Η ωραία του ωραίου των ωραίων

ΤΣΟΚΤΟΥΡΙΔΟΥ ΠΑΡΘΕΝΑ.

Λούστηκε το κάλλος της 

στα πόδια του ποταμού των πεταλούδων
καθρεφτίστηκε στα νερά 

ο κύκλος της ζωής της σε κύκλο ολόχρυσο
αντανάκλαση του φεγγαριού 

του πουλιού της παγκόσμιας ειρήνης
πέρα πετούσαν ψηλά 

τα πουλιά των γλυκών κελαηδισμάτων
χρυσές ακτίνες τα ξέπλεκα 

μακριά μαλλιά της λαμποκοπούσαν
στο πορτοκαλοκίτρινο τοπίο 

του όμορφου δειλινού
μια ανάπαυλα ήταν της φύσης 

για τη δροσιά της άνοιξης
για τη γλυκιά γραφή 

της ειρηνοποιούς ποίησης
στο ερωτικό γλυκοφέγγιασμα 

του ειδυλλιακού τοπίου
νεράιδα εξωτική 

η αέρινη ομορφιά της
φλερτάριζε με τα χρώματα 

της ικανοποίησης και της ισορροπίας
έμεινε ακίνητη εκεί 

στο βράχο της έγχρωμης ζωγραφιάς
ως ωραίο άγαλμα αιωνόβιο 

που μαρτυρούσε την ύπαρξή της
ως ωραία οπτασία 

στη σκέψη της ατέλειωτης φαντασίας
ως η ωραία κοιμωμένη 

της ποθητής ποίησης
ως η ωραία 

του ωραίου των ωραίων.