαλύνουμε το κόστος ζωής τους. Το πώς θα δημιουργήσουμε νέες ποιοτικές και
σταθερές θέσεις εργασίας. Εμείς ως συνδικάτα, εσείς ως εκπρόσωποι της κεντρικής
εξουσίας, οι αυτοδιοικητικοί αλλά και ο επιχειρηματικός κόσμος της περιοχής.
Καθίσταται ΙΕΡΟ και πλέον ΕΘΝΙΚΟ ζήτημα, με την ουσιαστική έννοια του όρου.
Ζήτημα επιβίωσης της Φλώρινάς μας.
Πολλές φορές μιλάμε για τη χώρα. Χώρα δεν είναι μόνο τα σύνορα. Χώρα
είναι οι πολίτες της.
Και αυτό για το οποίο πραγματικά πρέπει να αγωνιζόμαστε σε αυτή τη Χώρα
είναι η αξιοπρέπειά μας.
Είναι το να μπορούμε μέσω της εργασίας μας να ανταπεξέλθουμε στις
βασικές μας ανάγκες. Είναι το να μπορούμε να μορφώσουμε τα παιδιά μας. Είναι το
να ζήσουμε και όχι απλώς να επιβιώσουμε.
Δράττοντας την ευκαιρία, μιας και ακολουθούν εκλογικές διαδικασίες,
εύχομαι καλή επιτυχία στους υποψηφίους. Την επόμενη ημέρα των εκλογών ας
ανακαλύψουμε αυτά που μας ενώνουν. Ας ενώσουμε δυνάμεις, πολιτικοί και κοινωνία
των πολιτών, με μια ματιά περισυλλογής και αυτοκριτικής. Ας προσπαθήσουμε
να φέρουμε τα αποτελέσματα που αναμένει η κοινωνία από όλους μας.
Η φετινή Πρωτομαγιά μπορεί να μην είναι κυριολεκτικά ματωμένη, όπως
αυτές των προηγούμενων δεκαετιών, απαιτεί όμως από εμάς να αλλάξουμε τα κακώς
κείμενα που ματώνουν τις ψυχές των Ελλήνων!
Αυτή την ιστορική μέρα της 1ης Μάη, ενώνουμε τη φωνή μας με όλους
εκείνους που παλεύουν ενάντια στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, στις αδικίες,
στις διακρίσεις, στην κατακρήμνιση δημοκρατικών, εργασιακών μας δικαιωμάτων.
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ!!
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ!!!!
