Ο διορισμός! (του υπουργού)

-Ένας Πρωθυπουργός εξωστρεφής και έξυπνος έπρεπε στο επόμενο διάστημα να αλλάξει τον υπουργό οικονομικών σύμφωνα με το πρωτόκολλο, ο νέος θα έπρεπε να ήταν καλύτερος και ικανότερος σε όλα, έτσι μια μέρα κάλεσε στο γραφείο του τρείς επιφανείς βουλευτές.

-Αφού τους καλωσόρισε και συζήτησε για αρκετή ώρα τους είπε ότι του χρόνου την ίδια μέρα και ώρα θα πρέπει να ξανάρθουν για να ορίσει έναν υπουργό οικονομικών, φεύγοντας τους έδωσε από μια ρίζα φυτού ως δώρο καλής εμπιστοσύνης.

-Οι μήνες πέρασαν εύκολα και ήρθε η μεγάλη μέρα της συνάντησης, οι βουλευτές πιστοί στο ραντεβού έκατσαν απέναντι στον Πρωθυπουργό τους.

-Ο Πρωθυπουργός ρώτησε τον πρώτο: Τι έκανες την ρίζα που σου έδωσα; Ο βουλευτής απάντησε: Την έβαλα σε μια μεγάλη γλάστρα για να απλώσει τις ρίζες την έχω στο ανατολικό μπαλκόνι του σπιτιού μου να την βλέπει ο ήλιος και την ποτίζω κάθε μέρα.

Η φανέλα! (με το νούμερο 10)

-Σε μια χώρα της μεσόγειου εκεί που το γαλάζιο του ουρανού ανταμώνει με το μπλε της θάλασσας υπήρχε διαπλοκή στημένων αγώνων, παράγοντες και διαιτητές είχαν κάνει την δική τους «παράγκα» δημιουργώντας πρωταθλητές της επιλογής τους.

-Τις νίκες τις έπαιρναν οι ομάδες που είχαν καλύτερη πρόσβαση στην διαπλοκή, οι ικανές έμεναν πίσω δεν είχαν την δύναμη να ελέγχουν το διεφθαρμένο αθλητικό σύστημα, έτσι οι αγώνες δεν είχαν το αποτέλεσμα που περίμεναν οι φίλαθλοι.

-Ευτυχώς όμως στις ποδοσφαιρικές ομάδες υπήρχαν και αθλητές με ιδανικά και αξίες, κάποια στιγμή ο αρχηγός μιας ομάδας αποφάσισε να βάλει τέλος στην διαπλοκή με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.

-Σε έναν αγώνα που ήταν ισόπαλος ο διαιτητής έδωσε ένα ανύπαρκτο πέναλτι προκειμένου να κερδίσει η ομάδα που προγραμμάτισε η «παράγκα», επέλεξαν τον παίκτη με την φανέλα δέκα.

-Ο ποδοσφαιριστής προθυμοποιήθηκε να χτυπήσει το πέναλτι, έχοντας όμως στο μυαλό του να Βγάλει επιδεικτικά την μπάλα έξω από τα δίχτυα, έτσι και έγινε.

-Η κερκίδα πήρε «φωτιά» όλοι οι φίλαθλοι χειροκρότησαν την πράξη του, από εκείνη τη ημέρα οι παράγοντες άλλαξαν τρόπο σκέψεις, διέλυσαν την «παράγκα» το ποδόσφαιρο μεταμορφώθηκε σε πραγματικό άθλημα κέρδιζε πάντα ο καλύτερος.-

Οι μοίρες θα βρουν το δρόμο (Fata viam invenient)

-Ένα καλοκαιρινό βράδυ η Τύχη αποφάσισε να βοηθήσει ένα καλόκαρδο άνθρωπο, εμφανίστηκε μπροστά του με μορφή γέροντα και τον συμβούλεψε να σκάψει στο πλατύσκαλο του σπιτιού του.

-Ξαφνιασμένος ο άνθρωπος τρέχει στην γυναίκα του και της λέει τι του είπε ο γέροντας, η γυναίκα τον παρότρυνε να κάνει ότι του ορμήνευσε αλλά αυτός ήταν τόσο αμελής που δεν μπήκε στον κόπο, αντίθετα πηγαίνοντας για ύπνο είπε: Οι μοίρες θα βρουν το δρόμο.

-Την επομένη το πρωί στο καφενείο του χωριού διηγήθηκε στους συγχωριανούς του με λεπτομέρειες την νυχτερινή του περιπέτεια και το μεσημέρι πήγε σπίτι να ξαπλώσει.

