Της
Παρθένας Τσοκτουρίδου.
Μη σε τρομάζει η μέθη η ιερή
που μάτωσε παρθένα την καρδιά σου
ούτε των λόγων της το άσπλαχνο
το άκαρδο το κύμα
που σπάει σε βράχους κοφτερούς
και χάνει τον ειρμό σου
στα μεθυσμένα λόγια σου
πόθους θα θυμηθείς
πόρνες ακόρεστες π' έκλαψες
βαριά στην αγκαλιά τους
μ' εκδίκηση πουν' βλοσυρή
βαθιά φαρμακωμένος
μα με μανία ότι γεύτηκες
τον πόθο θα μισήσεις
του Νάρκισσου το στέφανο
στο χώμα θα πετάξεις
με παρθενίας αρώματα
τα μέλη θα μυρώσεις
σαν πιεις δροσιά απ' το κύπελλο
το ηδύ, το παθιασμένο
σαν γείρεις στο πικρό πιοτό
τη λήθη να τρυγήσεις
άσε την τύχη λεύτερη
τον πόθο να ρυθμίσει
κι απ' το βαρύ κανάτι σου
το γέλιο να ξυπνήσει
στα μεθυσμένα χείλη σου
τα τριανταφυλλένια
αλάφρωμα στις τύψεις σου
στις έγνοιες σου να δώσει
πολυμεθής τον πόθο σου
περιχαρής να νιώσεις
ανάσταση-ανάταση
του σπέρματος να δώσεις
στη σύλληψη την άσπλαχνη
την πιο γλυκιά του πόθου
καρπός του Βάκχου ο Έρωτας
της παρθενίας μέθη.
