Πώς θα… πείσετε το νεογέννητο να κοιμηθεί

Μερικά νεογέννητα είναι πολύ «εύκολα» – το δικό σας όμως είναι αποφασισμένο να μην κοιμηθεί ποτέ.

Αν και τα περισσότερα χαρακτηριστικά των παιδιών μας προκύπτουν από τον τρόπο που τα μεγαλώνουμε, δεν έχουν όλα τα νεογέννητα την ίδια συμπεριφορά. Ένα τέτοιο στοιχείο που σίγουρα δεν σας έχει περάσει απαρατήρητο, είναι η σχέση του μωρού σας με τον ύπνο. Δυστυχώς, δεν στέκονται όλοι οι γονείς εξίσου τυχεροί σε αυτό τον τομέα. Ορισμένα βρέφη κοιμούνται εξ αρχής αρκετές ώρες, το δικό σας όμως μοιάζει αποφασισμένο να μην κλείσει μάτι ποτέ! Όσα νανουρίσματα και αν του πείτε, όσο κουρασμένο και αν μοιάζει στα χέρια σας, με το που το ακουμπάτε στο στρωματάκι του, ξαφνικά βρίσκεται και πάλι σε πλήρη εγρήγορση. Και όταν εκείνο είναι ξύπνιο, το ίδιο ισχύει και για εσάς. Υπάρχει κάποιος τρόπος η οικογένειά σας να θυμηθεί τι σημαίνει ξεκούραση;

Πώς θα κοιμίσετε το νεογέννητο

Μη βιάζεστε

Αν ανοίγει τα μάτια του κάθε φορά που το αφήνετε από τα χέρια σας, ίσως δεν του δίνετε αρκετό χρόνο για να κοιμηθεί βαθιά. Περιμένετε 15 με 20 λεπτά από τη στιγμή που θα αποκοιμηθεί ή σηκώστε το ένα χεράκι του και αφήστε το. Αν το κουνήσει, είναι ακόμη στο πρώτο στάδιο του ύπνου. Αν το χεράκι πέσει στο πλάι του σώματός του, έχει κοιμηθεί καλά και μπορείτε όντως να το ακουμπήσετε στην κούνια του.

Αφήστε το να προσπαθήσει

Να μια φράση που δεν ακούτε για πρώτη φορά: Ίσως φταίει το άγχος σας! Όταν το μωρό ανοίγει τα μάτια του αλλά δεν κλαίει, μην βιάζεστε να το ξαναπάρετε στην αγκαλιά σας. Αν το αφήσετε, δεν αποκλείεται να καταφέρει να αποκοιμηθεί και πάλι χωρίς τη βοήθειά σας.

Φασκιώστε το

Το φάσκιωμα βοηθά τα μωρά να απολαύσουν τον ύπνο για περισσότερη ώρα. Αυτό συμβαίνει γιατί κρατά σταθερά τα άκρα τους, τα οποία τείνουν να κινούνται απότομα κατά τη διάρκεια του ύπνου και να τα ξυπνούν. Ωστόσο, καθώς οι απόψεις για αυτή την παραδοσιακή πρακτική διίστανται, πριν αρχίσετε να τυλίγετε το μωράκι σας, πάρτε τη σύμφωνη γνώμη του παιδιάτρου. Και βεβαιωθείτε πως έχετε μάθει να το κάνετε σωστά!

Κάντε θόρυβο

Συγκεκριμένα, χρησιμοποιήστε συσκευές λευκού θορύβου. Αυτοί οι ήχοι προσπαθούν να μιμηθούν το περιβάλλον της μήτρας, χαλαρώνοντας τα μωρά και κάνοντάς τα να κοιμηθούν πιο εύκολα και για περισσότερη ώρα.

Κρατήστε το όρθιο

Μην το βάλετε να ξαπλώσει αμέσως αφού το ταΐσετε. Κρατώντας το όρθιο έστω και για πέντε λεπτά, το βοηθάτε να χωνέψει καλύτερα το φαγητό του και αποφεύγετε ενοχλήσεις που θα το κρατούσαν ξύπνιο.

Ελευθερώστε τα χέρια σας

Δυστυχώς, κάποιες φορές δεν θα πετυχαίνει τίποτα από όλα αυτά. Μπορεί να μην είστε σε θέση να κοιμηθείτε όταν το νεογέννητο είναι ξύπνιο, όμως τουλάχιστον μπορείτε να ελευθερώσετε τα χέρια σας. Μη διστάζετε να χρησιμοποιήσετε τον μάρσιπο ώστε εκείνο να χαίρεται τη σωματική σας επαφή και εσείς να καταφέρετε να κάνετε τις δουλειές που αναγκάζεστε να αγνοείτε διαρκώς ή να το αφήνετε για λίγο στο ριλάξ.

ΠΗΓΗ: www.vita.gr

Πώς θα κάνω το παιδί μου πιο αισιόδοξο;

Έξι συμβουλές για να μεγαλώσετε ένα αισιόδοξο πιτσιρίκι.

Οι αισιόδοξοι άνθρωποι έχουν περισσότερες πιθανότητες να ξεπεράσουν τα 100, να επιμείνουν στους στόχους τους – και επομένως να τους επιτύχουν. Να είναι πιο υγιείς, ψυχικά και σωματικά. Είναι σημαντικό λοιπόν να εμφυσήσετε μια αισιόδοξη στάση ζωής στο παιδί σας. Ευτυχώς, ορισμένες μικρές προσαρμογές στη συμπεριφορά σας και στη στάση σας απέναντί του αρκούν για να τα καταφέρετε.

1. Σταματήστε να γκρινιάζετε

Είστε στο αυτοκίνητο και πηγαίνετε να αφήσετε το παιδί σας στον παιδικό σταθμό, προκειμένου να πάτε στη δουλειά. Ξαφνικά, διαπιστώνετε ότι γίνονται έργα στη μία λωρίδα της λεωφόρου Συγγρού (τυχαίο παράδειγμα)! Πώς αντιδράτε; Κατά πάσα πιθανότητα αγχώνεστε και το εκφράζετε με μία φράση του στυλ «Αποκλείεται να προλάβουμε. Πάλι θα αργήσω!». Οταν εστιάζουμε στις αρνητικές σκέψεις και εκνευριζόμαστε με τις μικρές ατυχίες της καθημερινότητας, κρατάμε απαισιόδοξη στάση, την οποία τα παιδιά μας διδάσκονται από εμάς μέσω της μίμησης. Προσπαθήστε να περιορίσετε αυτά τα μικρά ξεσπάσματα γκρίνιας και να αυξήσετε τα σχόλια για τα πράγματα εκείνα που εξελίχθηκαν θετικά. Αυτή η στάση θα φτιάξει και τη δική σας διάθεση.

2. Αναθέστε του καθήκοντα

Ηδη από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, το παιδί σας είναι ικανό να… βάλει ένα χεράκι στις δουλειές του σπιτιού. Ενα παιδί δύο ετών μπορεί να μαζέψει τα παιχνίδια του, στην ηλικία των τριών μπορεί να αφήσει τα άπλυτα ρούχα του στο καλάθι, ενώ όταν φτάσει τα τέσσερα μπορεί να μεταφέρει τα βρώμικα πιάτα στον νεροχύτη. Ακούγεται σαν κάτι που κυρίως κάνει καλό στους γονείς, όμως αυτή η πρακτική είναι εξαιρετικά ευεργετική για τα παιδιά σας, καθώς τους δείχνετε ότι τα θεωρείτε ικανά και τους δίνετε μια ευκαιρία να αποδείξουν την αξία τους. Εν τέλει, αποκτούν και τα ίδια εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους, πράγμα που τα βοηθά να αντιμετωπίσουν με θετική διάθεση τις προκλήσεις που θα συναντήσουν αργότερα στη ζωή τους.

3. Αφήστε τα να πάρουν ρίσκα (σε λογικά πλαίσια)

Το ξέρουμε, είναι δύσκολο. Ολοι μας θέλουμε να είμαστε σίγουροι ότι τα παιδιά μας θα παραμείνουν ψυχικά και σωματικά ασφαλή και πολλές φορές η υπερπροστατευτικότητα είναι αντανακλαστική αντίδραση. Ωστόσο, κάποιες φορές είναι καλύτερο να τα αφήσουμε να δοκιμάσουν να σκαρφαλώσουν στο μονόζυγο, ακόμη και αν βλέπουμε ότι μάλλον θα πέσουν. Οταν εμποδίζουμε διαρκώς τα παιδιά μας να συμμετέχουν σε δραστηριότητες επειδή νιώθουμε ότι θα αποτύχουν, υποσκάπτουμε την αυτοπεποίθησή τους και ανοίγουμε την πόρτα στην απαισιοδοξία. Αντιθέτως, τα μικρά ρίσκα θα κάνουν το παιδί σας να αντιμετωπίζει με θάρρος τα καινούργια πράγματα.

4. Μην επεμβαίνετε αδιακρίτως

Κάποιες φορές η βοήθεια που προσφέρετε μπορεί να βλάπτει το παιδί σας. Είτε πρόκειται για ένα παζλ που δεν καταφέρνει να τελειώσει είτε για μία λέξη που δυσκολεύεται να πει, αντί να βιαστείτε να συμπληρώσετε το «κομμάτι» που λείπει, απλώς δώστε του λίγο χρόνο. Οταν εν τέλει τα καταφέρει από μόνο του, η περηφάνια που θα νιώσει για το επίτευγμά του θα το κάνει να νιώσει ότι μπορεί να επιτύχει και άλλα, δυσκολότερα πράγματα στο μέλλον.

5. Βοηθήστε τα να αλλάξουν οπτική

Δεν είναι είδηση ότι τα παιδιά έχουν έντονες αντιδράσεις. Σε αρκετές περιπτώσεις, μία αποτυχία στα μαθηματικά μπορεί να είναι αρκετή για να τα κάνει να τα μισήσουν ή να πιστέψουν ότι δεν είναι αρκετά ικανά. Αφήστε τα να εκφράσουν την απογοήτευσή τους, όμως παράλληλα στηρίξτε τα με έναν τρόπο που θα τα κάνει να δουν την κατάσταση με άλλο μάτι. Θυμίστε τους άλλα πράγματα τα οποία στην αρχή τους φαίνονταν δύσκολα, ενώ τώρα έχουν γίνει «παιχνιδάκι». Εξηγήστε τους ότι όλοι οι άνθρωποι δυσκολεύονται όταν προσπαθούν να μάθουν κάτι καινούργιο. Τέλος, μη διστάσετε να του μιλήσετε για κάτι που είχε δυσκολέψει εσάς μέχρι να το κατακτήσετε. Οχι μόνο δεν θα πάψετε να είστε το πρότυπό του, αλλά και θα πιστέψει ευκολότερα ότι τα εμπόδια υπάρχουν για να ξεπερνιούνται.

6. Να είστε ειλικρινής

Οσο απογοητευμένο και αν βλέπετε το παιδί σας, μην καταφεύγετε στα μεγάλα λόγια για να το παρηγορήσετε. Για παράδειγμα, αν δεν έχει καταφέρει ακόμη να κάνει φίλους στο καινούργιο του σχολείο, μπορεί ενστικτωδώς να θέλετε να του πείτε «Σύντομα θα καταλάβουν ότι είσαι υπέροχο παιδί και θα θέλουν όλοι την παρέα σου». Ωστόσο, μια τέτοια φράση δεν θα το κάνει να νιώσει καλύτερα, καθώς πιθανότατα θα καταλάβει ότι προσπαθείτε να του τονώσετε την αυτοπεποίθηση. Και το χειρότερο; Αν τελικά οι συμμαθητές του εξακολουθήσουν να μην παίζουν μαζί του, ενδέχεται να το αποδώσει στο ότι δεν είναι τόσο «υπέροχο παιδί» όσο λέτε. Αντ’ αυτού δείξτε του ότι καταλαβαίνετε τους λόγους που στενοχωριέται και εξηγήστε του ότι κάποιες φορές μπορεί να χρειαστεί λίγος χρόνος παραπάνω προκειμένου να μπορέσουμε να κάνουμε καινούργιους φίλους. Να θυμάστε ότι η αισιοδοξία στηρίζεται περισσότερο στον ρεαλισμό, ο οποίος μας επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις, παρά στη θετική σκέψη.