-Αργά το απόγευμα η γυναίκα του τρομαγμένη φωνάζει: Ένα μεγάλο φίδι στο πλατύσκαλο μας, ο σύζυγος ξυπνά και βγαίνει έξω εκεί βλέπει ένα φίδι να λιάζεται πάνω σε ένα σπασμένο πιθάρι γεμάτο με χρυσές λίρες, γυρίζει προς την γυναίκα του και λέει: Δεν σου είπα, οι μοίρες θα βρουν το δρόμο! ήρθαν άλλοι, έσκαψαν είδαν το φίδι φοβήθηκαν και έφυγαν, να ο λάκκος να τα χρήματα!.-

Μια Κυριακή! (μια ιστορία)

-Μια Κυριακή ένας νέος ρώτησε ένα γέροντα γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι φτωχοί και άλλοι πλούσιοι, ο γέροντας αντί να απαντήσει του έδωσε ένα εισιτήριο να ταξιδέψει για όσες μέρες θέλει μέχρι να βρει μόνος την απάντηση.

-Την ίδια Κυριακή βρέθηκε σε ένα μεγάλο δρόμο όπου περνούσαν πολλοί, καθισμένος σε μια γωνία βλέπει ένα πλούσιο να περνά την ώρα εκείνη του πέφτει το πορτοφόλι, αμέσως μετά περνά ένας πεζός βλέπει το πορτοφόλι σκύβει και το παίρνει.

-Μετά από λίγα λεπτά εμφανίζεται ένας ζητιάνος, κάθετε στον ίδιο μέρος να ξαποστάσει, ξαφνικά εμφανίζεται ο πλούσιος πέφτει πάνω του και λέει με θυμό «δως’  μου πίσω το πορτοφόλι είναι δικό μου».

-Ο ζητιάνος φοβισμένος λέει πως δεν βρήκε τίποτα, τότε ο πλούσιος άρχισε να τον δέρνει αλύπητα ο νέος βλέποντας την σκηνή αναστατώθηκε διέκοψε το ταξίδι και επέστρεψε, ο γέροντας τον ρώτησε αν κατάλαβε γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι φτωχοί και άλλοι πλούσιοι.

Η μυστική μαγεία (της μουσικής)

-Σε ένα ορεινό χωρίο ζούσε ένας τυμπανιστής, τις κρύες μέρες του χειμώνα πάγωνε δεν το έβαζε όμως κάτω όλη την ώρα «χτύπαγε» ένα παλιό τύμπανο, το τύμπανο «ζέσταινε» την ψυχή και το σώμα του.

-Τα χέρια του έδιναν αξία στο τύμπανο γνώριζε πολύ καλά να «χτυπά» το δέρμα με τα ξύλα ήταν τόσο καλός τόσο που όποιος τον άκουγε μαγευόταν, το μεγάλο του πάθος για την μουσική τον κράταγε στη ζωή!.

-Μια φθινοπωρινή μέρα ένας εκκεντρικός αριστοκράτης έχασε τον δρόμο και βρέθηκε στο χωρίο του τυμπανιστή, μαγεύτηκε από το άκουσμα της μυστικής μαγείας της μουσική του, συνειδητά οραματίστηκε ένα καλύτερο αύριο για αυτόν.

-Ζήτησε να τον ακολουθήσει στην πρωτεύουσα, ο μουσικός τον ακολούθησε σπούδασε με υποτροφία, το όνομα του ξεπέρασε τα όρια της χώρας η φήμη του σαν Μουσικός είναι γνωστή στα πέρατα του κόσμου όλοι τον θαυμάζουν όλοι τον γνωρίζουν!.-

Ο Βασιλάκης (με «Β» όπως Βασίλης)

-Ο Βασιλάκης από μικρός είχε ροπή στη θρησκεία, στα μαθήματα ήταν μέτριος αλλά με την επιμονή που τον χαρακτήριζε κατάφερε να γίνει ένας καλός δάσκαλος.

-Έκανε περήφανους τους ανθρώπους του, επιμελής υπάκουος και θεοσεβούμενος πορεύτηκε αγνά ώσπου τον ανακάλυψε ένας αχρονολόγητος πολιτικός, τον ζύγισε από εδώ τον ζύγισε από εκεί στο τέλος τον έβαλε στην πολιτική.

