Ούτε σ' εργαστήρι ο έρωτας
κι ας είναι η χημεία θέμα δικό του...
Θέλει ακροβασία στ' όνειρο...
καρδιά να κόβεις κομμάτια
ακατάσχετα να αιμορραγείς...
Μ' ανάσες,
λυγμούς,
κόμπους σ' αρτηρίες...
Με χέρια απλωμένα που ζητιανεύουν ένα ταξίδι
στον κύκλο του φεγγαριού
-σε ρεύμα αντίθετο...
Θέλει ουρανό με κόλαση
να ταιριάξεις
όταν το σούρουπο κάνει επίδειξη...
Και σαν οι αντοχές τελειωμένες θάναι
πέρα απ αυτές να περνάς
με τρόπαιο σκισμένα χείλη
κι αίμα στα σεντόνια
δίχως τελειωμό
στην άφεση...
Το νανούρισμα μ' εγκράτεια ανήθικη να δείχνει
κι η σιωπή φωνή να γίνεται...
Κι όταν παρηγοριά δεν θάχει
ιδρώτας κρύσταλλο θα τρέχει
ακατάσχετα να λούζει
την τυφλή αγάπη...
Δεν γίνεται με τις λέξεις η Αγάπη……’’αγάπη’’ μου...
Konstantinos Theodousis