Φράσεις που πρέπει να λείπουν από το… τραπέζι σας

Πέντε φράσεις που συνηθίζουμε να λέμε στα παιδιά όταν καθόμαστε στο τραπέζι για φαγητό, αλλά τους κάνουν κακό.

Παρά τα στερεότυπα για την «Ελληνίδα μάνα» και το άγχος της για το φαγητό του παιδιού, η αγωνία για το αν τα μικρά μας τρέφονται σωστά είναι οικουμενική. Κάποια πιτσιρίκια μοιάζουν να βρίσκονται μονίμως σε… απεργία πείνας. Άλλα είναι αποφασισμένα να μην δοκιμάσουν καμία τροφή που δεν περιέχει άμυλο μέχρι να τελειώσουν το λύκειο. Λογικό δεν είναι, λοιπόν, να επιστρατεύουμε κάθε εργαλείο πειθούς που έχουμε στη διάθεσή μας για να τα πείσουμε να φάνε και λίγο κουνουπίδι; Δυστυχώς, πολλές φορές οι λέξεις που επιλέγουμε φέρνουν τα αντίθετα αποτελέσματα από ό,τι ελπίζουμε.

Φράσεις που πρέπει να βγάλετε από την «φαρέτρα» σας

«Αν δεν φας τα χόρτα σου, δεν έχει γλυκό»

Δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε καμία τροφή ως επιβράβευση ή τιμωρία. Με αυτό τον τρόπο την τοποθετούμε σε μια ξεχωριστή (καλή ή κακή) θέση, ενώ θα έπρεπε να μαθαίνουμε στο παιδί να τρώει εξίσου τα πάντα. Το επιδόρπιο θα πρέπει να είναι διαθέσιμο σε όλα τα μέλη της οικογένειας, όταν υπάρχει. Αν πιστεύετε ότι το μικρό σας βασίζεται σε αυτό για να μην μείνει νηστικό, περιορίστε τη συχνότητα εμφάνισης των γλυκών στο οικογενειακό σας τραπέζι.

 «Τίποτα δεν τρώει αυτό το παιδί»

Ναι, το ξέρουμε ότι είναι αλήθεια. Όμως όσο περισσότερο ακούει πως είναι «περίεργο» στο φαγητό του, τόσο το εσωτερικεύει. Τελικά, καταλήγει να το κάνει μέρος της ταυτότητάς του και να αρνείται όλο και πιο έντονα να δοκιμάσει οτιδήποτε καινούριο.

«Δεν θα σηκωθείς από το τραπέζι αν δεν αδειάσεις το πιάτο σου»

Πρόκειται για την πιο πατροπαράδοτη μέθοδο ταΐσματος ενός «δύσκολου» παιδιού. Η πρόθεση φυσικά και είναι καλή – πόσο να αντέξετε να το βλέπετε νηστικό – όμως ίσως είναι η πιο λάθος φράση αυτής της λίστας. Όταν αναγκάζεται να φάει μια προκαθορισμένη ποσότητα φαγητού, δεν μαθαίνει να αναγνωρίζει τα σήματα που του στέλνει το σώμα του για την πείνα και τον κορεσμό. Αυτό μπορεί να το οδηγήσει στην παχυσαρκία, σε διατροφικές διαταραχές ή απλώς στο να μην μπορέσει ποτέ να φάει ισορροπημένα χωρίς κάποιον να του δείχνει πώς γίνεται.

«Δεν θα σου αρέσει»

Οι γευστικοί κάλυκες του μικρού σας μπορεί να σας ξαφνιάσουν αν το αφήσετε να πειραματιστεί. Μπορεί η τροφή που ετοιμάζεται να δοκιμάσει να μην ανήκει στις αγαπημένες των παιδιών, όμως δεν χάνετε τίποτα να το αφήσετε να κρίνει από μόνο του. Αντί να το προδιαθέτετε αρνητικά, μπορείτε απλώς να το προειδοποιήσετε όταν χρειάζεται. Για παράδειγμα, πείτε του ότι ίσως του φανεί λίγο καυτερό ή ξινό.

«Θα δοκιμάσεις έστω και μία μπουκιά»

Υπάρχουν παιδιά που ανταποκρίνονται θετικά σε αυτόν τον κανόνα. Ξέροντας πως αν δεν τους αρέσει μπορούν να μη συνεχίσουν, κάνουν μια απόπειρα χωρίς ιδιαίτερο άγχος. Άλλα παιδιά, όμως, «διαβάζουν» σε αυτή τη φράση ότι πρόκειται για κάτι που μάλλον δεν θα είναι νόστιμο. Αν μεγαλώνετε ένα πνεύμα αντιλογίας, η ίδια η επιμονή σας θα το πείσει πως δεν πρέπει να σας κάνει τη χάρη. Άλλωστε δεν θα χρησιμοποιούσατε αυτή την παραίνεση αν επρόκειτο να φάει για πρώτη φορά ένα καινούριο γλυκό!

Παιδί και γλυκά: Τι πραγματικά επιτρέπεται

Όπως κάθε γονιός ξέρει, τα παιδιά τρελαίνονται για γλυκά. Τώρα, μια νέα επιστημονική έρευνα διαπιστώνει ότι αυτή η έντονη προτίμηση έχει βιολογική βάση και σχετίζεται με τον υψηλό ρυθμό ανάπτυξης των παιδιών. Η έρευνα έγινε από ερευνητές του αμερικανικού πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον, υπό τη δρα Σούζαν Κόλντγουελ, και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Physiology & Behavior» (Φυσιολογία και Συμπεριφορά).

Σύμφωνα με τη νέα μελέτη, όταν η ανάπτυξη είναι ταχεία, όπως συμβαίνει στην παιδική ηλικία, αυξάνουν οι ανάγκες του οργανισμού για θερμίδες. Έτσι, τα παιδιά είναι βιολογικά προγραμματισμένα να αγαπούν τη γλυκιά γεύση, καθώς αυτή τους ωθεί να αποκτήσουν τις αναγκαίες για την ανάπτυξή τους πηγές ενέργειας. Η επιθυμία των παιδιών για γλυκά είναι διαδεδομένη σε όλες τις χώρες και τους πολιτισμούς και η τάση αυτή συνήθως μειώνεται σταδιακά, όσο το παιδί μεγαλώνει και η φυσική του ανάπτυξη επιβραδύνεται.

Το ερώτημα βέβαια παραμένει: γιατί τα γλυκά συνεχίζουν να αρέσουν τόσο πολύ και στους μεγάλους, που δεν αναπτύσσονται πια; Και εδώ είναι το μεγάλο θέμα: ο εθισμός.

Μπορεί να είμαστε γενετικά προδιατεθειμένοι να μας αρέσει η γλυκιά γεύση, ωστόσο, το πόσο ...γλυκατζήδες θα γίνουμε φαίνεται ότι καθορίζεται και από το περιβάλλον. Αν, για παράδειγμα, μας προσφέρουν από όταν ήμασταν μικροί πολλά γλυκά ή αν όλα τα επιδόρπια στο σπίτι μας έχουν πολλή ζάχαρη, είναι πιθανό να είμαστε πιο «επιρρεπείς» στα γλυκά. Επιπλέον, παίζει ρόλο η γευστική μας ευαισθησία (αυτή της γλώσσας μας δηλαδή, που επίσης καθορίζεται τόσο από γενετικούς όσο και από περιβαλλοντικούς παράγοντες): κάτι δηλαδή που σε κάποιον φαίνεται γλυκό, για έναν άλλο δεν είναι τόσο.

-Τα παιδιά μπορούν να τρώνε γλυκά;
Οι οδηγίες των ειδικών είναι ξεκά­θαρες: αν ένα παιδί είναι κινητικό και φυσιολογικού βάρους, μπορεί να τρώει ακόμη και κάθε μέρα ένα μικρό γλυκό, κατά προτίμηση ως απογευματινό σνακ, όχι όμως αντικαθιστώντας το κανονικό του γεύμα. Αν ένα παιδί έχει περιττά κιλά, και πάλι δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τα γλυκά από τη διατροφή του, κυρίως επειδή στα παιδιά οι τροφές που απαγορεύο­νται γίνονται ακόμη πιο επιθυμητές. Καθώς, λοιπόν, θα ήταν άδικο να στερήσουμε ακόμη και από ένα παχουλό παιδί το γλυκό ή τη σοκολάτα, θα μπορούσαμε να του επιτρέπουμε να τα τρώει όχι καθημερινά, αλλά δύο φορές την εβδομάδα. Επίσης, μας συμβουλεύουν:

Να ξεκινήσουμε να δίνουμε γλυκό στα παιδιά μετά τα 2 ή τα 3 χρόνια τους. Καθώς δεν ανήκουν στα απαραίτητα συστατικά της δίαιτας των παιδιών, αλλά μάλλον στη σφαίρα της κοινωνικότητας και της ευχαρίστησης, μπορούν να ενταχθούν στη διατροφή τους όσο αργότερα γίνεται.
Να εναλλάσσουμε τα γλυκά που καταναλώνουν τα παιδιά. Καλό είναι, δηλαδή, να μην τρώνε κάθε μέρα παγωτό ή σοκολάτα, αλλά κάποιο απόγευμα να προτιμούν ένα γιαούρτι με μέλι, μια γρανίτα ή ένα φρουτοχυμό.
Να αγοράζουμε τις σοκολάτες, τα παγωτά και τα γλυκά σε μικρές συσκευασίες ή να τους δίνουμε μικρές μερίδες.

Ακόμη, καλό είναι να προτιμούμε:
Τα παραδοσιακά γιαούρτια, αντί για τα επιδόρπια γιαουρτιού. Τα πρώτα προσφέρουν τα πολύτιμα οφέλη του ευεργετικού για το έντερο γιαουρτιού, ενώ τα δεύτερα είναι μάλλον γλυκά.
Τα σπιτικά μπισκότα και κουλουράκια ή τα απλά «παραδοσιακά» μπισκότα του εμπορίου, αντί για τα πολύ παχυντικά, π.χ. με επικάλυψη σοκολάτας ή με γέμιση κρέμας ή σοκολάτας (τύπου cookies). Τα δεύτερα είναι πιο επιβαρυμένα από πλευράς θερμίδων, λίπους, τρανς λιπαρών κλπ.
Τα σπιτικά παγωτά ή τα συσκευασμένα και χύμα παγωτά που έχουν πολύ λίγο λίπος (συχνά μόνο 5%), αντί για τα πιο μοντέρνα, αμερικανικού τύπου παγωτά, που είναι εξαιρετικά λιπαρά.
Τα σπιτικά γλυκά, αντί για όσα αγοράζουμε από έξω. Για τα πρώτα είμαστε πολύ πιο σίγουροι και ασφαλείς όσον αφορά τον τρόπο και τα υλικά από τα οποία παρασκευάζονται.

-Πότε τα γλυκά βλάπτουν τα παιδιά μας;
Όταν γίνεται υπερκατανάλωση. Ειδικά τα «βαριά» γλυκά υπερφορτώνουν τα παιδιά με θερμίδες, με ζάχαρη (που προκαλεί εκτός των άλλων και τερηδόνα) και λιπαρά, κατά κανόνα κακής ποιότητας. Όσο για το σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας, με το οποίο είχε συνδεθεί η ζάχαρη, δοξασία εξαιτίας της οποίας πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν να δίνουν γλυκά στα παιδιά τους, πολλές πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι δεν υφίσταται τέτοια συσχέτιση.

Προβλήματα στο σχολείο; Ψυχραιμία...

