-Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
κλώθει το κύμα τη βουή του
Εκεί που στύβει η πέτρα
το ζουμί της,
κι’ ο ασβεστόλιθος
ιδρώνει σταλακτίτες,
εκεί λουλουδίζουν στο σκοτάδι
τα λουλούδια του ερέβους
-Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
που ξαπλωμένη η φώκια
νείρεται την απεραντοσύνη,
αμέριμνο το κύμα
αποκοιμίζει τ’ όνειρό μου
-Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
που παφλάζει το ακατανόητο,
εκεί τ’ αυτιά των κοχυλιών
αφουγκράζονται το παράλογο
των ανέμων
-Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές,
η απεραντοσύνη
κρύβεται στο γαλάζιο
και το γαλάζιο με κυριεύει
μέσα κι έξω
-Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές,
γλύφει το κύμα το κορμί μου
και σμιλεύει
τους εσώτερους βράχους μου
λαγνοβοώντας
με όνειρα οξύφωνα
-Μα σαν πέσει η νύχτα,
ως κρώζον χειρόπτερο
ανιχνεύω την ηχώ μου
και πετώ μες το σκοτάδι
να αφουγκραστώ τις μαρμαρυγές
των αστεριών.
Γιάννης Ποταμιάνος
