Ως Ελληνίδα, νιώθω την ιστορική βαρύτητα του πολιτισμού που με γέννησε. Ως Εβραία, κουβαλώ τη μνήμη αιώνων δίωξης, συκοφαντίας και αίματος. Κάθε φορά που ένας Εβραίος δέχεται επίθεση, ακούω τη σιωπή. Τη σιωπή των γύρω, τη σιωπή των θεσμών, τη σιωπή εκείνων που θα έπρεπε να σταθούν όρθιοι και δεν το κάνουν. Κουράστηκα να αποδεικνύω ότι υπάρχω. Ότι δεν είμαι ένας μύθος, μια υπερβολή, μια ανάμνηση του παρελθόντος. Είμαι εδώ. Με ιστορία, με πόνο, με χαρά, με πολιτισμό. Δεν είμαι μόνο το Ολοκαύτωμα. Δεν είμαι μόνο η απώλεια. Είμαι η συνέχεια, μια συνέχεια με δικαίωμα στην ζωή.
Κουράστηκα να βλέπω το βλέμμα της αμφιβολίας όταν λέω «είμαι Εβραία».
Δεν είναι επιλογή, είναι ταυτότητα. Είναι η γλώσσα της γιαγιάς μου, είναι η
σιωπή του παππού μου, είναι η στάχτη που έγινε ρίζα για να μπορώ σήμερα να
μιλώ. Κι όμως, κάθε φορά που ξεσπά ένας νέος διωγμός –λεκτικός, συμβολικός,
φυσικός– επιστρέφω πίσω, στον φόβο. Και πάλι από την αρχή. Κουράστηκα να βλέπω
την ύπαρξη μου να αμφισβητείται
Αλλά δεν θα σιωπήσω. Γιατί το να υπάρχω, να λέω την αλήθεια μου, είναι
ήδη αντίσταση.
Διαβάστε το πλήρες άρθρο >>
https://athjcom.gr/.../oti-xekina-me-toys-evraioys-den.../
Ισραηλιτική Κοινότητα Αθηνών / Jewish Community of Athens
