ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ

Της Παρθένας Τσοκτουρίδου.

Την εγκατέλειψε κάτω από
ένα παγοκρύσταλλο δέντρο
μια παγερή νύχτα του χειμώνα…
Παγοδρόμησε στην άψυχη ανάσα της
με μια άγνωστη σ’ εκείνη ματιά…
Ψυχρή κι ασκότιστη αδιαφορία
έδειξε για την ύπαρξη της,
σ’ εκείνην, που του χάρισε απλόχερα
την καλοσύνη της ψυχής της
και το μεγαλείο της αγάπης της.
Την εγκατέλειψε πάνω
σ’ ένα μεγάλο όγκο πάγου…

Οι λέξεις του απρόσμενες
και βίαιες καταιγίδες
με αστραπόμορφους ήχους
σκόρπισαν τρόμο…
Το βλέμμα του παγωμένο
κι εκείνα τα μάτια του…
μεταλλικά πέδιλα φυγής…
Τα χείλη του παγόπλοια,
θραύστες στη γεύση
της αλλοτινής γλυκύτητας τους.
Την εγκατέλειψε δίπλα
στην πηγή του παγόβουνου
Τα παγωμένα δάκρυα της
σταλακτίτες κι εκείνη,
ασβεστολιθικό απολίθωμα
από τις σταγόνες των συναισθημάτων της,
αναπαυμένη στους κόμπους
του αποσταγμένου νερού
θύμηση στους ταξιδιώτες
οι απερίσκεπτες στάλες
μιας άκομψης συμπεριφοράς.
Την εγκατέλειψε μόνη
σε μια παγονησίδα…
μα φύσηξε άνεμος θερμός
έλιωσαν τα κρύσταλλα των πάγων
λίμνασαν τα νερά
χρωματίστηκαν
απ’ τη γαλάζια φορεσιά τ’ ουρανού
άνθισαν παντού
τα εκλεκτά λουλούδια της αγάπης της
μοσχοβόλησαν στον ωκεανό και…
οι άγγελοι του Θεού εξαφάνισαν
κάθε ίχνος δικό της
για να μη την βρει ο δύτης
που απεγνωσμένα την έψαχνε,
βυθισμένος στις μαρτυρικές του τύψεις,
εκείνος, που κάποτε
την εγκατέλειψε
εκεί…
παγωμένη…