Ως γονείς, σε κάποια στιγμή, είναι πιθανό να βρεθείτε αντιμέτωποι με το σημείωμα ή το τηλεφώνημα από το σχολείο του παιδιού σας που σας καλεί να δείτε το δάσκαλο ή τη δασκάλα του για να συζητήσετε για την συμπεριφορά ή την απόδοσή του – ή ακόμα χειρότερα, το τηλεφώνημα που σας ενημερώνει ότι το παιδί σας  -στο γυμνάσιο ή λύκειο- δεν έχει εμφανιστεί στο σχολείο για κάποιες μέρες… χωρίς φυσικά να το ξέρετε. Τι πρέπει να κάνετε ως γονιός; Η Carole Banks, κοινωνική λειτουργός, με μεγάλη εμπειρία σε σχολικά θέματα, μας δίνει συμβουλές για την αντιμετώπιση των πιο συχνών προβλημάτων που έχουν να κάνουν με το σχολείο.

-Άσχημη συμπεριφορά στο σχολείο

Όταν το παιδί μας έχει κακή συμπεριφορά στο σχολείο, μπορεί να νιώσουμε ανησυχία, απογοήτευση, ενοχές, ντροπή, ή –το πιθανότερο- όλα αυτά μαζί. Εκτός από την καθ’ εαυτή  κακή συμπεριφορά, ανησυχούμε ότι το παιδί μας μπορεί να «βγάλει κακό όνομα» στο σχολείο και η φήμη του «άτακτου» ή του «ταραξία» να το ακολουθεί σε όλες τις τάξεις. Επιπλέον, μπορεί να αισθανόμαστε ντροπή, επειδή πιστεύουμε ότι οι δάσκαλοι του ή οι άλλοι γονείς μας κρίνουν και μας κατακρίνουν, ως γονείς, για την άσχημη συμπεριφορά του παιδιού μας.

Ορισμένα παιδιά συμπεριφέρονται άσχημα όταν αισθάνονται ότι έχουν «μείνει απέξω» ή έχουν «μείνει πίσω».  Βεβαιωθείτε ότι το παιδί σας είναι σε θέση να παρακολουθεί τα μαθήματα του σχολείου και να κάνει τις εργασίες που του ζητούνται. Αν «μένει πίσω» επειδή δεν μπορεί να ακολουθήσει το ρυθμό της τάξης του –ή, αντίστοιχα, είναι πολύ μπροστά από την τάξη του– μπορεί να νιώθει άγχος, βαρεμάρα ή και απογοήτευση. Όλα αυτά μπορεί να οδηγήσουν κάποια παιδιά να συμπεριφερθούν άσχημα, είτε λεκτικά είτε με κάποια άλλη ενέργεια.

Πρέπει να τονιστεί ότι, γενικά, δεν πρέπει να επιβάλλουμε επιπλέον τιμωρία στα παιδιά, στο σπίτι, για την συμπεριφορά τους στο σχολείο, εκτός από σοβαρές περιπτώσεις, όταν, για παράδειγμα, το παιδί μας έχει καταστρέψει σχολική ή ξένη περιουσία ή είναι βίαιο με άλλα παιδιά. Για τις περισσότερες, πιο ήπιες περιπτώσεις κακής συμπεριφοράς, η τιμωρία που επιβάλλει το σχολείο αρκεί, όμως σε πιο σοβαρές ή χρόνιες περιπτώσεις θα χρειαστεί να συνεργαστούμε με το σχολείο για να καταλάβουμε τι συμβαίνει στο παιδί, ή και να ζητήσουμε την βοήθεια κάποιου ειδικού, ψυχολόγου ή κοινωνικού λειτουργού, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Το να τιμωρήσουμε απλά ξανά το παιδί στο σπίτι δεν θα το βοηθήσει να διορθώσει την συμπεριφορά του.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, αρκούν οι πειθαρχικές ενέργειες του σχολείου – δεν προσθέτει κάτι το να τιμωρήσουμε διπλά το παιδί και στο σπίτι. Αυτό που είναι πολύ πιο σημαντικό είναι να καταλάβουμε τι ώθησε το παιδί μας σε αυτή τη συμπεριφορά και να του μάθουμε πώς να συμπεριφερθεί διαφορετικά την επόμενη φορά που θα έρθει αντιμέτωπο με την ίδια κατάσταση ή το ίδιο συναίσθημα. Με άλλα λόγια, με το να πούμε στο παιδί μας «Θα μείνει στο δωμάτιο σου σήμερα και δεν έχει τηλεόραση ή παιχνίδι, επειδή συμπεριφέρθηκες άσχημα στο σχολείο» δεν του διδάσκει πώς πρέπει να συμπεριφερθεί διαφορετικά την επόμενη φορά. Πολλές φορές, νομίζουμε ότι με την τιμωρία τα παιδιά θα κάτσουν μόνα τους να σκεφτούν και να αντιληφθούν το λάθος τους. Όμως, ειδικά στις περιπτώσεις που το πρόβλημα είναι επαναλαμβανόμενο, είναι προφανές ότι το παιδί δεν μπορεί να το καταλάβει ή να το αντιμετωπίσει μόνο του και οι συνεχείς τιμωρίες δεν θα έχουν αποτέλεσμα. Πρέπει να το βοηθήσουμε.

Το πρώτο βήμα είναι να μιλήσουμε στους δασκάλους του προκειμένου να καταλάβουμε τι συμβαίνει – τι προκαλεί ή τι πυροδοτεί αυτές τις αντιδράσεις. Στη συνέχεια πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή σε αυτά που το παιδί λέει στο σπίτι –και πρέπει να του δημιουργήσουμε την εμπιστοσύνη να ξέρει ότι μπορεί να μοιραστεί μαζί μας οτιδήποτε μπορεί να του συμβαίνει ή να αισθάνεται.

Μία σοβαρή παράμετρος, επίσης, είναι η δική μας στήριξη και συμπεριφορά απέναντι στους δασκάλους και τους υπεύθυνους του σχολείου του. Αν τα παιδιά μας ακούσουν εμάς να μιλάμε αρνητικά ή περιφρονητικά για τους δασκάλους και τους άλλους υπεύθυνους του σχολείου του, το πιθανότερο είναι ότι και εκείνα θα δείξουν ασέβεια απέναντι τους στο σχολείο – και απέναντι σε εμάς, επίσης, στην πορεία.

-«Μισώ την δασκάλα μου!»

Κάποια στιγμή, το παιδί σας μπορεί να έχει έναν δάσκαλο ή μία δασκάλα με την οποία να μην τα πηγαίνει καλά. Μερικές φορές μπορεί απλά να είναι θέμα διαφορετικής προσωπικότητας  – άλλες φορές μπορεί το παιδί να παρουσιάζει δυσκολία διαχείρισης της εξουσίας. Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να κάνουμε σε αυτή την περίπτωση είναι να είμαστε δεκτικοί στα συναισθήματα του παιδιού. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, να συμφωνήσουμε μαζί του, λέγοντας «Ναι, κι εγώ πιστεύω ότι η δασκάλα σου είναι κακιά/αυστηρή/άχρηστη/δεν ξέρει τι λέει κλπ.», γιατί υπονομεύοντας τον ρόλο και την εξουσία των δασκάλων, με τα λόγια ή τις πράξεις μας, δίνουμε στα παιδιά μας την «άδεια» να μην τους σέβονται. Από την άλλη, πρέπει να «επιτρέπουμε» και να δίνουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να μας μιλήσουν για το τι συμβαίνει στην τάξη και πώς αισθάνονται. Μην του πείτε ότι κάνει λάθος ή ότι δεν πρέπει να αισθάνεται έτσι. Όταν έχουμε ακούσει το παιδί μας, τότε θα είναι κι εκείνο πιο δεκτικό στο να ακούσει και την δική μας άποψη για το πώς μπορούν οι σχέσεις με την δασκάλα του να γίνουν καλύτερες.

Αν το παιδί είναι λίγο πιο μεγάλο, θα πρέπει να μάθει να αποδέχεται το γεγονός ότι ορισμένοι δάσκαλοι μπορεί να ζητούν πράγματα με τα οποία να μην συμφωνεί. Είναι μέρος της πραγματικότητας ότι δεν μπορεί κάθε δάσκαλος που θα έχει το παιδί μας να ανταποκριθεί ακριβώς σε αυτό που εκείνο χρειάζεται.  Είναι, επίσης, γεγονός ότι ορισμένες δασκάλες ίσως είναι πιο αυστηρές – δεν είναι όλες γλυκές και χαρωπές. Ως γονιός, σίγουρα δεν θέλετε να επέμβετε στον τρόπο που κάνουν την δουλειά τους. Αντ’ αυτού, βοηθήστε το παιδί σας. Μπορείτε να του εξηγήσετε ότι στη ζωή του θα συναντήσει πολλούς, διαφορετικούς ανθρώπους και θα πρέπει να μάθει να συνεργάζεται μαζί τους. Και ότι, ακόμα κι αν ο συγκεκριμένος δάσκαλος δεν είναι …η συμπάθεια του, είναι σημαντικό να μάθει να ξεπερνά αυτό το γεγονός, να δείχνει σεβασμό και να αποδίδει όσο καλύτερα μπορεί στην τάξη.

Αν η δασκάλα φαίνεται να μην …είναι το πρόβλημα, συναντήστε την και μοιραστείτε μαζί της τις εμπειρίες και τα συναισθήματα του παιδιού σας. Είναι καλό να προσπαθήσετε να βρείτε κάποια λύση μαζί, αν είναι εφικτό. Επίσης, αν το σχολείο διαθέτει κοινωνική λειτουργό ή παιδοψυχολόγο, ίσως θέλετε να την ενημερώσετε και, γιατί όχι, να την καλέσετε να συμμετέχει στην συζήτηση που θα κάνετε με την δασκάλα του παιδιού σας.

ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΤΕ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ;

Και όμως, όσο και να μην θέλετε να το παραδεχθείτε, μπορεί και να συμβαίνει. Σε σχετική έρευνα που διεξήχθη στις ΗΠΑ από το περιοδικό parenting.com και την εκπομπή του καναλιού HLN Raising America, πάνω από 1.000 αναγνώστριες, τηλεθεάτριες και οπαδοί των social media των 2 αυτών ΜΜΕ ερωτήθηκαν για το πώς αισθάνονται -πραγματικά-  για θέματα που σχετίζονται με τη μητρότητα.

Τα αποτελέσματα της έρευνας υπήρξαν ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά:

-Σχεδόν το ένα τέταρτο των μητέρων έχουν ένα παιδί που το ξεχωρίζουν από τα άλλα τους παιδιά.

Αν και η αποκάλυψη αυτή των εσώτερικων συναισθημάτων τους, κάνει τους γονείς να αισθάνονται ενοχές, ωστόσο είναι ένα φυσιλογικό συναίσθημα, κατά τους ειδικούς.

Είναι φυσικό για μια μητέρα να είναι λίγο πιο δεμένη με ένα συγκεκριμένο παιδί της, αν αυτό της δίνει περισσότερα, είναι π.χ. πιο στοργικό από τα αδέλφια του, ή μοιράζεται τα ίδια ενδιαφέροντα με τη μαμά του, ή αν, απλά, είναι πιο εύκολο να το μεγαλώνει και κάνει την μητέρα του να αισθάνεται περισσότερο δοτική, αποδοτική και γενικά καλός γονιός. Δεν χρειάζεται να νιώθετε ενοχές για αυτή την προτίμηση, αλλά ούτε βέβαια και να τη διατυμπανίζετε όπου σταθείτε και οπού βρεθείτε.

Η συνειδητοποίηση αυτή βγαίνει από τη σφαίρα του φυσιολογικού και μετατρέπεται σε πρόβλημα όταν συνειδητά ή ασυνείδητα το ομολογείτε με φράσεις του τύπου  «Γιατί δεν μπορείς να είσαι περισσότερο σαν τον αδερφό σου;»

Η ίδια έρευνα αποκάλυψε ακόμη ένα ...ένοχο μυστικό:

-Σε ποσοστό μεγαλύτερο του ενός τρίτου, μερικές φορές οι γονείς έχουν την επιθυμία το παιδί τους να έμοιαζε περισσότερο ...με το παιδί κάποιου άλλου.

