Κι όμως συνεχίζουμε την επόμενη μέρα να ξεκινάμε ξανά μια ρουτίνα που την γνωρίζουμε χρόνια και το χειρότερο είναι ότι θα την υπακούμε, θα την εκτελούμε για περισσότερα χρόνια. Και έρχεται μια απρόσμενη στιγμή που ενώ όλοι πάμε σαν τρελοί από τους ρυθμούς της ζωής, σηκώνοντας φορτία δικά μας και ξένα λέμε «φτάνει πια». Στην αρχή σκέφτεσαι «δεν το είπα εγώ» με το πέρας των ημερών ακούς ξανά και ξανά την ίδια σχεδόν φράση με παραλλαγές «γιατί εγώ μόνος-η ,γιατί αδικημένος-η». Μόνο που κανένας δεν σου δίνει απάντηση στο ερώτημα που σε καίει. Τότε πήγαινε και κοίταξε τον εαυτό σου στον καθρέφτη ,άδειασε το μυαλό σου από περίσσιες σκέψεις και απλά με ένα μαγικό τρόπο ταξίδεψε στο χρόνο. Γύρισε στα παιδικά ή και εφηβικά σου χρόνια θυμήσου καταστάσεις χαράς και στεναχώριας, φιλτράρισε τα μέσα στο μυαλό σου. Στη συνέχεια θυμήσου τι άλλαξε από εκείνες της εποχές ως σήμερα, εκεί ας προσπαθήσει ο κάθε ένας από μας με ένα μαγικό και ξεχωριστό τρόπο τον οποίο διαθέτει να μπορέσει να συνδυάσει ανέμελες παιδικές στιγμές του παρελθόντος με ανελυμένες υποχρεώσεις του παρόντος.
