Η αγάπη φταίει, που αργεί και εμφανίζετε τις πιο ακατάλληλες στιγμές της ζωής μας, ή εμείς που δεν την αντιλαμβανόμαστε την στιγμή που πρέπει; Ότι και να ισχύει από τα δυο σίγουρα είναι θέμα χρόνου, η πρώτη περίπτωση του να αργεί η αγάπη και ποιος μπορεί να οριοθετήσει τα αισθήματα; Ποιος μπορεί να δώσει χρονική διορία στην αγάπη, ποιος μπορεί να ξέρει πότε θα του εμφανιστεί; Η αγάπη είναι μαγεία έρχεται και φεύγει χωρίς να καταλάβεις τίποτα, έρχεται σαν ανεμοθύελλα που τα ισοπεδώνει όλα, αν προλάβεις να το ζήσεις έστω και λίγο είσαι τυχερός αλλιώς πήγαινε παρακάτω δεν άξιζε. Μπορεί να είσαι με κάποιο άτομο που να το θεωρείς ζωή σου και ξαφνικά να καταλάβεις πως ζούσες μια απάτη, ζωή σου δεν είναι αυτός που την συμπεριλαμβάνει και απολαμβάνει στιγμές σου, δεν είναι αυτός που θα σε κανακέψει, θα σου μαγειρέψει, θα σου κάνει κάθε είδους δουλειά θα σου προσφέρει χρήματα. Ζωή σου είναι αυτός που μπορεί μ ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα μία αγκαλιά να σου χαρίσει την ίδια την ζωή. Έτσι την παθαίνουν πολλοί και δυστυχώς καταλαβαίνουν πολύ αργά πως έχουν δίπλα τους το λάθος άτομο και πως αφήνουν το σωστό να περάσει και απλά να προσπεράσει. Τώρα θα μου πείτε σωστό και λάθος άτομο, ναι υπάρχουν αυτές οι κατηγορίες αυτός που είναι σωστό να είναι μαζί σου είναι αυτός που σ αγαπάει γι αυτό που ίσως να μην ήσουν ποτέ και όχι για αυτό που είσαι και το όφελος που θα έχει από εσένα. Οπότε καταλήγουμε στην εκδοχή ότι εμείς φταίμε που η αγάπη προσπερνά, που την αφήνουμε να φύγει μέσα από τα χέρια μας. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την καθημερινή μιζέρια στην οποία έχουμε υποβάλει τον εαυτό μας να βιώνει. Έχετε σκεφτεί ποτέ αν κάνατε την σωστή επιλογή συντρόφου, έχετε σκεφτεί πως θα ήσασταν έστω και για μία μέρα μ αυτό που αφήσατε να φύγει; Θα σας απαντήσω εγώ όχι δεν το σκεφτήκατε γιατί δεν σας αφήνει ο ανθρώπινος εγωισμός, βλέπετε τον έχουμε σε μεγάλη δόση και έμφυτο. Και για έναν άλλο λόγο δεν σκεφτήκατε, γιατί φοβηθήκατε να ρίξετε το μερίδιο αποτυχίας που σας αναλογεί σ αυτήν την σχέση, μεγάλο ή μικρό δεν έχει σημασία. Δεν πράττετε σωστά κοροϊδεύοντας τον ίδιο σας τον εαυτό, αυτό δεν σας εξιλεώνει, δεν μειώνει τις ευθύνες σας, ούτε ανακουφίζει αυτόν που αφήσατε να φύγει ή αυτόν που έχετε δίπλα σας. Ξέρετε τι κάνετε κατευνάζετε καταστάσεις αυτό, ξεφεύγετε και ξεγλιστράτε γιατί είσαστε άβουλοι και δεν μπορείτε να παραδεχτείτε, ούτε την ίδια σας την ύπαρξη. Εγώ την μοναδική ερώτηση που θα κάνω είναι ως πότε όλο αυτό, ως πότε η αποφυγή της αλήθειας, των πράξεων και των συναισθημάτων. Ως πότε η άρνηση να ζήσετε το κάτι διαφορετικό με όσο μεγάλο αντίκτυπο και αν έχει. Και τέλος ως πότε θα συμβιβαζόσαστε σε μία ζωή που αντικειμενικά και για το φαίνεστε είσαστε ευτυχισμένοι, ενώ μέσα σας έστω σαν ιδέα ή σαν μια μικρή σπίθα έχει περάσει το αντίθετο;
