Της
Παρθένας Τσοκτουρίδου
Νύχτα φλεγόμενη στους πόθους
στους πηγαίους και τους νόθους
σκιές δύο, ενωμένες
έρως, φωτιά, καταϊδρωμένες
σάρκες, ψυχές ηδονισμένες
νύχτα, σκιές κι οι δυο δεμένες.
Τα πνεύματα τους διψασμένα
κόκκινα χείλη, μεθυσμένα
στιγμές χαράς και μεγαλείου
μαγείας, κόσμιου και Θείου
στιγμές των σύγκορμων δακρύων
πόθων φλεγόμενων και κρύων
ικανοποίησης μεγάλης
ασκήσεις ποίησης, έρωτα, πάλης
κι οι δυο σκιές μαυριδερές
εκεί που ήταν ζωηρές
η μια πάνω στην άλλη
με μέθη και με ζάλη
ασάλευτες απέμειναν
στο μαύρο το μελάνι
και με λαχτάρα αναζητούν
να κρύψουνε και να κρυφτούν
της γύμνιας το καζάνι
του πόθου το πηγάδι.
-Ποια ειν' η Μορφή που αναριγά
κι αυτή μ' αυτούς σιγά - σιγά;-
Νύχτα τρελά ερωτική
πλανεύτρα και λυτρωτική
διπλές σκιές και πολλαπλές
χορεύουν, είναι ρυθμικές
κινήσεις όλες ζωηρές
ήχοι θερμοί από κραυγές
ανάταση και Θεία Χάρη
Ύψωση μέχρι το φεγγάρι
ψάχνουν εκεί ν' αγαλλιασθούν
και με το φως του να λουσθούν.
Άνοιξη, έρωτας, σκηνές
δίχως θεάτρου θεατές
γούστο, μορφές, επιλογές
μοναδικές, προσωπικές
χειροκροτήματα - ουδέν-
αρχή και τέλος - το μηδέν-.
-Ποια ειν' η Μορφή που αναριγά
κι αυτή μ' αυτούς ξανά - ξανά
στην σαρκική την ηδονή
τη διαρκή και Θεϊκή;
Γιατί τα άστρα του ουρανού
θα λάμψουν και του φεγγαριού
φως κι αναγέννηση μεγάλη
θα γίνουν κι η Μορφή θα ψάλλει;-
Νύχτα της φύσης Θεϊκή
ψιθύρων, σκιών, οργιαστική
άνθρωποι, ζώα και φυτά
γίνονται όλα ερωτικά.
-αυτή είν' η αναπαραγωγή
που' ναι της φύσης η πνοή-
γίνονται πληθυσμιακά.
-είναι ο υπερπληθυσμός
καταστροφή, πείνα, λοιμός-.
Νύχτα της φύσης νυφική
σκιές με μαύρα, παρδαλή
χάος, πλανιέται η μαγεία
μυστήριο, Μορφή Αγία.
-Ποια ειν' η Μορφή που αναριγά
στης Κτίσης όλα τα δεινά;-
-Ειν' η Μορφή που αναριγά
σιγά-σιγά, ξανά-ξανά
ο Καλλιτέχνης Δημιουργός
Εκείνος, ο Μοναδικός
όλη την Πλάση που έχτισε
κι όλους μας φιλοτέχνησε
μ' αισθήσεις τέτοιες που ποτέ
ποτέ-ποτέ-ποτέ-ποτέ
ο Ίδιος δεν αισθάνθηκε
ούτε ποτέ ευφράνθηκε.-
(ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΣΕ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ
ΤΟΥ ΕΚΔΟΤ.ΟΙΚΟΥ «ΥΔΡΟΓΕΙΟΣ»)