Μήπως αναρωτιέστε – αρκετά συχνά - γιατί το παιδί σας δεν συμπεριφέρεται τόσο καλά όσο ένας από τους φίλους του; Και μήπως παράλληλα εστιάζετε ως γονείς και σε άλλα χαρακτηριστικά, που περιλαμβάνουν το να είναι πιο εξωστρεφές, πιο ταλαντούχο, πιο πνευματώδες, ή λιγότερο σπασικλάκι; Επειδή βλέπουμε τα παιδιά σας ως αντανάκλαση του εαυτού μας, αν δεν είναι σε κάποιο τομέα στο επίπεδο που επιθυμούμε, ως γονείς έχουμε συχνά την αίσθηση ότι είμαστε, τουλάχιστον εν μέρει, υπαίτιοι για αυτό.

Ευτυχώς, υπάρχουν τρόποι για να εκτιμήσουμε και να απολαύσουμε το παιδί που έχουμε, αντί να επιθυμούμε να είναι ... διαφορετικό.

Καταρχήν, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν ευθυνόμαστε εκατό τοις εκατό για το πώς είναι το παιδί μας, ή για την επιτυχία του στη ζωή. Θα μπορούσε βεβαίως να εγκλιματίζεται πιο εύκολα στο περιβάλλον αν ήταν ένας αθλητής, αλλά δεν μπορείτε να το αλλάξετε, κατ 'ανάγκην, και δεν φταίτε για αυτό.

Θα πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε ότι, πιθανότατα, εξιδανικεύουμε υπερβολικά τους «αψεγάδιαστους» ή «καλύτερους» φίλους του. Μην ξεχνάτε ότι τους φίλους αυτούς, τους βλέπουμε σε μεμονομένες περιπτώσεις και για μικρά χρονικά διαστήματα, οπότε, πώς γίνεται να βγάζουμε συμπεράσματα για την γενικότερη συμπεριφορά τους, την απόδοση τους και το χαρακτήρα που ξετυλίγουν αυτά τα παιδιά μπροστά στους γονείς τους;

Πάρτε την απόσταση που χρειάζεστε για να αναρωτηθείτε αν προβάλετε στο παιδί σας κάποιες από τις δικές σας ανάγκες και απωθημένα της παιδικής ηλικίας σας, τα οποία αποτελούν δικές σας επιθυμίες για το παιδί σας. Αν π.χ. έχετε ευχηθεί να είχατε περισσότερους φίλους όταν ήσασταν εσείς μικροί, και το παιδί σας έχει μόνο ένα-δυο φιλαράκια, μπορεί να σκεφτείτε ότι είναι ένα ακοινώνητο πλάσμα. Μήπως, όμως, το παιδί σας είναι το είδος του ατόμου που απολαμβάνει ένα μικρό κοινωνικό κύκλο;

Τέλος, προσπαθήστε να περνάτε περισσότερο προσωπικό χρόνο με το παιδί σας, να το γνωρίσετε καλύτερα και να το αποδεχθείτε για αυτό που είναι. Αν είστε απογοητευμένοι επειδή είναι ένα αγοροκόριτσο, ενώ εσείς θέλατε μια πριγκίπισσα για να τις αγοράζετε ρόζ φουστανάκια, ίσως μπορείτε να βρείτε τρόπο να ικανοποιήσετε την ανάγκη σας αυτή, κάνοντας μαζί της άλλου τύπου ψώνια, π.χ. για τον αθλητικό εξοπλισμό της. Ανακαλύπτοντας τα κοινά σας σημεία, θέστε τα ως βάση για μια διαφορετική, υγιέστερη και πιο αγαπησιάρικη σχέση με το παιδί σας.

Αφήστε τα παιδιά να παίξουν στο χώμα - κάνει καλό!

Στην ηλικία μεταξύ δύο και τριών χρόνων, τα περισσότερα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, αναπτύσσουν μία ιδιαίτερη αγάπη για το παιχνίδι στα χώματα! Μπορούν να περάσουν ώρες σκάβοντας, μεταφέροντας χώμα και λάσπη από την μία μεριά στην άλλη, φτιάχνοντας βουναλάκια χώματος ή …κουλουράκια λάσπης, μέχρι να μπορείς να βρεις χώμα σε κάθε σημείο του σώματός τους, από τα μαλλιά και τα αυτιά, μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών.

Και παρόλο που μπορεί να μην μοιάζει να είναι ούτε η πιο δημιουργική ούτε η πιο υγιεινή συνήθεια, η αλήθεια είναι ότι το παιχνίδι στο χώμα ωφελεί τα παιδιά πολλαπλώς – ψυχή τε και σώματι.

Έρευνες έχουν δείξει ότι ορισμένα είδη βακτηρίων που υπάρχουν στο χώμα δραστηριοποιούν τους νευρώνες του εγκεφάλου που παράγουν σεροτονίνη – μία βιοχημική ένωση, η οποία χρησιμεύει στην μεταβίβαση πληροφοριών από ένα νευρώνα του εγκεφάλου στον επόμενο – η οποία είναι απαραίτητη για πολλές σωματικές λειτουργίες και παίζει σπουδαίο ρόλο στην αποτροπή της κατάθλιψης. Με απλά λόγια, η επαφή με το χώμα βελτιώνει την διάθεση! Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι τα λασπόλουτρα προσφέρονται ως θεραπείες ευεξίας.

Το χώμα ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, ειδικά στα παιδιά. Έρευνες έχουν δείξει ότι η έκθεση σε μικρή ηλικία στα μικρόβια που βρίσκονται φυσικά στο χώμα, βοηθούν στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος και βοηθούν να μεγαλώσουμε πιο γερά και ανθεκτικά στις ασθένειες παιδιά. Παρόλο που ο πολιτισμός μας έχει γίνει μικροβιοφοβικός και οι γονείς βομβαρδίζονται με πληθώρα αντισηπτικών και απολυμαντικών προϊόντων κάθε μορφής, με αποτέλεσμα πολλά παιδιά να μεγαλώνουν μέχρι αρκετά μεγάλη ηλικία σε ένα σχετικά «αποστειρωμένο» περιβάλλον, οι έρευνες σταθερά δείχνουν ότι η έλλειψη έκθεσης σε διαφορετικά βακτήρια και μικρόβια κατά την παιδική ηλικία, οδηγεί σε υψηλότερα ποσοστά εμφάνισης άσθματος, εκζεμάτων, αλλεργιών και άλλων προβλημάτων υγείας.

Η επαφή με τη φύση βοηθά τα παιδιά να μάθουν και αναπτύσσει τη φαντασία, την περιέργεια και την ικανότητα επίλυσης προβλημάτων. Μελέτες δείχνουν ότι τα παιδιά που περνούν περισσότερο χρόνο παίζοντας έξω σε επαφή με το χώμα και την φύση, γελούν περισσότερο, δείχνουν πιο χαρούμενα και δραστήρια και εμφανίζουν μικρότερα ποσοστά παχυσαρκίας, κατάθλιψης και συνδρόμου ελλειμματικής προσοχής. Τέλος, τα παιδιά που παίζουν έξω και έχουν επαφή με τη φύση, μαθαίνουν να αξιολογούν καλύτερα τους κινδύνους, αναπτύσσουν ανεξαρτησία και γίνονται πιο δραστήρια και ευρηματικά.

Παραξενιές στο φαγητό; Υπάρχουν λύσεις

Τα δύο τρίτα σχεδόν των γονέων έχουν έστω μια ιστορία να διηγηθούν σχετικά με το πρόβλημα φαγητού του παιδιού τους. Αν και είναι φυσιολογικό τα παιδιά να είναι κάπως παράξενα με το φαγητό, ίσως ακόμα αισθάνεστε ότι κάτι πρέπει να κάνετε, διότι το παιδί σας ζει μόνο με πατάτες τηγανιτές και μακαρόνια….

-Το φαγητό του… μια ατέρμονη πάλη για την εξουσία

Λίγο πολύ τα παιδιά επιθυμούν να ελέγχουν τον κόσμο τους, και τους έρχεται με φυσικό τρόπο να το κάνουν μέσω της διατροφής τους. Για να σπάσει ο κύκλος του ποιος επιβάλλεται σε ποιον:

-Εγκαταλείψτε εσείς πρώτοι αυτό το συναισθηματικό αγώνα.

Δεν μπορείτε να πιέσετε το παιδί σας να κάνει κάτι, ειδικά να φάει, οπότε έτσι απλά σταματήστε να προσπαθείτε. Προσφέρετε του θρεπτικά και ποικίλα είδη τροφών και δείξτε του το παράδειγμα, τρώτε τα και εσείς! Μπορεί το παιδί σας να φάει ή όχι αλλά εσείς του δείχνετε τον τρόπο. Θυμάστε ακόμα ότι πρέπει να τρώτε τα λαχανικά σας και να καθαρίζετε το πιάτο σας πριν σηκωθείτε από το τραπέζι; Ο Adam Strauss, MD, παιδίατρος στο Westwood and Mansfield, Μασαχουσέτη, λέει το αξιοσημείωτο. «Όταν οι γονείς απαιτούν από τα παιδιά τους να τρώνε ορισμένα τρόφιμα, συνδέουν μια αρνητική χροιά σε αυτό. Πολύ σύντομα, ο αγώνας χειροτερεύει.» Βάλτε το φαγητό στο πιάτο του, αλλά και αν μείνει εκεί μην το πιέσετε και μην αγχώνεστε γι’ αυτό.

-Δώστε ξεκάθαρο έπαινο.

Ακόμα και αν φάει έστω και μια μπουκιά από κάτι νέο. Για παράδειγμα: «Είναι εξαιρετικό που δοκίμασες τις φακές!» Στηρίζοντας τον έπαινο στο πώς αισθάνεστε («Η μαμά είναι ευτυχισμένη! ») στέλνετε ένα μήνυμα: Μπορεί να ελέγχει τα συναισθήματά σας με το πιρούνι του.

-Μην σας απασχολεί τι ώρα της ημέρας το παιδί σας τρώει, ή το πόσο τρώει κάθε φορά που κάθεται στο τραπέζι. Είναι εντάξει αν το παιδί σας δεν τρώει τρία κανονικά γεύματα κάθε μέρα ακόμη και κατά τη διάρκεια μιας ή δύο εβδομάδων, αρκεί να τρώει λίγο από κάθε ομάδα τροφίμων.

-Προσφέρετε επιλογές που έχουν σημασία.

Μπορείτε να αντιμετωπίσει ξεροκέφαλες εμμονές να μην έχει το τοστ βούτυρο στις γωνίες για να μην λερώνεται ή τα δημητριακά του να είναι στο μπολ με την «ντόρα». Αν και αυτό το είδος της συμπεριφοράς επαναλαμβάνεται, πράγμα χαρακτηριστικό στις μικρές ηλικίες, λέει ο Δρ Strauss δώστε του μια επιλογή - το πράσινο πιάτο ή το μπλε; Προσφέροντας στο παιδί σας περιορισμένες επιλογές είναι συχνά αρκετό για να τερματίσετε την πάλη για την εξουσία. Αλλά ορίστε σαφείς κανόνες: «Στο σπίτι, μπορείς να επιλέγεις το φλιτζάνι σου, αλλά όταν είμαστε έξω, θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις ότι σου δώσουν.»

-Το παιδί που δεν τρώει κρέας…

Η υφή του κρέατος ενοχλεί πολλά παιδιά προσχολικής ηλικίας, και αυτό δεν πειράζει κατ’ ανάγκη. Το παιδί σας μπορεί να πάρει όλη την πρωτεΐνη που χρειάζεται από: γιαούρτι, τυρί ή τυρί cottage, nachos με φασόλια και τυρί, αυγά, τα αγαπημένα του κράκερς βουτηγμένα σε χούμους ή φυστικοβούτυρο ή βούτυρο καρύδας, ραβιόλια με τυρί ή ακόμη και κρέας ή τόνο.

-Λαχανικά; Ναι, καλά!!