-Λίγο η εκκλησία, λίγο ο αστάθμητος παράγοντας της τελευταίας στιγμής έγινε ο πρώτος πολίτης της πόλης, αυτό όμως δεν τον άλλαξε! κοινωνικά παραμένει ο ίδιος, επιμελής, υπάκουος, θεοσεβούμενος, αγνός και ανόθευτος.

-Ο Βασιλάκης με «Β» όπως Βασίλης θα μπορούσε να ήταν και ένας μεγάλος πολιτικός άντρας αν δεν απαξίωναν την θεσμική του εξουσία τρείς φωτοσβέστες της δημοτικής «αυλής».

Φοίβος και Αθηνά (ο διάλογος!)

 -Ο Φοίβος είπε στην Αθηνά: «Πρέπει να είναι μεγάλη δυστυχία να είσαι γεννημένη φτωχή».

-Η Αθηνά απάντησε: Όταν χαϊδεύεις το κουτάβι δεν το νοιάζει αν το χέρι είναι πλούσιο ή φτωχό, θέλει μόνο αγάπη.

-Όταν η μάνα νανουρίζει το παιδί δεν το νοιάζει το χέρι που κουνά την κούνια αν είναι πλούσιο ή φτωχό, θέλει μόνο στοργή.

-Όταν ο διψασμένος λαχταρά λίγο νερό δεν τον νοιάζει αν το χέρι που το δίνει είναι πλούσιο ή φτωχό, θέλει μόνο να ξεδιψάσει.

-Όταν ο μαθητής κοιτά το χέρι του δάσκαλου που γράφει στον πίνακα δεν τον νοιάζει αν είναι πλούσιο ή φτωχό, θέλει μόνο να μάθει.

-Όταν το δέντρο θέλει να ανθίσει δεν το νοιάζει αν το χέρι που το ποτίζει είναι πλούσιο ή φτωχό, θέλει μόνο να δώσει καρπούς.

Τα σημεία (…έχουν σημασία)

-Η Πίστη η Υγεία ο Πλούτος η Μάθηση και η Δικαιοσύνη δεν εμφανιζόταν πουθενά ήταν κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο εξ αιτίας της διαφωνία τους, ο καθένας θεωρούσε τον εαυτό του σπουδαιότερο και χρησιμότερο για τους ανθρώπους.

-Τα χρόνια πέρναγαν και η απιστία θέριεψε, οι αρρώστιες θέριζαν, τα οικονομικά κατέρρευσαν, η εκπαίδευση έμεινε στάσιμη και στην θέση του δικαίου επικράτησε το άδικο.

-Κάποια στιγμή η Δικαιοσύνη είπε: Κοιτάξτε να δείτε τα χρόνια πέρασαν και συνεχίζουμε να διαφωνούμε άλλα τόσα θα περάσουν και δεν θα καταλήξουμε πουθενά προτείνω να συμβουλευτούμε την Σοφία.

Δυο Κοκόρια μάλωναν (…δηλώνοντας επιθυμία)

-Την Κυριακή των εκλογών στην πλατεία του χωριού τσακωνόντουσαν δύο Κοκόρια, το καθένα πίστευε ότι αυτόν που ψήφισε θα’ ναι και ο αυριανός βουλευτής, η λογομαχία τους κράτησε πολλές ώρες πες το ένα πες το άλλο κόντεψαν να ξεπουπουλιαστούν.

-Κάποια στιγμή εμφανίστηκε η Κουκουβάγια, ρώτησε να μάθει την αιτία του καυγά, αφού ενημερώθηκε είπε: Είστε και οι δύο ανόητοι ένας από τους δύο θα γίνει βουλευτής και ο άλλος γραμματέας υπουργείου ή διοικητής νοσοκομείου, στην πολιτική δεν υπάρχουνε χαμένοι πολιτικοί και πολιτευτές είναι πάντα κερδισμένοι τα΄ χουν φτιάξει έτσι νάνε πάντα βολεμένοι.-

Γιατί Κύριε; (δεν είσαι δίκαιος)

-Γιατί Κύριε δημιούργησες τον άνθρωπο  αφού η παρουσία του στη γη είναι καταστροφική, είπε ο μικρός στην βραδινή του προσευχή.

-Γιατί Κύριε δημιούργησες τον  άνθρωπο αφού είναι απέναντι στην φύση την  «παραβιάζει» στο όνομα της προόδου και  της τεχνολογίας, καταστρέφει την  ισορροπία αλλάζει τους φυσικούς κανόνες προκαλώντας καταστροφές .

