Κι΄
όμως.. Δε θα είμαι μόνη.
Θα
ακολουθώ με τα μάτια του Ονείρου, τους πλακόστρωτους
δρόμους
τ΄ Αναπλιού.
Ακόμα
και τα φώτα τους να σβήνουν, εγώ θα σ΄ ακολουθώ.
Και
τότε θα μαζέψω το πλήθος, σε κείνη την Ιστορική Μεγάλη Πλατεία,
για
να τραγουδήσουμε όλοι.
Για
ν΄ ανέβουμε στον ουρανό, αψηφώντας το νόμο της βαρύτητας,
που
κάρφωσε στη Γη, τη μοίρα των Ανθρώπων!
Γιατί
η σκέψη μου, κολλά στη θύμησή σου?
Γιατί
να συγχρονίζω την ανάσα μου, με το άκουσμα του ονόματός σου;
Ναύπλιο,
με κερδίζεις.
Ας
κοιμηθώ στην αγκαλιά σου Παλαμήδι και χορό θα στήσω!
Θα
κρατώ αυτόν το χορό, θα κοιτάζω με αγάπη με δέος το γλυκό,
φωτισμένο
Μπούρτζι, που σκαρφαλώνουν οι μωβ, οι ροζ βοκαμβίλιες και το κάνουν
μαγικότερο!!!..
Ω
Ανάπλι μου!... έχω ολόκληρη κατακτηθεί από Σένα.!!!
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ
