Και όμως, όσο και να μην
θέλετε να το παραδεχθείτε, μπορεί και να συμβαίνει. Σε σχετική έρευνα που
διεξήχθη στις ΗΠΑ από το περιοδικό parenting.com και την εκπομπή του καναλιού
HLN Raising America, πάνω από 1.000 αναγνώστριες, τηλεθεάτριες και οπαδοί των
social media των 2 αυτών ΜΜΕ ερωτήθηκαν για το πώς αισθάνονται -πραγματικά-
για θέματα που σχετίζονται με τη μητρότητα.
Τα αποτελέσματα της έρευνας υπήρξαν ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά:
-Σχεδόν το ένα τέταρτο των
μητέρων έχουν ένα παιδί που το ξεχωρίζουν από τα άλλα τους παιδιά.
Αν και η αποκάλυψη αυτή των
εσώτερικων συναισθημάτων τους, κάνει τους γονείς να αισθάνονται ενοχές, ωστόσο
είναι ένα φυσιλογικό συναίσθημα, κατά τους ειδικούς.
Είναι φυσικό για μια μητέρα
να είναι λίγο πιο δεμένη με ένα συγκεκριμένο παιδί της, αν αυτό της δίνει
περισσότερα, είναι π.χ. πιο στοργικό από τα αδέλφια του, ή μοιράζεται τα ίδια
ενδιαφέροντα με τη μαμά του, ή αν, απλά, είναι πιο εύκολο να το μεγαλώνει και
κάνει την μητέρα του να αισθάνεται περισσότερο δοτική, αποδοτική και γενικά
καλός γονιός. Δεν χρειάζεται να νιώθετε ενοχές για αυτή την προτίμηση, αλλά
ούτε βέβαια και να τη διατυμπανίζετε όπου σταθείτε και οπού βρεθείτε.
Η συνειδητοποίηση αυτή
βγαίνει από τη σφαίρα του φυσιολογικού και μετατρέπεται σε πρόβλημα όταν
συνειδητά ή ασυνείδητα το ομολογείτε με φράσεις του τύπου «Γιατί δεν
μπορείς να είσαι περισσότερο σαν τον αδερφό σου;»
Η ίδια έρευνα αποκάλυψε ακόμη
ένα ...ένοχο μυστικό:
-Σε ποσοστό μεγαλύτερο του
ενός τρίτου, μερικές φορές οι γονείς έχουν την επιθυμία το παιδί τους να
έμοιαζε περισσότερο ...με το παιδί κάποιου άλλου.
Μήπως αναρωτιέστε – αρκετά
συχνά - γιατί το παιδί σας δεν συμπεριφέρεται τόσο καλά όσο ένας από τους
φίλους του; Και μήπως παράλληλα εστιάζετε ως γονείς και σε άλλα χαρακτηριστικά,
που περιλαμβάνουν το να είναι πιο εξωστρεφές, πιο ταλαντούχο, πιο πνευματώδες,
ή λιγότερο σπασικλάκι; Επειδή βλέπουμε τα παιδιά σας ως αντανάκλαση του εαυτού
μας, αν δεν είναι σε κάποιο τομέα στο επίπεδο που επιθυμούμε, ως γονείς έχουμε
συχνά την αίσθηση ότι είμαστε, τουλάχιστον εν μέρει, υπαίτιοι για αυτό.
Ευτυχώς, υπάρχουν τρόποι για
να εκτιμήσουμε και να απολαύσουμε το παιδί που έχουμε, αντί να επιθυμούμε να
είναι ... διαφορετικό.
Καταρχήν, θα πρέπει να
καταλάβουμε ότι δεν ευθυνόμαστε εκατό τοις εκατό για το πώς είναι το παιδί μας,
ή για την επιτυχία του στη ζωή. Θα μπορούσε βεβαίως να εγκλιματίζεται πιο
εύκολα στο περιβάλλον αν ήταν ένας αθλητής, αλλά δεν μπορείτε να το αλλάξετε,
κατ 'ανάγκην, και δεν φταίτε για αυτό.
Θα πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε
ότι, πιθανότατα, εξιδανικεύουμε υπερβολικά τους «αψεγάδιαστους» ή «καλύτερους»
φίλους του. Μην ξεχνάτε ότι τους φίλους αυτούς, τους βλέπουμε σε μεμονομένες
περιπτώσεις και για μικρά χρονικά διαστήματα, οπότε, πώς γίνεται να βγάζουμε
συμπεράσματα για την γενικότερη συμπεριφορά τους, την απόδοση τους και το
χαρακτήρα που ξετυλίγουν αυτά τα παιδιά μπροστά στους γονείς τους;
Πάρτε την απόσταση που
χρειάζεστε για να αναρωτηθείτε αν προβάλετε στο παιδί σας κάποιες από τις δικές
σας ανάγκες και απωθημένα της παιδικής ηλικίας σας, τα οποία
αποτελούν δικές σας επιθυμίες για το παιδί σας. Αν π.χ. έχετε ευχηθεί να είχατε
περισσότερους φίλους όταν ήσασταν εσείς μικροί, και το παιδί σας έχει μόνο
ένα-δυο φιλαράκια, μπορεί να σκεφτείτε ότι είναι ένα ακοινώνητο πλάσμα. Μήπως,
όμως, το παιδί σας είναι το είδος του ατόμου που απολαμβάνει ένα μικρό
κοινωνικό κύκλο;
Τέλος, προσπαθήστε να περνάτε
περισσότερο προσωπικό χρόνο με το παιδί σας, να το γνωρίσετε καλύτερα και να το
αποδεχθείτε για αυτό που είναι. Αν είστε απογοητευμένοι επειδή είναι ένα
αγοροκόριτσο, ενώ εσείς θέλατε μια πριγκίπισσα για να τις αγοράζετε ρόζ
φουστανάκια, ίσως μπορείτε να βρείτε τρόπο να ικανοποιήσετε την ανάγκη σας
αυτή, κάνοντας μαζί της άλλου τύπου ψώνια, π.χ. για τον αθλητικό εξοπλισμό της.
Ανακαλύπτοντας τα κοινά σας σημεία, θέστε τα ως βάση για μια διαφορετική,
υγιέστερη και πιο αγαπησιάρικη σχέση με το παιδί σας.