-Γιατί Κύριε δημιούργησες κάτι που καταστρέφει, που δεν σέβεται που είναι άπληστο  και συμφεροντολόγο · συνέχισε να μιλάει ο μικρός Στον Κύριο κοιτώντας ψηλά ψάχνοντας να δει την εικόνα του σχηματισμένη στον ουρανό.

-Γιατί Κύριε δημιούργησες κάτι που είναι απέναντι σε όλο το φυσικό και ζωικό βασίλειο, καταστρέφει την φύση για το συμφέρον, σκοτώνει  και  δημιουργεί πολέμους  για να ικανοποιεί την ματαιοδοξία του.

Περί παιδείας και ακαταστασίας (διάλογος)

-Ρώτησε ο μικρός τον πατέρα: Πως λέγεται αυτός που κόβει τα χόρτα μπροστά από το σπίτι του και δεν τα μαζεύει γνωρίζοντας ότι η πρώτη βροχή θα τα πάει στην πόρτα του γείτονα.

-Ανεύθυνος ή επιπόλαιος, τέτοιοι γείτονες τύπου «άστο δεν βαριέσαι θα τα πάρει ο αέρας» υπήρχαν και θα υπάρχουν, ο κακός γείτονας μπορεί να σε βάλει σε μπελάδες ακόμα και το σπίτι να πουλήσεις, απάντησε.

-Και αν αύριο πιάσει βροχή και φέρει τα χόρτα μπροστά στην πόρτα μας τι θα κάνεις, είπε ο μικρός συνεχίζοντας να ρωτά γεμάτος απορία.

-Μόλις κοπάσει θα βγω να τα μαζέψω και επειδή ξέρω τι σκέπτεσαι μην με ρωτάς πως λέγεται αυτός που καθαρίζει τις «βρωμιές» των άλλων γιατί θα στις βρέξω απάντησε ο πατέρας.

Ο ανυποψίαστος (ψηφοφόρος)

-Σε μια «Λέσχη» της παγκόσμιας ελίτ ο Ύπατος κάλεσε τον Ύπαρχο και είπε: Αύριο το πρωί θέλω στο γραφείο μου έναν αγρότη, έναν δημόσιο υπάλληλο και έναν μικρομεσαίο επιχειρηματία.

-Την επομένη στη «λέσχη» πρώτος πέρασε ο αγρότης, ο Ύπατος ρώτησε: Μπορώ να σου δώσω χίλια στρέμματα γης ή να σε κάνω πολιτικό, τι από τα δύο προτιμάς;

Πολιτικός!  απάντησε ο αγρότης.

-Αμέσως μετά πέρασε ο δημόσιος υπάλληλος, μπορώ να σε κάνω Γενικό Διευθυντή της υπηρεσίας σου ή πολιτικό τι προτιμάς; Πολιτικός!  απάντησε με ικανοποίηση.

-Ακολούθησε ο μικρομεσαίος, μπορώ να σου δώσω αρκετά χρήματα προκειμένου να μεγαλώσεις την επιχείρηση σου ή να σε κάνω πολιτικό, είπε ο Ύπατος.

Ο Αετός! (και το Γεράκι)

-Κάποτε ζούσε ένας Αετός με ένα Γεράκι, ο Αετός του δάνειζε τα φτερά του να πετά εκεί που δεν μπορούσε με τα δικά του. Τα χρόνια πέρναγαν και το Γεράκι απέκτησε αλαζονεία, έφτασε μάλιστα στο σημείο να συγκρίνεται με τον Αετό.

-Ο Αετός βλέποντας την συμπεριφορά του το κάλεσε στην ψηλότερη κορυφή του βουνού, το Γεράκι μετά από πολύ κόπο έφτασε μέχρι την μέση, ο Αετός το κοίταξε περιφρονητικά και είπε: Δεν μπορείς να ανέβεις με τα φτερά σου στο ψηλότερο σημείο της υπεροχής μου αλλά έχεις την εντύπωση ότι είσαι ίσο μαζί μου.

-Το Γεράκι πήρε δυο βαθιές ανάσες και είπε: Κάθε φορά που ανέβαινα τόσο ψηλά με τα φτερά σου νόμιζα ότι είναι εύκολο τώρα που προσπάθησα με τα δικά μου κατάλαβα ότι είναι πολύ δύσκολο!.-

Μια λέξη! (τα άλλαξε όλα…)

-Ένας πατέρας είχε δυο γιους, ο μεγάλος ήταν συνετός ξόδευε ελάχιστα και είχε πάντα σε τάξη τα οικονομικά, ο μικρός ήταν σπάταλος «χάλναγε» ότι είχε στην τσέπη του.

