* Κείμενο εργασίας
στο Ινστιτούτο Εναλλακτικών Πολιτικών ΕΝΑτουΜανόλη Μανιούδη, Οικονομικού Αναλυτή
ΙΝΕΜΥ-ΕΣΕΕ και διδάσκοντα Δι.Πα.Ε.
Εισαγωγή
Στις θεωρίες των κλασικών πολιτικών οικονομολόγων για την οικονομική ανάπτυξη, ο κίνδυνος μιας (γενικευμένης) επισιτιστικής κρίσης παρουσιάζεται ως ένα «σκοτεινό» αλλά πιθανό ενδεχόμενο. Σύμφωνα με τηνπολιτικήοικονομίατωνAdamSmith, DavidRicardo, ThomasRobertMalthusαλλά και του KarlMarx, οι οικονομικές διακυμάνσεις ενδέχεται να μετατραπούν σε διατροφικές κρίσεις, ειδικά όταν πολλαπλασιαστούν τα προβλήματα στον πρωτογενή τομέα. Πιο συγκεκριμένα, στον Malthus, η χαμηλή κατά κεφαλήν προσφορά αγροτικών προϊόντων, λόγω και της δημογραφικής μεγέθυνσης, ενδέχεται να εξωθήσει ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού στον υποσιτισμό. Η λεγόμενη «μαλθουσιανή παγίδα» μας υπενθυμίζει τη σημασία της διατροφικής επάρκειας για την αποφυγή «γενικευμένων λιμών». Η ραγδαία αύξηση του πληθυσμού, με ρυθμούς αύξησης 250.000 ατόμων την ημέρα, σκιαγραφεί την συμπίεση που ασκεί η δημογραφική μεγέθυνση στην διαθεσιμότητα των τροφίμων.