Η συγγραφέας και κοινωνική λειτουργός Janet Lehman
εξηγεί τους έξι λόγους που ένας γονιός δεν πρέπει να είναι φίλος με τα
παιδιά του.
Ο ρόλος των γονιών είναι να
μαθαίνουν στα παιδιά, να τα εκπαιδεύουν αλλά και να τα διορθώνουν όταν κάνουν
λάθη. Αν λοιπόν εξαρχής υιοθετήσουμε το ρόλο του φίλου είναι σχεδόν αδύνατον να
μπορέσουμε να θέσουμε όρια ή να μπορέσουμε να τα πείσουμε να πειθαρχήσουν
1. Αν συμπεριφέρεστε ως
φίλοι, είναι σα να του λέτε ότι έχει την ίδια δύναμη με εσάς
Κάποιοι γονείς συμπεριφέρονται στα παιδιά τους φιλικά επειδή θέλουν οι άλλοι να
τους θεωρούν cool γονείς. Κάποιο άλλοι, πάλι συχνά είναι τόσο
εξουθενωμένοι από το βαρύ ωράριο που δεν αντέχουν να διαπραγματευτούν οτιδήποτε
μαζί τους. Οπότε υιοθετούν το ρόλο του φίλου που είναι σαφώς ένας ρόλος πολύ
πιο ξεκούραστος και πιο χαλαρός. Ωστόσο αυτή η συνήθεια με το πέρασμα του
χρόνου έχει καταστροφικές συνέπειες για το παιδί, αφενός γιατί το μπερδεύει
αφετέρου επειδή του δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει.
2. Οι ενήλικοι φίλοι
ανταλλάσσουν ενήλικα μυστικά
Οι φίλοι
εκμυστηρεύονται ο ένας στον άλλον τα προβλήματά τους, ανταλλάσσουν ενήλικα μυστικά και λένε τα πάντα
μεταξύ τους. Ένα παιδί όμως δε μπορεί να «ακούει» τα πάντα. Όλοι οι μεγάλοι
κάνουμε ή λέμε πράγματα που μας εκθέτουν, αλλά αυτό αν το κάνουμε σε ένα παιδί,
εκείνο θα χάσει το σεβασμό του προς εμάς.
3. Οι φίλοι μοιράζονται τα
προβλήματα τους
Ενώ εμείς θα ήταν καλύτερα να μην το κάνουμε. Όταν λέμε το πρόβλημά μας σε ένα
παιδί, νιώθει υπεύθυνο κατά κάποιο τρόπο. Και αυτό δεν είναι καθόλου
δίκαιο. Τα παιδιά δε μπορούν να παίζουν το ρόλο του παρηγορητή. Και είναι πολύ
χειριστικό εκ μέρους μας να τα υποχρεώνουμε να «παίζουν» οποιοδήποτε ρόλο. Αυτό
βέβαια δε σημαίνει ότι δεν τους μιλάμε για τα προβλήματά που μπορεί να υπάρχουν
μέσα στο σπίτι. Αλλά αυτό το κάνουμε με τρόπο μαλακό, καθαρό σαφή και χωρίς
μίζερη διάθεση!
4. Η φιλία με τα παιδιά μας
μπορεί να επηρεάσει τη σχέση μας με τον σύντροφό μας
Όταν ο ένας γονιός έχει υποκαταστήσει το ρόλο του με αυτόν του φίλου και ο
άλλος είναι ένας «κανονικός» γονιός αυτόματα το παιδί παίρνει τη θέση του δίπλα
στο φίλο. Που είναι μαζί του καλός, δεν τον υποχρεώνει να κάνει τίποτα
κοπιαστικό και του αφήνει απόλυτη ελευθερία.
5. Οι φίλοι δεν αποχωρίζονται ποτέ!
Ναι, η φιλία είναι ένας δεσμός ζωής, όπως άλλωστε και ο δεσμός που έχει κάθε
γονιός με το παιδί του. Ωστόσο, καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν θα πρέπει να τα
εκπαιδεύουμε πως θα ζήσουν μακριά από εμάς. Και να το κάνουμε όσο πιο ανώδυνα
γίνεται. Αν εκτός από γονείς είμαστε και οι κολλητοί των παιδιών, τότε αυτός ο
αποχωρισμός γίνεται ακόμη πιο δύσκολος.
6. Αν ο γονιός είναι φίλος
τότε ποιος θα είναι ο γονιός;
Τα παιδιά έχουν ανάγκη την οικειότητα με τους γονείς τους. Να μπορούν να μοιράζονται
τις επιθυμίες, τους φόβους, τα συναισθήματά τους και όλα αυτά που είναι
σημαντικά στο δικό τους μικρόκοσμο. Έχουν ανάγκη να νιώθουν απέναντί τους ένα
γονιό που δεν είναι ψυχρός ή απόμακρος και δεν επικοινωνεί μαζί τους μόνο με
απαγορεύσεις ή το λεγόμενο «κήρυγμα». Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να πούμε ότι
είναι βοηθητικό για τα παιδιά να είναι φίλοι με τους γονείς τους, τουλάχιστον
όχι με τη στενή έννοια του όρου. Ένα τέτοιο «μπέρδεμα» ρόλων είναι ικανό να
αποσταθεροποιήσει ένα παιδί και να το γεμίσει με ανασφάλεια. Τα παιδιά έχουν
ανάγκη από την οριοθέτηση των γονιών. Ακόμα κι αν δείχνουν επιφανειακά ότι
αντιδρούν απέναντι σε αυτή, κατ’ ουσία το βιώνουν ως μία ένδειξη φροντίδας.
Οπότε ένα σταθερό πλαίσιο αναφοράς σε συνδυασμό με αγάπη και αποδοχή είναι ο καλύτερος
τρόπος να μεγαλώσει ένα παιδί.