Αυτό είναι το πιο κοινό πρόβλημα στα παιδιά που είναι παράξενα με το φαγητό. Πως να τα πείσετε να δοκιμάσουν: ψιλοκομμένα λαχανικά τηγανιτά με σάλτσα, ίσως και λίγο κοτόπουλο, και ρύζι, καρότο σε φέτες και καλαμπόκι για αρχή, muffins από κολοκυθάκια και λαζάνια με λαχανικά, τυλιχτά με μαρούλι (χρησιμοποιήστε ένα γέμισμα που του αρέσει να τρώει π.χ. γαλοπούλα και τυρί και ένα φύλλο μαρουλιού για να το τυλίξετε). Η καινοτομία του όλου πράγματος μπορεί να το κερδίσει και να φάει..., σάλτσα από μουστάρδα μελιού, ακόμη και κέτσαπ ή λιωμένο βούτυρο για τα λαχανικά. Τέλος βάλτε το πιάτο με τα λαχανικά δίπλα σε ένα αγαπημένο του σνακ (ας πούμε, ψητό τυρί) για να το δελεάσετε.

-Εμμονές άλλου τύπου:

Εκτός αν είναι λευκό, δεν το τρώω.

Στα παιδιά προσχολικής ηλικίας αρέσουν τα πολλά χρώματα στις ζωγραφιές τους, αλλά όχι πάντα στα πιάτα τους. Σκεφτείτε: smoothies φρούτων (ανακατέψτε μια μπανάνα με βανίλια γιαούρτι για ένα υγιεινό γλυκό σνακ, μπορείτε δε να το παγώσετε για να είναι πιο δροσερό και να φέρνει σε παγωτό!!), στα μακαρόνια, ενδεχομένως να έχετε μια καλύτερη τύχη με μια σάλτσα τυριών από μια σάλτσα ντομάτας ή βούτυρο, πατάτες στο φούρνο (όπου αναμειγνύετε πατάτα με γλυκοπατάτα για να μυήσετε το παιδί σας και σε άλλες γεύσεις), ψωμί λευκό και ολικής άλεσης για ένα πιο γευστικό και διασκεδαστικό σάντουιτς και τέλος ένα γεύμα ουράνιο τόξο -πάρτε το παιδί σας μαζί στη λαϊκή για να διαλέξετε φαγητά σε χρώμα κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, μωβ και πράσινο.

Πότε μπορεί ένα παιδί να έχει δικό του κινητό

Όπως εμείς μεγαλώσαμε με σταθερό τηλέφωνο και τηλεόραση, έτσι και τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν με κινητό τηλέφωνο και υπολογιστή. Είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, παράλληλα με την εξέλιξη της τεχνολογίας, και μοιάζει αδύνατο να κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε αυτό.

Αυτό που είναι, όμως, απαραίτητο για τους γονείς, είναι να ενημερωθούν αναφορικά με τους πιθανούς κινδύνους που μπορεί να επιφέρει η χρήση κινητού τηλεφώνου από τις πολύ μικρές ηλικίες –σύμφωνα πάντα με τα μέχρι στιγμής συμπεράσματα επιστημονικών ερευνών, αλλά και για το κατά πόσο το κινητό τηλέφωνο μπορεί να επηρεάσει την κοινωνική και επικοινωνιακή ανάπτυξη του παιδιού.

Σύμφωνα με περσινή έρευνα του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου, πάνω από το 80% των παιδιών Γυμνασίου στην Ελλάδα χρησιμοποιούν κινητό τηλέφωνο. Το ποσοστό αγγίζει το 36% στα παιδιά Δημοτικού, το 60% στα παιδιά 9-12 ετών, ενώ περίπου ένα στα εκατό παιδιά εμφανίζονται με κινητό τηλέφωνο στο νηπιαγωγείο. Αυτό δεν πρέπει να αποτελεί μεγάλη έκπληξη για όσους από εσάς έχετε παιδί, καθώς θα έχετε παρατηρήσει πως ένα δίχρονο μπορεί να χρησιμοποιήσει το smartphone σχεδόν τόσο καλά όσο ένας ενήλικας –το μόνο που το εμποδίζει είναι ότι δεν έχει μάθει ακόμα να διαβάζει και να γράφει.

Πότε να πάρω κινητό στο παιδί

Το ότι θα πάρετε, λοιπόν, αργά ή γρήγορα στο παιδί σας κινητό τηλέφωνο είναι δεδομένο. Το ζήτημα είναι το «πότε» αλλά και το «πώς» θα το χρησιμοποιεί –θα το παίρνει στο σχολείο; Θα παίζει με αυτό παιχνίδια; Θα έχει πλήρη ελευθερία να παίρνει τηλέφωνα και να στέλνει μηνύματα κ.ο.κ. Φυσικά, τις αποφάσεις στα παραπάνω ερωτήματα θα τις πάρει ο κάθε γονιός ξεχωριστά. Καλό είναι, όμως, να γνωρίζουμε και τη γνώμη ενός ειδικού. Η παιδοψυχολόγος κ. Μαρία Σαράντη επισημαίνει: «Το παιδί χρειάζεται κινητό από τη στιγμή που το παιδί αρχίζει να βγαίνει μόνο του από το σπίτι και δεν γνωρίζουμε πού είναι. Αν βγαίνει έξω με τους γονείς ή αν βρίσκεται σε κάποιον χώρο για κάποια δραστηριότητα δεν χρειάζεται κινητό. Αν, όμως, είναι έξω με τους φίλους του, η συσκευή είναι χρήσιμη».

Ο διευθυντής του Νευρολογικού Τμήματος Ευρωκλινικής Παίδων, κ. Δαμιανός Δημοσθένης, σε σχετικό ερώτημα αναγνώστριας του Mama365 παραθέτει την δική του άποψη:

Σίγουρα, και σύμφωνα με έρευνες, η χρήση του κινητού αντενδείκνυται σε παιδιά κάτω της ηλικίας των 8 ετών. Για μεγαλύτερα παιδιά και έως της ηλικίας των 13 ετών δεν είναι απαραίτητη η κατοχή κινητού, αλλά η χρήση του μπορεί να γίνεται με την επίβλεψη κάποιου μεγάλου, είτε αυτός είναι γονιός, μεγαλύτερος αδελφός, δάσκαλος ή συγγενής. Περιστασιακά και κάτω από ειδικές συνθήκες, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για περιορισμένο χρονικό διάστημα.

Μετά το 13ο έτος και εφόσον ζητηθεί από το παιδί, θα μπορούσε να συζητηθεί η χρήση του κινητού. Επιβάλλεται, όμως, να εξηγηθούν στο παιδί όλοι οι όροι χρήσης του και να τονιστούν οι κίνδυνοι που κρύβονται, και να διευκρινιστεί ότι αποτελεί μέσο επικοινωνίας και όχι παιχνίδι.

Οι γονείς πρέπει να βάλουν όρια στα παιδιά και να τα εκπαιδεύσουν πώς θα αποφεύγουν όλες τις κακοτοπιές, όπως θα τα μάθαιναν να οδηγούν ποδήλατο για πρώτη φορά με προσοχή. Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι οι γονείς αποτελούν το παράδειγμα για τα παιδιά και θα πρέπει και οι ίδιοι να κάνουν σωστή και με μέτρο χρήση του κινητού τηλεφώνου.

Τα οφέλη

Όπως υπογραμμίζει ο κ. Δημοσθένης, τα οφέλη από την αγορά κινητού για το παιδί έχουν κατά κύριο λόγο να κάνουν με την άμεση επικοινωνία που μπορεί ο γονιός να έχει με το παιδί όταν εκείνο βρίσκεται σε εξωσχολικές δραστηριότητες (ειδικά αν το κινητό έχει και πρόγραμμα εντοπισμού -GPS- ο γονιός μπορεί να εντοπίζει ανά πάσα στιγμή το παιδί). Άλλωστε, ένα smartphone μπορεί να προσφέρει άμεση πρόσβαση σε πηγές πληροφόρησης, π.χ. στο internet.

Οι κίνδυνοι

Από την άλλη, οι κίνδυνοι είναι σύμφωνα με τον γιατρό, πολλοί περισσότεροι: Αν το κινητό έχει πρόσβαση στο ίντερνετ υπάρχει κίνδυνος από την είσοδο σε επικίνδυνες / ακατάλληλες ιστοσελίδες, ενώ δεν συνιστάται και η υπερβολική έκθεση σε διαφημίσεις. Η υπερβολική χρήση κινητού τηλεφώνου μπορεί να οδηγήσει σε εξάρτηση, αλλά και σε πιθανή κοινωνική απομόνωση. Έτσι, η επικοινωνία με τους γονείς μπορεί να μειωθεί, ενώ το παιδί μπορεί να αρχίσει να παραμελεί και τα μαθήματά του. Επικίνδυνο είναι, άλλωστε, να ασχολείται το παιδί με το κινητό όταν διασχίζει τον δρόμο. Η δε αλόγιστη χρήση μπορεί να έχει ως συνέπεια το υψηλό κόστος στους λογαριασμούς. Για να το αποφύγετε αυτό προτιμήστε καρτοκινητό με προπληρωμένες μονάδες. Είναι σκόπιμο να αποφεύγουν οι γονείς την αγορά ακριβών συσκευών που μπορεί να γίνουν στόχος κλοπής.

Όσο για την επίδραση της ακτινοβολίας στον παιδικό εγκέφαλο, χωρίς να έχει αποδειχθεί ακόμα κάτι συγκεκριμένο από τις έρευνες που γίνονται, όλες αναφέρουν ότι υπάρχει δυνητικός κίνδυνος ανάπτυξης δυσλειτουργιών. Μέχρι να δημοσιευτούν σαφή και συγκεκριμένα συμπεράσματα, λοιπόν, είναι προτιμότερο να προστατεύουμε τον παιδικό εγκέφαλο, ο οποίος είναι έτσι κι αλλιώς πιο ευαίσθητος. Εν ανάγκη, ας χρησιμοποιούν τα παιδιά που έχουν κινητό hands free.

Κινητό τηλέφωνο στο σχολείο

Ακόμα κι αν σε πολλά σχολεία η χρήση κινητών τηλεφώνων από τους μαθητές έχει απαγορευτεί, τα παιδιά τα έχουν μαζί τους έτσι κι αλλιώς. Γι'αυτό πολλοί καθηγητές ζητούν από τα παιδιά να τα απενεργοποιούν, τουλάχιστον, την ώρα του μαθήματος. Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, πράγματι, το κινητό όταν το παιδί είναι στο σχολείο είναι χρήσιμο προκειμένου να μπορούν παιδί και γονιός να επικοινωνήσουν ανά πάσα στιγμή, ειδικά αν προκύψει κάποια έκτακτη ανάγκη, όμως μία τέτοια συσκευή στα χέρια εφήβων μπορεί να δημιουργήσει και προβλήματα. Πώς να πραγματοποιηθεί το μάθημα αν τα παιδιά δεν απενεργοποιούν τις συσκευές; Ακόμα και χαμηλωμένες να είναι πώς να παρακολουθήσουν οι μαθητές αν στέλνουν μηνύματα μέσα στην τάξη; Για να μην αναφερθούμε στο ότι το κινητό μπορεί να λειτουργήσει ως συσκευή «εξαπάτησης» σε σχολικές εξετάσεις.

«Δεν υπάρχει λόγος να έχει κινητό το παιδί στο Δημοτικό», μας λέει η εκπαιδευτικός κ. Θάλεια Καλλιαντά. «Το τηλέφωνο του σχολείου μπορεί να εξυπηρετήσει την ανάγκη επικοινωνίας ανάμεσα στα παιδιά και τους γονείς. Το κινητό είναι επικίνδυνο για την ασφάλεια των μικρών παιδιών, τόσο γιατί μπορεί να πέσουν θύματα επιτήδειων όσο και για την υγεία τους, με όλη αυτή την ακτινοβολία που δέχονται. Όσο για το Γυμνάσιο, εκεί είναι δύσκολο να απαγορεύσεις το κινητό, ωστόσο βλέπουμε παιδιά που ασχολούνται με αυτό συνέχεια, ακόμα και στο μάθημα. Οι δε συσκευές τους είναι πανάκριβες, τελευταίας τεχνολογίας. Και οι κλοπές δεν λείπουν!»

