Στον άγνωστο άνθρωπο που βαδίζει μόνος!

 

-Αγαπημένε άνθρωπε
Δεν έχω τίποτα να σχολιάσω

παρά μόνο να προσθέσω...
-Να προσθέσω μόνο θέλω

τούτα τα ταπεινά λόγια:

Κάποια μέρα…

 

-Κάποια μέρα θα το δεις πως με αδίκησες πολύ.

-Κάποια μέρα θα στο πει με μανία η βροχή.

-Κάποια μέρα θα καταλάβεις πως δεν χάθηκα, με έχασες.

-Κάποια μέρα θα δεις πως πέρασα πιο πολλά από όσα πέρασες.

-Κάποια μέρα θα νιώσεις τον πόνο που βίωσα.

-Κάποια μέρα θα ακούσεις τα τραγούδια που στοίχειωσα.

-Κάποια μέρα θα κλάψεις για τα όνειρα που πέθαναν.

-Κάποια μέρα θα δεις πως οι υποσχέσεις την ουσία έχαναν.

-Κάποια μέρα θα διαπιστώσεις πως ο έρωτας έσβησε

-Κάποια μέρα θα συνειδητοποιήσεις πως η ελπίδα έληξε.

-Μα ελπίζω αυτήν την μέρα να μην κλάψεις για όσα έκανες…

πλέον δεν θα έχει αξία.-

Κλάψε…

 

-Μην μου μιλάς με λέξεις πληρωμένες,

που φαντάζουν από την λάμψη του χθες μαγεμένες.

-Μην με κοιτάς με βλέμμα σκοτεινό ,

σαν εκείνο το βλέμμα που ούρλιαζε "Σ' αγαπώ"

-Μην μου δίνεις να πιω από ποτό ξεχασμένο,

εμένα μ' αρέσει να μεθώ από όσα προσμένω!

-Μην μου ζητάς να σου πω στο μέλλον τι θα γίνει,

μην μου ζητάς στην πρόβλεψη να πάρω εγώ ευθύνη.

-Μα σκέψου απλά ποιες ήταν οι αιτίες και οι αφορμές.

-Σκέψου τους λόγους που το μέλλον

διέγραψε το σήμερα και έγινε χθες.

-Κλάψε για τα όνειρα που έγιναν ανάμνηση πριν ζήσουν.

κλάψε για τις στιγμές που έκαιγαν και ανάγκασες να σβήσουν.

-Μα μόνο ένα σου ζητώ,

μην ορκιστείς πως ότι λες δεν είναι ψέμα.

Ένα γράμμα ψυχής…

 

-Ένα γράμμα που μέσα κλείνω όσα σκέφτηκα και δεν είπα…

όλα εκείνα που έγραψα και δεν τα διάβασαν…

-Όσα ένοιωσα και δεν τα άφησα να βγουν έξω…

-Ένα γράμμα κενό και μέσα κλείνω όλα τα  τριαντάφυλλα του κόσμου!

-Ένα γράμμα κενό, γιατί μόνο εκεί θα μπορούσα να φυλάξω την πικρή  αλήθεια και να την βγάλω από την ψυχή μου,

ίσως μόνο εκεί να μπορεί να φανερωθεί…

-Κλείνω μέσα όλα εκείνα τα δάκρυά, που ποτέ δεν έφτασαν από την πίκρα στο έδαφος…

-Κλείνω μέσα στο γράμμα και όλα εκείνα για τα οποία θα μετανιώσω…

-Ήρθε η ώρα να σφραγίσω αυτό το κενό γράμμα γιατί έχω τόσα να κρύψω μέσα και φοβάμαι μην γεμίσει και τότε δεν μείνει κενό.-

Όνειρα οξύφωνα

 

-Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
κλώθει το κύμα τη βουή του
Εκεί που στύβει η πέτρα
το ζουμί της,
κι’ ο ασβεστόλιθος
ιδρώνει σταλακτίτες,
εκεί λουλουδίζουν στο σκοτάδι
τα λουλούδια του ερέβους
-Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
που ξαπλωμένη η φώκια
νείρεται την απεραντοσύνη,
αμέριμνο το κύμα
αποκοιμίζει τ’ όνειρό μου

Αναζητώντας χρώματα

 

-Μπέρδεψα το αληθινό και το φανταστικό

και το έκανα ζωή μου,

για να ενισχύσω τις πιθανότητες

να συναντήσω την ευτυχία κάπου στο ενδιάμεσο.

-Εκεί που τα αστέρια

ανοίγουν τον δρόμο στο αδύνατο

και που τα παραμύθια

διαδίδονται στόμα με στόμα.

-Κάθε βράδυ που τα βλέφαρα μου κλείνουν,

μια νεράιδα που γνωρίζω από παλιά

μου δανείζει τα φτερά της για να πετώ.

-Τα φορώ προσεχτικά και πετώ

από αστέρι σε αστέρι

αναζητώντας χρώματα

έτσι όπως τα μάτια μου ζητάνε να τα δουν.

