Από την λαογράφο Παρθένα
Τσοκτουρίδου.
Όταν ήταν
μικρός ο Ναστρεντίν, προτού ακόμα γίνει Χότζας, μπλεκόταν συχνά σε φασαρίες και
σε καυγάδες. Δικαιολογημένα λοιπόν κοίταγε με κάποιο φόβο το μπαστούνι που
κρεμόταν πάνω στην έδρα του δασκάλου.
-Το μπαστούνι, τους είχε πει κάποτε ο δάσκαλος, για να τους
εμπνεύσει το φόβο, βγήκε από τον Παράδεισο.
-Και τι είναι Παράδεισος, κύριε; ρώτησε ο Ναστρεντίν τον
δάσκαλο.
Εκείνος του απάντησε χρησιμοποιώντας τα λόγια του Κορανίου:
-Είναι μια μεγάλη, καταπράσινη κοιλάδα όπου κατοικούν τα
πλάσματα που αγαπάει ο Θεός.
-Και η Κόλασις;
-Ένα πηγάδι απ' όπου αναπηδούν φλόγες και καπνοί. Ο Θεός
ρίχνει εκεί μέσα τα πλάσματα που δεν αγαπάει και που έχουν αποκλειστεί από τον
Παράδεισο.
Πλησίαζε χειμώνας. Μέσα στην τάξη έκανε κρύο και οι μαθητές
κουβαλούσαν κάθε μέρα από το δάσος αγκαλιές ξύλα που τα έριχνα στο τζάκι. Ο
μικρός Ναστρεντίν όμως προτίμαγε να πετροβολάει κότες ή να κάνει άλλες
διαβολιές παρά να μαζεύει ξύλα στο δάσος.
Όπως ήταν φυσικό, οι συμμαθητές του δεν άργησαν να τον
μαρτυρήσουν στον δάσκαλο, που αποφάσισε μιας και ο φίλος μας δεν αποφάσιζε να
βάλει μυαλό, να του δώσει ένα χέρι ξύλο.
Μα ο Ναστρεντίν είχε διαφορετική γνώμη. Την άλλη μέρα το
πρωί, καθόταν σκεφτικός μπροστά στο αναμμένο τζάκι μαζί με τους συμμαθητές του.
το ύφος του έδειχνε ότι τον απασχολούσε κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Ξαφνικά, πήδησε
από την καρέκλα, ξεκρέμασε το μπαστούνι από τον τοίχο και το έριξε στη φωτιά.
Όταν μπήκε ο δάσκαλος στην τάξη, το πρώτο πράγμα που
παρατήρησε ήταν πως το μπαστούνι δεν βρισκόταν στη θέση του. Στράφηκε προς τους
μαθητές του και ρώτησε αυστηρά:
-Που βρίσκεται το μπαστούνι;
-Είναι στην Κόλαση, απάντησε ο Ναστρεντίν.
-Πως είπες;
-Δεν μας είπατε ότι τα πράγματα που αποκλείονται από τον Παράδεισο
πηγαίνουν στην Κόλαση;
-Ε, λοιπόν;
-Ε, να, αφού το μπαστούνι βγήκε από τον Παράδεισο, έπρεπε να
πάει στη Κόλαση. Γιατί ανησυχείτε για ένα πράγμα που δεν αγαπάει ο Θεός;
Ο δάσκαλος γέλασε για το πνεύμα του Ναστρεντίν και τον
συγχώρεσε.
