Μέχρι τον Καμίγ Πισαρό, τον Χαΐμ Σουτίν, τον Ζακ Λίπσιτζ, τον Αμεντέο Μοντιλιάνι και τον Μαρκ Σαγκάλ, δεν υπήρχαν σπουδαίοι Εβραίοι ζωγράφοι. Οι βιβλικές απαγορεύσεις της αναπαραστατικής τέχνης κατέπνιξαν κάθε δημιουργική έκφραση εικόνων, μύθων, πορτραίτων ευγενών ή θρησκευτικών προσώπων. Κάποιοι Εβραίοι τεχνίτες είχαν σκαλίσει λιοντάρια και άλλα σε ξύλο για να στολίσουν την ιερή κιβωτό.
Η πρώιμη περίοδος του έργου του ήταν εξαιρετικά εκφραστική, μοναδική σε
έμπνευση. Ο Σαγκάλ αποτύπωσε με λάδια την αναντικατάστατη κουλτούρα της
ανατολικοευρωπαϊκής ζωής στα χωριά, στα στετλ, στην πιο αγνή έκφρασή της. Στα
έργα του, μπλε, υπερμεγέθεις αγελάδες πετούν αιώνια πάνω από αχυρένιες στέγες
καλυβιών. Οι κάτοικοι του χωριού γιορτάζουν έναν γάμο γύρω από μια φωτιά ενώ η
νύφη κι ο γαμπρός στέκονται μαζί κάτω από την χουπά σαν να υψώνονται έξω από
την εικόνα. Η τέχνη του Σαγκάλ κατέγραψε έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια. Με τον
τρόπο του ο Σαγκάλ συμβόλιζε την αντίσταση του μεμονωμένου καλλιτέχνη όχι μόνο
στην πολιτική καταπίεση αλλά και ενάντια στην κυριαρχία της τέχνης, από τα
λεγόμενα πρωτοποριακά κινήματα. Ο ιμπρεσιονισμός και ο άκαμπτα γεωμετρικός
κυβισμός τού ήταν ξένοι.
Κατά τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας του Ισραήλ, ο Σαγκάλ έγινε διεθνές
σύμβολο της άνθησης της εβραϊκής καλλιτεχνική
Ισραηλιτική Κοινότητα Αθηνών / Jewish Community of Athens