-Πετώ  σε αναμνήσεις

και ψάχνω διαδρομές να κατευθύνω

κρυφές ελπίδες και μυστικές ευχές.

Ουρανίωνες

 

Με το κεφάλι σκυμμένο βαδίζουν
στο ηλιοβασίλεμα
ανεμίζοντας το σύνθημα...

«Ψωμί Παιδεία Ελευθερία»
Οι χθεσινοί φίλοι γερτοί
βαδίζουν δίπλα δίπλα
πάντα φωνάζοντας όπως παλιά
«θάνατος στο φασισμό»
Με το δισάκι της μνήμης ζαλωμένοι
στην αιώρα του χρόνου να λικνίζεται
αφουγκράζονται
την ηχώ των ονείρων τους
ακούνε τις ψυχές των αδικαίωτων
που πίσω απ’ τα κάγκελα
πόθησαν ουρανό
Οι εποχές που εμπορεύονται
τα όνειρα, ήρθαν
Όμως περνούν δίπλα τους
χωρίς να τους αγγίζουν
αφού ύαινες οι μνήμες τους

Το ξημέρωμα

 

-Είναι κι ο χρόνος που ύστερα έχασε τον δρόμο του
γιατί είχε μάθει σε ίσιους δρόμους να πηγαίνει
και δρασκελίζοντας μαύρους φράχτες ετοιμόρροπους.
-Άφησε ίχνη από λασπόνερα και αίμα
για όπλο, κράταγε στο χέρι του δρεπάνι
και θέριζε Μέλλον, το κεφάλι και τα πόδια
για να μην φτάσει να σκεφτεί, να κάνει βήμα
κι ύστερα θέρισε με βία όλους τους νέους
και των παιδιών τα δυνατά κι αθώα γέλια.
Ύστερα ψάχνοντας για έδαφος πιο γόνιμο
μέσα στις γλάστρες των σπιτιών και στα παρτέρια
φύτεψε σπόρους και βολβούς που είχε στη τσέπη του
γιους της Απώλειας που ανθίζουν το ξημέρωμα.

Αγναντεύοντας

 

Μύστης κρυφής κίνησης

ο ασάλευτος βράχος
Κι απ’ τα σωθικά του αναβλύζει...

γαλάζια θάλασσα
Όταν στα τεντωμένα αυτιά
των ιστιοφόρων
φυσάει ο άνεμος ταξίδι
Κι έρχεται το θρόισμα των πανιών
μοιάζοντας μοιρολόι
για ταξίδι αταξίδευτο
Μόνο που, όσο αγναντεύοντας

η λύπη
γεννιέται νοσταλγία
για να σκορπίζει η ψυχή στο κύμα
Τότε είναι που στα παιγνίδια
των δελφινιών χαμογελάει η ελπίδα
Μέχρι που στο πυρωμένο
ηλιοβασίλεμα,

Δεν γίνεται με τις λέξεις η Αγάπη...

 

Ούτε σ' εργαστήρι ο έρωτας
κι ας είναι η χημεία θέμα δικό του...
Θέλει ακροβασία στ' όνειρο...

καρδιά να κόβεις κομμάτια
ακατάσχετα να αιμορραγείς...
Μ' ανάσες,
λυγμούς,
κόμπους σ' αρτηρίες...
Με χέρια απλωμένα που ζητιανεύουν ένα ταξίδι
στον κύκλο του φεγγαριού
-σε ρεύμα αντίθετο...

Συνίζηση

 

Ο αέρας μετέφερε στις χούφτες και τις μασχάλες του
νερό σκόνη και παράλυση
άδειαζε πάνω στα κεφάλια των ανθρώπων
συνδέσμους επίθετα και αιχμηρά απαρέμφατα...

Ο κόσμος μέσα από δύο μάτια

 

-Όλα τελείωσαν
κι όμως υπάρχουν!!!
κοίτα τα μάτια μου,
εσένα ψάχνουν…
-Μα όταν σε βλέπω
αλλού τα γυρίζω,
να μην καταλάβεις
πως για 'σένα δακρύζω.
-Για 'σένα δακρύζουν,
για 'σένα πονάνε
και ό,  τι κι αν γίνει
εσένα ζητάνε….

Το γράμμα!

 

-Σου γράφω αυτό το γράμμα στο πάτωμα, 
για να μπορώ να βλέπω γύρω μου 
όλα τα δικά μας πράγματα που σε φέρνουν νοσταλγικά, 
ρομαντικά, αισθησιακά στο μυαλό μου. 
-Στο μυαλό μπαινοβγαίνουν σκέψεις και αναμνήσεις, 
όνειρα, όνειρα που έκανα μικρός
και μαζί σου τα νιώθω για πρώτη φορά. 
-Νιώθω ότι αυτό που κάποτε ήταν για μένα 
φαντασία απλησίαστη, 
αυτό που σαν μικρό παιδί έμοιαζε αδύνατο, 
αυτό που θα με έκανε να νιώσω ότι 
όλος ο κόσμος είναι δικός μου.