Τι θα σταματήσετε να κάνετε τώρα που γίνατε γονείς

Οι κακές λέξεις, οι απρεπείς συζητήσεις, τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια είναι κάποια μόνο από αυτά που οι νέοι γονείς πρέπει να αφήσουν πίσω, στην παλιά τους ζωή.
-Αθυρόστομη οδηγός
Έχει βρεθεί ότι τα μικρά παιδιά σήμερα «πιάνουν» τις κακές λέξεις σε πολύ μικρότερη ηλικία, με αποτέλεσμα να τις επαναλαμβάνουν με την πρώτη ευκαιρία –ειδικά όταν αντιλαμβάνονται ότι κερδίζουν την προσοχή μας έτσι. Προσέξτε, λοιπόν, την γλώσσα σας όταν οδηγείτε και προσπαθήστε να χρησιμοποιείτε λιγότερο προσβλητικές λέξεις για να ξεσπάσετε τα νεύρα σας όταν έχετε το παιδί στο πίσω κάθισμα.

-Καθαρό αυτοκίνητο
Παραμένουμε στο θέμα «αυτοκίνητο» και επιβεβαιώνουμε όταν μπαίνουν σε αυτό παιδιά τα σκουπίδια πολλαπλασιάζονται με ανησυχητικό ρυθμό. Όσο κι αν πασχίζετε να καθαρίζετε ψίχουλα, μικροσκουπιδάκια και πάσης φύσης παιχνίδια, κάποια στιγμή θα χρειαστεί να πάρετε απόφαση πως είναι χαμένος κόπος. Ίσως είναι προτιμότερο να δίνετε κάτι παραπάνω μία φορά τον χρόνο για βιολογικό καθαρισμό.

-«Ευαίσθητες» συζητήσεις

Τα παιδιά αρκεί να ακούσουν έναν ψίθυρο των μεγάλων για να απαιτήσουν να μάθουν όλη τη συνέχεια: «Ποιος χωρίζει; Γιατί; Θα χωρίσετε και εσείς;» Αν θέλετε να αποφύγετε ένα τέτοιο σενάριο, προτιμήστε να μην ξεκινάτε τέτοιες συζητήσεις μπροστά στο παιδί ή αν πρέπει οπωσδήποτε να πείτε κάτι εκείνη τη στιγμή, πείτε το στα Αγγλικά (μέχρι τουλάχιστον να μάθει και το παιδί σας τη γλώσσα).

-Τακτοποιημένο σπίτι
Τον πρώτο καιρό με το μωρό θα θεωρήσετε ότι δεν είναι δύσκολο να διατηρήσετε το σπίτι σας τακτοποιημένο. Καθώς αυτό θα μεγαλώνει, όμως, και θα μεταφέρει τα παιχνίδια του από δωμάτιο σε δωμάτιο χωρίς ποτέ να μαζεύει τίποτα, θα πάρετε απόφαση πώς είτε όλη μέρα θα μαζεύετε παιχνίδια μέχρι τελικής πτώσης είτε για μερικά χρόνια το σπίτι σας θα θυμίζει παιδότοπο.

-Παρέα με φίλους που δεν «σκαμπάζουν»
Είναι πολύ πιθανό πολλοί από τους φίλους σας που δεν έχουν παιδιά να μη μπορούν να συμμετέχουν στον καινούργιο τρόπο ζωής σας. Ίσως να μην ενδιαφέρονται για το μωρό σας ή να μην έχουν ιδέα πώς να του φερθούν. Δώστε τους μία ευκαιρία να δοκιμάσουν, με τις δικές σας κατευθύνσεις, όμως αν νιώθετε περίεργα κάθε φορά που βρίσκεστε μαζί τους και δεν χαίρεστε πια τόσο, ίσως έχει έρθει η στιγμή να χωρίσουν οι δρόμοι σας.

-Κρίνοντας τα παιδιά άλλων
Ως ενήλικες συχνά κρίνουμε τους άλλους πριν καλά-καλά τους γνωρίσουμε, π.χ. βάσει της εμφάνισης, της προφοράς ή της συμπεριφοράς τους. Τα παιδιά δεν το κάνουν αυτό –το μόνο που τα νοιάζει είναι να παίξουν με άλλα παιδιά. Εκτός, αν μάθουν από εμάς να το κάνουν και γίνουν, έτσι, επικριτικά ή ακόμα και όψιμοι ρατσιστές.

-Yπερήφανοι για βοήθεια (;)
Πολλές νέες μαμάδες αρέσκονται να δείχνουν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα. Ωστόσο, το να δεχόμαστε βοήθεια όταν την έχουμε ανάγκη μας κάνει καλύτερους γονείς, γιατί έτσι νιώθουμε υποστήριξη και ως εκ τούτου χαρά. Μη νιώθετε ενοχές όταν ζητάτε από έναν φίλο ή συγγενή να σε βοηθήσει σε κάτι. Κάποια στιγμή θα το ανταποδώσετε, ενώ, ειδικά οι πιο κοντινοί σας άνθρωποι, θα χαρούν να συμμετέχουν στη ζωή σας με το παιδί.

-Πάρτι και ξενύχτια
Θα πρέπει να είναι μία πολύ ιδιαίτερη περίσταση για να ξενυχτίσετε μέχρι αργά και να πιείτε μέχρι τελικής πτώσης, όταν έχετε παιδί. Ωστόσο, τις φορές που θα σας δίνετε η ευκαιρία να το κάνετε, επειδή π.χ. θα έχετε δώσει το παιδί στη μητέρα σας, θα το ευχαριστιέται πραγματικά. Ακόμα, με τις λιγότερες βραδινές εξόδους εξοικονομείτε και χρήματα!

-Μαλλί στην τρίχα
Πάνε οι εποχές που αλλάζατε χρώμα στο μαλλί και χτένισμα κάθε μήνα και που αφιερώνατε ώρες μπροστά στον καθρέφτη για να στιλιζάρετε τις τούφες σας. Το ιδανικό μαλλί για μαμάδες είναι αυτό που στεγνώνει ωραία και χωρίς σεσουάρ, που είναι κομμένο έτσι ώστε να «κάθεται» καλά από μόνο του και που δεν σας ζεσταίνει όταν κάνετε δουλειές ή θηλάζετε.

-Αποχαιρετώντας την τελειότητα
Οι περισσότερες μαμάδες τείνουν να δίνουν έμφαση στα λάθη που κάνουν με το μεγάλωμα του παιδιού τους και ποτέ στα σωστά. Η Madonna έδωσε μία πολύ σοφή απάντηση σε αυτό το θέμα: «Η μητρότητα με έκανε να συνειδητοποιήσω πως το να κάνεις τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος ξεκινά από το σπίτι σου». Να θυμάστε ότι για το παιδί σας το σπίτι του είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο και ότι εσείς είστε ο ίδιος του ο κόσμος. Όταν είστε γονείς, το να κάνετε το καλύτερο που μπορείτε πραγματικά αρκεί.

Είναι σωστό να μας βλέπουν γυμνούς τα παιδιά μας;

Αφήνετε το παιδί σας να μπει στο μπάνιο όταν είστε μέσα; Του επιτρέπετε να κοιτάζει πίσω από την κουρτίνα όταν λούζεστε; Και τι γίνεται κάθε φορά που αλλάζετε ρούχα –κλειδώνετε; Όσους γονείς έχω ρωτήσει, τόσες διαφορετικές απαντήσεις έχω πάρει για το συγκεκριμένο θέμα.

Στο σπίτι του φίλου μου του Γιώργου μικροί-μεγάλοι κυκλοφορούν γυμνοί, όποτε το επιθυμούν, ενώ ο ίδιος δεν έχει κανένα πρόβλημα να βρεθεί κάτω από τη μεγάλη ντουζιέρα τους με την 6 ετών κόρη του. «Εγώ έτσι μεγάλωσα και έτσι θέλω τα παιδιά μου να μάθουν: Δεν ντρεπόμαστε για το σώμα μας. Δεν κρυβόμαστε. Γιατί να μένει, δηλαδή, με την περιέργεια ένα κορίτσι για το πώς είναι το ανδρικό όργανο; Πλέον, στην κόρη μου δεν κάνει καμία εντύπωση είτε βλέπει εμένα είτε την μητέρα της γυμνή», μου είπε ο Γιώργος.

Για άλλους γονείς κάτι τέτοιο ακούγεται εξωφρενικό. Η Εύη, για παράδειγμα, μου έχει πει ότι κλειδώνουν τις πόρτες των μπάνιων κάθε φορά που εκείνη ή άνδρας της είναι μέσα, ενώ πολλοί είναι οι γονείς που δεν θέλουν τα παιδιά να τους βλέπουν ούτε με τα εσώρουχα.

Ζητήσαμε από την ψυχολόγο κ. Γώγα Κυριακίδου την γνώμη της ως προς το τι είναι «σωστό» αναφορικά με το θέμα της γυμνότητας των γονιών μπροστά στο παιδί.

«Πρόκειται για μία αρκετά αμφιλεγόμενη κατάσταση: Κάποιοι υποστηρίζουν ότι δεν επηρεάζει το παιδί η εμφάνιση των γονιών τους όταν κυκλοφορούν γυμνοί και ότι αυτό βοηθάει το παιδί να συμφιλιωθεί με το δικό του σώμα και να μην αισθάνεται ντροπή γι'αυτό, και άλλοι ότι από μία ηλικία και μετά η έκθεση του παιδιού σε αυτή την συμπεριφορά μπορεί να του δημιουργήσει προβλήματα.

»Κατά την γνώμη μου, το να μας βλέπει το παιδί μας σε μικρή ηλικία γυμνούς και να γνωρίζει το ανθρώπινο σώμα χωρίς ταμπού και αναστολές θεωρώ ότι είναι κάτι φυσιολογικό για την ανάπτυξή του. Από την άλλη η υπερβολική επίδειξη του γυμνού μπορεί να μπλοκάρει το παιδί και να έχει αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που θα θέλαμε.

«Ένας καλός οδηγός είναι η συμπεριφορά του ίδιου του παιδιού: Αν το παρατηρούμε και προσέχουμε την συμπεριφορά του μπορεί να είναι ο καλύτερος οδηγός για την δική μας συμπεριφορά.»

«Ανεπιθύμητες εισβολές»

Παλαιότερα είχα ακούσει μία μαμά να παραπονιέται ότι έχει «πιάσει» τον 8 ετών γιο της να επιδεικνύει το μόριό του σε μία παρέα φίλων του. Αναρωτιόταν αν έχει κάνει κάτι λάθος –αν, για παράδειγμα, δεν πρέπει ο μικρός να βλέπει τον μπαμπά του γυμνό. Από την άλλη, η λίγο μεγαλύτερη κόρη της κλειδώνεται πάντα στο δωμάτιό της, όποτε θέλει να αλλάξει ρούχα.

«Γενικά το παιδί από μία ηλικία, περίπου στην προεφηβική περίοδο, εμφανίζει κάποια σημάδια συστολής, η οποία είναι μία φυσική αντίδραση, προφύλαξης του σώματός του και παράλληλα για καθετί που θεωρεί καθαρά προσωπικό (συρτάρια, ημερολόγια, τσάντες). Αρχίζει, δηλαδή, να αντιλαμβάνεται τον προσωπικό του χώρο -σωματικό και ψυχικό- και έχει την ανάγκη να τον προφυλάξει από οποιαδήποτε 'ανεπιθύμητη εισβολή'», εξηγεί η κ. Κυριακίδου και συμβουλεύει: «αν το δούμε σαν σημάδι μιας φυσικής ανάγκης του ανθρώπου για αυτοσεβασμό και εσωτερικότητα, θα κατανοήσουμε ότι από αυτή την στιγμή το παιδί δεν θα ήθελε να βλέπει και τους άλλους (γονείς, αδέλφια, συγγενείς κ.ο.κ) γυμνούς».

Γι'αυτό είναι απαραίτητο για το παιδί, καθώς μεγαλώνει, όταν ντύνεται να κλείνει την πόρτα του δωματίου του ή όταν είναι στο μπάνιο να μην εισβάλουμε χωρίς να κτυπήσουμε την πόρτα, συμπληρώνει η ίδια. Ας ρωτήσουμε έξω από την πόρτα αυτό που θέλουμε. «Το να μένει η πόρτα του δωματίου του παιδιού κλειστή είναι δείγμα σεβασμού στην προσωπικότητα και στις επιλογές του. Η ανησυχία των γονιών και οι ανοιχτές πόρτες υποδηλώνουν ανάγκη ελέγχου και έλλειψη εμπιστοσύνης στο παιδί αλλά πολύ περισσότερο στον εαυτό τους».

