Στην συνέχεια μας αποκαλύπτετε ότι ούτε το είδος αυτό κάθε αυτό είναι ατόφιο και μας παραπέμπει στον δεύτερο ανθρώπινο είδος και εφικτά σωζόμενο το homo sapiens sapiens που ανήκει στα είδη των ανθρωποειδών και της υπεροικογένειας των μεγάλων πιθήκων. Και το ερώτημα μου είναι μήπως έχουμε μείνει στους πιθήκους; Πως θέλουμε και απαιτούμε να έχουμε το αξίωμα να λεγόμαστε άνθρωποι; Μια ολότητα ένας άνθρωπος χρειάζεται σώμα για να φιλοξενηθεί αλλά χρειάζεται και ψυχή, μήπως το δεύτερο σκέλος στο δρόμο το χάσαμε; Ψυχή και φυσικά έχουμε όλοι με την έννοια ότι είμαστε ζωντανοί, το θέμα όμως είναι η χρήση της και ο σκοπός της. Ποιος ο σκοπός της ψυχής αν δεν την χρησιμοποιείς και πως λέγεσαι άνθρωπος αν μέσα από εκείνη δεν βιώνεις αισθήματα και συναισθήματα αληθή. Το έναυσμα του θέματος προέκυψε από μια συζήτηση που έτυχε να είμαι παρόν και αναρτιόντουσαν πως γίνεται να υπάρχει στον κόσμο τόση απάθεια, κακία, ρατσισμός, να δηλώνεται μένος μεταξύ ενός είδους. Και όντως είναι αφύσικο, για τα ζώα λέμε φράσεις και πολλές φορές παρομοιάζουμε και ανθρώπους μαζί τους έτσι όμως δεν κάνουν. Πως είμαστε και πως μπορούμε να μας εκφράσουμε οι ίδιοι, σκληροί δεν νομίζω είναι λίγο. Το πρώτο που μου έρχεται είναι άψυχοι, στρατιωτάκια από ύλη φτιαγμένα που και η ζωή τους σε ύλη είναι βασισμένη. Απαθής και αδρανής αφήνουμε ώρες, μέρες, μήνες , ακόμα και λεπτά να πηγαίνουν χαμένα. Μάλλον η πολύ ανάλυση του ανθρώπου έγινε σε λάθος προσανατολισμό ή καλύτερα ας πούμε ξέχασαν και κάποιον άλλον. Ποιος ξέρει όμως σε κάποια άλλη διάσταση, σε κάποια άλλη ζωή και κάτω υπό άλλες συνθήκες να καταφέρουμε να λεγόμαστε άνθρωποι…