…ξανά μαζί

 

-Εκείνο το βράδυ λοιπόν, 
όταν καταλάγιασε η μανία της Φύσης 
και κάτω από το φως του φεγγαριού, 
όταν πρωτοσυναντήθηκαν 
ο ένας είπε στον άλλον για το μακρινό μέρος 
που και οι δύο είχαν ακούσει 
αλλά και πραγματικά πίστευαν 
πως υπάρχει, 
σαν από ένστικτο, 
από τις δικές τους εμπειρίες.

Καινούργια μέρα

 

-Σηκώθηκε πια όταν το πρώτο φως 
είχε απλωθεί από την ανατολή. 
-Πήγε και κάθισε στον βράχο 
που σχεδόν πάντα πάνω από αυτόν
έκανε την πρώτη του βουτιά 
για να καλωσορίσει τη θάλασσα 
και να δεχτεί την δροσιά της 
σε όλο του το κορμί. 
-Κάθισε και περίμενε τις 
πρώτες αχτίδες του ήλιου 
να του ζεστάνουν το πρόσωπο, 
αλλά, και την ψυχή.
-Μια καινούργια μέρα είχε ξεκινήσει...

Άρνηση

 

Τα βουνά είναι οι ώμοι των ανδρών
του κάτω κόσμου
οι λόφοι είναι τα στήθη των γυναικών
με τους ξοδεμένους έρωτες
... κι η αστροφεγγιά συμπληρώνεται
από ιδέες που δεν βρήκαν κλαδί
για να κουρνιάσουν.
Κάθε βράδυ χώνεται
στα στήθη της ιστορίας
κι επιστρέφει το πρωί
με μάτια κόκκινα
με χέρια παράλυτα
με σωθικά σκαμμένα.
Χάραξε μια άρνηση στον πάγο της επιβολής
και μπήκε στα πνευμόνια του παγωμένου αέρα
με τις νηστικές αρκούδες

Μία νύχτα

 

-Ακόμα μία νύχτα που είμαι μόνος…

ακόμα μία νύχτα που άφησα τη ζωή να με προσπεράσει…

ή άραγε με προσπέρασε χωρίς καν να με ρωτήσει;

-Τόσα χρόνια με προσπερνάει γιατί να μην κάνει το ίδιο και αυτό το βράδυ;

-Είχα την ευκαιρία να βρεθώ με φίλους,

με ανθρώπους που με νοιάζονται και με αγαπάνε…

ανθρώπους που λάμπει το πρόσωπο τους όταν με βλέπουν…

ξέρεις, όπως κάνουν οι πραγματικοί φίλοι…

-Μην φανταστείς, δεν είναι πολλοί, μία χούφτα άνθρωποι…

όμως τελευταία ακόμα και αυτοί δεν είναι ικανοί να με καταλάβουν…

να περιορίσουν την θλίψη μου…

να σκοτώσουν την μοναξιά μου.

Οι λέξεις

 

-Πάντοτε οι άνθρωποι

προσπαθούσαν

να στριμώξουν όμορφα

πολύχρωμα γράμματα

μέσα σε ασπρόμαυρες

και παγωμένες λέξεις

για να ξεκλειδώσουν λίγη μαγεία.

-Πάντοτε οι λέξεις είχαν

την ικανότητα να ελέγχουν

τους ανθρώπους και να τους μαγεύουν…

-Ακόμα περισσότερο όμως τα σπάνια και

όμορφα ονόματα όπως το δικό σου!!!

Το μέλι είναι πικρό

 

-Ήμουν λέει κάπου,
σ’ ένα παλιό εργοστάσιο,
ένας μαντρότοιχος ψηλός, 
καγκελωτό το προαύλιο, 
λασπωμένοι δρόμοι, 
μια περιοχή στη σφαίρα των ονείρων μου ξαναζούσα. 
-Γκρίζοι οι τοίχοι, 
βαθιά η εγκατάλειψη φαινόταν 
στα χρώματα απ’ το φως. 
-Ο χρόνος είχε σταματήσει! 
-Γκρίζος ο ουρανός, 
-Βροχερός! 

Ο Φίλος

 

-Ο καλύτερος φίλος είναι αυτός
με τον οποίο μπορείς να ξαπλώσεις
στη πολυθρόνα σου στη βεράντα,
να μην ανταλλάξεις ούτε μια λέξη
και μετά να φύγεις αισθανόμενος
ότι ήταν η καλύτερη συζήτηση που
είχες κάνει ποτέ.
-Είναι αλήθεια ότι δεν γνωρίζουμε τι έχουμε μέχρι να το χάσουμε, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι δεν γνωρίζουμε τι χάναμε πριν αυτό έλθει.
-Το να προσφέρεις σε κάποιον όλη σου την αγάπη
δεν είναι σίγουρο ότι θα σου ανταποδοθεί!
Μη περιμένεις ανταπόδοση αγάπης,
απλά περίμενε να αναπτυχθεί στην καρδιά τους,
αλλά αν αυτό δε γίνει, νά σαι σίγουρος ότι θα αναπτυχθεί
στη δική σου.