Είναι, βέβαια, αυτονόητο ότι και η δική μας πόρτα θα πρέπει να είναι κλειστή, όταν το παιδί διανύει τη συγκεκριμένη περίοδο, και ότι τα παιδιά θα πρέπει να κτυπούν και να περιμένουν την άδεια για να την ανοίξουν. Αλλά αυτό μαθαίνεται όταν το ακολουθούμε και εμείς.

Και τι γίνεται με τις κατά λάθος εισβολές; Πώς πρέπει ο γονιός να αντιδράσει αν το παιδί του εισβάλλει στο μπάνιο την ώρα που εκείνος σκουπίζεται (ή αντίστροφα); «Καλό είναι να αντιδράσουμε φυσιολογικά χωρίς υπερβολές και αρνητικές αντιδράσεις: Κλείνουμε την πόρτα λέγοντας συγνώμη στο παιδί ή του ζητάμε ευγενικά να βγει εκείνο έξω, αν είμαστε εμείς στο μπάνιο. Είναι ο τρόπος μας και όχι ο λόγος μας στο συγκεκριμένο θέμα που θα βοηθήσει το παιδί να μάθει ό,τι του χρειάζεται για την ζωή του», καταλήγει η ψυχολόγος.

Unicef: Συμβουλές προστασίας των παιδιών στο διαδίκτυο

Παρέμβαση με συγκεκριμένες προτάσεις για την ασφάλεια και την προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών στο διαδίκτυο πραγματοποιεί η UNICEF με την ευκαιρία του συνεδρίου του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου που πραγματοποιείται σήμερα, Τρίτη 5 Φεβρουαρίου, στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών.

Τι λένε οι αριθμοί

Σύμφωνα με την Έκθεση της UNICEF «Η Ασφάλεια των παιδιών στον Κυβερνοχώρο» στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 59% των παιδιών από 9-16 ετών έχουν προφίλ κοινωνικής δικτύωσης. Στην ηλικία 9-10 ετών το ποσοστό είναι 26% ενώ στην ηλικία 15-16 ετών το ποσοστό ανεβαίνει στο 82%. Στις ΗΠΑ το 73% των εφήβων που συνδέονται χρησιμοποιούν σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Οι σοβαρότεροι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν τα παιδιά είναι:

-να «πέσουν» επάνω σε εικόνες από παιδιά που πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης ή και σεξουαλικής κακοποίησης.

-να πέσουν θύματα επιτήδειων που θέλουν μέσω του διαδικτύου είτε να έχουν εικονικό σεξ ή να τα ψαρέψουν για να κάνουν σεξ εκτός διαδικτύου.

-το bullying (εκφοβισμός), δηλαδή τα παιδιά να πέσουν θύματα βίας είτε από συνομηλίκους τους είτε από μεγαλύτερους με τη χρήση του διαδικτύου.

Σημαντικό είναι επίσης ότι στα παιδιά, ανάλογα και με την ηλικία, δεν είναι ευκρινή τα όρια μεταξύ του πραγματικού και του ψηφιακού κόσμου. Μελέτες από αρκετά μέρη του κόσμου δείχνουν ότι τα νεαρά άτομα συχνά νοιώθουν ασφαλέστερα όταν μοιράζονται πάρα πολύ ευαίσθητες προσωπικές πληροφορίες ή όταν επιδεικνύουν σεξουαλική συμπεριφορά συνδεδεμένοι, παρά εκτός σύνδεσης.

Η ψυχοκοινωνική εμπειρία, οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, τα προσωπικά χαρακτηριστικά, το επίπεδο προστασίας της οικογένειας, η στάση απέναντι στη βία, η τοποθεσία πρόσβασης, είναι μεταξύ των παραγόντων που μπορούν να προσδιορίσουν ποια παιδιά είναι περισσότερο ευάλωτα.

Τι προτείνει η Unicef

Η UNICEF προτείνει συγκεκριμένους τρόπους προστασίας των παιδιών:

-Χρήση του διαδικτύου και από τους γονείς.

-Αφιέρωση χρόνου και ενδιαφέροντος από τους γονείς για τις εμπειρίες των παιδιών στο διαδίκτυο.

-Πρόσβαση σε μηχανισμούς-φορείς υποδοχής καταγγελιών.

-Ενημερωμένοι φίλοι που μπορούν να βοηθήσουν.

-Πρόσβαση σε πηγές πληροφόρησης κατάλληλης με την ηλικία των παιδιών.

Η θωράκιση των παιδιών πρέπει να δίνει έμφαση σε 4 βασικές στρατηγικές πρόληψης και αποκατάστασης:

-Την ενδυνάμωση των παιδιών και των γονέων μέσα από την πληροφόρηση για τις νέες τεχνολογίες.

-Την άρση της ατιμωρησίας όσων εκμεταλλεύονται και κακοποιούν παιδιά στο ψηφιακό και μη περιβάλλον.

-Την αύξηση της πρόσβασης με ταυτόχρονη μείωση της έκθεσης των παιδιών σε κινδύνους, με τη μείωση διαθεσιμότητας και πρόσβασης σε επιβλαβές για τα παιδιά υλικό.

-Την προώθηση της αποκατάστασης των παιδιών που έχουν πέσει θύματα από κακή χρήση του διαδικτύου.

Επίσης, η υποστήριξη των γονέων και άλλων ενηλίκων οι οποίοι εργάζονται κοντά σε νέους ανθρώπους, όπως οι δάσκαλοι, είναι αναγκαία για να τους βοηθήσουν να καταλάβουν τη χρήση της πληροφορικής και της επικοινωνίας με τα παιδιά, καθώς και τους κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίσουν. Ο κυβερνοχώρος προσφέρει και ευκαιρίες όπως η διαδικτυακή ενημέρωση, η σύνδεση του τοπικού με το παγκόσμιο, η ανταλλαγή πληροφοριών, ο ακτιβισμός ενώ συμβάλει στη συμμετοχή και την έκφραση των παιδιών.

Τι μπορεί να κάνει ο γονιός στην πράξη

Είναι μάλλον αδύνατο να αποτρέψετε τα παιδιά από την χρήση του υπολογιστή. Οφείλετε, όμως, να είστε ενημερωμένοι ως προς τον χρήση του από τα παιδιά σας, προκειμένου να τα προστατεύσετε από τους πιο συνηθισμένους κινδύνους, όπως:

Ακατάλληλο υλικό ιστοσελίδων

Τα sites με ακατάλληλο περιεχόμενο πολλαπλασιάζονται καθημερινά και δεν είναι καθόλου δύσκολο για τα παιδιά να «πέσουν» επάνω τους.

Τι να κάνετε: Υπάρχουν πολλά προγράμματα και plug-ins που μπορείτε να εγκαταστήσετε και να μπλοκάρετε αυτόματα την είσοδο των παιδιών σε ακατάλληλες σελίδες, όπως π.χ. το My Kids Browser, ένας περιηγητής που σας δίνει την δυνατότητα να ασκήσετε πλήρη έλεγχο στην χρήση του διαδικτύου από το παιδί σας, να ορίσετε πόση ώρα θα μπορεί να μπαίνει ημερησίως και να ελέγχετε πόση ώρα είναι online. Ωστόσο, και ο Internet Explorer έχει ένα είδος «φίλτρου» για ανήλικους χρήστες , καθώς και ο Firefox.

Προσωπικά δεδομένα και chatting

Η απειρία και η αγαθοσύνη των μικρών παιδιών κατά την χρήση των sites κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook, τα κάνει συχνά στόχους για επιτήδειους που μπορεί να υποκλέψουν προσωπικά στοιχεία της οικογένειας ή ακόμα και φωτογραφιών των παιδιών σας.

Τι να κάνετε: Καταρχήν, ελέγξτε τον φάκελο C: (My Documents), καθώς και την θέση C: My Documents/ My Received Files για «ύποπτα» αρχεία που πιθανώς έχουν αποσταλεί από και προς το παιδί σας. Στη συνέχεια, μιλήστε στο παιδί σας για την σημασία της προστασίας των προσωπικών σας δεδομένων, προκειμένου να είστε όλοι ασφαλείς. Χρήσιμος θα σας φανεί ο σχετικός οδηγός ενημέρωσης για ανήλικους χρήστες, από την Αρχή Προστασίας Δεδομένων.

Cyberbullying (ηλεκτρονικές επιθέσεις)

Σημαντικός κίνδυνος, τον οποίον διατρέχουν τα παιδιά που ασχολούνται με το διαδίκτυο ή συμμετέχουν σε online games και forums είναι και οι ηλεκτρονικές επιθέσεις, οι οποίες μπορούν να πάρουν πολλές μορφές (π.χ. μέσω e-mail με υβριστικό περιεχόμενο ή μέσω social networks, όπως το Facebook). Και, παρόλο που δεν περιλαμβάνουν σωματική βία, οι ψυχολογικές επιπτώσεις είναι τρομερά τραυματικές για το παιδί.

Τι να κάνετε: Ο αποκλεισμός του προσώπου που παρενοχλεί το παιδί σας από το εκάστοτε μέσο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνετε. Καλό είναι, επίσης, να αποθηκεύσετε ότι στοιχεία έχετε για το άτομο αυτό, καθώς και τα σχετικά απειλητικά μηνύματα και να απευθυνθείτε άμεσα στην Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος.

Ακόμα...

Ενημερωθείτε για τις υπηρεσίες προστασίας των παιδιών στο διαδίκτυο που προσφέρουν οι εταιρίες τηλεπικοινωνιών, όπως η υπηρεσία bsafeonline της Vodafone, η οποία έχει δημιουργήσει τον «Οδηγό για Γονείς», με σκοπό να τους ενημερώσει αναφορικά με θέματα που αφορούν στην πρόσβαση στο διαδίκτυο από κινητό τηλέφωνο και από ηλεκτρονικό υπολογιστή, στους τρόπους ελέγχου της πρόσβασης, στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, στους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης, στο διαδικτυακό εκφοβισμό, αλλά και στον εθισμό στο διαδίκτυο και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Αντίστοιχα, στο πρόγραμμα του Conn-x OTE Double Play διατίθεται η πρόσθετη υπηρεσία Parental Control που δίνει στους γονείς τη δυνατότητα να ελέγχουν, να φιλτράρουν και να εμποδίζουν την πρόσβαση των παιδιών σε ιστοσελίδες με ανεπιθύμητο περιεχόμενο, όπως βία, υλικό για ενήλικες, όπλα, ναρκωτικά κ.α., ορίζοντας το επίπεδο προστασίας ανάλογα την ηλικία των παιδιών (παιδιά, έφηβοι ή και τα δύο)…

Τέλος στους καβγάδες με τα παιδιά

Με τη συνεργασία της Αλεξάνδρας Καππάτου

Ψυχολόγου – Παιδοψυχολόγου.

Δώστε τέλος στις εντάσεις στη σχέση σας με τα παιδιά σας, ακολουθώντας πέντε απλά βήματα.
Οι καβγάδες, οι φωνές και η ένταση είναι πολύ συχνά φαινόμενα στα σπίτια όπου μεγαλώνουν μικρά παιδιά. Όμως, ο μόνος τρόπος για να αλλάξει η συμπεριφορά του παιδιού μας είναι να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Υιοθετήστε μερικές απλές συνήθειες και δώστε τέλος στις μεταξύ σας εντάξεις, από τώρα και για πάντα.
Θυμίζετε στο παιδί τα «καθήκοντά» του με απόλυτη ηρεμία: Επειδή τα παιδιά και κυρίως τα νήπια δεν έχουν αίσθηση του χρόνου, θα πρέπει συχνά να του θυμίζετε τις υποχρεώσεις του - ναι, ακόμη κι όταν γυρίζετε εξουθενωμένες από τη δουλειά.
Δώστε του κίνητρα: Εξηγήστε στο παιδί σας πως, αν είναι «εντάξει» στις υποχρεώσεις του (πηγαίνει στην ώρα του στο κρεβάτι ή μαζεύει τα παιχνίδια του), τότε θα του διαβάσετε ένα έξτρα παραμύθι ή θα κάνετε κάτι άλλο μαζί που του αρέσει.