-Ο  πατέρας σκέφτηκε να του μεταβιβάσει νωρίς την περιουσία που του αντιστοιχεί ελπίζοντας ότι θα γινόταν εγκρατής θα την υπολόγισε διότι θα ήταν δική του, ο νεαρός όμως συνέχιζε να ξοδεύει και σε λίγα χρόνια έχασε ότι του άφησε.

-Ο πατέρας βλέποντας ότι η προσπάθεια του δεν έφερε αποτέλεσμα από την στεναχώρια πέθανε, λίγο πριν άφησε μια ιδιόχειρη διαθήκη για να διασφαλίσει τον μεγάλο γιο, η διαθήκη έγραφε: «Σπίτι Χωράφια και Χρήματα στον μεγάλο γιο μου».

Χωρίς υπομονή (δεν γίνεται πολιτική)

-Κάποτε υπήρχε ένας Δήμαρχος που τον χαρακτήριζε η υπομονή ξεχώριζε για την κοινωνική και πολιτική του προσφορά, ρύθμιζε με δεξιοτεχνία την κάθε λεπτομέρεια κυριαρχούσε το δίκαιο και δεν υπήρχαν εξαιρέσεις ούτε ευνοούμενοι.

-Από την παράλληλη πλευρά ο Αντιδήμαρχος «μέθυσε» από την εφήμερη εξουσία, το γεγονός αυτό ενόχλησε τον Δήμαρχο διότι έβλεπε με ανησυχία την ακράτητη πολιτική βιασύνη που τον χαρακτήριζε, έτσι μια μέρα τον κάλεσε και του ανέθεσε μια σημαντική πολιτική εργασία.

-Μετά από λίγο τον ξανακάλεσε και ρώτησε τι έκανε… όμως δεν κατάφερε να διεκπεραιώσει αυτό που ανέλαβε λόγο έλειψες χρόνου, τότε του είπε: Βλέπεις, στην πολιτική χωρίς χρόνο και υπομονή δεν γίνεται τίποτα ο χρόνος θα κάνει πραγματικότητα την επιθυμία σου! αρκεί να ξέρεις να περιμένεις.-

Η παρουσία! (του Νομάρχη)

-Κάποτε σε μια πόλη ζούσε μια «ομάδα» πολιτικών άλλοι ήσαν αιρετοί και άλλοι διορισμένοι, σε αυτή την πόλη οι εκδηλώσεις ήταν συχνό φαινόμενο οι περισσότεροι πολιτικοί έδιναν παρών σε κάθε εκδήλωση με περίσσια περηφάνια.

-Έτσι πέρναγαν τα χρόνια και οι συχνές εμφανίσεις των πολιτικών δεν είχαν τέλος, εκφωνούσαν βαρύγδουπες ομιλίες έδιναν χειραψίες αγκαλιές και χαμόγελα, μόνο ο Νομάρχης επέλεγε να εμφανίζεται σπάνια… δάσκαλος της πολιτικής! «ζύγιζε» αυστηρά που και πότε θα πάει.

-Κάποια μέρα πραγματοποιήθηκε μια εκδήλωση μεγάλης σημασίας, ο Νομάρχης επέλεξε να δώσει το παρών, την επομένη το πρωί λίγοι θυμόταν την σημασία της εκδήλωσης και τι είπαν οι ομιλητές… όλοι όμως θυμόταν την παρουσία του Νομάρχη!.-

Το Δαχτυλίδι (της Υπομονής)

-Την εποχή που το Καλό κυριαρχούσε στις ανθρώπινες ψυχές υπήρχε ένα περίτρανο δαχτυλίδι, το έλεγαν το Δαχτυλίδι της Υπομονής! φημιζόταν για την ικανότητα που είχε να παίρνει για πάντα το Κακό.

-Το δαχτυλίδι πέρασε από αμέτρητα χέρια, ο άνθρωπος που το φορούσε  δεν μπορούσε να το βγάλει αν πρώτα δεν του έλεγε ότι κακό έκανε στην ζωή του, το Δαχτυλίδι της Υπομονής τα άκουγε όλα με ανοχή και στο τέλος «έσκαγε» άνοιγε και έβγαινε από το δάχτυλο παίρνοντας μαζί του το Κακό.

