Η
οριοθέτηση των θαλασσίων υδάτων κατά το διεθνές δίκαιο
Σύμφωνα
με τη Διεθνή Συνθήκη του ΟΗΕ περί Δικαίου της Θάλασσας (1982),
η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ)
θεωρείται η θαλάσσια έκταση, εντός της οποίας ένα κράτος έχει δικαίωμα έρευνας
ή άλλης εκμετάλλευσης των θαλασσίων πόρων, συμπεριλαμβανομένης της παραγωγής
ενέργειας από το νερό και τον άνεμο.
Εκτείνεται
πέραν των χωρικών υδάτων μιας
χώρας (συνήθως 12 ναυτικά μίλια) στα 200 ναυτικά μίλια από
την ακτογραμμή. Η χρήση του όρου μπορεί να περιλαμβάνει την υφαλοκρηπίδα, ονομαστικά και μόνο. Σε επίπεδο
ουσίας δικαίου και συνεπαγόμενων δικαιωμάτων είναι δύο διαφορετικές ζώνες.
Η
ΑΟΖ δεν συμπεριλαμβάνει τα χωρικά ύδατα, ούτε και την υφαλοκρηπίδα πέραν των 200 ν.μ. Η διαφορά
χωρικών υδάτων και ΑΟΖ είναι πως τα χωρικά ύδατα αφορούν σε πλήρη κυριαρχία,
ενώ η ΑΟΖ αποτελεί απλό "κυριαρχικό δικαίωμα", το οποίο αναφέρεται
στη δικαιοδοσία του παράκτιου κράτους μέχρι και κάτω από την επιφάνεια της
θάλασσας. Η επιφάνεια είναι διεθνή ύδατα.