Επαινέστε το: Ο έπαινος και η επιβράβευση δεν έκαναν ποτέ κακό σε κανένα παιδί. Αντίθετα, ενισχύουν την αυτοεκτίμησή του.

Αφήστε του το δικαίωμα να έχει το δικό του ρυθμό: Για να μην είναι επιρρεπή στο άγχος και να μην υποφέρουν από το δικό μας στρες, κάποιες φορές τα παιδιά χρειάζονται χρόνο και συγχρόνως τη βεβαιότητα ότι οι γονείς τους τα κατανοούν, δεν τα απορρίπτουν και τους συμπαραστέκονται. Γι' αυτό, επιτρέψτε του να ακολουθήσει τους δικούς του ρυθμούς, αλλά πάντα ελεγχόμενα.
Σεβαστείτε την «γκρίνια» του: Τα παιδιά χρειάζονται κάποιον που να είναι διατεθειμένος να ακούει τα καθημερινά «μικροπροβλήματά» τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να γίνουν το νούμερο ένα πρόβλημα για την οικογένεια. Η φράση «πώς κάνεις έτσι για τέτοιες σαχλαμάρες», ίσως κάνει το παιδί να αισθανθεί ακόμα πιο άχρηστο και να επιβεβαιώσει την αδυναμία του. Ενώ η διαπίστωση «σε ενοχλεί αυτή η κατάσταση, τι θα μπορούσες να κάνεις για να την αλλάξεις;» εκφράζει κατανόηση και συμπαράσταση. Με το γονιό σύμμαχο κάθε παιδί αισθάνεται πιο δυνατό να αντιμετωπίσει δυσκολίες. Άλλωστε, αυτά που σε εμάς τους ενηλίκους φαντάζουν παροδικά και ασήμαντα, επειδή έχουμε επίγνωση του χρόνου που περνάει, για τα παιδιά αποτελούν τα βασικά ζητήματα της ζωής τους. Πολύ περισσότερο από ένα καλό δώρο για τους βαθμούς στον έλεγχο, τα παιδιά χρειάζονται το γονιό που θα ακούσει για το «μισητό» δάσκαλο ή για τη φίλη με την οποία όλο τσακώνονται.

Η παιδική παχυσαρκία φέρνει κακές επιδόσεις στα μαθήματα

Η παχυσαρκία ευθύνεται και για ψυχικά προβλήματα. Μια αμερικανική μελέτη συνδέει την παιδική παχυσαρκία με τις κακές σχολικές επιδόσεις και ιδιαίτερα στα μαθηματικά. Όπως αναφέρεται σε σχετικό άρθρο του επιστημονικού εντύπου Child Development, ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μισούρι με επικεφαλής την Δρ Σάρα Γκέιμπλ από το Τμήμα Διατροφής-Διαιτολογίας μελέτησαν 6.250 παιδιά για 12 χρόνια περίπου. Συνεργάστηκαν με γονείς και δασκάλους ως προς την συλλογή πληροφοριών για το βάρος των παιδιών, ενώ διενεργούσαν τακτικά και τεστ σχολικών επιδόσεων.

Η ανάλυση των στοιχείων έδειξε ότι τα παιδιά που ήταν υπέρβαρα από το Νηπιαγωγείο και σε όλη τη διάρκεια του Δημοτικού σχολείου, είχαν χειρότερες επιδόσεις στα μαθηματικά, συγκριτικά με τα παιδιά που είχαν διαρκώς φυσιολογικό βάρος. Η χειρότερη επίδοση των παχύσαρκων παιδιών στα μαθηματικά δεν ήταν περιοδική, αλλά διαρκής κατά την φοίτηση σε όλες τις τάξεις του Δημοτικού Σχολείου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τα αγόρια που εξελίχθησαν σε υπέρβαρα παιδιά στην γ ή δ Δημοτικού δεν είχαν πρόβλημα επιδόσεων στα μαθηματικά. Τα κορίτσια που εξελίχθησαν σε υπέρβαρα μετέπειτα, εμφάνισαν περιστασιακό πρόβλημα με τα μαθηματικά. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι το φαινόμενο αυτό έχει τη βάση του στην επίδραση της σωματικής εμφάνισης στις διαπροσωπικές σχέσεις των παιδιών, και κατά συνέπεια, στην ψυχολογία τους.

Τα παιδιά που είναι παχύσαρκα, αγόρια και κορίτσια, είναι γενικά πιο μοναχικά, έχουν περισσότερο άγχος, κάτι που επιδρά αρνητικά και στις σχολικές τους επιδόσεις. «Η μελέτη μάς δείχνει ότι η παιδική παχυσαρκία, ειδικά όταν εμμένει σε όλο το Δημοτικό, μπορεί να κάνει κακό στην κοινωνική υπόσταση και τη συναισθηματική ευεξία των παιδιών, καθώς και στις σχολικές επιδόσεις τους», δήλωσε η Δρ Γκέιμπλ. Βέβαια, όπως διευκρίνισε, η έρευνα δεν αποδεικνύει ότι υπάρχει μία άμεση σχέση αιτίου και αποτελέσματος ανάμεσα στο περιττό βάρος και στις επιδόσεις στα μαθήματα (ιδίως στα μαθηματικά), όμως αυτά τα δύο σχετίζονται.

Οι γονείς πρέπει να προστατεύσουν τα παιδιά

«Τα υπέρβαρα παιδιά δεν είναι κατ’ ανάγκη λιγότερα έξυπνα, απλώς αποδίδουν λιγότερο. Είναι γνωστό ότι τα παιδιά που δεν έχουν καλές σχέσεις με τους συνομηλίκους τους, δεν τα καταφέρνουν εξίσου καλά στο σχολείο», δήλωσε η ερευνήτρια, η οποία εκτίμησε ότι στο βαθμό που η παχυσαρκία επιμένει, κάθε χρόνο το κοινωνικό-ψυχολογικό πρόβλημα μπορεί να συσσωρεύεται σε ένα παιδί.

Το συμπέρασμα, κατά την Δρ Γκέιμπλ, είναι ότι «οι γονείς πρέπει να προστατεύσουν όσο μπορούν τα παιδιά τους από την παχυσαρκία και να επιβάλουν ένα υγιεινό τρόπο ζωής. Από τη στιγμή που ένα παιδί γίνεται υπέρβαρο, είναι πραγματικά δύσκολο να αλλάξει». Αυτή η στάση ζωής, για να είναι όμως αποτελεσματική, όπως είπε, πρέπει να περιλαμβάνει όλη την οικογένεια και όχι μόνο το παιδί. Από την άλλη, πρόσθεσε, είναι σημαντικό να εξηγηθεί στο παιδί ότι το βάρος του δεν είναι αυτό που το προσδιορίζει ως άνθρωπο.

Πηγή:healthyliving.gr

Από τον 5ο μήνα τα μωρά αποκτούν «συνείδηση»

Γάλλοι και Δανοί ερευνητές, με επικεφαλής τον Δρ Σιντ Κούιντερ του Εργαστηρίου Γνωσιακών Επιστημών και Ψυχογλωσσολογίας του Παρισιού και του Τεχνικού Πανεπιστημίου της Δανίας μελέτησαν με ηλεκτροεγκεφαλογραφήματα την εγκεφαλική δραστηριότητα μωρών και για πρώτη φορά εντόπισαν ενδείξεις της συνείδησης και της μνήμης να αναδύονται στον βρεφικό εγκέφαλο από τον 5ο μήνας της ζωής τους.

Έως τώρα οι επιστήμονες είχαν αμφιβολίες για το κατά πόσο ένα μωρό πέντε μηνών αντιδρά συνειδητά ή με ανακλαστικό τρόπο στα εξωτερικά ερεθίσματα, όπως π.χ. όταν κοιτά το πρόσωπο του γονιού του ή πιάνει ένα αντικείμενο που του δίνεται.

Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο Science.

-Μωρά και εγκέφαλος

Οι επιστήμονες μελέτησαν 30 μωρά πέντε μηνών, 29 που ήταν 12 μηνών και 21 που ήταν 15 μηνών, στα οποία προσάρτησαν ειδικές «καπέλα» με ηλεκτρόδια για να καταγράψουν την ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου τους. Τα μωρά κάθονταν στην αγκαλιά του μπαμπά ή της μαμάς και παρακολουθούσαν ταχέως εναλλασσόμενες εικόνες σε μια οθόνη.

Η ανάλυση της νευρωνικής δραστηριότητας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι τα βρέφη εμφάνιζαν όντως ενδείξεις συνείδησης παρόμοιας με αυτή των ενηλίκων, με μια βασική διαφορά: ενώ στους ενήλικες η συνείδηση του οπτικού ερεθίσματος εμφανιζόταν μέσα σε 0,3 δευτερόλεπτα, στα πέντε μηνών βρέφη ο αντίστοιχος χρόνος ήταν 1,3 δευτερόλεπτα, κατά μέσον όρο.

«Τα μωρά είναι περίπου τέσσερις φορές βραδύτερα», εξηγεί ο Δρ Κούιντερ. Στα βρέφη 12 έως 15 μηνών το νευρωνικό «αποτύπωμα» που δείχνει ότι έχουν κάποιου είδους συνείδηση του εξωτερικού ερεθίσματος, εμφανίζεται στα 0,8 έως 0,9 δευτερόλεπτα. Η αιτία γι’ αυτή τη χρονική υστέρηση σε σχέση με τους ενηλίκους, σύμφωνα με τους ερευνητές, πιθανώς οφείλεται στο ότι ο βρεφικός εγκέφαλος, ιδίως ο προμετωπιαίος φλοιός που ελέγχει την προσοχή και την επίγνωση, δεν έχει ακόμα αναπτυχθεί πλήρως.

Επίσης, ο εγκέφαλος των βρεφών έχει έλλειψη μυελίνης, της ουσίας που μονώνει τα νεύρα και έτσι επιταχύνει την μετάδοση των ηλεκτρικών σημάτων από τη μία περιοχή του εγκεφάλου στην άλλη. Έτσι, έως ότου αυξηθεί η μυελίνη στα επίπεδα του ενήλικου εγκεφάλου, τα νευρικά ερεθίσματα του περιβάλλοντος (π.χ. τα οπτικά) μετακινούνται πιο αργά από το πίσω μέρος του εγκεφάλου όπου καταλήγει το οπτικό νεύρο του ματιού, στο μπροστινό μέρος του εγκεφάλου, στον προμετωπιαίο φλοιό, όπου αποκτάται η συνείδηση του ερεθίσματος.

«Η μελέτη μας δείχνει ότι τα βρέφη είναι πολύ πιο συνειδητά από ό,τι πιστεύαμε πριν και πιθανώς έχουν πολύ μεγαλύτερη συνείδηση του πόνου», σημειώνει ο Δρ Κούιντερ.

Οι ερευνητές σχεδιάζουν να κάνουν παρόμοιο πείραμα σε νεογνά μόλις δύο μηνών για να δουν σε ποιο βαθμό εμφανίζονται ίχνη συνείδησης, από τόσο νωρίς. Όπως ανέφεραν, τέτοιες έρευνες μπορεί μελλοντικά να βοηθήσουν στην έγκαιρη διάγνωση διαταραχών όπως ο αυτισμός, ενώ πιθανώς θα ρίξουν περισσότερο φως και στη συνειδησιακή κατάσταση ανθρώπων σε κατάσταση «φυτού».

Άλλοι επιστήμονες πάντως, όπως ο νευροψυχολόγος Τσαρλς Νέλσον της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, εμφανίστηκαν επιφυλακτικοί, θεωρώντας ότι δύο παρόμοια νευρωνικά «αποτυπώματα» δραστηριότητας στον εγκέφαλο ενός μωρού και ενός ενήλικα δεν αποδεικνύουν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι το μωρό έχει πράγματι συνείδηση.