-Το Κακό βλέποντας καθαρές τις ψυχές των ανθρώπων έστησε δόλιο σχέδιο με σκοπό να το φορέσει ένας  μουγκός, το δαχτυλίδι δεν μπόρεσε να ακούσει τίποτα και δεν άνοιξε ποτέ να βγει από το δάχτυλο, έτσι πεθαίνοντας το πήρε μαζί του στον κάτω κόσμο.

-Από τότε το Κακό κυριάρχησε στις ανθρώπινες ψυχές, οι άνθρωποι έγιναν ψεύτες ανήθικοι πονηροί και αισχροί, ο θρύλος λέει ότι πρέπει να περάσουν χίλια χρόνια για να ξανάρθει πάλι στον επάνω κόσμο το Δαχτυλίδι της Υπομονής για να αποκαταστήσει και πάλι το Καλό.-

Το βαρέλι (του βοσκού)

-Σε μια κοιλάδα έξω από ένα μεθόριο χωρίο ζούσε ένας βοσκός, ένα φθινόπωρο ο βουλευτής αποφάσισε να πάει στην περιοχή του για κυνήγι, κάποια στιγμή κουραρισμένος κάθισε σε μια πέτρα δίπλα στο ποτάμι να ξαποστάσει, εκεί παρατήρησε τον βοσκό να κουβαλά νερό με τον κουβά για να γεμίζει ένα βαρέλι.

-Οι ώρες πέρναγαν και ο βοσκός συνέχιζε το «ατελείωτο ταξίδι» με τον κουβά πήγαινε και ερχόταν, ο βουλευτής παραξενεύτηκε και μονολόγησε: Μα επιτέλους αυτό τα βαρέλι δεν θα γεμίσει ποτέ. Κάποια στιγμή σηκώθηκε και πήγε να δει τι συμβαίνει, χαιρέτησε τον βοσκό και είπε: Σε παρακολουθώ ώρα τώρα να προσπαθείς να γεμίσεις το βαρέλι με νερό αλλά δεν τα καταφέρνεις, τι συμβαίνει;

-Ο βοσκός απάντησε: Τα βαρέλι είναι τρύπιο όσο νερό και να ρίξω το περισσότερο φεύγει έξω είναι κάτι σαν το χρέος της χώρα μας, «το βαρέλι είναι το κράτος ο κουβάς ο πολίτης και η τρύπα το χρέος, όσα και να δώσει ο κουβάς στο βαρέλι η τρύπα τα στέλνει έξω».-

Η θεραπεία (του δάσους)

-Σε μια χώρα με θερμά καλοκαίρια  οι πυρκαγιές ήταν συχνό φαινόμενο, οι φλόγες κατέστρεφαν ότι δημιούργησε η φύση, βλέποντας την απάθεια των ανθρώπων που οδηγούσε στον αφανισμό των δασών ο Πρωθυπουργός  ζήτησε από τον νομοθέτη να θεσπίσει αυστηρότερα μέτρα.

-Ο νομοθέτης εισηγήθηκε να φυλακίζονται όλοι οι κάτοικοι του πλησιέστερου χωριού με το δάσος με την αιτιολογία ότι είναι ανίκανοι να προστατέψουν τον φυσικό πλούτο της περιοχής τους.

-Μετά από λίγες μέρες σημειώθηκε μια μεγάλη φωτιά, οι αρχές εφάρμοσαν τον νέο νόμο και φυλάκισαν όλους του κάτοικους του διπλανού χωρίου, οι εφημερίδες αστραπιαία μετέφεραν τα νέα σε όλη την χώρα.

Μεγάλωσε (Άναψε, Φώτισε)

-Στη μεγάλη σκοτεινή σπηλιά στην κορυφή του βράχου ζούσε μόνο και έρημο ένα μικρό κερί… το έλεγαν Δικαιοσύνη! ήταν «σβηστό» για επτά χρόνια διωγμένο από το μοναρχικό καθεστώς.

-Τα χρόνια πέρασαν και το καθεστώς έπεσε, η μεταπολίτευση ήρθε σαν την «άνοιξη» με πρώτο μέλημα να αποκαταστήσει τον θεσμό της τρίτης εξουσίας, της έδωσε την αίγλη και ανεξαρτησία που της αρμόζει.

-Από τότε η ζωή του μικρού κεριού πήρε αξία! «Μεγάλωσε, Άναψε, Φώτισε», απένεμε δικαιοσύνη αμερόληπτα χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις τιμώντας αδιάκοπα μέχρι και σήμερα τον θεσμικό της ρόλο.-