Η ομορφιά του συνεχίζει να υπάρχει, κάθε πράγμα έχει δυο όψεις, μέχρι τώρα είχε την ομορφιά του και την αξία του τώρα έχει και μία ατέλεια, ένα ράγισμα. Σαν ένα βάζο όμορφο, ακριβό και σπάνιο, είναι και αυτές οι σχέσεις οι οποίες κάθε μέρα δοκιμάζονται. Οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να πέσουν κάτω με ένα λάθος χειρισμό, μια άσχημη ή περιττή κουβέντα, κι όμως δεν σπάνε. Ραγίζουν μερικές φορές και σε σημείο που φοβάσαι ότι αυτή την φορά δεν θα μπορέσεις να τις κολλήσεις. Κάθε φορά όμως στο άκουσμα της φωνής του, στο άγγιγμα του, στη σκέψη του και μόνο, χωρίς να το καταλάβεις η ζημιά έχει διορθωθεί. Αυτό κάθε φορά επαναλαμβάνετε, πάντα με διαφορετικό τρόπο, αλλά πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα, να επέλθει ένα ράγισμα, άλλες φορές επιφανειακό, κάποιες άλλες πιο βαθύ. Εκτός αυτού όμως ξανά και ξανά ο ίδιος φόβος αν μπορεί να διορθωθεί. Δεν ξέρω μερικές φορές αναρωτιέμαι αν αυτός ο φόβος που είναι λογικός να υπάρχει μετά από κάθε ρήξη πρέπει κάποια στιγμή να λάβει τέλος, δεν ξέρω αν αξίζει όλη αυτή η στεναχώρια και η αυτοκαταστροφική τάση που σε οδηγεί όλο αυτό. Αλλά εκεί φαίνεται, ότι αξίζει επιζεί στο χρόνο, αλώβητο, ακόμα και αν έχει πέσει χίλιες φορές, ακόμα και αν από τα ραγίσματα που έχει υποστεί έχει παραμορφωθεί, ακόμα και αν σε έχει σκοτώσει όσες φορές έχει πέσει, με τον ίδιο τρόπο άλλες τόσες φορές σε έχει ξανά γεννήσει. Ότι και να έχει συμβεί όποια καταστροφή και αν έχει υποστεί μια σχέση είναι σαν το βάζο αν αξίζει, είναι ακριβή και σπανίζει και δεν θυσιάζεται στον βωμό άλλων συναισθημάτων όπως του εγωισμού. Κατά συνέπεια τα άτομα που δένονται με έναν τέτοιο δεσμό ακόμα και αν δεν είναι μαζί στην ζωή, αν ο καθένας έχει διαλέξει και επιλέξει διαφορετικό δρόμο, αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν θα ξεχάσουν ο ένας τον άλλον, πάντα θα μιλάνε σε τακτά χρονικά διαστήματα και ο ένας θα μαθαίνει νέα του άλλου. Δεν αποκλείεται να είναι και πάλι μαζί αλλά αυτό δεν θα είναι για πολύ, φαίνεται ότι αυτό που ραγίζει, για να μην σπάσει δεν πρέπει να είναι συνέχεια σε επαφή. Όπως ακούγετε είναι λυπηρό και πολύ «μελό», κατά την γνώμη μου αυτά τα λυπηρά και μελό είναι οι μεγαλύτερες και οι πιο βαθιές σχέσεις αγάπης. Κριμένες σαν ένα πολύτιμο πίνακα στην πινακοθήκη της καρδιάς μας, σαν ένα πανάκριβο βάζο στο κεντρικό τραπέζι που είναι το «είναι» μας, απλά αντί να είναι στολισμένο στην μέση είναι λίγο πιο πλαϊνά.
