Τι γίνεται όταν
όλοι και όλα σε αφήνουν, όταν έχεις ανάγκη να χτυπήσει το τηλέφωνο και αυτό
είναι νεκρό; Τι συμβαίνει όταν ζητάς ένα χέρι να πιαστείς, φιλικό , ερωτικό και
δεν το βρίσκεις πουθενά; Σιωπή μόνο αυτή σου μένει για να σου κάνει παρέα και
πιστέψετε με η παρέα της είναι δίκοπο μαχαίρι, που κάθε μέρα σε χαράζει όλο και
πιο βαθιά. Μερικές φορές λένε πως η σιωπή λέει πιο βαριές κουβέντες, θα
συμφωνήσω απόλυτα με αυτή την φράση. Στη σιωπή βρίσκεσαι σε μια κατάσταση
μοναχική η οποία σε παραπέμπει να στήσεις τον εαυτό σου στα δέκα μέτρα και να
αρχίζεις να τον λιθοβολείς. Γιατί τον λιθοβολείς, είδη είπαμε την μαγική λέξη
το γιατί, η σιωπή εκεί σε παραπέμπει να ψάχνεις την αιτία που όλα σε άφησαν,
που όλα περιστρέφονται γύρω σου μα τίποτα δεν μένει στάσιμο. Μερικοί άνθρωποι
λένε πως δεν θέλουν τίποτα στάσιμο στην ζωή τους, αυτοί ίσως να είναι που έχουν
περισσότερο ανάγκη κάτι που να είναι δικό τους. Όχι ιδιοκτησία τους μην το
μπερδέψετε αυτά τα άτομα δεν θέλουν κάποιον ή κάτι δεδομένο αλλά κάτι που να
αξίζει να το στηρίξουν και τους στηρίξει. Νομίζω πως οι περισσότεροι αυτό δεν
ζητάμε κάποιον συνοδοιπόρο, κάποιον που να πιστεύει σε εμάς και να μην θέλει να
μας αλλάξει; Οπότε τι γίνετε όταν δεν τα έχεις όλα αυτά, δεν έχεις τίποτα είσαι
μόνος, πόσο μ εκνευρίζει αυτή η πεσιμιστική διαπίστωση μόνος σου έρχεσαι μόνος
σου φεύγεις. Κι όμως είναι αλήθεια
κανένας δεν μας πονάει, αν μπορούσαν να μας βλέπουν συνέχεια κάτω και να μας
έσπρωχναν ακόμα πιο χαμηλά θα το έκαναν. Όταν όλα σε αφήνουν, οικογένεια,
φίλοι, δουλειά και είσαι και ερωτευμένος με τον λάθος άνθρωπο ή μ αυτόν που δεν
υπάρχουν προοπτικές. Τότε συμπεραίνεις πως πρώτος απ όλους εσύ άφησες τον εαυτό
σου και μετά οι υπόλοιποι. Λάθος επιλογές που σε κυνηγάνε, δεν θα μπορέσεις
ποτέ να τις ξεφορτωθείς και αν τις ξεφορτωθείς θα έχεις είδη αναλωθεί πολύ. Πως
φτάνεις στο σημείο να παραδίδεσαι και να μην έχεις διάθεση να αγωνιστείς,
αγώνας δεν λένε πως είναι η ζωή; Και αν είναι αγώνας γιατί να είναι άνισος
πάντα και γιατί πρώτο αντίπαλο να έχεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Ποτέ δεν
κατάλαβα και δεν νομίζω να καταλάβω ακόμα πως καταφέραμε να τα ισοπεδώσουμε
όλα, να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, στα σπίτια μας, σε μικρά κλουβιά που
λείπουν τα κάγκελα. Νομίζω ότι είμαστε έρμαια των ίδιων των πράξεων μας, ο
άνθρωπος τα προκάλεσε όλα αυτά, δεν ξέρω αν φταίει το προπατορικό αμάρτημα, το
μήλο, το φίδι, ξέρω πως κάπου χάσαμε την ουσία. Τώρα θα μου πείτε πια είναι
αυτή, τελικά την είχαμε βρει και ποτέ; Για μένα ουσία είναι να ζεις ελεύθερα
χωρίς πρέπει, αλλά με θέλω, φυσικά αυτή η ελευθερία στα πλαίσια που την ορίζει
ο κάθε ένας ξεχωριστά. Ουσία είναι να μπορείς να αγαπήσεις αυτόν που σ αγαπάει
και να μην χαραμίζεσαι άσκοπα. Ουσία είναι αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι ελεύθερος
και ευτυχισμένος. Ευτυχία μία λέξη που για χρόνια την έχουμε ξεχάσει, ελευθερία
που για χρόνια μας φιμώνουν να μην μιλάμε και να αναφερόμαστε σε ότι συμφέρει
τους πολλούς. Και αυτός ο έρμος ο ένας, αυτός τι θα κάνει που αν κάτσω και
μαζέψω κάθε ένα που τον αντιμετωπίζουν οι υπόλοιποι ως μονάδα ή μειονότητα θα
μαζέψω πιο πολλούς απ όσο είναι οι
λεγόμενοι πολλοί. Άρα όταν όλα σε εγκαταλείπουν σκέψου πως υπάρχουν κι άλλοι
σαν και εσένα στην ίδια και χειρότερη κατάσταση. Και όπως μου είχε πει ένας
φίλος « χτυπάμε αυτό που δεν μπορούμε να φτάσουμε.»
