Ο αναστενιάρικος καημός

Παρθένα Τσοκτουρίδου.
Η ανεξίθερμη γη αναβύζαξε

τα αναβλυσμένα του δάκρυα

αναζωογονημένη από το αναγαργάρισμα τους

αναβλάστησε τον τόπο όλο με ανεμώνες

προσηλώνοντας το αναντράνισμα της

στον ξαναμμένο κούκο

τον  σαστισμένο ανεύθυνα

στην απόλυτη και ανεξονύχιστη σιωπή του.

Τα ανθρωπόδικα άστρα

ως αποθρύλλια στην αποσκιά του

κοντοζύγωσαν αστραφτερά σιμά του

να φωτίσουν πιότερο το αγριεμένο βλέμμα του

που μόνο απερίγραπτο φόβο

και αλλόκοτη ταραχή

προξενούσε στο αγνάντιο σύμπαν.

Κόπηκε η άλλοχρη ανασεμιά του ήλιου

στ' αντίκρυ του αποσκίρτησε κρυφά

σε χαράδρα σκιερή φοβισμένη

από την αναλγησία της αστροποτισμένης νύχτας.

Ο ξένοιαστος ουρανός των κοιμισμένων αγγέλων

άνοιξε διάπλατα το θόλο του

να υποδεχτεί ανεδαφικά

την οξεία κρίση και το βαθύ στοχασμό του.

Εγκεφαλικά απλώθηκε η άλεκτη σιωπή του

στο εικονογραφημένο βασίλειο της γης

μίλησε με ενδόμυχες σκέψεις

και αδιάγραπτους πόθους

αναστέναξε μυστηριωδώς η αδήμονη καρδιά του

με αιματόφυρτο κι αναστενιάρικο καημό

στάλαξε αναταραγμένο το παράπονο της

πως τάχα το αλύσσαχτο μυαλό

και η αλχημεία της σκέψης της

αλυσοδέθηκαν και δόθηκαν σε μια θεά.

Σ' εκείνον τίποτα!.